Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Sadzik, Piotr" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-7 z 7
Tytuł:
– – – – –. Traumatografie Leopolda Buczkowskiego
– – – – –. Leopold Buczkowski’s Traumatographies
Autorzy:
Sadzik, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1203221.pdf
Data publikacji:
2020-06-29
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
traumatographies
Holocaust
editing
schizophrenia
dialogue
traumatografie
edycja
schizofrenia
dialog
Opis:
Celem artykułu jest zbadanie sposobów manifestowania się w tekstach Leopolda Buczkowskiego śladów doświadczeń traumatycznych. Jak dowodzi autor szkicu, miejscem ich objawiania się jest, w pierwszej kolejności, graficzny wymiar tych książek, nazywany przez niego „traumatografiami”. W późniejszych fazach twórczości autor Czarnego potoku rozwinie oryginalną koncepcję spauzowania języka jako jedynej formy adekwatnego świadczenia o wojennych zdarzeniach. Buczkowski, świadek nazistowskiej eksterminacji podolskich Żydów, nie tylko jako jeden z pierwszych twórców kultury europejskiej postawi pytanie o warunki możliwości literatury po Zagładzie, ale również udzieli na nie jednej z najradykalniejszych odpowiedzi, domagając się od tej strony całkowitej redefinicji samego pojęcia literackości.
The main aim of the article is to examine the ways in which traces of traumatic experiences manifest themselves in Leopold Buczkowski’s texts. AsI argue, the sphere of their manifestation is first of all the graphic dimension of these books, which I call “traumatographies”. In later stages of his work, the author of a novel Czarny potok [Black Current] would develop an original concept of pausing the language as the only form of adequate testimony about wartime events. Buczkowski, a witness of the Nazi extermination of Jews from Podole, would not only be one of the first European writers to pose a question about the feasibility of creating literature after the Holocaust, but would also provide one of the most radical answers, one that demands a complete redefinition of the very concept of literature.
Źródło:
Rana. Literatura, Doświadczenie, Tożsamość; 2020, 1; 69-88
2719-5767
Pojawia się w:
Rana. Literatura, Doświadczenie, Tożsamość
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jean-Luc Nancy i polityka. Komunizm a Rozdzielona wspólnota
Jean-Luc Nancy and politics. Communism and Inoperative community
Autorzy:
Sadzik, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1016070.pdf
Data publikacji:
2013-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Jean-Luc Nancy
community
communism
political philosophy
post-structuralism
wspólnota
komunizm
filozofia polityki
poststrukturalizm
Opis:
Artykuł stara się pokazać, w jaki sposób w pracach francuskiego filozofa Jean-Luca Nancy’ego przebiegają połączenia pomiędzy pojęciem „wspólnoty” a pojęciem „komunizmu”. To drugie posiada dla niego znaczenie przekraczające sferę polityki i powinno być rozumiane jako swego rodzaju kategoria pre-egzystencjalna i quasi-ontologiczna. Bycie we wspólnocie oznacza dla filozofa bycie-z, które podkreślone zostaje przez łaciński prefiks „com” charakteryzujący tak „communitas”, jak i „komunizm”. „Com” wskazuje na to, że bycie jest przede wszystkim byciem z innym (nie tylko z innymi ludźmi, lecz z wszelkim innym istnieniem, wliczając w to zwierzęta, rośliny itd.). Ponadto, jak powiedział Nancy, „komunizm jest byciem-razem –Mitsein, byciem-z rozumianym jako coś przynależnego do istnienia jednostek, co znaczy, w egzystencjalnym sensie, do ich istoty”. Dlatego też wspólnota Nancy’ego nie przynależy do „logiki mitu” jako że jest, w pierwszej kolejności, tym, co nazwał on „wspólnotą rozdzieloną”.
In this article I would like to show in which way in the works ofFrench philosopher Jean-Luc Nancy there are links between “community” and“communism”. The latter, for him, has a meaning exceeding the domain of politics and should be understood as a some kind of pre-existential and quasi-onthologicalcategory. Being-in-common means for philosopher being-with which is expressed by Latin prefix “com” characterizing “communitas” and “communism”. “Com”emphasizes that being is first of all being with other (not only with other people but with every other being including in it animals, plants etc). Furthermore, asNancy said: “communism is togetherness – the Mitsein, the being- with, understood as the belonging to existence of the individuals, which means, in the existential meaning, to their essence”. Therefore, Nancy’s community doesn’t belong to “the logic of myth” since is, in the first place, what he called “the inoperative community”.
Źródło:
Praktyka Teoretyczna; 2013, 9, 3; 111-131
2081-8130
Pojawia się w:
Praktyka Teoretyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Beyond the Principle of Property.
Poza zasadą własności. Recenzja tomu Differenze italiane. Politica e filosofia: mappe e sconfinamenti pod redakcją Dario Gentiliego i Elettry Stimilli.
Autorzy:
Sadzik, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1013409.pdf
Data publikacji:
2015-04-21
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Italian philosophy
Italian difference
living thought
biopolitics
political theology
deconstruction
Roberto Esposito
filozofia włoska
włoska różnica
myśl żywa
biopolityka
teologia polityczna
dekonstrukcja
Opis:
A review of the volume edited by Dario Gentili and Elettra Stimilli Differenceze italiane. Politica e filosofia: mappe e sconfinamenti. It explores the validity of speaking about “Italian Theory” or “Italian Thought” and reconstructs the main characteristics of contemporary Italian political philosophy based the the reviewed volume and other publications by i.a. Roberto Esposito. In the end the author formulates critical remarks about the role the French philosophy, especially Derrida’s deconstruction, assumes in works by some Italian philosophers.
Tekst ten jest recenzją tomu pod redakcją Dario Gentiliego i Elettry Stimilli pt. Różnice włoskie. Polityka i filozofia: mapy i przekroczenia granic. Dyskutuje on zasadność mówienia o “Italian Theory” lub “myśli włoskiej” oraz rekonstruuje najważniejsze cechy charakterystyczny współczesnej włoskiej filozofii politycznej w opariu o recenzowany tom oraz inne publikacje m.in. Roberta Esposito. Pod koniec recenzji autor formułuje także krytyczne uwagi pod adresem roli, jaką w pismach wielu włoskich filozofów odgrywa filozofia francuska, zwłaszcza dekonstrukcja Jacques’a Derridy.
Źródło:
Praktyka Teoretyczna; 2015, 17, 3
2081-8130
Pojawia się w:
Praktyka Teoretyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czy można mówić o tym, o czym mówić nie można? Analiza kategorii archiwum jako figury władzy w pismach Michela Foucaulta
Can one speak of what one must pass over in silence? The analysis of the notion of “archive” as a figure of power in the Michel Foucault’s works
Autorzy:
Sadzik, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1009811.pdf
Data publikacji:
2014-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Archive
Foucaul
power
resistance
ethics
history
Quignard
Archiwum
Foucault
władza
opór
etyka
historia
Opis:
Artykuł omawia znaczenie, jakie w myśli Michela Foucaulta posiada kategoria „archiwum”, które powinno być, zdaniem filozofa, rozumiane w szerszym niż zwyczajowo sensie, nie tylko jako miejsce gromadzenia i przechowywania dokumentów, lecz także jako dyskursywna maszyna, która formuje i tworzy podmiotową tożsamość. Obecny w słowie „archiwum” prefiks „arche” wskazuje na uwikłanie wszelkiego archiwum w mechanizmy władzy, która arbitralnie zakreśla jego granice, wyznacza jego status i decyduje o tym, co znajdzie się poza nim. Archiwum ustanawia zatem granicę możliwości wypowiedzi, decydując, innymi słowy, o tym, o czym można mówić, a o czym trzeba milczeć. Pytanie, jakie wyłania się z pism filozofa dotyczy tego, na ile można przeciwstawić się owemu archiwalnemu dyktatowi, tj. na ile można wypowiadać treści, które albo nie zostały włączone w obręb archiwum albo zostały z niego wykluczone i skazane na niemotę. Jeśli historia pisana była przez zwycięzców, to znaczy to także, że głos uciśnionych objawić mógł się jedynie pod postacią pisma opresorów, którzy stawali się w ten sposób paradoksalnymi przedstawicielami swych ofiar. Powołując się na pisma Jacquesa Derridy i Pascala Quignarda, staram się dowieść, że archiwalny dyktat, jakkolwiek apodyktyczny, nie dokonuje całkowitego ubezwłasnowolnienia podmiotu. Dla wspomnianej dwójki, jak i dla Foucaulta, miejscem, w którym wypowiada się to, czego wypowiedzieć nie można (bo nie znalazło się w archiwum), jest literatura, która staje się w ten sposób miejsce an-archiwalnym, czy wręcz an-archicznym par excellence. Miejscem gestu etycznego wobec uciśnionej przeszłości, opowiedzeniem się po stronie tych, którym odebrano głos. Chodziłoby o to, by, zgodnie ze sławnym stwierdzeniem Benjamina, „oddać sprawiedliwość prawdzie, że niczego, co się kiedykolwiek zdarzyło, nie należy spisywać na straty”, a władczej sile przeciwstawić apologię znękanego, znikomego i pokonanego istnienia.
The article discusses Michel Foucault’s notion of “archive” which for the philosopher should be understood in the broader sense, not only as a place of gathering and of preserving documents but also as a discursive machine which forms and constructs a subject identity. The prefix “arche” suggests that every archive is implicated in mechanisms of power which high-handedly demarcates the archive, defines its status and decides what should be excluded outside. The archive establishes a field of the utterance possibility and decides, in other words, what one can speak of and what one must pass over in silence. Is it then possible to stand up to this archival diktat, i.e. is it then possible to express that which has not been included in the archive or that which has been excluded and condemned to dumbness? If history was written only by the winners, it means that the voice of the oppressed could appear only in the writing of oppressors who thereby become paradoxical representatives of their victims. Referring to Jacques Derrida’s and Pascal Quignard’s works, I try to prove that archival diktat, however authoritarian it can be, doesn’t incapacitate the subject entirely. In their opinion (and from the point of Foucault’s view) the place where one can expresses that which can’t be expressed (and which is absent in the archive) is literature which becomes thereby an an-archival or even an-archic place par excellence. Literature becomes a place of an ethical gesture toward a bruised past, it takes the side of those who have been deprived of voice. One should, according to Walter Benjamin’s famous statement, “account for the truth, that nothing which has ever happened is to be given as lost to history”. Against dominative power we should oppose with the apologia of the harassed, inappreciable and defeated existence.
Źródło:
Praktyka Teoretyczna; 2014, 11, 1; 195-219
2081-8130
Pojawia się w:
Praktyka Teoretyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
W nurcie pochwał Niczego. Cień, Róża, Kur, Kalendy styczniowe Daniela Naborowskiego jako przekłady utworów Jeana Passerata
The praise of Nothing. Cień, Róża, Kur, Kalendy styczniowe by Daniel Naborowski as translations of Jean Passerat’s works
Autorzy:
Bielak, Alicja
Sadzik, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2012574.pdf
Data publikacji:
2015-06-01
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
Daniel Naborowski
adoksografia
Nic
barok
przekład
Adoxography
Nothing
Baroque
Translation
Opis:
The article focuses on a few works of Daniel Naborowski (Cień, Róża, Kur, Kalendy styczniowe), proving that the said poems are not, as it has been considered until now, original verses by this Polish poet. Authors found their prototypes in a volume entitled Kalendae Ianuariae (1606) by Jean Passerat, a French poet and professor of rhetoric on the court of Henry III of France. The article attempts to reconfigure the status of the Polish writer by calling into question labels such as: “commemoration poetry” or “Mannerist conceptismo” which have been used until now to describe his poems. The tradition with which we should relate his works is, above all, an entirely neglected field of Baroque adoxography known as “the praise of Nothing”. The 17th century “nihilism” is an intellectual current which enables to cast light on links between the Polish poet and the most important French and Italian intellectuals of the time.
Źródło:
Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo; 2015, 5(8); 17-49
2084-6045
2658-2503
Pojawia się w:
Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Chrześcijaństwo i jego ethos z perspektywy dialogu ks. J. Sadzika i Cz. Miłosza
Christianity and Its Ethos in the Perspective of the Dialogue Between J. Sadzik and Cz. Miłosz
Autorzy:
Roszak, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/559578.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
Katolickość
dialog
teologia biblijna
Akwinata
teologia kultury
Heidegger
Catholicity
dialogue
biblical theology
Aquinas
theology of culture
Opis:
Refleksja nad miejscem chrześcijaństwa we współczesnym świecie jest jednym z wiodącym tematów obecnych filozoficznych debat. Skupia niczym w soczewce kluczowe dla teologii kwestie i rozwija w szczególny sposób eklezjologiczne terminy. W niniejszym artykule zostały poddane analizie teologiczno-filozoficzne wątki rozmowy ks. Józefa Sadzika SAC, założyciela Centrum Dialogu w Paryżu – instytucji zasłużonej dla polskiego życia intelektualnego na emigracji, w tym również dla teologii katolickiej – z Czesławem Miłoszem. W ten sposób zostaną przybliżone poglądy zwłaszcza ks. Józefa Sadzika i jego wizja teologii kultury, którą wyraził w swoich publikacjach, od doktoratu poświęconego estetyce Heideggera (jednej z pierwszych na świecie na ten temat) po eseje filozoficzno-teologiczne, które zamieścił w tłumaczeniach Cz. Miłosza ksiąg biblijnych, będąc ich inspiratorem.
Reflection on the place of Christianity in the modern world is one of the leading topics of current philosophical debate. It focuses the key issues of theology and develops in a particular way many interesting ecclesiological topics. This article analyzes the theological-philosophical message of the dialogue between Joseph Sadzik SAC, founder of the Centre for Dialogue in Paris - an institution that had enormous importance for Polish intellectual life in exile, including Catholic theology - with Czesław Milosz, the Nobel Prizewinner. The article examines the contribution of Joseph Sadzik in the field of ‘theology of culture’, based on his publications from his doctorate on the aesthetics of Heidegger (one of the first in the world) to his philosophical and theological essays published in Miłosz’s translations of the Bible.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2015, 37; 175-185
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-7 z 7

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies