Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Książę" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów

Dostawca treści

Podbaza

Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 293
Tytuł:
„Świata-tego Książę”. O Norwidowskich obliczach szatana
„Świata-tego Książę”. Norwids Faces of Satan
Autorzy:
Kadyjewska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2116706.pdf
Data publikacji:
2000
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
Romanticism revived the earlier interest in the realm of evil and its dwellers. The literature of the period strikes us by the richness and multiplicity of its representations of Satan, comparable perhaps only to that found in the Middle Ages. Romantic writers viewed the figure of the fallen angel as a model of rebellious existence, one that suited the mood of the time. Therefore, European literature elevates the devil: he acquires the marks of tragic greatness. Polish literature has few satanic heroes in the style of Byron. Foremost among the Promethean representations of Satan in Polish literature is Lucifer in Słowacki's play Samuel Zborowski. He pleads Zborowski's case before the court of God, defending even criminal acts if they were an expression of a free, creative spirit. Other Lucifer-like heroes are the altruistic devil in Mieczysław Romanowski's Anioł upadły and in Roman Zmorski's play Lesław, and the dark spirit in Kraszewski's Rapsod. Much more copiously represented is the type of Mephistophelean progeny; suffice it to mention the Black Hunter from Part I and the Spirits from Part III of Mickiewicz's Dziady, the Doctor from Kordian and Pamfil from the drama about Beniowski. Satan is a fallen angel, the most illustrious of God's creatures. He shows some, not always precisely defined, affinity with certain animals: his main embodiments are the dragon and the serpent. He remains forever the „enemy” of the sons of Adam, even if he can tempt them with prospects of an alliance and lead them astray with illusions. He will often misrepresent things. His followers worship him with rituals which parody religion and consist in fostering falsehood and giving praise to vanity and pride. His derisive separation from reality is expressed in his sardonic, malevolent laughter. Energetic and untiring, Satan is always ready to act. In the good world made by God, he „creates” suffering, death and time, a deformation of God's eternity. Having analysed Norwid's texts which grapple with the problem of evil we have to say that the dictionary data given in the introduction fail to capture the richness of the representations of Satan in the work of the author of Zwolon. Even though his conventional appellations are fairly infrequent, Satan is a prominent presence in Norwid's writings, for the images of the Prince of Darkness, albeit few in number, have considerable significance for the interpretation of some of Norwid's important works. Various forms of evil are encountered in the Promethidion, Wigilia, and Rzecz o wolności słowa, in Norwid's uncommonly vivid youthful lyrical poems and the litany Do Najświętszej Panny Marii, in the poem Do Moskali-Słowian, in the epoch-making cycle of epigrams, and finally in the poet's journey through the inferno, the Vade-mecum collection. Norwid linked Satan in a particular way with the multiply ambiguous concept of falsehood understood as the opposite of the supreme value, truth, which embraces all things that are good, holy, beautiful and important. Norwid stressed the devil's presence in civilisation and history, where he leaves his mark through his devoted human followers. Enslavement and authoritarianism, the instrumental treatment of individuals and nations all are the work of the evil spirit. Sometimes Satan loses his personal traits and turns into an amorphous evil element in man. His multiformity and changeability make him very difficult to see. But it is not true that metaphysical evil is absent from Norwid's world.
Źródło:
Studia Norwidiana; 2000, 17-18; 21-48
0860-0562
Pojawia się w:
Studia Norwidiana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ksiądz / księża / książę
Ksiądz / księża / książę [priest / priests / duke
Autorzy:
Czarnecki, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/504740.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Komisja Nauk Filologicznych Polskiej Akademii Nauk, Oddział we Wrocławiu
Tematy:
Slavonic languages
Germanic languages
borrowing
language reconstruction
clergy.
Opis:
The article tries, once again, to explore the etymology of Polish words ksiądz / książę / księża. Since new linguistic and historical facts as well as reconstructions may be presented in this field, the author draws the following conclusions: 1) the Polish term ksiądz comes from the Germanic *kuning, which main meaning could be interpreted as “Franks’ ruler”. The word was borrowed by Slavic languages twice: a) in the first half of the 7th century as a West-Slavic word *kъnędzь; b) in the first half of the 8th century as a South-Slavic word *kъnęgъ. In the second half of the 9th century, the two borrowings meet, which is connected with the Cyril and Methodius’s Christianization in Great Moravia. The word was present in all Slavic languages and its meaning could be interpreted as “the uncrowned ruler of the country” = ‘principes’/Polish ‘książę’. 2) Polish księża (< Slav. *kъnęžьja) is a continuation of a plural form of the Germanic *kuning-, *kuninga. 3) The word książę (< West-Slavonic *kъnęžę) appeared as a derivative of Slavonic *kъnędzь and at first meant ‘a young man who was a member of a ruling family’ and most commonly was ‘the son of a ruler’. 4) At the turn of the 9th and the 10th century Western-Slavonic people changed the meaning of both terms *kъnędzь and *knęžę the first word, both among Czechs and Poles, referred only to the word ‘principes’, whereas the second term began to be understood as “a common prince” or “the uncrowned ruler”. From the 13th century until the 16th century, Polish ksiądz became – under the infl uence of the Czech language – the term for a clergyman (firstly used as the reference only to the bishop, and later as the reference to an ordinary priest).
Źródło:
Academic Journal of Modern Philology; 2013, 2; 7-18
2299-7164
2353-3218
Pojawia się w:
Academic Journal of Modern Philology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Książę pokoju (Iz 8,23b-9,6)
Autorzy:
Stachowiak, Lech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1177831.pdf
Data publikacji:
1986
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
książę pokoju
Iz 8
23–9
6
prince of peace
Is 8
Opis:
In dieser umstrittenen Perikope aus Jesajas Denkschrift aus Zeit des syrischephraimitischen Krieges handelt es sich um die Gestalt eines jungen davidischen Prinzen, dessen Eigenschaften im Lichte des altorientalischen Inthronisationsritus dargestellt werden. Die eingehende Textanalyse soll die sachlichen, geographischen und historischen Umstände klären, die dem sprechenden Propheten bzw. dem schreibenden Redaktor vorschwebten. Die kritische Bewertung der Identifikationsversuche des angekündigten Prinzen dient ais eine Vorstufe, die richtigen Dimensionen der zugrunde liegenden theologischen Sicht zu bestimmen. Im Zusammenhang mit Jes 7, 14 und 11, 5-5 karniman wohl von einer eschatologischen oder gar messianischen Tendenz der Aussage und der königlich Titel des davidischen Knaben reden, ohne dass die zeitliche Perspektive des heutigen Textes sicher wäre. Bemerkenswert ist der Titel „Fürst des Friedens” bzw. „Friedelürst”, der auf Gott die Quelle jeglichen Friedens hinweist und die Voraussetzung der vielseitigen Entwicklung des Gottesvdlkes ist.
Źródło:
The Biblical Annals; 1986, 33, 1; 23-35
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:
The Biblical Annals
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Mały Książę" jako forma komunikacji wychowawczej
Autorzy:
Dziewiecki, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1199043.pdf
Data publikacji:
2011-06-30
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Opis:
Wychowanie człowieka słusznie bywa nazywane sztuką, gdyż rzeczywiście wymaga geniuszu pedagogicznego. Wychowanie to przecież podejmowanie mądrych i cierpliwych działań, dzięki którym z nieświadomego siebie i bezradnego dziecka, które kieruje się jedynie odruchami i doraźną przyjemnością, może wyrosnąć ktoś, kto potrafi myśleć i kochać. W tak rozumianym procesie wychowania decydującą rolę odgrywają oczywiście osoby, a nie programy czy podręczniki. Wychowanie dokonuje się głównie poprzez spotkanie wychowawcy z wychowankiem. W ramach spotkań wychowawczych pedagog nie musi jednak nieustannie koncentrować się na jego relacji z wychowankiem. Może i powinien opowiadać o spotkaniach innych osób, zwłaszcza o spotkaniach niezwykłych pod względem treści i przeżyć, dzięki którym osoby te zrozumiały coś istotnego i pozytywnego z tajemnicy człowieka oraz odkryły jakieś ważne kryteria ludzkiego rozwoju.
Źródło:
Horyzonty Wychowania; 2011, 10, 19; 191-207
1643-9171
2391-9485
Pojawia się w:
Horyzonty Wychowania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 293

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies