Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Guzek, Lukasz" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Performatyka jako Metoda w Badaniach Interpretacyjnych
Performance as a Method in Interpretative Research
Autorzy:
Guzek, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424378.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
performatyka
sztuka performance
badania interpretacyjne
kontekst
metodologia badawcza
performance studies
performance art
interpretative research
context
research methotology
Opis:
Performatyka oferuje dynamiczny sposób ujmowania różnych zjawisk. Z kolei badania interpretacyjne wymagają określonego przedmiotu, a jednocześnie przyjmują podejście subiektywne. Kluczem jest tutaj umieszczenie przedmiotu badań w kontekście. Relacje kontekstowe są z definicji zmienne. Performatyka, w najszerszym zakresie zaproponowanym przez Jona McKenzie;go, opisuje zjawiska w trzech wymiarach, jako performance kulturowe, techniczne i organizacyjne. Ten paradygmat performatywny można wykorzystać w opisie i interpretacji dzieł sztuki (oczywiście nie tylko). Na podstawie tego schematu przedstawię jego zastosowania w badaniu dzieł sztuki jako zjawisk dynamicznych, performatywnych i kontekstualnych. W moim tekście pokazuję, na zasadzie porównawczej, przeciwieństwo dwóch rodzajów podejść metodologicznych: pozytywistycznego, unieruchamiającego przedmiot badań i poszukującego tego, co niezmienne i performatywnego, koncentrującego się w procesie badawczym na zmiennych relacjach, ujmującego przedmiot badań jako zmienny, dynamiczny. Badania interpretacyjne opierają się na opisie wcześniej zgromadzonej wiedzy. Dotyczą one zatem przedstawionych już wniosków z badań naukowych. Mogą łączyć różne dziedziny, mają charakter interdyscyplinarny i łatwo dostosowują się do przedmiotu, co jest ważne przy badaniu przedmiotu tak złożonego i zanurzonego w wielu kontekstach jak dzieło sztuki. Metoda performatywnego podejścia jest preferowana w odniesieniu do dzieł sztuki bio artu, ponieważ zjawiska wykorzystujące żywą materię organiczną jako materiał artystyczny są z natury zmienne. Metodologia badania, opisu i interpretacji dzieł bio artu musi więc być dostosowana do charakteru badanych zjawisk.
Performance studies offers a dynamic way of capturing various phenomena. Interpretative research, in turn, requires a specific subject, and at the same time accepts a subjective approach. The key here is to place the research subject matter in context. Contextual relations are by definition variable. Performance studies, in the broadest terms proposed by Jon McKenzie, describes phenomena in three dimensions, as a cultural, technical and organizational performance. This performative paradigm can be used in the description and interpretation of works of art (of course not only). Based on this scheme, I will present its applications in the study of works of art as dynamic, performative and contextual phenomena. In my text, I show, on a comparative basis, the opposition of two types of methodological approaches: positivist, immobilizing the subject of studies and searching for what is immutable and performative, focusing in the research process on changing relations, capturing the subject of study as dynamically variable. Interpretation studies are based on the description of previously accumulated knowledge. They therefore concern the already presented conclusions from scientific research. They can combine various fields, are interdisciplinary in nature and are easily adaptable to the subject, which is important when examining an object as complex and immersed in many contexts as a work of art. The performative methodological approach is preferred in relation to works of art of bio art, because phenomena that use live organic matter as artistic material are inherently variable. Thus, the methodology of study, description and interpretation, of works of bio art must be adapted to the character of the studied phenomena.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2019, 20; 75-84
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Linia, czyli Co Łączy Nurty Awangardy Polskiej
The Line, or What Connects the Polish Avant-Garde Trends?
Autorzy:
Guzek, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424631.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
Osieki
plener
abstrakcja geometryczna
sztuka konceptualna
nowe media
ruch Solidarność
performatyka
plein-air
geometrical abstraction
conceptual art
new media
Solidarity movement
performance studies
Opis:
Plenery w Osiekach były organizowane w latach 1963-1981. Na ich podstawie można prześledzić, w formie niejako laboratoryjnej, zmienne trajektorie wpływów sztuki światowej na sztukę Polską. Zarówno ich artystyczny charakter jak i dynamikę zmian. Badanie sztuki zrealizowanej w Osiekach pozwala wskazać wiodące procesy zachodzące w sztuce polskiej. Lata sześćdziesiąte poddane wpływom sztuki postawangardowej i lata siedemdziesiąte, poddane dominacji sztuki konceptualnej, oraz zmierzch tych tendencji. Linia - jako wiodące hasło pleneru w przełomowym roku 1980, stanowi użyteczny punkt odniesienia. Szeroką interpretację linii wywodzę z książki Wasyla Kandinskiego Punkt i linia a płaszczyzna. Innym, lokalnym punktem odniesienia są rysunki linearne Wacława Szpakowskiego, odkrywane w tym czasie przez Janusza Zagrodzkiego. W historii sztuki polskiej konceptualizm ma źródła zarówno w abstrakcji geometrycznej, jak i w sztuce mediów foto-filmowych. Sztuka o proweniencji geometrycznej zawsze była obecna w Osiekach. Ale dopiero w 1980 i 1981 roku sztuka konceptualna i sztuka nowych mediów zajęły dominującą pozycję podczas plenerów. Plenery ’80 i ‘81 stanowiły rodzaj podsumowania debat artystycznych lat siedemdziesiątych nad sztuką konceptualną (a zarazem stały się podsumowaniem cyklu plenerów osieckich). Ich znaczenie polegało także na tym, że odbywały się w kontekście ostrego konfliktu miedzy władzą a społeczeństwem, strajków w Stoczni Gdańskiej i wpływów ruchu Solidarność. Artykuł jest próbą rekonstrukcji znaczenia artystycznego i politycznego dwóch ostatnich plenerów osieckich. W części podsumowania proponuję zastosowanie metodologii performatyki do analizy tego zjawiska. Rozpatrywanie plenerów osieckich w związku z trzema rodzajami performansów: organizacyjnym, kulturowym i technicznym pozwala dokonać ich reaktualizacji we współczesnej refleksji kulturowej.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2018, 18; 37-44
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies