Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Miłość" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Trois figures feminines face à la passion amoureuse et la passion du pouvoir. La Reine morte et le Cardinal dEspagne de Henry de Montherlant
    Trzy postaci kobiece wobec miłości i władzy. Martwa Królowa i Kardynał Hiszpanii Henry Montherlanta
    Autorzy:
    Stachniak, Judyta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1954382.pdf
    Data publikacji:
    2002
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Henry de Montherlant
    kobieta (kobieta w teatrze)
    miłość
    władza
    woman (woman in theater)
    love
    power
    Opis:
    Inès de Castro, Infantka Nawarry i Joanna Szalona są postaciami kobiecymi nakreślonymi przez Henry'ego Montherlanta w dwóch jego sztukach teatralnych, zatytułowanych Martwa królowa i Kardynał Hiszpanii. Wszystkie trzy charakteryzują się na kartach książki poprzez swój stosunek do miłości i władzy. Postępowanie i charakter Inès de Castro i Joanny Szalonej ilustrują miłość małżeńską: pierwszeństwo „kochać” nad „być kochaną”, pożądanie cielesne, idealizowanie ukochanej osoby, pragnienie czułości i chęć niepodzielnego posiadania ukochanego na własność łączy te dwie bohaterki. Jednakże Inès potrafi się dzielić swoim uczuciem, podczas gdy królowa Joanna stara się zagarnąć je wyłącznie dla siebie samej. Innym rodzajem miłości opisanej przez autora jest miłość macierzyńska, którą uosabia Inès de Castro. Czytelnik poznaje marzenia, obawy i radości przyszłej matki: nosić w sobie nowe życie to pielęgnować nadzieję i dobro oraz mieć wewnętrzną siłę, aby bronić swojego szczęścia. Infantka Nawarry, najmłodsza z bohaterek, odrzuca wszelkie uczucie, jakie może łączyć mężczyznę i kobietę, pogardza taką miłością, daje się natomiast uwieść kobiecemu wdziękowi Inès de Castro. Postaci Joanny Szalonej i Inès de Castro służą też autorowi do podjęcia rozważań na temat władzy królewskiej; zarówno Ferrante, jak i kardynał Cisneros mają w tych kobiecych postaciach swoich doradców, którzy podpowiadają im rozwiązanie ich wątpliwości – podczas gdy Joanna Szalona proponuje nicość i śmierć, Inès głosi nadzieję imiłość. Wychowana, aby rządzić i dawać rozkazy, oswojona z intrygami dworskimi i podstępami monarchów, Infantka Nawarry wierzy głęboko w swoją misję wodza i monarchini. Henry de Montherlant, poprzez postaci trzech kobiet, proponuje czytelnikowi subtelną analizę miłości i władzy, ukazując różnorodność i złożoność tych dwóch aspektów życia ludzkiego, tym bardziej że są one przedstawione nie jako zwykłe uczucie i zadanie, ale jako wszechwładne namiętności i pasje.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2002, 50, 5; 43-77
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    "Mémoires de deux jeunes mariées": la volonté vs. le libre arbitre
    Autorzy:
    Rabsztyn, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2083871.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    liberum arbitrium
    matrimony
    love
    freedom
    epistolary novel
    wolna wola
    małżeństwo
    miłość
    wolność
    powieść epistolarna
    Opis:
    The aim of the following paper is to compare the female protagonists of Honoré de Balzac’s novel that dates back to 1842. The comparison is drawn in the context of two philosophical notions which are in opposition: volonté, understood as intent and desire to achieve goals or realize passions, and liberum arbitrium representing the free will to make conscious personal decisions. Mrs de l’Estorade, alias Renée de Maucombe, is the most conspicuous example of a character, who seems to be driven by social determinism. However, this assumption is paradoxically far from truth because the actions she takes reflect the principles of liberum arbitrium. The epistolary form of the novel complements the analysis of the aforementioned concepts. It allows the women to give vent to their feelings and explain the reasons behind their choices.
    Celem artykułu jest porównanie dwóch postaci kobiecych powieści Honoriusza Balzaka z 1842 w kontekście opozycji dwóch pojęć filozoficznych : woli, w rozumieniu chęci czy pragnienia osiągnięcia zamierzonych celów lub spełnienia swoich pasji oraz wolnej woli (liberum arbitrium) w sytuacji świadomego dokonywania wyborów życiowych. W omawianym utworze paradoksalny może wydawać się zwłaszcza przykład pani de l’Estorade alias Renaty de Maucombe, która pozornie wpisuje się w schemat oparty na prawach determinizmu społecznego, w rzeczywistości jednak jej postępowanie odzwierciedla pryncypia kierowania się wolną wolą. Dopełnieniem analizy obydwu pojęć staje się epistolarna forma tekstu, dzięki której bohaterki dają upust swoim odczuciom, argumentując jednocześnie motywacje w dokonywaniu własnych wyborów.
    Źródło:
    Kwartalnik Neofilologiczny; 2020, 2; 177-185
    0023-5911
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Neofilologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Edmond de Goncourt et sa double participation au Nouveau Décaméron
    Edmond de Goncourt and His Two Tales in Le Nouveau Décaméron
    Edmond de Goncourt i jego dwa opowiadania w Le Nouveau Décaméron
    Autorzy:
    Dufief, Pierre-Jean
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2056531.pdf
    Data publikacji:
    2022-05-30
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Goncourt
    Le Nouveau Décaméron
    miłość
    autor opowiadań
    fantazyjność
    XVIII wiek
    Love
    Storyteller
    Fantasy
    Eighteenth Century
    Opis:
    Cette contribution s’intéresse aux deux seuls contes donnés par Edmond de Goncourt, roi de la septième journée, à l’entreprise collective de Catulle Mendès. Goncourt reprend deux textes tirés d’œuvres anciennes, dont il entreprend la réédition, pour les donner au Nouveau Décaméron. Ceux-ci illustrent la double manière des Goncourt, conteurs fantaisistes et historiens du XVIIIe siècle, en particulier de la femme. L’amour y occupe une place de choix, amour sombre d’un graveur qui devient fou dans « Un aqua-fortiste », et volupté des comédiennes courtisanes du siècle des Lumières dans « La Courtisane au théâtre ». Edmond de Goncourt affirme sa singularité dans cette luxueuse publication qui réunit des écrivains fréquentant son Grenier à Auteuil.
    Artykuł analizuje dwa opowiadania Edmonda de Goncourta, króla dnia siódmego, stanowiące jego jedyny udział w zbiorowym przedsięwzięciu Catulle’a Mendèsa. Goncourt wykorzystał swoje dwa wcześniejsze teksty, których reedycję przygotował specjalnie dla Le Nouveau Décaméron. Obrazują one dwoistą manierę Goncourtów, autorów opowiadań fantazyjnych oraz historyków XVIII wieku, w szczególności znawców tematyki kobiecej. W obu opowiadaniach główne miejsce zajmuje miłość: mroczne uczucia grawera, który traci zmysły w Un aqua-fortiste, czy namiętności aktorek kurtyzan wieku Oświecenia w La Courtisane au théâtre. Edmond de Goncourt potwierdza swoją oryginalność w tym znakomitym przedsięwzięciu literackim, które zgromadziło pisarzy odwiedzających jego słynne poddasze w Auteuil.
    This contribution focuses on the only two tales given by Edmond de Goncourt, king of the seventh day, to the collective enterprise of Catulle Mendès. Goncourt took two texts from old works, which he undertook to republish in order to give them to Le Nouveau Décaméron. These illustrate the dual literary style of the Goncourts, that as fanciful storytellers and also as historians of the eighteenth century, especially of women. Love occupies a prominent place: the dark love of the engraver who goes mad in “Un aqua-fortiste”, and the voluptuousness of the courtesan actresses in the Age of Enlightenment in “La Courtisane au théâtre.” Edmond de Goncourt asserts his singularity in this luxurious publication that brings together the writers who frequented his ‘Grenier’ in Auteuil.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 5; 77-86
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    René Maizeroy : tristes devis
    René Maizeroy: Sad Estimates
    René Maizeroy: chybione kalkulacje
    Autorzy:
    de Palacio, Jean
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2056523.pdf
    Data publikacji:
    2022-05-30
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    René Maizeroy
    Le Nouveau Décaméron
    miłość
    Don Juan
    starość
    śmierć
    kobiety
    love
    seducer
    old age
    death
    women
    Opis:
    Cet article étudie la faible présence de René Maizeroy dans l’entreprise collective de Catulle Mendès. Dans les quatre nouvelles qu’il propose dans le Nouveau Décaméron – « Nini Rosalin », « La Tentation de Saint Antoine », « Les Montefiore » et « Don Juan » –, ce n’est pas à l’écrivain provocateur que l’on a affaire, mais à un René Maizeroy animé d’une inspiration tragique. Trois des quatre personnages présentés, le grand seigneur don juanesque, le saltimbanque et la jeune fille élevée au couvent, meurent au dénouement ; et le quatrième, l’aristocratique hongrois comte Zzavody, épuisé, ne va guère mieux. Les figures féminines y sont assez maltraitées, souvent présentées comme des femmes sans cœur. En se souvenant de Laclos et des Liaisons dangereuses, Maizeroy semble s’être fait historien des mœurs et avoir voulu se racheter de sa mauvaise réputation. Finalement, Le Nouveau Décaméron ne rend pas vraiment justice à Maizeroy.
    Artykuł przypomina i analizuje nie do końca udany udział René Maizeroy w zbiorowym dziele Catulle’a Mendèsa Le Nouveau Décaméron. We wszystkich czterech nowelach, które autor zaproponował do wspólnego projektu: „Nini Rosalin”, „La Tentation de Saint Antoine”, „Les Montefiore” oraz „Don Juan”, spotykamy nie tyle pisarza-prowokatora, co René Maizeroy wiedzionego inspiracją tragiczną. Trzy z czterech omawianych postaci: uwodzicielski szlachcic, akrobata i młoda dziewczyna wychowana w klasztorze, w zakończeniu utworu umierają, czwarta zaś postać, węgierski arystokrata hrabia Zzavody, znajduje się na skraju wyczerpania. Postaci żeńskie ukazywane są w negatywnym świetle, zazwyczaj jako kobiety pozbawione uczuć. Wydaje się, że Maizeroy, mając w pamięci Choderlosa de Laclos i jego Les Liaisons dangereuses, stał się historykiem obyczajów, pragnącym odkupić własną złą reputację. Jego propozycja dla Le Nouveau Décaméron dowodzi, jak bardzo jednak się mylił.
    This article studies the weak presence of René Maizeroy in the collective enterprise of Catulle Mendès. In the four short stories he proposed for Le Nouveau Décaméron – “Nini Rosalin,” “La Tentation de Saint Antoine,” “Les Montefiore”, and “Don Juan” – it is not the provocative writer we are dealing with, but rather a René Maizeroy guided by tragic inspiration. Three of the four characters presented – the great don-juanesque lord, the acrobat, and the young girl raised in the convent – die at the end, and the fourth, the exhausted Hungarian aristocrat Count Zzavody, is hardly any better off. Female figures are also presented quite negatively, and often as heartless women. By remembering Laclos and Les Liaisons dangereuses, Maizeroy seems to have become a historian of morals and to have wanted to redeem himself from his bad reputation. Finally, it should be said that Le Nouveau Décaméron does not really do justice to Maizeroy’s intentions.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 5; 155-162
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’amitié dans les textes de Thomas d’Aquin
    Friendship (amicitia) in Thomas Aquinas` texts
    Przyjaźń w tekstach Tomasza z Akwinu
    Autorzy:
    Andrzejuk, Izabella
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/452436.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
    Tematy:
    Thomas d’Aquin
    éthique
    amitié
    amour
    Tomasz z Akwinu
    etyka
    przyjaźń
    miłość
    Thomas Aquinas
    ethics
    friendship
    love
    Opis:
    Tematem artykułu jest przyjaźń w ujęciu św. Tomasza z Akwinu. Akwinata traktuje przyjaźń jako odmianę miłości, którą mogą wiązać się osoby. Zagadnienie samej miłości Tomasz omawia w Sumie teologii. Z kolei w Komentarzu do Etyki nikomachejskiej Arystotelesa podejmuje temat przyjaźni. Należy stwierdzić, że poglądy Tomasza, zaprezentowane w obu dziełach, są komplementarne. Omówiona przyjaźń stanowi uzupełnienie i pogłębienie problematyki miłości. Dla św. Tomasza przyjaźnią w sensie właściwym jest amicitia honesti (przyjaźń osób kierujących się dobrem szlachetnym). Pozostałe rodaje przyjaźni: amicitia utilis, delectabilis) są przyjaźniami o tyle, o ile wykazują podobieństwo do amicitia honesti. Kwestią niewątpliwą jest, że prawdziwa przyjaźń wymaga wzajemnego podobieństwa przyjaciół w zakresie posiadanych przez nich cnót. Trudno więc mówić o przyjaźni w sensie właściwym i pełnym między ludźmi zdeprawowanymi. Wtedy bowiem nie może zachodzić między przyjaciółmi owe podobieństwo w tym, co dobre oraz wspólnota, tak ważne w tej relacji. Ciekawym poszerzeniem problematyki przyjaźni pomiędzy osobami ludzkimi jest przyjaźń między Bogiem i człowiekiem (caritas). Udoskonala ona nie tylko samego człowieka, ale i jego relację (stosunek) względem bliźnich i powoduje, że możemy lepiej (pełniej, bardziej prawdziwie) kochać inne osoby właśnie ze względu na miłość łączącą nas z Bogiem. Prezentowany artykuł ogranicza się jednak tylko do przedstawienia przyjaźni jako relacji nawiązywanej przez osoby ludzkie.
    The topic of the article is friendship according to St. Thomas Aquinas. In his views friendship is a kind of love which humans as a persons can attach to. The issue of love Thomas presents in Summa theologiae. But the issue of friendship he presents in Commentary to Nicomachean Ethics. It is important that the Thomas Aquinas` views which are presented in the both works are complementary. The friendship which was described by Thomas is an addition and it makes more deep the issue of love. According to St. Thomas Aquinas the friendship in the appropriate sense is amicitia honesti. The other kinds of friendships (amicitia utilis, delectabilisv) can exist provided that they are similar to amicitia honesti. Unquestioned problem is that the true friendship needs the mutual similarity of friends in terms of acquired virtues. So it is difficult to say about friendship in appropriate and absolute meaning between unmoral people. If it was possible, there wouldn’t be very important things – mutual similarity in good and the community. The interesting addition of the issue of human friendship is a problem of friendship between God and human person (caritas). Caritas makes human person and his relation with other people more perfect. It also makes that we can love other people truly on account of love connecting us with God. However the article presents only the friendship as a relation between human persons.
    Źródło:
    Rocznik Tomistyczny; 2016, 5; 203-217
    2300-1976
    Pojawia się w:
    Rocznik Tomistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies