Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Muzeum Historyczne m. st. Warszawy" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-25 z 36
Tytuł:
Wydarzenia.
Powiązania:
Biuletyn Informacyjny / Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej. Okręg Warszawa 2003, nr 2, s. 9
Data publikacji:
2003
Tematy:
Warszawa. Muzeum Historyczne m.st. Warszawy wystawy 2003 r.
Warszawa. Muzeum Powstania Warszawskiego projekty
Muzealnictwo
Powstanie warszawskie (1944)
Opis:
Wystawa prac studentów Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej -- projekty przyszłej siedziby Muzeum Powstania Warszawskiego.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Wydarzenia.
Powiązania:
Biuletyn Informacyjny / Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej. Okręg Warszawa 2003, nr 2, s. 9
Data publikacji:
2003
Tematy:
Warszawa. Muzeum Historyczne m.st. Warszawy wystawy 2003 r.
Warszawa. Muzeum Powstania Warszawskiego projekty
Muzealnictwo
Powstanie warszawskie (1944)
Opis:
Wystawa prac studentów Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej -- projekty przyszłej siedziby Muzeum Powstania Warszawskiego.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Rewaloryzacja i rewitalizacja kamienic Muzeum Historycznego m.st. Warszawy
Restoration and revitalization of tenement houses of the Historical Museum of the Capital City of Warszawa
Autorzy:
Skrzyński, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/217482.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:
Muzeum Historyczne m.st. Warszawy
rewaloryzacja
rewitalizacja
kamienica
Historical Museum of the City of Warsaw
revaluation
revitalization
tenement house
Opis:
W 1862 roku powstało w Warszawie Państwowe Muzeum Sztuk Pięknych, które od początku XX wieku, oprócz „czystej sztuki” rozpoczęło również gromadzenie varsavianów. Muzeum to w 1916 roku przekształcono na Muzeum Narodowe, z którego w 1936 roku wyłoniło się Muzeum Dawnej Warszawy. Ten rok uznaje się za rok założenia dzisiejszego warszawskiego muzeum. Trzy kamienice przy Rynku Starego Miasta: 32, 34 i 36 stały się w 1938 roku siedzibą Muzeum Dawnej Warszawy. W wyniku drugiej wojny światowej i Powstania Warszawskiego kamienice te uległy zagładzie, tak jak i całe Stare Miasto. Po wojnie, w 1948 roku, reaktywowane Muzeum Historyczne m.st. Warszawy objęło w posiadanie swoją przedwojenną siedzibę i dodatkowo osiem sąsiadujących kamienic. Po ich odbudowie Muzeum wznowiło działalność w 1955 roku. Pół wieku intensywnej eksploatacji przy braku poważniejszych remontów spowodowało poważne zużycie i postępującą degradację budynków, w związku z czym na początku XXI wieku zapadła decyzja wykonania kompleksowej rewaloryzacji 11 kamienic siedziby Muzeum. Ze względu na zmieniające się funkcje i wymogi przestrzenne Muzeum, związane z coraz liczniej organizowanymi wystawami czasowymi, sesjami naukowymi, odczytami, koncertami i innymi imprezami kulturalnymi, postanowiono połączyć rewaloryzację konserwatorską z gruntowną rewitalizacją Muzeum, co powoduje konieczność przeorganizowania przestrzennego i stworzenia nowych układów funkcjonalnych w obiekcie. Ważnym elementem rewitalizacji stało się przystosowanie Muzeum do potrzeb osób niepełnosprawnych, a także uzyskanie możliwości równoczesnego, niezależnego funkcjonowania kilku ekspozycji lub imprez. Jako najmniej inwazyjny sposób przeorganizowania przestrzeni zgodnie w wymogami rewitalizacji przyjęto włączenie do powierzchni muzealnej wewnętrznego podwórza zwanego „Lapidarium”, które ma zostać przekryte szklanym dachem. Pozwoli to uzyskać konieczną powierzchnię recepcyjno-ekspozycyjno-komunikacyjną. Natomiast podpiwniczenie „Lapidarium” da możliwość ulokowania pod nim wielofunkcyjnej sali kinowokoncertowo-dydaktycznej. W 2005 roku została wykonana dokumentacja techniczna, która czeka na zatwierdzenie i realizację, opóźniające się niestety z powodu różnego rodzaju przeszkód formalnych (chodzi głównie o nieuzasadnione protesty sąsiadów przeciwko zamierzonej inwestycji).
In 1862, the State Museum of Art was founded in Warszawa which, since the beginning of the 20th century, has been collecting not only “pure art”. But also miscellaneous items connected with the city (so called varsaviana). In 1916, the Museum was transformed into the National Museum which in 1936 gave rise to the Museum of Old Warszawa. That year is regarded as the date of the founding of the present day museum in Warszawa. Three tenement houses, number 32, 34 and 36 in The Old Town Market Square became the seat of the Museum of Old Warszawa in 1938. During the World War II and the Warsaw Uprising, the tenement houses were completely demolished, as was the whole Old Town. After the war, in 1948, the reactivated Historical Museum of the Capital City of Warszawa took possession of its pre-war premises and additionally eight adjacent tenement houses. Having rebuilt them, the Museum reopened in 1955. Half a century of intensive exploitation and no major renovation resulted in serious damage and growing degradation of the buildings, therefore at the beginning of the 21st century a decision was made to have the 11 tenement houses constituting the Museum premises completely refurbished. Due to the changing functions and spatial requirements of the Museum connected with more frequently organised temporary exhibitions, scientific sessions, lectures, concerts and other cultural events, it was decided that conservation and restoration should be combined with a complete revitalization of the Museum, which subsequently necessitated the spatial reorganization and providing new functional arrangements in the object. A significant element of revitalization is adjusting the Museum to the needs of disabled visitors, and also creating the opportunity of several exhibitions or events functioning independently at the same time. Including the inner courtyard called “Lapidarium”, which is to be covered with a glass roof, into the museum space seemed the least invasive method of reorganising the space according to the requirements of revitalization. This would allow for obtaining the necessary area for reception, exhibition and communications purposes. Building a basement under “Lapidarium” will open up the possibility of locating there a multi-function room which could serve as a cinema, concert hall or a lecture room. In 2005, a technical documentation was prepared and is still waiting for acceptance and realisation, which are unfortunately delayed owing to a variety of formal obstacles (mostly unjustified protests of neighbours opposing the new investment).
Źródło:
Wiadomości Konserwatorskie; 2008, 23; 134-143
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:
Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Professor Janusz Durko (1915–2017)
Profesor Janusz Durko (1915–2017)
Autorzy:
Sołtan, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/433024.pdf
Data publikacji:
2018-05-21
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Professor Janusz Durko (1915–2017)
historian
museologist
the Historical Museum of Warsaw
director
editor
author of publications
profesor Janusz Durko (1915–2017)
historyk
muzeolog
Muzeum Historyczne m.st. Warszawy
dyrektor
redaktor
autor publikacji
Opis:
Janusz Durko, Prof. Dr with habilitation, was a historian, an archivist, and a distinguished museologist. Born in Warsaw, he graduated from Warsaw University, history faculty (1938); then spent a whole WWII here. After the liberation from German occupation, he worked in the Capital City Reconstruction Office (Biuro Odbudowy Stolicy), then in the Institute of National Remembrance (Instytut Pamięci Narodowej) founded to conduct research on contemporary history. His doctorate degree he obtained in 1948, habilitation in 1955, professorship in 1964. In 1951, he was appointed to the post of a director of the Main Historical Museum, which two years later was changed into the Historical Museum of Warsaw. The permanent exhibition he opened in 1955 was the first, exhaustive and complete, attempt to give the synthetic presentation of Warsaw past; the museum itself – as an institution of the greatest importance in the field of historical museums in Poland at the time – was inspiring a development of historical exhibitions also in museums of other countries. This helped Janusz Durko to establish his highly regarded professional position: he had been invited to be a member of many committees, councils (including museum ones) and associations, as well as editorial boards of magazines, inter alia, “Museology”. In the years 1951–2003, when Janusz Durko was the head of the Historical Museum of Warsaw, it was one of the main institutions for research on Warsaw history, the venue of numerous conferences, sessions and temporary exhibitions. It was maintaining good relations with many other countries, creating intensely its own collection, and offering an attractive educational programme. The number of its branches was steadily growing. Among Professor’s publications (ca. 140) of various kind there is one of an undoubtedly monumental character: eight volumes of the Bibliografia Warszawy (1958–2006) edited by him, where he registered everything, or nearly everything, that was being published on Warsaw in the years 1795–1970. In recognition of Professor’s achievements he had been awarded a number of times with, inter alia: the Minister of Culture and Arts Award of 1st degree for protection of cultural heritage, the Award of Capital City of Warsaw (twice), title of “Homo Varsoviensis”, the Order of Polonia Restituta First Class – the Grand Cross with Star, the Gold Medal for Merit to Culture “Gloria Artis”. After getting retired in 2003, Professor Durko still maintained close relation with museum by being a member of the Museum Council (2004–2008). In 2015, the institution he had been running for 52 years had an honour of hosting him for the last time during the celebration of his 100th birthday. He died a year after and was buried in the Powązki Military Cemetery.
Prof. dr hab. Janusz Durko był historykiem, archiwistą, wybitnym muzealnikiem. Urodzony w Warszawie, tu ukończył studia historyczne na UW (1938), przeżył okupację niemiecką i całą wojnę. Po wyzwoleniu pracował początkowo w Biurze Odbudowy Stolicy, potem w Instytucie Pamięci Narodowej prowadzącym badania nad historią najnowszą. Stopień doktora uzyskał w 1948 r., habilitację w 1955 r, a w roku 1964 otrzymał profesurę. W 1951 r. został powołany na stanowisko dyrektora Centralnego Muzeum Historycznego, przekształconego 2 lata później w Muzeum Historyczne m.st. Warszawy. Otwarta przez niego w 1955 r. ekspozycja stała była pierwszą bardzo obszerną i kompletną próbą syntetycznego przedstawienia przeszłości Warszawy – warszawskie muzeum, jako placówka na polu muzealnictwa historycznego w Polsce w tamtych czasach najważniejsza, wywarło wpływ na kształtowanie się wystawiennictwa historycznego także w innych krajach. Przyczyniło się to do umocnienia pozycji zawodowej Janusza Durko – zapraszano go do wielu komitetów, rad (w tym muzealnych) i stowarzyszeń, był też członkiem wielu komitetów redakcyjnych, m.in. „Muzealnictwa”. W latach 1951–2003, gdy prof. J. Durko stał na czele Muzeum Historycznego m.st. Warszawy, było ono jednym z głównych ośrodków badań nad historią Warszawy, miejscem wielu konferencji, sesji i wystaw czasowych, utrzymywało liczne kontakty międzynarodowe, intensywnie budowało zbiory własne, przyciągało również bogatą ofertą edukacyjną. Stale rosła liczba jego oddziałów. W dorobku profesora liczącym ok. 140 różnego rodzaju publikacji, dziełem największym jest bez wątpienia, wydawana pod jego redakcją naukową, ośmiotomowa Bibliografia Warszawy (1958–2006), rejestrująca wszystko lub prawie wszystko co opublikowano na temat miasta w latach 1795–1970. Wyrazem uznania dla dokonań Profesora były liczne przyznane mu odznaczenia, m.in.: nagroda I stopnia Ministra Kultury i Sztuki za ochronę dziedzictwa kulturowego, dwukrotnie nagroda m.st. Warszawy, tytuł Homo Varsoviensis, Krzyż Wielki z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski i złoty medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Po przejściu w 2003 r. na emeryturę profesor utrzymywał nadal bliskie kontakty z muzeum, pełniąc funkcję członka jego Rady Muzealnej (2004–2008). Po raz ostatni progi instytucji, której dyrektorem był przez 52 lata, przekroczył w 2015 r., by wziąć udział w uroczystości zorganizowanej dla uczczenia 100. rocznicy jego urodzin. Kilkanaście miesięcy później zmarł i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Źródło:
Muzealnictwo; 2018, 59; 63-67
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-25 z 36

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies