Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Lubomirski, Zdzisław" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Dzieje klasztoru Karmelitów bosych w Nowym Wiśniczu w latach 1630–2009
    The history of the Discalced Carmelite Monastery in Nowy Wiśnicz between 1630–2009
    Autorzy:
    Gogola, Zdzisław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/560333.pdf
    Data publikacji:
    2013-12-31
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    klasztor karmelitów bosych w Nowym Wiśniczu
    Stanisław Lubomirski
    Maciej Trapola
    Discalced Carmelite Monastery in Nowy Wiśnicz
    Opis:
    Po zwycięskiej bitwie z Turkami pod Chocimiem w 1621 roku Stanisław Lubomirski – właściciel Wiśnicza, jako wotum wdzięczności Bogu ufundował klasztor Karmelitów bosych. Władze zakonne obawiały się lokalizacji klasztoru i kościoła w dobrach prywatnych, ze względu na ewentualny wpływ dworu na życie zakonników. W 1622 roku fundator z wielkim rozmachem przystąpił do budowy, wprowadzając rzesze robotników oraz jeńców wojennych. Budową kierował nadworny architekt Lubomirskiego, Włoch Maciej Trapola. Budowane obiekty odznaczały się nowoczesnym stylem i w dziejach architektury polskiej zajęły wyjątkową pozycję. Obiekt był ufortyfikowany, służył także obronie zamku wiśnickiego. 26 maja 1630 roku odbyło się uroczyste wprowadzenie karmelitów bosych do wiśnickiego klasztoru. Budowę kościoła ukończono w 1635 roku. Jego wnętrze było wyjątkowo bogato wyposażone i w XVII wieku zaliczane do najlepiej uposażonych klasztorów karmelitów bosych. 1 września 1650 roku Szwedzi zajęli zamek i klasztor, niszcząc, plądrując i grabiąc najcenniejsze rzeczy, w tym bibliotekę oraz dzieła sztuki. Klasztor wiśnicki po rozbiorach został wcielony do Austrii. Cesarz Józef II doprowadził swą polityką do kasacji klasztorów, w tym i wiśnickiego. Zagrabił majątki klasztorne, wywiózł skarbiec klasztorny, a dobra ziemskie przeznaczono na fundusz religijny. Najcenniejsze dzieła sztuki wywieziono do Wiednia (dwa wozy obrazów). Budynki klasztorne przeznaczono na więzienie, sąd kryminalny, a także mieszkania dla sędziów. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, pomimo protestów karmelitów, w klasztorze nadal istniało więzienie. We wrześniu 1939 roku Niemcy urządzili w nim obóz dla jeńców wojennych, a później obóz koncentracyjny, obrabowali kościół i rozpoczęli rozbiórkę kościelnych murów. Materiał ze świątyni wykorzystali przy budowie rezydencji Hansa Franka w Przegorzałach i w Krzeszowicach. Do chwili obecnej w klasztorze znajduje się więzienie, a ruiny klasztornego kościoła służą jako boisko dla więźniów.
    After winning the battle against the Turks at Chocim in 1621, Stanisław Lubomirski, the owner of Wiśnicz, founded the monastery of the Discalced Carmelites as a votive offering to God. Religious authorities feared the location of the monastery and church in private estates due to the potential impact of the court on religious life. In 1622 the founder began the construction at full swing, employing great numbers of labourers and prisoners of war. The process of the construction was supervised by Lubomirski’s court architect, an Italian Maciej Trapola. The buildings were characterized by a modern style of architecture and they occupied a unique position in the history of Polish architecture. The property was fortified and also served as defence for the castle of Wiśnicz. On May 26, 1630 a ceremony was held to introduce the Carmelites to the monastery in Wiśnicz. The construction works were completed in 1635. The interior was very well equipped and, in the seventeenth century, was considered one of the best equipped Discalced Carmelite monasteries. On September 1, 1650 the Swedes captured the castle and monastery destroying, looting and pillaging the most precious things including the library and the works of art. The monastery in Wiśnicz after the partition of Poland was incorporated into Austria. Emperor Joseph II through his policies led to the suppression of monasteries, including the monastery in Wiśnicz. He robbed the monastery, took away the monastic treasury and allocated the church estates to religious funds. The most valuable works of art were taken to Vienna (two wagons of paintings). The buildings of the monastery were converted to perform the functions of a prison, criminal court and housing for judges. After regaining independence in 1918, despite the protests of the Carmelites, the prison in the monastery continued to function. In September 1939, the Germans used it as a camp for prisoners of war and later a concentration camp. They robbed the church and started to demolish the walls of the church. The material from the temple was used in the construction of the residences for Hans Frank in Przegorzały and Krzeszowice. There is still a prison in the monastery buildings and the ruins of the church serve as a playground for the prisoners.
    Źródło:
    Folia Historica Cracoviensia; 2013, 19; 177-194
    0867-8294
    Pojawia się w:
    Folia Historica Cracoviensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    W służbie stolicy i okupantów: Milicja Miejska m.st. Warszawy 1916–1918
    In the Line of Duty for the City and the Occupants: the Warsaw Civic Militia, 1916–18
    Autorzy:
    Brudek, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2233246.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
    Tematy:
    Warsaw City Militia
    Prince Fraciszek Pius Radziwiłł
    Prince Zdzisław Lubomirski
    German occupation
    Imperial German Police
    crime
    corruption
    resistance
    Milicja Miejska m.st. Warszawy
    książę Franciszek Pius Radziwiłł
    książę Zdzisław Lubomirski
    okupacja niemiecka
    cesarsko-niemiecka policja
    przestępczość
    korupcja
    opór
    Opis:
    1 II 1916 r. podczas niemieckiej okupacji Warszawy na mocy porozumienia między prezesem Komitetu Obywatelskiego ks. Zdzisławem Lubomirskim a prezydentem Cesarsko-Niemieckiej Policji Ernstem von Glasenappem powstała Milicja Miejska, jako zawodowa i płatna polska służba bezpieczeństwa w mieście, podporządkowana władzom niemieckim. Na czele Milicji stanął książę Franciszek Pius Radziwiłł. Milicja realizowała zadania porządkowe na ulicach, nadzorowała sprawy gospodarcze, budowlane i sanitarne miasta.
    On 1 February 1916, during the German occupation of Warsaw, the City Militia was formed in Warsaw under the agreement between the President of the Civic Committee of the City of Warsaw Prince Zdzisław Lubomirski and the President of the Imperial German Police Ernst von Glasenapp. The City Militia was established as a professional and paid Polish security police in the city, subordinated to the German authorities. The Militia was headed by Prince Franciszek Pius Radziwiłł. The City Militia carried out tasks related to order in Warsaw’s streets, supervised economic matters as well as construction and sanitary issues of the city.
    Źródło:
    Dzieje Najnowsze; 2020, 52, 3; 89-110
    0419-8824
    Pojawia się w:
    Dzieje Najnowsze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies