Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "chirurgia ogólna" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-5 z 5
Tytuł:
Co musi wiedzieć chirurg (ogólny i jamy brzusznej) o chirurgii plastycznej?
Autorzy:
Kraus, Armin
Infanger, Manfred
Meyer, Frank
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392093.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
chirurgia jamy brzusznej
chirurgia ogólna
chirurgia plastyczna
Opis:
Wprowadzenie: Chirurgia plastyczna została wprowadzona w Niemczech jako podspecjalizacja chirurgii ogólnej w 1978 r. Od tego czasu dyscyplina ta rozwinęła ogromne możliwości, m.in. dzięki współpracy z innymi dziedzinami, takimi jak: chirurgia ogólna i chirurgia jamy brzusznej. C el: Podkreślenie i podsumowanie podstawowych możliwości, opcji technicznych i nowych aspektów chirurgii plastycznej, które w codziennej praktyce klinicznej są istotne dla wspólnych interdyscyplinarnych strategii zabiegowych chirurgii plastycznej, ogólnej i chirurgii jamy brzusznej. Metoda: Krótki i zwięzły przegląd literatury oparty na: 1) wyborze właściwego tematycznego piśmiennictwa z medycznej literatury naukowej oraz 2) doświadczeniu chirurgicznym zdobytym w codziennej pracy. Wyniki: (wybrane punkty styczne): 1) Zabiegi ochrony biologicznej w chirurgii naczyniowej stosowane, aby przezwyciężyć poważny problem zakażeń protez naczyniowych obarczony ryzykiem przerwania zespolenia i krwawienia. Po starannym opracowaniu z ewentualną rekonstrukcją autologicznych naczyń protezę naczyniową pokrywa się płatem tkankowym, aby przekazać właściwości immunologiczne i ostatecznie spowodować gojenie zakażonego obszaru. 2) Leczenie przetok aortalno-tchawiczej lub aortalno-dwunastniczej, będących znacznym wyzwaniem dla chirurga ogólnego. Mogą być one leczone odpowiednio przez interpozycję płata mięśnia piersiowego większego lub pokrycie płatem sieci większej. 3) W odniesieniu do chirurgii nerwów odnotowano zachęcające efekty w postaci subiektywnej poprawy jakości głosu po wczesnej mikrochirurgicznej naprawie nerwu krtaniowego wstecznego oraz przywrócenia pojemności oddechowej w porażeniu przepony. 4) Chirurgia limfatyczna w przypadku obrzęków limfatycznych o charakterze pierwotnym (z powodu braku lub niedoboru naczyń limfatycznych) lub wtórnym (w przebiegu zakażenia, urazu, radioterapii lub zabiegu operacyjnego) może być wskazana w ośrodkach mikrochirurgicznych wyspecjalizowanych w naprawie dróg limfatycznych. Uszkodzony układ chłonny: (I) może być odtworzony przez interpozycję lub (II) limfa może być drenowana nieanatomicznie, na przykład przez zespolenie limfatyczno-żylne. Dalsze techniki to: przeszczepienie wolnego węzła chłonnego zawartego w wolnym unaczynionym płacie z pachwiny, przeniesienie autologicznego naczynia chłonnego lub interpozycja przeszczepu żylnego. 5) Redukcja masy jak dermolipektomia z późniejszym przeszczepem skóry niepełnej grubości jest cenną opcją zapewniającą znaczne zmniejszenie objętości. 6) Uzupełnianie ubytków: A. Przeszczepy skóry o niepełnej lub pełnej grubości są powszechną metodą uzupełniania ubytków w przypadku, gdy łożysko rany jest czyste i dobrze unaczynione. Jeśli nie ma miejsca do pobrania skóry lub łożysko przeszczepu jest wątpliwej jakości, stosuje się różne allogeniczne lub ksenogeniczne zamienniki skóry. B. Kolejne metody obejmują szeroki arsenał miejscowych i wolnych płatów powięziowo-skórnych i mięśniowo-skórnych, takich jak: pionowy płat mięśnia prostego brzucha (VRAM), stosowany na przykład po brzuszno-kroczowym wycięciu odbytnicy, lub płaty śmigłowe odpowiednich „angiosomów”. 7) Zamknięcie przepuklin ściany jamy brzusznej z niestabilnym pokryciem skóry. Uzupełnienie płatem tkankowym, samym lub w połączeniu z siatką, jest lepsze od zastosowania wyłącznie siatki. 8) Wolne płaty – gdy miejscowe lub uszypułowane płaty są niedostępne, do uzupełnienia ubytku ściany jamy brzusznej można wykorzystać wolne płaty (częstość występowania powikłań jest niewielka). Wniosek: Chirurgia plastyczna jest niezastąpionym partnerem w specyficznych problemach chirurgicznych oraz przypadkach klinicznych w chirurgii ogólnej i chirurgii jamy brzusznej. Każdy chirurg ogólny i chirurg jamy brzusznej powinien być poinformowany o ogromnych możliwościach i technikach chirurgicznych, jakie może zapewnić współczesna chirurgia plastyczna, aby osiągnąć najlepsze wyniki i podnieść jakość życia pacjentów przez połączenie fachowej wiedzy tych dwóch dziedzin chirurgicznych.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 5; 42-51
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przedoperacyjnie podwyższone poziomy CA19-9 i CA125 jako predyktory całkowitego czasu przeżycia w gruczolakoraku trzustki. Badanie jednoośrodkowe
Autorzy:
Hogendorf, Piotr
Skulimowski, Aleksander
Durczyński, Adam
Kumor, Anna
Poznańska, Grażyna
Poznańska, Agnieszka
Oleśna, Aleksandra
Rut, Joanna
Øvereng Juliebø, Siri
Szmiel, Aneta
Pirowski, Wojciech
Strzelczyk, Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391712.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
biomarkery
chirurgia ogólna
czynniki rokownicze
rak trzustki
Opis:
Wprowadzenie: Rak trzustki jest wyniszczającą chorobą, będącą siódmą w kolejności przyczyną zgonów z powodu raka na świecie. Jego agresywność wynika ze specyficznej biologii i późnego rozpoznawania. W związku z tym, rokowanie pacjentów jest wyjątkowo złe. 5-letnie przeżycia w przebiegu gruczolakoraka trzustki wynoszą około 6–10%. Na chwilę obecną jedynie kompletna resekcja chirurgiczna nowotworu gwarantuje znaczącą poprawę przeżycia chorych. Dotychczas nie wyjaśniono w pełni biologii rozwoju gruczolakoraka trzustki. Wydaje się jednak, że istnieje kilka fenotypów tego nowotworu. Z tego powodu prognozy dla indywidualnych pacjentów na początku leczenia są wysoce niepewne. Wobec powyższego, należy podkreślić znaczenie zarówno badań klinicznych, jak i podstawowych, które pozwoliłyby na standaryzację biomarkerów wpływających na długoterminowe rokowania. Istnieje coraz więcej dowodów na to, że biomarkery, takie jak CA19-9 i CA125, nie tylko odzwierciedlają obecność samego guza, ale również stanowią „wskazówkę” dotyczącą jego fenotypu, a tym samym jego agresywności. Cel: Celem pracy była przedoperacyjna ocena poziomu powszechnie stosowanych biomarkerów nowotworowych i ich wpływu na ogólną przeżywalność pacjentów. Materiały i metody: Przeprowadzono analizę retrospektywną danych dotyczących 129 pacjentów przyjętych do naszej Kliniki z powodu rozpoznania raka trzustki. W dniu przyjęcia wszyscy chorzy mieli zmierzony poziom: CA19-9, CA125, CEA i CA15-3. Ogólne przeżycie (ang. overall survival; OS) zostało zdefiniowane jako czas upływający od dnia przyjęcia do dnia zgonu. Opracowano krzywe Kaplana-Meiera dla wszystkich potencjalnych czynników oraz zastosowano model regresji Coxa do przeprowadzenia analizy wieloczynnikowej. Wyniki: Do analizy włączono 129 pacjentów o średniej wieku równiej 62 lata. Łącznie 95 z nich miało nieresekcyjnego guza, a 34 poddano operacji z zamiarem wyleczenia. Ogółem analizowana grupa chorych charakteryzowała się medianą przeżycia wynoszącą 7 miesięcy i 12 dni. Skumulowane wskaźniki przeżycia rocznego, 2-letniego i 4-letniego wynosiły odpowiednio: 35%, 16% i 15%. W analizie jednoczynnikowej czynniki, takie jak: wiek >= 60 lat, nieresekcyjny guz, CA19-9 >= 200, CA125 >= 20 i stosunek neutrofilów do limfocytów (ang. Neutrophile to Lymphocyte Ratio; NLR) >= 5, wiązały się z niższą medianą OS. W analizie wieloczynnikowej stwierdzono, że trzy czynniki: CA19-9 >= 200, CA125 >= 20 i wiek >= 60 lat, są istotne statystycznie. W dalszej analizie wykazano, że pacjenci wykazujący je wszystkie charakteryzowali się najniższą medianą przeżycia (OS), wynoszącą 89 dni. Mediana przeżycia dla pozostałych pacjentów to zaś 235 dni (p = 0,02 dla testu log-rank). Wnioski: Przeprowadzone badanie dostarcza dowodów na znaczący wpływ przedoperacyjnych poziomów CA19-9 i CA125 na długoterminowe przeżycie pacjentów. Co ciekawe, w grupie naszych pacjentów korelacja biomarkerów z OS była ściślejsza niż pomiędzy resekcyjnością a OS. Niniejsze badania mają jednak pewne ograniczenia dotyczące, np. braku danych o zastosowanym schemacie chemioterapii, chorobach współistniejących itp. Ostatnio przeprowadzone badania dotyczące udziału mucyn w rozwoju raka trzustki stanowią niejako „molekularne” umocowanie dla poczynionych ostatnio badań klinicznych.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 3; 32-38
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ocena jakości leczenia bólu pooperacyjnego u pacjentów oddziału chirurgicznego leczonych metodą laparoskopową
Evaluation of the quality of postoperative pain treatment in surgical ward patients treated with the laparoscopic method
Autorzy:
Krajewska, Karolina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/19322586.pdf
Data publikacji:
2022-06-30
Wydawca:
Państwowa Akademia Nauk Stosowanych we Włocławku
Tematy:
ból
laparoskopia
chirurgia ogólna
pain
laparoscopy
general surgery
Opis:
Wstęp. Laparoskopia jest jedną z najbardziej skutecznych metod leczenia operacyjnego. Głównymi korzyściami płynącymi z leczenia metodą laparoskopową jest szybszy powrót do zdrowia, mniejsza ilość powikłań, blizny niewielkich rozmiarów oraz zminimalizowanie odczuwanych dolegliwości bólowych. Cel. Celem pracy jest analiza oceny jakości leczenia bólu pooperacyjnego po zabiegach operacyjnych przeprowadzonych metodą laparoskopową. Materiał i metody. W pracy wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego przy użyciu techniki ankietowania. Narzędziem badawczym służącym do przeprowadzenia badań była ankieta własna wraz z narzędziem standaryzowanym - Polska Wersja Skali Klinicznych Wskaźników Jakości Postępowania z Bólem Pooperacyjnym. Analizie badawczej poddano 100 pacjentów oddziału chirurgicznego Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego we Włocławku leczonych metodą laparoskopową. Wyniki. Uzyskane wyniki są zbliżone do badań przeprowadzonych przez innych badaczy. Ogólna ocena jakości świadczonej opieki pielęgniarskiej w minimalizowaniu odczuwanych dolegliwości bólowych świadczy o konieczności poprawy opieki w sferze środowisko oraz komunikowanie. Wnioski. Personel pielęgniarski posiada wiedzę w zakresie uśmierzania bólu pooperacyjnego oraz szybko reaguje na zmieniający się stan chorego. Wyniki badań jednoznacznie wskazują, iż przekaz informacji na poziomie pielęgniarka – pacjent powinien ulec poprawie. Zapewnienie odpowiedniego otoczenia choremu do odpoczynku po operacji nie zawsze jest możliwe z przyczyn niezależnych od personelu pielęgniarskiego.
Introduction. Laparoscopy is one of the most effective methods of surgical treatment. The main benefits of laparoscopic treatment include faster recovery, fewer complications, small scars, and less pain. The aim. The aim of the study is to analyse the assessment of the quality of postoperative pain treatment after laparoscopic surgery and the possibilities of its improvement in everyday nursing practice. Material and methods. The study used the method of diagnostic survey using the survey technique. The research tool used to conduct the research was an own questionnaire with a standardized tool - the Polish Version of the Scale of Clinical Quality Indicators of Postoperative Pain Management. The research analysis involved 100 patients of the surgical ward of the Specialist Provincial Hospital in Włocławek, treated with the laparoscopic method. Results. The obtained results are similar to studies conducted by other researchers. The general assessment of the quality of the nursing care provided in minimizing the experienced pain proves the need to improve care in the sphere of the environment and communication. Conclusions. The nursing staff has knowledge in the field of postoperative pain relief and reacts quickly to the changing condition of the patient. The research results clearly indicate that the transfer of information at the nurse-patient level should be improved. Ensuring an appropriate environment for the patient to rest after surgery is not always possible for reasons beyond the control of the nursing staff.
Źródło:
Innowacje w Pielęgniarstwie i Naukach o Zdrowiu; 2022, 7, 2; 7-27
2451-1846
Pojawia się w:
Innowacje w Pielęgniarstwie i Naukach o Zdrowiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uśmierzanie bólu pooperacyjnego w chirurgii ogólnej – zalecenia Towarzystwa Chirurgów Polskich, Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii, Polskiego Towarzystwa Badania Bólu oraz Polskiego Towarzystwa Znieczulenia Regionalnego i Leczenia Bólu
Autorzy:
Wordliczek, Jerzy
Zajączkowska, Renata
Dziki, Adam
Jackowski, Marek
Richter, Piotr
Woroń, Jarosław
Misiołek, Hanna
Dobrogowski, Jan
Paśnik, Krzysztof
Wallner, Grzegorz
Malec-Milewska, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392399.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
zalecenia
ból
leczenie bólu
farmakoterapia
chirurgia ogólna
postępowania okołooperacyjne
Opis:
Szacuje się, że każdego roku na świecie przeprowadzanych jest ponad 310 milionów zabiegów operacyjnych. Prawidłowe postępowanie przeciwbólowe w okresie okołooperacyjnym jest fundamentalnym prawem każdego pacjenta, zmniejsza także znacząco liczbę powikłań pooperacyjnych oraz czas i koszty hospitalizacji, szczególnie u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka (ASA III-V), poddawanych rozległym zabiegom chirurgicznym oraz hospitalizowanych w oddziałach intensywnej terapii. Pomimo tak istotnych argumentów przemawiających za prowadzeniem skutecznej analgezji w okresie okołooperacyjnym, u blisko 79% pacjentów operowanych w trybie hospitalizacji oraz 71% pacjentów operowanych w trybie ambulatoryjnym (tzw. chirurgia 1-dnia) obserwowano pooperacyjny ból o nasileniu umiarkowanym, silnym lub ekstremalnym. Dlatego też skuteczne uśmierzanie bólu pooperacyjnego powinno być jednym z priorytetów zintegrowanego, nowoczesnego postępowania okołooperacyjnego, którego składowymi poza adekwatną analgezją są wczesne odżywianie drogą przewodu pokarmowego, wczesne uruchamianie pacjentów oraz aktywna fizjoterapia. W obecnie publikowanych „Zaleceniach” zespół autorów dokonał aktualizacji poprzednich „Rekomendacji” przede wszystkim w zakresie dotyczącym metod optymalizacji uśmierzania bólu pooperacyjnego oraz nowych technik i leków wprowadzonych do terapii bólu pooperacyjnego w ostatnich latach. Zaktualizowano także algorytmy pooperacyjnego postępowania przeciwbólowego w różnych kategoriach zabiegów.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 1; 47-68
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nauczanie chirurgii na Uniwersytecie Ottona von Guericke w Magdeburgu - podstawowy opis koncepcyjny
Autorzy:
Udelnow, Andrej
Meyer, Frank
Kraus, Armin
Infanger, Manfred
Chiapponi, Costanza
Piatek, Stefan
Zardo, Patrick
Haß, Hans-Jürgen
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392708.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
Nauczanie chirurgii
wykład
seminarium
nauczanie kliniczne przy łóżku pacjenta (IV rok studiów medycyny)
chirurgia ogólna/ specjalistyczna
staż chirurgiczny studenta medycyny szóstego roku
Opis:
Nauczanie chirurgii jako jednej z klasycznych, rozległych dyscyplin klinicznych oraz głównych dziedzin obok medycyny chorób wewnętrznych powinno otrzymywać należytą uwagę w kontekście możliwości uzyskania wysokiego wyniku końcowego na zakończenie studiów medycznych. Chirurgia jest nie tylko przedmiotem wielu wykładów, lecz także stanowi również jedną trzecią (cztery miesiące) obowiązkowego stażu (rok praktyczny – w języku niemieckim Praktisches Jahr) na koniec studiów medycznych. Dlatego też nauczanie medyczne studentów powinno zawsze stanowić część rzetelnych i stałych prób optymalizacji programu nauczania i treści jako elementu przewodnich działań, które koncentrują się na znacznej poprawie studiów medycznych. Co więcej, klasyczny i tradycyjnie ustanowiony format nauczania, tj. wykład (ustny), wymaga dalszego rozwoju i racjonalnego uzupełnienia poprzez liczne formy nauczania interakcyjnego, zorientowanego na praktykę, metody przekazywania wiedzy i egzaminowania (obligatoryjne lub fakultatywne seminaria/kursy, szkolenia w małych grupach uczniów, nauczanie przy łóżku pacjenta, indywidualne ćwiczenia praktyczne w ramach SkillsLab, grupy młodych badaczy, projekty badawcze w toku nauczania, publikacje naukowe na wszelkie tematy i cenne doświadczenia związane z nauczaniem, w których mogą uczestniczyć studenci, metoda „Nauczaj nauczyciela”, projekty itp.). Chociaż zainicjowanych zostało wiele nowatorskich koncepcji i dokonano znacznych postępów, istnieje ciągła potrzeba dalszej poprawy. W prezentowanym ogólnym zarysie specyficznym dla indywidualnych uczelni, mającym charakter reprezentacyjny, obecna złożona koncepcja nauczania chirurgicznego, która w ostatnich latach podlegała nieustannej optymalizacji na Uniwersytecie Ottona von Guerickego w Magdeburgu ze Szpitalem Uniwersyteckim (Niemcy), opisana jest jako dokument naukowy i systematyzujący, a także jako manuskrypt związany z ciągłym przygotowywaniem instytucjonalnego „Podręcznika nauczania” na temat rozwijania wiedzy o chirurgii i szkolenia studentów medycyny. Na koniec temat powinien stanowić podstawę do publicznej dyskusji, która, miejmy nadzieję, może doprowadzić do dalszych reform strukturalnych nauczania (chirurgii) w najbliższej przyszłości.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 3; 37-42
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-5 z 5

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies