Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "taksony" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-11 z 11
    Tytuł:
    Trilobites from the Givetian and Frasnian of the Holy Cross Mountains
    Autorzy:
    Chlupac, I
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20635.pdf
    Data publikacji:
    1992
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Gory Swietokrzyskie
    taksony
    skamienialosci
    zywet
    Polska
    fran
    paleontologia
    fauna trylobitowa
    dewon
    Opis:
    Three species of Givetian and Frasnian trilobites have been recognized in the stromatoporoid-coral platform and Dyminy reef complex (Kowala Formation) of the southern part of the Holy Cross Mts, and two more in deeper facies of the Kostomłoty area. Representatives of the genus Scutellum, common in the shallow-water (related to carbonate buildups) associations of the Variscan Europe, are most widespread and diversified. Cyrtodechenella(?) declinans sp. n., Phacops (Chotecops) zofiae sp. n., and Scutellum mariae sp. n. are proposed.
    W oparciu о nowe kolekcje, pochodzące ze stanowisk głównie w obrębie platformy stromatoporoidowo-koralowcowej i dymińskiego kompleksu rafowego (Formacja z Kowali) południowej części Gór Świętokrzyskich oraz z głębszych facji obszaru kostomłockiego, opisano faunę trylobitową żywetu i franu oraz przedyskutowano różne aspekty jej występowania. Wyróżniono 5 taksonów, w tym 3 nowe gatunki: Cyrtodechenella(?) declinarts sp. n., Phacops (Chotecops) zofiae sp. n. i Scutellum mariae sp. n. Przedstawiciele rodzaju Scutellum są najbardziej szeroko rozpowszechnieni i zróżnicowani. Wykazują oni ścisłe pokrewieństwa z płytkowodnymi asocjacjami środkowej i zachodniej (waryscyjskiej) Europy, związanymi z różnorodnymi budowlami węglanowymi.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1992, 37, 2-4; 395-406
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Possible pitfalls in the procedure for paleobiodiversity-dynamics analysis
    Pułapki analizy paleo-bioróżnorodności
    Autorzy:
    Ruban, Dmitry A.
    Loon, A. J. (Tom)
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/94348.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    biodiversity
    taxonomy
    biostratigraphy
    geochronology
    Lazarus taxa
    bioróżnorodność
    taksonomia
    biostratygrafia
    geochronologia
    taksony Łazarza
    Opis:
    The changes in the diversity of specific taxa during certain parts of the geological past (paleobiodiversity dynamics) can, in principle, be established by counting the number of the fossil taxa present (worldwide or in a specific study area) in rocks dated for the time interval under study. Numerous obstacles are present, however, for instance in the form of lacking field data, disappeared collections, ambiguous identifications, temporary ‘disappearence’ of taxa, and dating problems. One major problem is the fact that, particularly in regional studies in some countries, a local, regional or national chronostratigraphic terminology is used rather than the chronostratigraphy recommended by the International Stratigraphic Commision of the International Union of Geological Sciences. This hampers international correlation and makes precise global paleodiversity-dynamics analyses extremely difficult. A reliable insight into the true paleodiversity dynamics requires not only that the various problems are recognized, but also that their consequences are eliminated or, if this is impossible, minimized. This is particularly important if the effects of mass extinctions on fauna and flora are investigated. Each analysis of paleobiodiversity-dynamics analysis of phenomena related to mass extinctions should therefore try to quantify the impact that missing data or inaccuracies of any kind may have on the final results; such an analysis should, in addition, try to find a solution for the major problems, so as to avoid significant inaccuracies of the calculated values. Large electronic databases can help, since about a decade, to diminish possible errors in diversity estimates. Paleobiodiversity should preferably be expressed in the form of values with a certain band with, indicating the inaccuracy, rather than in the form of exact values.
    Zmiany w zróżnicowaniu gatunków w pewnych przedziałach czasu przeszłości geologicznej (dynamika paleo-bioróżnorodności) są z zasady ustalane poprzez zliczanie liczby taksonów skamieniałości (na świecie lub na wybranym obszarze) w skałach datowanych na badany interwał czasowy. Tym niemniej procedura ta napotyka wiele przeszkód, np. w postaci braku danych z jakiegoś obszaru, zagubionych kolekcji, niejednoznacznych identyfikacji, czasowego „zaniku” taksonów czy problemów datowania. Jednym z głównych problemów, zwłaszcza w badaniach regionalnych w niektórych krajach, jest stosowanie lokalnej, regionalnej lub krajowej terminologii chronostratygraficznej, a nie chronostratygrafii rekomendowanej przez Międzynarodową Komisję Stratygraficzną przy Międzynarodowej Unii Nauk Geologicznych. Utrudnia to międzynarodowe korelacje i czyni niezwykle trudnym przeprowadzenie precyzyjnej globalnej analizy dynamiki paleo-bioróżnorodności. Wiarygodny wgląd w prawdziwą dynamikę paleo-bioróżnorodności wymaga nie tylko rozpoznania różnych problemów, ale również wyeliminowania ich konsekwencji, a gdy to niemożliwe, zminimalizowania ich. Jest to szczególnie ważne w przypadku, gdy badane są następstwa masowego wymierania fauny i flory. Dlatego każda analiza dynamiki paleo-bioróżnorodności zjawisk związanych z masowym wymieraniem powinna zawierać próbę ilościowego oszacowania wpływu, jakie brakujące dane lub niedokładności jakiegokolwiek rodzaju mogą wywierać na końcowe wnioski. Taka analiza powinna próbować znaleźć rozwiązanie dla głównych problemów, ażeby uniknąć znaczących niedokładności w obliczonych wartościach. Duże elektroniczne bazy danych, dostępne od około 10 lat, mogą pomóc w zmniejszeniu możliwych błędów przy szacowaniu różnorodności. Najlepiej, gdyby paleo-bioróżnorodność była wyrażana w formie wartości w pewnym zakresie, wskazującym na niedokładność, a nie w formie precyzyjnej wartości.
    Źródło:
    Geologos; 2008, 14, 1; 37-50
    1426-8981
    2080-6574
    Pojawia się w:
    Geologos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Roveacrinidae (Crinoidea, Articulata) from the Cenomanian and Turonian of North Africa (Agadir Basin and Anti-Atlas, Morocco, and central Tunisia): biostratigraphy and taxonomy
    Autorzy:
    Gale, Andrew Scott
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1835587.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    Cretaceous
    microcrinoids
    correlation
    North Africa
    New taxa
    kreda
    korelacja
    Afryka Północna
    nowe taksony
    Opis:
    Successions exposed in the Agadir Basin (upper Albian to middle Turonian), in the Anti-Atlas (lower Turonian) in Morocco and in central Tunisia (Cenomanian–Turonian) yield abundant microcrinoids of the family Roveacrinidae, which are described and assigned to 32 species and formae, in ten genera. The following new taxa are described: Fenestracrinus gen. nov. with the type species F. oculifer sp. nov., Discocrinus africanus sp. nov., Styracocrinus rimafera sp. nov., Lebenharticrinus quinvigintensis sp. nov., L. zitti sp. nov., Euglyphocrinus cristagalli sp. nov., E. jacobsae sp. nov., E. truncatus sp. nov., E. worthensis sp. nov., Roveacrinus gladius sp. nov., R. solisoccasum sp. nov. and Drepanocrinus wardorum sp. nov. In addition, the new subfamily Plotocrininae is erected. The stratigraphical distribution of the taxa in two important localities, Taghazout in the Agadir Basin (Morocco) and Sif el Tella, Djebel Mhrila (central Tunisia), is provided. The faunas from the uppermost Albian and lowermost Cenomanian of the Agadir Basin are nearly identical to those recorded from central Texas, USA, some 5,300 km away, and permit a detailed correlation (microcrinoid biozones CeR1 and CeR2) to be established across the southern part of the Western Tethys, independently supported by new ammonite records. For the middle and upper Cenomanian, rather few detailed records of microcrinoids are available elsewhere, and the North African record forms the basis for a new zonation (CeR3–CeR6). The distribution of Turonian Roveacrinidae in North Africa is evidently very similar to that described in the Anglo-Paris Basin, and zones TuR1–3, TuR9, 10 and 14 are recognised for the first time in the Tethys.
    Źródło:
    Acta Geologica Polonica; 2020, 70, 3; 273-310
    0001-5709
    Pojawia się w:
    Acta Geologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Roveacrinidae (Crinoidea, Articulata) from the Cenomanian and Turonian of North Africa (Agadir Basin and Anti-Atlas, Morocco, and central Tunisia): biostratigraphy and taxonomy
    Autorzy:
    Gale, Andrew Scott
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/139298.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    Cretaceous
    microcrinoids
    correlation
    North Africa
    New taxa
    kreda
    korelacja
    Afryka Północna
    nowe taksony
    Opis:
    Successions exposed in the Agadir Basin (upper Albian to middle Turonian), in the Anti-Atlas (lower Turonian) in Morocco and in central Tunisia (Cenomanian–Turonian) yield abundant microcrinoids of the family Roveacrinidae, which are described and assigned to 32 species and formae, in ten genera. The following new taxa are described: Fenestracrinus gen. nov. with the type species F. oculifer sp. nov., Discocrinus africanus sp. nov., Styracocrinus rimafera sp. nov., Lebenharticrinus quinvigintensis sp. nov., L. zitti sp. nov., Euglyphocrinus cristagalli sp. nov., E. jacobsae sp. nov., E. truncatus sp. nov., E. worthensis sp. nov., Roveacrinus gladius sp. nov., R. solisoccasum sp. nov. and Drepanocrinus wardorum sp. nov. In addition, the new subfamily Plotocrininae is erected. The stratigraphical distribution of the taxa in two important localities, Taghazout in the Agadir Basin (Morocco) and Sif el Tella, Djebel Mhrila (central Tunisia), is provided. The faunas from the uppermost Albian and lowermost Cenomanian of the Agadir Basin are nearly identical to those recorded from central Texas, USA, some 5,300 km away, and permit a detailed correlation (microcrinoid biozones CeR1 and CeR2) to be established across the southern part of the Western Tethys, independently supported by new ammonite records. For the middle and upper Cenomanian, rather few detailed records of microcrinoids are available elsewhere, and the North African record forms the basis for a new zonation (CeR3–CeR6). The distribution of Turonian Roveacrinidae in North Africa is evidently very similar to that described in the Anglo-Paris Basin, and zones TuR1–3, TuR9, 10 and 14 are recognised for the first time in the Tethys.
    Źródło:
    Acta Geologica Polonica; 2020, 70, 3; 273-310
    0001-5709
    Pojawia się w:
    Acta Geologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tabulate corals from the Givetian and Frasnian of the Holy Cross Mountains and Silesian Upland
    Autorzy:
    Nowinski, A
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22808.pdf
    Data publikacji:
    1992
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    fauna
    Tabulata
    skamienialosci
    Polska
    zywet
    sklerogabki
    koralowce
    Gory Swietokrzyskie
    taksony
    stratygrafia
    Heliolitida
    Chaetetida
    morfologia
    paleontologia
    fran
    dewon
    Opis:
    Tabulate corals and single species each of the heliolitid anthozoans and chaetetid sclerosponges mostly from the Givetian and Frasnian stromatoporoid-coral series of the Holy Cross Mts and the Silesia-Cracow Region are reviewed from an ecological and stratigraphical point of view. Thamnopora, or the branched pachyporids, and massive alveolitids are usually the most significant reef-builders. The most distinctive fauna, with Caliapora battersbyi and Heliolites porosus, thrived in the earlier Givetian bank habitats. Late Givetian biostromal-complex associations with Alveolites obtortus, Striatopora enigmatica, and especially Alveolitella fecunda, as well as the succeeding Frasnian Alveolites-dominated reef-complex faunas with A. maillieuxi, and later with A. tenuissimus, Aulocystis and syringoporids, are far more uniform. In addition, a local Coenites laminosa-Chaetetes yunnanensis fauna is recognized in the Middle Givetian of the Kostomłoty area. The transitional biogeographic position for Polish tabulate assemblages between Variscan Europe and Russia is clearly evident. Forty eight species have been identified. Pachyfavosites polonicus sp. n., Striatopora enigmatica sp. n., Alveolitella polygona sp. n., Armalites minimus sp. n., and Syringoporella raritabulata sp. n., Alveolites edwardsi frasnianus subsp. n., and Caliapora battersbyi minor subsp. n. are proposed.
    Pospolite i zróżnicowane koralowce Tabulata, jak też rzadsze Heliolitida (inne koralowce) i Chaetetida (sklerogąbki), z żywetu i franu Gór Świętokrzyskich i regionu Siewierza zostały opisane i przedyskutowane pod względem biostratygraficznym. Następstwo tych koralowców wstępnie ujęto w 4 szeroko rozpowszechnione zespoły (fauny), z których dwa są żyweckie (Caliapora battersbyi - Heliolites porosus, zastąpiony w sekwencji przez Alveolites obtortus - Striatopora enigmatica), a dwa - frańskie (Alveolites maillieuxi - Aulacystis tikhyi, wyżej - Alveolites tenuissimus). Nadto, wyróżniono specyficzną faunę Coenites laminosa-Chaetetes younnanensis, ograniczoną do środkowego żywetu regionu łysogórskiego. Nowe dane potwierdzają koncepcję biogeograficznie przejściowego charakteru polskiej fauny tabulatowej między Zachodnią i Wschodnią Europą. Zidentyfikowano 59 taksonów, w tym 5 gatunków i 2 podgatunki nowe: Pachyfavosites polonicus sp. n., fawositid o małym, półkulistym korallum z grubościennymi koralitami, wykazujący pewne analogie morfologiczne z żyweckim P. polymorphus; Striatopora enigmatica sp. n., pachyporid o gałązkowym korallum, który mimo wyraźnej homeomorfii z S. tenuis (eifel-żywet), różni się od niej większymi koralitami i silniej rozwiniętymi denkami w aksialnej strefie korallum: Alveolites edwardsi frasnianus subsp. n.; Alveolitella polygons, sp. n., z bardzo cienkościennymi, pryzmatycznymi koralitami w osiowej strefie gałązek i bardzo drobnymi porami; Caliapora battersbyi minor subsp. n.; Armalites minimus sp. n., syringoporid z rzadko występującego rodzaju, charakteryzujący się ekstremalnie małymi średnicami koralitów; Syringoporella raritabulata sp. n., syringoporid różniący się od znanych gatunków tego rodzaju niezwykle dużymi średnicami koralitów i zonalnością w rozmieszczeniu denek.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1992, 37, 2-4; 183-216
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Crinoid assemblages in the Polish Givetian and Frasnian
    Autorzy:
    Gluchowski, E
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20713.pdf
    Data publikacji:
    1993
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Gory Swietokrzyskie
    fauna liliowcowa
    taksony
    region slasko-krakowski
    faza rafowa
    skamienialosci
    Polska
    zywet
    fran
    paleontologia
    faza platformowa
    dewon
    Opis:
    Givetian and Frasnian crinoid faunas of the Holy Cross Mts and Silesia-Cracow Region are arranged in fourteen assemblages. Their diversity decreases generally from northern to southern regions reflecting crinoid habitat differentiation during either platform or reef phases of facies development. Distributional patterns are superimposed on a six-step general succession of the faunas which was mainly controlled by environmental changes related to eustatic cycles. Nine crinoid species have been identified by calyces, thirteen species are based on stems attributed to calyx genera, and forty-eight kinds of columnals, probably representing distinct species, are classified within artificial supraspecific units. Of them thirteen are new: Anthinocrinus brevicostatus sp. n., Asperocrinus brevispinosus sp. n., Calleocrinus bicostatus sp. n., Calleocrinus kielcensis sp. n., Exaesiodiscus compositus sp. n., Kasachstanocrinus tenuis sp. n., Laudonomphalus pinguicostatus sp. n., Noctuicrinus? varius sp. n., Ricebocrinus parvus sp. n., Schyschcatocrinus delicatus sp. n., Schyschcatocrinus multiformis sp. n., Stenocrinus raricostatus sp. n., and Urushicrinus perbellus sp. n.
    Na podstawie kolekcji pochodzących z 40 stanowisk opisano faunę liliowców z żywetu i franu Gór Świętokrzyskich i regionu śląsko-krakowskiego. Spośród 70 wyróżnionych taksonów tylko 9 zidentyfikowano w oparciu o kielichy, a 13 innych reprezentowanych jedynie przez fragmenty łodyg przypisano do rodzajów uprzednio zdefiniowanych kielichami. Pozostałe typy łodyg, prawdopodobnie reprezentujące odrębne gatunki, sklasyfikowano w obrębie sztucznych jednostek kategorii ponadgatunkowych. Wśród nich opisano 13 nowych gatunków: Anthinocrinus brevicostatus sp. n., Asperocrinus brevispinosus sp. n., Calleocrinus bicostatus sp. n., Calleocrinus kielcensis sp. n., Exaesiodiscus compositus sp. n., Kasachstanocrinus tenuis sp. n., Laudonomphalus pinguicostatus sp. n., Noctuicrinus? varius sp. n., Ricebocrinus parvus sp. n., Schyschcatocrinus delicatus sp. n., Schyschcatocrinus multiformis sp. n., Stenocrinus raricostatus sp. n. i Urushicrinus perbellus sp. n. Fauna liliowcowa reprezentowana jest przez 14 zespołów liliowcowych wyróżnionych na podstawie analizy podobieństw taksonomicznych 60 prób i określonych nazwami dominujących taksonów: Anthinocrinus (Ab), Amurocrinus (Ai), Calleocrinus (Ck), Glyphidocrinus (G), Calleocrinus-Schyschcatocrinus (CkSm), Kasachstanocrinus-Marettocrinus (KtMa), Marettocrinus-Facetocrinus (MkFq), Schyschcatocrinus-Floricrinus (SdF), Schyschcatocrinus-Stenocrinus (SdSr), Schyschcatocrinus-Tjeecrinus (SdTi), Schyschcatocrinus (Smd), Schyschcatocrinus-Marettocrinus (SmMk), Stenocrinus-Noctuicrinus? (SrNv) i Tantalocrinus-Gilbertsocrinus (TsGv). Paleogeograficzne rozprzestrzenienie i skład taksonomiczny zespołów liliowcowych odzwierciedlają zróżnicowanie środowisk liliowcowych. Mniejsze taksonomiczne zróżnicowanie faun liliowcowych w południowej części obszaru świętokrzyskiego, wskazuje na mniej korzystne dla liliowców warunki środowiskowe w obrębie platformy stromatoporoidowo-koralowcowej, zwłaszcza w fazie platformowej rozwoju facjalnego. W czasie fazy rafowej następuje zmiana charakteru i pewne ujednolicenie składu taksonomicznego faun liliowcowych na całym obszarze. Jednak ich zróżnicowanie taksonomiczne jest generalnie mniejsze niż w fazie platformowej co świadczy o niekorzystnych zmianach w środowiskach liliowcowych. Istotne zmiany taksonomicznego zróżnicowania faun liliowcowych powodowane zasadniczymi zmianami środowiskowymi pozostają w ścisłym związku z ponadregionalnymi wydarzeniami eustatycznymi. Wśród liliowców z żywetu i franu obszaru świętokrzyskiego zaznacza się następstwo sześciu faun liliowcowych, których rozwój wyraźnie wiąże się z kolejnymi cyklami transgresywno-regresywnymi: G. vetulus/N. ?varius (If - faza transgresywna), A. imatschensis (If - faza regresywna), A. brevicostatus (IIа), T. simplex (IIb), C. kielcensis (IIc) i T. insectus (IId).
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1993, 38, 1-2; 35-92
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The miniature echinoid trace fossil Bichordites kuzunensis isp. nov. from early Oligocene prodelta sediments of the Mezardere Formation, Gokceada Island, NW Turkey
    Autorzy:
    Demircan, H.
    Uchman, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/138714.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    ichnologia
    ichnotaksonomia
    nowe taksony
    oligocen
    prodelta
    Tracja
    Turcja
    Bichordites kuzunensis
    ichnology
    ichnotaxonomy
    New taxa
    Oligocene
    Pascichnia
    Prodelta
    Thrace Basin
    Turkey
    Opis:
    The pascichnial trace fossil Bichordites kuzunensis isp. nov. occurs as an epichnial complex structure in early Oligocene prodelta sediments of the Thrace Basin in Gokceada Island, northwest Turkey. It displays characteristics of irregular echinoid burrows such as overall shape and a double meniscate filling with a chevron dorsal suture, in addition to the feature typical of the so far monospecific Bichordites Plaziat and Mahmoudi, 1988, that is a single central core around a single drainage tube. Its miniature size can be related to the small size of the tracemaker (ontogenic feature) or to its dwarfism in a stressed deltaic environment (palaeoecological feature). Its occurrence indicates a period of fully marine conditions during accumulation of the deltaic sediments of the Mezardere Formation.
    Źródło:
    Acta Geologica Polonica; 2012, 62, 2; 205-215
    0001-5709
    Pojawia się w:
    Acta Geologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Maastrichtian Ceratisepia and Mesozoic cuttlebone homeomorphs
    Mastrychcka Ceratisepia oraz mezozoiczne homeomorfy
    Autorzy:
    Hewitt, R A
    Jagt, J W M
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21399.pdf
    Data publikacji:
    1999
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    fauna kopalna
    mezozoik
    Spirulida
    Loligosepia
    Ceratisepia vanknippenbergi
    Actinosepia
    Trachyteuthis
    Octobrachia
    muszle
    Sepiida
    homeomorfy
    taksony
    paleontologia
    mikrostruktura
    szkielet
    muszle embrionalne
    Pearceiteuthis
    matwy
    Opis:
    The phylogenetics of potential Mesozoic ancestors of cuttlefish of a restricted order Sepiida von Zittel, 1895 (superorder Decabrachia Boettger, 1952) is reviewed. Microstructural studies of Mesozoic homeomorphs of cuttlebones (Pearceiteuthis gen. n., Loligosepia, Trachyteuthis, Actinosepia) are consistent with their assignement to the superorder Octobrachia Fioroni, 1981. The discovery of an embryonic Ceratisepia shell in the upper Maastrichtian of the Netherlands, indicates that true Sepiida did have a pre-Cenozoic origin. Cretaceous decabrachs of the order Spirulida Stolley, 1919 do not show evidence of the dorso-anterior shell growth vectors seen in Cenozoic spirulids, sepiids and octobrachs. Separate origins of the Sepiida and Spirulida within Cretaceous diplobelinid belemnites is still the most attractive hypothesis. Ceratisepia vanknippenbergi sp. n. from the upper Maastrichtian of the Netherlands and Pearceiteuthis buyi gen. et sp. n. from the Callovian of England are described.
    Dokonano przeglądu potencjalnych mezozoicznych przodków mątw (rzqd Sepiida von Zittel, 1859 sensu stricto; nadrząd Decabrachia Boettger, 1952). Wyniki badań mikrostruktur szkieletów mezozoicznych homeomorfów mątw (Pearceiteuthis gen. n., Loligosepia, Trachyteuthis, Actinosepia) potwierdzają ich przynalezność do nadrzędu Octobrachia Fioroni, 1981. Znalezisko embrionalnej muszli Ceratisepia w osadach górnego mastrychtu Holandii wskazuje, że Sepiida powstały przez kenozoikiem. Kredowe dziesięciornice z rzędu Spirulida Stolley, 1919 nie wykazują grzbietowo-przednich wektorów wzrostu muszli, które można obserwować u kenozoicznych spirul, mątw oraz ośmiornic. Hipoteza głosząca, ze Sepiida oraz Spirulida wyodrębniły się niezależnie z kredowych diplobelinidowych belemnitów jest wciąż najbardziej atrakcyjnym wyjaśnieniem pochodzenia obu tych grup. Opisano dwa nowe taksony: Ceratisepia vanknippenbergi sp. n. z górnego mastrychtu Holandii oraz Pearceiteuthis buyi gen. et sp. n. z keloweju Anglii.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1999, 44, 3; 305-326
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Oligophyly and evolutionary parallelism: A case study of Silurian graptolites
    Oligofilia i paralelizm ewolucyjny: przyklad graptolitow sylurskich
    Autorzy:
    Urbanek, A
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21919.pdf
    Data publikacji:
    1998
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    fauna kopalna
    sylur
    wymieranie gatunkow
    grupy monofiletyczne
    graptolity sylurskie
    taksony
    domeny genealogiczne
    ewolucja zwierzat
    fauna monograptidowa
    paleontologia
    oligofilia
    paralelizm ewolucyjny
    potencjal ewolucyjny
    Opis:
    Oligophyly may be defined as a restrictive factor in evolution leading to minimization of the number of phyletic lines owing to an occasional reduction by means of mass extinction as well as to their recovery from scanty survivors. The monophyletic origin of the vast majority of taxa finds its explanation in this succession of events, namely in the diversity reduction (DR) - rediversification (RD) sequence. In turn, the recovery from a few or a single ancestral species (near-monophyly or monophyly) causes a number of consequences for the evolution of emerging new taxa. They produce a particular class of systematic groups called genealogical domains. Such groups display an exceptionally close affinity and a similar evolutionary potential exhibited i-.e. an abundant parallelism. In other words, the paucity of ancestry (oligophyly) explains why both the monophyletic origin and evolutionary parallelism are such common features of the phylogeny in most fossil groups. Parallelism is caused by the similarity of apomorphic tendencies (known as 'underlying synapomorphy' in phylogenetic systematics), which are among the most characteristic features of evolution within a genealogical domain. It is now evidenced that the vast majority of Late Silurian monograptid faunas are descendants of only two species - survivors from the severe lundgreni Event. Numerous cases of heterochronic parallelism and evolutionary repetitions observed within the repertoire of the Late -Silurian monograptid faunas may be explained as a far reaching effect of oligophyly. Each ancestral species established its own genealogical domain displaying certain apomorphic tendencies. The same is true for the monophyletic origin and early radiation of Llandovery monograptids. Whilst graptolites provide numerous graphic examples substantiating the oligophyly concept, it is clear that the phenomena discussed are of a much more general nafure.
    Jednym ze skutków wymierania masowego było zmniejszanie się liczby przeżywających linii ewolucyjnych, z reguły reprezentowanych także przez nieliczne gatunki. Odradzanie się faun następowało więc od nielicznych przedstawicieli danej linii ewolucyjnej i w konsekwencji tworzące się nowe grupy taksonomiczne miały monofiletyczne lub prawie monofiletyczne pochodzenie. Ten czynnik systematycznię ograniczający ilość równolegle rozwijających się linii filogenetycznych otrzymał nazwę "oligofilii'' (od gr. oligos - skąpy, nieliczny i phylon - ród, plemię, Urbanek 1997). W wyniku działania oligofilii odtadzające się taksony stanowią szczególnie blisko spokrewnione grupy monofiletyczną określane we współczesnej systematyce filogenetycznej jako domeny genealogiczne. Znamiennym rysem ewolucji takich grup jest powszechny paralelizm ewolucyjny, świadczący o istnieniu określonych tendencji apomorficznych. Znajduje to wyraz w mozaikowym pojawianiu się danej cechy apomorficznej w różnych kladach należących do tej samej domeny genealogicznej (zjawisko "ukrytej synapomorfii'', ang. "underlying synapomorphy'' Saether 1979, 1983). Historia odradzania się faun monograptidowych późnego syluru po zdarzeniu lundgreni, daje się dobrze zinterpretować w świetle koncepcji oligofilii i domen genealogicznych. Chociaż graptolity dostarczają szczególnie interesujących faktów na poparcie koncepcji oligofilii, nie ulega wątpliwosci, że zasada ta ma ogólne znaczenie. Wskutek działania oligofilii odradzające się fauny złożone są z grup monofiletycznych, z których każda składa sie z blisko spokrewnionych gatunków obdarzonych podobnym potencjałem ewolucyjnym. Warunkuje to częsty paralelizm ewolucyjny, stanowiący charakterystyczny rys zapisu paleontologicznego, odnoszącego się do historii różnych grup. Jednakże dalsze działanie oligofilii zapobiega polifiletycznemu powstawaniu potomnych taksonów, bowiem większość równoległych linii ulega eliminacji w wyniku wymierania masowego, Zasada oligofilii pozwala zrozumieć paradoksalny związek między monofiletycznym pochodzeniem większości taksonów szczebla ponadgatunkowego, ich w znacznym stopniu równoległą ewolucją oraz również monofiletycznym pochodzeniem powstających z nich grup potomnych.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1998, 43, 4; 549-572
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rugose corals from the Devonian Kowala Formation of the Holy Cross Mountains
    Autorzy:
    Wrzolek, T
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23437.pdf
    Data publikacji:
    1992
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Sociophyllum severiacum
    Diffusolasma
    Cyathophyllum diffusum
    skamienialosci
    Macgeea-Thamnophyllum
    Polska
    zywet
    Disphyllum
    koralowce
    Rugosa
    Gory Swietokrzyskie
    taksony
    stratygrafia
    Acanthophyllum
    Spinophyllum
    paleontologia
    fran
    korale czteropromienne
    dewon
    wapienie
    Opis:
    Rugose corals of the Givetian to Lower Frasnian Kowala limestone Formation in the environs of Chęciny, SW Holy Cross Mts and in its age equivalents in the Silesian-Cracow region of Southern Poland represent five distinct assemblages of restricted time-and-space distribution. Within the Stringocephalus Beds the high diversity Pseudohexagonaria(?) laxa assemblage indicates open-shelf conditions whereas low diversity Temnophyllum occidentale assemblage represents restricted conditions. The transgressive Jaźwica Mbr. locally contains diversified and cosmopolitan Acanthophyllum sp. n. fauna. Following temporally coral assemblages, i.e. Disphyllum (lower Sitkówka and Chęciny Beds) and Macgeea-Thamnophyllum (Kadzielnia Mbr, upper Sitkówka Beds) are mostly biostromes of branching corals of low taxonomical diversity typical for restricted relatively setting, rather unfavorable for rugosans. Exceptional are two Hexagonaria horizons with common massive colonies. Diffiisolasma gen. nov., Sociophyllum severiacum sp. nov., Temnophyllum zamkowae sp. nov. and Hexagonaria hexagona kowalae subsp. nov. are proposed as the new taxa.
    Koralowce czteropromienne z żywecko-frańskiej formacji wapieni z Kowali SE części Gór Świętokrzyskich (Fig. 1) układają się w następstwo pięciu charakterystycznych zespołów, wyznaczających lokalne zony biostratygraficzne. Dwie najniższe z nich stwierdzono w obrębie warstw stringocefalowych żywetu. Pierwsza, Zona Pseudohexagonaria(?) laxa, zawiera stosunkowo zróżnicowany zespół gatunków, wiele z nich występuje również poza obszarem świętokrzyskim (w tym w wapieniach z Dziewek obszaru Śląsko-Krakowskiego), co wskazuje na „otwarty” charakter morza stringocefalowego. Kolejny zespół, Temnophyllum occidentale, jest znacznie słabiej zróżnicowany taksonomicznie; także wskaźniki facjalne sugerują relatywnie „zamknięty” charakter zbiornika tej doby. Górnożywecki zespół Acanthophyllum sp. n. występuje jedynie lokalnie w obrębie ogniwa wapienia mikrytowego z Jaźwicy (dokładniej: w poziomie liliowcowo-koralowcowym Sowich Górek), lecz jego silne zróżnicowanie gatunkowe oraz kosmopolityczny charakter koralowców są typowe dla pulsu transgresywnego (cykl T-R IIb Johnsona et. al. 1985, patrz Racki 1993). Kolejne zespoły, Disphyllum (dolne warstwy sitkówczańskie i wapienie chęcińskie; także wapienie łomu karmelickiego w Dębniku) oraz Macgeea-Thamnophyllum (Ogniwo z Kadzielni, górne warstwy sitkówczańskie) ponownie charakteryzują się zubożeniem gatunkowym. Choć Rugosa pojawiają się tu niekiedy masowo, to jednak jako nieliczne gatunki, a także jako podrzędny ilościowo składnik kompleksów skalnych, w których występują. Świadczy to o relatywnie „zamkniętym” typie późnożywecko-wczesnofrańskiego zbiornika SE części Gór Świętokrzyskich. Z drugiej strony słabym echem wczesnofrańskiego cyklu T-R IIc jest zapewne zastąpienie zespołu Disphyllum przez Macgeea-Thamnophyllum. Nowe taksony, zaproponowane w niniejszej pracy to: Diffusolasma gen. nov., gatunek typowy Cyathophyllum diffusum Wrzołek 1982, duży osobniczy disfyllid, pochodzący zapewne od Spinophyllum i wykazujący homeomorfię do niektórych osobniczych Cyathophyllum (sensu Birenheide 1963); Sociophyllum severiacum sp. nov., z nadzwyczaj rzadkimi presepimentami i wklęsłym do płaskiego profilem tabularium; Temnophyllum zamkowae sp. nov., bez grubej septoteki, z septum głównymi(?) zazwyczaj skróconym i z bardzo krótkimi sepiami drugiego rzędu; Hexagonaria hexagona kowalae subsp. nov., z karinacją septów słabiej zaznaczoną niż u podgatunku nominalnego.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1992, 37, 2-4; 217-254
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Oldest mephitine cranium and its implications for the origin of skunks
    Najstarsza mozgoczaszka przedstawiciela skunksow i jej znaczenie dla wyjasnienia pochodzenia tej grupy
    Autorzy:
    Wolsan, M
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22582.pdf
    Data publikacji:
    1999
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    fauna kopalna
    mozgoczaszka
    Mephitinae
    Palaeomephitis steinheimensis
    osady Steinheim am Albuch
    ssaki drapiezne
    Trochotherium cyamoides
    Procyonidae
    taksony
    badania morfologiczne
    skunksy
    miocen
    szopowate
    paleontologia
    lasicowate
    puszka bebenkowa
    Niemcy
    morfologia zwierzat
    Opis:
    Recent molecular studies have recognized the skunks (Mephitinae) to be the sister taxon - of a clade comprising the Procyonidae and Mustelidae. These findings are inconsistent with the traditional placement of the skunks among mustelids, which is based on morphological evidence from extant taxa. This paper reports on a well-preserved cranium of a young individual, recovered from the middle Miocene deposits (MN 7+8, about 11-12 Ma) of Steinheim am Albuch, Germany. The fossil is the holotype of Palaeomephitis steinheimensis Jäger, 1839, which is here recognized as a senior subjective synonym of Trochotherium cyamoides Fraas, 1870 (consequently, Palaeomephitis Jäger, 1839 is a senior subjective synonym of Trochotherium Fraas, 1870). The specimen is identified as the oldest and most primitive mephitine cranium known to date, approaching the primitive morphology for the Mephitinae. It exhibits a combination of mephitine (accessory middle-ear chamber, lateral swelling of the squamosal) and mustelid (mustelid suprameatal fossa) synapomorphies, corroborating the view that skunks are derived from a mustelid ancestor. Its auditory bulla shows a slightly inflated and relatively large caudal entotympanic, which indicates that the uninflated and relatively small caudal entotympanics of adult mephitines, as well as their hypertrophied ectotympanics, are not primitive (as hitherto assumed) but derived, providing a synapomorphy that supports a sister-group relationship between the Mephitinae and Lutrinae.
    Pochodzenie skunksów (Mephitinae) jest obecnie przedmiotem kontrowersji. Podczas gdy badania morfologiczne współczesnych taksonów potwierdzają tradycyjne umiejscowienie skunksów w obrębie ssaków drapieżnych z rodziny łasicowatych (Mustelidae), w bliskim pokrewieństwie do wydr (Lutrinae) i borsuków (Melinae), to wyniki badań molekularnych sugerują, że skunksy są grupą siostrzaną kladu obejmującego łasicowate i szopowate (Procyonidae). W tej sytuacji sprzeczności pomiędzy wynikami uzyskanymi na podstawie obu baz danych opartych na żyjących taksonach, dane paleontologiczne z wczesnych etapów ewolucji skunksów mogą mieć znaczenie decydujące dla ustalenia pozycji filogenetycznej tej podrodziny. Najstarszą i najbardziej prymitywną znaną mózgoczaszką skunksa jest holotyp gatunku Palaeomephitis steinheimensis Jäger, 1839 (Fig. 1A-C). Mózgoczaszkę tę wydobyto ze środkowomioceńskich (MN 7+8, ok. 11-12 mln lat temu) osadów Steinheim am Albuch w południowych Niemczech. Reprezentuje ona młodego osobnika, o czym świadczą liczne niezrośnięte szwy między kośćmi oraz ukształtowanie powierzchni kości (Fig. 1A-E). Za młodszy subiektywny synonim Palaeomephitis steinheimensis uznano tutaj Trochotherium cyamoides Fraas, 1870, opisane z tych samych osadów i znane również z kilku innych środkowomioceńskich stanowisk w Europie. Ponieważ obie nazwy dotyczą gatunków typowych swoich rodzajów, Trochotherium Fraas, 1870 jest młodszym subiektywnym synonimem nazwy Palaeomephitis Jäger, 1839. Mózgoczaszka Palaeomephitis steinheimensis posiada dodatkową komorę w uchu środkowym (Fig. 1F: ac) i boczn a wypukłość kości łuskowej ponad wyrostkiem sutkowym (Fig. 1B: 1s). Cechy te są unikalnymi synapomorfiami skunksów i świadczą o przynależności Palaeomephitis steinheimensis do tej podrodziny. Chociaż u współczesnych skunksów brak jest w uchu środkowym dołu nadprzewodowego (fossa suprameatale), w mózgoczaszce Palaeomephitis steinheimensis zagłębienie to występuje (Fig. 1E: sf) i jest wykształcone w sposób charakterystyczny dla najstarszych znanych łasicowatych i synapomorficzny dla tej rodziny. Wskazuje to na plezjomorficzną obecność tej cechy w obrębie podrodziny skunksów i przemawia za ich przynależnością do łasicowatych. Spośród współczesnych łasicowatych, jedynie u skunksów i wydr kość wewnątrzbębenkowa tylna (entotympanicum caudale) nie jest wydęta i jest mała w stosunku do kości zewnątrzbębenkowej (ectotympanicum), która jest silnie rozwinięta, i kości wewnątrzbębenkowej przedniej (entotympanicum rostrale). Tak ukształtowane puszki bębenkowe skunksów i wydr traktowano dotąd jako cechę plezjomorficzną. W mózgoczaszce Palaeomephitis steinheimensis kość wewnątrzbębenkowa tylna jest jednak nieco wydęta i dość duża (Fig. 1D: ce), a kość zewnątrzbębenkowa jest stosunkowo mała (Fig. 1D: ec), zbliżając się względnymi rozmiarami do stosunków panujących u najstarszych znanych łasicowatych, szopowatych i małych pand (Ailuridae), a także w wymarłych rodzajach z pnia tych rodzin. Przemawia to za apomorficznością ukształtowania puszki bębenkowej skunksów, dostarczając w ten sposób synapomorfii na poparcie siostrzanego pokrewieństwa pomiędzy podrodzinami skunksów i wydr.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1999, 44, 2; 223-230
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-11 z 11

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies