Obcy w Starym Testamencie

Stary Testament świadczy o tym, że Izrael żył wśród obcych. Tak było nie tylko w czasach przedkrólewskich (Abraham, Mojżesz), ale także po wygnaniu (Ezdrasz, Nehemiasz). Stosunek do innych ludów był zdeterminowany przez współistnienie i wspólnotę, tak jak wymagała tego dana sytuacja. Wchodziły one w sferę oceny teologicznej, gdy wpływały na wiarę Izraela w jego Boga Jahwe. Inny jest stosunek do pojedynczego przybysza, który jest pierwszą i konkretną troską Izraelity, a inny do obcych ludów.

The Old Testament testifies that Israel lived among strangers. This was not only true during the pre-royal era (Abraham, Moses), but also after the exile (Ezra, Nehemiah). The relationship with the other peoples was determined by a coexistence and togetherness, as the respective situation entailed. It entered the realm of theological evaluation when it affected Israel’s faith in its God Yahweh. The relationship to the individual stranger, who is the first and concrete concern of the Israelite, and to the foreign peoples is different.