Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Miklaszewska, Anna" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-7 z 7
Tytuł:
Instytucjonalne uwarunkowania zmian zawodu pośrednika w obrocie nieruchomościami
Institutional conditions of changes of the real estate brokers profession on the real estate markets
Autorzy:
Miklaszewska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/596291.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
institutional aspects of real estate market; real estate agents; real estate market
instytucjonalne aspekty rynku nieruchomości; pośrednicy w obrocie nieruchomościami; rynek nieruchomości
Opis:
The profession of real estate broker in Poland has been regulated by low. Currently, according to the Act amending laws regulating the performance of certain professions, so-called Deregulation Act, from 1 January 2014 access to this profession has been opened. The main problem of this article is to try to answer two questions. The first one concerns the direction of changes in the brokerage profession in the real estate markets from the point of view of the level of formal qualifications and the functions performed. The second one refers to the assessment of institutional changes (formal and informal) affecting the profession of real estate broker. The empirical research material has been collected by the pilot survey method and the literature analysis of the subject. As a research tool, the author has been used the questionnaire in an electronic form – a web questionnaire. As a result of carried out analysis, it can be conclude that the introduction of the Deregulation Act in a fundamental way did not change the professional functions performed by real estate brokers. The analyzes show that after 2014, the percentage of respondents raising their professional qualifications by participating in trainings increased. At the same time fewer people completed post-graduate studies and courses in this area. The analysis of the empirical material also indicates that the respondents definitely negatively assessed the changes taking place in the intermediary profession, caused by institutional factors such as Deregulation Act.
Zawód pośrednika w obrocie nieruchomościami był w Polsce zawodem regulowanym. Obecnie na mocy ustawy o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów, tzw. ustawy deregulacyjnej, od 1 stycznia 2014 r. dostęp do tego zawodu został otwarty. Główny problem niniejszego artykułu sprowadza się do próby odpowiedzi na dwa pytania. Pierwsze z nich dotyczy kierunku zmian zawodu pośrednika w obrocie nieruchomościami z punktu widzenia poziomu kwalifikacji formalnych oraz realizowanych funkcji. Drugie natomiast odnosi się do oceny zmian instytucjonalnych (formalnych i nieformalnych) pod wpływem ustawy deregulacyjnej, oddziałujących na wykonywanie zawodu pośrednika nieruchomościami. Podstawę źródłową stanowi materiał empiryczny zgromadzony metodą pilotażowych badań ankietowych oraz analiza literatury przedmiotu. Jako narzędzie badawcze wykorzystano kwestionariusz ankiety zbudowany w formularzu elektronicznym – webankietę. Na podstawie przeprowadzonych analiz wśród badanej zbiorowości można wnioskować, że wprowadzenie ustawy deregulacyjnej w sposób zasadniczy nie zmieniło funkcji zawodowych wykonywanych przez pośredników. Z przeprowadzonych analiz wynika, że po 2014 r. wśród badanej zbiorowości zwiększył się odsetek osób podnoszących swoje kwalifikacje zawodowe poprzez uczestnictwo w szkoleniach, ale równocześnie mniej osób kończyło studia podyplomowe i kursy w tym zakresie. Z analizy materiału empirycznego wynika ponadto, że ankietowani zdecydowanie negatywnie ocenili zmiany zachodzące w zawodzie pośrednika, wywołane czynnikami instytucjonalnymi, m.in. ustawą deregulacyjną.
Źródło:
Studia Prawno-Ekonomiczne; 2019, 112
0081-6841
Pojawia się w:
Studia Prawno-Ekonomiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Poprawa efektu leczenia wysiękowej postaci zwyrodnienia plamki żółtej związanego z wiekiem po zmianie terapii afliberceptem na leczenie ranibizumabem
Improvement of the therapeutic effect in age-related macular degeneration after switching therapy from aflibercept to ranibizumab
Autorzy:
Hyjek-Ryś, Anna
Kozak, Maciej
Pawlicka, Ilona
Miklaszewska, Grażyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1928166.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Education
Tematy:
aflibercept
ranibizumab
zwyrodnienie plamki żółtej związane z wiekiem
Opis:
Cel pracy: Oceniano anatomiczny i czynnościowy efekt (poprawa funkcji) oraz podatność osobniczą na ranibizumab przy braku korzyści z leczenia afliberceptem wysiękowej postaci zwyrodnienia plamki żółtej związanego z wiekiem. Materiał i metody: 10 chorych nieskutecznie leczonych iniekcjami doszklistkowymi afliberceptu zgłoszono do leczenia iniekcjami doszklistkowymi ranibizumabu. Brak skuteczności rozumiano jako wzrost obrzęku (i centralnej grubości siatkówki), zwiększenie przecieku w angiografii fluoresceinowej ze spadkiem ostrości widzenia i progresją zmian w teście Amslera. Po włączeniu nowego leczenia podlegały one dalszej kontroli. Wyniki: U 3 chorych stwierdzono zmniejszenie grubości siatkówki centralnej i obrzęku oraz obszaru przecieku wraz z towarzyszącą redukcją metamorfopsji w teście Amslera i stabilizacją lub poprawą najlepiej skorygowanej ostrości wzroku. Wniosek: Opisana konwersja może być wartościowa u osób niereagujących na aflibercept. Problem wymaga dalszych obserwacji i oceny na większej grupie, a wyciągnięte z nich wnioski mogą pozwolić na lepszy indywidualny dobór leku.
The aim of the study: To evaluate anatomic and functional effects as well as the individual susceptibility to ranibizumab therapy in the absence of beneficial effects of aflibercept treatment in age-related macular degeneration. Material and Method: Ten patients, unsuccessfully treated with intravitreal aflibercept injections, were qualified for the ranibizumab injection program in AMD treatment. Ineffective treatment was understood as an increase in macular edema, and the resultant increase in central retinal thickness, and increased leakage in fluorescein angiography with an accompanying decrease in visual acuity and progression of changes on the Amsler grid. Following the treatment with ranibizumab injections, the above mentioned parameters were subject to further control. Results: Three patients experienced a reduction in central retinal thickness, edema and leakage area in fluorescein angiography, accompanied by reduced metamorphosis on the Amsler grid and stabilization or improvement of the best corrected visual acuity. Conclusion: The conversion of aflibercept therapy to ranibizumab therapy may be valuable for patients with no effective treatment with aflibercept. The problem requires further follow-up and assessment. Final conclusions might help design better methods for individual patient selection.
Źródło:
OphthaTherapy; 2017, 4, 2; 85-91
2353-7175
2543-9987
Pojawia się w:
OphthaTherapy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Metody leczenia cukrzycowego obrzęku plamki
Current treatment of diabetic macular edema
Autorzy:
Justyńska, Adela
Pawlicka, Ilona
Hyjek-Ryś, Anna
Miklaszewska, Grażyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1928212.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Education
Tematy:
cukrzycowy obrzęk plamki
inhibitory angiogenezy
laserokoagulacja siatkówki
leki przeciwzapalne
Opis:
Cukrzycowy obrzęk plamki to jedno z najpoważniejszych powikłań okulistycznych cukrzycy. Obecnie dostępnych jest kilka form terapii, które stosuje się w zależności od stopnia zaawansowania zmian, ryzyka powikłań, możliwości współpracy z pacjentem i dostępności leczenia. Złotym standardem stały się iniekcje doszklistkowe preparatów anty-VEGF: ranibizumabu, afliberceptu i bewacyzumabu. Najwyższą skutecznością w badaniach odznaczał się aflibercept. Pozostałe rodzaje leczenia to: laserokoagulacja w trybie ciągłym, iniekcje doszklistkowe preparatów steroidowych, laseroterapia w trybie mikropulsowym, kombinacje powyższych metod oraz leczenie chirurgiczne. Bardzo istotna jest współpraca lekarza diabetologa z pacjentem, a zwłaszcza zachęcanie chorego do utrzymywania prawidłowego stężenia hemoglobiny glikowanej oraz prawidłowych wartości ciśnienia tętniczego i parametrów lipidogramu.
Diabetic macular edema is one of the most serious ocular complications in diabetes. At present, several forms of therapy are available that are used depending on the severity of the lesions, the risk of complications, compliance and the availability. The anti-VEGF drugs have become the standard of choice and there are available three types: ranibizumab, aflibercept, and bevacizumab. The highest efficiency was proven in aflibercept. Other treatments include conventional lasers, steroid injections, subthreshold micropulse laser therapy and combinations of the above methods. It is important to cooperate with a diabetologist and encourage the patient to control levels of glycated hemoglobin, blood pressure, and lipid profile.
Źródło:
OphthaTherapy; 2017, 4, 4; 218-222
2353-7175
2543-9987
Pojawia się w:
OphthaTherapy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ocena niskorosłości dzieci dializowanych w latach 2000–2016 – doświadczenie jednego ośrodka
Assessment of growth retardation in children on renal replacement therapy from 2000 to 2016 – one center experience
Autorzy:
Zachwieja, Katarzyna
Drożdż, Dorota
Hubert, Joanna
Dudek, Natalia
Moczulska, Anna
Miklaszewska, Monika
Pietrzyk, Jacek A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1035884.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
Tematy:
dzieci
leczenie nerkozastępcze
leczenie hormonem wzrostu
children
renal replacement therapy
growth hormone therapy
Opis:
WSTĘP: Celem pracy była ocena wzrastania dzieci dializowanych w latach 2000–2016. MATERIAŁ I METODA: U 102 dzieci w wieku 10,2 roku ± 5,66 przeanalizowano rozpoznania, schorzenia dodatkowe, czas i rodzaj dializoterapii, losy pacjenta, zastosowanie hormonu wzrostu. Niedobór wzrastania (Z score) stwierdzono u 87 dzieci przy rozpoczęciu badania i u 94 przy zakończeniu leczenia. WYNIKI: U 60% dzieci pierwszą metodą dializoterapii była dializa otrzewnowa, u 38% hemodializoterapia, u 2% wyprzedzające przeszczepienie nerki. W chwili zakończenia obserwacji 70% pacjentów żyło z czynnym przeszczepem nerki, 15% było nadal dializowanych, 13% zmarło, u 2% doszło do poprawy funkcji nerek. Średni czas dializoterapii (94 dzieci) wynosił 34,6 mies. (1–136 mies.) i był dłuższy w latach 2000–2008 niż w okresie 2009–2016 (śr. 43,3 ± 32,7 mies. vs 18,3 ± 13,1; p = 0,00005). W grupie ze schorzeniami dodatkowymi (46% dzieci) stwierdzono większy niedobór wzrostu na początku (Z score 0: -2,3 ± 2,3 vs -1,08 ± 1,6; p = 0,003) i na końcu leczenia (Z score 1:-2,7 ± 2,6 vs -1,2 ± 1,5; p = 0,001) oraz dłuższy czas dializoterapii (42,7 ± 34,4 mies. vs 27,8 ± 23,8; p = 0,02). Z score 0 wyniósł dla wszystkich pacjentów -1,7 ± 2,0 (-9,3 do +2,0) przy rozpoczęciu leczenia i nie różnił się od Z score 1: -1,9 ± 2,2 (-8,3 do +2,4); p = 0,37 w chwili zakończenia. U 42,5% dzieci na początku i u 45% na końcu terapii Z score był < -2,0. W grupie 17% dzieci leczonych hormonem wzrostu stwierdzono wyrównanie się niedoboru wzrostu po zakończeniu dializoterapii w porównaniu z grupą nieleczoną (Z score 1: -2,4 ± 1,7 vs -1,9 ± 2,3; p = 0,37). WNIOSKI: Niskorosłość stanowi istotny problem dzieci dializowanych. Współchorobowość jest czynnikiem pogarszającym niedobór wzrostu. Zastosowanie hormonu wzrostu daje szansę na poprawę wzrastania.
INTRODUCTION: The aim of the study was to assess the growth in children on RRT during the period 2000–2016. MATERIAL AND METHODS: The diagnosis, comorbidity, RRT data, patient outcome and growth hormone (GH) usage (in 102 patients) and height Z score for 87 patients at the start of RRT and for 94 patients at the end of RRT were analyzed. RESULTS: In 60% of patients, peritoneal dialysis was the first method, in 38% hemodialysis and in 2% a preemptive transplantation was performed. The average dialysis time was 34.6 months (1–136 months) and it was statistically longer in the years 2000–2008 than in 2009–2016 (av. 43.3 ± 32.7 months vs 18.3 ± 13.1; p = 0.00005). In the group with comorbidity (46% patients) Z score 0 (start) and Z score 1 (the end) were lower than in the group without comorbidity (average Z score 0: -2.3 ± 2.3 vs -1.08 ± 1.6; p = 0.003) and the dialysis time was also longer (p = 0.02). The Z score in all the patients at the start of RRT was -1.7 ± 2.0 (min: -9.3 to max: +2.0) and there was no statistical difference in comparison to the Z score at the end of RRT: Z score 1; p = 0.37. A Z score < -2.0 was found in 42.5% of children at the start and in 45% at the end of RRT. In 17% of the GH treated group, growth improvement was shown by no difference in Z score 1 in comparison to the group without GH therapy. CONCLUSION: Short stature is still a problem in children on dialysis. Comorbidity is important factor of growth retardation. GH therapy is effective in children on RRT.
Źródło:
Annales Academiae Medicae Silesiensis; 2017, 71; 122-128
1734-025X
Pojawia się w:
Annales Academiae Medicae Silesiensis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dzieci z monosymptomatycznym pierwotnym moczeniem nocnym – charakterystyka profilu klinicznego pacjentów pierwszorazowo zgłaszających się do nefrologa
Children with monosymptomatic primary nocturnal enuresis – the clinical profile of patients during the first nephrological consultation
Autorzy:
Krakowska, Anna
Maternik, Michał
Wosiak, Agnieszka
Miklaszewska, Monika
Zachwieja, Katarzyna
Runowski, Dariusz
Jander, Anna
Ratajczak, Dariusz
Korzeniecka-Kozyrska, Agata
Mader-Wołyńska, Izabela
Kiliś-Pstrusińska, Katarzyna
Tkaczyk, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034529.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
diagnostyka
dzieci
leczenie
monosymptomatyczne moczenie nocne
uroterapia
Opis:
Introduction: Nocturnal enuresis can be diagnosed in a child older than 5 years of age who involuntarily discharges urine in the wrong time, i.e. at night, and in the wrong place, i.e. in bed. Aim: The aim of the study was to analyse the profile of patients who consult the specialist physician with monosymptomatic primary nocturnal enuresis. Material and methods: The data were collected from a questionnaire completed by guardians of children during the first nephrological consultation. The questions concerned the following: family history of nocturnal enuresis, bedwetting intensity, other urinary tract symptoms, a voiding chart and fluid intake record, number of nocturnal enuresis incidents in 14 days, episodes of nocturia, nocturnal diuresis volume, urinary urgency volume and constipation. Moreover, basic anthropometric measurements were taken. The data were analysed and the following values were calculated: average voided volumes, maximum voided volumes, voided volumes before 5 p.m. and 24-hour diuresis. An analogous analysis was conducted with respect to fluid intake. Results: Most patients were males. The family history of nocturnal enuresis was positive in ⅓ of patients. Approximately ⅓ of patients tended to drink fluids directly before bedtime. The number of patients with sporadic nocturnal enuresis (23–45%) was comparable to the number of patients with frequent nocturnal enuresis (28–55%). Nocturnal diuresis suggested nocturnal polyuria in 11 patients (21.6%). Decreased functional bladder capacity was found in almost ¼ of patients (12–23.5%). Conclusions: Monosymptomatic nocturnal enuresis is more common in boys. The family history was positive in ⅓ of patients. Patients and their guardians are not aware of fluid intake restrictions at bedtime. The frequency of nocturnal polyuria and decreased functional bladder capacity is comparable in the investigated patients.
Wstęp: Moczenie nocne rozpoznaje się u dziecka, które ukończyło 5. rok życia i bezwiednie oddaje mocz w niewłaściwym czasie – w nocy – i w niewłaściwym miejscu – w łóżku. Cel: Celem pracy była analiza profilu pacjentów zgłaszających się do lekarza specjalisty z pierwotnym monosymptomatycznym moczeniem nocnym. Materiał i metody: Dane zebrano na podstawie ankiety wypełnianej przez opiekunów dzieci w trakcie pierwszej w życiu wizyty u nefrologa. Pytania obejmowały następujące dane: wywiad rodzinny dotyczący moczenia nocnego, nasilenie moczenia, występowanie dolegliwości ze strony układu moczowego, kalendarz mikcji i spożywanych płynów, liczba epizodów moczenia w ciągu 14 dni, epizody nykturii, objętość diurezy nocnej, obecność parć naglących, a także zaparć. Wykonano też podstawowe pomiary antropometryczne. Dane zostały poddane analizie – obliczano średnie objętości mikcji, maksymalne objętości mikcji, ilość moczu oddanego do godziny 17:00 oraz diurezę dobową. Podobnej ocenie poddano objętości przyjmowanych płynów. Wyniki: Wśród badanych dominowali pacjenci płci męskiej. Wywiad rodzinny w kierunku moczenia nocnego był dodatni u ⅓ pacjentów. Mniej więcej ⅓ pacjentów miała tendencję do spożywania płynów bezpośrednio przed snem. Liczba pacjentów moczących się sporadycznie (23–45%) była porównywalna z liczbą pacjentów moczących się częściej (28–55%). U 11 pacjentów (21,6%) diureza nocna sugerowała występowanie nocnej poliurii. U prawie ¼ pacjentów (12–23,5%) wykazano czynnościowe zmniejszenie pojemności pęcherza. Wnioski: Monosymptomatyczne moczenie nocne częściej dotyka chłopców. Wywiad rodzinny był dodatni u prawie ⅓ pacjentów. Pacjenci i ich opiekunowie nie są świadomi ograniczeń płynowych w okresie poprzedzającym sen nocny. Częstość występowania poliurii nocnej i zmniejszonej czynnościowej pojemności pęcherza jest porównywalna w badanej grupie.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 4; 498-506
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rozpoznanie zespołu Alporta i nefropatii cienkich błon podstawnych w wieku dziecięcym
Diagnosis of Alport syndrome and thin basement membrane nephropathy in childhood
Autorzy:
Moczulska, Anna
Walkosz, Joanna
Zarębska, Estera
Mleczko, Mateusz
Zachwieja, Katarzyna
Wierzchowska-Słowiaczek, Ewa
Ogarek, Iwona
Wilkosz, Katarzyna
Kwinta-Rybicka, Joanna
Stec, Zofia
Szczęsny-Choruz, Elżbieta
Miklaszewska, Monika
Drożdż, Dorota
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1036232.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
Tematy:
biopsja nerki
zespół alporta
nefropatia cienkich błon podstawnych
kidney biopsy
alport syndrome
thin basement membrane nephropathy
Opis:
WSTĘP: Zespół Alporta (ZA) i choroba cienkich błon podstawnych (TBMN), jako genetycznie uwarunkowane glomerulopatie, są w wieku dziecięcym trudne do różnicowania i brak jest czynników prognostycznych odległych powikłań. Celem opracowania była analiza porównawcza przebiegu klinicznego i zmian histopatologicznych w biopsji nerki u dzieci z rozpoznanym ZA lub TBMN. MATERIAŁ I METODY: Grupę badaną stanowiło 53 dzieci (27 dziewczynek) w wieku 9,5 roku, leczonych w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym w Krakowie w latach 1988–2015 z powodu ZA (n = 25) lub TBMN (n = 28). Wynik biopsji nerki skorelowano w grupach z danymi klinicznymi z wykorzystaniem Statistica12(StatSoft). WYNIKI: Krwinkomocz rozpoznano u dzieci w wieku od 1 do 17 lat (mediana 6 lat), białkomocz u 14 dzieci z ZA (56%). Czas obserwacji przed wykonaniem biopsji był istotnie dłuższy w TBMN: 38 vs. 11 miesięcy w ZA (p = 0,01). U 11(39%) pacjentów z TBMN stwierdzono w biopsji przyrost mezangium. W ZA u 4(16%) pacjentów nie wykazano zmian morfologicznych. W analizie regresji wieloczynnikowej najsilniejszym parametrem patomorfologicznym, warunkującym występowanie białkomoczu, była nieregularna grubość błon podstawnych (R2 = 0,56, p = 0,011). W leczeniu stosowano ACEI u 14 dzieci z białkomoczem, prednizon u 8, cyklosporynę A u 8, pulsy methylprednizolonu u 2. U dwóch chłopców rozwinęła się schyłkowa niewydolność nerek przed 18 r.ż. U 2 pacjentów z rozpoznaniem wstępnym TBMN wystąpił w dalszym przebiegu choroby białkomocz. WNIOSKI: U dzieci z ZA i TBMN czynnikami złej prognozy są białkomocz z nieregularnością błon podstawnych kłębuszka. Obecność izolowanego krwinkomoczu i ścieńczenia błon podstawnych nie wyklucza złego rokowania. Wczesne wykonywanie biopsji nerki u młodych pacjentów z izolowanym krwinkomoczem nie jest miarodajne. Rekomenduje się zatem wprowadzenie do diagnostyki badań genetycznych umożliwiających wczesne rozpoznanie.
INTRODUCTION: The Alport syndrome (AS) and thin basement membrane nephropathy (TBMN) are glomerulopathies of genetic origin difficult to differentiate, with no predictors of a long term outcome. The aim of the study was to analyze clinical data regarding kidney histopathology in children with AS and TBMN. MATERIAL I METHODS: The study group consisted of 53 children (27 girls) aged 9.5 years, treated for AS (n = 25) or TBMN (n = 28) at University Children's Hospital of Cracow between 1988–2015. The kidney biopsy result was correlated with clinical data in both groups using Statistica12 (Statsoft). RESULTS: Hematuria was diagnosed in all the children at the age of 1–17 (median 6 years) and proteinuria in 14 patients with AS (56%). The follow-up time before biopsy was longer in TBMN – 38 vs. 11 months (p = 0.01). In 11 (39%) TBMN patients mesangial proliferation was observed. Among the AS patients in 4 cases (16%) no kidney pathology was found. Multiple regression analysis indicated an irregular basement membrane structure as the most significant predictor for proteinuria (R2 = 0.56, p = 0.011). Therapy with ACEI was introduced in 14 patients with proteinuria, prednisone in 8 patients, cyclosporine A in 8 and methylprednisolone pulses in 2. Two boys progressed to end stage renal failure before the age of 18 years. Two patients with TBMN developed proteinuria in later follow-ups. CONCLUSIONS: Proteinuria and irregularity of basement membrane in children with AS and TBMN are predictors of poor prognosis. Hematuria and thinning of basal membrane do not ensure benign follow-up. Early kidney biopsy in young children with isolated hematuria seems to be not useful. Intorduction of genetical testing is needed for early diagnosig instead.
Źródło:
Annales Academiae Medicae Silesiensis; 2017, 71; 73-81
1734-025X
Pojawia się w:
Annales Academiae Medicae Silesiensis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leczenie czynnikami pobudzającymi erytropoezę u dzieci z przewlekłą chorobą nerek w 3.-5. stadium – wyniki ogólnopolskiego badania wieloośrodkowego Polskiego Towarzystwa Nefrologii Dziecięcej
Treatment with erythropoiesis stimulating agents in children with chronic kidney disease (3‑5) – Polish Society of Paediatric Nephrology multicentre analysis
Autorzy:
Jander, Anna
Wierciński, Ryszard
Bałasz-Chmielewska, Irena
Miklaszewska, Monika
Zachwieja, Katarzyna
Borzęcka, Halina
Zachwieja, Jacek
Olszak-Szot, Irena
Kubicki, Dariusz
Ziółkowska, Helena
Rubik, Jacek
Szczepańska, Maria
Runowski, Dariusz
Fendler, Wojciech
Tkaczyk, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031791.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
anaemia
children
dialysis
erythropoiesis-stimulating agents
treatment
niedokrwistość
przewlekła choroba nerek
dzieci
czynniki stymulujące erytropoezę
leczenie
Opis:
Introduction: Erythropoiesis-stimulating agents (ESA) are applied as a standard therapy in patients with anaemia in chronic kidney disease in children. There is scarce data on factors influencing ESA treatment efficacy in this population. The aim of our study was to describe the efficacy and details of ESA treatment in population CKD children (3.5) in Poland. Material and methods: The study has a prospective observational design and was performed in 12 dialysis centres for children in Poland. The analysis started on 1 Nov 2008 and lasted for the following 6 months. We analysed basic clinical and anthropometric data, details of renal replacement therapy with its modality, efficacy (KT/V) and duration, ESA (dose, administration), iron (concentration, storage, supplementation). Detailed analysis of anaemia was performed (haemoglobin, transferrin, ferritin concentration) at 1 month interval according to the local requirements. Results: The study group comprised 117 dialysed children and 35 children in predialysis period. The study showed that most of the dialysed children were treated with epoietin beta, despite the treatment modality. The mean dose of EPO was 99 (68.147) IU/kg/week for dialysed and 77 (43.98) for non-dialysed subjects. Mean haemoglobin concentration was 10.9}1.6 g/dl on dialysis and 11.2}1.1 g/dl in predialysis. The efficacy of anaemia treatment was unsatisfactory with 52% of undertreated dialysis subjects, whereas in predialysis 71% children achieved the target level. In multivariate analysis initial haemoglobin level >10 g/l (above median level), any infection, age at first dialysis and erythropoietin dose remained significant (predictors) of anaemia in dialysed children. Conclusion: We revealed that the anaemia treatment in Polish children is unsatisfactory. Late commencing the treatment, dosing based on adult formula (IU/kg/week) and infections could constitute risk factors for therapy failure.
Wstęp: Choć czynniki stymulujące erytropoezę (ESA) są stosowane od wielu lat w leczeniu niedokrwistości nerkopochodnej u chorych ze schyłkową niewydolnością nerek, niewiele jest badań oceniających skuteczność takiego leczenia u dzieci. Celem pracy była ocena skuteczności leczenia ESA u dzieci z przewlekłą chorobą nerek w Polsce, zarówno w okresie przeddializacyjnym, jak i dializacyjnym. Materiał i metoda: Badanie prospektywne, prowadzone od 1.11.2008 do 30.04.2009 r., ankietowe. Ankiety rozesłano do 12 ośrodków prowadzących leczenie dzieci z PChN zarówno dializami, jak i w okresie przeddializacyjnym. Pytania dotyczyły między innymi podstawowych danych chorego, przyczyny choroby nerek, wieku rozpoczęcia leczenia dializacyjnego, rodzaju stosowanej erytropoetyny, suplementacji żelaza, stężenia hemoglobiny. Wyniki: Analizą objęto 117 dzieci leczonych dializami i 35 w okresie przeddializacyjnym. W obu grupach stosowano głównie erytropoetynę beta (odpowiednio 74% i 77%) – mediana odpowiednio 99 (62‑142) i 77 (43‑98) IU/kg/tydzień. Średnie stężenie hemoglobiny wynosiło 10,9±1,6 g/dl u dzieci dializowanych i 11,2±1,1 g/dl w predializie. W grupie dializowanych 48% osiągnęło zalecane wartości hemoglobiny, w grupie leczonych zachowawczo – 71%. Wnioski: Badanie wykazało niedostateczną skuteczność leczenia niedokrwistości nerkopochodnej prou dializowanych dzieci w Polsce. Obecność zakażenia, zaawansowanie niedokrwistości na początku leczenia oraz niedostatecznie wysoka dawka erytropoetyny były czynnikami ryzyka niepowodzenia leczenia.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 2; 156-163
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-7 z 7

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies