Autor: Wałęga, Piotr - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Rozpoznanie w misjach pokojowych
Autorzy:: Wałęga, Piotr.
Powiązania:: Przegląd Wojsk Lądowych 1998, nr 5, s. 21-23
Data publikacji:: 1998
Tematy:: Misje pokojowe rozpoznanie
Szkolenie taktyczno-specjalistyczne materiały pomocnicze
Opis:: Fot.
Dostawca treści:: Bibliografia CBW

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Rozpoznanie w misjach pokojowych
Autorzy:: Wałęga, Piotr.
Powiązania:: Przegląd Wojsk Lądowych 1998, nr 5, s. 21-23
Data publikacji:: 1998
Tematy:: Misje pokojowe rozpoznanie
Szkolenie taktyczno-specjalistyczne
Materiały pomocnicze
Opis:: Fot.
Dostawca treści:: Bibliografia CBW

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Rozpoznanie w misjach pokojowych
Autorzy:: Wałęga, Piotr.
Powiązania:: Przegląd Wojsk Lądowych 1998, nr 5, s. 21-23
Data publikacji:: 1998
Tematy:: Misje pokojowe rozpoznanie
Szkolenie taktyczno-specjalistyczne materiały pomocnicze
Opis:: Fot.
Dostawca treści:: Bibliografia CBW

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Graciloplastyka, elektrostymulacja, elektromiografia. Implikacje kliniczne zjawisk elektrofizjologicznych zachodzących w neo-zwieraczu wytworzonym z mięśnia smukłego
Autorzy:: Romaniszyn, Michał
Wałęga, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1394011.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: dynamiczna graciloplastyka
elektrostymulacja
elektromiografia
manometria anorektalna
Opis:: Celem pracy było porównanie zjawisk elektrofizjologicznych zachodzących w transponowanym w dno miednicy mięśniu smukłym uda, poddawanym ciągłej elektrostymulacji wszczepionym stymulatorem lub regularnej stymulacji urządzeniem zewnętrznym, jak również odległych wyników czynnościowych przeprowadzonych zabiegów. Materiał i metodyka. Włączono do analizy łącznie 27 pacjentów. Grupa badana składała się z 7 pacjentów po zabiegu graciloplastyki dynamicznej, 11 pacjentów po graciloplastyce z następową stymulacją przezodbytową, 4 pacjentów po graciloplastyce ze stymulacją przezskórną, oraz 5 pacjentów po graciloplastyce bez stymulacji. We wszystkich grupach wykonano powierzchniowe badania elektromiograficzne pętli transponowanego mięśnia smukłego, zapisy u każdego chorego porównywano z zapisem znad mięśnia smukłego pozostawionego na udzie. Ponadto, każdy badany przebył ocenę rezultatów czynnościowych zabiegu, jak również anorektalne badania manometryczne. Wyniki. W badaniu elektromiograficznym częstotliwość potencjałów czynnościowych jednostek motorycznych mięśnia smukłego uda w położeniu in situ wynosiła średnio 64 Hz, a po transpozycji i okresie stymulacji mięśnia – średnio 62 Hz. Nie stwierdzono zatem istotnych statystycznie różnic w częstotliwości potencjałów czynnościowych przed i po zabiegu w żadnej z analizowanych grup, ani też pomiędzy grupami o różnych metodach stymulacji (p>0,05). Stwierdzono natomiast istotną korelację między rezultatem klinicznym po zabiegu graciloplastyki a średnią amplitudą sygnału EMG znad transponowanego mięśnia, oraz między amplitudą sygnału EMG transponowanego mięśnia a ciśnieniem podstawowym w kanale odbytniczym. W ocenie pozostałych parametrów manometrycznych nie stwierdzono istotnych zależności. Wnioski. Pomimo zastosowania różnych metod stymulacji w przebiegu pooperacyjnym, w tym kosztownych wszczepialnych stymulatorów, nie zaobserwowano różnic w funkcjonowaniu transponowanego mięśnia smukłego na poziomie elektrofizjologicznym w porównaniu do mięśnia pozostawionego in situ. Nie wykazano również w niniejszym badaniu przewagi graciloplastyki dynamicznej nad stymulacją mięśnia drogą przezodbytową lub przezskórną.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 2; 117-131
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Leczenie ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego u pacjentów geriatrycznych – przegląd piśmiennictwa
Autorzy:: Kot, Anna
Kenig, Jakub
Wałęga, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1394197.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: appendektomia
zapalenie wyrostka robaczkowego
pacjenci geriatryczni
pacjenci starsi
Opis:: Zmiany demograficzne związane ze starzeniem się społeczeństwa powodują, że chirurg coraz częściej będzie miał styczność i podejmował decyzję o leczeniu pacjentów z najstarszych grup wiekowych. Celem pracy był przegląd piśmiennictwa dotyczącego leczenia ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego w grupie osób w wieku powyżej 60. roku życia. Materiał i metodyka. Dokonano przeglądu piśmiennictwa opublikowanego w latach 2000-2015 w bazie PubMed. Liczba wyników odpowiadających zapytaniu w języku angielskim „appendicitis (MeSH) AND elderly (MeSH)” wyniosła wyjściowo 260. Selekcja w oparciu o tytuły, abstrakty, a następnie artykuły ostatecznie dała wynik 11 prac odpowiadających tematyce leczenia zapalenia wyrostka robaczkowego u pacjentów w wieku powyżej 60. roku życia. Wyniki. Dziewięć prac miało charakter retrospektywny oraz dwie prace prospektywne. Łącznie do badań włączono 82 852 pacjentów. Laparoskopowe usunięcie wyrostka robaczkowego miało niższą śmiertelność okołooperacyjną, mniejszą liczbę powikłań pooperacyjnych oraz krótszy czas hospitalizacji, co powodowało że było rekomendowane przez większość autorów. Cztery z dziesięciu prac wykaza- ły, że do zabiegu laparoskopowego kwalifikowani byli pacjenci o mniejszej liczbie chorób współistniejących oraz niższym stopniu ASA (American Society of Anaesthesiology). Antybiotykoterapia, jako samodzielna metoda, w grupie osób starszych była oceniania w jednym badaniu w wyselekcjonowanej grupie 26 pacjentów, a jej skuteczność wyniosła 70%. Większość badań cechuje jednak duża heterogenność znacznie utrudniająca porównanie. Wnioski. W chwili obecnej laparoskopowe usunięcie wyrostka robaczkowego wydaje się być postępowaniem z wyboru w grupie osób starszych z ostrym zapaleniem tego narządu. Antybiotykoterapia, jako samodzielna metoda leczenia ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego, nie może być obecnie rekomendowana. Konieczne są jednak dalsze, prospektywne, lepiej zaprojektowane badania obejmujące większą liczbę chorych, a przede wszystkim dedykowane osobom starszym.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 3; 238-248
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Różnice w przebiegu klinicznym ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego u osób starszych w porównaniu do młodszych pacjentów
Autorzy:: Zbierska, Katarzyna
Kenig, Jakub
Lasek, Anna
Rubinkiewicz, Mateusz
Wałęga, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1394200.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: ostre zapalenie wyrostka robaczkowego
osoby starsze
objawy
Opis:: Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego (OZWR) pozostaje nadal najczęstszą przyczyną objawów ostrego brzucha. 90% przypadków występuje u dzieci i młodych dorosłych, częstość występowania u osób w wieku podeszłym sięga aż 10% i stale rośnie. Celem pracy była ocena różnic w manifestacji OZWR u osób starszych w porównaniu do młodszych pacjentów. Dodatkowym celem była ocena wpływu opóźnienia w diagnostyce przedoperacyjnej na wyniki leczenia. Materiał i metodyka. Wykonano retrospektywną analizę danych medycznych 274 chorych przyjętych do III Kliniki Chirurgii Ogólnej w Krakowie w latach 2011-2013 z powodu OZWR. Do grupy starszych pacjentów włączono 23 pacjentów w wieku 65 lat oraz starszych, a do grupy pacjentów młodszych 251 osób poniżej 65 lat. Wyniki. Grupy nie różniły się między sobą rodzajem objawów, czasem ich trwania, rodzajem zabiegu i czasem jego trwania. Czas od przyjęcia do SOR-u do początku operacji był istotnie krótszy w grupie pacjentów starszych (575,56 vs 858,9 min; p=0,03). Pacjenci w wieku podeszłym byli też dłużej hospitalizowani (6,08 vs 4,69 dni; p=0,004). Ponadto u starszych pacjentów częstość występowania perforacji wyrostka robaczkowego zbliżała się do poziomu istotności statystycznej (26,1% vs 12,4%; p=0,06). Nie zaobserwowano zgonów w badanych grupach, jednak w grupie starszych chorych nieznacznie częściej odnotowano powikłania (17,4% vs 10%; p=0,26). Wnioski. Badane grupy nie różniły się manifestacją kliniczną OZWR. Jednak u starszych pacjentów występował bardziej zaawansowany histopatologicznie stan zapalny wyrostka robaczkowego. Również okres hospitalizacji był dłuższy w tej grupie pacjentów. W obu grupach nie występowały zgony, a powikłania występowały częściej u osób starszych. Faza przedoperacyjna była istotnie krótsza u starszych chorych, co potwierdza świadomość istotności czasu w postępowaniu z pacjentami z objawami ostrego brzucha w wieku podeszłym.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 3; 249-257
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Zastosowanie śródoperacyjnego neuromonitoringu gałęzi splotu podbrzusznego dolnego w leczeniu chirurgicznym raka odbytnicy – doniesienie wstępne
Autorzy:: Wałęga, Piotr
Romaniszyn, Michał
Wałęga, Maciej
Szymon Świrta, Jarosław
Nowak, Wojciech
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393199.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: rak odbytnicy
neuromonitoring
wycięcie odbytnicy
powikłania
Opis:: Cel: Celem pracy jest przedstawienie własnych, wstępnych doświadczeń z zastosowaniem techniki śródoperacyjnego neuromonitoringu w trakcie wycięcia odbytnicy. Materiał i metody: Do zabiegu ze śródoperacyjnym neuromonitoringiem zakwalifikowano 4 pacjentów z rakiem odbytnicy (2 kobiety, 2 mężczyzn) w wieku od 42 do 53 lat. U wszystkich chorych przed zabiegiem przeprowadzono badania czynnościowe okolicy anorektalnej. Potencjały czynnościowe kompleksu zwieraczy wywołane stymulacją włókien nerwowych odczytywano z pomocą implantowanych przed zabiegiem elektrod. Ponadto do pęcherza moczowego zakładano standardowy cewnik Foleya nr 18, do którego podłączano trójnik rozdzielający odpływ moczu i przewód z podłączonym przekaźnikiem ciśnieniowym odczytującym zmiany ciśnienia w pęcherzu moczowym wskutek skurczów wypieracza pęcherza w trakcie stymulacji. Wyniki: Przygotowanie do neuromonitoringu wydłużyło czas zabiegu o 30–40 minut, a w przypadku dwóch pierwszych zabiegów o 60–80 minut. Faza neuromonitoringu w trakcie zabiegu zabiera dodatkowo 20 do 30 minut. U wszystkich chorych w trakcie preparowania przeprowadzono stymulacje gałęzi splotu podbrzusznego dolnego w ich anatomicznym położeniu. U trzech chorych uzyskano odpowiedź zarówno z pęcherza, jak i zwieracza we wszystkich płaszczyznach stymulacji. U jednego chorego stwierdzono brak odpowiedzi z pęcherza po stronie lewej. U tego chorego po zabiegu wystąpiły objawy pęcherza neurogennego. Wnioski: Bazując na dostępnej literaturze oraz naszych pierwszych doświadczeniach, stwierdzamy, że monitorowanie ciśnienia w pęcherzu moczowym oraz zapis sygnału elektromiograficznego ze zwieraczy umożliwia wizualizację i zaoszczędzenie struktur nerwowych układu autonomicznego, zarówno w części sympatycznej, jak i parasympatycznej. Sygnał uzyskany śródoperacyjnie wydaje się wykazywać korelacje z obrazem klinicznym i badaniami czynnościowymi po zabiegu. Celem obiektywizacji wyników niezbędne są badania czynnościowe przed i po zabiegu oraz ocena na większej liczbie chorych.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 2; 69-72
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Terapia komórkowa w chirurgicznym zaopatrzeniu przetok - doniesienia wstępne
Autorzy:: Piejko, Marcin
Romaniszyn, Michał
Borowczyk-Michałowska, Julia
Drukała, Justyna
Wałęga, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393697.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: terapia komórkowa
nawrotowe przetoki
przetoki odbytu
medycyna regeneracyjna
Opis:: Wstęp: Ryzyko niepowodzenia po chirurgicznym leczeniu nawrotowych przetok okołoodbytniczych sięga 50%. Wiadomo także, że im bardziej agresywne leczenie chirurgiczne, tym większe zagrożenie uszkodzenia zwieraczy z objawowym nietrzymaniem stolca. Stąd też trwają poszukiwania małoinwazyjnych metod leczenia. Własności mezenchymalnych komórek macierzystych (ASC, Adipose-derived Stem Cells) istotnie wspomagają procesy gojenia tkanek miękkich. W niniejszej pracy przedstawiamy własne wstępne doświadczenia leczenia przetok odbytniczych i odbytniczo-pochwowych z zastosowaniem ASC. Materiały i metody: Do leczenia zakwalifikowano 4 pacjentów po uprzednich, nieskutecznych zabiegach chirurgicznego leczenia przetok: mężczyznę z nawrotową przetoką przezzwieraczową i 3 kobiety z przetokami odbytniczo-pochwowymi, w tym 2 po uprzednim przeszczepie mięśnia smukłego i wyłonieniu stomii. Od pacjentów pobrano 3–10 ml tkanki tłuszczowej, wyizolowano i wyhodowano ASC. 10+/-2 mln komórek w roztworze Ringera implantowano w ściany przetoki. Ocenę gojenia (wywiad, badanie fizykalne i anoskopia) przetok prowadzono w 1., 4., 8. i 12. tygodniu oraz 6. i 12. miesiącu po podaniu ASC. Wyniki: Pomiędzy 4. a 8. tygodniem u wszystkich pacjentów ustąpiły subiektywne objawy przetoki. U pacjentek z wyłonioną stomią ciągłość przewodu pokarmowego odtworzono w 12.–16. tygodniu od podania ASC. U pacjenta z odkryptową przetoką odbytniczą 6 miesięcy po implantacji nie obserwowano cech przetoki. Zagojenie uzyskano u wszystkich pacjentów. Po 12 miesiącach od zastosowania terapii komórkowej nie stwierdzono nawrotu przetoki ani zdarzeń niepożądanych. Wnioski: Implantacja ASC w przygotowaną chirurgicznie ścianę przetoki z powodzeniem została zastosowana u 4 pacjentów. Uzyskano wygojenie u wszystkich chorych. Konieczne są dalsze badania oceniające efektywność i koszty takiego leczenia.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 3; 48-51
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Niedrożność przewodu pokarmowego u chorych leczonych wcześniej z powodu nowotworu złośliwego
Autorzy:: Budzyński, Piotr
Pędziwiatr, Michał
Kenig, Jakub
Lasek, Anna
Winiarski, Marek
Major, Piotr
Wałęga, Piotr
Natkaniec, Michał
Rubinkiewicz, Mateusz
Rogala, Joanna
Budzyński, Andrzej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393998.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: niedrożność przewodu pokarmowego
niedrożność zrostowa
niedrożność nowotworowa
Opis:: Mechaniczna niedrożność przewodu pokarmowego jest częstym schorzeniem spotykanym podczas ostrego dyżuru chirurgicznego. Szczególną grupę stanowią chorzy, którzy wcześniej byli leczeni z powodu nowotworów złośliwych. W grupie tej występują trudności w przedoperacyjnym ustaleniu charakteru niedrożności oraz ograniczone możliwości radykalnego leczenia u chorych ze wznową lub rozsiewem nowotworu. Celem pracy była analiza przyczyn niedrożności przewodu pokarmowego u chorych wcześniej leczonych radykalnie z powodu nowotworu złośliwego. Materiał i metodyka. Do badania włączono pacjentów operowanych w II i III Katedrze Chirurgii Ogólnej CM UJ w latach 2000‑2014 z powodu objawów niedrożności przewodu pokarmowego, leczonych wcześniej radykalnie z powodu choroby nowotworowej. Kryterium wyłączenia stanowiło pierwotnie paliatywne leczenie oraz potwierdzona wznowa procesu nowotworowego. Chorych podzielono na dwie grupy, w zależności od przyczyny niedrożności (grupa 1 – zrosty, grupa 2 – choroba nowotworowa). Wyniki. Do badania włączono 128 pacjentów – grupa pierwsza: 67 (52,3%), grupa druga 61 (47,7%). W grupie drugiej u 25 chorych stwierdzono wznowę miejscową (40,98%), a u 36 (59,02%) rozsiew nowotworowy. Średni odstęp pomiędzy wystąpieniem objawów niedrożności a pierwotnym leczeniem wynosił w grupie pierwszej 3,7 lat, natomiast w grupie nowotworowej był nieistotnie dłuższy – 4,4 lat (p>0,05). Mediana czasu trwania objawów wynosiła odpowiednio 11,6 ± 17,8 dni w grupie 2, a w grupie 1 5,1± 6,9 dni (p=0,01). W grupie 1 u większości (61,19%) przeprowadzono zabieg bez konieczności resekcji jelita. W grupie 2 najczęstszym zabiegiem było wyłonienie stomii (68,85%). Zaobserwowano częstsze występowanie powikłań w grupie 2 (45,9% vs 28,36%, p<0,05) przy podobnym odsetku śmiertelności (26% vs 24%, p>0,05). Najczęstszą pierwotną lokalizacją nowotworu w obu grupach było jelito grube. Wnioski. W analizowanej grupie chorych częstość występowania niedrożności nowotworowej była porównywalna z niedrożnością spowodowaną przyczynami nienowotworowymi. W grupie chorych z niedrożnością nowotworową odsetek powikłań był istotnie wyższy, a czas trwania objawów wyraźnie dłuższy. Ponieważ nie istnieje technika diagnostyczna pozwalająca jednoznacznie odróżnić obie grupy przedoperacyjnie, ostateczne rozpoznanie stawiane jest zwykle podczas operacji.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 2; 159-168
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki