Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Barańska, Ewa" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    Mit antyczny w dramacie francuskim XX wieku
    Le mythe antique dans le théâtre français du XXe siècle
    Autorzy:
    Barańska, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1964066.pdf
    Data publikacji:
    1995
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    „Il n'est plus possible aujourd'hui d'ignorer ou de négliger le phénomène intellectuel que constitue le mythe” – dit J. Hani ouvrant en 1978 un colloque consacré aux problèmes du mythe et de son interprétation. Le mythe est en effet de nos jours l'objet de nombreuses études historiques, anthropologiques, psychologiques, sociologiques et autres. Mais, avant d'être devenu objet de recherches scientifiques, le mythe avait d'abord fasciné les écrivains. Cette fascination exercée en France par le mythe antique est un phénomène unique et marquant dans l'histoire du théâtre français. La plus intense dans les années trente et quarante du XXe siècle, elle se laisse voir aussi avant et après cette période. Parmi les nombreux écrivains français s'inspirant des mythes antiques on a choisi cinq. Pour chacun d'eux le mythe a une signification différente. Le faire voir est l'objectif de ces réflexions. Les titres des analyses successives sont les suivants: Le mythe et la poésie – Jean Cocteau; Le mythe et le tragique – Jean Giraudoux; Le mythe dans une dramaturgie engagée – Jean-Paul Sartre; Le mythe actualisé – Jean Anouilh; Le jeu avec le mythe – André Obey.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 1995, 43, 5; 5-30
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Réflexions sur le Théâtre de Clara Gazul. Mérimée dramaturge romantique?
    Kilka myśli o Teatrze Klary Gazul. Czy Mérimée jest dramaturgiem romantycznym?
    Autorzy:
    Barańska, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2119891.pdf
    Data publikacji:
    1990
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    Chociaż swe miejsce w literaturze francuskiej zawdzięcza Mérimée przede wszystkim swoim nowelom, to jednak Teatr Klary Gazul, dzieło wczesnej młodości pisarza, fascynuje do dziś historyków literatury, zarówno ze względu na czas, w którym powstał, jak również na różne możliwości odczytywania go. Mérimée wydaje zbiór swych sztuk w r. 1825 w okresie najżywszych polemik i dyskusji pomiędzy „klasykami” a „romantykami”. W przeciwieństwie do współczesnych sobie pisarzy Mérimée nigdy nie deklaruje swoich poglądów estetycznych, nie angażuje się w spory literackie, nie określa swego stanowiska wobec romantyzmu. A przecież sztuki jego, napisane dwa lata przed wydaniem przez Hugo jego głośnej przedmowy do Cromwella i kilka lat przed ukazaniem się najsłynniejszych dramatów romantycznych, stanowią prawdziwą rewolucję w dramaturgii francuskiej. Pisane prozą zgodnie z założeniami Stendhala, wyzwolone od reguł jedności miejsca i czasu, kipiące bujnym „kolorytem lokalnym”, przedstawiają gwałtowne temperamenty i nieokiełznane namiętności uzewnętrzniające się na scenie w sposób nie do przyjęcia przez tradycyjne w teatrze francuskim „reguły dobrego wychowania”. Zawiera więc teatr Mériméego wiele rysów romantycznych. Wśród młodych romantyków wywołuje on tak wielki entuzjazm, że Mérimée zostanie nawet nazwany „francuskim Szekspirem”. Romantyzm tego teatru jest jednak chwilami tak gwałtowny, że może budzić podejrzenie, iż autor bawi się kosztem czytelnika. Podejrzenie to budzi już fakt, że Teatr Klary Gazul jest mistyfikacją literacką. Mérimée przypisuje swoje sztuki wymyślonej przez siebie aktorce hiszpańskiej. Mistyfikacja ta (znana zresztą dość licznemu gronu przyjaciół autora) jest dość rozbudowana; fikcyjny tłumacz Klary Gazul poprzedza sztuki biografią autorki i opatruje je starannymi przypisami. Teatr Klary Gazul, jak i inna „hiszpańska” sztuka Mériméego − Rodzina Carvajal są więc pewnego rodzaju zabawą literacką i zawierają liczne elementy parodystyczne. Niezwykłe nagromadzenie namiętności i okrucieństwa musi być czasem traktowane z przymrużeniem oka. Narzuca się więc pytanie, czy można uważać Mériméego za przedstawiciela francuskiego dramatu romantycznego, od którego różni go m.in. brak „bohatera romantycznego” oraz to, że w przeciwieństwie do Hugo, Vigny’ego czy Dumasa Mérimée nie tylko nie posługuje się teatrem jako trybuną czy amboną, ale i − jak się wydaje − nie traktuje go zawsze zupełnie serio. Ironiczny, błyskotliwy, pełen rezerwy, nieufny wobec wszelkich przejawów uczuciowości, wymykający się klasyfikacjom, jest Mérimée autorem sztuk nowych, śmiałych i oryginalnych na tle współczesnej mu twórczości dramatycznej, sztuk, których charakter parodystyczny jest przede wszystkim literacki i niknie w nurcie wartkiej i prawdziwie dramatycznej akcji. W teatrze tym analizy psychologiczne ustępują miejsca widowisku, a język służy do wyrażenia napięcia dramatycznego. Niezależnie więc od charakteru i temperamentu samego pisarza teatr Mériméego jest niewątpliwie teatrem romantycznym. Czy sam jednak pisarz, o którym Billy mówi jako o tym, który uratował język francuski od „niebezpieczeństwa romantycznego”, może być uważany za romantyka? Robert Baschet uważa, że tak, zaznaczając jednak, iż romantyzm Mériméego nie jest romantyzmem lirycznym wywodzącym się z nurtu uczuciowości Rousseau i Chateaubrianda, lecz ma swe korzenie w oświeceniowej i liberalnej myśli osiemnastowiecznej.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 1990, 37-38, 5; 5-20
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    D’Antony à Gabrielle ou la faillite du héros romantique
    Od Antony do Gabrielle, czyli o porażce bohatera romantycznego
    Autorzy:
    Barańska, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2119910.pdf
    Data publikacji:
    1990
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    Ten skromny przyczynek do biografii bohatera romantycznego w dramacie francuskim XIXw. jest wynikiem analizy dwóch sztuk: romantycznego dramatu A. Dumasa Antony (1831) oraz sztuki E. Augiera Gabrielle (1849) zbliżonych do siebie poprzez sytuację dramatyczną, w której bohaterka musi dokonać wyboru pomiędzy mężczyzną, którego kocha, a mężem i ojcem swego dziecka. O ile Antony jest uosobieniem bohatera romantycznego, a cały dramat jest zdominowany jego osobowością, o tyle w Gabrielle postać obdarzona funkcją romantycznego kochanka jest nie tylko postacią drugorzędną, ale także celowo pozbawioną przez autora prestiżu. Postacią pierwszoplanową staje się tu mąż Gabrielle, „bohater pozytywny”, broniący wartości rodzinnych. W sztuce pisanej dla nowej już generacji, pobrzmiewają jeszcze akcenty romantyczne, w których autor widzi jednak niebezpieczeństwo społeczne. Reprezentuje ona tzw. szkołę zdrowego rozsądku, która pozbawi dramat francuski tego czasu całej aury tajemniczości, pasji i niepokoju i zamknie go na długo w ciasnym salonie mieszczańskim.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 1990, 37-38, 5; 41-50
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies