Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Kosińska, Karolina" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-14 z 14
    Tytuł:
    Radykalizm powolności
    Radicality of Slowness
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31342073.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    neomodernizm
    slow cinema
    Rafał Syska
    neomodernism
    Opis:
    Recenzja książki Rafała Syski Filmowy neomodernizm (2014). Samo pojęcie „neomodernizm”, choć blisko związane z takimi kategoriami opisującymi pewien nurt współczesnego kina artystycznego, jak slow cinema czy contemplative cinema, ma charakter całkowicie autorski. Syska, choć opisuje zjawisko jak najbardziej współczesne, widzi w nim wskrzeszenie ducha modernizmu filmowego z lat 50. i 60. Jego książka z jednej strony ukazuje sieć powiązań między neomodernizmem a modernizmem, z drugiej proponuje wyznaczniki konstytutywne dla twórczości neomodernistów. Częściom publikacji o charakterze ogólnym towarzyszą eseje monograficzne przedstawiające sylwetki poszczególnych twórców.
    Book review of Rafał Syska’s Filmowy neomodernizm [Neomodernism in Film] (2014). The very concept of “neomodernism”, though closely associated with categories describing trends in contemporary cinema, such as slow cinema or contemplative cinema, is entirely original in character. Syska, in describing a thoroughly modern phenomenon, sees it as a reincarnation of the spirit of film modernism of 1950s and 1960s. His book on the one hand shows the network of links between neomodernism and modernism, and on the other hand proposes determinants constitutive of the work of neomodernists. The more general parts of the book contains essays depicting profiles of individual artists.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2015, 92; 203-207
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rozluźnienie śrubek, czyli Emak Bakia
    Loosening the Screws, or Emak Bakia
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341181.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Man Ray
    dadaizm
    Kraj Basków
    Oskar Alegría
    dadaism
    Basque Country
    Opis:
    W 1926 r. Man Ray zrealizował film Emak Bakia – poemat filmowy, będący jednocześnie jednym z manifestów dadaizmu filmowego. Część filmu powstała na wybrzeżu Kraju Basków, nieopodal Biarritz, w domu, którego nazwa brzmiała właśnie „Emak Bakia”, co w języku baskijskim oznacza „Daj mi spokój”. Niemalże 90 lat później baskijski reżyser Oskar Alegría postanowił odnaleźć ów dom, mając do dyspozycji, jako wskazówki, tylko dwa kadry z filmu przedstawiające linię brzegu i charakterystyczne kolumny balkonu, z którego filmowano plażę. Zapis tych poszukiwań, choć dokumentalny, okazał się równie dadaistyczny jak film Man Raya – nie w swojej formie, ale w poddaniu się dadaistycznemu żywiołowi rzeczywistości: podróż Alegríi, droga do wyznaczonego celu, okazała się radykalnym triumfem dada. Kosińska widzi w strategii i Man Raya, i Alegríi formę celebracji: życia, filmu, przypadkowości, która nie wyrażając żadnego sensu, nadaje jedyny możliwy sens życiu.
    In 1926, Man Ray made the movie Emak Bakia, a film poem, which was also one of the manifestos of film Dadaism. Part of the film was made on the Basque coast, near Biarritz, in the house whose name was “Emak Bakia” - which in Basque means Do not bother me. Almost 90 years later, the Basque director Oskar Alegria decided to find this house, having at his disposal, as a guide, only two frames from the film depicting the shoreline and characteristic columns of the balcony from which the beach was filmed. The record of this search, though documentary, turned out to be as Dadaistic as the film by Man Ray. Not in its form, but in surrendering to the Dadaist element: the journey of Alegria, the road to the designated goal, turned out to be a radical triumph of Dada. Kosińska sees in the strategy of Man Ray and Alegria, a form of celebration: of life, of film, of chance, which without expressing any sense gives the only possible meaning to life.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2017, 100; 145-155
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Affective Rhythms: Experience of Trauma in Alan Clarke’s Films from the 1980s
    Afektywne rytmy. Doświadczenie traumy w filmach Alana Clarke’a z lat 80.
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/24918700.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Alan Clarke
    trauma
    afekt
    rytm
    kino brytyjskie
    Irlandia Północna
    affect
    rhythm
    British cinema
    Northern Ireland
    Opis:
    Alan Clarke’s films from the 1980s are usually characterized as radical tests of the boundaries of social realism and narrative minimalism. As such, they have been described as highly political, although their political potential relates primarily to form rather than content (plot or story). Clarke’s critical approach to current affairs in Britain leads not only to a stark and pessimistic diagnosis of the state of the nation and the country but also to an analysis of the national and social traumas of the 1980s. Specific formal and narrative strategies employed by the director are highly affective – he uses intersecting patterns of different, persistent, and repetitive rhythms, visual, aural, and temporal, not to convey an intellectual meaning but rather to affect the viewer, to immerse them in a kind of trance-like experience. The author uses Jill Bennett’s reflections on trauma and affect in art to analyse the rhythmic designs of two of Clarke’s films: Road (1987) and Contact (1985).
    Filmy Alana Clarke’a z lat 80. zwykle postrzega się jako radykalne testy granic realizmu społecznego i narracyjnego minimalizmu. Traktuje się je więc jako szczególnie polityczne, choć potencjał ten odnosi się przede wszystkim do formy, a nie treści (fabuły czy historii). Konsekwencją krytycznego podejścia Clarke’a do bieżących wydarzeń w Wielkiej Brytanii jest nie tylko surowa i pesymistyczna diagnoza stanu narodu i kraju, ale także analiza narodowych i społecznych traum lat 80. Specyficzne strategie formalne i narracyjne zastosowane przez reżysera są wysoce afektywne – wykorzystuje on nakładające się na siebie rozmaite natrętne i repetytywne układy rytmów, zarówno wizualnych, dźwiękowych, jak i czasowych, nie po to, by wyrazić znaczenia intelektualne, ale by działać na widza afektywnie, wciągnąć go w pewne transowe doświadczenie. Autorka wykorzystuje refleksje Jill Bennett na temat traumy i afektu w sztuce do analizy rytmicznych układów w dwóch filmach Clarke’a – Road (1987) i Contact (1985). [artykuł opublikowany w języku angielskim jako: Affective Rhythms: Experience of Trauma in Alan Clarke’s Films from the 1980s]
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2023, 123; 50-73
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Świat mężczyzn dla mężczyzn
    Men’s World for Men
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28408646.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Sebastian Jagielski
    homoerotyzm
    men's studies
    homoseksualność
    pragnienie
    homoeroticism
    homosexuality
    desire
    Opis:
    Autorka recenzuje książkę Sebastiana Jagielskiego Maskarady męskości. Pragnienie homospołeczne w polskim kinie fabularnym (2013) – monumentalną pracę poświęconą sposobom i trybom kodowania homoerotycznych obrazów i pragnień w polskim filmie fabularnym od okresu międzywojennego po kinematografię współczesną. Książka Jagielskiego to propozycja ożywcza, pionierska i prowokująca nowe sposoby postrzegania kanonicznych polskich filmów. Autor sytuuje swoje analizy w szerokim kontekście społecznym, kulturowym i politycznym, oferując czytelnikom kompletną wizję sposobów, na jakie pragnienie homospołeczne i homoerotyczne funkcjonuje w polskiej kulturze jako całości.
    Kosińska reviews Sebastian Jagielski’s book Maskarady męskości. Pragnienie homospołeczne w polskim kinie fabularnym [Masquerades of Masculinity: Homosocial Desire in Polish Cinema] (2013), a monumental work concerning the ways and modes of coding homoerotic images and desires in Polish feature films from the interwar cinema to the most recent examples. Jagielski’s book is fresh, pioneering, provoking new ways of seeing the canonical Polish cinema. Author places his analysis in social, cultural and political context of Polish reality giving its readers a complete vision of the ways homosocial and homerotic desire functions in Polish culture as a whole.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2014, 85; 250-256
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Smak miodu. Shelagh Delaney, Morrissey i niemożliwe sprzężenie zwrotne
    Taste of Honey: Shelagh Delaney, Morrissey and the Impossible Feedback
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31342079.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    kino brytyjskie
    The Smiths
    Shelagh Delaney
    Morrissey
    British cinema
    Opis:
    Morrissey, brytyjski muzyk, w latach 80. lider i wokalista legendarnej grupy The Smiths, jedna z najbłyskotliwszych figur popkultury, niezwykły erudyta, swoją twórczość nasycał odwołaniami do tradycji literatury czy kina. W tekstach piosenek The Smiths można znaleźć mnóstwo cytatów z filmów czy literatury, na okładkach płyt zespołu pojawiały się zdjęcia aktorów, pisarzy, dramaturgów. Jedną z największych fascynacji Morrisseya, do czego przyznawał się w wielu wywiadach, była Shelagh Delaney, dramatopisarka brytyjska, która w 1958 r., w wieku 18 lat, zadebiutowała dramatem Smak miodu, sztuką jak na tamte czasy bardzo odważną pod względem i formalnym, i obyczajowym. Delaney wpisała się tym samym w nurt nowofalowy w brytyjskiej kulturze, przyczyniła się do rewolucji w brytyjskim teatrze zaangażowanym, ale też wzbudziła ogromne kontrowersje, zwłaszcza w rodzinnym mieście Salford. Tekst Kosińskiej jest próbą odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób fascynacja postawą twórczą i ideową Delaney przejawiała się w twórczości Morrisseya i jak te dwie postacie stały się częścią jednego uniwersum kulturowego.
    Morrissey, a British musician, in the 1980s the leader and vocalist of the legendary group The Smiths, one of the most spectacular figures of pop culture, a remarkable erudite, saturated his work with references to literature or cinema. In the lyrics of The Smiths one can find plenty of quotes from movies or literature, their record sleeves often included photographs of actors, writers and playwrights. Morrissey was fascinated by Shelagh Delaney, a British playwright who in 1958 made a debut, at the age of 19, with A Taste of Honey, a play that was incredibly bold, both in the formal aspect and in regard to traditional British mores. Thus Delaney became a part of the new wave of the British culture, and contributed to the revolution in British engaged theatre, but also caused much controversy, especially in her home town of Salford. Kosińska’s article is an attempt at an- swering the question of how the fascination with the creative and ideological attitude of Delaney manifested itself in the work of Morrissey and how these two characters have become part of one cultural universe.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2015, 91; 20-31
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Architektura, urbanistyka i wspólnota – „Byker” Sirkki-Liisy Konttinen
    Architecture, Urban Planning and Community – „Byker” by Sirkka-Liisa Konttinen
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341123.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Sirkka-Liisa Konttinen
    kolektyw Amber
    kino brytyjskie
    realizm społeczny
    architektura
    urbanistyka
    wspólnota
    Amber collective
    British cinema
    social realism
    architecture
    urban planning
    community
    Opis:
    Tekst skupia się na projekcie Byker (1983) Sirkki-Liisy Konttinen – członkini kolektywu Amber z Newcastle dokumentującego życie społeczne środowisk robotniczych w północnej Anglii – który z jednej strony stanowił zapis transformacji osiedla Byker (władze miasta zdecydowały o jego wyburzeniu, a rzędy szeregowców, uznanych za slumsy, miała zastąpić nowoczesna zabudowa autorstwa Ralpha Erskine’a), z drugiej wpisywał się w żywą dyskusję na temat architektury i urbanistyki powojennej Brytanii. Kosińska stara się dowieść, że film Byker, choć nostalgiczny w tonie, jest przede wszystkim – z racji hybrydycznej formy, ale i złożonych chwytów retorycznych – próbą symbolicznego odwrócenia procesu niszczenia i (re)konstrukcji wspólnoty, przywrócenia jej kontroli nad przestrzenią. Autorka wykorzystuje tezy Annabell Honess Roe i teorie przestrzeni jako konstruktu społecznego Henri’ego Lefebvre’a, a wpisując film w kontekst urbanistyczny, sięga też do raportu Petera Malpassa rozbijającego mit sukcesu, jaki towarzyszył przebudowie Byker.
    The article focuses on the project Byker (1983) by Sirkka-Liisa Konttinen, a member of the Amber Collective from Newcastle, documenting social life of the working-class communities in Northern England. On the one hand, the film is a record of the transformation of Byker (the city’s authorities decided to demolish the terraced houses, declaring them as slums, and to replace them with a modern development – blocks of flats designed by Ralph Erskine). On the other, it may be treated as a voice in the lively discussion concerning postwar British architecture and urban planning. Kosińska argues that Byker, although quite nostalgic in tone, is above all – because of its hybrid form and also its complex rhetorical devices – trying to symbolically reverse the process of annihilation, to (re)construct the community, and to give the control over the living space back to this community. Kosińska refers to the arguments of Annabell Honess Roe and to the theory of the space as a social product formulated by Henri Lefebvre. She also places the film in the context of urban planning, using the account written by Peter Malpass that destroys the myth of success that accompanied the redevelopment of Byker.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 86-105
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „To jest twój człowiek – idź z nim”. O zakłóconej identyfikacji w filmach Alana Clarke’a
    “This Is Your Man – Go with Him”: About the Disrupted Identification in the Films of Alan Clarke
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29520545.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Alan Clarke
    Robert Bresson
    identyfikacja
    behawioryzm w kinie
    cielesny odbiór kina
    kino brytyjskie
    identification
    behaviourism in cinema
    bodily perception of cinema
    British cinema
    Opis:
    W późnych filmach Alana Clarke’a – m.in. Made in Britain (1983), Christine (1987), Słoń (Elephant, 1989) – ujawnia się skrystalizowana, dojrzała strategia twórcza reżysera. Określają ją: skrajna redukcja i repetycyjność narracji, podkreślenie kompulsywności działań postaci, skupienie na aspektach behawioralnych przy radykalnym odrzuceniu psychologii. Strategia ta realizuje się przede wszystkim w długich, „chodzonych” ujęciach, a jej efektem jest doświadczenie cielesne, niemal transowe i specyficzna relacja widza z postaciami, a także – w konsekwencji – z samym ciałem filmu. Clarke zmusza oglądającego do nieustannego kontaktu z figurą człowieka obecną na ekranie, a jednocześnie metodycznie pozbawia go możliwości identyfikacji z nią. Autorka tematyzuje tę zakłóconą identyfikację, analizując kolejne filmy reżysera, a także lokując je w kontekście swoiście antycypujących styl Clarke’a Notatek o kinematografie Roberta Bressona oraz koncepcji teoretycznych Jennifer M. Barker dotyczących cielesnego odbioru kina.
    Alan Clarke’s later films – like Made in Britain (1983), Christine (1987), Elephant (1989) – reveal a fully crystalized, mature creative strategy of the director. This strategy is defined by extreme reduction and repetitiveness of the narrative, emphasis on the compulsiveness of the characters’ actions, concentration on behavioural aspects combined with a radical rejection of psychology. It is realized primarily through long “walking” shots, and it results in a corporeal, trans-like experience of the film, in a specific relationship of the viewer with the characters and also, consequently, with the body of the film itself. Clarke forces on the viewer the constant contact with the human figure on the screen, while methodically depriving him or her of the possibility of identification. The author problematizes this disturbed identification by analyzing Alan Clarke’s films and by situating them in the context of Robert Bresson’s Notes on Cinematography, which in a way anticipate Clarke’s style, and also in relation to the theoretical concepts of bodily perception of the cinema developed by Jennifer M. Barker.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2021, 114; 104-124
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Brytyjczycy o Polakach, czyli jak pisano o polskim kinie w brytyjskim piśmie „Sight & Sound” w latach 50. i 60
    The British About the Poles, or Polish Cinema in British Reviews From „Sight & Sound” of the 1950s and 1960s
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31342012.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Sight & Sound
    Bolesław Michałek
    kino polskie
    prasa zagraniczna
    Polish cinema
    foreign press
    Opis:
    Kino polskie zaczęło pojawiać się w brytyjskiej prasie filmowej („Sight & Sound”) mniej więcej od połowy lat 50. Pierwsze wzmianki o polskich filmach można znaleźć wcześniej (wspomina się na przykład o Ostatnim etapie Wandy Jakubowskiej), ale dopiero Kanał oraz Popiół i diament otwierają brytyjskich krytyków na polską kinematografię. Podczas pokazów dokumentów w ramach Free Cinema pojawiają się filmy z „czarnej serii”, a Lindsay Anderson kieruje osobiste słowa do redaktorów „Filmu”. W 1967 r. Anderson realizuje w Polsce film Raz, dwa, trzy ze studentami warszawskiej szkoły teatralnej. Jak przedstawiali polskie kino polscy publicyści (np. Bolesław Michałek) pisujący do brytyjskich pism? W jaki sposób brytyjscy krytycy postrzegali to kino i czy widzieli w nas sprzymierzeńców w swojej ideowej walce o film? Co o polskim kinie może nam powiedzieć przegląd brytyjskiej prasy filmowej? Artykuł jest próbą odpowiedzi na te pytania.
    Polish cinema began to appear in the British film press (“Sight & Sound”) roughly from the mid-1950s. The first mentions of Polish films can be found earlier (for example The Final Stage by Wanda Jakubowska), but it is the Canal and Ashes and Diamonds by Andrzej Wajda that open up British critics to Polish cinematography. During the showing of documentary films at the Free Cinema, films from the “black series” are presented, and Lindsay Anderson directs comments towards the editorial team of the “Film”. In 1967 Anderson makes The Singing Lesson in Poland together with students from the Warsaw National Drama School. How did the Polish journalists (e.g. Bolesław Michałek) writing for the British press present Polish cinema? How did the British critics perceive this cinema and did they see us as allies in the ideological battle for film? What can a review of British film journals tell us about Polish cinema? The article attempts to answer these questions.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2016, 95; 184-203
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Długie ujęcie naszego miasta z tamtego wzgórza”, czyli o władzy spojrzenia w brytyjskich filmach realizmu społecznego lat 60. i 80.
    “That Long Shot of Our Town From That Hill”, or about the Authority of the Look in British Social Realism Films of the 1960s and 1980s
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341424.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    filmy zlewu kuchennego
    Mike Leigh
    Alan Clarke
    kino brytyjskie
    kitchen sink cinema
    British cinema
    Opis:
    W 1984 r. Andrew Higson opublikował artykuł poświęcony przestrzeni, pejzażowi i spektaklowi w brytyjskich „filmach zlewu kuchennego” (kitchen sink cinema) lat 60. Analizując kwestię władzy spojrzenia w kontekście klasowości, Higson wskazał na pewien bardzo wyrazisty i emblematyczny typ ujęcia, które uporczywie powraca w tych niemal wszystkich nowofalowych filmach: „długie ujęcie naszego miasta z tamtego wzgórza”. Ten rodzaj ujęcia – ukazującego postaci spoglądające na swe miasto z pobliskiego wzgórza – wydaje się dość kontrowersyjny w kategoriach klasowych, jako że problematyzuje kwestię tego, kto spogląda na kogo, a zatem – kto jest kreatorem obrazu postaci i ich świata. Czy władza spojrzenia przynależy do postaci z klasy robotniczej, czy może do twórców filmowych (i najprawdopodobniej widzów) z klasy średniej? Kosińska kwestionuje ustalenia Higsona, proponując swój własny punkt widzenia i poddając analizie paralelne „długie ujęcia naszego miasta z tamtego wzgórza” z filmów Mike’a Leigh oraz Alana Clarke’a z lat 80.
    In 1984 Andrew Higson published an article concerning space, landscape and spectacle in British ‘Kitchen Sink’ cinema of the 1960s. Discussing the matter of authority of the look in the context of class, Higson singled out one very expressive and emblematic shot, insistently recurring in almost all these New Wave films: That Long Shot of Our Town from that Hill. This kind of shot - showing characters looking at their town from the nearby hill - seems to be rather controversial in class terms as it problematizes the question of who is looking at whom and, therefore, who is creating the image of the characters and their world. Does the authority of the look belong to the working class characters, or to the middle class filmmakers (and, most likely, viewers)? Kosińska questions Higson’s views by offering her own standpoint and analysing parallel Long Shots of Our Town from that Hill as expressed in 1980s films by Mike Leigh and Alan Clarke.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2017, 97-98; 181-199
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Festiwale filmowe poza filmami: glamour, grupy interesów, korporacje
    Film Festivals Beyond the Films: Glamour, Stakeholders, Corporates
    Autorzy:
    Iordanova, Dina
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341161.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    festiwal filmowy
    glamour
    marketing
    public relations
    Cannes
    film festival
    Opis:
    Aby zrozumieć zasadę, na jakiej działają festiwale filmowe, należy przede wszystkim odwrócić swą uwagę od samych filmów, zwłaszcza jeśli chodzi o festiwale, których siłą napędową jest glamour, a które skupiają się na czerwonych dywanach i mnożą okazje do sesji zdjęciowych. Oczywiście filmy także się na nich liczą, ale trzeba przeanalizować całe spektrum innych czynników, by móc zrozumieć, na czym polega odrębność festiwali filmowych. Należy zatem wziąć pod uwagę wyjątkową konfigurację różnych grup interesów, by w pełni odkryć strukturę i narrację festiwali, ich poszczególne komponenty, a także to, co stoi za rozgrywkami pomiędzy ich uczestnikami (sponsorami, partnerami, członkami zarządów, zaproszonymi gośćmi, publicznością, miejscami pokazów, dziennikarzami itd.). To właśnie ich konfiguracja, relacja między wszystkimi graczami realizującymi różne cele, decyduje o tym, jak będzie wyglądać selekcja filmów, jakie będzie ich znaczenie w kontekście całego przedsięwzięcia, którzy filmowcy zostaną zaproszeni, jakie będą wydarzenia towarzyszące i imprezy towarzyskie, jak będzie funkcjonował marketing, które z mediów będą najlepiej widziane. Wszystkie te elementy razem nadają festiwalowi szczególny profil i kreują jego „narrację”. Iordanova posługuje się przykładami festiwalu w Cannes i paru wielkich festiwali azjatyckich, by pokazać, jak działają te festiwalowe mechanizmy.
    In order to understand the way a film festival operates, one has to switch the attention away from films, especially in the case of the glamour-driven festivals with their focus on red carpet, photo-ops etc. Films matter, but it is a wide range of other factors that must be scrutinised in order to understand what gives a film festival its distinctiveness. One needs to analyse the unique configuration of a festival’s stakeholders, to study how the film festival structures and narrates itself, what its components are, what constitutes the play of power between its participants (sponsors, partners, board members, guests, audiences, venues, journalists, and so on). It is this specific configuration, the relation between all players that pursue different agendas, that largely determines what will be the selection of films, their importance in the general context of the event, which filmmakers will be invited, what concurrent events will there be, what will be the social programme, the marketing, the media coverage sought. All these elements, taken together, give the festival a unique profile and create the festival’s “narrative”. Iordanova uses the examples of Cannes and some big Asian festivals to show how these mechanisms operate.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2017, 100; 34-42
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kino irlandzkie w XXI wieku
    Irish Cinema in 21st Century
    Autorzy:
    O’Connell, Díóg
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341023.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    kino irlandzkie
    celtycki tygrys
    kino współczesne
    Irish cinema
    Celtic tiger
    contemporary cinema
    Opis:
    Autorka, przyglądając się kinu irlandzkiemu XXI w., patrzy z perspektywy zmian, jakie dokonały się w społeczeństwie Irlandii w ostatnich 50 latach, kiedy to kraj ten przeszedł drogę od tradycji do nowoczesności. Choć autorka skupia się na kinie najnowszym, a więc zrealizowanym po epoce boomu gospodarczego, „celtyckiego tygrysa”, przedstawia też zarys wcześniejszych etapów w historii tej kinematografii, ściśle związanych z przemianami społeczno-ekonomiczno-politycznymi. Tak więc w połowie lat 90. film irlandzki skupiał się na tzw. wielkiej trójcy tematów: Irlandii wiejskiej, Irlandii Północnej i Irlandii katolickiej. Po 1998 r. nastąpił zwrot – kino irlandzkie zdominowały współczesne filmy gatunkowe oraz produkcje przedstawiające Irlandię jako kraj wielkomiejskiego szyku. Filmy, które powstały już po epoce „celtyckiego tygrysa”, odrzuciły jednak tę poetykę, wracając do starych tematów, ale traktując je w nowy, przede wszystkim pod względem narracyjnym, sposób. Te nowe narracje miały przyczynić się do rozbicia mitu cudu gospodarczego i przedstawić alternatywne, peryferyjne, często prowokacyjne doświadczenie tego czasu.
    Dióg O’Connell, in her examination of the Irish cinema of the 21st century, looks from the perspective of changes that occurred in the Irish society over the last 50 years, as the country moved from tradition to modernity. Although the author focuses on the latest films, and thus realized after the era of the economic boom, the so called “Celtic tiger”, she also outlines the earlier stages in the history of Irish cinematography closely related to socio-economic-political changes. So in the mid-1990s, Irish film focused on the so called great trinity of themes: rural Ireland, Northern Ireland and the Catholic Ireland. After 1998, there was a change - Irish cinema was dominated by modern genre films and productions depicting Ireland as a country of urban chic. The films that were created after the era of the “Celtic tiger”, however, rejected this poetics, returning to the old themes, but treating them in a new way, particularly in terms of narrative. These new narratives were supposed to break the myth of the economic miracle and present an alternative, peripheral, often provocative experience of this time.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2018, 101-102; 92-102
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Filmowe obrazy androgynii – androgyniczność obrazu filmowego
    Film Images of Androgyny – Androgyny of Film Image
    Autorzy:
    Kwiatkowska, Paulina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31342087.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Karolina Kosińska
    androgynia
    kino brytyjskie
    płeć
    androgyny
    British cinema
    gender
    Opis:
    Książka Karoliny Kosińskiej Androgyn. Tożsamość, tęsknota, pragnienie. Postać androgyniczna w brytyjskiej kulturze popularnej i filmie lat 70. (2014), poświęcona figurze androgyna w kulturze brytyjskiej lat 70., jest fascynującą próbą zbadania nie tylko konkretnego zjawiska z historii kultury i filmu, ale także samych wyobrażeń związanych z androgynią. Autorka książki w centrum swoich rozważań stawia trzy filmy: Performance (1970) Donalda Cammella i Nicolasa Roega, Człowiek, który spadł na Ziemię (1976) Nicolasa Roega oraz The Rocky Horror Picture Show (1975) Jima Sharmana. Ich wnikliwa, pełna odwołań i kontekstów analiza jest również pretekstem do niezwykle inspirującej refleksji nad ambiwalentną i niestabilną kategorią androgynii. W ujęciu Kosińskiej androgyn przestaje być tylko jednym z wielu motywów powracających w kulturze na przestrzeni wieków i staje się sposobem zakwestionowania samych fundamentów kultury zachodniej opartej na przekonaniu o nieprzekraczalności podstawowych dychotomii: kobieta – mężczyzna, powierzchnia – głębia, margines – centrum.
    A book review of Karolina Kosińska’s Androgyn. Tożsamość, tęsknota, pragnienie. Postać androgyniczna w brytyjskiej kulturze popularnej i filmie lat 70. [The androgyne. Identity, longing and desire. The androgynous figure in British pop culture and film of the 1970s] (2014). The book is a fascinating attempt at examining not only a specific phenomenon in the context of history of culture and film, but also misconceptions associated with androgyny. The author of the book focuses on the analysis of four films: Performance (1970) by Donald Cammell and Nicolas Roeg, The Man Who Fell to Earth (1976) by Nicolas Roeg, Jim Sharman’s The Rocky Horror Picture Show (1975) and Velvet Goldmine (1998) by Todd Haynes. The insightful analysis, full of references and contexts, is also an excuse for an incredibly inspiring reflection on the ambivalent and unstable category of androgyny. According to Kosińska androgyne ceases to be just one of many recurring themes in culture over the centuries and becomes a way of challenging the very foundations of Western culture based on the conviction that basic dichotomies female – male, surface – depth, margin – center, are insurmountable.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2015, 91; 221-226
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A 16-year-old patient with Charcot Marie Tooth disease in variant c.217G>C of the INF2 gene and focal glomerulosclerosis – a case report
    Autorzy:
    Przygoda, Maria
    Matias, Dawid
    Jurczak, Maciej
    Sokołowska, Aldona
    Raba, Karolina
    Wołkanowski, Juliusz
    Rydzanicz, Małgorzata
    Kosińska, Joanna
    Płoski, Rafał
    Aebisher, David
    Pyrkosz, Antoni
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2040499.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    exome sequencing
    neuropathy
    nephropathy
    Opis:
    Introduction. Charcot Marie Tooth disease (CMT) is currently one of the most commonly diagnosed and commonly hereditary sensorimotor neuropathies. Concluding from the literature, this is the first study describing the case of a patient with CMT disease in the c.217G> C variant of the INF2 gene and focal segmental glomerulosclerosis. Aim. To present a case of a 16-year-old patient suffering from CMT disease in variant c.217G> C of the INF2 gene and focal glomerulosclerosis. Description of the case. The text describes the CMT disease in a patient who underwent the WES / WGS-NGS genetic test and found a mutation within the INF2 gene at the chromosomal position hg38 14: 104701582-G> C, cDNA level c.217 G> C , notation at the p protein level (Gly73Arg). Genotype record according to Human Genome Variation Society: NM_022489.4: c. [217G> C]; [217 =]. The publication includes data on genetics, molecular mechanisms of the disease, diagnostic methods, rehabilitation and surgical treatment. Conclusion. CMT disease is a heterogeneous group of diseases caused by mutations in various genes. The incidence of this pathology has increased significantly in the last century. Currently, there are no treatments available to combat this disease, and symptomatic treatment is the only treatment available.
    Źródło:
    European Journal of Clinical and Experimental Medicine; 2021, 4; 341-346
    2544-2406
    2544-1361
    Pojawia się w:
    European Journal of Clinical and Experimental Medicine
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-14 z 14

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies