Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "chronic" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-6 z 6
Tytuł:
Wykorzystanie wirtualnej bronchoskopii w diagnostyce podejrzenia aspiracji ciała obcego u dzieci
The use of virtual bronchoscopy in the diagnosis of suspected foreign body aspiration in children
Autorzy:
Kalicki, Bolesław
Wawrzyniak, Agata
Żylak, Anna
Koziński, Piotr
Czarkowski, Sebastian
Jung, Anna
Placzyńska, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032337.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
aspiration
children
chronic cough
foreign body
virtual bronchoscopy
ciało obce
aspiracja
wirtualna bronchoskopia
przewlekły kaszel
dzieci
Opis:
The foreign body aspiration (FBA) is a common cause of parents arriving with their children at the Paediatric Emergency Department. In the majority of cases, the problem affects children between 1‑3 years of age and it is less common in newborn babies and school children. The most important factor for diagnosis is the positive history of aspiration. Clinical symptoms, such as sudden onset of cough, wheezing and unilateral diminished breath sounds, occur uncommonly that is why imaging studies should be always taken. However, 30% of chest radiographs show normal findings. Virtual bronchoscopy (VB) may help to determine the presence and exact localization of the foreign body and may reduce the number of unnecessary rigid bronchoscopies. Rapid diagnosis can minimize dangerous respiratory complications. The authors present 3 cases. The first case is a 6‑year‑old girl with suspected FBA because of persistent inflammatory changes of the pulmonary parenchyma and with no improvement in the clinical and radiological symptoms despite intensive treatment. The second case is a 6‑month‑old infant with pneumonia and present history of aspiration. The physical examination revealed decreased breath sounds unilaterally, wheezing and abnormalities typical for FBA in the chest X‑ray. The third case is an 11‑year‑old boy with asthma exacerbation unresponsive to intensive treatment and positive medical history of FBA. In all patients CT lung images with vascular contrast were performed. No foreign body was found with VB in 2 patients (case first and second), in 1 patient there was no suspicion of foreign body (case third).
Aspiracja ciała obcego jest częstą przyczyną zgłaszania się rodziców z dziećmi do pediatrycznej izby przyjęć. Dotyczy to szczególnie dzieci do 3. roku życia. Kluczowe jest dokładne zebranie wywiadu, z którego można wysunąć podejrzenie aspiracji. Charakterystyczne nagłe wystąpienie kaszlu, świstów i jednostronnego ściszenia szmerów oddechowych występuje rzadko, stąd potrzeba poszerzenia diagnostyki o badania obrazowe. Aż w 30% przypadków nie stwierdza się zmian radiologicznych w klasycznym RTG klatki piersiowej. Wirtualna bronchoskopia może pomóc w ustaleniu dokładnego umiejscowienia ciała obcego oraz pozwala zmniejszyć liczbę niepotrzebnych zabiegów z użyciem sztywnego bronchoskopu. Dzięki szybkiemu postawieniu diagnozy można uniknąć niebezpiecznych powikłań. W artykule przedstawiono opis przypadku 6‑letniej dziewczynki, u której podejrzewano obecność ciała obcego w oskrzelach ze względu na utrzymywanie się, pomimo leczenia, zmian zapalnych w płucach w tej samej lokalizacji, a także brak poprawy obrazu radiologicznego oraz klinicznego. Drugi przypadek opisuje 6‑miesięczne niemowlę z objawami zapalenia płuc, u którego w wywiadzie stwierdzono możliwość aspiracji ciała obcego oraz typowe objawy aspiracji: asymetria szmeru pęcherzykowego, jednostronne świsty nad polami płucnymi oraz zmiany sugerujące obecność ciała obcego w badaniu radiologicznym klatki piersiowej. Trzeci przypadek dotyczy 11‑letniego chłopca przyjętego z rozpoznaniem zaostrzenia astmy, u którego wywiad w kierunku aspiracji ciała obcego był pozytywny i u którego, pomimo intensywnego leczenia, nie uzyskano poprawy stanu klinicznego. U wszystkich dzieci w procesie diagnostycznym wykorzystano tomografię komputerową płuc z kontrastem naczyniowym. U dwojga dzieci (przypadek 1. i 2.) wirtualna bronchoskopia wykluczyła obecność ciała obcego w drzewie oskrzelowym, w jednym (przypadek 3.) potwierdziła.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2012, 8, 1; 67-72
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych – jedno z najczęstszych zakażeń gornych drog oddechowych
Rhinosinusitis – one of the most common infections of the upper respiratory tract
Autorzy:
Wachnicka-Bąk, Anna
Lipińska-Opałka, Agnieszka
Będzichowska, Agata
Kalicki, Bolesław
Jung, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1033289.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
acute
chronic
diagnostic criteria
rhinosinusitis
treatment
zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych
ostre
przewlekłe
kryteria diagnostyczne
leczenie
Opis:
Rhinosinusitis is a one of the most common upper respiratory tracts diseases, which affects from 6% to 15% of human population. Presence of pathogens, ostial obstruction and impaired drainage from sinuses have vital importance in illness development. Moreover, the risk of rhinosinusitis is increased with the associated risk factor such as: allergic rhinitis, anatomic defects of nasal septum and nasal cavity, primary ciliary dyskinesia, gastrooesophageal reflux, laryngopharyngeal reflux, congenital and acquired immunodeficiencies, cigarette smoke exposure. Because of the time of the clinical symptoms duration we divided the disease into acute and chronic. Symptoms of less than 12 weeks duration are considered acute and it is definitely more likely associated with viral infection. Persistence of signs and symptoms for more than 12 weeks is diagnosed as chronic rhinosinusitis and is often complicated by bacterial infection (mainly Streptococcus pneumoniae and Haemophilus influenzae). No single symptom or sign is an accurate predictor as they are varied and depends on age and inflammation localization. The diagnosis of rhinosinusitis is initially a clinical one. Radiologic confirmation is required only if the patient does not improve with empiric therapy or if she/he appears extremely ill, not as a primary diagnostic tool. The vast majority of patients should be effectively treated by decongestants, analgesics, antipyretics, mucolytics and oral rehydration. The use of antibiotics should be considered if there is no improvement only after 7–10 days of symptomatic treatment. In presented article we also describe two cases of children hospitalized in 2013 in Paediatric, Nephrology and Allergology Clinic, Military Institute of Medicine, which quite good illustrate diagnostic problems caused by symptoms diversification and the recurrence of the disease.
Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych (rhinosinusitis) to jedna z najczęstszych chorób górnych dróg oddechowych, dotykająca szacunkowo 6–15% ogółu populacji. Dla rozwoju schorzenia konieczna jest obecność zjadliwych szczepów patogennych oraz wewnątrzzatokowe gromadzenie wydzieliny śluzowej, spowodowane zaburzeniami drożności jednostki ujściowo-przewodowej zatok. Ponadto do czynników ryzyka wystąpienia zapalenia należą: alergiczny nieżyt nosa, wady anatomiczne przegrody i ściany bocznej nosa, wrodzone zaburzenia transportu rzęskowego, refluks żołądkowo-przełykowy, refluks krtaniowo-gardłowy, wrodzone i nabyte niedobory odporności, ekspozycja na dym tytoniowy. Ze względu na czas trwania objawów wyróżnia się postać ostrą i przewlekłą schorzenia. Najczęstszą pierwotną przyczyną ostrego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych (objawy choroby trwają krócej niż 12 tygodni) są wirusy. U chorych skarżących się na dolegliwości trwające powyżej 12 tygodni istnieje podstawa do rozpoznania zapalenia przewlekłego, w którym przeważa etiologia bakteryjna (głównie Streptococcus pneumoniae i Haemophilus influenzae). Objawy są różnorodne, zależne od wieku i lokalizacji zmian zapalnych. Diagnozę stawia się na podstawie wywiadu i badania przedmiotowego; badania obrazowe nie powinny być traktowane jako wstępne, rutynowe badania diagnostyczne. Postępowanie terapeutyczne polega na zmniejszaniu obrzęku i przekrwienia błony śluzowej, łagodzeniu bólu i gorączki, nawadnianiu organizmu oraz ewakuacji zalegającej wydzieliny. W przypadku gdy po 7–10 dniach leczenia objawowego nie następuje poprawa, należy zastosować antybiotykoterapię ogólną. W prezentowanej pracy przedstawiamy dwa opisy dzieci hospitalizowanych w 2013 roku w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej WIM, dość dobrze obrazujące trudności diagnostyczne spowodowane różnorodnością objawów klinicznych, a także problem nawrotowości choroby.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2014, 10, 1; 25-31
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zaostrzenie przewlekłej choroby nerek w przebiegu pierwotnej hiperoksalurii typu 1 – prezentacja przypadku
Aggravation of chronic renal disease in the course of primary hyperoxaluria type 1 – case presentation
Autorzy:
Bochniewska, Violetta
Jobs, Katarzyna
Jung, Anna
Sikora, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031500.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
children
chronic kidney disease
nephrocalcinosis
primary hyperoxaluria
urolithiasis
przewlekła choroba nerek
pierwotna hiperoksaluria
wapnica nerek
kamica układu moczowego
dzieci
Opis:
Chronic renal disease (CRD) is the civilization problem of our century. Recently its frequency rises systematically. Epidemiological data estimates its occurrence on 600 million population worldwide and 4 million in Poland. Most frequent causes of CRD are: urolithiasis, polycystic kidneys degeneration and neoplasms of urinary tract. Rare causes of CRD are diabetes mellitus, arterial hypertension, chronic glomerulonephritis, pyelonephritis, genetic abnormalities, among them primary hyperoxaluria type 1. In this report history of primary hyperoxaluria type 1 diagnosis in 4-year-old girl and its influence on the course of chronic kidney disease are presented. In our patient renal failure, nephrocalcinosis and urolithiasis were revealed during the treatment of acute pyelonephritis. The urological treatment was initiated and repeated several times within zwranext 3 months (2 × surgical treatment, 2 × ESWL). Subsequently, metabolic evaluation of nephrocalcinosis and urolithiasis showed severe hyperoxaluria. Primary hyperoxaluria type 1 was suspected and was finally confirmed by genetic evaluation which revealed typical mutations of AGXT gene. Causative pyridoxine treatment resulted in diminishing urinary oxalate excretion and improvement of renal function. Conclusions: Hyperoxaluria type 1 can lead to renal insufficiency in early childhood. Early diagnosis and proper treatment may slow disease progression.
Przewlekła choroba nerek (PChN) zaliczana jest do schorzeń cywilizacyjnych XXI wieku. Jej częstość w ciągu ostatnich lat systematycznie wzrasta. Według danych epidemiologicznych na PChN choruje około 600 mln ludzi na świecie i ponad 4 mln osób w Polsce. Najczęstsze przyczyny przewlekłej choroby nerek to: cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, przewlekłe kłębkowe zapalenie nerek, przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, kamica dróg moczowych, zwyrodnienie torbielowate nerek, nowotwory układu moczowego, szpiczak mnogi, skrobiawica wtórna. Do rzadkich przyczyn PChN możemy zaliczyć choroby uwarunkowane genetycznie, wśród nich pierwotną hiperoksalurię typu 1. W pracy autorzy przedstawiają historię rozpoznania pierwotnej hiperoksalurii typu 1 u 4-letniej dziewczynki oraz wpływ tej choroby na rozwój przewlekłej choroby nerek. Podczas leczenia ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek u pacjentki rozpoznano niewydolność nerek, nefrokalcynozę oraz kamicę układu moczowego. Wdrożono leczenie urologiczne, które powtarzano przez 3 miesiące (2 × operacje, 2 × ESWL). Następnie wykonano diagnostykę metaboliczną kamicy i nefrokalcynozy, która ujawniła znacznie zwiększone wydalanie kwasu szczawiowego. Z tego powodu wysunięto podejrzenie pierwotnej hiperoksalurii, które następnie potwierdzono badaniem genetycznym (typowe mutacje genu AGXT). Wdrożenie leczenia przyczynowego pirydoksyną pozwoliło na zmniejszenie wydalania kwasu szczawiowego w moczu i poprawę funkcji nerek. Wnioski: Pierwotna hiperoksaluria typu 1 może prowadzić do niewydolności nerek w okresie wczesnego dzieciństwa. Wczesna diagnostyka i rozpoznanie tej choroby pozwalają na wdrożenie odpowiedniego leczenia, co zwiększa szansę na opóźnienie jej postępu.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 1; 54-58
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Krztusiec jako przyczyna kaszlu u dzieci leczonych w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej WIM w latach 2009–2013
Pertussis as a reason of cough in children hospitalised in Paediatric, Nephrology and Allergology Clinic, Military Institute of Medicine from 2009 to 2013
Autorzy:
Moes-Wójtowicz, Alicja
Wawrzyniak, Agata
Fiodorowicz, Ewa
Rzeszotarska, Agnieszka
Dadas-Stasiak, Ewa
Kalicki, Bolesław
Jung, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032485.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
acute cough
apnea
chronic cough
pertussis
recurrent respiratory tract infections
przewlekły kaszel
ostry kaszel
nawracające zakażenia układu oddechowego
krztusiec
bezdech
Opis:
A retrospective analysis of medical data of 157 children, suspected for pertussis, aged from 1 month to 17 years, hospitalised in Paediatric, Nephrology and Allergology Clinic, Military Institute of Medicine from January 2009 to March 2013 was undertaken. Information concerning age, sex, duration of cough, presented symptoms and laboratory tests results were analysed. Statistical analysis was performed using standard statistical software (Statistica PL). The significance level was set as p<0.05. Pertussis, as a reason of cough, was found in 31 cases. Statistical analysis showed no significant differences between patients with acute and chronic cough, as far as a frequency of pertussis infection is concerned. Gender was not associated with the pertussis infection (p>0.05). Occurrence of cough and apnea was strongly associated with positive pertussis serologic laboratory tests. The statistical significance between low amount of white blood cells and low Biernacki’s test rate and positive pertussis serologic laboratory tests was found. This finding does not fit to a classical course of disease. The reason of this discrepancy may be a fact, that in analyzed group only two children werenot vaccinated (under the age of 2 months). The classical course of disease is observed only among unvaccinated patients. Among children diagnosed due to recurrent respiratory tract infections 8.3% had positive pertussis serologic laboratory tests.
Analizie retrospektywnej poddano dokumentację medyczną 157 dzieci w wieku od 1. miesiąca do 17 lat hospitalizowanych w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej Wojskowego Instytutu Medycznego w okresie od stycznia 2009 do marca 2013 roku, u których wysunięto podejrzenie krztuśca. Analizowano informacje dotyczące wieku, płci, czasu trwania kaszlu, prezentowanych objawów przed przyjęciem i w chwili przyjęcia do Kliniki oraz wyników badań laboratoryjnych. Do analizy statystycznej wyników wykorzystano program Statistica PL, przyjmując poziom istotności p<0,05. Krztusiec jako przyczynę kaszlu potwierdzono u 31 badanych pacjentów. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy w częstości wykrywania zakażenia krztuścem u dzieci z kaszlem ostrym i przewlekłym. Nie wykazano różnicy w częstości występowania krztuśca pomiędzy dziewczynkami i chłopcami. Znaleziono istotną statystycznie zależność pomiędzy występowaniem kaszlu i bezdechów a laboratoryjnym potwierdzeniem krztuśca. Wykazano również istotną statystycznie zależność pomiędzy niższymi wartościami liczby leukocytów (WBC) oraz odczynu Biernackiego (OB) a rozpoznaniem krztuśca, co nie pokrywa się z klasycznym obrazem choroby. Niezgodność ta może wynikać z faktu, iż w badanej grupie znalazło się tylko dwoje dzieci niezaszczepionych przeciwko krztuścowi (dzieci poniżej 2. miesiąca życia), a tylko u osób nieszczepionych możemy obserwować klasyczny, pełnoobjawowy przebieg choroby. W grupie dzieci diagnozowanych z powodu nawracających zakażeń układu oddechowego stwierdzono zakażenie krztuścem u 8,3%.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 1; 73-77
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Biomarkery uszkodzenia miąższu nerek
Biomarkers of kidney injury
Autorzy:
Jung, Anna
Jobs, Katarzyna
Żuber, Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030961.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
NGAL
acute kidney injury
chronic kidney disease
diagnostic test
urinary biomarkers
biomarkery
ostre uszkodzenie nerek
przewlekła choroba nerek
diagnostyka
ngal
Opis:
Acute kidney injury (AKI) is a syndrome defined by acute increase of serum creatinine or decrease in glomerular filtration rate (GFR). AKI is common in patients undergoing cardiac surgery, imaging modalities and endovascular procedures with using iodinated contrast, those who suffer from sepsis and other critically ill patients. Serum creatinine, the current main diagnostic test for AKI, rises late in AKI pathophysiology and is not precise marker of acute changes in glomerular filtration rate. The serum creatinine measurements are confounded by a large number of variables, including age, gender, race, muscle mass, muscle metabolism, hydration status and medications. New studies presented laboratory markers of AKI detected in serum and urine. These include cystatin C, NGAL, KIM-1, L- FABP, IL-18 and others. These new biomarkers offer promise for early AKI diagnosis and for the depiction of severity of renal injury occurring with AKI. They can reflect the progression of AKI to chronic kidney disease (CKD). The aim of this article is to review specific biomarkers for early detection of AKI and progression to CKD.
Ostre uszkodzenie nerek (acute kidney injury, AKI) jest rozpoznawane w oparciu o stężenie kreatyniny w surowicy i upośledzenie filtracji kłębuszkowej (glomerular filtration rate, GFR). AKI, które zastąpiło w ostatnich latach termin ostra niewydolność nerek, jest rozpoznawane między innymi u pacjentów po operacjach kardiochirurgicznych, w wyniku nefrotoksycznego uszkodzenia radiokontrastem podczas zabiegów naczyniowych i badań obrazowych, u pacjentów oddziałów intensywnej terapii, we wstrząsie septycznym. Stężenie surowiczej kreatyniny jest ciągle głównym testem diagnostycznym, chociaż zmienia się w przebiegu AKI później niż GFR, który stanowi dokładniejszy wskaźnik czynności nerek. Użyteczność stężenia kreatyniny jako obiektywnego parametru jest jednak ograniczona, ponieważ zależy ono od wielu czynników, w tym od stopnia nawodnienia, diety, masy ciała, masy mięśniowej, wieku, płci, stosowanych leków. Nowe badania zaprezentowały inne, bardziej użyteczne laboratoryjne markery AKI, możliwe do oznaczenia w surowicy i/lub w moczu. Należą do nich m.in. cystatyna C, NGAL, KIM-1, L-FABP i IL-18. Nowe biomarkery stwarzają większe możliwości we wczesnym wykrywaniu AKI, a także mogą określać stopień uszkodzenia nerek w przebiegu AKI. Mogą być również przydatne w prognozowaniu zagrożenia przewlekłą chorobą nerek (PChN) w wyniku AKI lub z innych przyczyn. Celem opracowania jest przedstawienie przeglądu aktualnych doniesień dotyczących zastosowania nowych biomarkerów we wczesnym wykrywaniu AKI oraz progresji do PChN.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 4; 319-325
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Porównanie aktualnych metod oznaczania estymacyjnego przesączania kłębuszkowego u dzieci
Comparison of the estimating glomerular filtration rate in children by different methods
Autorzy:
Lichosik, Marianna
Placzyńska, Małgorzata
Jobs, Katarzyna
Jung, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032860.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
Schwartz formula
children
chronic kidney disease
creatinine clearance
estimating glomerular filtration rate
revised
szacunkowy współczynnik filtracji kłębuszkowej
klirens kreatyniny
dzieci
przewlekła cho‑
roba nerek
zmodyfikowany wzór schwartza
Opis:
Assessment of glomerular filtration rate (GFR) is a useful way to assess renal function regardless of age. The gold standard is to measure GFR by isotope method, which in view of the considerable inconvenience for the patient and the high cost, is used only in special clinical situations. In clinical practice, the so-called estimated glomerular filtration rate (eGFR) is used, calculated from serum creatinine level based on one of the many available formulas. In adults, MDRD and Cockcroft-Gault formulas are the most common. In children the commonly used formula to estimate GFR is the Schwartz formula, calculation of which only requires the serum creatinine level and height of the child. The limitations of the methods are their lack of precision, especially in patients with normal or slightly reduced GFR. Recently, in the literature there appeared reports of alternative methods for calculating the estimated GFR. In this paper we compare different ways of calculating eGFR in children with normal or mildly impaired renal function. To calculate eGFR three models were used: the modified Schwartz formula, a new generalized quadratic model by Gao et al. and the height-independent model proposed by Pottel et al. The obtained values were compared with obtained values by glomerular filtration isotope method. The most similar results to the standard were in the group, in which eGFR was calculated by method of Gao et al.
Ocena filtracji kłębuszkowej (glomerular filtration rate, GFR) jest przydatnym sposobem oceny funkcji nerek niezależnie od wieku. Złotym standardem okazuje się pomiar GFR metodą izotopową, który z uwagi na znaczną uciążliwość dla pacjenta oraz wysokie koszty wykorzystywany jest jedynie w wybranych sytuacjach klinicznych. W praktyce klinicznej stosuje się tzw. szacunkowy współczynnik filtracji kłębuszkowej (estimated glomerular filtration rate, eGFR), obliczany na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy za pomocą jednego z wielu dostępnych wzorów. U osób dorosłych najczęściej wykorzystuje się wzór MDRD (modification of diet in renal disease) i wzór Cockcrofta-Gaulta. U dzieci powszechnie stosowanym wzorem do szacowania eGFR jest wzór Schwartza, którego obliczenie wymaga jedynie znajomości stężenia kreatyniny w surowicy i wzrostu dziecka. Ograniczeniem stosowanych metod jest ich brak dokładności, zwłaszcza u pacjentów z GFR prawidłowym lub nieznacznie obniżonym. W ostatnim czasie w piśmiennictwie pojawiły się publikacje dotyczące alternatywnych sposobów wyliczania szacunkowego GFR. W niniejszej pracy porównano różne sposoby wyliczania eGFR u dzieci z prawidłową lub nieznacznie upośledzoną funkcją nerek. Do wyliczania eGFR użyto trzech wzorów: zmodyfikowanego wzoru Schwartza, nowego uogólnionego wzoru kwadratowego według Gao i wsp. oraz wzoru niezależnego od wzrostu zaproponowanego przez Pottela i wsp. Uzyskane wartości porównywano z wartościami przesączania kłębuszkowego uzyskanymi metodą izotopową. Najbardziej zbliżone do stosowanego standardu wyniki uzyskano w próbie, w której eGFR wyliczono według wzoru Gao i wsp.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 2; 154-159
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-6 z 6

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies