Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Wars" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Балканските војни и актуелните состојби на Балканот
    The Balkan Wars and the contemporary Balkans
    Autorzy:
    Mitrova, Makedonka
    Pandevska, Маrija
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/909831.pdf
    Data publikacji:
    2013-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Балканските војни
    Балканот
    Грција
    Македонија
    Balkan wars
    Balkans
    Greece
    Bulgaria
    Macedonia
    Opis:
    A populist slogan, with a crusade like overtones: “to liberate our Christian brothers”, served as an unassailable alibi for the expansionist aspirations of the small Balkan states in order to mobilize their population during the First Balkan War. The different interpretations of the phrase “Christian brothers” could already be seen in the Balkan pacts and their hidden annexes. The Second Balkan War quite openly revealed the sole objective of the Balkan states for territorial expansion in those wars. To each his own: Greece longed for the wheat fields of Macedonia and Edirne; Bulgaria longed for the warm seas of Macedonia and Edirne; Serbia longed to be a coastal country at any cost- if they could not reach the Salonika Bay, then through the Durres port; Montenegro longed for the Skhodër (Skadar/Shkodra) port, etc. The Second Balkan War proved to be the quintessence of different interpretation of the word “to liberate”. Even though the Balkan Wars lasted for almost a year (between 1912 and 1913), they left the Balkan people with severe consequences. Namely, since the Balkan territory was ethnically diverse, especially in a period when not all of the nations were yet completely defined, it was not possible to draw the state lines which could please everybody and which would not dissatisfy the population later. Thus, the same actors would actively participate in both World Wars. Because of this, the discontentment originating in the period of the Balkan Wars still burdens the relations between the Balkan countries to this day. The unresolved political questions, such as the problem of Macedonia and Kosovo, may have lasted the whole century. This, however, does not mean that history repeats itself, because history can never be the same. Frozen conflicts and unresolved issues still burden the Balkans and contribute to the very slow and hard development of its political culture.
    Źródło:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2013, 20, 1; 106-116
    0239-4278
    2450-3177
    Pojawia się w:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Балканские войны: победа и поражение для Болгарии (1912-1913)
    The Balkan Wars – victory and defeat for Bulgaria (1912-1913)
    Autorzy:
    Хаков, Дженгиз
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/909897.pdf
    Data publikacji:
    2012-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Балканские войны
    Болгария
    Балканский союз
    Balkan wars
    Bulgaria
    Balkan Alliance
    Opis:
    After declaring its independence in 1908, in the name of the unification of all Bulgarians in one state Bulgaria carried out a policy of expanding its territory at the expense of the Ottoman provinces in the Balkans. The same policy was followed by all the other Balkan states. In the spring of 1912 under Russian auspices was formed the Balkan Alliance in which took part Bulgaria, Serbia, Greece and Montenegro. In the course of one year two wars with opposite goals and objectives were waged in the Balkans. The first war was between the states from the Balkan Alliance and Turkey, and the second – between Bulgaria and its allies from the Balkan Alliance. The Balkan wars changed radically the map of the Balkans. The Balkan Alliance disintegrated, the contradictions among the Balkan states aggravated and that again set them against each other in the First World War.
    Źródło:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2012, 19, 1; 139-148
    0239-4278
    2450-3177
    Pojawia się w:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Урбанонимная система межвоенного Бреста-над-Бугом
    The urbanonimical system of Brest-on-the-Bug between the wars
    Autorzy:
    Famielec, Monika
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/951059.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
    Tematy:
    названия улиц (годонимы)
    межвоенный город
    Брест-над-Бугом
    Opis:
    The glorious city Brest during thousands of years somprised of different states, which resulted in the border location. After the Polish-Soviet War Brest became a part of the newly reborn Poland with borders formally recognized by the Treaty of Riga on March 18, 1921. It was renamed in Brest-on-the-Bug on February 12, 1923 in the Second Polish Republic and became the capital of the Polesie Voivodeship in accordance with the pre-1795 tradition. The street names were collected from both archival and cartographic materials. The most important semantic group contains names with anthroponyms in their structure, which were characteristic and significant for Polish history and culture. Among the names there prevail names of Polish state and war activists (Batorego, Bema, Kilińskiego, Listowskiego, Sobieskiego), Polish national activists (Kościuszki, Piłsudskiego, Traugutta) and Polish writers (Kraszewskiego, Mickiewicza, Orzeszkowej, Rejmonta, Sienkiewicza, Słowackiego). Names of historical events and important for Poland dates are evidence of complicity and dependence on Polish national politics. Among the abovementioned names of intraurban objects in Brest-on-the-Bug, structurally presented by complex and simple forms, usually consisting of two components including the nomenclature term ulica (single instances aleja, plac, ścieżka, zaułek), we distinguished the following suffixes: -‘а (Rysia, Wronia, Żurawia, etc.), -н- (Browarna, Gimnazjalna, Szpitalna), -н’- (Średnia, Zachodnia, Żytnia), -ова- (Brukowa, Klonowa, Ogrodowa), -ск- (Adamkowska, Kobryńska, Muchawiecka); prefixal forms Nadkolejowa and Zacmentarna.
    Źródło:
    Studia Wschodniosłowiańskie; 2016, 16
    1642-557X
    Pojawia się w:
    Studia Wschodniosłowiańskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Средневековые архетипы и балканские национализмы воин 1912-1913 г.
    Medieval archetypes and Balkan nationalisms in the wars in 1912-1913
    Autorzy:
    Комсалова, Румяна
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/909899.pdf
    Data publikacji:
    2012-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Средние векa
    Национализм
    Балканы
    Middle Ages
    nationalism
    Balkans
    Opis:
    The Medieval Balkans are characterized by three basic imperial archetypes – Byzantine ecumenism and the imperial ideas of Bulgarians and Serbs. The Byzantine political doctrine based upon the idea that the empire is called upon to impose the Christian religion over the barbarian worlds was transformed throughout the period of the Balkan Revival into the so-called „Megali idea” and found its reflection in the political goals of the Greek Kingdom during the Balkan Wars. The Bulgarian Medieval archetype, expressed in Simeon’s idea of a Bulgarian-Byzantine empire with Constantinople as its capital and in the concept that took shape in the ХІІІ-th century of „Tarnovo – the Third Rome”, gave Paisii Hilendarski grounds to provoke the national self-conscience. The apogee of Renaissance aspirations, San Stefano Bulgaria, was not realized but it gave birth to the myth of „Bulgaria bordering three seas”, which pushed Bulgaria into the wars as a road to national union. The third „player” on the Balkan scene – the Kingdom of Serbia in its turn sought its grounds in Stefan Dushan’s empire and its Renaissance version – the „ Načertanije” of Ilija Garašanin. Thus, the Balkan union, created in the name of a noble and just cause – to liberate their Christian „brothers” from the oppression of the Ottoman Islamic Empire, turned out in its very bud to be on mined  land by these projects imperial in their nature.The Medieval Balkans are characterized by three basic imperial archetypes – Byzantine ecumenism and the imperial ideas of Bulgarians and Serbs. The Byzantine political doctrine based upon the idea that the empire is called upon to impose the Christian religion over the barbarian worlds was transformed throughout the period of the Balkan Revival into the so-called „Megali idea” and found its reflection in the political goals of the Greek Kingdom during the Balkan Wars. The Bulgarian Medieval archetype, expressed in Simeon’s idea of a Bulgarian-Byzantine empire with Constantinople as its capital and in the concept that took shape in the ХІІІ-th century of „Tarnovo – the Third Rome”, gave Paisii Hilendarski grounds to provoke the national self-conscience. The apogee of Renaissance aspirations, San Stefano Bulgaria, was not realized but it gave birth to the myth of „Bulgaria bordering three seas”, which pushed Bulgaria into the wars as a road to national union. The third „player” on the Balkan scene – the Kingdom of Serbia in its turn sought its grounds in Stefan Dushan’s empire and its Renaissance version – the „ Načertanije” of Ilija Garašanin. Thus, the Balkan union, created in the name of a noble and just cause – to liberate their Christian „brothers” from the oppression of the Ottoman Islamic Empire, turned out in its very bud to be on mined  land by these projects imperial in their nature.
    Źródło:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2012, 19, 1; 111-119
    0239-4278
    2450-3177
    Pojawia się w:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ежи Гедройц и «Bunt Młodych» в общественно-политической жизни межвоенной Польши
    Jerzy Giedroyć i „Bunt Młodych” wobec kwestii ukraińskiej w okresie międzywojennym
    Jerzy Giedroyć and “Bunt Młodych” in the socio-political life of Poland between wars
    Autorzy:
    Кравченко, Светлана
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/19944820.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Opis:
    The article “Jerzy Giedroyc and ‘Bunt Młodych’ in the socio-political life of interwar Poland” shows known and unknown aspects of Jerzy Giedroycs work from the late 20–30s of the twentieth century, as the founder and editor of the journal “Bunt Młodych” [Youths Rebellion]. The author presents the reasons for founding of the journal, ideological program and social tasks undertook by journal creators, as well as reflections of these goals in journalism developed on the pages of “Bunt Młodych”. Editors’ opinion on vision of future Poland and its character have been analyzed; great discussions on this subject and the role of Ukrainians in the life of II Republic were shown. Mutual goals of socio-political concept of the journal, which Jerzy Giedroyc promoted by referring to Jagiellonian traditions and Polish Promethean were highlighted, as well as his evaluation of Polish-Ukrainian relations. Most known authors of “Bunt Młodych” and also its creative role in the interwar Poland were presented.
    Artykuł „Jerzy Giedroyc i «Bunt Młodych» w życiu społeczno-politycznym Polski międzywojennej” ukazuje nieznane i znane aspekty działalności Jerzego Giedroyca z przełomu lat 20–30-tych XX wieku, jako założyciela i redaktora czasopisma „Bunt Młodych”. Autorka ukazuje powody założenia czasopisma, ideologiczny program i zadania społeczne, które postawili sobie inicjatorzy czasopisma. Ukazane zostały odzwierciedlenia tych celów w publicystyce, jaką rozwijano na łamach „Buntu Młodych”. Analizie poddano również stosunek redakcji do wizji kreowania przyszłej Polski, jej charakteru, ukazano burzliwe dyskusje na ten temat, ukraińską problematykę i rolę Ukraińców w życiu II Rzeczypospolitej. Podkreslano wspólne cele społeczno-politycznej koncepcji czasopisma, jaką lansował Jerzy Giedroyc, odwołując się do tradycji jagiellońskiej i polskiego prometeizmu, jego ocenę stosunków polsko-ukraińskich. Ukazano najbardziej znanych autorów „Buntu Młodych”, a także twórczą rolę czasopisma w okresie międzywojennej Polski.
    Źródło:
    Studia z Historii Społeczno-Gospodarczej XIX i XX Wieku; 2012, 10; 169-179
    2450-6796
    Pojawia się w:
    Studia z Historii Społeczno-Gospodarczej XIX i XX Wieku
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    СИСТЕМА ПОДГОТОВКИ УЧИТЕЛЕЙ МУЗЫКИ В (МУЗЫКАЛЬНЫХ) ХУДОЖЕСТВЕННЫХ УЧЕБНЫХ ЗАВЕДЕНИЯХ УКРАИНЫ В ПЕРИОД МЕЖДУ ДВУМЯ МИРОВЫМИ ВОЙНАМИ
    MUSIC TEACHERS TRAINING SYSTEM IN (MUSICAL) ARTISTIC EDUCATIONAL INSTITUTIONS IN UKRAINE THROUGHOUT THE PERIOD BETWEEN TWO WORLD WARS
    Autorzy:
    Танько, Тaтьяна Петровна
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/566363.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Akademia Pomorska w Słupsku
    Tematy:
    музыкально-педагогическая подготовка учителей
    музыкально-драмати-ческие институты
    музыкальные техникумы
    musical pedagogical training of teachers
    music and drama institutes
    musical colleges
    Opis:
    The author traces the establishment and the subsequent development of music pedagogy education in musical drama institutes and musical colleges in the early 20th century Ukraine. In particular, the author evaluates the training system for music teachers, describes training institutions in the Ukraine, analyzes the curricula of teacher’s training departments of Kyiv, Kharkiv and Odessa musical drama institutes, and reviews the reorganization of the system of higher artistic education from the 1920’s to 1930’s. As a result of this reorganization, institutions offering majors in arts and music were divided into higher schools of music and art; institutes of music, drama and arts; comprehensive schools of music and art; and, colleges of music, drama and arts. The author reveals the goals set for the departments of early musical education in conservatories that were supposed to train highly qualified educators, specialists for different types of out-of-school activities (organization of concerts for children, management of musical work at children’s theatres and cinemas, organization of competitions etc.), and supervisors for teacher’s training at musical colleges.
    Źródło:
    Ars inter Culturas; 2013, 2; 23-41
    2083-1226
    Pojawia się w:
    Ars inter Culturas
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Язык захватнических войн – пример социолингвистического исследования
    The Language of Wars of Conquest – An Example of a Sociolinguistic Study
    Język wojen zaborczych – przykładowe studium socjolingwistyczne
    Autorzy:
    Руденка, Алена
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/38710620.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    occupation
    language policy
    metropolitan language
    titular nation
    national minority
    linguistic assimilation
    bilingualism
    Opis:
    This article is a review of the book IAzyk i voĭna: Okkupatsionnaia iazykovaia politika v Slavii vo vremia Vtoroĭ mirovoĭ voĭny [Language and War: Language Policy in the Occupied Slavic Countries during World War II] (2021) by Andrei Zinkevich. The monograph under review is devoted to the reconstruction of the language policy in the occupied Slavic countries during the Second World War. Zinkevich defines the types of language policy in the countries under consideration and classifies their main features. His book is especially relevant today: since the beginning of the war in Ukraine, it has been read differently.
    Artykuł jest recenzją książki Andrieja Zinkiewicza Язык и война: Оккупационная языковая политика в Славии во время Второй мировой войны [Język i wojna: Okupacyjna polityka językowa w krajach słowiańskich w czasie II wojny światowej] (2021). Recenzowana monografia została poświęcona rekonstrukcji polityki językowej w okupowanych krajach słowiańskich w czasie II wojny światowej. Zinkiewicz definiuje typy okupacyjnej polityki językowej w omawianych krajach i klasyfikuje ich główne cechy. Recenzowana książka jest dziś szczególnie aktualna: od początku wojny w Ukrainie czyta się ją inaczej.
    Źródło:
    Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej; 2023, 58
    0081-7090
    2392-2435
    Pojawia się w:
    Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Второй Всебелорусский конгресс (июнь 1944): забытая страница истории наших восточных соседей
    The Second All-Byelorussian Congress (June 1944): a forgotten page of our eastern neighbors’ history
    Autorzy:
    Червонная (Czerwonnaja), Светлана (Swietłana)
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2189177.pdf
    Data publikacji:
    2014-12-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    rezultaty II wojny światowej
    ruchy narodowe ludów Związku Radzieckiego w nadzwyczajnych warunkach wojny i okupacji
    kontrasty interpretacji historiograficznej wydarzeń lat 40. XX wieku
    Results of the II World War
    national movements of the Soviet Union peoples in the war’s and occupation’s extraordinary circumstances
    historiography’s contrasts in the events’ interpretation of the 1940s years
    Opis:
    The second All-Belarusian Congress (after the First Congress in 1917, which laid the foundations of the Belarusian national statehood) was held in Minsk on June 27, 1944 on the eve of Soviet Army invasion in the capital of Belarus (‘liberation’ of Minsk from Nazi occupation). In Soviet historiography, this Congress was treated unambiguously negative as a criminal ‘gathering’ of Hitler’s henchmen. Official historiography of Soviet Belarus ignored this event. Several generations of citizens grew up in the post-war decades who had no idea about the Second Congress, its decisions and speeches that were voiced from the tribune. The task of overcoming this ignorance is still relevant which, of course, does not exclude the development of modern critical thinking about political and ideological positions of the national movement leaders of that dramatic era. This problem is connected with concurrent need to revise the view at the Second All-Belarusian Congress, which was dominant in science and political journalism of Eastern European countries, particularly in Polish historical literature – until 1989 in Polish emigre circles and in the last decades in Polen itself. Here this Congress was well know (down to the smallest detail in the memory of eyewitnesses of what happened in June 1944) and discussed openly. Irreconcilable contradictions between Poland and Belarus and anti-Polish sentiment of the Congress were often emphasized. Allegedly, Congrees participants were more concerned about the imaginary ‘Polish threat’ rather than salvation of their country from the Nazi and Soviet occupation in those tragic days (the last days of their stay in the native land). Based on the sources found in archives and examined by the author, primarily the full transcript of the Congress, we can imagine that the content and emotional speeches of Congress delegates (chairman Yauhim Kipel, head of the Belarusian Central Rada Radoslav Austroysky / Ostrovsky, Archbishop of Mogilev and Minsk – Filafey, General Constance Ezavitov, Master M. Shkelionk and culture referent – Nadzeiya Mizkevich) were aimed at protecting the Belarusian national statehood and culture against the threat of degeneration in the USSR. Great moral value in the perspective of revival of the Belarusian state and political activities in the strategy of the Belarusian emigration in the postwar world had Declaration ‘On breakup with the Bolshevik Moscow’ passed by the Congress. The myth engrafted by communist propaganda that the Second All-Belarusian Congress was initiated by the Nazi occupants of Belarus should be dispelled in today’s public consciousness. In fact, the leaders of the Belarusian national movement managed to convene Congress in spite of resistance, prohibitions and unwillingness of the occupation authorities (which is why it only became possible in the last days before the entrance of the Soviet Army in Minsk). Belarussians were the only peoples of the former Soviet Union (who found themselves ‘between a rock and a hard place’ of rivaling forces during the Second World War – Nazi Germany and the Kremlin), who managed to articulate their national objectives and claims primarily related to public integrity and independence of Belarus at the level of the national congress. The very date of the Second All-Belarusian Congress (June 27th) signifies an important additional perspective, which should be considered in the history of the peoples of Eastern Europe of 1944. It turns out that you can do a lot in the last minute. The trail of All-Belarusian Congress, conducted in emergency circumstances, should not be erased from the memory of the Belarusian people and the international community. Comparative analysis of the Congress delegates’ speeches and those of leaders of Belarusian Popular Front ‘Adrazhenne / Renaissance’ that were made in Minsk at the turn of 1980–1990s (for example, at a rally in memory of victims of Stalin’s repression in Minsk on November 1, 1987) shows that there is a political relay race passing from the First to the Second All-Belarusian Congress, to the Belarusian emigration of 1940–1950s (especially to international ‘Promethean League of Atlantic Charta’, speaking also on behalf of the Belarusian people), to democratic forces of the country, entered the historical arena in the era of perestroika.
    Drugi Wszechbiałoruski Kongres (podczas Pierwszego Kongresu z 1917 r. ustalono podstawy białoruskiego państwowości narodowej) odbył się w Mińsku 27 czerwca 1944 r., dosłownie w przeddzień inwazji Armii Radzieckiej na stolicę Białorusi (jej „wyzwolenia” spod okupacji niemiecko-faszystowskiej). Radziecka historiografia oceniała go jednoznacznie negatywnie jako przestępcze zbiegowisko hitlerowskich wspólników a oficjalna białoruska nauka historyczna ignorowała to wydarzenie. W ciągu powojennych dziesięcioleci narodziło się już kilka generacji obywateli tego kraju, którzy nigdy nie słyszeli o tym kongresie i o treści przyjętych przez niego uchwał, deklaracji i wygłoszonych z jego trybuny mów. Przezwyciężenie tej „niewiedzy” pozostaje do dziś aktualnym zadaniem, co – rzecz jasna – nie wyklucza wypracowania w naszych czasach krytycznego stosunku do politycznej i ideologicznej pozycji liderów narodowego ruchu tej dramatycznej epoki. Jest ono związane z koniecznością ponownego rozpatrzenia punktu widzenia na Drugi Wszechbiałoruski Kongres, który ustalił się w nauce i publicystyce Europy Wschodniej, w tym w polskiej literaturze historycznej – do 1989 r. przede wszystkim na uchodźstwie, w środowisku emigracji politycznej, natomiast w ostatnich dekadach w samej Polsce. Tutaj ten kongres był znany (nawet w drobnych szczegółach, które pozostały w pamięci świadków tego, co zdarzyło się w czerwcu 1944 r.), pisano o nim często, ale zazwyczaj akcentowano jedynie trudne do pogodzenia białorusko-polskie animozje, antypolskie nastroje delegatów kongresu, w tych tragicznych czasach (ostatnie dni ich obecności w ojczyźnie) rzekomo bardziej zaniepokojonych „polskim zagrożeniem” niż zainteresowanych uratowaniem ojczyzny przed nazistowską i bolszewicką okupacją. Na podstawie zbadanych przez autorkę źródeł archiwalnych, przede wszystkim autentycznego stenogramu posiedzeń kongresu, udowodniono, że treść i patos emocjonalny wystąpień delegatów (przewodniczącego Jauchima Kapela, prezydenta Białoruskiej Centralnej Rady Radosława Ostrowskiego, arcybiskupa mohylewskiego i mińskiego Fiłafeja, generała Konstancyja Jezawitowa, magistra M. Szkielonka, referentki do spraw kultury Nadziei Mickiewicz) wynikały z konieczności obrony białoruskiej narodowej państwowości i kultury przed zagrożeniem ich zniszczenia przez ZSRR. Wielkie znaczenie moralne – w perspektywie przyszłości, odrodzenia państwa białoruskiego i w strategii działalności politycznej białoruskiej emigracji w powojennym świecie – miała jednogłośnie uchwalona przez kongres deklaracja „O zerwaniu stosunków z bolszewicką Moskwą”. Współcześnie należy obalić stworzony przez komunistyczną propagandę mit, jakoby inicjatorami Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu byli nazistowscy okupanci Białorusi. W rzeczywistości liderzy białoruskiego ruchu narodowego zorganizowali ten kongres wbrew oporowi, zakazom i niechęci władz okupacyjnych (i właśnie dlatego udało się zwołać go dosłownie kilka dni przed wejściem Armii Radzieckiej do Mińska). Przy tym Białorusini są jedynym narodem dawnego ZSRR, które znalazł się „między młotem a kowadłem” rywalizujących ze sobą sił hitlerowskich Niemiec i Kremla, narodem, któremu udało się sformułować narodowe zadania i cele, przede wszystkim dotyczące państwowej integralności i niezależności Białorusi, na poziomie uchwał ogólnonarodowego zjazdu. Już sama data przeprowadzenia Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu wskazuje na ważny aspekt, w którym musimy rozpatrywać 1944 r. w historii narodów Europy Wschodniej: nawet w ostatniej chwili można zrobić bardzo dużo, a ślad Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu, który odbył się w nadzwyczajnych i dramatycznych okolicznościach, nie powinien być zatarty w pamięci narodu białoruskiego i świata. Analiza porównawcza wystąpień delegatów tego kongresu z mowami liderów Białoruskiego Frontu Ludowego „Адражэньне” („Odrodzenie”), wygłoszonymi w Mińsku pod koniec lat 80. (na przykład na wiecu poświęconym pamięci ofiar represji stalinowskich w Mińsku 1 listopada 1987 r.), wskazuje, że w wielu kwestiach można dostrzec sztafetę polityczną od Pierwszego do Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu oraz do białoruskiej emigracji lat 40. i 50. (przede wszystkim do Prometejskiej Ligi Karty Atlantyckiej, która działała również w imieniu narodu białoruskiego), a także do tych demokratycznych sił Białorusi, które pojawiły się w czasach „pierestrojki”.
    Źródło:
    Studia Orientalne; 2014, 2(6); 215-240
    2299-1999
    Pojawia się w:
    Studia Orientalne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies