Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Dominikanki" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 22
Tytuł:
Raciborskie dominikanki w nekrologach klasztorów czeskich i morawskich
Dominican Sisters of Racibórz in Czech and Moravian monasteries obituaries
Autorzy:
Kublin, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/595466.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Dominican sisters
obituary
Racibórz
dominikanki
nekrolog
Opis:
Analizie poddano 7 dominikańskich nekrologów klasztorów czeskich i morawskich, przechowywanych w archiwum praskim i brneńskim. Pozwoliła ona na przedstawienie 76 raciborskich dominikanek zmarłych w latach 1710–1817. Porównując osiągnięte wyniki z innymi źródłami (Liber albus, Acta Capituli Provincialis Fratrum Praedicatorum Provinciae Bohemiae, spisy wskazane przez Augustina Weltzla i Kazimierza Dolę), zauważa się jeszcze 24 zakonnice, które zmarły po wejściu klasztorów śląskich do prowincji czeskiej. W sumie powstał wykaz 100 sióstr zakonnych, który znacznie poszerza dotychczasową wiedzę na temat składu osobowego klasztoru dominikanek w Raciborzu. Stanowi on punkt wyjścia do dalszych badań prozopograficznych nad tym konwentem.
7 Dominican obituaries of the Czech and Moravian monasteries, kept in the Prague and Brno archives, were analyzed. This research allowed for the presentation of 76 Racibórz Dominicans who died in the years 1710–1817. Comparing the results achieved with other sources (Liber albus, Acta Capituli Provincialis Fratrum Praedicatorum Provinciae Bohemiae, lists indicated by Augustin Weltzel and Kazimierz Dola), there are also 24 nuns, who died after the entrance of the Silesian monasteries to the Czech province. In total, a list of 100 nuns has been established, which greatly expands the existing knowledge of the composition of the Dominican monastery in Racibórz. It is the starting point for further prozopographical research on this convent.
Źródło:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2017, 37, 2; 173-189
0137-3420
Pojawia się w:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dwa niedrukowane dokumenty dotyczące raciborskiej dominikanki Agnieszki
Two unprinted documents concerning Agnes, a Dominican nun from Racibórz
Autorzy:
Kublin, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/545108.pdf
Data publikacji:
2019-12-31
Wydawca:
Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy Redakcja "Nasza Przeszłość"
Tematy:
Agnieszka z Nysy
biskup Przecław
dominikanki
raciborskie dominikanki,
Racibórz
Streczka
Agnes from Nysa
bishop Przecław
Dominican nuns
Dominican nuns from Racibórz
Opis:
W Archiwum Państwowym w Opolu, w zespole Akta miasta Brzegu, przechowywane są dwa dokumenty dotyczące raciborskiej dominikanki Agnieszki, profeski, córki rzemieślnika Konrada Sleussera z Nysy. Są one znane jedynie z regestów. Pierwszy z nich (sygn. 8309) został wystawiony 29 sierpnia 1365 r. i zachował się w oryginale. Drugi dokument (sygn. 14) pochodzi z 13 stycznia 1366 r. i funkcjonuje jedynie jako papierowa kopia, sporządzona zapewne w XIX w. Oba nie zostały dotąd wydane drukiem.
In the State Archives of Opole, in the Files of the City of Brzeg, there are two documents regarding Agnes, a Dominican professed nun, daughter of crafts-man Konrad Sleusser from Nysa. The documents are only known from regesta. The first one (RF 8309) was issued on August 29, 1365 and has been preserved in the original. The second one (RF 14) dates from January 13, 1366 and functions only as a paper copy, probably made in the 19th century. Both have not yet been printed.
Źródło:
Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce; 2019, 132; 67-77
0137-3218
2720-0590
Pojawia się w:
Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dzieje tercjarek dominikańskich De Poenitentia we Lwowie (1293-1740)
The history of Dominican Tertiaries De Poenitentia in Lvov (1293-1740)
Autorzy:
Stefaniak, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1216692.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy Redakcja "Nasza Przeszłość"
Tematy:
dominikanki
Lwów
wspólnota zakonna
zakon żeński
Dominicans
communion
female order
Opis:
Choć materiał źródłowy pochodzi dopiero z XVII w., to żeński ruch dominikański we Lwowie został zapoczątkowany w końcu XIII w. przez księżnę halicką, bł. Konstancję z węgierskiej dynastii Arpadów (1238-1301/2), małżonkę Lwa halickiego. Miała ona za zgodą męża, który wedle tradycji przed śmiercią zamieszkał w Spaskim Monastyrze założyć żeńską ok. 1293 r. wspólnotę tercjarską przy lwowskim klasztorze dominikanów. Nie wiemy o niej niczego. Mogła podupaść po 1301/2 r., po śmierci Konstancji w związku z zawirowaniami politycznymi na Rusi u progu XIV w. Sama księżna mocno zapisała się w hagiograficznej pamięci i we Lwowie od XIV w. uważana była za błogosławioną. Następnym śladem bytności tercjarek dominikańskich we Lwowie było wzniesienie dla nich w 1393 r. przez Magdalenę Ormiankę niewielkiego klasztoru położonego w sąsiedztwie konwentu dominikanów i korzystających z jego opieki pastoralnej. Siostry stanowiły w średniowieczu półzakonną wspólnotę agregowana prawnie do dominikanów. U progu XVII w. podjęły zgodnie z wytycznymi soborowymi dzieło przekształcenia się w regularny klasztor z potrydencką klauzurą. W 1619 r. w ramach reformy przebudowały swą siedzibę, przyjęły z zachowaniem swej tercjarskiej specyfiki zakonny, klauzurowy styl życia. Część zgromadzenia zdecydowało się wtedy zostać mniszkami i zapoczątkowały klasztor św. Katarzyny. Te co pozostały tercjarkami rozwijały się pomyślnie przez całe stulecie. Jednak w XVIII w. klasztor dotknął kryzys powołaniowy. Wspólnota sięgająca swymi tradycjami średniowiecza nie wytrzymała konkurencji z nowszymi klasztorami i powoli wymierała. Ostatnie dwie tercjarki zmarły w 1740 r. Dominikanki tercjarki we Lwowie były pierwszą katolicką wspólnotą zakonną i zarazem tą, po której zachowało się najmniej informacji. Przez wieki były papierem lakmusowym duchowych i społecznych potrzeb mieszczaństwa lwowskiego.
Although the source material comes only from the 17th century, feminine Dominican movement in Lvov was initiated by the Princess of Halicz, blessed Constance from the Arpad dynasty (1238-1301/2), the wife of Leo of Halicz. She is claimed to have founded around 1293 a feminine tertiary society at the Dominican Monastery in Lvov, by the consent of her husband, who – according to tradition – before his death took up residence in the Spassky Monastery. We know nothing about the society. It might have gone into decline after 1301/2, after Constance’s death in connection with political turbulence in Rus at the threshold of the 14th century. The Princess herself left a great impact in the hagiographical memory and since the 14th century was considered to be blessed in Lvov. The next trace of the Dominican Tertiaries’ presence in Lvov was the erection by Magdalena Ormianka (Magdalena the Armenian) of a small convent for Tertiary sisters in the neighbourhood of the Dominican Monastery and under its pastoral care. In the Middle Ages the sisters constituted a half-monastic community legally adjoined to the Dominicans. At the threshold of the 17th century the Tertiaries undertook an act of reforming into a regular convent with post-Trent rules of enclosure in accordance with the council directives. In 1619, within the framework of reform, they rebuilt their convent and adopted monastic style of life according to the rules of enclosure, preserving their Tertiary specificity. Some sisters decided to become nuns thus initiating Saint Catherine Convent. Those who remained Tertiaries developed successfully throughout the next century. However in the 18th century the convent underwent a vocational crisis. Community reaching with its traditions to Middle Ages did not withstand competition with more modern convents and was slowly dying out. The last two Tertiaries died in 1740. The Dominican Tertiaries in Lvov were the first Catholic monastic community and at the same time the one which left the least information. Throughout ages they were a litmus test of the spiritual and social needs of the Lvov bourgeoisie.
Źródło:
Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce; 2014, 121; 75-102
0137-3218
2720-0590
Pojawia się w:
Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Niedrukowany dokument biskupa wrocławskiego Przecława z 9 lutego 1370 r. dotyczący klasztoru Dominikanek w Racibor
A Non-printed Document of the Bishop of Wrocław Przecław from February 9, 1370 Concerning the Dominican Monastery in Racibórz
Autorzy:
Kublin, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/595416.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
dominikanki
dominikanie
Racibórz
Eufemia raciborska
Dominican sisters
Domincans
Eufemia of Racibórz
Opis:
The paper presents a document of the bishop of Wrocław, Przecław of Pogarell, which was issued on 9 February 1370 in Otmuchów, in which the said bishop confirms the diploma of Opawa-Racibórz Prince John I of 12 November 1368. The prince’s document concerns the sale of the annual rent (11 pounds “grzywna”) in Nowe Zagrody (which is a part of Racibórz today) by the city council of Racibórz to the monastery of the Dominican Sister’s convent in the same town. Both diplomas constitute a valuable source for research in the history of the monastery of the Dominican Sister’s convent in Racibórz, and of the town itself. The particular value is that of the references to persons mentioned in both documents, among others, a mayor, and members of the city council, lay judges and guild masters.
W artykule przedstawiono dokument biskupa wrocławskiego Przecława z Pogorzeli, wystawiony 9 lutego 1370 r. w Otmuchowie, w którym potwierdza on dyplom księcia opawsko-raciborskiego Jana I z 12 listopada 1368 r. Książęcy dokument dotyczy sprzedaży rocznego czynszu 11 grzywien w Nowych Zagrodach (dziś część Raciborza) przez radę miasta Raciborza klasztorowi Dominikanek w Raciborzu. Oba dyplomy stanowią cenne źródło do dziejów klasztoru raciborskich zakonnic św. Dominika i miasta Raciborza. Szczególną wartość stanowią osoby wskazane w dokumentach, m.in. burmistrz, rajcy, ławnicy, cechmistrzowie.
Źródło:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2020, 40, 1; 155-177
0137-3420
Pojawia się w:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Słynna gdańska polonuska: Siostra Lucjana Maria Wanda Makurath (1911-1999)
Eine berühmte Polin: Schwester Lucjana Maria Wanda Makurath (1911-1999)
Autorzy:
Stefaniak, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/559034.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
Wanda Makurath
Wolne Miasto Gdańsk
dominikanki
dominikanie świeccy
Freie Stadt Danzig
Dominikanerinnen
Dominikanische Tertiaren
Opis:
Wanda Makurath pochodziła z dawna zasiedziałej w Gdańsku polskiej rodziny Kaszubów. Urodziła się w Stegnie (Steegen) 5 maja 1911 r. Uczęszczała do Polskiej Szkoły Senackiej. W 1928 r. wstąpiła do Zgromadzenia Dominikanek Kontemplacyjno-Czynnych III Zakonu Św. Dominika. Tam złożyła 19 listopada 1934 r. śluby wieczyste. W 1934 r. uzyskała w Tarnowie dyplom nauczycielki. Zaraz też podjęła pracę pedagogiczną, kolejno w Kielcach i Skarszewach koło Kościerzyny. W dniu 17 kwietnia 1937 r. została wysłana do Wolnego Miasta Gdańska, by objąć posadę nauczycielki w mieszczącej się w Domu Polskim szkole w miejscowości Piekło (Peickel). W dniu 1 września 1939 r. hitlerowcy aresztowali trzy dominikanki, po uwolnieniu siostra Lucjana przyjechała do Gdańska, skąd została wysiedlona do Generalnego Gubernatorstwa. Podjęła się tam prowadzenia tajnych kompletów w ramach działalności w Polskim Komitecie Rady Głównej Opiekuńczej. Po wyzwoleniu powróciła do pracy szkolnej: była zatrudniona (1945-1953) w Orzeszu koło Pszczyny na Górnym Śląsku. Od 1 września 1956 r. pracowała w szkole w Gdańsku. Do 1957 r. była związana ze Zgromadzeniem Dominikanek Życia Apostolskiego. Potem związała się ślubami z Fraternią Gdańską Trzeciego Zakonu Dominikańskiego. Jako przełożona tercjarzy dominikańskich w Gdańsku wiele wysiłku włożyła w rozwój fraterni. Zmarła 16 grudnia 1999 r. zamykając rozdział, jakim byli niegdyś niezłomni Polacy w Gdańsku.
Wanda Makurath stammte aus einer seit langer Zeit in Danzig wohnenden polnischen Kaschuben Familie. Sie wurde in Steegen am 5. Mai 1911 geboren. Sie besuchte die Polnische Schule des Senats. Im Jahre 1928 trat sie in die beschaulich-tätige Kongregation der Dominikanerinnen des Dritten Ordens des Hl. Dominikus. Dort legte sie am 19. November 1934 die ewige Profess. 1934 erlangte sie das Lehrerdiplom. Gleich begann sie die pädagogische Arbeit, zuerst in Kielce dann in Skaryszewa bei Kościerzyna. Am 17. April 1937 wurde sie in die Freie Stadt Danzig gesandt, um dort den Lehrerposten in einer polnischen Schule in Peickel anzutreten, die in der Gabel der Weichsel und des Nogat lag. Hier zeigte sich die heroische und heldenhafte Haltung der Sr. Lucjana als Polin und als Ordensfrau. In der Schule leitete sie den Gesangsunterricht, einen Chor, Pfadfinder für Mädchen und Buben, einen Kunstkreis. Sie begeisterte Mädchen für den Polnisch Unterricht, die Handarbeit und das Turnen. Sie setzte sich beträchtlich in der Pfarre Pieklo ein, und gründete den Eucharistischen Kreuzzug, den Katholischen Jugendverein, den Katholischen Mütterverein, den Katholischen Jugendverein für die Mädchen und den Lebendigen Rosenkranz. Am 1. September 1939 verhafteten die Nazis drei Dominikanerinnen, und fuhren sie in die Haft in Elbląg. Nach dem Freispruch kam Sr. Lucjana nach Danzig aber bald wurde sie nach Generalgouvernement vertrieben. Dort begann sie heimlich zu unterrichten, im Rahmen der Tätigkeit des Polnischen Komitees des Rats der Wohlfahrt. Sr. Lucjana hielt sich zuerst in Nozdrzec bei Przeworsk auf, wo sie einen Kindergarten für die Dorfkinder mitorganisierte. Dann vom 1. August 1942 bis 31. Januar 1943 lebte sie im Kloster in Bieliny und arbeitete im Polnischen Rat der Wohlfahrt. Von März 1943 bis Mai 1945 hielt sich Sr. Lucjana im Generalhaus der Kongregation im Biała Niżna auf. Dort arbeitete sie in einer halblegalen Volksschule. Gleichzeitig leitete sie den hiesigen Chor und lehrte dabei die Jugendlichen Polnisch, Geschichte und Gesang. Nach der Freisetzung nahm sie den Lehrposten wieder auf. Sie arbeitete: 1945-1953 in Orzesz bei Pszczyna in Oberschlesien, vom 1. September 1956 in einer Schule in Danzig. Bis 1957 war sie mit der Kongregation der Dominikanerinnen des Hl. Dominikus verbunden. Dann legte sie in Danzig die Gelübde in der Fraternität des dominikanischen Dritten Ordens ab. Als langjährige Oberin (1973-1993) diente sie ihr fruchtbar mit großem Engagement und Hingabe. Sie war ein Mitglied des Provinzrates (1972-1991). Treu ihrem dominikanischen Charisma wirkte sie im Geiste ihrer verborgenen Weihe an Gott, als Lehrerin in der Grundschule Nr. 27 in Danzig bis zur ihrer Pensionierung im Jahre 1968. Als Oberin der dortigen dominikanischen Terziaren gab sie sich viel Mühe um die Entwicklung der Fraternität zu fördern. Sie starb am 16. Dezember 1999 und schloss das Kapitel der unbeugsamen Polen in Danzig.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2015, 36; 231-248
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Miedzioryt nagrobka Eufemii Raciborskiej. Przyczynek do badań nad jej ikonografią
A Copperplate Tombstone of Euphemia Raciborska. A Contribution to the Study of Her Iconography
Autorzy:
Kublin, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28408350.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Eufemia raciborska
dominikanki
Racibórz
Georg Lichtensteger
Johann Adam Schöpf
Euphemia of Raciborz
Dominican Sisters
Opis:
Niedawno w Archiwum Polskiej Prowincji oo. Dominikanów w Krakowie odnaleziono fotografię miedziorytu przedstawiającego nagrobek księżniczki Eufemii (Ofki), przeoryszy klasztoru Dominikanek w Raciborzu, zmarłej w opinii świętości 17 stycznia 1359 r. Tenże nagrobek znajdował się w kaplicy św. Dominika w kościele raciborskich zakonnic przynajmniej od XVII w. Został on odrestaurowany w stylu barokowym w 1738 r. w związku z rozwijającym się kultem Ofki i podjęciem starań o jego zatwierdzenie oraz prowadzonymi pracami zmierzającymi do poszerzenia tejże kaplicy i nowej aranżacji jej wnętrza. Miedzioryt w latach 1738–1741 wykonał Georg Lichtensteger na podstawie rysunku Johanna Adama Schöpfa. Grobowiec Eufemii jest pełen symboli, które odwołują się do jej cnotliwego życia i mają uzasadnienie w jej życiorysie, który w 1606 r. napisał dominikanin Abraham Bzowski, a później kopiowało i modyfikowało wielu innych autorów.
Recently, in the Archives of the Polish Province of the Dominican Friars in Krakow, a photograph was found of a copperplate engraving of the tombstone of Princess Eufemia (Ofka), prioress of the Dominican Sisters’ convent in Racibórz, who died and who held a reputation for holiness on 17 January 1359. This tombstone has been in the chapel of St. Dominic in the Sisters’ church in Racibórz since at least the 17th century. It was restored in the Baroque style in 1738 in connection with the growing cultof Ofka and the efforts to get it recognised, as well as the works carried out to extend the chapel and redesign its interiors. The copper engraving was made between 1738–1741 by Georg Lichtensteger based on a drawing by Johann Adam Schöpf. Eufemia’s tomb is full of symbols that refer to her virtuous life and are grounded in her biography, which was written down in 1606 by Dominican Abraham Bzowski and later copied and modified by many other authors.
Źródło:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2023, 43, 2; 179-189
0137-3420
Pojawia się w:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Biblioteka Katedralna w Gnieźnie: (cd.)
Autorzy:
Rył, Jadwiga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1044799.pdf
Data publikacji:
1976
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Gniezno
biblioteka katedralna
zbiory
dominikanki
XVII wiek
cathedral library
repertory
Dominican nuns
17th century
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 1976, 33; 237-297
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Staropolski żywot bł. Ilony z Veszprém OP (1200–1240)
The Old Polish Life of Blessed Helen of Hungary OP (1200–1240)
Autorzy:
Stefaniak, Piotr Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/595621.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
mistyka
stygmaty
bł. Ilona
dominikanki
Veszprém
Węgry
mysticism
stigmas
blessed Helen from Hungary
Dominican Nuns
Hungary
Opis:
The Dominican nun blessed Helen (Ilona) of Veszprém (Hungary), who lived in the first half of the 13th century in Hungary, was one of the first stigmata in the church. As a mystic she represented the Christocentric and passion present. After her death, she was surrounded by a local cult in Hungary, which since the 15th century has radiated thanks to the Dominicans to other countries, including Italy. In the era of the revival of the Church after the Council of Trent, the cult of Helen was revived and also reached Poland. An example of this is her life placed in the work of Hilary Piskorski: Lives of the Saints and Blessed of the Order of Ours for the whole year (…), Wilno 1759. It is important because it arose in a geographically very distant place from Veszprém, in Vilnius, and it is the most extensive life written in Polish in the Eighteenth century, which indicates that the figure of Helen was important among other numerous Dominican saints. Life was based on hagiographic broadcasts that have been widespread since the 18th century, primarily on the work of the Provincial of the Hungarian Dominican Province in Vienna in 1687 in the years 1642–1699, Sigmund Ferrarius, De rebus Hungaricae Provinciae Ordinis Praedicatorum. The text published in Vilnius gives little-known episodes about the spiritual figure of the Veszprém Dominican Saint.
Bł. Ilona z Veszprém, dominikanka, żyjąca w pierwszej połowie XIII w. na Węgrzech, była jedną z pierwszych stygmatyczek w Kościele. Jako mistyczka reprezentowała nurt chrystocentryczny i pasyjny. Po śmierci została otoczona na Węgrzech lokalnym kultem, który od XV w. promieniował dzięki dominikanom na inne kraje, w tym na Włochy. W dobie odrodzenia Kościoła po Soborze Trydenckim kult Ilony się odrodził i dotarł także do Polski. Przykładem tego jest jej żywot umieszczony w dziele Hilarego Piskorskiego Żywoty Świętych i Błogosławionych Zakonu Naszego na cały rok (…), Wilno 1759. Jest on o tyle ważny, że powstał w geograficznie bardzo odległym od Veszprém Wilnie, jest najobszerniejszym żywotem napisanym po polsku w XVIII w., co wskazuje na fakt, że postać Ilony była ważna pośród innych licznych świętych dominikańskich. Żywot oparty został na rozpowszechnionych od XVIII w. przekazach hagiograficznych, przede wszystkim na wydanym w Wiedniu w 1687 r. dziele De rebus Hungaricae Provinciae Ordinis Praedicatorum Zygmunta Ferrariusza – prowincjała węgierskiej prowincji dominikanów w latach 1642–1699. Wydany w Wilnie tekst podaje mało znane epizody o sylwetce duchowej veszprémskiej świętej dominikanki. 
Źródło:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2020, 40, 1; 283-294
0137-3420
Pojawia się w:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nagrobek księżniczki raciborskiej Eufemii
Grabmal der Prinzessin Euphemia aus Ratibor
Tombstone of Princess Euphemia of Racibórz
Autorzy:
Kublin, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/595332.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Euphemie aus Ratibor
Dominikannerinen
Helene Otieslav
Ratibor
Eufemia raciborska
dominikanki
Helena Otieslav
Racibórz
Euphemia of Raciborz
Dominicans
Opis:
The subject of the article is the tombstone of Princess Euphemia, the prioress of the Dominicans in Racibórz, who died on January 17, 1359. The author analyses the source, on the basis of which he comes to the conclusion that the grave of Ofka was in the middle of the crypt under the chapel of St. Dominic, adjoining from the north to the church of the Dominicans in Racibórz. The grave was covered with a stone slab with an engraved image of Euphemia. In 1623, a portrait of Ofka was painted on the basis of this image and was placed in the chapel of St. Dominic. In this chapel in the 17th century (rather after 1637 or after 1658 and before 1672/1674), a wooden vault in the form of a tomb was made for Euphemia, covered with a coffin, in which there was a figure presenting Ofka. It was renovated in 1738, and in 1821 moved to the church of the Assumption of the Virgin Mary in Racibórz, where it was located until 1930.
Przedmiotem artykułu jest nagrobek księżniczki Eufemii, przeoryszy dominikanek w Raciborzu, zmarłej 17 stycznia 1359 r. Autor analizuje przekazy źródłowe, na podstawie których dochodzi do wniosku, że grób Ofki znajdował się na środku krypty pod kaplicą św. Dominika, przylegającą od północnej strony do kościoła dominikanek w Raciborzu. Grób był nakryty kamienną płytą z wyrytym wizerunkiem Eufemii. W 1623 r. nawzór tego przedstawienia został namalowany portret Ofki, który umieszczono w kaplicy św. Dominika. W tej kaplicy w XVII w. (raczej po 1637 lub po 1658 r., a przed 1672/1674 r.) wystawiono Eufemii drewniany grobowiec w formie tumby, nakrytej trumną, w której znajdowała się figura przedstawiająca Ofkę. Został on odnowiony w 1738 r., a w 1821 r. przeniesiony do kościoła pw. Wniebowzięcia NMP w Raciborzu, gdzie znajdował się aż do 1930 r.
Źródło:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2019, 39, 1; 151-188
0137-3420
Pojawia się w:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Z badań nad historią muzyki w klasztorze sióstr dominikanek na Gródku w Krakowie
From the research on the history of music in the Dominican Convent at Gródek, Cracow
Autorzy:
Matoga, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1218410.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy Redakcja "Nasza Przeszłość"
Tematy:
muzyka
organy
pozytwy
fisharmonia
kościół
Dominikanki na Gródku
Kraków
music
organ
positive
fis-accordion
church
Dominicans in Gródek
Cracow
Opis:
Artykuł jest pierwszym opracowaniem dotyczącym muzyki w klasztorze dominikanek Na Gródku w Krakowie. Autor koncentruje się na historii organów w kościele klasztornym. W 1820 r. w świątyni notowano dwa pozytywy (małe organy): większy pod chórem zakonnym i mniejszy na chórze. W 1838 r. instrument z chóru zakonnego został sprzedany, natomiast w latach 1838-1839 powstały w kościele nowe organy, umieszczone zapewne pod chórem. Po 1864 r. ich stan ulegał pogorszeniu, w związku z czym podjęto decyzję o zakupie nowych organów. W 1870 r. klasztor otrzymał na ten cel pieniądze od cesarza Ferdynanda, jednak przedsięwzięcie nie doczekało się realizacji. Ostatecznie rolę instrumentu akompaniującego podczas liturgii przejęła fisharmonia, a zdezelowane organy zostały usunięte. W drugiej połowie XIX w. zainstalowano organy elektroniczne. Od 2010 r. dominikanki zbierały pieniądze na zakup organów piszczałkowych. Ostatecznie zakupiony został używany instrument firmy Walcker z 1970 r., sprowadzony z Niemiec, a następnie zamontowany w kościele w 2011 r. Na przestrzeni kilku stuleci w kościele grali organiści. Były nimi zarówno osoby świeckie, jak i siostry zakonne
The present article is the first one concerning music in the Dominican Convent at Gródek in Cracow. The author concentrates on the history of organs in the convent church. In 1820 the church had two positives (small organs): a larger one under the convent choir and a smaller one on the choir. In 1838 the instrument from the choir was sold, while in the years 1838-1839 new organ was installed in the church, supposedly under the choir. After 1864 the organ’s condition worsened gradually, that is why a decision was made to buy a new one. In 1870 the Convent received money from Emperor Ferdinand for this purpose, however the plan was not realised. Eventually the role of an accompanying instrument during the service was taken over by the harmonium and the dilapidated organ was removed. In the second half of the 19th century electronic organ was installed. Since 2010 the Dominican Sisters had collected money to buy a pipe organ. Finally a second-hand Walker organ was bought, brought from Germany and installed in 2011. In the course of several ages both lay persons and Dominican Sisters performed as church organists.
Źródło:
Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce; 2016, 126; 251-264
0137-3218
2720-0590
Pojawia się w:
Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Inwentarz spuścizny malarskiej Imeldy Neugebauer OP
Autorzy:
Świętochowski, Robert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1047705.pdf
Data publikacji:
1975
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
spuścizna
inwentarz
malarstwo
dominikanki
XX wiek
Gródek
Kraków
archiwum
heritage
inventory
painting
Dominican nuns
20th century
Krakow
archive
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 1975, 31; 209-224
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Błogosławione dominikanki: Ofka Piastówna (1299–1359) i Elżbieta Węgierska (1292–1336) – środkowoeuropejskie wzorce świętości z XIV wieku
The blessed Dominican Nuns: Euphemia of the Piast (1299–1359) and Elisabeth of Hungary (1292–1336) – middle European models of sanctity from XIV century
Autorzy:
Stefaniak, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/595601.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Ofka Piastówna, Elżbieta Arpadówna, Racibórz, Töβ, dominikanki
Euphemia of the Piast, Elisabeth of Hungary, Racibórz, Töβ, dominican nuns
Opis:
Wiek XIV nie miał tak licznych, jak poprzednie stulecie, wyniesionych na ołtarze przedstawicielek, które reprezentowały kręgi dworów Europy Środkowej. Kanonizacji doczekała się jedynie królowa Jadwiga Andegaweńska, osoba świecka. Ponadto wielowiekowym kultem jako błogosławione otaczane są dwie córki władców: Ofka (1299–1359) – pochodząca ze śląskiej, raciborskiej linii Piastów, i Elżbieta (1292–1336) – ostatnia węgierska Arpadówna, córka króla Andrzeja III. Obie były przedstawicielkami jednego pokolenia, miały wspólnego przodka, obie należały do zakonu dominikańskiego. Choć się nie znały, a być może nawet o sobie wzajemnie nawet nie słyszały, to równolegle realizowalny ten sam, dominikański ideał zakonny i obie w dostępny sobie sposób przyjęły łaskę mistycznego życia i obie doczekały się wielowiekowej pamięci swoich świętych czynów. Artykuł jest porównaniem dwóch czternastowiecznych środkowoeuropejskich dominikanek, których świętość fascynowała i ubogacała Kościół po obu stronach Karpat: w Polsce (na Śląsku) i na Węgrzech, a następnie w Szwajcarii. Autor omawia podstawy badawcze obu postaci oraz ukazuje ich wspólne korzenie, podobne losy powołania zakonnego, życie klasztorne oraz opinię świętości, w jakiej obie zakończyły życie. Istnieje wiele różnic między tymi postaciami, a jednocześnie wiele podobieństw, które stały się podstawą ich porównania.
The XIV century did not have so many saint representatives of the middle European court circle like the preceding century. In this time Queen Hedwig of Anjou was the only canonized and one lay person. In addition there is the cult of two blessed daughters of monarchs: Euphemia of the Piast from Racibórz in Silesia (1299–1359) and the daughter of King Andrew III, Elisabeth of Hungary (1292–1336). Both had been representatives of the same generation, had the same forefather, and belonged to the same Dominican order. Even though they had not known each other and had not heard about each other, both had realized the same Dominican order’s idea, became part of the same mystical way of life, and obtained the remembrance of their holy deeds throughout out the ages. The present article is a comparison between the two middle European Dominican blessed women, their holiness fascinated and enriched the Church on both sides of the Carpathian mountains: in Poland (in Silesia), and in Hungary and then in Switzerland. The author discusses the research foundations of both persons and shows their mutual roots, their similar history of monastic vocation, their monastic life and their opinions of holiness, in which they had ended their life. There are a lot of differences between those two blessed women, and also a lot of similarities, which are the main reasons for their comparison.
Źródło:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2015, 35; 293-333
0137-3420
Pojawia się w:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Klauzura mniszek po konstytucji apostolskiej Vultum Dei quaerere
Cloister of Nuns after the Apostolic Constitution Vultum Dei quaerere
Autorzy:
Menke, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2028999.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
klauzura
papieska klauzura
mendykanci
kontemplacja
mniszki
Dominikanki
Vultum Dei quaerere
papież Franciszek
cloister
papal cloister
mendicants
contemplation
nuns
Dominicans
Pope Francis
Opis:
Celem artykułu jest zdefiniowanie klauzury w klasztorach mniszek całkowicie oddanych kontemplacji (zastosowaną na konkretnym przykładzie mniszek dominikanek) oraz przedstawienie zmiany jej rozumienia po ostatnim dokumencie papieskim z 2016 r. Dotychczas była to klauzura papieska, rozumiana jako przywilej i specyficzna forma oderwania się od świata. Papież Franciszek w konstytucji apostolskiej Vultum Dei quaerere określa formy klauzury, które mają być wzbogaceniem, a nie przeszkodą w życiu religijnym konkretnej wspólnoty i które są oparte o realne warunki klasztoru. Dlatego wzywa do rewizji sposobu patrzenia na realizację konkretnej formy klauzury mniszek w poszczególnych klasztorach w odniesieniu do ich własnej tradycji. Oferuje on teraz mniszkom możliwość zdecydowania się co do formy klauzury (niekoniecznie już papieskiej), zdefiniowania jej w ius proprium danego instytutu i zachowywanie tej formy po zatwierdzeniu przez Kongregację Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego.
The article aims with the definition of cloister nuns in monasteries focused solely on the contemplation (applied to a specific example of Dominican nuns) and changes in perception over the last papal document from the year 2016. It has always been papal cloister so far, conceived as a privilege and a specific way into seclusion from the world. Pope Francis in the Apostolic Constitution Vultum Dei quaerere provides some types of the cloisters, to be enriching and not an obstacle to the religious life of a specific community and are based on real conditions of the monastery. Therefore Pope Francis calls for a review of the looking at the implementation of specific forms of seclusion nuns in various convents in the context of their own tradition. He offers the Nuns the possibility to opt for some form of cloister (no longer necessarily the only papal cloister), modified it in the Ius proprium in the institute, and after confirmation of this form of the Congregation for Institutes of Consecrated Life and Societies of Apostolic Life, thus maintaining it.
Źródło:
Kościół i Prawo; 2017, 6, 1; 91-114
0208-7928
2544-5804
Pojawia się w:
Kościół i Prawo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tryumf Taidy ogłoszony. O diariuszu obłóczyn u dominikanek lwowskich księżnej Teofili Wiśniowieckiej w 1753 roku
Autorzy:
Kuran, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2030430.pdf
Data publikacji:
2021-06-06
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
occasional literature
diary of investiture
investiture
Teofila Wiśniowiecka
the Dominicans in Lvov
preaching
literatura okolicznościowa
diariusz obłóczyn
obłóczyny
lwowskie dominikanki
kaznodziejstwo
Opis:
  The article presents the structure and main themes of the diary of the solemn investiture ceremony of Teofila Wiśniowiecka entitled "Tryumf troistej Łaski Boskiej" [“The Triumph of the Threefold Divine Grace”] from 1753. This literary work is presented against the background of monastic customs which accompany the investiture. Introduction of many persons served to commemorate their role in the ceremony and to praise the families they represented. The article describes the activities presented in the diary to announce the celebrations. The course of the events is pointed out considering the role of decorations which were especially stressed in the diary. The interior decorated with not only expensive materials and costly votive offerings but also flowers, which were appropriately lit, was accompanied by Baroque splendor with processional marches, the firing of cannons and the music performed by the duke’s band. Theatralization of the event is emphasized. The article considers the rhetorical structure of the speeches included in the diary (dispositio) and the main themes from the sphere of inventio. It also shows which elements of the event were not included in the diary. They were omitted because they did not comply with the rules of the ceremony (i.e. lack of secular speeches during the act of investiture). The investiture was shown as a special case of a rite of passage because it was a doyenne of the family who was joining the Order, not a young maiden. The act was important because while she was still alive she left inheritance to her descendants who felt obliged to pay tribute to her. The Order also accepted her with due respect as their protector and founder. Publication of the diary was intended to consolidate for posterity the information about the lavish celebration and spread knowledge of its course of events among magnates and gentry.
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2014, 9, 4; 268-290
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tercjarki Zakonu Kaznodziejskiego na Pomorzu XIV–XVI w.
Tertiary sisters of the Preachers Order in Pomerania in 14‒16th century
Autorzy:
Stefaniak, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/559046.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
Beginki
Burg
Dominikanki
Gdańsk
Klepka
Kopelcypel
Mantelatka
Piotr Goldbach
Tercjarki
Toruń
Beguines
Danzig
Dominican nuns
Dominican Order
Mantellate
Peter Goldbach
Tertiaries
Opis:
W okresie średniowiecza na terenie Pomorza funkcjonowały dwie wspólnoty tercjarek dominikańskich, mianowicie w Toruniu i Gdańsku. Wpisywały się one w nurt niewielkich miejskich wspólnot religijnych istniejących w XIV‑XVI w: odwiedzały chorych, biednych i więźniów a na swój byt zarabiały pracą ręczną. Ich życie religijne koncentrowało się w wyznaczonej im kaplicy w kościele dominikanów. Siostry zobowiązane były do wspólnych pacierzy i poddane były władzy miejscowego przeora, co stanowiło o ich przynależności zakonnej. Typowe średniowieczne miejskie wspólnoty tercjarek na Pomorzu przetrwały do czasów reformacji, kiedy społeczność Torunia i Gdańska przeszła na protestantyzm.
The Dominican tertiaries of the Middle Ages existed in the region of Pomerania (Pomorze) in two communities, respectively in Toruń and Gdańsk. Both communities belonged to a current of minor urban religious societies that existed between the 14th and 16th century within the orbit of influence the mendicant orders exerted. Both communities resided in the neighborhood of Dominican convents. Despite the specifics of a given location, both communities of tertiaries reflected the life and ministry typical for Beguines (Roman Catholic lay religious communities). They visited the sick, the poor, and the prisoners, and supported themselves through the work of their own hands. Their prayer life was centered in the designated chapel in the Dominican church. The sisters were mandated to pray in common. They were also subjected to the local prior who constituted a decisive component of their religious membership. Typical Middle Age communities of tertiaries in Pomerania survived till the time of Reformation when the society of Toruń and Gdańsk converted to Protestantism. Hence, after 1525 both communities ceased to exist.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2010, 27; 131-151
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 22

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies