Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "dramat XX wieku" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-12 z 12
    Tytuł:
    Polski krytyk teatralny Andrzej Wirth – mistrz przemieszczania się i jego rola w kształtowaniu nowego oblicza teatru w Niemczech
    Polish theatre critic Andrzej Wirth – a master of movement and his role in shaping the new face of theatre in Germany
    Autorzy:
    Mirecka, Agata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/26731324.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
    Tematy:
    Andrzej Wirth
    dramat XX wieku
    teatrologia stosowana
    emigracja
    20th century drama
    applied theatre studies
    emigration
    Opis:
    Andrzej Wirth, a 20th century Polish essayist, philosopher and theatre critic, is one of the often forgotten theatre and drama scholars in Poland, perhaps due to his long life in exile. A recognized expert in theatre studies and philosophy, he has lectured at many universities around the world, especially in the United States and Europe. He gained particular recognition as the founder and director of the Institute for Applied Theatre Studies at the University of Giessen in Germany. The aim of this article is to introduce Wirth’s personality, outline his life between cultures and highlight his importance for the development of theatre studies in Germany, as well as his great contribution to the promotion of Polish literature in Germany in the mid-20th century. Andrzej Wirth’s life was beyond borders and divisions, although with a particular attachment to the culture of his homeland and Germany; he was rooted in childhood memories and a desire for theatre as a liberated art in an age of evolving media technologies.
    Źródło:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria; 2022, 22; 173-184
    2081-1853
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zezwierzęcenie świata ludzi. „Nosorożec” Eugène’a Ionesco
    Animalization of the human world. Eugène Ionesco, "Rhinoceros"
    Autorzy:
    Wolska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/968007.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Twentieth Century Drama
    the Theatre of the Absurd
    Eugène Ionesco
    "Rhinoceros"
    dramat xx wieku
    dramat absurdu
    "nosorożec" eugène’a ionesco
    Opis:
    The article presents the originality and the timeless meaning of the 1959 Eugène Ionesco play, Rhinoceros which is situated, despite its unambiguous ‘animal’ parable, within the Theatre of the Absurd. In the perspective of the author of the article it is not only Ionesco’s protest against fascism conditioned by the political circumstances which is significant in particular time but the work portraying mechanisms of influence on society, which appears as ‘the masses’, the whole of the society, devoid of any deeper connection with ethical and moral values of humanistic culture, common to all authoritarian ideologies. Among others, the article refers to opinions of scholars of drama and theatre critics on the evolution of Ionesco’s dramatic works and such sociological‑cultural and literary contexts as: 1) José Ortega y Gasset’s thoughts on brutal ‘direct action’ applied to the masses by force factors and on ‘fear of touch’ felt by an individual defending the values of humanistic culture, included in The Revolt of the Masses; 2) plays by Ionesco in which the theme of metamorphosis is important; 3) other works of the Theatre of the Absurd of similar meaning but using different artistic means, Samuel Beckett’s Catastrophe in particular.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica; 2016, 34, 4
    1505-9057
    2353-1908
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Przepisywanie” dramatu jako przykład transferu literackich mitów
    „Rewriting” Drama as a Transfer of the Literary Myths
    Autorzy:
    Figzał-Janikowska, Magdalena Maria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/467727.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    przepisywanie, transfer, mit literacki, dramat XX wieku, Heiner Müller, Pier Paolo Pasolini
    rewriting, transfer, literary myth, 20th century drama, Heiner Müller, Pier Paolo Pasolini
    Opis:
    The article is focused on “rewriting” classic dramas as a tendency which is representative for dramaturgy of the second half of the 20th century. This phenomenon is strictly related to the paradigm shift in literature and theatre. “Rewriting” is based on re-interpretation and re-contextualisation of the well-known literary myths, and as a method of writing it helps to discover the new meanings of classic literature. “Rewriting” can also be considered as a transfer of the original classic text to a new cultural, social, and historical reality. The article is an attempt to characterise this kind of dramaturgy using selected plays of Heiner Müller and Pier Paolo Pasolini.
    Artykuł traktuje o zjawisku „przepisywania” klasycznych tekstów jako tendencji charakterystycznej dla dramaturgii drugiej połowy XX wieku, ściśle związanej z przemianami na gruncie literatury oraz zmianą paradygmatu w zakresie sztuk widowiskowych. Jako praktyka dramatopisarska „przepisywanie” polega na reinterpretacji i rekontekstualizacji utrwalonych kulturowo mitów literackich, dzięki czemu mogą one odsłonić całkiem nowe znaczenia. Dochodzi tu zatem do swoistego transferu pierwotnego tekstu do nowej rzeczywistości społecznej, historycznej i kulturowej, którego celem staje się poszukiwanie punktów stycznych między tradycją a współczesnością. Powyższe zjawisko zobrazowane zostaje na przykładzie tekstów dwóch współczesnych dramatopisarzy: Heinera Müllera i Piera Paolo Pasoliniego.  
    Źródło:
    ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2019, 39; 25-38
    1508-6305
    2544-3186
    Pojawia się w:
    ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Talent w teatrze zazdrości
    Talent in a Theater of Envy
    Autorzy:
    Ignaczak, Lidia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/690219.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    dramat XX wieku
    teatr XX wieku
    historia muzyki
    historia teatru
    Paul Barz
    Peter Shaffer
    Spiró Gyōrgy
    20th Century drama
    20th Century theater
    history of music
    history of theater
    Opis:
    This article concerns three selected works of the 20th Century drama: Peter Shaffer’s Amadeus (which had its first-night performance in the Oliver Theatre in London on 11.02.1979), The Impostor Gyorgy Spiró (staged before the Budapest audience in the theatre Katona József Szinhaz on 28.10.1983), and the drama The Four Hand Dinner of Paul Barz (included in the repertoire of European theaters after its first-night performance at the Deutsche Oper in Berlin on 27.01.1987). These dramas present the very thorough, and at the same time subtle analysis of the relationships between artists talented in varying degrees: their mutual curiosity, excessive admiration, cautious distance, small mutual malice or resulting from complexes passionate jealousy. It is interesting that the three so different playwrights used in these dramas the same structural scheme: reaching into the history of theater or music, on the canvas of real artistic biography they created their own tale about desire of unattainable fame, about creative solitude and social exclusion of talented misfits.
    Źródło:
    Prace Polonistyczne; 2014, 69; 65-82
    0079-4791
    Pojawia się w:
    Prace Polonistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wczesna dramaturgia Stefana Żeromskiego w świetle jego fascynacji teatrem
    Stefan Żeromski’s Early Dramatic Work in the Light of His Fascination with Theatre
    Autorzy:
    Sobieraj, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29519875.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Stefan Żeromski
    historia dramatu polskiego
    dramat polski XX wieku
    Polish drama history
    20th-century Polish drama
    Opis:
    Artykuł prezentuje kontekstową interpretację dwóch wczesnych dramatów Stefana Żeromskiego, Grzech i Dramatu akt pierwszy, niepublikowanych i niewystawianych za życia pisarza i odkrytych dopiero w 1945 i 1959 roku. Żeromski przez całe życie fascynował się teatrem, czego wyrazem może być na przykład jego nieukończony esej "Pochwała sztuki teatru" z 1924 roku lub odpowiedź na ankietę przygotowaną przez "Przegląd Warszawski" dotyczącą Teatru Narodowego w Warszawie, który wtedy ponownie otwierał swoje podwoje. Jego poglądy są bliskie ideom głoszonym przez twórcę narodowej sceny, Wojciecha Bogusławskiego, a także wszystkim  formułowanym w XIX wieku poglądom, które podkreślały społeczną i patriotyczną misję polskiego teatru. Artystyczna wyobraźnia pisarza kształtowała się na podstawie konwencji teatru XIX wieku, opartego na iluzji scenicznej, zasadzie psychologicznej wiarygodności i wymaganiach naturalnego wyrazu aktorskiego. Głosząc pierwszeństwo deklamacji i słowa poetyckiego w teatrze, Żeromski opowiadał się za literackimi teoriami dramatu. Grzech i Dramatu akt pierwszy (który pozostał nieukończony) to dowód zdolności dramaturgicznych autora. W obu tekstach jego nowatorskie podejście do tematyki i problemów społecznych łączy się z konwencjami dramatu i teatru XIX wieku. Pierwsza inscenizacja Grzechu z nowym zakończeniem napisanym przez Leona Kruczkowskiego w 1950 roku stanowi interesujący epizod w historii polskiego życia teatralnego w połowie XX wieku, świadczący o ówczesnych ograniczeniach ideologicznych i politycznych.
    This article offers a context-bound interpretation of two early dramas written by Stefan Żeromski, i.e. Grzech (The Sin) and Dramatu akt pierwszy (A Drama’s First Act), which remained unpublished and were never staged during his lifetime. The texts were only discovered in 1945 and 1959, respectively. Żeromski had been fascinated with theatre throughout his life, which is evident, for example, in his unfinished essay Pochwała sztuki teatru (‘Apology for the Art of Theatre,’ 1924) or in his answer to the survey prepared by Przegląd Warszawski about the Narodowy Theatre in Warsaw, reopening at the time. His views are reminiscent of ideas propounded by the founder of the national stage, Wojciech Bogusławski, as well as of all the views formulated throughout the 19th century that emphasised the social and patriotic mission of Polish theatre. The artistic imagination of the writer had been shaped by the conventions of 19th-century theatre, based on stage illusion, the principle of psychological verisimilitude and requirements of natural acting expression. By professing the primacy of declamation and poetic word in theatre, Żeromski sided with literary theories of drama. Grzech and Dramatu akt pierwszy (which remained unfinished) both exhibit the author’s knack for dramaturgy. They both combined novelty as to subject matter and treatment of social problems with some conventions of 19th-century drama and theatre. The first ever production of Grzech, supplied with a new ending written by Leon Kruczkowski, put on in 1950 is an interesting episode in the history of Polish theatre life in the middle of the 20th century, bearing testimony to its ideological and political limitations.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2016, 65, 1/2; 173-193
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    "Nacinanie sykomory" - czyli jak badać chrześcijański wymiar dramatu i teatru XX wieku
    Autorzy:
    Kaczmarek, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/624303.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    dramat
    teatr
    chrześcijaństwo
    Opis:
    The paper approaches the problem of a research of a Christian dimension of literature and theatre in the period of the crisis of Christian anthropology, which has been deeply felt at the end of the 20th century. Destructive elements have appeared in the understanding of the history and the role which Christianity has played in the construction of the world. The fruits of the contemporary culture have become sour; they contradict achievements of humanism and create an entity which has been named by Pope John Paul II as the “culture of death”. A researcher of the 20th century literature and theatre in his/her attempt to reach to the source of these processes and reveal real roots of the European culture must make an “incision” with Logos or with “the Light of the Gospel” on the body of the work created by this culture. So, that, as a result of this “incision” the elements which poison it might be eliminated. In this way a transcendental dimension of the European culture could be revealed and a proper description could start; proper because it could undertake the type of anthropology which had been revealed in the Bible and later developed by Judaism and Christianity.
    Źródło:
    Colloquia Litteraria; 2016, 21, 2; 11-28
    1896-3455
    Pojawia się w:
    Colloquia Litteraria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Inspiracje Moniuszkowskie w muzyce XX wieku. Opera Pomsta Jontkowa Bolesława Wallek Walewskiego
    Autorzy:
    Miklaszewska, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/634257.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Bolesław Wallek Walewski
    Pomsta Jontkowa
    Stanisław Moniuszko
    Halka
    opera
    dramat wagnerowski
    folklor podhalański
    Opis:
    Bolesław Wallek Walewski był jedną z czołowych postaci krakowskiego życia muzycznego w okresie międzywojennym. Do jego najwybitniejszych dzieł należy opera Pomsta Jontkowa, której libretto jest kontynuacją Halki Stanisława Moniuszki. W artykule scharakteryzowano muzyczne związki pomiędzy obu operami, widoczne m.in. we wprowadzeniu przez Wallek Walewskiego cytatów motywów z Halki, a także wskazano różnice stylistyczne między obydwoma dziełami. Wyznaczają je trzy elementy: warstwa językowa librett, główne założenia dramaturgiczne oraz styl muzyczny. Libretto Halki napisane zostało przez W. Wolskiego bez aluzji do elementów gwarowych, natomiast B. Wallek Walewski w libretcie Pomsty Jontkowej wykorzystał w szerokim zakresie gwarę podhalańską. W przeciwieństwie do Halki, osią dramatu Wallek Walewskiego jest motyw zemsty górala na możnych panach. Styl muzyczny opery Walewskiego wykazuje pokrewieństwo z muzyką Wagnera, z nurtem muzycznego folkloryzmu (poprzez nawiązanie do folkloru podhalańskiego), oraz impresjonizmu. W artykule poruszono ponadto problem recepcji dzieła. Pomsta Jontkowa była najbardziej znanym i często wystawianym w Polsce dziełem operowym krakowskiego kompozytora. Jej prapremiera odbyła się w Teatrze Wielkim w Poznaniu w 1926 roku. Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych opera ta cieszyła się w Polsce dużą popularnością, wystawiły ją także inne teatry operowe w kraju (z wyjątkiem sceny warszawskiej). Po II wojnie światowej Pomstę Jontkową wystawiła Opera Wrocławska.Moniuszko-Based Inspirations in Twentieth-Century Music. The Opera Pomsta Jontkowa by Bolesław Wallek WalewskiSUMMARYBorn in Lvov but fi rst of all associated with the musical circles in Krakow, Bolesław Wallek Walewski (1885-1944) referred to one of Stanisław Moniuszko’s most famous operas – Halka [Helen] – when composing his own opera Pomsta Jontkowa [Jontek’s Vengeance] (1924). The contemporaries regarded Halka and Pomsta Jontkowa as a series. Both operas share common elements: Halka (Warsaw version) and Pomsta Jontkowa are four-act operas, the same characters appear in their librettos (Jontek, Zofia), and in both works the confl icts between the gentry and the peasants are highly important. The musical connections between the operas are evidenced by Walewski’s use of the leading motifs. Moreover, both in Halka and in Pomsta Jontkowa, there are highlanders’ dances. Walewski also includes melodies from Halka into his work.The principal difference between the two operas is determined by three elements: the language of the librettos, the main dramatic assumptions, and the musical style. The libretto of Halka was written by Włodzimierz Wolski (1824-1882) without references to dialectal elements whereas Walewski liberally used the Podhale highlanders’ dialect in his libretto. Moreover, unlike Halka, which emphasizes the personal experiences of the main heroine and social confl icts, the axis of Walewski’s drama is the motif of the highlander’s revenge on the wealthy lords. The musical style of Pomsta Jontkowa shows, on the one hand, a similarity with Richard Wagner’s music (harmony, instrumentation, and the way of treatment of leitmotifs), while on the other – a similarity to the trend of musical folklorism and impressionism. An innovative idea is the combination of impressionist features with the stylization of highlanders’ folklore.Pomsta Jontkowa was the best known opera of the Krakow composer in Poland in the nineteen-twenties and thirties, and at the same time it was one of the most original Polish operas of the interwar period. It combines traditional elements with modern ones, and it is an expression of the late inspirations by Wagnerian music and esthetics in Polish music, as well as referring to the best traditions of the Polish national opera.
    Źródło:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio L – Artes; 2017, 15, 1
    2083-3636
    1732-1352
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio L – Artes
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Maxwell Anderson jako teoretyk dramatu
    Maxwell Anderson as a Drama Theoretician
    Autorzy:
    Brodzińska, Izabela
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1954016.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Maxwell Anderson
    dramat amerykański
    dramat poetycki
    tragedia wierszowana
    teoria dramatu i teatru XX wieku
    american drama
    poetical drama
    tragedy in verse
    theory of the 20th century drama and theatre
    Opis:
    Born in 1888 in Atlantic, Pennsylvania, Maxwell Anderson was among the generation of playwrights who changed the world's perception of American drama. The group of young dramatists included such famous names as Eugene O'Neill, Elmer Rice, Sidney Howard, RobertSherwood, George S. Kaufman, Samuel N. Behrman and Paul Green; however, Anderson was more prolific and versatile than anybody of them. During a career of just thirty years he produced thirty-three plays (about half the number he wrote) which include comedies and tragedies, plays in verse and in prose, satires and musicals. His first play White Desert was written in verse because he was weary of ”plays in prose that never lifted from the ground”. The play failed but Anderson didn't abandon his dream of bringing tragic poetry to the American stage. Examining Aeschylus', Sophocles', Euripides', Shakespeare's and Racine's tragedies, also reading Aristotle's The Poetic, Anderson realized that „in discussing construction Aristotle made a point of the recognition scene as essential to tragedy” and that poetic tragedy had never been successfully written about its own place and time. According to the rules, he composed two very successful historical dramas in verse: Elizabeth the Queen (1930) and Mary of Scotland (1933). However, a few years later, in 1935, Anderson broke his newly discovered principles and composed Winterset, a poetic tragedy based on a true story and set in contemporary New York. Unlike his first contemporary verse drama White Desert, the experiment, Winterset, was a big success and brought him the very first New York Drama Critics Circle Award. His theory and dramas inspired some contemporary theorists as John Mason Brown, John Gassner and Elder Olson; also, the famous American playwright Archibald MacLeish.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 1; 209-226
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Niewidzialny pochód I. Kambanellisa jako obraz przemian zachodzących w twórczości autora oraz w dramaturgii nowogreckiej lat osiemdziesiątych XX wieku
    Iavakos Kambanellis's The Invisible Procession as an example of the transfromation in the author's creativity and new Greek drama of the 1980s.
    Autorzy:
    Jędraś, Dorota
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/970044.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Fundacja Pro Scientia Publica
    Tematy:
    Iakovos Kambanellis
    dramat nowogrecki
    teatr w latach 80. XX w.
    dramat w latach 80. XX w. Niewidzialny pochód
    K. P. Kawafis
    new Greek drama
    theatre and drama in the 1980s The Invisible Procession
    Opis:
    Celem artykułu jest przedstawienie zmian, jakie zaszły w dramacie i teatrze greckim w latach osiemdziesiątych XX w. Zmiany te stanowiły duże wyzwanie dla pokolenia dramatopisarzy lat pięćdziesiątych, dlatego też dla ukazania jednej z głównych tendencji w pisarstwie omawianego okresu w artykule zostaje przedstawiona sztuka I. Kambanellisa Niewidzialny pochód oraz omówione zostają recenzje, jakie pojawiły się w greckiej prasie po premierze w 1988 r. Podkreślone zostaje także znaczenie tego dramatu w twórczości I. Kambanellisa oraz zmieniające się wraz z upływem czasu jego oceny.
    The aim of this article is to present the changes which took place in Greek drama and theatre in the 1980s. These changes constituted a great challenge for playwrights from the 1950s, and for this reason the article discusses Iakovos Kambanellis's play The Invisible Procession as one of the main leteral tendencies of the period. The reviews which the play received in the Greek press after its premiere in 1988 are also discussed.
    Źródło:
    Ogrody Nauk i Sztuk; 2015, 5; 522-527
    2084-1426
    Pojawia się w:
    Ogrody Nauk i Sztuk
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Samotność antybohatera w niemieckim dramacie współczesnym - Adam Geist Dei Loher jako Woyzeck schyłku XX wieku
    Einsamkeit des Anti-Helden im modernen deutschen Drama - AdamGeist Dea Lohers als Woyzeck Büchners von heute
    Autorzy:
    Dubrowska, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1933664.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Dea Loher
    Georg Büchner
    dramat stacyjny
    teatr ekspresjonistyczny
    niemiecki dramat współczesny
    antybohater
    samotność
    station drama
    theatre expressionism
    modern German drama
    anti-hero
    loneliness
    Opis:
    [In dem Beitrag „Einsamkeit des Anti-Helden im modernen deutschen Drama – Adam Geist Dea Lohers als Woyzeck Büchners von heute“ wird der Versuch unternommen, zwischen den Dramenfiguren von Woyzeck (entst. 1836/37) Georg Büchners und Adam Geist (1998) Dea Lohers eine Brücke zu schlagen: Trotz der erheblichen zeitlichen Distanz in der Entstehung der beiden Theaterstücke weisen die Texte viele Gemeinsamkeiten auf. Es kann zwischen ihnen eine formale und inhaltliche Analogie hergestellt werden. Zusammengehalten werden die Dramen vornehmlich durch die Titelfiguren: Die Protagonisten sind zum Außenseitertum stigmatisierte Anti-Helden: Mörder und zugleich in Wahnsinn getriebene Selbstmörder. Da sie nicht imstande sind, die Regeln der Wirklichkeit zu durchschauen, stehen sie in der Welt rat- und schonungslos da. Sie scheitern an ihrer Naivität, die in die Brutalität umschlägt und in den Mord mündet. Das Leid, das sie ihren Mitmenschen antun, ist ein stummer Ruf gegen Einsamkeit und Kälte der Umgebung, der ignoriert wird. Ihr Lebensweg wird somit zu einer Sackgasse, zu einer Passionsgeschichte ohne Erlösung. Sie scheitern und sterben an Einsamkeit.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2011, 59, 5; 173-183
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Formy adresatywne a otwieranie się społeczeństwa. Analiza norweskich dramatów XX wieku
    Forms of Address in the Context of More Open Society. A Study of 20th Century Norwegian Dramas
    Autorzy:
    Garczyńska, Helena Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1192563.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Krakowskie Towarzystwo TERTIUM
    Tematy:
    dramat norweski
    formy adresatywne
    komunikacja
    zmiany społeczne
    Norwegian drama
    forms of address
    communication
    social changes
    Opis:
    Celem artykułu jest przyjrzenie się pewnym zmianom w komunikacji społecznej w Norwegii, dotyczącym form adresatywnych, czyli słów i wyrażeń używanych do zwracania się do rozmówcy. Ponieważ dramat wydaje się być najwłaściwszym materiałem do tego typu badań ze względu na nasycenie go formami deiktycznymi, typowymi dla dialogu mówionego, między innymi właśnie zaimkami i imionami własnymi, materiał do badań pochodzi z wybranych dramatów takich pisarzy ostatniego stulecia jak Henryk Ibsen (Hedda Gabler), Jens Bjørneboe (Til lykke med dagen, Tilfellet Torgersen, Dongery), Cecilie Løveid (Du, bli her!, Måkespisere, Vinteren revner) czy Jon Fosse (Gitarmannen, Nokon kjem til å komme, Dei døde hundane, Sa ka la). Przeanalizowane teksty indykują duże zmiany w systemie adresatywnym: usunięcie z języka większości barier komunikacyjnych (nierówności w obrębie zaimków, tytułów, asymetrii płciowej i nadmiernej uczuciowości), co z jednej strony komunikację ułatwia, z drugiej strony jednak egalitaryzacja nie wpływa na potrzeby społeczne samotnego człowieka, czyli jego chęć do nawiązywania czy utrzymywania kontaktu
    The aim of this article is to take a closer look at certain changes in social communication in Norway, connected to forms of address, that is words and expressions one uses to address his or her conversation partner(s). Since dramatic texts seem to be the most adequate material for this sort of research, because of the deictic expressions typical for spoken dialogue they contain (among others: pronouns and proper nouns), the material this research is based upon comes from selected dramatic texts written by such playwrights of the previous century as Henrik Ibsen (Hedda Gabler), Jens Bjørneboe (Til lykke med dagen, Tilfellet Torgersen, Dongery), Cecilie Løveid (Du, bli her!, Måkespisere, Vinteren revner) or Jon Fosse (Gitarmannen, Nokon kjem til å komme, Dei døde hundane, Sa ka la). The analysed texts indicate significant changes in the addressative system: removal of most of the communicational barriers from the language (inequality regarding pronouns, titles, gender asymmetry and exaggerated emotionality), which, on the one hand, makes communication easier, and, on the other hand, one can consider that such egalitarisation does not influence the social needs of a solitary man or his/her willingness to establish or maintain contact.
    Źródło:
    Półrocznik Językoznawczy Tertium; 2018, 3, 2
    2543-7844
    Pojawia się w:
    Półrocznik Językoznawczy Tertium
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Karol Wojtyła i Emil Zegadłowicz – bliscy czy dalecy? Wokół koncepcji teatru
    Karol Wojtyła and Emil Zegadłowicz – Similar or Different?
    Autorzy:
    Podstawka, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1731988.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-28
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Karol Wojtyła
    Emil Zegadłowicz
    teatr pierwszej połowy XX wieku
    teatr i dramat religijny
    theatre of the first half of the 20th century
    religious theatre and drama
    Opis:
    Artykuł jest komparatystycznym studium na temat koncepcji teatru Karola Wojtyły i Emila Zegadłowicza. Mimo iż powstaje wiele prac poświęconych młodzieńczej twórczości literackiej i działalności teatralnej Wojtyły, wciąż nie w pełni przeanalizowane są wątki badań teatrologicznych. Dlatego istotna wydaje się próba ukierunkowania badawczej refleksji na źródła, z jakich czerpali obaj twórcy, kształtując swą poetycką wrażliwość, koncepcję człowieka i świata uzewnętrznianą w strukturze dzieł dramatycznych, wpisaną w myśl teatralną, poglądy na temat misji sztuki i aktora. Rekonesansowa próba porównania kompozycji wczesnych dramatów Zegadłowicza i Wojtyły wskazuje na wspólne korzenie postrzegania roli teatru i model dramaturgii wyrastającej z tradycyjnych, misteryjno-moralitetowych form teatralnych. Widoczne są również podobne kierunki i obszary artystycznych penetracji, pojmowania estetycznych kanonów sztuki, wartości regionalnej kultury, przy równoczesnej odrębności światopoglądu i twórczości obu artystów.
    This article is a comparative study of the concept of the theatre of Karol Wojtyła and Emil Zegadłowicz. Although many works have been devoted to the youthful literary output and theatrical activity of Wojtyła, the themes of theatre studies have still not yet been fully analysed. Therefore, it would seem to be important to research those sources from which both artists drew, those that shaped their poetic sensitivity, their concept of man and their concept of the world as externalised in the structure of the dramatic works, inscribed in their theatrical thought and in their views on the mission of art and the actor. An attempt to compare the compositions of Zegadłowicz’s and Wojtyła’s early plays points to the common roots of the perception of the role of theatre and a model of dramaturgy arising from traditional, mystery-morality plays. Similar trends and areas of artistic penetration, the comprehension of the aesthetic canons of art and the value of regional culture are also visible, while the world-views and creativity of both artists are separate.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 1 Special Issue; 187-202
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-12 z 12

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies