- Tytuł:
-
Four Movements for Two Pianos (2008) Philipa Glassa. Uwagi na temat formy
Philip Glass’s Four Movements for Two Pianos (2008). Some remarks on the musical form - Autorzy:
- Miklaszewska, Joanna
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/521940.pdf
- Data publikacji:
- 2018
- Wydawca:
- Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
- Tematy:
-
neoromantyzm
sonata
postminimalizm
technika repetytywna
neoromanticism
postminimalism
repetitive technique - Opis:
-
Four Movements for Two Pianos Philipa Glassa jest kompozycją, której wiele cech pozwala
zaszeregować ją do nurtu w muzyce przełomu XX i XXI wieku określanego jako „neoromantyzm”
lub „nowy romantyzm”. W utworze tym elementem pierwszoplanowym staje się melodyka,
zaś harmonika oparta jest na trójdźwiękach i czterodźwiękach. Dominującą fakturą jest homofonia,
w zakresie artykulacji często wprowadzana jest gra legato. Zaakcentowanie w tytule czterech
części wchodzących w skład utworu wskazuje na analogie z czteroczęściowym schematem cyklu
sonatowego. Część pierwsza odzwierciedla elementy formy allegra sonatowego, o czym świadczy
tempo szybkie, wystąpienie dwóch przeciwstawnych tematów i ich przetwarzanie oraz wprowadzenie
krótkiej repryzy, a także stosowanie nieregularnych struktur okresowych. Część druga,
utrzymana w tempie umiarkowanie wolnym, ma budowę odcinkową; zaznaczają się w niej cechy
ronda. Część trzecia utrzymana jest w formie odcinkowej. W jej warstwie wyrazowej kompozytor
nawiązał do tradycji gatunku scherza. Finał (Movement 4) kompozytor ujął w formę wariacji
z dwoma tematami. W Four Movements for Two Pianos kompozytor nawiązuje także do tradycji
romantycznych utworów cyklicznych poprzez dążenie do ujednolicenia materiału tematycznego.
O oryginalności ustanowionego przez Philipa Glassa idiomu postminimalistycznej sonaty świadczy
nowatorskie kształtowanie struktur tematycznych, łączące struktury ewolucyjne, nawiązujące
do tradycji sonaty klasyczno-romantycznej, z procedurami repetycyjnymi o proweniencji minimalistycznej
oraz zestawianie minimalistycznej faktury fortepianowej z fakturą wirtuozowską.
O postminimalistycznym obliczu utworu Four Movements for Two Pianos zadecydowało przede
wszystkim wprowadzenie techniki repetytywnej oraz oryginalne zestawianie jej z techniką przetworzeniową
i wariacyjną. W sposobie kształtowania formy — odwołaniem do dawnego modelu
formalnego i wypełnianiem go nowoczesnym językiem dźwiękowym nawiązał Glass do idiomu
neoklasycznej sonaty.
Philip Glass’s Four Movements for Two Pianos is a composition whose numerous qualities allow it to be linked with the contemporary musical trend known as “neoromanticism” or “new romanticism”. The crucial element of the piece is the melody, the harmony is based on triads and four-note chords. The dominant texture is homophony, and the legato articulation is often introduced. The four movements stressed in the title indicate analogy with the four-part sonata cycle. The first part reflects the elements of the sonata-allegro form, as evidenced by the fast tempo, the occurrence of two opposing subjects and their transformation, introducing a short recapitulation, and the use of irregular periodic structures. The second part, written at moderate pace, has a sectional structure; there are some features of the rondo form. The third part also has a sectional structure. The composer referred to the scherzo genre in it. Movement 4 takes the variation form with the two themes. In Four Movements for Two Pianos the composer also refers to the tradition of romantic cyclical works by striving to unify the thematic material. Philip Glass in his postminimalist sonata provides an innovative formation of the thematic structures, linking evolutionary structures, referring to the tradition of classical and romantic sonatas with the repetitive procedures of minimalist origin, and combining a minimalist piano texture with a virtuoso texture. The postminimalist nature of Four Movements for Two Pianos was determined primarily by the introduction of the repetitive technique, which is compiled with the development and variation techniques. In the manner of shaping the form — referring to the old formal model and filling it with a modern sound language, Glass referred to the idiom of the neoclassical sonata. - Źródło:
-
Aspekty Muzyki; 2018, 8; 377-390
2082-6044 - Pojawia się w:
- Aspekty Muzyki
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł