Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "sufism" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    The Role of Women in Sufism. Female Followers of Mevlevi Order and Their Active Participation in Sema Ritual
    Rola kobiet w sufizmie. Kobiece naśladowczynie Zakonu Mevlevi i ich aktywny udział w rytuale Sema
    Autorzy:
    Mandziarz-Kuźmiński, Milda
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/26850792.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Akademia Zamojska
    Tematy:
    Zakon wirujących derwiszy
    Caaleddin Rumi Mevlana
    sufizm
    Sema
    Mevlana
    Rumi
    Sufism
    Female Sufis
    Mevlevi Order
    Whirling Dervishes
    Opis:
    Sema, rytuał identyfikowany z zakonem wirujących derwiszy, znany również jako Religia Miłości, stworzona przez Caaleddina Rumiego Mevlane, od wieków przyciąga uwagę ludzi z wszelkich zakątków świata. Zakon wirujących derwiszy w ostatnich latach zdobywa szczególną popularność, pozyskując kolejnych zwolenników w krajach Zachodu, gdzie ich aktywność zdaje się być coraz lepiej widoczna. Sema, mistyczny taniec rytualny, zapoczątkowany w XIII wieku, przedstawia duchową podróż człowieka poprzez jego umysł i miłość do Perfekcji. Zakon Rumiego Mevlany jest jednym z najlepiej znanych zakonów sufickich. Wyjątkowy z uwagi na szczególny stosunek filozofa do postaci kobiety w islamie. Mevlana akceptował wśród swych słuchaczy zarówno mężczyzn, jak i kobiety, twierdząc, że istotną jest dusza, nie ciało. Nauczał, że wszyscy ludzie są równi oraz zjednani w swej wierze i miłości. Wiele kobiet wybrało filozofię Mevlany, biorąc czynny udział w mistycznych rytuałach semy, dążących do „Jedności z Bogiem”, będąc przekonanymi, że odnalazły swoje miejsce w świecie islamu. Kobiety, odgrywające szczególnie istotną role w upowszechnianiu filozofii Rumiego Mevlany, znane są nam dziś jako poetki, muzycy, jak również, jak dowodzą źródła, suficcy mistrzowie, stając się „głosem” kobiecej społeczności.
    Sema ritual identified with Rumi Mevlana’s order, known as Mevlevi Religion of Love, has been attracting people from different cultures from all over the world for centuries. Mevlevi followers are noticeably growing in number in the West, where their great engagement is well visible. Sema, which is a mystic dancing ritual known from the 13th century, represents man’s spiritual journey to Perfection through mind and love. Mevlevi as one of the most-known Sufi orders was exceptional for Rumi’s recognition of spiritual beauty and wisdom of women. Mevlana was accepting and teaching men and women alike, as he said that it is not the body but the soul that is important. He taught that all humans are equal and are united in their faith and love. Many female Sufis decided to fallow Mevlana’s teachings practicing sema that aims at “Unity with God”, truly convinced that they found their place within Islamic world. Women, who had noticeable role in the process of spreading this mystical concept have been playing multiple roles, i.e.: poets, musicians, and sometimes even pirs, becoming “the voice” of feminine Muslim society.
    Źródło:
    Facta Simonidis; 2014, 7, 1; 153-165
    1899-3109
    Pojawia się w:
    Facta Simonidis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Medytacja i doświadczenie mistyczne w okresie formatywnym sufizmu
    Meditation and mystical experience in the formative period of sufism
    Autorzy:
    Pachniak, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1402411.pdf
    Data publikacji:
    2021-07-30
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    sufizm
    islam
    medytacja
    asceza
    połączenie z Bogiem
    Opis:
    Sufism, Muslim mysticism, is a phenomenon inherent in Islam, existing almost from the beginning of this religion. In the article the view of Islamic sacred texts: the Qur’an and the Hadith, to the basic principles of Sufi sm: asceticism and meditation is discussed. The most important concepts of Sufi sm arising during the period of singular mystics, i.e. the formative times of Sufi sm (9th-11th century) are underlined. Concepts such as love for God, self-accountability, piety, and Union with God were presented and interpreted. Attention was also paid to the biographies of the most important mystics from this period, as recorded in the works of their successors.
    Źródło:
    Filozofia Chrześcijańska; 2020, 17; 95-113
    1734-4530
    2450-0399
    Pojawia się w:
    Filozofia Chrześcijańska
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Norwida droga do Hafiza
    Norwid’s way to Hafiz
    Autorzy:
    Gadamska-Serafin, Renata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2117291.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Norwid
    Assunta
    Hafiz
    sufizm
    poezja perska
    recepcja Hafiza w Polsce
    Polska i Persja
    Sufism
    Persian poetry
    Hafiz’s reception in Poland
    Poland and Persia
    Opis:
    W twórczości Norwida odnaleźć można dalekie echa koncepcji sufickich. Jedną z nici wiążących tego polskiego poetę z nurtem muzułmańskiego mistycyzmu jest manifestująca się w Pismach wszystkich fascynacja Dywanem Hafiza (drugą – osoba Abd el-Kadera). Perski poeta-mistyk jest wspominany w dziełach polskiego autora pięć razy (dwa razy w listach oraz trzy razy w poematach: Assunta, Emil na Gozdawiu oraz A Dorio ad Phrygium). Jest dość wątpliwe, by w okresie przedemigracyjnym (warszawskim) Norwid zapoznał się z filareckimi przekładami gazelów Hafiza (Sękowski, Wiernikowski, Chodźko). Bramy do świata Hafizowskiego otworzyły przed nim raczej dopiero pełne niemieckie tłumaczenia Dywanu (Purgstall i inni) oraz liczne nawiązania tematyczne w utworach niemieckich romantyków (Goethe, Heine). Okazją do zetknięcia z nimi był pobyt Norwida w Berlinie w roku 1846 i kwerendy w tamtejszej Bibliotece Uniwersyteckiej. Niewykluczone, że rolę bodźca odegrała też amerykańska (i późniejsza) lektura dzieł Emersona. Świat liryki Hafizowskiej otwierały przed autorem Assunty także przekłady francuskie, choć tym przypaść musiała raczej rola drugorzędna, gdyż w wieku XIX były one stosunkowo nieliczne (przełożono zaledwie 32 utwory do śmierci Norwida). Lata emigracji paryskiej dostarczyły wielu nowych okazji, by pogłębić wiedzę o literaturze i kulturze Persji. Sprzyjał temu nie tylko sam pobyt w Paryżu, ale i obecność w gronie polskich emigrantów, wybitych iranologów, z którymi Norwid się stykał: Aleksandra Chodźki i Wojciecha Biberstein-Kazimirskiego (ten pracował z kuzynem Norwida – Michałem Kleczkowskim we francuskim MSZ). Apogeum fascynacji Norwida Hafizem przypadło na lata 70., choć wiele poszlak zdaje się wskazywać na Hafizowski patronat już nad Promethidionem. Suficka „alchemia miłości”, przenikająca strofy Dywanu Hafiza, znalazła odblask przede wszystkim w Assuncie. Motto do tego poematu zaczerpnął Norwid zapewne z francuskiego przekładu A Grammar of the Persian Language Williama Jonesa (tłum. Garciana de Tassy z 1845 r.), w której dwuwiersz ów znalazł się pośród przykładów perskiej składni (gazel, z którego pochodzi ów dystych, nie był jeszcze wówczas w całości przetłumaczony na francuski). Z kolei motto do Emila na Gozdawiu jest prawdopodobnie parafrazą gazelu przełożonego na język francuski przez tegoż Jonesa i zamieszczonego w jego Traktacie o poezji orientalnej jako Oda V. Wybór motta do Emila… świadczy o przynależności Norwida do elitarnej grupy XIX-wiecznych erudytów, którzy umieli dotrzeć do religijnego wymiaru poezji Hafiza, umykającego na ogół ówczesnym europejskim czytelnikom Dywanu. Szczególnie oryginalnym pomysłem polskiego poety było przywołanie tekstu z obszaru kulturowego islamu (a nie chrześcijaństwa!) dla potrzeb polemiki z russowskim laickim modelem wychowania oraz przeciwstawienie zsekularyzowanej mentalności europejskiej głębokiego, niewzruszonego zmysłu religijnego Orientu.
    In Norwid’s works one can find distant echoes of the Sufi concepts. One of the threads linking this Polish poet to the current of Muslim mysticism is his fascination with Hafiz’s Divan (and secondly – the person of Abd el-Kader) manifesting it self in Pisma wszystkie. The Persian poet and mystic is mentioned in the works of the Polish author five times (twice in letters and three times in poems: Assunta, Emil na Gozdawiu and A Dorio ad Phrygium). It is quite doubtful that Norwid became acquainted with philarete’s translations of Hafiz’sghazals (Sękowski, Wiernikowski, Chodźko) in his pre-emigration (Warsaw) period. It was rather the full German translations of Divan (Purgstall and others) and numerous thematic references in the works of German Romantics (Goethe, Heine) that opened to him the gates to Hafiz’s world. Norwid could have been exposed to these during his stay in Berlin in 1846 while attending a query at the University Library there. It cannot be ruled out that also the reading of Emerson’s works during his American period (and later) was a kind of stimulus. The world of Hafiz’s lyric poetry could also spread open before Norwid owing to French translations, although their role was rather secondary, since in the 19th century they were relatively few (only 32 works were translated before Norwid’s death). The years of Parisian emigration provided many new opportunities to advance the know-ledge of Persian literature and culture. This was favoured not only by the stay in Paris, but also by the presence among Polish emigrants of eminent iranologists with whom Norwid was in touch: Aleksander Chodźko and Wojciech Biberstein-Kazimirski (he worked together with Norwid’s cousin Michał Kleczkowski at the French Ministry of Foreign Affairs). The height of Norwid fascination with Hafiz was in the 1870s, although many facts indicate that Promethidion could already be inspired by Hafiz. The Sufi “alchemy of love” permeating the stanzas of Hafiz’s Divan found its reflection primarily in Assunta. Norwid took the motto for this poem probably from the French translation of A Grammar of the Persian Language by William Jones (translated by Garcin de Tassyin 1845), in which the couplet was among the examples of Persian syntax (the ghazelin which this couplet originated, was still not fully translated into French). In turn, the motto for Emil na Gozdawie is probably a paraphrase of the ghazel translated into French by the same Jones and included in his Treaty on Oriental Poetry as Ode V. The choice of the motto to Emil... testifies to Norwid’s affiliation with an elite group of 19th-century erudites who were able to get access to the religious dimension of the poetry by Hafiz, which generally remained hidden for the European readers of Divan at that time. A particularly original idea of the Polish poet was the evocation of a text from the area of cultural Islam (and not Christianity!) for the needs of polemics with the Rousseau eansecular model of upbringing, and the juxtaposition of the secularised European mentality with the deep, unshakable religious sense of the Orient.
    Źródło:
    Studia Norwidiana; 2018, 36; 5-53
    0860-0562
    Pojawia się w:
    Studia Norwidiana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Norwid’s way to Hafiz
    Norwida droga do Hafiza
    Autorzy:
    Gadamska-Serafin, Renata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/17863973.pdf
    Data publikacji:
    2020-05-06
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Norwid
    Assunta
    Hafiz
    Sufism
    Persian poetry
    Hafiz’s reception in Poland
    Poland and Persia
    sufizm
    poezja perska
    recepcja Hafiza w Polsce
    Polska i Persja
    Opis:
    In Norwid’s works one can find distant echoes of the Sufi concepts. One of the threads linking this Polish poet to the current of Muslim mysticism is his fascination with Hafiz’s Divan (and secondly – the person of Abd el-Kader) manifesting itself in Pisma wszystkie. The Persian poet and mystic is mentioned in the works of the Polish author five times (twice in letters and three times in poems: Assunta, Emil na Gozdawiu and A Dorio ad Phrygium). It is quite doubtful that Norwid became acquainted with philarete’s translations of Hafiz’s ghazals (Sękowski, Wiernikowski, Chodźko) in his pre-emigration (Warsaw) period. It was rather the full German translations of Divan (Purgstall and others) and numerous thematic references in the works of German Romantics (Goethe, Heine) that opened to him the gates to Hafiz’s world. Norwid could have been exposed to these during his stay in Berlin in 1846 while attending a query at the University Library there. It cannot be ruled out that also the reading of Emerson’s works during his American period (and later) could be his source of inspiration. The world of Hafiz’s lyric poetry could also spread open before Norwid owing to French translations, although their role was rather secondary, since in the 19th century they were relatively few (only 32 works were translated before Norwid’s death). The years of Parisian emigration provided many new opportunities to advance the know-ledge of Persian literature and culture. This was favoured not only by Norwid’s stay in Paris, but also by the presence, among Polish emigrants, of eminent iranologists with whom Norwid was in touch: Aleksander Chodźko and Wojciech Biberstein-Kazimirski (he worked together with Norwid’s cousin Michał Kleczkowski at the French Ministry of Foreign Affairs). The height of Norwid fascination with Hafiz was in the 1870s, although many facts indicate that Promethidion might already have been inspired by Hafiz. The Sufi “alchemy of love” permeating the stanzas of Hafiz’s Divan found its reflection primarily in Assunta. Norwid took the motto for this poem probably from the French translation of A Grammar of the Persian Language by William Jones (translated by Garcin de Tassy in 1845), in which the couplet was among the examples of Persian syntax (the ghazal in which this couplet originated, was still not fully translated into French). In turn, the epigraph for Emil na Gozdawiu is probably a paraphrase of the ghazal translated into French by the same Jones and included in his Treatise on Oriental Poetry as Ode V. The choice of the epigraph to Emil... testifies to Norwid’s affiliation with an elite group of 19th-century erudite people who were able to get access to the religious dimension of the poetry by Hafiz, which generally remained hidden for the European readers of Divan at that time. A particularly original idea of the Polish poet was the evocation of a text from the area of cultural Islam (and not Christianity!) for polemics with the Rousseauean secular model of upbringing, and the juxtaposition of the secularised European mentality with the deep, unshakable religious sense of the Orient.
    W twórczości Norwida odnaleźć można dalekie echa koncepcji sufickich. Jedną z nici wiążących tego polskiego poetę z nurtem muzułmańskiego mistycyzmu jest manifestująca się w Pismach wszystkich fascynacja Dywanem Hafiza (drugą – osoba Abd el-Kadera). Perski poeta-mistyk jest wspominany w dziełach polskiego autora pięć razy (dwa razy w listach oraz trzy razy w poematach: Assunta, Emil na Gozdawiu oraz A Dorio ad Phrygium). Jest dość wątpliwe, by w okresie przedemigracyjnym (warszawskim) Norwid zapoznał się z filareckimi przekładami gazelów Hafiza (Sękowski, Wiernikowski, Chodźko). Bramy do świata Hafizowskiego otworzyły przed nim raczej dopiero pełne niemieckie tłumaczenia Dywanu (Purgstall i inni) oraz liczne nawiązania tematyczne w utworach niemieckich romantyków (Goethe, Heine). Okazją do zetknięcia z nimi był pobyt Norwida w Berlinie w roku 1846 i kwerendy w tamtejszej Bibliotece Uniwersyteckiej. Niewykluczone, że rolę bodźca odegrała też amerykańska (i późniejsza) lektura dzieł Emersona. Świat liryki Hafizowskiej otwierały przed autorem Assunty także przekłady francuskie, choć tym przypaść musiała raczej rola drugorzędna, gdyż w wieku XIX były one stosunkowo nieliczne (przełożono zaledwie 32 utwory do śmierci Norwida). Lata emigracji paryskiej dostarczyły wielu nowych okazji, by pogłębić wiedzę o literaturze i kulturze Persji. Sprzyjał temu nie tylko sam pobyt w Paryżu, ale i obecność w gronie polskich emigrantów, wybitych iranologów, z którymi Norwid się stykał: Aleksandra Chodźki i Wojciecha Biberstein-Kazimirskiego (ten pracował z kuzynem Norwida – Michałem Kleczkowskim we francuskim MSZ). Apogeum fascynacji Norwida Hafizem przypadło na lata 70., choć wiele poszlak zdaje się wskazywać na Hafizowski patronat już nad Promethidionem. Suficka „alchemia miłości”, przenikająca strofy Dywanu Hafiza, znalazła odblask przede wszystkim w Assuncie. Motto do tego poematu zaczerpnął Norwid zapewne z francuskiego przekładu A Grammar of the Persian Language Williama Jonesa (tłum. Garciana de Tassy z 1845 r.), w której dwuwiersz ów znalazł się pośród przykładów perskiej składni (gazel, z którego pochodzi ów dystych, nie był jeszcze wówczas w całości przetłumaczony na francuski). Z kolei motto do Emila na Gozdawiu jest prawdopodobnie parafrazą gazelu przełożonego na język francuski przez tegoż Jonesa i zamieszczonego w jego Traktacie o poezji orientalnej jako Oda V. Wybór motta do Emila… świadczy o przynależności Norwida do elitarnej grupy XIX-wiecznych erudytów, którzy umieli dotrzeć do religijnego wymiaru poezji Hafiza, umykającego na ogół ówczesnym europejskim czytelnikom Dywanu. Szczególnie oryginalnym pomysłem polskiego poety było przywołanie tekstu z obszaru kulturowego islamu (a nie chrześcijaństwa!) dla potrzeb polemiki z russowskim laickim modelem wychowania oraz przeciwstawienie zsekularyzowanej mentalności europejskiej głębokiego, niewzruszonego zmysłu religijnego Orientu.
    Źródło:
    Studia Norwidiana; 2018, 36 English Version; 5-58
    0860-0562
    Pojawia się w:
    Studia Norwidiana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Mauzoleum Apaka Hodży w Kszgarze jako symbol tożsamości Ujgurów (1640–2015)
    Autorzy:
    Kościelniak, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/669721.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Afaq Khoja
    Eastern Turkistan
    Uyghurs
    sufism
    islam
    history of Central Asia
    Kashgar
    Afaq Khoja Mausoleum
    Xinjiang
    Apak Hodża
    Turkiestan Wschodni
    Ujgurzy
    sufizm
    historia Azji Centralnej
    Kaszgar
    Mauzoleum Apaka Hodży
    Sinciang
    Opis:
    The Khoja Apak Mausoleum is the holiest Muslim site in Xinjiang. However Apak Khoja (1626–1694) is Uyghur’s controversial hero.It should be noted that the sources and literature about Apak Khoja go beyond the functionality of devotional religious texts in the world of Islam. Examining the sources about the history of Apak Khoja, the evolution of his worship and also the bitter criticism of his adversaries, one should take into consideration not only the facts but also the importance and meaning of these facts among the Uyghurs. The great meaning of Apak proves that, regardless of the system of values, Apak is a reference point in the history of Uyghurs and the whole history of modern East Turkestan. The presented analysis leads to the following conclusions:Firstly, Apak’s reputation depends on the political and social context. For example, the negative image of this khoja caused opposition within Sufism Nakshbandiya in Altishahr (the strong competition between Aqtaḡlïq – Nakshbandi sufis from the “White Mountains” and Qarataḡlïq – Nakshbandi order from the “Black Mountains”), which provoked critical literature by Apak’s opponents. In the 20th century Apak did not also have good reputation in the People’s Republic of China, which propagated a sharp criticism on the basis of dialectical materialism during the Mao rule to 1978.Secondly, the importance of Apak depends on the form of Islam. Uyghurs usually were under the influence of the traditional Maliki sunnism. Although many of them accepted beliefs about the saint Sufis, a part of their community preferred the idea of the salafiya, e.g. the return to the sources of Islam, which – according to salafiya – is only Koran and sunna. From this point of view, Sufism is a heresy, impure Islam. Apak and his kind of Nakshbandiya is automatically the enemy of this group. In turn, the followers of popular Islam in villages refer with great reverence to the sacred heroes of the past. The mausoleums such as Apak’s monument in Kashgar are sources of their identity.Thirdly, the personality of Apak is an object of emotional discussion between his supporters and opponents. The ambiguous interpretation of the activity of Apak is consequently developed since the 18th century. An attempt to reach a balanced modern and independent interpretation of the facts must take into consideration the diverse range of sources.Finally, the continuation of the Apak worship and the national function of his mausoleum in the turbulent history of East Turkestan has produced the literary genre of maqāmāt/manāqib and taẕkiras. They confirm once again the age-old truth of historical analysis that not only facts but also the importance of the events for the community is the key to the understanding of many historical phenomena.It is quite obvious that history consists of facts and interpretations. This mechanism of interpretation of facts in the taẕkiras caused the popularity of Apak and continuity of his worship, despite the criticism of his adversaries.
    Mauzoleum Apaka Hodży jest jednym z najbardziej świętych i symbolicznych miejsc dla muzułmanów chińskiej prowincji Xinjiang. Niemniej dla współczesnych Ujgurów sama postać Apaka jest kontrowersyjna w kontekście ujgurskiego nacjonalizmu.Z jednej strony źródła i piśmiennictwo na temat Apaka wykraczają poza funkcję dewocyjnej literatury islamu, która posiada ponadnarodowy charakter. Z drugiej strony, badając historię samego Apaka i rozwoju jego kultu oraz jego zaciekłej krytyki, należy uwzględnić nie tylko fakty, ale również znaczenie, jakie posiada on dla Ujgurów w kontekście ich tożsamości narodowej. Owo „znaczenie” sprowadza się do faktu, iż niezależnie od ocen Apak jest wyraźnym punktem odniesienia w historii Ujgurów.Po pierwsze reputacja Apaka zależy od kontekstu politycznego i społecznego. Pomijając rywalizację wewnątrz sufizmu nakszbandijja w Altiszahr, która generowała negatywne oceny Apaka ze strony Qarataḡlïq, postać ta spotkała się również w Chińskiej Republice Ludowej z ostrą krytyką maoistowską na bazie materializmu dialektycznego.Po wtóre znaczenie Apaka zależy od wyznawanej formy islamu. Ujgurowie, którzy ulegli wpływom tradycyjnego sunnizmu, z jego podstawowym postulatem muzułmańskiego powrotu do źródeł, np. salafijji, z wielką niechęcią odnoszą się do skażonego, ich zdaniem, sufizmu. Apak jako reprezentant nakszbandijji automatycznie nie jest dla tej grupy autorytetem. Z kolei islam ludowy wsi z wielką czcią odnosi się do świętych bohaterów przeszłości, których mauzolea są punktem odniesienia i jednym z fundamentów tożsamości.Po trzecie postać Apaka budzi duże emocje wród jego zwolenników i przeciwników. Ambiwalentna ocena Apaka jest konsekwentnie rozwijana od XVIII w. Próba dotarcia do wyważonej oceny opierać się musi na rzetelnej interpretacji różnorodnych źródeł.Wreszcie po czwarte żywotność kultu Apaka i nowe funkcje mauzoleum w burzliwych dziejach tego regionu generowała literatura typu maqāmāt/manāqib oraz taẕkiry. Potwierdzają one raz jeszcze odwieczną prawdę w analizie nauk historycznych, że nie tylko same fakty, ale również znaczenie, jakie dane wydarzenia posiadały dla społeczności, są kluczami do zrozumienia wielu dziejowych fenomenów. Jest zupełnie oczywiste, iż historia składa się z faktów i interpretacji. To właśnie mechanizmy interpretacji faktów w taẕkirach zaważyły na popularności Apaka i ciągłości jego kultu mimo krytyki przeciwników.
    Źródło:
    Analecta Cracoviensia; 2017, 49
    2391-6842
    0209-0864
    Pojawia się w:
    Analecta Cracoviensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Llibre d’amic e amat” Rajmunda Lulla. Problem przekładu imion tytułowych postaci
    “Llibre D’amic E Amat” by Raymond Lull. The Problem of Translation of the Title Characters’ Names
    Autorzy:
    Zając, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1892072.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Raymund Lull
    rodzaje miłości
    przyjaźń
    mistyka
    Biblia
    sufizm
    imię
    Raymond Lull
    kinds of love
    friendship
    mysticism
    the Bible
    Sufism
    name
    Opis:
    One of the most famous and widely read works of Raymond Lull (1235-1316) is the Llibre d’ amic e amat. This simple title, as it turns out, is not at all clear enough and causes difficulties in Polish translations. The name of the first character, which is human—amic, appears in Polish translations as a friend or a lover, and the name of the other, which is God—amat, appears as a lover or beloved. Which of the variants more adequately captures the meaning of the original? For the rational getting bottom of the problem it is necessary to analyse the Catalan term from the semantic point of view at first. At the same time there have to be taken into consideration that the term locates its etymological source in the culture of the Latin language. Whereas the Lull's work draws inspiration from the Bible, it is also necessary to examine the biblical context of different kinds of love and the specific terms that define them. Pragmatic analysis also allows us to capture the specificity of the relationship of people related with a specific kind of love. An interdisciplinary reflection on the names of the mystic work shows the non-randomness of the literary convention settled in the concrete realities of religious experience, with its specificity in the context of the culture of the source language as well as the target language. This study, beyond the very analysis of the problem, also gives the author translation proposal with Polish equivalents of the title characters’ names of the work. « Llibre d’amic e amat » par Raymond Lull. Problème de la traduction des prénoms des personnages du titre Une des œuvres des plus connues et lues de Rajmund Lull (1235-1316) est intitulée Llibre d’amic e amat. Ce titre paraît simple mais en réalité il n’est pas univoque et pose des problèmes aux traducteurs polonais. Le prénom du premier personnage qu’est l’homme – amic, est traduit comme przyjaciel, miłujący, ou encore kochanek; le prénom du deuxième qu’est Dieu – amat, est traduit comme ukochany ou umiłowany. Lequel de ces mots exprime-t-il le mieux le sens du texte original ? Pour bien saisir le problème, il est nécessaire de faire d’abord l’analyse sémantique du terme catalan et de son étymologie qui  prend sa source dans la culture propre au latin. L’œuvre de Lull s’inspire de la Bible, il est donc nécessaire d’étudier le contexte biblique dans lequel nous trouvons différents types d’amour désignés par des termes appropriés. L’analyse pragmatique permet de définir la spécificité des relations entre les personnes liées entre elles par un type donné d’amour. Une réflexion interdisciplinaire sur les prénoms de cette œuvre mystique montre que la convention littéraire n’est pas le fruit du hasard mais qu’elle est située dans l’expérience religieuse concrète et qu’elle a sa propre spécificité aussi bien dans la culture de la langue du départ que dans celle d’arrivée. L’analyse linguistique et biblique est complétée par la proposition des équivalents polonais des prénoms des personnages dans le titre.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 8; 177-191
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Szyici w Polsce na tle tatarskiej tradycji i polskich organizacji muzułmańskich
    Shiites in Poland against Tatar traditions and Polish Muslim organizations
    Autorzy:
    Berger, Rafał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/480142.pdf
    Data publikacji:
    2015-12-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Księży Werbistów Verbinum
    Tematy:
    Tatarzy w Polsce
    islam w Polsce
    szyici
    sufizm
    Stowarzyszenie Jedności Muzułmańskiej
    Muzułmański Związek Religijny
    Instytut Muzułmański
    Tatars in Poland
    Islam in Poland
    Shi’a
    Sufism
    Islamic Unity Society
    the Muslim Religious Union
    Muslim Institute
    Opis:
    Wielowiekowa tradycja osadnictwa tatarskiego na ziemiach polskich sprawiła, że w powszechnym odczuciu „polski islam” to jedynie Tatarzy. Utrzymanie własnej religii, praktyka religijna, sakramenty oraz imponujące tradycje wojskowe utwierdzały Tatarów w poczuciu własnej odrębności. Ta odrębność stała się z czasem powodem zazdrości o własną tradycję i nieufności w stosunku do innych muzułmanów w Polsce. A tych, szczególnie po przemianach ustrojowych, zaczęło przybywać w sposób znaczący. Zaktywizowali się imigranci z „krajów muzułmańskich”, ujawnił się ruch suficki. Jak w tym wszystkim odnalazła się islamska mniejszość szyicka? Skupieni w Stowarzyszeniu Jedności Muzułmańskiej szyici – Polacy, nie oderwali się od własnych, polskich korzeni. Założony przy SJM Instytut Muzułmański, aspirujący do roli nieoficjalnej placówki naukowej i duża aktywność liderów Stowarzyszenia, otwartych na dialog międzyreligijny, doprowadziły do tego, że stało się SJM jednym ze znaczących islamskich związków wyznaniowych. Z początkiem nowego wieku uległy także poprawie relacje pomiędzy muzułmańskimi organizacjami religijnymi, które w wielu aspektach wcześniej, odnosiły się do siebie z dużą rezerwą.
    Centuries-old traditions of Tatar settlement on Polish soil resulted in a common opinion that “Polish Islam” consists only of Tatars. Maintenance of their own religion, religious practice, the sacraments and the impressive military traditions of Tatars strengthened a sense of their own distinct identity. This distinction became over time the envy of their own tradition and mistrust in relation to other Muslims in Poland. And those “others”, especially after the change of political system, started to grow significantly. Immigrants from “Muslim countries” became more active and the Sufi movement appeared. How all this affected an Islamic Shiite minority? United in the Association of Muslim Shiites – Poles have not broken off from their own Polish roots. Founded by SJM Muslim Institute, aspiring to the role of unofficial research institution and high activity of the leaders of the Association, open to interreligious dialogue, they all led to the SJM becoming one of the major Islamic religious organizations. The beginning of the new century saw an improvement of relations among Muslim religious organizations, which in many respects earlier, related to each other with great reserve.
    Źródło:
    Nurt SVD; 2015, 2; 134-153
    1233-9717
    Pojawia się w:
    Nurt SVD
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies