Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "paradygmat" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Lingwistyka a współczesne paradygmaty nauki
    Linguistics vs. the Contemporary Research Paradigms
    Autorzy:
    Chrabąszcz, Robert
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/904193.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie, Małopolska Szkoła Administracji Publicznej
    Tematy:
    paradygmat nauki
    lingwistyka
    wiedza społeczna
    indukcjonizm
    weryfikacjonizm
    falsyfikalizm
    kognitywizm
    scientific paradigm
    linguistics
    social knowledge
    inductivism
    verificationism
    falsificationism
    cognitivism
    Opis:
    W artykule autor dokonuje przeglądu, mającego w przeważającej części charakter historyczny, paradygmatów nauki języku, osadzając je w modularnym myśleniu o formowaniu wiedzy społecznej, którego ważnym elementem jest formowanie języka komunikacji społecznej. Refleksja nad językiem, będąca przedmiotem badań lingwistyki, od momentu jej powstania, wpływała nie tylko na opis struktur i desygnatów językowych, lecz także nadawała im pewne funkcje normatywne. Znaczenie nauki o języku wzrasta, gdy uświadomimy sobie, że każda wiedza jest tworzona, komunikowana i przechowywana w jakimś języku, który bada się w różnorakich ujęciach lingwistycznych. Punktem wyjścia publikacji są paradygmaty nauki, ujęte w teorie rewolucji naukowych Thomasa Kuhna. W rozwo- badań nad językiem można wyróżnić cztery takie paradygmaty: tradycyjny - indukcjonistyczny, weryfikacjonistycz- ny- strukturalny, falsyfikacjonistyczny - gramatykę generatywną oraz kognitywny. Wraz z rozwojem lingwistyki daje się zaobserwować silne dążenie do objęcia nią innych nauk, w szczególności nauk społecznych. Współcześnie, w nauce o języku możemy odnaleźć elementy wielu paradygmatów. Ta złożoność utrudnia precyzyjne wskazanie paradygmatu, który wedle Kuhnowskiej wersji rozwoju nauki, determinowałby jej funkcje i zadania. Nie przekreśla ona jednak, nawet wzmacnia, znaczenie nauki o języku, jako ważnym czynniku kreowania wiedzy społecznej, którą następnie jest stanie komunikować oraz przechowywać.
    The paper offers a predominantly historical review of paradigms in language research, and attempts to anchor them in modular thinking about social knowledge formation, especially formation of the language of social communication. The reflexion on language, constitutive of linguistic research since the beginning of its existence, has not only impacted language structures and designates but also provided them with some normative functions.The significance of linguistics is all the more apparent if we realize that all knowledge is created, communicated and preserved in a language whose different linguistic aspects we can analyze. The author describes scientific paradigms based on the theory of scientific revolutions developed by Thomas Kuhn. In the course of history of linguistics, there were four such paradigms: traditional (inductivism), structural (verificationism), one derived from generative grammar (falsificationism), and a cognitive one. The development of language research enables us to perceive its strong tendency to encroach on other domains, especially those of social sciences. Nowadays, there are elements of many paradigms in linguistics. Such complexity makes it difficult to define a single paradigm which, according to the Kuhn, is able to determine its functions and tasks. However, it does not undermine the significance of language as a fundamental factor in social knowledge creation, which is a tool of its communication and preservation. Indeed, it makes language research all the more important.
    Źródło:
    Zarządzanie Publiczne / Public Governance; 2012, 1(19); 137
    1898-3529
    2658-1116
    Pojawia się w:
    Zarządzanie Publiczne / Public Governance
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Finanse przedsiębiorstw - swa typy podejścia
    Corporate finance - two approaches
    Autorzy:
    Mizerka, Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/539862.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu
    Tematy:
    finanse przedsiębiorstw
    podejście normatywne
    podejście deskryptywne
    paradygmat neoklasyczny
    finanse empiryczne
    corporate finance
    normative approach to corporate finance
    descriptive approach to corporate finance
    Opis:
    W artykule przedstawiono pokrótce charakterystykę normatywnego i deskryptywnego podejścia do uprawiania finansów przedsiębiorstw. Szczególną uwagę zwrócono na podejście deskryptywne, czyli finanse empiryczne, w związku z upowszechnieniem się technologii informacyjnych i dostępu do masowych danych finansowych. Dzięki finansom empirycznym dokonuje się coraz większy postęp, jeśli chodzi o weryfikację założeń i wniosków wypływających z koncepcji neoklasycznej. Badania empiryczne z zakresu finansów przedsiębiorstw wymagają jednak dobrego przygotowania z zakresu metod ekonometrycznych.
    This paper presents an overview of the normative and descriptive approaches to corporate finance. Particular attention is paid to the descriptive approach, namely empirical finance, which is connected with the widespread use of information technology and access to a large volume of financial data. Through empirical financial analysis constant progress is being made as regards the verification of the assumptions and conclusions which stem from neoclassical concepts. However, empirical studies in the area of corporate finance require proper preparation in respect of such econometric methods.
    Źródło:
    Studia Oeconomica Posnaniensia; 2013, 1, 1(250)
    2300-5254
    Pojawia się w:
    Studia Oeconomica Posnaniensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Emocje i praca emocjonalna personelu instytucji korekcyjnych dla młodzieży w kontekście działań resocjalizacyjnych
    Emotions and emotional work in social rehabilitation processes among staff in juvenile correctional institutions
    Autorzy:
    Chomczyński, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/413540.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    praca emocjonalna
    zakłady poprawcze
    schroniska dla nieletnich
    instytucje totalne
    paradygmat interpretatywny
    interakcje
    resocjalizacja
    emotional work
    juvenile correctional institutions
    total institutions
    interpretative paradigm
    interactions
    social rehabilitation
    Opis:
    Artykuł przybliża problem występowania zarówno emocji, jak i szeroko pojętej pracy emocjonalnej wśród personelu zakładów poprawczych (ZP) oraz schronisk dla nieletnich (SdN) w odniesieniu do skuteczności resocjalizacji w warunkach częściowej izolacji. Autor podjął próbę zastosowania konceptu pracy emocjonalnej do opisu i wyjaśnienia oddziaływań wychowawczych obecnych w instytucjach korekcyjnych dla młodzieży. Broniona jest teza, że u podstaw efektywnych działań resocjalizacyjnych leżą emocje oraz praca emocjonalna, której dokonuje personel w relacjach z podopiecznymi. Dyskusji poddane są działania pracowników placówek ukierunkowane na wypracowanie własnych sposobów radzenia sobie z emocjami negatywnymi. W artykule poruszony jest zarówno problem pracy płytkiej, jak i głębokiej oraz ich wpływu na interakcje z wychowankami. Zaprezentowane w artykule wnioski opierają się na ośmioletnich badaniach jakościowych prowadzonych w ośrodkach resocjalizacyjnych wszystkich typów w całej Polsce. Do analizy zebranych materiałów empirycznych wykorzystany został paradygmat interpretatywny, który daje możliwość uchwycenia interakcyjnego charakteru powstawania emocji negatywnych i pracy emocjonalnej.
    This article depicts the problem of both the arousal of emotions and emotional work, both of which occur among the personnel of juvenile detention centers and juveniles’ shelters, in the context of the effectiveness of social rehabilitation. The article employs the concept of emotional work to describe and explain pedagogical actions initiated in correctional institutions. It adopts the thesis that the key condition of effective social rehabilitation is emotional work, which is undertaken by personnel in their daily relations with inmates. As they experience negative emotions, the personnel have to construct their own ways of dealing with them. The article also covers the concept of personnel’s surface and deep emotional work – both of which affect their interactions with juveniles. The results presented in this paper are based on an eight-year qualitative study carried out in all types of juvenile correctional institutions across Poland. The study used the triangulation principle gathering methods, researcher and data. To analyze empirical data the interpretative paradigm was employed, which makes it possible to examine the arousal of emotions and the initiation of emotional work.
    Źródło:
    Przegląd Socjologiczny; 2017, 66, 2; 63-89
    0033-2356
    Pojawia się w:
    Przegląd Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    De- i re- mitologizacje
    Autorzy:
    Sławomir, Magala,
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/487856.pdf
    Data publikacji:
    2019-08-04
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
    Tematy:
    ART MYTH
    ART PARADIGM
    DE AND RE MYTHICIZATION OF ART
    CULTURE
    POPCULTURE
    COUNTERCULTURE
    MIT SZTUKI
    PARADYGMAT SZTUKI
    DE- I RE- MITOLOGIZACJE SZTUKI
    KULTURA
    POPKULTURA
    KONTRKULTURA
    Opis:
    Not only light escapes our reflections, wandering about the term wave and the term particle. Also arts, which present the world as it if was mysteri- ous and worth living, escape our intellectual order. They bolt from subtle conceptual webs, wander between patterns of discoveries (a “discovery” of perspective in renaissance) and designs (drafts, projects) of inven- tions (“inventing” photography, and then putting it in motion and giving it sound). They bolt, wandering between myths, of which two are most important for arts – the myth of renaissance, i.e. resurrection (but at the same time, liberation), and myth of counterculture i.e. liberation (but at the same time, resurrection). Mythicization, demythologization and remy- thologization sail between two para-myths, i.e. paradigms, mothers of all performance art myths. It is about a discovery myth, which will inspire us to dream up plans for the future, and a myth of invention, which will save us from annoying slavery.
    Źródło:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2019, 27; 88-107
    1733-1528
    Pojawia się w:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Usługi opieki i edukacji przedszkolnej w Polsce.
    Autorzy:
    Ciepielewska-Kowalik, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/473499.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    edukacja przedszkolna
    organizacje non profit
    paradygmat LEGO TM
    prywatyzacja podażowa
    prywatyzacja popytowa
    childcare
    ECEC
    non-profit organizations
    the LEGO TM paradigm
    supply-driven privatization,
    demand-driven privatization
    Opis:
    W artykule podjęto próbę określenia roli organizacji non profit w budowaniu spójności społecznej w kontekście upowszechnienia usług przedszkolnych w Polsce. W związkuz tym zaprezentowano najbardziej aktualne ustalenia literatury przedmiotu w odniesieniu do usług opiekuńczo-edukacyjnych dla dzieci najmłodszych, w tym m.in. paradygmat LEGO TM , podejście holistyczne i efekty wyboru określonego typu prywatyzacji polityki opieki i edukacji przedszkolnej (popytowa versus podażowa) oraz skonfrontowano jez realizowanym w Polsce podejściem systemowym do tych usług. Oceniono też przydatość owych ustaleń w budowaniu modelu zarządzania usługami przedszkolnymi, w którym w coraz szerszym zakresie oprócz sektora publicznego i rynku uczestniczą organizacje non profit.
    The aim of this article is to investigate the role of non-profit organizations in enhancing social cohesion in relation to early childhood education and care services (ESEC) in Poland. Taking above statement into consideration, the study attempts to present the most present findings of childcare services, such as the LEGO TM paradigm, the holistic (integrated) theory in education and the results of the demand-driven and supply-driven privatization of ECEC policy. These findings are compared with the present system of early childhood education and care services in Poland. Solutions favorable to building ECEC services in which non-profit organizations are appreciated in greater extend, are also pointed out in this study.
    Źródło:
    Problemy Polityki Społecznej. Studia i Dyskusje; 2014, 24(1); 63-80
    1640-1808
    Pojawia się w:
    Problemy Polityki Społecznej. Studia i Dyskusje
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    En finir avec le fétichisme de l’œuvre, surmonter le mythe de l’artiste. Pratique populaire et œuvre reproductible chez Ad Reinhardt
    Autorzy:
    Leszek, Brogowski,
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/487704.pdf
    Data publikacji:
    2019-08-04
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
    Tematy:
    AD REINHARDT
    MIT ARTYSTY
    REPRODUKOWALNOŚĆ DZIEŁA + PARADYGMAT SZTUKI NOWOCZESNEJ
    HISTORYCZNA ŚWIADOMOŚĆ SZTUKI
    MYTH OF AN ARTIST
    REPRODUCTIVITY OF AN ART WORK + PARADIGM OF MODERN ART
    HISTORICAL CONSCIOUSNESS OF ART
    Opis:
    Ad Reinhardt (1913–1967) znany jest zwłaszcza jako malarz czarnych ob- razów, wysokich na pięć stóp i szerokich na pięć stóp – jedynych obrazów, jakie malował przez ostatnie siedem lat swego życia. Jest to bez wątpie- nia jedna z najbardziej radykalnych w historii sztuki praktyk malarskich. Otoczony w latach sześćdziesiątych aurą wyjątkowego prestiżu, zarówno artystycznego, jak i etycznego, zwłaszcza w kręgach pokolenia młodych artystów, którzy tworzyli w tamtych latach sztukę konceptualną, pozo- stawał on w krytycznym dystansie wobec ekspresjonizmu abstrakcyjne- go. Jego postawa w stosunku do artystów-kompanionów swego pokole- nia nie wynikała jednak z negatywnej oceny estetycznej ich malarstwa: ostrze jego krytyki zwrócone było przeciwko temu, co na jego temat mó- wili, a także przeciwko ich postawom wobec rynku sztuki i handlu sztuką. Reinhardt uważał, że dzieło nie jest autonomicznym przedmiotem, ale że ma sens i wartość ze względu na projekt sztuki, jaki realizuje, na idee, jakim służy oraz na polityczne i intelektualne źródła, z jakich wypływa. Nikt chyba nigdy nie był surowszy niż on w ocenie poetyckich pseudo- uzasadnień, często o motywach romantyczno- i mistyczno-religijnych, jakimi artyści – a w szczególności malarze ekspresjonistyczni – próbo- wali uprawomocnić swe malarskie praktyki. Jego lewicowa wrażliwość polityczna pozwalała mu jasno oceniać użyteczność tego fetyszyzującego dyskursu dla potrzeb promocji rynkowej; czytelnik Marksa, rozumiał sens pojęcia fetyszyzmu towaru rynkowego. Zaskakujące pisma Reinhardta są właśnie jednym z najbardziej radykalnych przyczynków do krytyki dzieła- -fetyszu jako towaru na rynku sztuki. W publikowanych począwszy od lat czterdziestych pismach, często krótkich i o szczególnej, ostrej i niepozba- wionej poetyckiego uroku retoryce, w formach manifestów, opracowywał on jednocześnie nie mniej radykalną koncepcję sztuki-jako-sztuki, która jest nawiązaniem do rozmaitych antysubiektywistycznych tradycji sztuki i twórczości artystycznej, oraz próbą uaktywnienia tego typu dyskursu o sztuce. Sztuka konceptualna wiele zawdzięcza tej Reinhardtowskiej pracy u podstaw. Mimo że jego pozycja w historii sztuki nowoczesnej jest niekwestio- nowalna, niewiele poświęcono jego pracy poważnych analiz, a teksty jego zbywane są milczeniem; niejednokrotnie – zaprzeczając najbardziej podstawowej uczciwości – próbowano podporządkować Reinhardta fe- tyszyzującym i mistycyzującym koncepcjom sztuki, nazywając go „czar- nym mnichem”, dopatrując się w jego trójdzielnych obrazach symbolu krzyża, podkreślając jego przyjaźń z trapistą Thomasem Mertonem itp. Trudno o lepsze dowody aktualności jego krytycznej postawy wobec ide- ologii rynku sztuki i wobec intelektualnej i politycznej dymisji aktorów obecnego systemu instytucji artystycznych. Przedrukowany tutaj roz- dział z książki Ad Reinhardt. Nowoczesne malarstwo i odpowiedzialność estetyczna, która ukazała się w roku 2011 w éditions de la transparence, przynosi kilka przykładów niekompatybilności projektu sztuki Reinhardta z dominującą ideologią i powszechnie akceptowanym dyskursem na jej temat oraz szkicuje kilka najważniejszych pojęć jego teorii, związanych w szczególności z historyczną świadomością artystyczną. W istocie, o ile malarzowi ekspresjonistycznemu wydawać się może, że niepowtarzalna oryginalność jego obrazów jest efektem subiektywnego wyrazu ich form, o tyle, porównane z innymi seriami obrazów z danego okresu jego twór- czości, obrazy jego wpisują się w ciągłość form, którą nazywamy sty- lem i którą trudno wyjaśnić subiektywnymi źródłami ekspresji; a kiedy porównuje się twórczość malarzy danego okresu historycznego, trudno oprzeć się wrażeniu, że wszystkie są trochę do siebie podobne i że poję- cie oryginalności poddać trzeba krytycznej analizie. Dlatego oryginalność twórczości artystycznej ujawnia się w całkiem innym świetle świadomo- ści, która sztukę ujmuje jako zjawisko historyczne. W książce, z której pochodzi przedrukowany poniżej fragment, po raz pierwszy podjęta została próba mówienia o pracy Ada Reinhardta jako o nierozłącznej całości, to znaczy łącząc sens i zmysłową postać jego malarstwa z pojęciami, które konstruują się w jego pismach. Starałem się w niej dogłębnie przeanalizować teoretyczną spójność i intelektualną dynamikę tego pisarstwa. Naznaczone charakterystyczną retoryką, czę- sto powtarzającą jeden schemat frazeologiczny, pisma te zawierają wiele cytatów, ale nieliczne tylko podane są w cudzysłowach, z rzadka jedynie wskazując na autora. Jest to znak antysubiektywnego projektu Reinhard- ta, który unikać chciał zbyt łatwej, jego zdaniem, oryginalności subiek- tywnej, traktując ją jako rodzaj kaprysu; przeciwnie, chciał konstruować oryginalność na poziomie intelektualnym i w horyzoncie historycznym. Oryginalność jest dla niego oryginalnością koncepcji sztuki, gdzie myśle- nie i malowanie łączą się spójnie w jednym dziele. Reinhardt pragnął po- wtarzać jedynie to, co zostało już wypowiedziane przez innych artystów, ale artystów-jako-artystów, to znaczy przez artystów, których wypowie- dzi dają się pogodzić z ich historyczną misją, a nie są wypowiedziami jed- nostek; usiłował ogarnąć spoistym horyzontem całość tych wypowiedzi. Analiza tekstów Reinhardta pozwoliła mi zidentyfikować dwa główne źródła intelektualne, z których zdają się pochodzić wspomniane cytaty lub kryptocytaty. W artykule Ad Reinhardt: la peinture et l’écrit, opubli- kowanym w piśmie Recherches poïétiques (n° 5, hiver 1996, s. 106–129), analizowałem, porównując jedne z drugimi, fragmenty jego tekstów z wy- branymi fragmentami Georga W.F. Hegla. Na tej podstawie starałem się określić rolę filozofii historii oraz teorii postępu w myśleniu Reinhardta, a zwłaszcza w jego koncepcji sztuki. Kiedy dziesięć lat później studium to zostało przełożone na język amerykański i opublikowane w piśmie „The Open Space Magazine”, n° 7, fall 2005, 199–224, pt. Ad Reinhardt: Painting and Writing, sygnalizowałem już konieczność poszerzenia tego porów- nawczego studium dyskursów o całe pole intelektualne, które odpowiada tradycji i filozofii lewicy, a zwłaszcza anarchizmu. W istocie, zaskakujące podobieństwa odkryć można porównując teksty Ada Reinhardta z wy- branymi fragmentami pism Pierre-Joseph Proudhona, Michała Bakunina, Benjamina Péreta, Alberta Camusa, Oscara Wilde’a itd. Z porównania tego wyciągnąłem wniosek o centralnej roli całej serii wartości, wokół których konstruują się u Reinhardta takie pojęcia, jak twórcza jednostka i jej nieograniczony rozwój w popularnych praktykach sztuki, a zatem filo- zofia działania, a wreszcie bunt i rewolta. Jak pisał Joris-Karl Huysmans, zastosowana do sztuki, teoria środowiska Taine’a jest słuszna, ale słuszna na wspak, gdy idzie o wielkich artystów, gdyż środowisko działa na nich poprzez sprzeciw i nienawiść, jaką w nich wyzwala1. U swych źródeł lewica to projekt przezwyciężania pasywności i „brania w ręce rzeczywistości” w imię nieograniczonego szacunku dla każdej jednostki. Nakładanie się u Reinhardta tych dwóch tradycji, heglizmu i anarchi- zmu, nadaje sens modernistycznemu modelowi sztuki: studium historii uczy artystę mówić „nie”, tak jak fotografia wskazywała Picassowi na wszystko to, czego nie było już sensu malować. Historia jest bowiem je- dyną miarą prawdziwej nowości w sztuce, czyli miarą twórczych wyna- lazków. Taka zarysowuje się w pismach Reinhardta i w jego malarstwie filozofia sztuki: rekapitulować całą powszechną historię form (Reinhardt wiele podróżował po świecie i realizował tysiące slajdów, które organi- zował według typów form), zacząć malować byle co, stopniowo odrzu- cać wszystkie zbędne elementy (przedstawienie, gest, teksturę, zmienne formaty, kolor itp.), aby zrealizować w ten sposób ostatnią i ostateczną w historii postać malarstwa. Reinhardt oznajmia, że robi po prostu ostatnie obrazy, jakie ktokol- wiek może zrobić2. Czy jest to wyraz zarozumiałości? Z pewnością nie, jeśli przyjąć punkt widzenia historycznej świadomości sztuki. Zacyto- wane powyżej jego trzy krótkie teksty zdają się antycypować protokoły sztuki konceptualnej: w najistotniejszym sensie tego słowa, twórczość nieuchronnie związana z analizą historyczną i wynalazkami wprowadza- jącymi nowe wartości w kulturową tkankę. Dokonuje się ona zawsze i je- dynie w materii języka. Cała pierwsza część wywiadu Reinhardta z Bruce Glaserem z roku 1967 poświęcona jest pytaniom, czy ktoś inny mógłby malować dla niego te czarne obrazy. Odpowiedź jest skomplikowana, ale jasna. Oczywiście, że mógłby: tylko w jakim celu i jaki byłby takiego za- biegu sens? Każdy powinien malować swoje własne malarstwo, tak jak Reinhardt maluje swoje. Zacytowany opis czarnych obrazów mógłby być instrukcją dla kogoś, kto mimo wszystko chciałby wykonać takie same czarne obrazy... tyle, że nie będą one w żadnym wypadku dziełami Re- inhardta, bo przedmioty te wynikać będą z całkiem innych motywacji i z innej świadomości artystycznej. Dzieło zostałoby wówczas sprowa- dzone do przedmiotu, gdy tymczasem jest ono całością projektu sztuki i przedmiotu, który zeń wynika, nierozdzielnym stopem malarskiego ob- razu i jego znaczenia (jak u Hegla). W tym Reinhardt różni się od koncep- tualistów, którzy, jak Sol LeWitt czy Lawrence Weiner, wprowadzili te językowe ekwiwalenty dzieła w obieg rynku sztuki. Otóż nawet jeśli ktoś namalowałby takie same czarne obrazy z taką samą świadomości arty- styczną, jak Ad Reinhardt, praca ta i tak nie miałaby już sensu dla sztuki: tego, co już raz zostało dokonane nie ma sensu powtarzać. Reinhardt cy- tuje Gauguina: w sztuce jest się rewolucjonistą albo plagiatorem. W pracy nad tą poświęconą Reinhardtowi książką poza tekstami opublikowanymi przez Barbarę Rose korzystałem z wielu dotychczas nie- publikowanych dokumentów: listów, notatek, konferencji i wywiadów, które udostępniła mi Ad Reinhardt Foundation. Miałem także dostęp do katalogu biblioteki artysty, który (katalog) nie pozwolił mi wszelako po- twierdzić hipotez na temat źródeł Reinhardtowskich koncepcji i pojęć; nie znalazłem w nim książek3, z których pochodzą cytaty, na podstawie których ustalałem intelektualne pokrewieństwa. Po pierwszym rozczaro- waniu stwierdziłem jednak, że tym lepiej broni się przyjęta przeze mnie metoda analizy, bo zbiegają się tym sposobem pojęciowe logiki autorów i całych pól teoretycznych, unieważniając zarazem ewentualny argument przypadkowego cytatu. Ad Reinhardt. Peinture moderne et responsabilité esthétique to pierw- sza, jak dotąd, próba ujęcia twórczości artysty w horyzoncie jego wypo- wiedzi teoretycznych. Pierwsza także, która jako ilustracjami posłużyła się jego komiksami i rysunkami satyrycznymi, jakich równolegle do pracy malarskiej wykonał olbrzymie ilości i które stanowią całe spektrum roz- ciągające się od zaangażowanych karykatur politycznych po wspaniałą serię How to Look at..., (How to Look at Modern Art itd.). Książka moja nie zawiera ani jednej reprodukcji obrazów Reinhardta, zaś jego satyry o sztuce, często śmieszne i trafne, ale także krytyczne i złośliwe, potraktowałem jako interesującą przeciwwagę dla radykalnej „idealności” jego malarstwa, nie- reprodukowalnego, jak sam twierdził; są one także malowniczym i trafnym komentarzem na temat sytuacji sztuki w przestrzeni społecznej; sytuacji, na którą, jak widzieliśmy, Reinhardt był bardzo wrażliwy. Oto główne tezy mojej książki. Według Reinhardta, to nie sfera prze- życia, uczuć i „doświadczenia wewnętrznego”, lecz wiedza historyczna i transmisja kulturowa są źródłami sztuki: artyści pochodzą od artystów, formy sztuki pochodzą od form sztuki, malarstwo pochodzi od malarstwa4. Są to jednak źródła w szczególnym sensie – „ na wspak”, jak mówił Huy- smans – źródła odrzucone lub odnowione. Sztuka to selektywnie skon- struowana tradycja przez nowoczesnych artystów, którzy nauczyli się mówić jej „nie”. Bycie twórczym to wytwarzanie nowych wartości, a za- tem nieuchronna konfrontacja z historią. Ale po to, by interpretować hi- storię, trzeba przejść przez doświadczenie języka, który staje się właści- wym „miejscem” twórczości i wynalazczości, nawet w malarstwie. Taki jest głęboki sens desubiektywizacji procesów twórczych opracowanych i stosowanych przez Ada Reinhardta. Nie pozwala ona uniknąć pewnej formy powtórzenia, a nawet – jak widzieliśmy – plagiatu5. Potępienie nad- miernego subiektywizmu to przyjęcie punktu widzenia sztuki-jako-sztuki, czyli podporządkowanie się jej historycznej – i zmiennej – istocie. Nie bez pewnej ironii i prowokacji, wielokrotnie Reinhardt przyznawał, że powta- rza jedynie to, co artyści już wcześniej mówili, jako artyści-jako-arty- ści. Ta istota sztuki, to – w tamtych czasach – jej nowoczesność; pojęcie, schemat i metoda Reinhardta są właśnie jej ilustracją, a nawet uciele- śnieniem. Sztuka Reinhardta jest paradygmatem sztuki nowoczesnej. Nowoczesność jest, jego zdaniem, epoką rozumu, a zatem etyki: ujmowa- nie historii jaki całości otwiera perspektywę spójnego i konsekwentnego myślenia, nie tylko na temat sztuki, ale także na temat rzeczywistości. Nowoczesność domyka bowiem historyczny proces emancypacji i rozu- mienia świata i otwiera epokę wolności i odpowiedzialności. Takie są też zadania artystów, takie były Reinhardta liczne boje... przede wszystkim z artystami. W takim właśnie kontekście wprowadził on pojęcie estetycz- nej odpowiedzialności artysty. Bowiem sztuka to doświadczenie autono- mii, czyli wolności – ale dzieła sztuki nie są autonomiczne. Nie są one autonomiczne, bo nie da się ich oddzielić ani od historii, ani od znaczenia. 48 Leszek Brogowski jakie nadał im artysta. Z tej ich dwuwartościowości wynikają najbardziej wywrotowe, często przemilczane, aspekty sztuki Ada Reinhardta: — przekonanie, że malarstwo mogłoby się stać praktyką popularną — przemalowywanie czarnych obrazów, kiedy powracały one do atelier, naznaczone aktami wandalizmu lub materialnymi śladami transportu i wystaw — założenie, że malarstwo jest realizacją idei6 pociąga za sobą to, że jak każda idea, i ta może – a nawet powinna – zostać wyrażona słownie... — ... ale w przeciwieństwie do konceptualistów, nikt inny nie mógłby za- miast Reinhardta realizować dzieł-przedmiotów według opisanych przez niego protokołów — reprodukowanie w katalogach i pismach jego czarnych obrazów jest zatem czczym pragnieniem, bo skoro nie da się ich nawet sfotografować, to są siłą rzeczy niereprodukowalne.
    Źródło:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2019, 27; 6-48
    1733-1528
    Pojawia się w:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Work in the lives of women with many children living in poverty in the context of reforms in Poland’s family policy – continuation or change?
    Praca w życiu wielodzietnych kobiet doświadczających ubóstwa w kontekście reform polityki rodzinnej w Polsce – kontynuacja czy zmiana?
    Autorzy:
    Kaźmierczak-Kałużna, Izabela
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/413522.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    wielodzietność
    macierzyństwo
    role rodzinne
    ubóstwo
    polityka prorodzinna
    nieodpłatna praca domowa
    praca zarobkowa
    paradygmat interpretatywny
    large families
    motherhood
    family roles
    poverty
    family policy
    unpaid housework
    paid job
    interpretive paradigm
    Opis:
    W artykule podjęto problem nieodpłatnej pracy domowej wielodzietnych ubogich kobiet oraz ich stosunku do pracy zarobkowej. Empiryczną podstawą tekstu są wywiady pogłębione prowadzone w latach 2013–2014 i w roku 2017. Rozmówczyniami były słabo wykształcone i z reguły nieobecne na rynku pracy matki, w większości same (także w przypadku rodzin pełnych) sprawują opiekę nad co najmniej trojgiem dzieci i zarządzają domowym niedostatkiem. W ich rolę wpisane jest szeroko pojmowane dbanie o dom, radzenie sobie z bieżącymi sprawami i zabieganie o pomoc. Codzienne problemy i rutynowe czynności powodują, że wykonywane zajęcia są zarazem obciążające i niesatysfakcjonujące, co sprzyja marzeniom o „ucieczce od domu” w pracę zarobkową. Zwrot w polityce prorodzinnej państwa (program „Rodzina 500+”) dał możliwość zdiagnozowania zmian zachodzących w różnych obszarach życia badanych rodzin. W artykule podjęto próbę odpowiedzi na pytanie: Czy – i ewentualnie w jakim zakresie – nowowprowadzone świadczenia zmodyfikowały stosunek kobiet do zarobkowania, czy wpłynęły na deklarowaną chęć wejścia na rynek pracy lub skłoniły do rezygnacji z zatrudnienia? W szerszej perspektywie jest to pytanie o to, czy program, który znacząco poprawił sytuację materialną ubogich rodzin, paradoksalnie nie stanowi dodatkowej (obok braku kwalifikacji zawodowych i konieczności sprawowania opieki nad dziećmi) bariery w aktywizacji zawodowej tej kategorii kobiet. Relatywnie wysokie środki, pomimo oczywistych pożytków, znacząco osłabiają determinację badanych do podejmowania pracy zarobkowej i problematyzują tym samym sytuację przynajmniej części z nich. W niedalekiej przyszłości bowiem, po usamodzielnieniu się dzieci, wygaśnięciu funkcji opiekuńczych matki i pozyskiwanych obecnie z tego tytułu świadczeń, prawdopodobnie pozostaną one nie tylko bez podstawowego źródła dochodów, bez emerytury, ale także z poczuciem pustki po utracie jedynej istotnej dla ich tożsamości roli, jaką jest rola pełnoetatowej matki.
    The article discusses unpaid housework done by women with many children living in poverty, and the women’s attitudes towards employment. The empirical basis of the article is in-depth interviews conducted in 2013–2014 and in 2017. The interviewees were poorly educated mothers; they are usually absent from the labour market, take care of at least three children mostly by themselves (also in two-parent families) and manage their privation. Their roles involve taking care of the family, dealing with everyday problems and seeking help. Daily problems and routine make their activities both burdensome and not very satisfying, which encourages them to dream of “running away from home” into a job. A shift in Poland’s family policy (the introduction of the “Family 500+” programme) gave an opportunity to diagnose changes occurring in different areas of the respondents’ lives. The article attempts to answer the questions: Have – and if so to what extent – new benefits modified the women’s attitudes toward paid employment? Have the benefits affected their declared willingness to enter the labour market or made them resign from paid employment? In a broader perspective, the article attempts to find out whether the programme, which significantly improved the financial situation of poor families, paradoxically constitutes an additional barrier (apart from the lack of professional qualifications and taking care of children) in the occupational activity of this category of women. Relatively high resources, despite the obvious advantages, seem to weaken the determination of the respondents to take up paid jobs and thus problematise the situation of at least some of them. In the near future, after their children grow up and do not need the mother’s care, the women will lose the right to the benefits, which are probably their basic source of income, and will have no retirement rights. Moreover, they may experience a sense of emptiness after losing the role of the full-time mother – the only important role for their identities.
    Źródło:
    Przegląd Socjologiczny; 2018, 67, 3; 85-110
    0033-2356
    Pojawia się w:
    Przegląd Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies