Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "immunohistochemistry" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Przydatność mikroskopii elektronowej w diagnostyce gruczolaków przysadki
Usefulness of electron microscopy methods in the diagnostics of pituitary adenomas
Autorzy:
Maksymowicz, Maria
Olszewski, Włodzimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032924.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
przysadka
gruczolaki
ultrastruktura
immunohistochemia
metody diagnostyczne
pituitary
adenomas
ultrastructure
immunohistochemistry
diagnostic methods
Opis:
Pituitary adenomas represent the most common neoplasms of sella turcica. They are clinically differentiated mainly on the basis of their size, radiological features and hormonal secretion. The patients present symptoms of acromegaly, hyperprolactinemia, Cushing's disease, Nelson syndrome, TSH hypersecretion or clinically nonfunctioning adenomas. The lack of clinicopathological correlations in this tumors limit the importance of routine histological diagnosis. In the current WHO (2004) classification of pituitary adenomas immuno-histochemical evaluation is the “gold diagnostic standard”. However, immunohistochemical profiles may overlap, but ultrastructural features of these tumors are essential to reach a correct diagnosis. EM methods are capable of providing specific diagnosis in the majority of the rare adenoma subtypes with specific biological behavior, invasiveness, aggressive growth potential and recurrences. Our material consists of 2010 consecutive cases of surgically resected pituitary and sellar region tumors diagnosed in our department. Among them 1783 cases of pituitary adenomas were diagnosed. Ultrastructural evaluation was useful in: GH secreting adenomas - sparsely vs. densely granulated; bi-hormonal GH and PRL secreting adenomas; clinically nonfunctioning immunopositive (silent) adenomas; clinically nonfunctioning adenomas - nononcocytic vs. oncocytic; unusual plurihormonal adenomas - monomorphous vs. mixed cell. Immunoelectron microscopy was valuable in bi-hormonal adenomas: GH and PRL immunopositive. Conclusions: Currently, there are no accepted means of predicting adenoma’s invasiveness and long-term aggressiveness, but morphologic separation of some subtypes of pituitary adenomas by EM provided useful knowledge for classification and management. Our own data confirmed the usefulness of ultrastructural methods in diagnostic and prognostic evaluation of pituitary adenomas.
Gruczolaki przysadki są najczęstszymi nowotworami występującymi w okolicy siodła tureckiego. Klinicznie są one klasyfikowane głównie na podstawie rozmiarów, cech radiologicznych i czynności hormonalnej. Pacjenci prezentują objawy akromegalii, hiperprolaktynemii, choroby Cushinga, zespołu Nelsona, hipertyreozy lub objawy guzów klinicznie niemych. Brak w tych guzach korelacji między obrazem klinicznym i patomorfologicznym, co ogranicza znaczenie rutynowej diagnostyki histologicznej. W aktualnej klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia (2004) „złoty standard diagnostyczny” stanowi immunohistochemia. JednakŜe profile immunohistochemiczne mogą się pokrywać, zaś cechy ultrastrukturalne tych guzów mogą stanowić podstawę prawidłowego rozpoznania. Metody mikroskopowo-elektronowe umoŜliwiają rozpoznanie większości rzadkich podtypów gruczolaków o swoistej biologii i inwazyjności, agresywnym potencjale wzrostowym oraz skłonności do nawrotów. Materiał własny obejmuje 2010 nieselekcjonowanych przypadków guzów przysadki i okolicy siodła tureckiego leczonych chirurgicznie w latach 1998-2010, wśród których rozpoznano 1783 gruczolaki. Ocena ultrastrukturalna była przydatna w: gruczolakach wydzielających GH – skąpoziarniste vs. bogatoziarniste, dwu-hormonalnych gruczolakach wydzielających GH i PRL, gruczolakach klinicznie nieczynnych hormonalnie, ale immunododatnich (niemych), klinicznie nieczynnych – onkocytarne vs. nieonkocytarne; rzadkich gruczolakach wielohormonalnych – monomorficzne vs. mieszane. Metoda immunomikroskopowo- elektronowa była przydatna w dwu-hormonalnych gruczolakach wydzielających GH i PRL. Wnioski: Obecnie brak ogólnie akceptowanych metod oceny przewidywania inwazyjności lub agresywności, ale rozpoznanie niektórych podtypów gruczolaków metodą mikroskopii elektronowej dostarcza podstawowych informacji umoŜliwiających ich sklasyfikowanie i prawidłowe postępowanie pooperacyjne. Nasze własne obserwacje oraz dane z piśmiennictwa potwierdzają przydatność metod ultrastrukturalnych w diagnostycznej i prognostycznej ocenie tych guzów.
Źródło:
Folia Medica Lodziensia; 2010, 37, 1; 151-173
0071-6731
Pojawia się w:
Folia Medica Lodziensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Immunohistochemiczna metoda identyfikacji komórek CD133+ w glioblastoma
Immunohistochemical identification methods of CD133+ cells in glioblastoma
Autorzy:
Zielonka, Emil
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1053634.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
CD133
cancer stem cells
confocal microscopy
immunohistochemistry
glioblastoma
immunohistochemia
mikroskopia konfokalna
nowotworowe komórki macierzyste
Opis:
Glioblastoma (GBM, WHO grade IV) is the most lethal type of brain tumours. Despite advances in radiotherapy, chemotherapy and surgical techniques, this tumour is still associated with a median overall survival of approximately 1 year. Histopathological features of GBM include nuclear atypia, foci of palisading necrosis, microvascular proliferation and robust mitotic activity. Glioblastoma is one of the best vascularized tumours in humans and its proliferation is hallmarked by a distinct proliferative vascular component. Studies of glioblastoma’s vascularization have cast some light on the role of non-endothelial cells in tumour neoangiogenesis. A characteristic feature of protein CD133 is its rapid down-regulation during cell differentiation, which makes it a unique cell surface marker for identification of stem cells in brain tissue. CD133+ tumour cells are located mainly in perivascular niches. CD133 positive cells were also found in blood vessels wall. The aim of this study was to optimize immunohistochemical staining method to facilitate identification of cells recognized by anti-CD133 antibody in paraffin-embedded glioblastoma tissue sections. In this study, several pretreatments, detection systems, dilution of antibody and time incubation were used. Immunohistochemical staining method in which autoclave, a buffer pH 9.0 and LSAB+System-HRP were used gave the best result.
Najczęstszym i jednocześnie najgorzej rokującym nowotworem pochodzenia astrocytarnego jest glioblastoma (IV stopień złośliwości według Światowej Organizacji Zdrowia). Obraz mikroskopowy glioblastoma charakteryzuje się atypią komórkową, obecnością ognisk martwicy palisadowej oraz proliferacją drobnych naczyń. Wyróżniamy dwa typy glioblastoma: pierwotny i wtórny. Jedną z podstawowych cech histopatologicznych tego nowotworu jest obecność proliferacji naczyniowych. Proliferacje naczyń glioblastoma rozpoznawane są jako wielowarstwowe kłębki rozrośniętych i mitotycznie aktywnych komórek endotelialnych. Komórki macierzyste odgrywają znaczącą rolę w tworzeniu sieci naczyń krwionośnych nowotworu za sprawą różnicowania w kierunku komórek endotelialnych. Za marker nowotworowych komórek macierzystych uważa się antygen CD133. Komórki nowotworu wykazujące ekspresję tego białka rozpoznawanego przez odpowiednie przeciwciała zlokalizowane są w niszach otaczających naczynia krwionośne występujące w masie nowotworu. Komórki CD133+ występują również w ścianach naczyń krwionośnych. Celem przeprowadzonych badań było opracowanie optymalnej immunohistochemicznej metody barwienia, z wykorzystaniem przeciwciała przeciw CD133, która ułatwi identyfikację komórek macierzystych. Materiał do badań stanowiły preparaty histopatologiczne pobrane do rutynowych badań histopatologicznych w czasie zabiegu operacyjnego z wcześniej rozpoznanymi przypadkami glioblastoma. Badania obejmowały różne metody barwień immunohistochemicznych z wykorzystaniem zróżnicowanych sposobów odmaskowywania antygenów, z zastosowaniem odmiennych buforów, systemów detekcyjnych oraz rozcieńczeń przeciwciała i czasów inkubacji preparatów z przeciwciałem. Najlepsze wyniki barwienia immunohistochemicznego otrzymano w preparatach, w których w celu odmaskowywania antygenu zastosowano autoklaw, bufor o pH 9,0 i system detekcyjny LSAB+System-HRP.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2013, 13, 4; 253-257
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Klinicznie nieczynne hormonalnie guzy przysadki
NFPAs-non-functioning pituitary adenomas
Autorzy:
Zawada, Natalia Bożena
Kunert-Radek, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032601.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
klinicznie nieczynne gruczolaki przysadki
guzy przysadki
immunohistochemia guzów przysadki
scyntygrafia receptorowa
receptory
dopaminergiczne
receptory somatostatynowe
leczenie operacyjne
radioterapia
nóż gamma
analogi somatostatyny
agoniści dopaminy
clinically non-functioning pituitary adenomas
pituitary tumours
immunohistochemistry of pituitary tumours
receptor scintigraphy
dopamine
receptors
somatostatin receptors
surgery
radiotherapy
gamma knife
somatostatin analogues
dopamine agonists
Opis:
The significant progress made in recent years, especially in the field of imaging techniques and immunohistochemistry, enables an earlier diagnosis and the treatment of clinically non-functioning pituitary adenomas (NFPAs). In spite of this, these tumours still remain an important medical issue for a large number of specialities. The aim of this article is to provide an overview of the etiopathogenesis, diagnosis and treatment of clinically non-functioning pituitary adenomas with special reference to the development of highly advanced methods in surgery as well as radiotherapy and, especially, in pharmacotherapy.
Istotny postęp, jaki dokonał się w ostatnich latach, zwłaszcza w zakresie rozwoju diagnostyki obrazowej i badań immunohistochemicznych, umożliwia wcześniejsze rozpoznawanie, a następnie leczenie nieczynnych hormonalnie gruczolaków przysadki (NFPAs). Mimo to guzy te dalej pozostają istotnym problemem klinicznym dla lekarzy wielu specjalności. Celem pracy jest szczegółowe przedstawienie poglądów na temat etiopatogenezy, obrazu klinicznego, diagnostyki i metod leczenia klinicznie nieczynnych hormonalnie gruczolaków przysadki ze szczególnym uwzględnieniem postępów w technikach chirurgicznych oraz rozszerzających się możliwości radioterapii, a szczególnie farmakoterapii.
Źródło:
Folia Medica Lodziensia; 2012, 39, 1; 85-136
0071-6731
Pojawia się w:
Folia Medica Lodziensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies