Autor: Jackowski, Marek - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Ocena procesu gojenia się rany operacyjnej zaopatrzonej samoadaptacyjnym szwem skórnym lub staplerem mechanicznym Evaluation of the surgery wound healing process using self‑adaptive skin suture or mechanical staple
Autorzy:: Sztuczka, Ewa
Jackowski, Marek
Żukowska, Wioletta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393908.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: rana chirurgiczna
gojenie
szew
stapler
Opis:: Gojenie się rany jest skomplikowanym i rozłożonym w czasie procesem. Występowanie licznych obciążeń, stanów chorobowych, jak również uwarunkowania zewnętrzne, mają istotny wpływ na ryzyko powstania potencjalnych powikłań. Przygotowując pacjenta do zabiegu należy zwrócić uwagę na szereg czynników determinujących prawidłowy proces gojenia. Celem pracy było porównanie wyników wczesnego okresu gojenia rany operacyjnej z dostępu przez laparotomię przy zastosowaniu techniki samoadaptacyjnego szwu oraz staplera do zamykania powłok skórnych. Materiał i metodyka. Badaniem objęto 120 pacjentów zakwalifikowanych do trzech grup, zróżnicowanych pod względem stopnia czystości rany operacyjnej według CDC (Center for Disease Control and Prevention). Zastosowano obiektywne kryteria wykluczenia pacjentów ze względu na wyższe ryzyko wystąpienia powikłań. Warstwę skóry zamykano monofilamentowym szwem skórnym lub bądź jednorazowym staplerem. Prowadzono dziesięciodniową obserwację procesu gojenia się ran operacyjnych. Badanie było randomizowane. Wyniki. W przypadku grup pacjentów „rana czysta” i „rana czysta/skażona” nie zaobserwowano znaczących różnic w procesie gojenia ran. W grupie badanych „rana zakażona/brudna” zanotowano istotnie wyższą liczbę powikłań w procesie gojenia ran (p<0,05), w których zastosowano zaopatrzenie skóry monofilamentowym szwem chirurgicznym. Wnioski. Należy przyjąć, że zastosowanie szwu mechanicznego w ranach zakażonych/brudnych jest bardziej rekomendowane ze względu na niższe ryzyko powikłań gojenia rany. W przypadku ran czystych i czystych/skażonych dobór materiału szewnego nie ma istotnego wpływu na proces gojenia rany.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 4; 180-187
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Laparoskopowe operacje przepuklin pachwinowych w materiale własnym
Autorzy:: Załucki, Marek.
Piątkowski, Jacek.
Jackowski, Marek.
Jędrzejczyk, Waldemar.
Powiązania:: Lekarz Wojskowy 1996, Suplement I, s. [97]-100
Data publikacji:: 1996
Tematy:: Przepuklina pachwinowa leczenie chirurgia materiały konferencyjne
Laparoskopia stosowanie materiały konferencyjne
Chirurgia
Materiały konferencyjne
Opis:: Tab.; Bibliogr.; Materiały IV Sympozjum Sekcji Viscero-Syntezy Towarzystwa Chirurgów Polskich. Kazimierz Dolny 4-6 maja 1995.
Dostawca treści:: Bibliografia CBW

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Którą z metod wycięcia pęcherzyka żółciowego operować otyłych chorych?
Autorzy:: Juźków, Hubert.
Jackowski, Marek.
Kadłubowski, Andrzej.
Jędrzejczyk, Waldemar.
Powiązania:: Lekarz Wojskowy 1996, Suplement II, s. [141]-143
Data publikacji:: 1996
Tematy:: Kamica żółciowa leczenie chirurgia materiały konferencyjne
Otyłość materiały konferencyjne
Woreczek żółciowy choroby leczenie chirurgia materiały konferencyjne
Chirurgia
Materiały konferencyjne
Opis:: Tab.; Bibliogr.; Materiały IV Zjazdu Sekcji Chirurgii Wojskowej Towarzystwa Chirurgów Polskich; Bydgoszcz/Pieczyska 5-7.10.1995 r.
Dostawca treści:: Bibliografia CBW

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Endoskopowa nekrozektomia pod kontrolą obrazu fluoroskopowego w trakcie drenażu przezściennego martwicy ograniczonej trzustki
Autorzy:: Jagielski, Mateusz
Smoczyński, Marian
Adrych, Krystian
Sztuczka, Ewa
Jackowski, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391865.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: endoskopowa nekrozektomia
martwica ograniczona trzustki
ostre zapalenia trzustki
Opis:: Wstęp: Leczenie endoskopowe martwicy ograniczonej trzustki, podobnie jak inne metody leczenia małoinwazyjnego, ewaluowało na przestrzeni ostatnich lat. Cel: Celem pracy było określenie skuteczności i bezpieczeństwa endoskopowej nekrozektomii pod kontrolą obrazu fluoroskopowego w trakcie drenażu przezściennego objawowej martwicy ograniczonej trzustki. Materiały i metody: Dokonano retrospektywnej analizy 114 chorych z objawową martwicą ograniczoną trzustki, którzy byli leczeni endoskopowo w latach 2011–2016. Wyniki: Endoskopową nekrozektomię pod kontrolą obrazu fluoroskopowego w trakcie drenażu przezściennego przeprowadzono u 24/114 (21,05%) chorych. Średnia liczba procedur endoskopowych wynosiła 8,88 (3–27). Czynny drenaż martwicy trzustki był prowadzony średnio przez 40,1 (11–96) dni, zaś średnia liczba zabiegów endoskopowej nekrozektomii u jednego chorego wynosiła 6,54 (1–24). Dodatkowy drenaż przezskórny był prowadzony u dwóch osób. Powikłania endoterapii zaobserwowano u 9/24 (37,5%) pacjentów, natomiast sukces terapeutyczny osiągnięto u 23/24 (95,83%) chorych. Średni czas obserwacji wynosił 35 (18–78) miesięcy. Nawrót trzustkowego zbiornika płynowego stwierdzono u 4 pacjentów w trakcie obserwacji, natomiast średni czas pomiędzy zakończeniem endoterapii, a nawrotem zbiornika wynosił 19 (16–22) miesięcy. Nawrotowy trzustkowy zbiornik płynowy był leczony endoskopowo u trzech chorych, a chirurgicznie u jednego chorego. Długoterminowy sukces leczenia endoskopowego martwicy ograniczonej trzustki osiągnięto u 22/24 (91,67%) chorych. Wnioski: Endoskopowa nekrozektomia pod kontrolą obrazu fluoroskopowego w trakcie drenażu przezściennego jest skuteczną i bezpieczną metodą leczenia u wybranych chorych z martwicą ograniczoną trzustki.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 1; 12-17
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Rekomendowane standardy wyposażenia ośrodka leczniczego w zakresie chirurgii bariatrycznej i metabolicznej – doświadczenia własne
Autorzy:: Sztuczka, Ewa
Żukowska, Wioletta
Jackowski, Marek
Janik, Michał R
Paśnik, Krzysztof
Michalik, Maciej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1392906.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: Chirurgiczne leczenie otyłości
laparoskopia
rekomendacje
Opis:: Ze względu na masę ciała chorego, oraz niejednokrotnie ponadnormatywną posturę, w oddziale chirurgicznym uwzględnić należy wyposażenie w następujący sprzęt: 1. Odpowiednio wzmocnione łóżko szpitalne o szerokości do 120 cm i nośności co najmniej 250–300 kg. Łóżko bariatryczne powinno mieć możliwość podnoszenia leżanki do pozycji zagłówkowej, kucznej, pozycji Trendelenburga (do kąta +10˚) i anty-Trendelenburga (–10˚). W standardzie doposażyć je należy w poręcze i wysięgnik o wzmocnionej konstrukcji oraz solidne lejce ułatwiające wczesne, pooperacyjne uruchomienie pacjenta. 2. Wzmocniony materac (większy komfort zapewni materac próżniowy). 3. Odpowiednie siedzisko, krzesło, wózek inwalidzki, które umożliwią pacjentowi spędzanie czasu w korzystnej dla niego pozycji pionowej (poprawa czynności płuc i krążenia krwi). Siedzisko powinno oferować zadowalające obciążenie robocze do co najmniej 250–300 kg i odpowiednie wymiary siedzenia, które zapewnią wystarczającą przestrzeń dla bioder pacjenta i znajdującej się wokół nich tkanki tłuszczowej oraz uwzględnią kształt ciała chorego, rozkład jego masy (apple – shaped, pear - shaped). Doposażenie siedziska w kółka umożliwia bezpieczne przemieszczanie chorego w dowolne miejsce w szpitalu. 4. Stosowną do badania i leczenia leżankę bariatryczną, która sprosta wykonaniu codziennych czynności terapeutycznych i pielęgnacyjnych, np. zmianom opatrunków, przeprowadzeniu badania fizykalnego. Wskazana byłaby leżanka elektryczna, z regulacją wysokości i oparcia, oraz odpowiednim, bezpiecznym obciążeniem roboczym rzędu ok. 300 kg. 5. Dużych rozmiarów kabinę prysznicową, dostosowaną do potrzeb otyłych pacjentów. Dodatkowo należy wyposażyć ją w poręcze, uchwyty i mobilne krzesło toaletowe. 6. Solidny balkonik umożliwiający samodzielne poruszanie się, utrzymanie własnego ciężaru ciała zarówno w okresie przed-, jak i pooperacyjnym, ewentualnie profesjonalne nosidło do bezpiecznego przekładania pacjenta. 7. Wagę dostosowaną do pomiaru ciężaru ciała pacjentów bariatrycznych (możliwość dokonania pomiaru masy ciała do co najmniej 350 kg). 8. Stopnie (podesty), umożliwiające wejście i położenie pacjenta bariatrycznego, np. na leżance, kozetce opatrunkowej. 9. Specjalistyczne (duże) mankiety, które umożliwiają prawidłowy pomiar ciśnienia tętniczego krwi. Masa ciała chorych kwalifikowanych do operacyjnego leczenia otyłości najczęściej przekracza 100 kg. Bez względu na rodzaj proponowanej procedury chirurgicznego leczenia otyłości, konieczne jest odpowiednie wyposażenie sali operacyjnej w sprzęt i aparaturę medyczną. 1. Automatyczny stół operacyjny, umożliwiający bezpieczne ułożenie pacjenta w pozycji anty-Trendelenburga. Zalecane obciążenie robocze stołu do 350 kg. Wyposażenie w akcesoria umożliwiające utrzymanie żądanej pozycji chorego, np. szerokie podpory pod kończyny górne i dolne, masywne pasy mocujące chorego do stołu i zapobiegające ześlizgiwaniu podczas operacji, ale nieupośledzające krążenia krwi w kończynach. Posiadanie stołu z wymiennym blatem pozwoli na rezygnację z konieczności zabezpieczenia odpowiedniego wózka transportowego ze śluzy do sali operacyjnej. 2. Materac próżniowy, który po wypompowaniu powietrza dopasowuje się do ciała chorego i pozwala na odpowiednie umocowanie pacjenta na stole operacyjnym. Dostępem z wyboru chirurgicznego leczenia otyłości jest dziś technika laparoskopowa. Konieczne jest zatem posiadanie: 1. Dobrej jakości toru wizyjnego z insuflatorem gazu, najlepiej w technologii HDTV prezentującej obraz w naturalnych barwach z dobrym kontrastem i ostrością. System powinien być wyposażony w możliwość rejestracji zapisu przebiegu operacji oraz w pompę ssąco-tłoczącą, niezbędną do ewakuacji nagromadzonych płynów ustrojowych oraz wypłukania pola operacyjnego [6]. 2. Koagulującego urządzenia dwubiegunowego lub noża harmonicznego (preparowanie tkanek techniką laparoskopową wymaga zastosowania zaawansowanych narzędzi służących do cięcia i koagulacji tkanek). Zaletą tego sprzętu jest możliwość zamykania naczyń o średnicy 5–7 mm, a w przypadku skalpela harmonicznego zapewnienie cięcia, preparowania oraz koagulacji tkanek przy zastosowaniu jednego narzędzia roboczego. Nowoczesne instrumentarium elektrochirurgiczne pozwala też zmniejszyć zużycie materiału szewnego (co minimalizuje ryzyko powikłań, zakażenia miejsca operowanego, ponieważ w organizmie pacjenta pozostaje mniej ciała obcego), znacząco skraca czas operacji i zmniejsza utratę krwi [7, 8, 9]. 3. Bazowego i specjalistycznego instrumentarium medycznego. Ilość narzędzi, ich rodzaj oraz rozmiar zależy od wykonywanej procedury bariatrycznej. 1. Trzonek i ostrze nr 11. 2. Strzykawka z 10 ml roztworu 0,9% NaCl. 3. Nożyczki do preparowania tkanek. 4. Nożyczki do szwów. 5. Dwa haki Langenbecka. 6. Końcówka ssąca z drenami. 7. Dren do insuflacji gazu. 8. Igła Veressa do wytworzenia odmy. 9. Dwa kleszczyki typu Pean. 10. Imadło. 11. Dwie pincety chirurgiczne. 12. Dwa opinaki typu Backhaus. 13. Dwa haczyki jednozębne do uchwycenia powięzi, ewentualnie dwa kleszczyki Kochera. 14. Materiał opatrunkowy: 15. Materiał szewny do zamknięcia otworów po trokarach: 16. Dren Redona nr 14 lub 16. 17. Worek do pasywnego drenażu Redona. 18. Antyadhezyjne opatrunki pooperacyjne. Zalecane instrumentarium bazowe przedstawiono na fotografii 1. 1. Trokar optyczny o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm  i długości 15 cm. 2. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm  i długości 15 cm. 3. Dwa trokary o średnicy 5 mm lub dwa trokary o średnicy  10/12 mm z redukcją na 5mm i długości 15 cm. 4. Wideokamera lub optyka skośna o kącie 30˚ ze światłowodem. 5. Retraktor do podtrzymania wątroby. 6. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm. 7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm. 8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm  i długości 40–44 cm. 9. Monopolarna elektroda hakowa o średnicy 5 mm  i długości 40–44 cm. 10. Atraumatyczne kleszczyki typu Babcock o średnicy 5 mm  lub 10 mm. 11. Imadło. 12. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej energii  bipolarnej o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia  od 35 cm. 13. Klipsownica. 14. Klipsy naczyniowe. 15. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją,  o średnicy12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,  lub uniwersalna rączka 16. Kilka (6–7) ładunków do endoskopowego staplera  liniowego o różnej wysokości zszywek (wybierając  ładunek, należy kierować się wiedzą o grubości oraz  biomechanice tkanki). 17. Stapler okrężny o średnicy 25 CDH i długiej rękojeści  (ewentualnie w wyposażeniu dodatkowym kowadełko typu  or-vill). 18. Filtr oddymiający pole operacyjne [10]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji Roux-en-Y Gastric Bypass techniką laparoskopową (LRYGB) przedstawiono na fotografii 2. 1. 5 ml błękitu metylenowego 1% do sprawdzenia szczelności  zespolenia. 2. Strzykawkę10 ml. 3. Sondę żołądkową 34–36. 1. Trokar optyczny o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm  i długości15 cm. 2. Trokar o średnicy 5 mm lub 10/12 mm z redukcją na 5mm  i długości 15 cm. 3. Dwa trokary o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm  i długości 15 cm. 4. Wideokamera lub skośna optyka o kącie 30˚ ze światłowodem. 5. Retraktor do podtrzymania wątroby. 6. Zakrzywiony dysektor o średnicy 5 mm i długości 40–44cm. 7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5mm i długości 40–44cm. 8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm  i długości 40–44 cm. 9. Rurka kalibracyjna z podziałką do 10 cm o średnicy 5mm  i długości 40–44 cm. 10. Imadło. 11. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej  energii bipolarnej o średnicy 5mm lub 10 mm i długości  ramienia od 35cm. 12. Klipsownica. 13. Klipsy naczyniowe do uszczelnienie szwów staplerowych  na żołądku. 14. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją  średnicy 12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,  lub uniwersalna rączka. 15. Kilka (6–7 sztuk) ładunków do endoskopowego staplera  liniowego o różnej wysokości zszywki (wybierając ładunek,  należy kierować się wiedzą o grubości oraz biomechanice  tkanki). 16. Filtr do ewakuacji dymu z pola operacyjnego. 17. Endocatch / bag (do wyjęcia resekowanej części żołądka). 18. Rozwieracz trójramienny do bezpiecznego usunięcia worka  z żołądkiem [11]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji resekcji rękawowej żołądka techniką laparoskopową (LSG) przedstawiono na fotografii 3. 1. sondę żołądkową 34–44 CDH. 2. 5 ml błękitu metylenowego 1%. 3. Strzykawkę 10 ml. 1. Trokar optyczny o średnicy10 mm. 2. Trokar o średnicy15 mm z redukcją na 5 mm. 3. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm. 4. Retraktor Goldfinger. 5. Opaska gastric band. 6. Wideokamera lub skośna optyka 30˚ ze światłowodem. 7. Retraktor do podtrzymania wątroby. 8. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm. 9. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44cm. 10. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm  i długości 40–44 cm. 11. Imadło. 12. Skalpel harmoniczny, lub instrument zaawansowanej energii  bipolarnej, o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia  od 35 cm. 13. Klipsownica i klipsy naczyniowe. 14. Filtr do ewakuacji zadymienia w polu operacyjnym [12]. Wprawdzie odchodzi się obecnie od zakładania opasek bariatrycznych, niemniej jednak są jeszcze ośrodki w kraju, które decydują się na tę metodę operacyjną. null null null Częstość występowania otyłości oraz chorób jej towarzyszących gwałtownie wzrasta zarówno w kraju, jak i na świecie, osiągając skalę epidemii. Zgodnie z wynikami badań naukowych, zabiegi bariatryczne stanowią obecnie jedyną metodę leczenia otyłości olbrzymiej o udowodnionej skuteczności. Postęp wiedzy, który dokonał się na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat, pozwolił na zweryfikowanie wskazań do chirurgicznego leczenia otyłości [1]. Złotym standardem leczenia operacyjnego jest zastosowanie małoinwazyjnych technik laparoskopowych, które wiążą się ze zmniejszonym odsetkiem powikłań oraz niższą śmiertelnością okołozabiegową [2, 3]. Dostęp laparoskopowy zapewnia także mniejsze ryzyko kontaminacji ran operacyjnych, uzyskanie lepszych efektów kosmetycznych i szybszy powrót pacjenta do codziennych czynności życiowych i zawodowych. Zaleca się, aby zabiegi chirurgicznego leczenia otyłości wykonywano w ośrodkach z doświadczeniem w chirurgii bariatrycznej i metabolicznej, posiadających wyszkoloną kadrę oraz niezbędny sprzęt [3]. Terapia i opieka pielęgnacyjna nad pacjentem oraz przygotowanie chorego do bariatrycznej procedury chirurgicznej wymaga odpowiedniego, i dodatkowego, wyposażenia oddziału oraz bloku operacyjnego w aparaturę medyczną, która dostosowana jest do chorych z otyłością olbrzymią [4]. Ośrodek taki powinien dysponować również możliwością leczenia powikłań występujących po operacjach bariatrycznych [5].
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 5; 52-56
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Uśmierzanie bólu pooperacyjnego w chirurgii ogólnej – zalecenia Towarzystwa Chirurgów Polskich, Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii, Polskiego Towarzystwa Badania Bólu oraz Polskiego Towarzystwa Znieczulenia Regionalnego i Leczenia Bólu
Autorzy:: Wordliczek, Jerzy
Zajączkowska, Renata
Dziki, Adam
Jackowski, Marek
Richter, Piotr
Woroń, Jarosław
Misiołek, Hanna
Dobrogowski, Jan
Paśnik, Krzysztof
Wallner, Grzegorz
Malec-Milewska, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1392399.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: zalecenia
ból
leczenie bólu
farmakoterapia
chirurgia ogólna
postępowania okołooperacyjne
Opis:: Szacuje się, że każdego roku na świecie przeprowadzanych jest ponad 310 milionów zabiegów operacyjnych. Prawidłowe postępowanie przeciwbólowe w okresie okołooperacyjnym jest fundamentalnym prawem każdego pacjenta, zmniejsza także znacząco liczbę powikłań pooperacyjnych oraz czas i koszty hospitalizacji, szczególnie u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka (ASA III-V), poddawanych rozległym zabiegom chirurgicznym oraz hospitalizowanych w oddziałach intensywnej terapii. Pomimo tak istotnych argumentów przemawiających za prowadzeniem skutecznej analgezji w okresie okołooperacyjnym, u blisko 79% pacjentów operowanych w trybie hospitalizacji oraz 71% pacjentów operowanych w trybie ambulatoryjnym (tzw. chirurgia 1-dnia) obserwowano pooperacyjny ból o nasileniu umiarkowanym, silnym lub ekstremalnym. Dlatego też skuteczne uśmierzanie bólu pooperacyjnego powinno być jednym z priorytetów zintegrowanego, nowoczesnego postępowania okołooperacyjnego, którego składowymi poza adekwatną analgezją są wczesne odżywianie drogą przewodu pokarmowego, wczesne uruchamianie pacjentów oraz aktywna fizjoterapia. W obecnie publikowanych „Zaleceniach” zespół autorów dokonał aktualizacji poprzednich „Rekomendacji” przede wszystkim w zakresie dotyczącym metod optymalizacji uśmierzania bólu pooperacyjnego oraz nowych technik i leków wprowadzonych do terapii bólu pooperacyjnego w ostatnich latach. Zaktualizowano także algorytmy pooperacyjnego postępowania przeciwbólowego w różnych kategoriach zabiegów.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 1; 47-68
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Wytyczne leczenia przetok przewodu pokarmowego. Stanowisko Grupy Ekspertów Towarzystwa Chirurgów Polskich
Autorzy:: Sobocki, Jacek
Jackowski, Marek
Dziki, Adam
Tarnowski, Wiesław
Banasiewicz, Tomasz
Kunecki, Marek
Słodkowski, Maciej
Stanisławski, Michał
Zaczek, Zuzanna
Richer, Piotr
Matyja, Andrzej
Frączek, Mariusz
Wallner, Grzegorz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391629.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: leczenie
przetoka przewodu pokarmowego
terapia podciśnieniowa
żywienie pozajelitowe
Opis:: Wstęp: Nieszczelność przewodu pokarmowego należy do najtrudniejszych problemów w chirurgii przewodu pokarmowego. Związana jest ona z: wysoką chorobowością i licznymi powikłaniami, dużym ryzykiem zgonu, przedłużoną hospitalizacją oraz zwielokrotnieniem kosztów leczenia. Cel: Zadaniem zespołu było opracowanie zaleceń dotyczących leczenia przetok przewodu pokarmowego zgodnie aktualną wiedzą medyczną w celu ograniczenia śmiertelności oraz chorobowości związanej z leczeniem. Materiały i metody: Opracowanie niniejszych zaleceń oparto na przeglądzie dostępnego piśmiennictwa z baz PubMed, Medline i Cochrane Library z okresu od 1.01.2010 do 31.12.2020, ze szczególnym uwzględnieniem przeglądów systematycznych oraz zaleceń klinicznych uznanych towarzystw naukowych. Zalecenia sformułowano w formie dyrektywnej i poddano je ocenie metodą Delphi. Wyniki i wnioski: Przedstawiono 9 zaleceń wraz z omówieniem oraz uwagami ekspertów. Leczenie powinno być prowadzone w oparciu o zespół wielodyscyplinarny (chirurg, anestezjolog, specjalista żywienia klinicznego/dietetyk, pielęgniarka, farmaceuta, endoskopista).
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2021, 93, 4; 57-69
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Wytyczne Towarzystwa Chirurgów Polskich i Polskiego Towarzystwa Chirurgii Onkologicznej w zakresie akredytacji dla ośrodków wykonujących zabiegi cytoredukcyjne oraz procedury HIPEC w leczeniu pierwotnych i wtórnych nowotworów otrzewnej
Autorzy:: Jastrzębski, Tomasz
Richter, Piotr
Zegarski, Wojciech
Dziki, Adam
Wallner, Grzegorz
Jeziorski, Arkadiusz
Wysocki, Wojciech
Jackowski, Marek
Bębenek, Marek
Olesiński, Tomasz
Polkowski, Wojciech
Wyrwicz, Lucjan
Wydra, Dariusz
Biernat, Wojciech
Czauderna, Piotr
Studniarek, Michał
Polec, Tomasz
Owczuk, Radosław
Sommer, Anna
Szewczyk, Krzysztof
Mielko, Jerzy
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391757.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: akredytacja
cytoredukcja
HIPEC
jakość leczenia
nowotwory otrzewnej
Opis:: Chirurgiczne leczenie chorych z przerzutami do otrzewnej, w skojarzeniu z dootrzewnową chemioterapią perfuzyjną w hipertermii (HIPEC) oraz terapiami systemowymi, jest coraz powszechniej stosowane i przy właściwej kwalifikacji chorych pozwala uzyskać 5-letnie przeżycia na poziomie 32–52%. Niezbędnymi warunkami dobrych wyników takiego leczenia są: wysokie doświadczenie i infrastruktura ośrodka, doświadczenie zespołu operacyjnego oraz właściwa kwalifikacja do zabiegu. W następstwie dyskusji związanej z potrzebą oceny jakości i wyników leczenia, na wniosek Sekcji Nowotworów Otrzewnej Polskiego Towarzystwa Chirurgii Onkologicznej, opracowano warunki akredytacji i powołano Komisję Akredytacyjną dla ośrodków wykonujących zabiegi cytoredukcyjne oraz HIPEC w leczeniu pierwotnych i wtórnych nowotworów otrzewnej.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 4; 47-53
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki