Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę ""Antypolonizm"" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 30
Tytuł:
Dwóch przeciwko Polsce : wspólny cel Putina i Netanjahu
Autorzy:
Ziemkiewicz, Rafał.
Powiązania:
Do Rzeczy 2020, nr 3, s. 16-18
Data publikacji:
2020
Tematy:
Netanyahu, Binyamin (1949- )
Putin, Władimir (1952- )
Antypolonizm
Antysemityzm
Dyplomacja
Grupy nacisku
Polityka historyczna
Polityka zagraniczna
Propaganda
Żydzi
Artykuł z czasopisma społeczno-politycznego
Artykuł z tygodnika opinii
Opis:
Artykuł dotyczy polityki historycznej prowadzonej przez Władimira Putina i Binyamina Netanjahu. Premier Izraela nakazał dwa lata temu swojej ambasador zaatakować Polskę za rzekomą chęć karania historyków i artystów opisujących polską współodpowiedzialność za Holocaust. Z kolei prezydent Rosji w 2020 roku oskarżył polskie przedwojenne władze o to, że przyczyniły się do wybuchu II wojny światowej oraz przygotowania Holocaustu.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Wystawa Archiwum IPN : "Rozkaz nr 00485. Antypolska operacja NKWD na sowieckiej Ukrainie 1937-1938"
Autorzy:
Zielony, Paweł.
Powiązania:
Biuletyn IPN 2019, nr 1/2, s. 106-110
Data publikacji:
2019
Tematy:
Operacja polska NKWD (1937-1938)
Polacy za granicą
Antypolonizm
Prześladowania polityczne
Artykuł z czasopisma historycznego
Opis:
Artykuł dotyczy wystawy pt. "Rozkaz nr 00485. Antypolska operacja NKWD na sowieckiej Ukrainie1937-1938", Warszawa, 26 listopada - 15 grudnia 2018 r.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Zagłada Polaków w Związku Sowieckim : od przewrotu bolszewickiego do "operacji polskiej"
Autorzy:
Zechenter, Anna (1959- ).
Współwytwórcy:
Instytut Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Wydawca
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Warszawa : Instytut Pamięci Narodowej. Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu
Tematy:
Antypolonizm
Operacja polska NKWD (1937-1938)
Polacy
Polityka narodowościowa
Prześladowania polityczne
Rewolucja październikowa (1917)
Opracowanie
Opis:
Bibliografia na stronach 382-[387]. Indeks.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Książka
Tytuł:
Wojna na paragrafy : obrona prawna polskiej pamięci historycznej w praktyce
Obrona prawna polskiej pamięci historycznej w praktyce
Autorzy:
Simon, Wojciech.
Powiązania:
Do Rzeczy 2020, nr 51, s. 57-60
Data publikacji:
2020
Tematy:
Radłowski, Zbigniew (1924- )
Tendera, Karol (1921-2019)
Zalewski, Stanisław (1925- )
Federalny Trybunał Sprawiedliwości (Niemcy)
Fundacja Reduta Dobrego Imienia - Polska Liga Przeciw Zniesławieniom
Stowarzyszenie Patria Nostra
ZDF Enterprises
Welt (czasopismo)
Antypolonizm
Dobra osobiste
Niemieckie nazistowskie obozy koncentracyjne
Orzecznictwo
Pamięć zbiorowa
Polityka historyczna
Procesy sądowe
Więźniowie obozów
Artykuł z czasopisma społeczno-politycznego
Artykuł publicystyczny
Artykuł z tygodnika opinii
Opis:
Artykuł dotyczy prawnej ochrony polskiej pamięci historycznej. Autor przedstawia szereg przypadków świadomego fałszowania historii i szkalowania Polaków przez media zagraniczne. Przybliża przebieg procesów sądowych Karola Tendery z niemiecką telewizją ZDF, Zbigniewa Osewskiego z gazetą „Die Welt” oraz Zbigniewa Radłowskiego z twórcami serialu „Nasze matki, nasi ojcowie”. Opisuje przegraną sprawę sądową wydawanego w Polsce tygodnika „Newsweek”, który zamieścił nieprawdziwe informacje na temat niemieckich obozów koncentracyjnych. Działania polskich władz, organizacji i obywateli oparte na prawie cywilnym pozwoliły na skuteczną obronę prawdy historycznej i dobrego imienia naszego narodu.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Na Wschodzie bez zmian : putinowskie pisanie historii
Autorzy:
Semka, Piotr (1965- ).
Powiązania:
Do Rzeczy 2021, nr 12, s. 24-26
Data publikacji:
2021
Tematy:
Łukaszenka, Alaksandr (1954- )
Putin, Władimir (1952- )
Antypolonizm
Polityka historyczna
Propaganda
Rocznice
Traktat ryski (1921)
Wojna polsko-bolszewicka (1919-1920)
Wystawy historyczne
Artykuł z czasopisma społeczno-politycznego
Artykuł publicystyczny
Artykuł z tygodnika opinii
Opis:
Artykuł dotyczy wystawy historycznej zorganizowanej w siedzibie Rosyjskiego Archiwum Państwowego z okazji setnej rocznicy podpisania traktatu ryskiego. Na otwarciu wystawy wygłoszono specjalne przesłanie prezydenta Rosji Władimira Putina. Autor przedstawia opinie Putina na temat wojny polsko-bolszewickiej oraz traktatu ryskiego. Przybliża eksponaty prezentowane na wystawie, rosyjską ocenę tych wydarzeń oraz reakcję na wystawę Polskiego Instytutu w Moskwie.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Das Verhältnis der Kommunistischen Partei Polens zum Judentum nach 1945
Stosunek partii komunistycznej w Polsce do Żydów po 1945 roku
Autorzy:
Piotrowski, Mirosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954340.pdf
Data publikacji:
2003
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
stosunki polsko-żydowskie
antysemityzm
antypolonizm
władze bezpieczeństwa w PRL
Żydzi
komunizm
historia PRL
Polish-Jewish Relations
anti-semitism
anti-polonism
security authorities in the Polish People's Republic
Jews
communism
history of the Polish People's Repubic
Opis:
Narzucona siłą Polsce w 1944 r. tzw. „władza ludowa”, skupiała w swych szeregach zarówno ludność pochodzenia polskiego jak i w znacznej mierze pochodzenia żydowskiego. Stan taki był pochodną celowej polityki J. Stalina, który podczas tworzenie pierwszych zrębów administracyjnych przyszłej PRL na bazie Zarządu Głównego Związku Patriotów Polskich (ZPP) oraz Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) zalecał, aby na listach kandydatów zdecydowanie preferowano towarzyszy pochodzenia żydowskiego, dążąc do tego aby wszędzie stanowili większość. Stwierdzano wprost, że ich narodowe pochodzenie gwarantuje większą pewność dyspozycyjności niż komunistów polskich. Koncepcji tej bezskutecznie próbowali się m.in. przeciwstawiać polscy generałowie walczący po stronie Armii Czerwonej, jak Karol Świerczewski i Zygmunt Berling. Współdziałający z Sowietami zarówno Polacy jak i Żydzi, przez społeczeństwo polskie postrzegani byli jako zdrajcy. Wedle zgodnej opinii historyków, pomimo fluktuacji różnych osób na ważnych rządowych stanowiskach, faktycznie w Polsce wlatach 1944-1956 decydowała i rządziła trójka: Bolesław Bierut, Jakub Berman i Hilary Minc. Dwóch ostatnich było pochodzenia żydowskiego i określali się jako Żydzi. Do dziś trwa w Polsce spór na temat procentowego udziału Żydów w strukturach komunistycznej władzy, lecz nie dokonano jeszcze szczegółowych rachunków. Jednakże a priori przyjmowane jest twierdzenie, iż ogólnie biorąc była to „żydo-komuna”. Szczególnie znienawidzonym stał się Resort Bezpieczeństwa Publicznego, później MBP, w którym wszystkie ważniejsze stanowiska obsadzono ludźmi pochodzenia żydowskiego. Wprawdzie na jego czele stał Polak Stanisław Radkiewicz, ale wiceministrami byli Żydzi m.in. Mieczysław Mietkowski i Roman Romkowski, później Antoni Alster (w Komitecie ds. Bezpieczeństwa Publicznego). Najważniejszymi departamentami w tym ministerstwie również zawiadywali ludzie pochodzenia żydowskiego. Departamentem V ds. walki z Kościołem i środowiskiem inteligencji kierowała lwowska żydówka Julia Brystyger. Dyrektorem Departamentu VII ds. cenzury był Józef Czaplicki; Departamentem X, dbającym o „czystość” szeregów partii komunistycznej kierował Anatol Fejgin; wicedyrektorem był zbiegły na Zachód w 1953 r. Józef Światło (Izaak Fleishfarb). Głównym Urzędem Cenzury kierował Marcel Reich (Ranicki), dyrektorem Departamentu Więziennictwa MBP był Jerzy-Dagobert Łańcut; szefem Departamentu Śledczego był osławiony sadysta płk Józef Goldberg-Różański. Wszystko to sprzyjało umacnianiu przeświadczenia, że winę za powojenne zniewolenie narodu polskiego ponoszą Żydzi. Podobnego zdania był także prymas Polski kard. August Hlond. Rosnąca bariera uprzedzeń pomiędzy Polakami a Żydami czyniła z tych ostatnich dogodny instrument polityki prowadzonej przez Stalina. Potrzebował on bowiem zwolenników bezwzględnie zaufanych, po których mógł się spodziewać całkowitej lojalności, a więc ludzi możliwie osamotnionych, bez zaplecza rodzinnego, sąsiedzkiego – którzy partię komunistyczną uczynią swym jedynym kręgiem odniesienia. Logicznie rzecz biorąc Żydzi przebywający po wojnie w Polsce powinni mieć wsparcie i zagwarantowaną opiekę przynajmniej ze strony komunistów i Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Tak jednak nie było, gdyż stali się oni nie podmiotem, a przedmiotem politycznej rozgrywki. Dla współrodaków ze wspomnianych komunistycznych formacji nadrzędnym celem było zwycięstwo idei rewolucji oraz posłuszne wypełnianie dyrektyw Stalina. Na tak zbudowanym ołtarzu całkowicie poświęcono interes jednostki – także „zwykłego” Żyda. Podkreślić należy, iż na nastrojach społeczeństwa polskiego względem tzw. „kwestii żydowskiej” władze komunistyczne „grały” świadomie – nie bacząc na tragiczny finał. Większość historyków w Polsce nie ma wątpliwości, iż antyżydowskie rozruchy i próby ich wzniecenia w Krakowie, Rzeszowie, Lublinie, a przede wszystkim najbardziej znane i tragiczne w skutkach – w Kielcach, były prowokacją. Oznacza to, że ludność polska była celowo prowokowana przez aparat komunistyczny, w którym czynni byli przecież Żydzi, do wystąpień przeciw „zwykłym” Żydom, a nawet do pogromów. W jednym z podziemnych pism Zrzeszenia WiN „Honor i Ojczyzna” znalazło się znamienne zdanie: „Żydzi stali się więc niebezpiecznym narzędziem w ręku tych, którzy są bardziej komunistami niż ... Żydami”. Nie dziwi więc, że pozostający w Polsce Żydzi czuli się zagubieni. Ich los znalazł się pomiędzy przysłowiowym „młotem i kowadłem”. Mieli jednak do wyboru kilka wariantów: albo wyjechać z Polski, albo zmienić nazwisko i „wtopić się” w społeczeństwo polskie, albo też przystąpić do obozu rządzącego, zasilając szeregi „żydo-komuny”. Niezdecydowani skazani byli, w zaistniałych warunkach, na alienację. Żydzi, którym udało się przeżyć niemiecką okupację, obozy koncentracyjne, pałali chęcią rewanżu i zemsty na Niemcach, którzy byli sprawcami zagłady ich całych rodzin. Okazję taką stworzyli koledzy z UB, masowo werbując ich do tej formacji. Kompleksowo zjawisko to opisał amerykański Żyd – John Sack w książce pt. Oko za oko. Przemilczana historia Żydów, którzy w 1945 r. mścili się na Niemcach. W łonie komunistycznej partii trwała ostra walka, w której przełomem stała się śmierć Stalina w 1953 r. oraz odwilż polityczna po październiku 1956r. Od dawna bowiem ścierały się ze sobą, walcząc owpływy i władzę, dwie frakcje komunistów: Żydzi, przybyli wraz z Armią Czerwoną do Polski, i grupa polskich komunistów walczących w czasie II wojny światowej w podziemiu – tzw. „partyzanci” – z ministrem spraw wewnętrznych Mieczysławem Moczarem na czele. Dojście W. Gomułki do władzy w 1956 r. wpłynęło na wzmocnienie tej drugiej grupy. Odpowiedzialność za zbrodnie stalinowskie wygodnie było zrzucić właśnie na funkcjonariuszy żydowskich i pod pretekstem „wypaczeń idei socjalizmu” rozpocząć czystki w aparacie bezpieczeństwa ipartii. Część zwalnianych funkcjonariuszy-Żydów wyjeżdżała na Zachód Europy, do USA i Izraela. Według statystyk międzynarodowych w 1948 r. mniejszość żydowska liczyła w Polsce 88 tys. osób. Znaczna część emigrowała do Izraela już w latach 1949-1951. W zorganizowanych transportach emigrowało tam ok. 28. tys. Żydów. W latach 1956-1957 z Polski odpłynęła kolejna fala Żydów którą oblicza się na ok. 40 tys. osób. Dodać jednak trzeba, że połowę z nich stanowili dopiero co repatriowani Żydzi z terytorium Związku Radzieckiego. Emigracji tej towarzyszyły komentarze, że Żydzi uciekają z Polski, bojąc się odpowiedzialności za swoje zbrodnie popełnione w okresie stalinowskim („błędów i wypaczeń”), a także ze względu na obawę przed polskim antysemityzmem, rozbudzonym przez popełnione zbrodnie. Wśród wyjeżdżających było faktycznie wielu komunistów. W marcu 1957 r. zawarta została polsko-radziecka umowa, na mocy której do 31 marca 1959 r. repatriowano do Polski 224 tys. osób. W grupie tej przyjechało ok. 40 tys. osób pochodzenia żydowskiego, ale większość z nich w Polsce nie pozostała. W latach 1967-1968 liczbę Żydów w Polsce szacowano na 25-30 tys. W partii komunistycznej (PZPR) wyodrębniły się dwie nieformalne grupy: tzw. „puławska” i „natolińska”, nazwane tak od miejsc w których się zbierali. W skład pierwszej z nich bardziej liberalnej – tzn. domagającej się zmian, wchodzili w większości komuniści pochodzenia żydowskiego w skład drugiej tzw. „partyjny beton” – wwiększości zachowawczy „partyzanci”. W polskiej literaturze przedmiotu popularnie ugrupowania te nazywa się też: „Chamy i Żydy” (W. Jedlicki). Na początku lat 60. w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (MSW) dokonano, jak pisał historyk J. Eisler, „aryzacji” lub „dejudeizacji” resortu. Bez zgody Biura Politycznego PZPR zakładano podsłuchy telefoniczne i inwigilowano wpływowe osoby pochodzenia żydowskiego. Kontroli władz koministycznych poddano „Fołks-Sztyme” jedyne w Polsce pismo wydawane w języku jidisz. „Czystka rasowa” objęła także korpus oficerski. Przebywający w Polsce wiceminister obrony narodowej ZSRR marszałek Sergiej Biriuzow, miał oświadczyć gen. M. Spychalskiemu: „armia dowodzona przez Żydów i kontrrewolucjonistów nie może być użyta w walce przeciwko imperializmowi”. Wypowiedź ta związana była z ideologiczną ofensywą podjętą przez ZSRR w krajach arabskich. Ponownie więc kwestia żydowska, za pośrednictwem Związku Radzieckiego, stała się instrumentem wewnętrznej gry politycznej w Polsce. W połowie lat 60. wśród 40-45 tys. oficerów wojska polskiego, ok. 250-300 stanowili Żydzi. Z armii zwalniano nawet osoby „oskarżane” o przyjaźń z żydowskimi oficerami. W partii komunistycznej grupa M. Moczara („partyzantów”) zwalczała „liberalne” zaplecze I sekretarza PZPR W. Gomułki. Do akcji tej dołączyła się grupa tzw. postępowych katolików środowiska PAX, z Bolesławem Piaseckim na czele. Starano się umacniać przekonanie, że pierwsze dziesięciolecie krwawego komunizmu w Polsce było zasługą Żydów-komunistów, akomuniści-„partyzanci” winy za to nie ponoszą. Nową historię Polski utrwalać miały wświadomości społeczeństwa nowo produkowane filmy. W 1968 r. sięgnięto ponownie do instrumentu prowokacji. Jego preludium stanowiła wojna izraelsko-arabska 1967 r., w której ZSRR opowiedział się po stronie Arabów. W Polsce partia komunistyczna, stosując się do dyrektyw Moskwy, rozpoczęła tropienie zwolenników zwycięstwa Izraela. Pierwszymi podejrzanymi były oczywiście osoby pochodzenia żydowskiego. Poważne ataki na nich okazały się być związane z wewnętrzną polityczną prowokacją w łonie PZPR. Na początku marca 1968 r., minister spraw wewnętrznych PRL M. Moczar, wykorzystując nieobecność I sekretarza PZPR W. Gomułki wPolsce, postanowił przejąć pełnię władzy i jednocześnie pozbyć się z aparatu władzy osób pochodzenia żydowskiego. W tym celu posłużył się prowokacją podburzając młodzież studencką do wystąpień. Na czele protestujących stanęli młodzi ludzie – w większości pochodzenia żydowskiego, których rodzice piastowali niegdyś poczesne stanowiska rządowe i partyjne. Byli to m.in.: Adam Michnik – syn Ozjasza Szechtera, przewodniczącego KPZU; Aleksander Smolar – syn Grzegorza, redaktora naczelnego żydowskiego pisma „Fołks-Sztyme”; Henryk Szlajfer – ojciec jego był cenzorem w Głównym Urzędzie Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk; Irena Grudzińska – córka wiceministra rolnictwa, Marian Alster – syn b. wiceministra spraw wewnętrznych; Karol Modzelewski – syn b. ministra spraw zagranicznych itd. Młodzież tę nazywano „bananową” – czyli wolną od kłopotów i trosk materialnych. Gomułka po powrocie do kraju zdołał opanować sytuację, zwolnił Moczara z pełnionej funkcji, ale postanowił skorzystać z drugiej części prowokacyjnego scenariusza i na fali tej „załatwić” problem żydowski. Wsparł ataki na Żydów w partii (choć jego żona Zofia była Żydówką), w rządzie, administracji, w kulturze i w nauce, skutecznie ich stamtąd eliminując. Dokonano wówczas „rasowej czystki” w szeregach tych instytucji i organizacji. Jednym zcelów akcji miało być zbliżenie władzy do społeczeństwa. Nie został on jednak osiągnięty. Antysemityzm rozpętany przez PZPR spotkał się z dezaprobatą wielu środowisk i wybitnych osób. Przede wszystkim zdystansował się od tego Kościół katolicki. Po uśmierzeniu zamieszek władza komunistyczna zaczęła stosować różnorodne środki nacisku na osoby pochodzenia żydowskiego, chcąc wpłynąć na ich decyzję wyjazdu z Polski. Liczono natomiast na efekt propagandowy, stawiając tezę o „obcości Żydów” w Polsce. Mówiono więc: gdyby czuli związek z Polską, to by z niej nie wyjeżdżali. Motywem emigracji osób pochodzenia żydowskiego w tamtym okresie było poczucie zagrożenia, obawa przed wzrostem antysemityzmu, ale także nadzieja na poprawienie swoich warunków bytowych na emigracji. Przypominało to więc niekiedy emigrację zarobkową. Polskę opuszczało wtedy wielu ludzi kultury, pisarzy, poetów, naukowców. Wielu jednak wyjeżdżało nie chcąc ponosić odpowiedzialności za czyny, które dokonali będąc w aparacie władzy. W kraju pozostawili świetne emerytury, legitymacje partyjne itp. Jak podkreśla historyk J. Eisler „ci ludzie często są tymi, którzy o Polsce i Polakach mówią w sposób, na jaki nie zasługujemy”. Według przybliżonych szacunków po marcu 1968r. – w ciągu dwóch lat – wyjechało z Polski 15-20 tys. osób, z czego ok. 25% osiedliło się w Izraelu. Pokłosiem prowokacji marcowych było więc opuszczenie Polski, przez większość przebywających tam po II wojnie światowej Żydów. Komunistyczna nagonka na ludzi pochodzenia żydowskiego w znacznej mierze przyczyniła się nie tylko do ich emigracji z Polski, ale także wpływała na kształt świadomości polskiego społeczeństwa. Komunistyczna władza chciała oficjalnie i bez ogródek rozliczyć się z przeszłością, wskazując także na sprawców stalinowskiego terroru w Polsce. W grudniu 1970 r. usunięty został ze stanowiska I sekretarza partii W. Gomułka. W 1980 r. wybuchła w Polsce „Solidarność”, a w 1989 r. rozpoczęto przekazywanie władzy wybranym ludziom opozycji. Wielu dysydentów miało pochodzenie żydowskie, lecz po latach komunistycznej polityki, wolało tego faktu nie upubliczniać. Trzeba wyraźnie stwierdzić, iż wskutek wojennego holocaustu i polityki komunistów po 1945r. problem Żydów w Polsce jako nacji przestał istnieć. Pozostała jednak „kwestia żydowska”, wypływająca przy różnych okazjach i nagłaśniany szeroko rzekomy antysemityzm Polaków. Publicznie mówi się do dziś o „antysemityźmie bez Żydów”. Przedstawione tu wydarzenia stały się asumptem do formułowania przez wielu historyków, politologów oraz publicystów tezy, iż przemiany następujące w Polsce po 1989 r. to zmodyfikowana kontynuacja walk frakcyjnych „Chamów” i „Żydów” – czyli dawnych aktywistów PZPR pochodzenia żydowskiego z tzw. partyjnym „betonem”.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2003, 51, 2; 191-207
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Żądania bez podstawy prawnej : bohaterska postawa wielu Polaków poszła niestety w zapomnienie
Autorzy:
Pilis, Mariusz.
Powiązania:
Do Rzeczy 2020, nr 13/14, s. 42-43
Współwytwórcy:
Zapert, Tomasz Zbigniew (1969- ). Wywiad
Data publikacji:
2020
Tematy:
II wojna światowa (1939-1945)
Antypolonizm
Antysemityzm
Grupy nacisku
Film dokumentalny
Film polski
Holokaust
Ludobójstwo niemieckie (1939-1945)
Majątek opuszczony
Okupacja niemiecka Polski (1939-1945)
Polacy
Polityka historyczna
Polityka narodowościowa
Polityka zagraniczna
Ratowanie Żydów i pomoc Żydom (1939-1945)
Roszczenie
Świadomość społeczna
Żydzi
Artykuł z czasopisma społeczno-politycznego
Artykuł z tygodnika opinii
Wywiad dziennikarski
Opis:
Artykuł dotyczy roszczeń organizacji żydowskich do mienia po ofiarach Holokaustu. Przybliżono krzywdzący i nieprawdziwy obraz Polski i Polaków podczas II wojny światowej tworzony przez izraelskie media. Omówiono przykłady działań Polaków zaangażowanych w pomoc Żydom. Przedstawiono główną przyczynę powstania problemu rewindykacji mienia pożydowskiego w Polsce. Opisano sprawę audytu w szwajcarskich bankach, które żydowskie organizacje oskarżyły o trzymanie w swoich sejfach depozytów ofiar holokaustu.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Krwawa jesień 1939 roku
Autorzy:
Piątkowski, Sebastian (1970- ).
Powiązania:
Biuletyn Informacyjny / Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej. Zarząd Główny 2020, nr 10, s. 18-25
Data publikacji:
2020
Tematy:
II wojna światowa (1939-1945)
Kampania wrześniowa (1939)
Agresja ZSRR na Polskę (1939)
Okupacja niemiecka Polski (1939-1945)
Okupacja sowiecka Polski (1939-1941)
Intelligenzaktion (1939-1940)
Ludobójstwo niemieckie (1939-1945)
Martyrologia
Masowe egzekucje
Nazizm
Antypolonizm
Zbrodnia pomorska (1939)
Sonderaktion Krakau
Artykuł z czasopisma kombatanckiego
Opis:
Fotografie.
Artykuł przedstawia sytuację w okupowanej Polsce po zakończeniu działań wojennych w październiku 1939 roku. Eksterminacja elit, a więc ziemian, duchowieństwa, prawników, lekarzy, nauczycieli, wysokich urzędników administracji państwowej i działaczy organizacji społeczno-politycznych po opanowaniu terenu przez Wehrmacht. Autor szczegółowo opisuje represje, które dotknęły mieszkańców Pomorza Gdańskiego, Górnego Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego. Przedstawia przebieg Sonderaktion Krakau w listopadzie 1939 roku i akcje represyjne, które dotknęły mieszkańców Warszawy, Lublina i regionu łódzkiego.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Bat na kłamców : prawo przeciw fałszowaniu historii
Autorzy:
Obara, Lech (1950- ).
Powiązania:
Do Rzeczy 2020, nr 51, s. 53-56
Data publikacji:
2020
Tematy:
Radłowski, Zbigniew (1924- )
Tendera, Karol (1921-2019)
Zalewski, Stanisław (1925- )
Fundacja Reduta Dobrego Imienia - Polska Liga Przeciw Zniesławieniom
ZDF Enterprises
Stowarzyszenie Patria Nostra
Welt (czasopismo)
Antypolonizm
Dobra osobiste
II wojna światowa (1939-1945)
Holokaust
Niemieckie nazistowskie obozy koncentracyjne
Polityka historyczna
Procesy sądowe
Artykuł z czasopisma społeczno-politycznego
Artykuł z tygodnika opinii
Wywiad dziennikarski
Opis:
Artykuł dotyczy prawnej ochrony polskiej pamięci historycznej. Przedstawia możliwości prawa cywilnego w zwalczaniu kłamstwa historycznego. Przybliża postacie polskich prawników i ich działania przeciwko fałszowaniu historii. Opisuje także sprawę byłego więźnia obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau Karola Tendery oraz stosunek niemieckich sędziów do polskich i żydowskich ofiar III Rzeszy.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 30

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies