Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Jasiński OFM, Andrzej Sebastian" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-13 z 13
Tytuł:
Dwa znaki (mofet) Ezechiela (Ez 12,1-16; 24,24-27)
Two signs (mopheth) of Ezekiel (Ezek 12:1-16; 24:24-27)
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902556.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Księga Ezechiela
Ezechiel
znak
żona Ezechiela
prorok
Stary Testament
Book of Ezekiel
Ezekiel
sign
Ezekiel’s wife
prophet
Old Testament
Opis:
Ezechiel był kapłanem, ale został powołany na urząd proroka w tym momencie historii Izraela, kiedy niektórzy Izraelici znajdowali się w niewoli. Ezechiel był już w Babilonie, ale głosił do tych, którzy wciąż byli w Jerozolimie; którzy byli przekonani, że ich kłopoty są tylko tymczasowe i nie dostrzegali nieuchronności zbliżającego się sądu Bożego nad nimi. Symboliczne działania proroka były bardzo ważne w jego przesłaniu. Poselstwo Ezechiela: upadek Jerozolimy i niewola były koniecznymi środkami dla Boga, aby wyjaśnić, że teokracja Judy w jej zewnętrznej formie musi dobiec końca z powodu grzechu.Ezechiel w swojej Księdze czterokrotnie używa terminu מוֹפֵת („znak”; Ez 12,6.11; 24,24.27). W Ez 12,4-6 prorok miał zrealizować swoją przypowieść o uciekinierach. Jego pantomima składa się z bezsłownych gestów, mających na celu zwrócenie uwagi i wywołanie pytań. Ezechiel służył jako znak dla domu Izraela, ostrzeżenie przed zbliżającą się zagładą Jerozolimy (Ez 12,6). Dla wygnańców Ezechiel był znakiem, ilustracją lub lekcją poglądową (Ez 12,11). To, co uczynił w symbolicznym działaniu, w rzeczywistości spotka mieszkańców Jerozolimy, którzy zostaną wypędzeni ze swojej ojczyzny (wygnanie) i zmuszeni do osiedlenia się na terenach wydzielonych dla nich przez zdobywców (niewola).Prorokowi nakazano powstrzymanie się od lamentacji i żałoby po śmierci żony (Ez 24,15-27). Był to kolejny znak Ezechiela dla wygnańców (Ez 24,24). Gdy po wszystkich wydarzeniach nadejdzie wiadomość, że Jerozolima upadła, a świątynia została zburzona, będą wiedzieli, że wydarzenie to zostało zadekretowane przez Pana. Znak śmierci jego żony zapowiada sąd i śmierć; ten znak będzie szerzył wieść o zbawieniu i życiu (Ez 24,27).
Ezekiel was a priest, but called to the office as a prophet at a time in the history of Israel in which they were partially in captivity. Ezekiel was already in Babylon, but he was preaching to those who were still back in Jerusalem, who felt their troubles were only temporary, who did not really perceive the inevitability of God’s impending judgment on their. The symbolic actions of the prophet was very important in his message. The Message of Ezekiel: The fall of Jerusalem and captivity, were necessary measures for God to explain that Judah the theocracy in its outward form must come to an end because of sin.Ezekiel use in his book four times the term מוֹפֵת (“sign”; Ezek 12:6.11; 24:24.27). In Ezek 12:4-6 Ezekiel was to carry out his fugitive parable. His pantomime consists of wordless gestures, designed to attract attention and evoke questions. Ezekiel was serving as a sign to the house of Israel, a warning of the impending doom facing Jerusalem (Ezek 12:6). To the exiles, Ezekiel was a sign or an illustration or an object lesson (Ezek 12:11). What he had done in symbolic action will actually befall the inhabitants of Jerusalem they will be driven from their homeland (exile) and forced to settle in areas set apart for them by their conquerors (captivity).The prophet was commanded to refrain from any lamentation or mourning after death of his wife (Ezek 24:15-27). It was another Ezekiel’s sign to the exiles (Ezek 24:24). When all events came to pass the news that Jerusalem had fallen and the temple had been destroyed they will know that the event had been decreed by the Lord. The sign of his wife’s death portends judgment and death, this sign will trumpet salvation and life (Ezek 24:27).
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 85-104
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wybór Abrahama
Choice of Abraham
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902557.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Abraham
Izaak
Księga Rodzaju
Stary Testament
przymierze
Isaac
Genesis
Old Testament
covenant
Opis:
Wybór Abrahama był niezwykle ważny dla całej historii odkupienia opisanej zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie. Osobisty kontakt z Bogiem przyniósł obraz Boga będącego blisko człowieka. Abraham uważany był za przyjaciela Boga. Tak postrzegany jest we wszystkich trzech religiach monoteistycznych: judaizmie, chrześcijaństwie i islamie. Patriarcha jest więc postacią najbardziej „ekumeniczną” ze wszystkich i nazywany jest „ojcem wiary”. Historyczność Abrahama jest obecnie szeroko dyskutowana. Zagadnienie to było badane z perspektywy historycznej, archeologicznej, etnologicznej i religiologicznej.Przymierze Boga z Abrahamem było pierwszym historycznym wydarzeniem, które przypieczętowało ludzkie relacje wertykalne. Przymierze Boga z Noem nie miało charakteru historycznego, lecz było jedynie ludzką nadzieją na intymną relację z Najwyższym. To sam Bóg wzbudził w człowieku te nadzieje. Opis przymierza z Noem był preludium do przymierza Jahwe z Abrahamem i jego potomkami. Wybór Abrahama przez Boga zmienił na zawsze historię ludzkości. Odtąd Jahwe miał powtarzać.Opowiadanie o związaniu Izaaka – syna Abrahama (Rdz 22,1-19) jest jednym z najbardziej porywających tekstów w całej Biblii hebrajskiej Po rozdziale (Rdz 21), w którym Izaak rodzi się jako spełnienie Bożej obietnicy, czytelnik przechodzi do tekstu, w którym Bóg żąda od Abrahama złożenia chłopca w ofierze. Tekst Rdz 22,1-19 jest mieszaniną źródeł E i J, dlatego opisane w nim motywy musiały być znane w różnych tradycjach izraelskich i były postrzegane jako szczególnie ważne zagadnienia nauczania religijnego.
Abraham’s choice was extremely important for the whole history of redemption described both in the Old and the New Testaments. Personal contact with God has brought the image of God being close to man. Abraham was considered to be God’s friend. He is perceived as such in all the three monotheistic religions, Judaism, Christianity and Islam. The patriarch is thus the most “ecumenical” character of all and is called the “father of faith”. The historicity of Abraham has been presently widely discussed. The question has been studied from the historical, archaeological, ethnological and religiological perspectives.The covenant of God with Abraham was the first historical event that sealed human vertical relations. God’s covenant with Noah had not been historical but merely human hopes of intimate relation with the Highest. It was God Himself to evoke the hopes in man. The description of the Noahite covenant was a prelude to Yahweh covenant with Abraham and his descendants. God’s choice of Abraham has changed human history for ever. Since then Yahweh would repeat.The tale of Isaac’s – Abraham’s son – binding (Gen 22:1-19) is one of the most thrilling texts in the whole Hebrew Bible After the chapter (Gen 21), Isaac, being born in fulfilment of God’ s promise, the reader goes to the text where God demands from Abraham to sacrifice the boy. The text of Gen 22:1-19 is a mixture of E and J sources therefore the motifs described there must have been known in various Israeli traditions and were perceived as specially important issues of religious teaching.
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 25-41
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rok jubileuszowy w tradycji biblijnej
The Year of Jubilee in the Biblical Tradition
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902560.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Kpł 25
rok jubileuszowy
jubileusz jako instytucja ekonomiczna
wykup ziemi i osób
ziemia Izraela
Bóg Izraela
Leviticus 25
jubilee year
jubilee as an economic institution
redemption of land and people
land of Israel
God of Israel
Opis:
Księga Kapłańska w rozdziale 25. szczegółowo opisuje biblijny system jubileuszu. Rok jubileuszowy następował po zakończeniu cyklu 7 lat szabatowych. W istocie jubileusz był instytucją ekonomiczną. Izrael miał trójstopniowy system pokrewieństwa, obejmujący plemię, klan i gospodarstwo domowe. Kpł 25 jest przeplatana ekonomiczną praktyką wykupu ziemi i osób (przede wszystkim dla ochrony klanu). Jednym z centralnych filarów wiary Izraelitów było to, że ziemia, którą zamieszkiwali, była ziemią Jahwe. Ziemia była celem tradycji odkupienia w Exodusie. Boski wyrok oznaczał w końcu wygnanie z ziemi, aż do momentu, gdy przywrócona relacja była symbolizowana w powrocie do ziemi. Jubileusz funkcjonował jako konieczna nadwyżka nad praktyką odkupienia. Regularne przeprowadzanie wykupu przez pewien okres mogłoby doprowadzić do tego, że całe terytorium klanu znalazłoby się w rękach kilku zamożniejszych rodzin, a reszta rodzin w klanie znalazłaby się w swego rodzaju dłużnej niewoli, żyjąc jako zależni dzierżawcy bogatych – dokładnie taki system własności ziemi, jaki Izrael obalił. Jubileusz opierał się na kilku centralnych stwierdzeniach wiary Izraela i nie należy pomijać ich znaczenia przy ocenie jego konotacji dla etyki i misji chrześcijańskiej. Jezus ogłosił rozpoczęcie eschatologicznego panowania Boga. Twierdził, że w Jego posłudze spełniają się nadzieje na odnowę i mesjańskie odwrócenie (Łk 4,16-30).
Leviticus 25 details the biblical system of jubilee. The year of jubilee came at the end of the cycle of 7 Sabbatical Years. In essence the jubilee was en economic institution. Israel had a three-tier pattern of kinship, comprising the tribe, the clan, and the household. Leviticus 25 is interwoven with the economic practice of the redemption of land and persons (primarily for the protection of the clan). One of the central pillars of the faith of the Israelites was that the land they inhabited was Yahweh land. The land was the goal of the Exodus redemption tradition. Divine judgment eventually meant expulsion from the land, until the restored relationship was symbolized in the return to the land. The jubilee functioned as a necessary override to the practice of redemption. The regular operation of redemption over a period could result in the whole territory of clan coming into the hands of a few wealthier families, whit the rest of the families in the clan in a kind of debt servitude, living as dependent tenants of the wealthy, precisely the kind of land-tenure system that Israel had overturned. The jubilee was based upon several central affirmations of Israel’s faith, and the importance of these should not be overlooked when assessing its relevance to Christian ethic and mission. Jesus announced the in breaking of the eschatological reign of God. He claimed that the hopes of restoration and messianic reversal were being fulfilled in his ministry (Luke 4,16-30).
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 43-52
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obcy w Starym Testamencie
Aliens in the Old Testament
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902564.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Księga Rodzaju
Abraham
Sara
obcy
Era Patriarchalna
Era Wyjścia
Era niewoli babilońskiej i odrodzenie
Genesis
Sarah
strangers
the Patriarchal Era
the Exodus Era
the Babylonian Captivity Era and rebirth
Opis:
Stary Testament świadczy o tym, że Izrael żył wśród obcych. Tak było nie tylko w czasach przedkrólewskich (Abraham, Mojżesz), ale także po wygnaniu (Ezdrasz, Nehemiasz). Stosunek do innych ludów był zdeterminowany przez współistnienie i wspólnotę, tak jak wymagała tego dana sytuacja. Wchodziły one w sferę oceny teologicznej, gdy wpływały na wiarę Izraela w jego Boga Jahwe. Inny jest stosunek do pojedynczego przybysza, który jest pierwszą i konkretną troską Izraelity, a inny do obcych ludów.
The Old Testament testifies that Israel lived among strangers. This was not only true during the pre-royal era (Abraham, Moses), but also after the exile (Ezra, Nehemiah). The relationship with the other peoples was determined by a coexistence and togetherness, as the respective situation entailed. It entered the realm of theological evaluation when it affected Israel’s faith in its God Yahweh. The relationship to the individual stranger, who is the first and concrete concern of the Israelite, and to the foreign peoples is different.
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 157-171
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Bóg Ojciec a dzieło zbawienia w Jezusie Chrystusie według Listu do Galatów
God the Father and the work of salvation in Jesus Christ according to the Letter to the Galatians
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902568.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
dzieło zbawienia
Jezus Chrystus
Galaci
List do Galatów
pełnia czasu
wola Boża
work of salvation
Jesus Christ
Galatians
Letter to the Galatians
fullness of time
will of God
Opis:
W NT Bóg został objawiony przez Jezusa Chrystusa przede wszystkim jako Ojciec. Św. Paweł w swojej misji apostolskiej ogłasza dzieło zbawienia dokonane przez Boga Ojca w Chrystusie, najważniejszy tekst mówiący o tej rzeczywistości znajduje się w Ga 4,4-5. Z tekstu tego wynika, że zamysł Boży zawiera dwa elementy: Bóg zbliża się do stworzenia (człowieka) i człowiek również zbliża się do Boga w Chrystusie. Pełnia czasu nie jest więc tylko (Ga 4,4) aktem Boga z powodu grzechu, ale oznacza konsekwentne działanie Boga, który przewidział pełnię czasu jako najważniejszy i ostateczny moment w historii stworzenia.W świetle tej refleksji możemy lepiej zrozumieć, co oznacza wola Boża (Ga 1,4). Wola ta nie jest oczywiście ograniczona czasem ani przestrzenią, jest aktem wiecznym, istniejącym przed stworzeniem świata. Jedyną właściwą postawą wobec tej woli jest posłuszeństwo. Pełnia posłuszeństwa znajduje się w relacji Jezus — Bóg Ojciec.Chrystus wypełnił wolę Boga Ojca (ukrzyżowany za grzechy). To wydarzenie Jezusa przynosi zmianę kondycji człowieka, który znajdował się w niewoli ὁ αἰῶν πονηρός. W Chrystusie zmartwychwstałym natomiast wierzący został wybawiony z niewoli i teraz dostępuje udziału w eonie nowego αἰῶν (Ga l,l).
In the NT God has been revealed by Jesus Christ above all as Father. St. Paul in his apostolic mission announces the work of salvation done by God the Father in Christ, the most important text that speaks of this reality is found in Gal 4:4-5. From the text it appears that God’s intention contains two elements: God approaches creation (man) and man also approaches God in Christ. The fullness of time is therefore not only (Gal 4:4) an act of God because of sin but rather signifies the consequent action of God who foresaw the fullness of time as the most important and definitive moment in the history of creation.In the light of this reflection we can better understand what the will of God means (Gal 1:4). This will is of course not limited by time or space, it is an eternal act that exists before the creation of the world. The only proper attitude to this will is obedience. The fullness of obedience is found in the Jesus-God the Father relationship.Christ has fulfilled the will of God the Father (crucified for sins). This event of Jesus brings about a change in the condition of man who was under the bondage of the ὁ αἰῶν πονηρός. In the risen Christ, on the other hand, the believer has been rescued from slavery and now has access to participation eon the new αἰῶν (Gal l,l).
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 229-241
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jahwe: Bóg gniewu czy miłosierdzia?
YHWH: God of Anger or Mercy?
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902572.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Jahwe
Bóg
gniew
miłosierdzie
Bóg miłości
Stary Testament
Yahweh
God
Anger
Mercy
God of Love
Old Testament
Opis:
Starotestamentowa wiedza o Bogu ma wiele aspektów. W teologicznych poglądach biblijnych widoczne są zarówno koncepcje oryginalne, jak i pewne zapożyczenia zaczerpnięte z ówczesnej literatury bliskowschodniej. Wywarły one wpływ na tekstowe wyrażenia odnoszące się do Jehowy. Mimo tych literackich zależności, w Starym Testamencie istnieje jednorodne przesłanie o Bogu. Na różne sposoby Biblia ukazuje aktywną obecność Boga wśród narodu wybranego. Są teksty przedstawiające gniew Boży lub Boga wojny. Inne opisują Jehowę jako kochającego Ojca, troszczącego się o wszystkich ludzi, a nie tylko o Izraelitów. Nie ma jednak w tych obrazach sprzeczności, ponieważ różnorodność przedstawień Boga w Biblii nie wynika z jakiejś niestałości w postępowaniu Jahwe wobec ludzi, ale z różnych etapów objawienia Bożego, które w dłuższym okresie doprowadziło wierzących do spotkania z jedynym Bogiem: Bogiem miłości.
The Old Testament knowledge about God has many aspects. The theological views of the Bible show both original concepts and some borrowings taken from the contemporary Middle East literature. They exerted influence on the textual expressions referring to Jehovah. Despite this literary dependence, there is a homogeneous message about God in the Old Testament. In various ways the Bible shows the active presence of God among the chosen people. There are texts presenting God’s anger or the God of war. Others describe Jehovah as a loving Father, caring for all people, not just for the Israelite’s. Still, there is no contradiction in these images because the variety of God’s depiction in the Bible does not come from any inconstancy of Yahweh’s conduct towards people but from different stages of the divine revelation which – within a longer period of time – has led the believers to meet the only God: the God of love.
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 189-203
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The God of the Patriarchs as a Common Heritage of Judaism and Christianity
Bóg patriarchów jako wspólne dziedzictwo judaizmu i chrześcijaństwa
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/578765.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Bóg
judaizm
chrześcijaństwo
patriarchowie
Abraham
Izaak
Księga Rodzaju
Tora
przymierze
obietnica
God
Judaism
Christianity
Patriarchs
Isaac
Genesis
Torah
Covenant
Promise
Opis:
Artykuł podejmuje kwestię teologicznego znaczenia (dla judaizmu i chrześcijaństwa) relacji Boga z wybranymi postaciami starotestamentalnymi Abrahamem i Izaakiem. Punktem wyjścia do analizy były teksty zawarte w Księdze Rodzaju (Rdz 15; 17; 22). Na początku ukazano miejsce Księgi Rodzaju w Torze i znaczenie tego zbioru pism w judaizmie oraz w chrześcijaństwie. Księga Rodzaju jest pierwszym pismem Tory (Pięcioksięgu), a jej redakcja była bardzo długim procesem, która brała początek już w epoce patriarchalnej (tradycje ustne), a skończyła się w czasach perskich. Pismo to ma wielkie znaczenie zarówno w tradycji judaistycznej, jak i chrześcijańskiej (Księga Rodzaju otwiera kanon Biblii w obu religiach).Najważniejszym wydarzeniem w życiu Abrahama było zawarcie przymierza z Bogiem (Rdz 15; 17). Patriarcha został nazwany „ojcem wiary”. Judaizm akcentuje aspekt partykularny relacji Bóg – Abraham i traktuje patriarchę przede wszystkim jako protoplastę Izraela, narodu, który stał się dziedzicem obietnic danych Abrahamowi. Chrześcijaństwo podkreśla w tej relacji aspekt uniwersalny, patriarcha uważany jest bowiem za ojca wszystkich wierzących, także uczniów Jezusa Chrystusa.Dzieje Izaaka są kontynuacją historii Abrahama i jego relacji z Bogiem. Najważniejszym wydarzeniem w życiu Izaaka był epizod opisany w Rdz 22 (ofiara w Moria). Abraham został wypróbowany w wierze, bowiem Bóg polecił mu ofiarować syna obietnicy (Izaaka). Uratowany przez Pana Izaak, stał się spadkobiercą obietnic Bożych. W judaizmie jest traktowany przede wszystkim jako znak wierności Boga oraz wypełnienia obietnicy potomka, natomiast w chrześcijaństwie podkreśla się znaczenie typiczne ofiary Izaaka, która zapowiadała ofiarę Jezusa Chrystusa.
The God of Patriarchs is one of the most important problem of the Old Testament. Here I argue that the problem is actually so severe as has been before (in recent scholarship). First I presented the Book of Genesis (an integral part of the Torah), then the God’s covenant with Abraham and Isaac. The story of Abraham and Isaac shows some aspects of the nature of God (his transcendent and immanent) and his activities in the time of the patriarchal period. The God of patriarchs is the God of Moses, the God of the prophets (OT) and the God of the apostles (NT). The soteriological interpretations of the Isaac’s tale found in rabbinic and Christian sources affirmed the important significant of the story (Gn 22) for the both religions. Abraham hoped that God might be capable of restoring life to his son. Isaac appears as the figure of the risen one (New Testament).
Źródło:
Scriptura Sacra; 2015, 19; 107-132
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sprawiedliwość Boża według ksiąg prorockich w ujęciu dokumentu Papieskiej Komisji Biblijnej: „Natchnienie i prawda Pisma świętego”
Justice of God in the Prophetic Books according to the Document of Pontifical Biblical Commission: “The Inspiration and Truth of Sacred Scripture”
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902558.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Pismo Święte
natchnienie
księgi prorockie
Księga Ezechiela
Sacred Scripture
Inspiration
Prophetic Books
Book of Ezekiel
Opis:
Artykuł koncentruje się na aspekcie mowy prorockiej według dokumentu Papieskiej Komisji Biblijnej: O natchnieniu i prawdzie Pisma Świętego: Słowo, które pochodzi od Boga i przemawia przez Boga dla zbawienia świata. Dokument podzielony jest na trzy części: pierwsza rozważa natchnienie Pisma Świętego, jego pochodzenie od Boga; druga prawdę Pisma Świętego; trzecia zaś analizuje egzegezę fragmentów, które przedstawiają szczególne problemy, czy to historyczne, czy etyczne i społeczne. Druga część dokumentu w paragrafie Księgi prorockie (nr 72) odnosi się do kwestii sprawiedliwości Bożej.W artykule przeanalizowano kilka fragmentów biblijnych (Kpł 19,2; Pwt 6,25; Iz 1,17; 5,7; 9,14-15; 26,2; 30,12-14.18; 45,21; Jr 2,19; 6,14. 19; 7,13-15; 9,3; 12,11; 23,17; 27,14; 28,8; 29,8-9; Ez 13,10; 18,5-18; Am 5,24; 9,10; Jl 2,12-14; So 3,5; Za 10,2), w których prorocy piszą o sprawiedliwości Boga i sprawiedliwości człowieka. Według proroków Izrael jest sądzony za brak sprawiedliwości społecznej. Biedni i potrzebujący są uciskani, odmawia się im sprawiedliwości w sądach i zmusza do niewolnictwa. Cała księga Amosa jest o sprawiedliwości. Izajasz potwierdza: nadchodzi sąd z powodu niesprawiedliwości i nieludzkiej postawy wielkich i potężnych wobec słabych, biednych i bezbronnych. Jeremiasz wyjaśnił, jak wysoko Bóg ocenia sprawiedliwość. Ezechiel, pisząc mniej więcej w tym samym czasie, wylicza katalog nadużyć w odniesieniu do rodziny, sprawiedliwości społecznej, kultu świątynnego, kultu pogańskiego, spraw seksualnych, systemu prawnego i sprawiedliwości ekonomicznej. We wszystkich tych dziedzinach, które obejmują całe życie społeczne, gospodarcze i religijne, lud pogwałcił przymierze i zapomniał o Panu. Prorocy są zgodni, że Bóg nie znosi ucisku. Jahwe przyjdzie i ustanowi swoją sprawiedliwość na ziemi.
The focus of the article is on the aspect of the prophetic speech according to the document of Pontifical Biblical Commission: The Inspiration and Truth of Sacred Scripture: The Word that Comes from God and Speaks of God for the Salvation of the World. The document is divided into three parts: the first considers the inspiration of Sacred Scripture, its origin from God; the second the truth of Sacred Scripture; and the third examines the exegesis of passages that present particular problems, either historical, or ethical and social. The second part of document in the paragraph Prophetic Books (number 72) refers to the question of Justice of God.The article analyzes several biblical passages (Lev 19:2; Deut 6:25; Isa 1:17; 5:7; 9:14-15; 26:2; 30:12-14.18; 45:21; Jer 2:19; 6:14.19; 7,13-15; 9:3; 12,11; 23:17; 27:14; 28:8; 29:8-9; Ezek 13:10; 18:5-18; Amos 5:24; 9:10; Joel 2:12-14; Zeph 3:5; Zach 10:2) in which prophets write about justice of God and justice of man. According to the prophets, Israel is judged for its lack of social justice. The poor and needy are oppressed, denied justice in the courts and forced into slavery. The whole of the book of Amos is about justice. Isaiah affirms: judgment is coming, because of the injustice and inhumanity of the great and the powerful towards the weak, poor and helpless. Jeremiah made plain just how highly God rates justice. Ezekiel, writing at around the same time, listing a catalogue of abuses with regard to the family, social justice, the temple cult, pagan worship, sexual matters, the legal system and economic justice. In all these areas, which cover the whole of social, economic and religious life, the people had violated the covenant and had forgotten the Lord. The prophets are agreed that God hates oppression. The YHWH will come and establish his justice on the earth.
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 205-228
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pokutna modlitwa psalmisty
Penitential prayer of psalmist
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902561.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
modlitwa pokutna
psalmista
psalm
lamenty
Bóg
Stary Testament
Penitential Prayer
Psalmist
Psalm
Laments
God
Old Testament
Opis:
Ps 6 jest lamentem indywidualnym (struktura: ww. 2-4 lament; ww. 5-8 modlitwa o uzdrowienie; ww. 9-11 dziękczynienie). Lamenty w Biblii dotyczą bardzo różnorodnej tematyki. Ps 6 jest pierwszym z siedmiu psalmów pokutnych (Ps 6; 32; 38; 51; 102; 130; 143). Ww. 2-3 ukazują wszechobecną moc grzechu. Grzech ma wpływ na całą egzystencję, o czym świadczy użycie słów „kości” (fizyczne) i „dusza” (cała istota). W istocie psalmista próbuje błagać Boga, mówiąc: „Jeśli mnie nie wybawisz, będziesz miał o jednego czciciela mniej”. Psalmista kładzie wysoką wartość na chwałę Boga jako kartę przetargową.
Ps 6 is an individual lament (structure: 2-4 lament; 5-8 prayer for healing; 9-11 thanksgiving). Laments in the Bible cover a wide variety of topics. Ps 6 is the first of the seven .penitential psalms (Ps(s) 6; 32; 38; 51; 102, 130; 143). Verses 2-3 demonstrate the pervasive power of sin. The sin has an impact on whole existence, as evidenced by the use of the word s “bones” (physical) and “soul” (entire being). In essence, the psalmist is trying to plead with God by saying, “If You don’t deliver me, You will have one less worshiper”. Psalmist puts a high value on the praise of God as a bargaining chip.
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 71-83
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Odwołana żałoba
Cancelled mourning
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902563.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Prorok Ezechiel
odwołana żałoba
Jerozolima
Ez 24
Prophet Ezekiel
cancelled mourning
Jerusalem
Ezek 24
Opis:
Prorok Ezechiel jest jedną z postaci Starego Testamentu, która zrealizowała swoje powołanie w okresie epoki przełomu. Urodzony w Jerozolimie, przeniesiony do Babilonii (po pierwszym zdobyciu miasta w 597 r. p.n.e.), został mianowany prorokiem Jahwe, otoczony wygnańcami, którzy znaleźli się w nowych okolicznościach. Jak niegdyś potomkowie Jakuba pozostali w Egipcie i przyjęli Mojżesza za swego przywódcę, tak i Izrael w Babilonii otrzymał od Jahwe powiernika, który potrafił poprowadzić lud naznaczony najgłębszymi ciosami losu. Ezechiel nie był na czele wygnańców, którzy wrócili do Jerozolimy. Jego zadanie było jeszcze trudniejsze. Mianowicie miał zgromadzić wokół siebie wszystkich rozproszonych ludzi wraz z ich przywódcami, którzy pomimo tragicznych doświadczeń i wielkości nie byli świadomi popełnionych grzechów.W strukturze całej Księgi Ezechiela perykopa o śmierci żony proroka (Ez 24,15-27) została umieszczona po pierwszej części pisma, w której (po wstępie, Ez 1–3) znajdują się wyrocznie przeciwko Izraelowi (Ez 4–24). Perykopę „o kobiecie” należy traktować jako wprowadzenie do nowego tematu, mianowicie o wyroczniach przeciw narodom (Ez 25–32). Po zakończeniu starej epoki (karanie Izraela) rozpoczęła się nowa (karanie wrogów Izraela). Przełom nastąpił dopiero po upadku Jerozolimy (587/586 r. n.e.). Znaczącym tego wydarzeniem była śmierć żony proroka. Ezechiel, mimo osobistej tragedii, nie mógł podążać za popularnym zwyczajem żałoby. Był to jednak dla niego czas głębokiego smutku, który odczuwali także jego najbliżsi. To „nieokazywanie żałoby” było z jednej strony próbą odciągnięcia ludu od żałoby, a z drugiej – spojrzenia w przyszłość z optymizmem i pomocą Jahwe.
Prophet Ezekiel belongs to the figures of the Old Testament who realized their vocation in the period of the breakthrough epoch. Born in Jerusalem, moved to Babylonia (after the first conquest of the city in 597 B.C.), he was appointed prophet of Yahweh, surrounded by exiles who found themselves under new circumstances. Just as once the descendants of Jacob stayed in Egypt and received Moses as their leader, so also Israel in Babylonia received from Yahweh a confidant who was able to lead the people marked with the deepest blows of fate. Ezekiel was not at the head of the exiles who returned to Jerusalem. His task was even more difficult. Namely, he had to gather around him all the scattered people together with their leaders who, despite tragic experiences and magnitude, were not aware of the sins they had committed.In the structure of the whole book of Ezekiel, the pericope about the death of the prophet’s wife (Ezek 24,15-27) was placed after the first part of the scripture in which (after the introduction, Ezek 1-3) the oracles against Israel are found (Ezek 4–24). The pericope “about woman” is to be seen as an introduction to a new theme, namely about oracles against the nations (Ezek 25–32). After the end of the old epoch (the punishment of Israel) a new one began (the punishment of the enemies of Israel). This breakthrough came only after the fall of Jerusalem (587/6 AD). As a sign of this event was the death of the wife of the prophet. Ezekiel despite the personal tragedy, could not follow the popular custom of mourning. However, it was a time of deep mourning for him, which was also felt by those around him. The “not showing the mourning” was on the one hand an attempt to bring the people away from wailing and on the other hand to look into the future with optimism and Yahweh’s help.
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 131-155
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Drogi odnowy człowieka (Ez 18,1-32)
Ways of man’s renewal (Ezek 18,1-32)
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902567.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Ezechiel
Księga Ezechiela
prorok
nawrócenie
Ezekiel
Book of Ezekiel
prophet
conversion
Opis:
Temat „nowego człowieka” pojawia się w Księdze Ezechiela 18. W kontekście niewoli prorok uświadamia (wszystkim wygnańcom), że każdy człowiek jest odpowiedzialny za swoje czyny. „Co masz na myśli, używając tego przysłowia dotyczącego ziemi Izraela, które mówi: Ojcowie jedzą kwaśne winogrona, ale dzieci mają nadwerężone zęby? Jak żyję, oświadcza Pan Bóg, na pewno nie będziesz już używał tego przysłowia w Izraelu” (Ez 18,2-3). Raz na zawsze ma być odrzucona idea zbiorowej odpowiedzialności i dziedziczenia grzechów przodków: „Oto wszystkie dusze są Moje; dusza ojca, jak i dusza syna są Moje. Dusza, która grzeszy, umrze” (w. 4). Człowiek jest tym, który decyduje o swoim losie, a nie jest zdeterminowany przez czyny przeszłości (grzechy ojców). Ezechiel był nauczycielem, który rozwinął wizję nowego człowieka. Ez 18. to jedna wielka lekcja odnowy Izraela. W centrum uwagi Ez 18. znajduje się relacja jednostki do Jahwe: „Nie mam bowiem upodobania w śmierci każdego, kto umiera – oświadcza Pan Bóg. Dlatego nawróćcie się i żyjcie” (w. 32). Zwycięstwo Babilonu nie było ostateczne. Światowa potęga (Babilon) była tylko tymczasowym narzędziem w rękach Pana. Kontakt Izraela z obcą cywilizacją był okazją do zdystansowania się od własnego sposobu życia. Naród jednak nie mógł być zasymilowany z obcym ludem. Izrael musiał kształtować się we własnym środowisku. Prorok skupiał się szczególnie na sprawach edukacji. Swoje przesłanie kierował do wszystkich wygnańców, ale miał też na uwadze los jednostek. Ezechiel zapewnia, że każdy sam decyduje o swoim losie: „Dlatego będę cię sądził, o domu Izraela, każdego według jego postępowania – oświadcza Pan Bóg. Nawróćcie się i odwróćcie się od wszystkich waszych występków, aby nieprawość nie stała się dla was przeszkodą” (w. 30). Jednak suma dobrodziejstw obecnych w poszczególnym wierzącym staje się podstawą do stworzenia nowej wspólnoty Izraela, która jest w stanie wypełnić misję w przyszłej epoce odnowy. Nadchodząca przemiana nie mogłaby się dokonać bez przemiany człowieka. Ezechiel wyraźnie wzywał do przemiany w imię Jahwe: „uczyńcie sobie serce nowe i ducha nowego” (w. 31).
The subject of the “new man” appears in Ezekiel 18. In the context of captivity the prophet realizes (all of the exiles) that each person is responsible for his actions. “What do you mean by using this proverb concerning the land of Israel saying, The fathers eat the sour grapes, but the children’s teeth are set on edge? As I live, declares the Lord God, you are surely not going to use this proverb in Israel anymore” (Ezek 18:2-3). Once and for all the idea of the collective responsibility and inheritance of his ancestors’ sins is to be rejected: “Behold, all souls are Mine; the soul of the father as well as the soul of the son is Mine. The soul who sins will die” (v. 4). Man is the one who decides of his fate, and is not determined by the acts of the past (sins of the fathers). Ezekiel was the teacher who developed the vision of a new man. Ezek 18. is a one big lesson of renewal of the Israel. The focus of Ezek 18 is the relationship of the individual to Yahweh: “For I have no pleasure in the death of anyone who dies, declares the Lord God. Therefore, repent and live” (v. 32). The victory of Babylon was not definitive. The world power (the Babylon) was merely a temporary tool in the hands of the Lord. Israel’s contact with an alien civilization was an opportunity to distance themselves from their own way of lives. The people, however, could not be assimilated with the foreign people. Israel had to shape up in its own environment. The Prophet was focused particularly on the matters of education. He directed his message to all of the exiles, but also had in mind the fate of the individuals. Ezekiel assures that everyone decides of their fate: “Therefore I will judge you, O house of Israel, each according to his conduct, declares the Lord God. Repent and turn away from all your transgressions, so that iniquity may not become a stumbling block to you” (v. 30). However, the sum of the benefits of present in the individual believer becomes the basis for creating a new community of Israel, which is able to fulfill the mission in the future era of renewal. The upcoming transition could not be achieved without human transformation. Ezekiel clearly called for change in the name of Yahweh: “make you a new heart and a new spirit” (v. 31).
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 105-129
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Samuel: ostatni sędzia Izraela
Samuel: the last Judge of Israel
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902569.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Księga Sędziów
Księgi Samuela
Saul
Samuel
Dawid
Stary Testament
Book of Judges
Books of Samuel
David
Old Testament
Opis:
Epokę Samuela poprzedziły czasy Sędziów, które ukazały krytyczny stan polityczny plemion Izraela w tamtych czasach. Powołanie przez Boga Samuela (1 Sm 3) rozpoczęło nową erę dla narodu wybranego. Eli, sprawując urząd sędziego i najwyższego kapłana, nie był w stanie zagwarantować jedności rozproszonym plemionom. Porażka w walce z Filistynami i utrata Skrzyni Przymierza dopełniły miary nieszczęścia. Po dwudziestu latach życia w ukryciu Samuel wkracza na scenę historii biblijnej (1 Sm 7,2–13,24). Namaszcza on Saula z plemienia Beniamina na króla i w ten sposób zapoczątkowuje epokę monarchiczną w dziejach Izraela. Obowiązkiem króla było zjednoczenie rozproszonych plemion i stworzenie wystarczającej siły militarnej do pokonania Filistynów lub innych wrogów. Król cieszył się spodziewanymi sukcesami militarnymi, ale użył nadmiernego autorytetu, gdy uzurpował sobie kompetencje kapłana (1 Sm 13,13). Następnie nie podporządkował się heremowi, czyli nakazowi całkowitej eksterminacji ludu i żywego inwentarza Amalekitów (1 Sm 15,9). Takie postępowanie doprowadziło do odrzucenia Saula przez Jahwe, który wybrał innego sługę – Dawida. Samuel, posłuszny Jahwe, potajemnie namaścił Dawida w jego rodzinnym Betlejem na władcę (1 Sm 16,12). Dopóki żył Samuel, Izraelem rządził Saul, ale po śmierci proroka sytuacja uległa radykalnej zmianie. Ostateczna klęska przyszła ze strony Filistynów. Wtedy to Saul został zabity na górze Gilboa. Po śmierci króla władzę sprawował Dawid, który okazał się wybawcą ludu. Misja Samuela została w końcu pomyślnie wypełniona. Udało mu się ustanowić władzę królewską w Izraelu, władzę, która okazała się niezbędna dla ocalenia narodu. Po nieszczęsnym królowaniu Saula nastał złoty czas rządów Dawida. Dawid stał się figurą Mesjasza, który miał przyjść, Jezusa Chrystusa.
Samuel’s epoch was preceded by the Judge’s times which showed the critical political condition of Israeli tribes in those days. God’s calling Samuel (1 Sam 3) began a new era for the Chosen People. Eli, holding the office of the Judge and the highest priest, was not in a position to guarantee the unity for the dispersed tribes. Failure in the fight against the Philistines and the loss of the Covenant Box filled the measure of misfortune. After twenty years of hidden life Samuel enters the scene of Biblical history (1 Sam 7,2–13,24). He anoints Saul of Beniamin tribe to be the king and thus initiates the monarchic epoch in Israeli history. The king’s duty was ti unite the dispersed tribes and to create a sufficient military force to defeat the Philistines or other enemies. The king enjoyed expected military successes but used undue authority when he usurped the competence of a priest (1 Sam 13,13). Then, he disobeyed the herem, i.e. the demand to exterminate totally the people and live stock of Amalekites (1 Sam 15,9). This conduct led to rejection of Saul by Yahweh who chose another servant – David. Samuel, obedient to Yahweh, secretly anointed David in his family town, Bethlehem, as the ruler (1 Sam 16,12). As long as Samuel had been alive, Israel ruled by Saul succeeded but when the prophet died the situation changed radically. The ultimate defeat came from the Philistines. It was then that Saul was killed on Mount Gilboa. After the king’s death, the ruling powers came to David who proved to be the saviour of the people. Samuels mission was finally successfully fulfilled. He managed to establish a royal power in Israel, a power that showed to be vital to save the nation. After the hapless Saul’s kingship there came the golden time of David’s rule. David became a figure of the Messiah to come, Jesus Christ.
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 53-70
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Chleb i wino w Starym Testamencie
Bread and Wine in the Old Testament
Autorzy:
Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902571.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
chleb
wino
Stary Testament
prorocy
Biblia
Księga Psalmów
bread
wine
Old Testament
prophets
Bible
Book of Psalms
Opis:
Chleb i wino to realia znane Izraelitom z życia codziennego. Biblia – przekazując zamysł Jahwe – odwoływała się do tych produktów, aby w sposób obrazowy ukazać prawdy o odkupieniu. Chleb i wino uważane były za podstawowe dary Jahwe, który troszczy się o swój lud. Były to produkty wytworzone z płodów rolnych dostarczonych przez Boga. Wytworzenie ich oznaczało więc współpracę ze stwórczymi mocami Jahwe. Zarówno chleb, jak i wino były niezbędne do zachowania życia i składania dziękczynienia Jahwe. W czasach mesjańskich chleb stanie się szczególnym darem (Iz 30,23), a na uczcie mesjańskiej będzie wyborne wino (Iz 25,6). Stary Testament, podkreślając znaczenie chleba i wina, stał się doskonałym punktem odniesienia dla nowotestamentowej teologii Eucharystii, ponieważ umieścił dobra Chrystusa, ofiarowane Jego wiernym, na pograniczu tego, co doczesne, i tego, co wieczne: oto sedno obietnicy danej chrześcijanom. Istnieją pewne powierzchowne analogie między pogańskimi obrzędami kultowymi a praktykami ofiarniczymi Izraelitów, ale działalność narodu wybranego przedstawia oryginalne i niepowtarzalne rozumienie „ofiary”; rozumienie, które z biegiem czasu rozwijało się przez cały Stary Testament aż do Nowego Przymierza. Można tu dostrzec stopniowanie wartości immanentnych: chleb – pokarm – wino – krew – życie. Opatrzność Boża objawia te wartości od najdawniejszych, prehistorycznych czasów biblijnych, poprzez historie patriarchów, królów i proroków; w końcu ukazują one swoje najwyższe zmysły i oddają cześć Wiecznej Transcendencji (chleb i wino: Ciało i Krew: Życie wieczne).
Bread and wine are realities known to Israelites in their every day life. The Bible – conveying Yahweh’s design – referred to these products in order to reveal figuratively the truths of redemption. Bread and wine were considered to be the basic gifts of Yahweh who takes care of His people. These were products made of crops provided by God. To produce them meant, thus, to cooperate with Yahweh’s creative powers. Both bread and wine were necessary to preserve life and to put thanksgiving to Yahweh. In the Messianic time, bread will become a special gift (Isa 30,23) and there will be delicious wine at the Messianic feast (Isa 25,6). The Old Testament, stressing the importance of bread and wine, became a perfect reference for the New Testament theology of Eucharist, as it has placed Christ’ s goods, offered to his believers, fringing upon the temporal and the eternal: this is the core of the promise given to Christians. They are some superficial analogies between pagan cultic rites and the Israelites’ thank-offering practices, but the activities of the chosen people present an original and unique understanding of the “offering”; an understanding which developed in the course of time throughout the Old Testament toward the New Covenant. One may see here a gradation of immanent values: bread food – wine – blood – life. God’s Providence reveals these values from the most ancient prehistoric Biblical days, patriarch’s histories and kings‚ and prophets’ stories; finally they show their utmost senses and worship the Everlasting Transcendence (bread and wine: Body and Blood: Eternal life).
Źródło:
Scriptura Sacra; 2017, 21; 173-187
1428-7218
Pojawia się w:
Scriptura Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-13 z 13

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies