Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Szczepanik, Andrzej" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-9 z 9
Tytuł:
Ropnie śledziony jako powikłanie infekcyjne po implantacji urządzenia wspomagającego lewą komorę serca – opis przypadku
Autorzy:
Gajda, Sławomir
Szczepanik, Anna M
Religa, Grzegorz
Misiak, Andrzej
Szczepanik, Andrzej B
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393519.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
ropień śledziony
splenektomia
urządzenie wspomagające lewą komorę serca
zakażenie
Opis:
Mechaniczne wspomaganie lewej komory serca jest jedną z nowoczesnych metod leczenia chorych z zaawansowaną niewydolnością serca. Stosuje się ją jako pomost do transplantacji serca lub nawet jako terapię definitywną. Metoda ta – pomimo stosowania profilaktyki – jest jednak obciążona dużym ryzykiem powikłań: krwotocznych, zakrzepowych i infekcyjnych. W piśmiennictwie nie opisano dotąd ropni śledziony jako powikłania infekcyjnego po wszczepieniu urządzenia wspomagającego mechanicznie lewą komorę serca. Autorzy przedstawiają pacjenta z zaawansowaną niewydolnością lewokomorową serca (NYHA II/III), nadciśnieniem płucnym i arytmią po implantacji pompy HeartWare®, wspomagającą mechanicznie lewą komorę serca, z jednoczesną plastyką zastawki trójdzielnej jako pomostu do przeszczepienia serca. W ciągu dwóch lat po wszczepieniu urządzenia pacjent przebył trzykrotnie zakażenie skóry MRSA w miejscu wyjścia kaniuli łączącej sztuczną komorę z jednostką zewnętrzną. Zakażenia były powikłane sepsą, a chory był leczony antybiotykami o szerokim spektrum działania. Kilka miesięcy później w badaniu TK jamy brzusznej stwierdzono dwa ropnie śledziony, pacjenta zakwalifikowano do splenektomii w Instytucie Hematologii. Wykonano otwartą splenektomię, stosując terapię antykoagulacyjną w pełnych dawkach przy zastosowaniu heparyny niefrakcjonowanej (HNF) we wlewie ciągłym. Przebieg śródoperacyjny i pooperacyjny był niepowikłany. Leczenie HNF kontynuowano przez 6 dni po operacji, w 4. dobie po operacji włączono ponownie antykoagulację doustną. Pacjent został wypisany w 7. dobie po zabiegu z raną zagojoną przez rychłozrost. Otwarta splenektomia, wykonana przy zastosowaniu antykoaguacji w pełnych dawkach leczniczych, okazała się skuteczną i definitywną metodą leczenia przebiegającą bez żadnych powikłań.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 1; 61-65
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leczenie chirurgiczne chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII – badanie jednoośrodkowe
Autorzy:
Szczepanik, Andrzej
Wiszniewski, Adam
Oses-Szczepanik, Anna M
Dąbrowski, Wojciech
Pielaciński, Konrad
Misiak, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392901.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
wrodzony niedobór czynnika VII
chirurgia
rekombinowany aktywny czynnik VII
Opis:
Wstęp: Wrodzony niedobór czynnika VII jest rzadką, dziedziczoną recesywnie skazą krwotoczną. Leczenie operacyjne bez należytej korekcji skazy obarczone jest ryzykiem powikłań krwotocznych. Cel: Celem pracy jest ocena wyników leczenia operacyjnego chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII oraz określenie skuteczności i bezpieczeństwa rekombinowanego aktywnego czynnika VII (rFVIIa) w zabezpieczeniu hemostazy okołooperacyjnej w zastosowanych przez nas dwóch schematach leczenia substytucyjnego. Materiał i metody: W latach 2002–2017 22 chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII zostało poddanych leczeniu operacyjnemu. Jako leczenie substytucyjne zastosowano rFVIIa w dwóch schematach. U 15 chorych z aktywnością czynnika VII <10% normy wstrzykiwano w dniu operacji rFVIIa w dawce 30 µg/kg mc. co 12 godzin, w 1. dobie pooperacyjnej 15 µg/kg mc. co 12 godzin, zaś w następnych dobach – 15 µg/kg mc. co 24 godziny. U 7 chorych z aktywnością czynnika VII w granicach 10–25% normy w dniu operacji i 1. dobie pooperacyjnej stosowano rFVIIa w dawce 15 µg/kg mc. co 12 godzin, a w następnych dobach taką samą dawkę co 24 godziny. Leczenie prowadzono przez 4–10 dni. Wyniki: U 22 chorych wykonano 26 operacji, z czego u 15 chorych z niedoborem czynnika VII <10% normy 17 operacji i u 7 chorych z niedoborem czynnika VII 10–25% normy 9 operacji. Wykonano 9 cholecystektomii (8 laparoskopowych, 1 otwartą), 7 strumektomii, 2 laparotomie zwiadowcze, 1 hemikolektomię lewostronną, 1 proktokolektomię totalną, 3 operacje przepuklin pachwinowych oraz 3 operacje wycięcia żylaków kończyn dolnych. U jednego chorego z aktywnością czynnika VII 9% śródoperacyjnie stwierdzono skazowe krwawienie wymagające dodatkowej dawki rFVIIa. U pozostałych chorych spostrzegano prawidłową hemostazę śródoperacyjną, nie obserwowano też żadnych krwotocznych powikłań pooperacyjnych. U chorych z aktywnością czynnika VII <10% średnia dawka dobowa rFVIIa wynosiła 31,3 (zakres 20–56) µg/kg mc., całkowita dawka dobowa – 186 (136–303) µg/kg mc., całkowita dawka rFVIIa – 15,2 (12–112) mg. U chorych z aktywnością czynnika VII 10–25% ilości rFVIIa wynosiły odpowiednio: 21,2 (15–31) i 117 (46–271) µg/kg mc. oraz 9,1 (6–17) mg. Wnioski: Operacje u chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII mogą być przeprowadzane skutecznie i bezpiecznie przy zastosowaniu rFVIIa jako leczenia substytucyjnego zabezpieczającego hemostazę okołooperacyjną.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 5; 1-5
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Skleroterapia żylaków przełyku u chorych na hemofilię z marskością wątroby – prospektywne, kontrolowane badanie kliniczne
Autorzy:
Szczepanik, Andrzej B
Pielaciński, Konrad
Oses-Szczepanik, Anna M
Huszcza, Sławomir
Misiak, Andrzej
Dąbrowski, Wojciech P
Gajda, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392565.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
hemofilia
żylaki przełyku
krwawienie
endoskopowa skleroterapia
marskość wątroby
Opis:
Wstęp: Krwotok z żylaków przełyku u chorych na hemofilię jest niezwykle groźny ze względu na wrodzony niedobór lub brak czynników krzepnięcia VIII (w hemofilii A) lub IX (w hemofilii B), obniżoną syntezę czynników krzepnięcia II,VII, IX, X w przebiegu przewlekłej choroby wątroby oraz małopłytkowość hiperspleniczną. Cel: Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa endoskopowej skleroterapii w ostrym krwotoku z żylaków przełyku oraz w profilaktyce wtórnej krwotoku, jak też określenie optymalnej aktywności niedoborowych czynników krzepnięcia i czasu stosowania leczenia substytucyjnego pozwalających na zapewnienia hemostazy po zabiegach skleroterapii. Materiał i metody: Prospektywnej analizie poddano 22 chorych na hemofilię (A-19, B-3) ze współistniejącą marskością wątroby i czynnym krwotokiem z żylaków przełyku, u których wykonano skleroterapię. Chorych, którzy przeżyli, zakwalifikowano do powtarzanych co 3 tygodnie zabiegów skleroterapii w ramach wtórnej profilaktyki krwotoku (grupa badana). Leczenie substytucyjne stosowano przez 3 doby. Polegało ono na przetaczaniu brakującego czynnika w takich dawkach, aby aktywność czynnika VIII wynosiła 80–100% normy w 1. dobie i 60–80% w 2.-3. dobie, zaś czynnika IX odpowiednio 60–80% i 40–60%. Grupę kontrolną stanowiło 20 chorych z marskością wątroby bez hemofilii, porównywalnych pod względem wieku, płci, stopnia zaawansowania marskości wątroby, którzy zostali poddani analogicznemu postępowaniu leczniczemu. Wyniki: Zatrzymanie krwotoku uzyskano u 21 z 22 chorych na hemofilię (95%). Powikłania stwierdzono u 3 chorych, 2 chorych zmarło. W grupie kontrolnej odsetek hemostazy, powikłań i zgonów nie wykazywał statystycznie istotnych różnic w porównaniu z grupą badaną. U 18 z 20 (80%) chorych na hemofilię poddanych wtórnej profilaktyce krwotoku uzyskano całkowitą eradykację żylaków po wykonaniu od 4 do 7 zabiegów obliteracji (średnio 5,4). Nawroty krwawień zanotowano u 15% pacjentów, powikłania u 20%; jeden chory zmarł. Czas od wystąpienia krwotoku do uzyskania eradykacji wynosił 12–21 tygodni (średnio 15,2). Wyniki w grupie kontrolnej nie wykazywały statystycznie istotnych różnic w porównaniu z grupą badaną. Zużycie koncentratów czynnika VIII wyniosło: w hemofilii A, w postaci ciężkiej – 80,9 j/kg/dobę, w hemofilii A z inhibitorem <5 BU – 95,2 j/kg/dobę, w łagodnej – 64,2 j/kg/dobę, zaś w hemofilii B ciężkiej – 91,6 j/kg/dobę. Wnioski: Skleroterapia jest skuteczną metodą zatrzymania krwotoku z żylaków przełyku u chorych na hemofilię i zlikwidowania żylaków w ramach wtórnej profilaktyki krwotoku. Trzydniowe leczenie substytucyjne w zastosowanych przez nas dawkach jest wystarczające do zapewnienia hemostaty i uniknięcia powikłań krwotocznych.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 1; 29-34
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Plany polskiej strategii obronnej
Autorzy:
Suchcitz, Andrzej (1959- ).
Powiązania:
Napaść sowiecka i okupacja polskich Ziem Wschodnich: (wrzesień 1939): praca zbiorowa pod auspicjami Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie Warszawa ; Wrocław, 1989 S. 24-37
Współwytwórcy:
Jasnowski, Józef (1906-2009). Redakcja
Szczepanik, Edward (1915-2005). Redakcja
Data publikacji:
1989
Tematy:
Sztab Generalny Wojska Polskiego
Władza wojskowa Polska 1918-1939 r.
Strategia obronna Polska 1918-1939 r.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
    Wyświetlanie 1-9 z 9

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies