Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "operacyjne" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Jaka jest optymalna terapia pierwszej linii dla chorych na zaawansowanego raka jajnika?
What first-line therapy is optimal for patients with advanced ovarian cancer?
Autorzy:
Moszyński, Rafał
Monies-Nowicka, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1029129.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
chemioterapia
leczenie antyangiogenne
leczenie operacyjne
rak jajnika
Opis:
Ovarian carcinoma remains a serious clinical challenge. Five-year survival rates in patients with ovarian carcinoma reach merely 46%, while the rate of patients diagnosed with advanced ovarian carcinoma (stage III and IV according to the International Federation of Gynecology and Obstetrics) amounts to 70%. It is very important to establish the correct diagnosis, confirm it histopathologically, and plan treatment in patients suspected of having a malignant ovarian tumor. In the diagnostic process, one should assess whether complete cytoreduction is possible, as this is the only optimal therapy for patients. After surgery, patients usually receive chemotherapy, typically paclitaxel and carboplatin in 6 courses every 3 weeks. In certain cases, intravenous chemotherapy can be combined with intraperitoneal therapy. The latest studies have also shown benefits of adding antiangiogenic agents, such as bevacizumab, to chemotherapy. This modification is associated with prolonged recurrence-free survival by approximately 4 months. The most common complications of antiangiogenic therapy are proteinuria and hypertension. When it is not possible to perform primary cytoreductive surgery in advanced ovarian cancer patients, neoadjuvant chemotherapy, usually including paclitaxel and carboplatin, can be applied. Treatment outcomes are similar to those obtained in patients with suboptimal primary resection, whilst perioperative mortality is significantly lower. Debulking surgery can be reconsidered after 3 courses of chemotherapy. In patients using antiangiogenic agents, such as bevacizumab, it is important to maintain a 6-week drug-free interval before and after surgery, as this drug affects operative wound healing.
Rak jajnika wciąż stanowi poważny problem kliniczny. Odsetek 5-letnich przeżyć w grupie pacjentek z rakiem jajnika sięga zaledwie 46%, a odsetek chorych z zaawansowanym rakiem jajnika (w III i IV stopniu według International Federation of Gynecology and Obstetrics) to aż 70%. U pacjentek z podejrzeniem złośliwego guza jajnika bardzo ważne są postawienie prawidłowej diagnozy, potwierdzenie rozpoznania w badaniu histopatologicznym i zaplanowanie leczenia. W procesie diagnostycznym należy ocenić, czy istnieje możliwość wykonania całkowitej cytoredukcji, gdyż jedynie takie leczenie jest optymalne dla pacjentki. Po leczeniu operacyjnym chora najczęściej otrzymuje chemioterapię według schematu paklitaksel i karboplatyna w 6 kursach co 3 tygodnie. W niektórych przypadkach możliwe jest łączenie chemioterapii dożylnej i dootrzewnowej. Najnowsze badania wykazały również korzyści płynące z dodawania leków antyangiogennych, takich jak bewacyzumab, do chemioterapii, co wiąże się z przedłużeniem przeżycia bez nawrotu choroby średnio o 4 miesiące. Najczęstszymi powikłaniami leczenia antyangiogennego okazały się białkomocz i nadciśnienie tętnicze. Gdy przeprowadzenie pierwotnej cytoredukcji u pacjentek z zaawansowanym rakiem jajnika jest niemożliwe, stosuje się chemioterapię neoadiuwantową, zazwyczaj według schematu paklitaksel i karboplatyna. Wyniki leczenia są podobne do tych uzyskiwanych w grupie chorych poddanych pierwotnej nieoptymalnej resekcji, natomiast umieralność okołooperacyjna jest znacząco mniejsza. Po 3 kursach terapii można rozważyć operację cytoredukcjną. W przypadku stosowania leków antyangiogennych ważne jest zachowanie 6-tygodniowego okresu bez podawania bewacyzumabu przed operacją i po niej – lek ma bowiem negatywny wpływ na gojenie się rany pooperacyjnej.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2018, 16, 2; 89-95
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ocena czynności hormonalnej przysadki po operacji somatotropinoma
Assessment of pituitary hormonal function after somatotropinoma surgery
Autorzy:
Nowak, Joanna
Szczecińska, Joanna
Beda–Maluga, Karolina
Winczyk, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032573.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
somatotropinoma
akromegalia
leczenie operacyjne
niedoczynność przysadki
acromegaly
surgical treatment
hypopituitarism
Opis:
Introduction: Somatotropinoma is a pituitary adenoma that excessively secretes the growth hormone and gives the symptoms of acromegaly in adults. The laboratory diagnosis is based on the value of the growth hormone (GH) after the oral glucose tolerance test (OGTT) and on the concentration of insulin-like growth factor 1 (IGF-1). The first line treatment is the surgical removal of the tumour. Both adenoma growth within the sella turcica and the surgery can lead to the damage of the pituitary gland and to the disorders of its secretory function. For this reason, in each patient after the tumour removal laboratory tests evaluating the effectiveness of the treatment and also the hormonal function of the pituitary gland are performed. Therefore, the objective of our study was to evaluate the secretory function of the pituitary gland in patients after somatotropinoma surgery. Material and methods: The study group consisted of 40 patients (27 women and 13 men) after somatotropinoma surgery – four patients with reoperation and nine patients with radiotherapy as complementary treatment. The values of GH in OGTT test and IGF-1 level were analyzed as well as the concentrations of other pituitary and adequate peripheral glands hormones. Results: The successful surgical treatment of acromegaly – the normalization of concentrations of GH and IGF–1 was noted mainly with macroadenoma (15/20). Hypopituitarism was observed in 18 patients (mainly plurihormonal – 14/18) and concerned each person after the reoperation, and most patients after radiotherapy. Nearly all (17/18) patients with pituitary hormone deficiency had macroadenoma diagnosed. Conclusion: The surgical treatment of somatotropinoma leads to the cure of acromegaly not in all patients. After removing of adenoma, hypopituitarism is often observed, mainly plurihormonal, and the risk of its occurrence increases in patients re-operated and / or after radiotherapy.
Wstęp: Somatotropinoma to gruczolak przysadki nadmiernie wydzielający hormon wzrostu, który u osób dorosłych prowadzi do rozwoju akromegalii. W diagnostyce laboratoryjnej kluczowe znaczenie mają wartości hormonu wzrostu (GH) w doustnym teście obciążenia glukozą (OGTT) oraz stężenie insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (IGF–1). Zasadniczą metodą leczenia akromegalii jest chirurgiczne usunięcie guza. Zarówno rozrost gruczolaka wewnątrz siodła tureckiego, jak i sam zabieg chirurgiczny może powodować uszkodzenie przysadki oraz zaburzenia jej funkcji wydzielniczej i dlatego u każdego pacjenta po usunięciu guza wykonuje się badania laboratoryjne oceniające nie tylko skuteczność leczenia akromegalii, ale także czynność hormonalną całej przysadki. W związku z tym, celem naszej pracy była ocena funkcji wydzielniczej przysadki u pacjentów operowanych z powodu somatotropinoma. Materiały i metody: Do badania zakwalifikowano 40 osób (27 kobiet i 13 mężczyzn) poddanych operacji guza somatotropowego przysadki, w tym u czterech z nich przeprowadzono reoperację, a u dziewięciu pacjentów zastosowano uzupełniającą radioterapię. Analizie poddano wyniki oznaczeń GH w OGTT oraz IGF–1, a także stężenia pozostałych hormonów przysadkowych i odpowiednich hormonów gruczołów obwodowych. Wyniki: Skuteczne leczenie operacyjne akromegalii – normalizację stężeń GH i IFG–1, odnotowano u połowy pacjentów, w większości z makrogruczolakiem (15/20). Pooperacyjną niedoczynność przysadki stwierdzono u 18 osób (głównie wielohormonalną – 14/18). Dotyczyła ona każdej osoby po reoperacji i większości chorych po radioterapii. U prawie wszystkich (17/18) pacjentów z niedoczynnością przysadki, w badaniu obrazowym zdiagnozowano makrogruczolaka. Wnioski: Leczenie operacyjne somatotropinoma nie u wszystkich chorych doprowadza do wyleczenia akromegalii. Po usunięciu gruczolaka dość często dochodzi do niedoczynności przysadki, przeważnie o charakterze wielo– hormonalnym, a ryzyko jej wystąpienia wzrasta u osób reoperowanych i/lub poddanych radioterapii.
Źródło:
Folia Medica Lodziensia; 2015, 42, 2; 169-180
0071-6731
Pojawia się w:
Folia Medica Lodziensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wyniki leczenia operacyjnego raka nerki w I Klinice Urologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi w latach 2004–2010
Results of surgical treatment of kidney cancer in the Department of Urology, Medical University of Lodz in 2004–2010
Autorzy:
Kierstan, Andrzej
Jabłonowski, Zbigniew
Sosnowski, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032607.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
rak nerki
leczenie operacyjne
kidney cancer
surgical treatment of kidney cancer
Opis:
Introduction. Aim of the study: The only effective treatment method for all forms of the kidney cancer is surgery with possible subsequent institution of neoadjuvant treatment. The standard management involves nephrectomy with or without lymphadenectomy and adrenalectomy. In patients with kidney tumors up to 4 cm in diameter, surgical procedures saving the renal parenchyma (Nephron-Sparing Surgery – NSS) are currently performed. The objective was the retrospective analysis of the treatment results obtained in renal cancer patients who had undergone surgical procedures. The results of the treatment following nephrectomy performed from transperitoneal and retroperitoneal approach were compared with those obtained after NSS type procedures. Material and methods: The study was carried out in 238 patients: 107 women and 131 men with kidney cancer, operated on in the years 2004 – 2010. In 15 patients distant metastases were found. The nephrectomy was performed in 69 patients from transperitoneal access and in 105 patients from retroperitoneal access with NSS procedures in 55 patients. The transperitoneal approach was used in patients with large tumors ranging > 6 cm size. Other patients were operated on with lumbar access, also those with tumors < 4 cm, since that approach was used for NSS procedures. The intraoperative and postoperative period, the duration of the surgery, complications, hospitalization time, analgesic treatment and overall survival were evaluated. Results: The operated patients were hospitalized for 11 days on the average, and the mean time of the surgical procedure was ca. 168 minutes. Intraoperative blood loss during most of the performed procedures was without clinical significance but the largest blood loss during the operation was reported in the patients with kidney tumors > 10 cm during transperitoneal access surgery. The blood loss was compensated in 33 cases by the administration of RBC preparations in 21.74% of the patients after transperitoneal access surgeries and 10.65% of those after lumbar access. Retroperitoneal access was associated with the use of larger quantities of analgesic medications in the postoperative period. Histopathological investigations resulted with clear cell carcinoma in 85% of the patients, in other 15% of the cases, most commonly diagnosed with chromophobe and papillary carcinomas. The malignancy grade of RCC according to Fuhrman scale; Fuhrman 1 – 7.98%, Fuhrman 2 – 61.38%, Fuhrman 3 – 9.66%, Fuhrman 4 – 5.88%. Fuhrman grades 3 and 4 were, however, more common in the patients with the big tumors undergoing transperitoneal access. The local advancement of the removed kidney tumors according to TNM classification: stage pT1 in 156 patients, stage pT2 in 52 and pT3 in 1 patient. The distribution of diagnoses and staging was similar for both surgical approaches. The results of kidney cancer treatment were reflected by the assessment of 5–year survival of the patients. Such analysis was possible only in the subgroup of 115 patients who had undergone the surgery in the years 2004 – 2007. The obtained data indicated the overall 5–year survival rate amounting to 58.3% of the reviewed subgroup, whereas 48 patients, i.e. 41.7% died. The causes of death were not possible to know. It is noteworthy that the group of deaths included all the patients operated on at the metastatic stage of the disease. Conclusions: In large renal tumors > 6 cm size, transperitoneal access nephrectomy was preferred. In the remaining patients lumbar access procedures were performed, including kidney-sparing surgery. Fuhrman grade 3 and 4 clear cell tumors are predominant in the patients operated on with transperitoneal access. The number of intra- and postoperative complications is similar in both groups. The use of transperitoneal access is associated with an increase in the amount of analgesics administered in the postoperative course, longer duration of the surgical procedure and longer hospitalization time. The overall 5–year survival rate for the group of 115 patients operated on in the years 2004–2007 was 58.3%.
Źródło:
Folia Medica Lodziensia; 2016, 43, 1; 53-68
0071-6731
Pojawia się w:
Folia Medica Lodziensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Postępowanie terapeutyczne w złamaniu zęba obrotnika u osób starszych. Na podstawie opisu przypadku 71-letniego pacjenta
Therapeutic management in an elderly patient with odontoid fracture
Autorzy:
Ilków, Wojciech
Krzeszowiec, Tomasz
Łątka, Dariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030043.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
kręgosłup szyjny
leczenie operacyjne
stabilizacja tylna
złamanie zęba obrotnika
śruba dociągowa
Opis:
Fracture of the odontoid process is the most common type of cervical spine fracture in elderly patients (i.e. population over the age of 70 years), which can lead to disability or death. The therapeutic management depends on imaging findings and patient’s general condition. The authors present a case of a 71-year-old patient diagnosed with odontoid fracture based on cervical spine computed tomography, who received surgical treatment in the Department of Neurosurgery of the Regional Medical Centre in Opole. The problem of odontoid fractures in the elderly has been a subject of a comprehensive discussion.
Złamanie zęba obrotnika to najczęściej występujący rodzaj złamania kręgosłupa szyjnego u starszych pacjentów (tj. u osób powyżej 70. roku życia) – możliwa przyczyna inwalidztwa bądź zgonu. W zależności od wyniku badania obrazowego oraz stanu ogólnego chorego ustalane jest dalsze postępowanie terapeutyczne. Autorzy przedstawiają przypadek 71-letniego pacjenta z rozpoznanym w tomografii komputerowej kręgosłupa szyjnego złamaniem zęba obrotnika, leczonego operacyjnie w ramach Oddziału Neurochirurgii Wojewódzkiego Centrum Medycznego w Opolu. Problematyka złamania zęba obrotnika u ludzi starszych została przybliżona w obszernym omówieniu.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2016, 16, 4; 201-207
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wyniki leczenia operacyjnego chrzęstniaków w obrębie ręki
Outcomes of Surgery for Enchondromas within the Hand
Autorzy:
Żyluk, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409366.pdf
Data publikacji:
2021-10-25
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
guz kości
chrzęstniak
leczenie operacyjne
wznowa
bone tumour
enchondroma
surgery
recurrence
Opis:
Wstęp. Chrzęstniaki są najczęstszymi guzami łagodnymi spotykanymi w kościach ręki. Zwykle są rozpoznawane przypadkowo na zdjęciu rtg, ponieważ rozwijają się bezobjawowo. W części przypadków pierwszym objawem jest złamanie patologiczne paliczka zajętego przez guz. Celem pracy była ocena wyników leczenia operacyjnego chrzestniaków zlokalizowanych w obrębie kości śródręcza i palców ręki. Materiał i metoda. Materiał badawczy stanowiło 24 pacjentów, 16 kobiet (67%) i 8 mężczyzn (33%), w wieku śr. 31 lat, którzy byli operowani w ośrodku autorów. Operacja polegała na wyłyżeczkowaniu zawartości guza i – w większości przypadków - wypełnieniu jamy substytutem lub przeszczepem kości. Badanie kontrolne przeprowadzono u 19 osób (79% pierwotnej grupy) po śr. 2 latach od operacji, w formie wywiadu telefonicznego. Wyniki. Połowa chorych nie miało żadnych dolegliwości i osiągnęła pełną funkcje operowanych palców, a połowa zgłaszała nieuciążliwe objawy takie jak: dyskomfort blizny pooperacyjnej, ograniczenie ruchomości palca lub nadwrażliwość na niską temperaturę. Nie zanotowano różnic w wynikach leczenia w zależności od materiału, którym wypełniano jamę po wyłyżeczkowaniu chrzęstniaka. Zanotowano 2 przypadki wznowy, po operacji z zastosowaniem substytutu kości i przeszczepu kości. Wnioski. 1. Chrzęstniaki są najczęstszymi, łagodnymi zmianami spotykanymi w kościach ręki. 2. Podstawową metodą leczenia jest ich wyłyżeczkowanie i wypełnienie jamy substytutem kości lub przeszczepem kości gąbczastej. 3. Zarówno wyniki pracy, jak i dane z piśmiennictwa wskazują, że sposób postępowania z jamą po chrzęstniaku nie ma istotnego wpływu na wyniki leczenia, które są zasadniczo dobre.
Background. Enchondromas are the most common benign bone tumours found in the hand. They are usually accidentally diagnosed on an X-ray, because they grow asymptomatically. In some cases, a pathological fracture of the involved phalanx may be the first sign. The objective of this study was to assess the results of operative treatment of enchondromas involving hand phalanges and metacarpals. Material and methods. The study group consisted of 24 patients, 16 women (67%) and 8 men, (33%), aged a mean of 31 years, who were operated on at our centre. The surgery consisted in curettage, and - in most cases - filling the bone defect with either a bone graft or a bone substitute. Follow-up assessment was performed over the telephone in 17 patients (79% of the group) at a mean of 2 years after surgery. Results. Half of the patients were asymptomatic and fully recovered functionally, whereas the other half complained of some not troublesome symptoms such as scar discomfort, limitation of finger movement or cold sensitivity. No differences were observed with regard to the material used for filling of the bone defect following curettage. Two cases of recurrence were noted after surgery: one in the bone substitute group and one in the bone graft group. Conclusions. 1. Enchondromas are the most common benign bone tumours encountered in bones of the hand. 2. The first line treatment in these lesions is curettage and filling of the bone defect with a bone substitute or cancellous bone graft. 3. Both the results of the present study and literature data show that the approach to managing the tumour cavity after curettage has no significant effect on outcomes, which are essentially satisfactory.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2021, 23(5); 325-334
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Programme and Results of Rehabilitation Treatment after Surgical Anastomosis of the Tendon of the Flexor Pollicis Longus
Program oraz wyniki rehabilitacji po operacyjnym zespoleniu ścięgna zginacza długiego kciuka
Autorzy:
Wańczyk, Agnieszka
Pieniążek, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1939057.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
hand injury
surgical treatment
physiotherapy
results
uraz reki
leczenie operacyjne
fizjoterapia
wyniki
Opis:
Introduction: Damage to the tendon of the flexor pollicis longus (FPL) is a very frequent sequel of injuries in the region of the thumb. The mechanism of injuries can be very different; most often, these are cuts by sharp tools. Damage to other tissues frequently accompanies these injuries. In such cases, surgical junction of a lesioned tendon is the treatment of choice followed by specialistic rehabilitation.Aim of paper: The aim of this study is to present a therapy program and the results of rehabilitation treatment in patients after surgical FPL junction.Material and methods: The study involved patients with damage to FPL tendon, who were treated in the Malopolskie Hand Rehabilitation Centre of the L. Rydygier Hospital in Krakow. The investigation method included physiotherapeutic diagnostic studies comprising measurements of the range of movements, dynamometric measurements of muscle strength, examination of sensation and the NHP test of manipulative capacity. For the assessment of hand function, Swanson’s methodology was applied.Results: Based on twice repeated assessments (at the beginning and at the end of rehabilitation) and their analysis, effectiveness and correctness of applied rehabilitation program were confirmed. Conclusions: Surgical treatment FPL damage requires the immediate introduction of rehabilitation. A broad selection of resources and physiotherapeutic methods applied during such therapy increase the effectiveness of treatment.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2008, 12(3); 9-14
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Macroprolactinoma – ocena skuteczności leczenia chirurgicznego
Macroprolactinoma – evaluation of surgical treatment
Autorzy:
Beda-Maluga, Karolina
Janocha, Justyna
Świętosławski, Jacek
Winczyk, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032614.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
prolactinoma
gruczolak przysadki
leczenie operacyjne
niedoczynność przysadki
pituitary adenoma
surgical treatment
hypopituitarism
Opis:
Introduction: The first–line treatment of prolactinoma is pharmacotherapy with dopamine agonists. Surgery is performed rarely – if pharmacological treatment is ineffective (lack of normalization of blood prolactin (PRL) level and/or tumor reduction) and/or the patient does not tolerate the medication. The aim of our study was to assess the hormonal function of the pituitary in patients operated for prolactinoma. We analyzed both the efficacy of the treatment and the occurrence of hypopituitarism after surgery. Material and methods: The study group consisted of 26 patients after macroprolactinoma surgery hospitalized in the Department of Endocrinology, Chair of Endocrinology, Medical University of Lodz. The biochemical criterion of cure was the normalization of serum PRL concentration, measured in the morning, in a fasting state. The hormonal function of the pituitary was assessed on the basis of the levels of tropic hormones and adequate peripheral glands hormones. Results: The normalization of PRL concentration was achieved in 19 patients – in two after the surgery and in 17 as a result of post–operative therapy with dopamine agonists. Moreover, in 13/19 patients the imaging study showed the incomplete removal of adenoma, and in 14 patients hypopituitarism occurred. In seven patients, despite continued treatment with dopamine agonists after the surgery, PRL concentration still exceeded the reference values. Four of them had hypopituitarism. Conclusions: Treatment of macroprolactinoma remains a serious therapeutic problem because surgery in many cases does not lead to the removal of the entire tumor mass and quite often causes hypopituitarism. However, the use of postoperative medication with dopamine agonists significantly increases the chance of the normalization of PRL blood concentration and is necessary in majority of patients with macroprolactinoma.
Wstęp: Leczeniem z wyboru prolactinoma jest farmakoterapia z zastosowaniem agonistów receptorów dopaminergicznych. Zabieg chirurgiczny wykonuje się dość rzadko – w przypadku braku skuteczności leczenia farmakologicznego (normalizacji stężenia prolaktyny (ang. prolactin – PRL) i/lub zmniejszenia masy nowotworu) i/lub złej tolerancji leków. Celem naszej pracy była ocena czynności hormonalnej przysadki u chorych operowanych z powodu prolactinoma. Analizie poddano zarówno skuteczność leczenia, jak i wystąpienie po zabiegu niedoczynności przysadki. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 26 pacjentów po operacji macroprolactinoma hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii Katedry Endokrynologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Za biochemiczne kryterium wyleczenia przyjęto normalizację stężenia PRL w surowicy krwi oznaczonej na czczo w godzinach porannych. Czynność wydzielniczą przysadki oceniono na podstawie stężeń hormonów tropowych i odpowiednich hormonów gruczołów obwodowych. Wyniki: Normalizację stężenia PRL uzyskano u 19 pacjentów – w tym u dwóch po samej operacji, a u 17 dodatkowo w wyniku pooperacyjnej farmakoterapii agonistami dopaminy. Ponadto u 13/19 osób w badaniu obrazowym stwierdzono niecałkowite usunięcie gruczolaka, a u 14 chorych odnotowano niedoczynność przysadki. U siedmiu pacjentów, mimo kontynuacji leczenia agonistami dopaminy po operacji, stężenie PRL nadal przekraczało granice wartości referencyjnych. U czterech z nich stwierdzono niedoczynność przysadki. Wnioski: Leczenie makrogruczolaków prolaktynowych przysadki stanowi nadal poważny problem terapeutyczny, bowiem zabieg chirurgiczny w wielu przypadkach nie pozwala na usunięcie całej masy nowotworu i dość często powoduje niedoczynność przysadki. Jednakże, zastosowanie pooperacyjnej farmakoterapii agonistami dopaminy znacznie zwiększa szansę na normalizację stężenia PRL we krwi i jest niezbędne u większości pacjentów z macroprolactinoma.
Źródło:
Folia Medica Lodziensia; 2015, 42, 1; 75-87
0071-6731
Pojawia się w:
Folia Medica Lodziensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ dynamizacji zespoleń złamań krętarzowych na zrost kostny
Influence of Dynamization of Trochanteric Fracture Osteosynthesis on Bone Union
Autorzy:
Koniec, Wojciech
Marczyński, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409173.pdf
Data publikacji:
2022-04-15
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
złamanie krętarzowe
leczenie operacyjne
zrost kostny
wyniki
trochanteric fracture
surgery
bone union
results
Opis:
Wstęp. Złamania krętarzowe leczone nieskutecznie stają się przyczyną kalectwa stanowiąc znaczny problem społeczny. Celem pracy była analiza wpływu dynamizacji zespoleń złamań krętarzowych na zrost kostny. Materiał i metody. Badanie retrospektywne dotyczyło 149 pacjentów operowanych z powodu złamania krętarzowego w latach 2015-2017r. Złamania zespolono metodą zewnątrzszpikową za pomocą DHS lub śródszpikową gwoździem Gamma 3. Wyniki. Zrost kostny uzyskano średnio po 11 tygodniach od operacji (od 8 do 20 tygodni). W grupie zespoleń zewnątrzszpikowych (DHS) zrost uzyskano po 12 tygodniach (od 8 do 16 tygodni) (N=47). U zespolonych śródszpikowo zrost uzyskano po 10 tygodniach (od 8 do 20 tygodni) (N=96). Zespolenia śródszpikowe blokowano statycznie lub dynamicznie. Czas zrostu w zespoleniach statycznych wynosił 12,3 tygodnia (od 8 do 20 tygodni) (N=31) , natomiast w zespoleniach dynamicznych 9,4 (od 8 do 16 tygodni) (N=64). Wnioski. 1. W analizowanym materiale klinicznym stwierdzono wymierny, korzystny biologicznie wpływ dynamizacji zespoleń złamań krętarzowych na czas uzyskania zrostu kostnego. 2. Sposoby diagnostyki obrazowej RTG i TK wg wskazań znacznie ułatwiają kwalifikację złamań i dobór metody stabilizacji z dynamizacją. 3. Ze względu na znaczną liczbę odłamów masywu krętarzowego istotnym jest podwójna dynamizacja międzyodłamowa; szyjkowo-krętarzowa i trzonowo-krętarzowa zapewniające redukcję szpar złamań oraz samoredukcję szpar resorpcyjnych międzyodłamowych, co warunkuje optymalizację zrostu. 4. Istotnym elementem skutecznej dynamizacji jest wczesne, pełne obciążanie operowanej kończyny w granicach bezbólowych.
Background. Ineffectively treated trochanteric fractures lead to disability and thus constitute a significant social problem. The aim of the study was to analyze the effect of dynamization of the fixation of trochanteric fractures on bone union. Material and methods. We conducted a retrospective study involving 149 patients operated on for trochanteric fractures in 2015-2017. The fractures were anastomosed with a DHS extramedullary device or a Gamma 3 intramedullary nail. Results. Bone union was achieved at an average of 11 weeks after the surgery (8-20 weeks). In the extramedullary stabilization (DHS) group, union was achieved after 12 weeks (8 to 16 weeks) (N = 47). In intramedullary stabilization, union was achieved after 10 weeks (8 to 20 weeks) (N = 96). The intramedullary nails were locked statically or dynamically. The time to union in static stabilization was 12.3 weeks (8 to 20 weeks) (N = 31), while in dynamic stabilization it was 9.4 weeks (8 to 16 weeks) (N = 64). Conclusions. 1. This study revealed a measurable biologically beneficial effect of dynamization of the fixation of trochanteric fractures on the time of bone union. 2. Conventional radiographs and CT imaging according to indications significantly facilitate the classification of fractures and selection of the method of stabilization with dynamization. 3. Due to the considerable comminution of the trochanteric massif, double dynamization (cervical-trochanteric and femoral-trochanteric) of fracture fragments is essential, ensuring reduction of fracture gaps and self-reduction of inter-fracture resorptive gaps, which is a prerequisite for optimal union. 4. Allowing early, full weight-bearing of the operated limb within the painless range is an important element of effective dynamization.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(2); 95-106
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Migracja dopanewkowa śruby szyjkowej gwoździa śródszpikowego zastosowanego w leczeniu pacjenta ze złamaniem przezkrętarzowym. Studium przypadku
Acetabular Migration of Lag Screw of Intramedullary Nail Used as Treatment for Intertrochanteric Fracture. Case Study
Autorzy:
Koniec, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28411974.pdf
Data publikacji:
2021-12-20
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
złamanie kości udowej
leczenie operacyjne
powikłania
protezoplastyka
femur fracture
surgical treatment
complications
arthroplasty
Opis:
Złamanie przezkrętarzowe kości udowej zaliczane jest w większości do złamań niskoenergetycznych, ponieważ dotyczy osób z obniżoną wartością mechaniczną tkanki kostnej. Założeniem leczenia jest biomechaniczne zespolenie z możliwością dynamizacji międzyodłamowej – stymulującej biologiczne procesy zrostu kostnego. Celem pracy była analiza powikłania pod postacią migracji śruby szyjkowej gwoździa śródszpikowego w kierunku panewki stawu biodrowego jak również przedłożenie sposobu postępowania leczniczego omawianego powikłania. Opis przypadku dotyczy 74 letniego chorego ze złamaniem masywu krętarzowego kości udowej prawej typu 31 A2.2 wg. AO/OTA leczonego gwoździem śródszpikowym Gamma3. Ocena dynamiki obrazu radiologicznego w projekcji A-P po operacji wykazała migrację śruby szyjkowej w kierunku panewki stawu biodrowego w czasie oraz przemieszczenie złamania krętarza większego. Rozległe zniszczenie dna panewki stawu biodrowego uniemożliwiało leczenie biologicznie odtwórcze. Wykonano implantację całkowitej protezy stawu biodrowego z trzpieniem modularnym i artykulacją typu MDM oraz zespolono krętarz płytą „hakową” zamocowaną systemem „cable system”. Przebieg pooperacyjny był niepowikłany. Brak wykonania RTG w projekcji osiowej w okresie przedoperacyjnym i pooperacyjnym uniemożliwił obiektywne określenie typu złamania, jakości wprowadzenia śruby do szyjki kości udowej, a ocena jednie projekcji A-P okazała się złudna. Wędrowanie śruby w kierunku panewki stawu biodrowego doprowadziło do rozległej destrukcji dna panewki. Zmiana sposobu leczenia z biologicznego, który prawidłowo wykonany stymuluje zrost kostny na mechaniczny- endoprotezoplastykę była w pełni prognostycznie zasadną. Przebieg pooperacyjny wczesny, jak i późny nie był powikłany.
Most trochanteric fractures of the femur are classified as low-energy fractures as they are seen in people with decreased mechanical properties of bone tissue. The treatment is assumed to provide biomechanical fixation with the possibility of dynamization between bony fragments to stimulate the biological processes of bone union. The aim of the study was to analyze a complication presenting as migration of the cervical screw of an intramedullary nail towards the hip joint acetabulum and present the therapeutic management of this complication. The case report concerned a 74-year-old patient with an AO/OTA type 31 A2.2 fracture of the trochanteric massif of the right femur treated with the Gamma3 intramedullary nail. An assessment of changes over time of the radiological appearances on A-P images after the surgery showed migration of the cervical screw towards the acetabulum and displacement of the major trochanter fracture. Extensive destruction of the acetabular fossa made biologic restorative treatment impossible. A total hip joint prosthesis with a modular stem and MDM articulation was implanted and the trochanter was fixed with a "hook" plate with a "cable system". The postoperative course was uneventful. Failure to perform axial radiographs in the preoperative and postoperative period made it impossible to objectively determine the type of fracture and the quality of screw insertion into the femoral neck, and assessment limited to A-P images turned out to be deceptive. The wandering of the screw towards the acetabulum led to extensive destruction of the acetabular fossa. The decision to stop biological treatment, which, if properly performed, stimulates bone union, and perform the mechanical procedure of endoprosthesoplasty was fully prognostically justified. The early and late postoperative course was not complicated.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2021, 23(6); 433-443
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Urazy w obrębie stawu skokowego. Diagnostyka, profilaktyka, leczenie operacyjne
Ankle injuries. Diagnosis, prevention and surgical treatment
Autorzy:
Pedrycz, A.
Frąckiewicz, M.
Cichacz, B.
Siermontowski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1360404.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Medycyny i Techniki Hiperbarycznej
Tematy:
urazy stawu skokowego
diagnostyka
zapobieganie
leczenie operacyjne
ankle injuries
diagnosis
prevention
surgical treatment
Opis:
Urazy stawu skokowego należą do najpowszechniejszych. Najbardziej narażeni na nie są piłkarze nożni, baseballiści, koszykarze, siatkarze, gimnastycy, rugbiści. Najczęstszymi urazami stawu skokowego są jego skręcenia. Większość z nich nie jest poważna ale bardziej zaawansowane prowadzą do długiego unieruchomienia, intensywnej rehabilitacji i nie zawsze odzyskiwana jest pełna sprawność. Celem niniejszej pracy było opisanie na podstawie dostępnej literatury i doświadczenia własnego autorów, urazów stawu skokowo-goleniowego jak również charakterystyka postępowania diagnostycznego i prewencyjnego. W diagnostyce urazów stawu skokowego pomocne są badania i testy kliniczne. Urazy skrętne leczone są zazwyczaj pełnym odciążeniem chorej kończyny oraz odpoczynkiem, zimnymi okładami, uciskiem i podniesieniem kończyny. W przypadku złamań o leczeniu operacyjnym decyduje stabilność złamania. Wczesne uruchamianie pacjenta po zabiegu przyspiesza jego powrót do aktywności fizycznej, redukuje ryzyko powtórnych urazów oraz przyspiesza procesy gojenia tkanek. Wielu urazów sportowych można uniknąć poprzez świadomy nadzór, przestrzegane zasady, odzież i sprzęt ochronny oraz właściwy trening.
The incidence of ankle injuries is extremely high. Football, baseball, basketball, volleyball and rugby players as well as gymnasts are most exposed to them. The most common ankle injuries are sprains. The majority of them are not severe albeit the severe ones lead to long-term immobilization, intensive rehabilitation and can be associated with incomplete recovery. The aim of the present paper was to describe injuries of the tarsotibial joint and to characterize diagnostic and preventive management based on the available literature and our experiences. Clinical examinations and tests are useful for the diagnosis of ankle injuries. Sprains are generally treated with full limb support, rest, cold poultices and elevation of the affected limb. In factures, surgical treatment depends on their stability. Early ambulation after surgery hastens the return to physical activity, reduces the risk of re-fractures and accelerates tissue healing. Many sports injuries can be avoided the activities are deliberately supervised, rules followed, protective clothes and equipment as well as proper training used.
Źródło:
Polish Hyperbaric Research; 2014, 4(49); 51-58
1734-7009
2084-0535
Pojawia się w:
Polish Hyperbaric Research
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Congenital dislocation of the knee with bilateral absence of the fibula and suspected Apert syndrome – case report
Wrodzone zwichnięcie kolana z obustronnym brakiem strzałki i podejrzeniem zespołu Aperta – opis przypadku
Autorzy:
Gąska, Marcin
Sienkiel, Tomasz
Shadi, Milud
Jasiewicz, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2193812.pdf
Data publikacji:
2022-03-31
Wydawca:
Wydawnictwo Exemplum
Tematy:
congenital knee dislocation
Apert syndrome
surgery
wrodzone zwichnięcie kolana
zespół Aperta
leczenie operacyjne
Opis:
Congenital dislocation of the knee is a rare deformity, with an unknown etiology. The treatment of this malformation depends on its extensiveness and applies both conservative approach and surgical procedures. The aim of this study is to evaluate treatment outcomes obtained in the patient with congenital dislocation of the right knee and other multiple abnormalities of the motor system as well as the suspicion of Apert syndrome. Between 2005 and 2019, patient with congenital knee dislocation was treated surgically in two medical centers. Authors performed a retrospective analysis of available data from medical archives. The patient first presented to the authors of this study at the age of nine months. Imaging diagnostics revealed complete luxation of the right knee, grade III according to Leveuf and club feet with no fibula bones in the lower legs. The objective of the multi-stage surgical treatment was to enable the patient to walk. Stage one involved a reposition of the congenital right knee dislocation following the Curtis and Fisher technique. The next stage involved a foot surgery – first the left one and then the right. At the age of 5, during the follow-up, the patient was very active: he kept walking, running and jumping and both his feet were in the right position. However, in the following year, a gradual increase of rotation disorders was observed in both lower legs. When the child was 6 years, he underwent derotation osteotomies in both tibia bones. Next, at the age of 12, he underwent anterior femoral hemiepiphysiodesis around right knee with two 8-plates. Plates were removed when he was 14. The last follow-up took place when the patient was 14. The patient is 100% able-bodied and can walk on his own. To sum up, patients with congenital knee dislocation make up a highly complex group that requires multidisciplinary care and frequently also multistage treatment.
Wrodzone zwichnięcie stawu kolanowego jest rzadką deformacją o nieznanej etiologii. Leczenie tej wady rozwojowej zależy od stopnia jej zaawansowania i obejmuje zarówno podejście zachowawcze, jak i zabiegi chirurgiczne. Celem pracy jest ocena wyników leczenia pacjenta z wrodzonym zwichnięciem kolana prawego i innymi licznymi nieprawidłowościami narządu ruchu oraz podejrzeniem zespołu Aperta. W latach 2005–2019 pacjent z wrodzonym zwichnięciem stawu kolanowego był leczony chirurgicznie w dwóch ośrodkach ortopedycznych. Autorzy przeprowadzili analizę retrospektywną dostępnych danych z archiwów szpitalnych. Pacjent zgłosił się po raz pierwszy do autorów pracy w wieku 9 miesięcy. W badaniach obrazowych stwierdzono całkowite zwichnięcie kolana prawego, typ III wg Leveufa oraz deformację końsko-szpotawą stóp z brakiem strzałek w obrębie obu goleni. Celem etapowego leczenia operacyjnego było umożliwienie choremu samodzielne poruszanie się: w pierwszym etapie przeprowadzono repozycję wrodzonego zwichnięcia stawu kolanowego prawego wg Curtisa i Fishera. Kolejnym etapem było leczenie operacyjne stóp – najpierw lewa, potem prawa. W wieku 5 lat chory podczas badania kontrolnego był bardzo aktywny – samodzielnie chodził, biegał, z prawidłowym ustawieniem stóp. W ciągu kolejnego roku zaobserwowano stopniowe narastanie zaburzeń rotacyjnych w obrębie obydwu podudzi. W 6. roku życia wykonano osteotomie derotacyjne obu kości piszczelowych. Następnie w 12. roku życia z powodu pojawienia się zaburzeń kątowych wielopłaszczyznowych wykonano w obrębie lewej kończyny dolnej zablokowanie chrząstki wzrostowej dystalnej kości piszczelowej od przodu płytką 8-plate oraz w obrębie prawej kończyny dolnej zablokowanie chrząstki wzrostowej kości piszczelowej w części bliższej od przodu dwoma płytkami 8-plate. Płytki z kości piszczelowej lewej usunięto w 14. roku życia. Ostatnie badanie kontrolne miało miejsce w 14. roku życia chorego: był w 100% sprawny fizycznie i mógł samodzielnie chodzić. Wielokrotne operacje, w tym leczenie wrodzonych zwichnięć stawu kolanowego, mogą przynieść dobry efekt funkcjonalny w złożonych deformacjach kończyn dolnych.
Źródło:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska; 2022, 87, 1; 36-40
0009-479X
2956-4719
Pojawia się w:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Urazy nerek – leczenie
Renal injuries – treatment
Autorzy:
Ząbkowski, Tomasz
Skiba, Ryszard
Grabińska, Agnieszka
Maliborski, Artur
Syryło, Tomasz
Zieliński, Henryk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032931.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
indications
injury
kidney
leczenie operacyjne
medical treatment
surgical treatment
nerka
uraz
leczenie zachowawcze
wskazania
Opis:
The anatomical structure of urogenital system contributes to high risk of mechanical injuries. The group which is particularly exposed to renal injuries are young men doing sports, the injured of road accidents, victims of accidents in the house or at work. The authors present the medical and surgical treatment after renal injuries. There are blunt and penetrating renal injuries as well as a 5-level classification of kidney injuries according to a degree of injuries – AAST. This classification enables to perform a standardization of different patient groups to choose a proper therapy and to predict the results of treatment. The most of renal injuries involves the medical treatment. However, it is often needed the surgical intervention. The indications for surgical treatment are haemodynamic instability, necessity of surgical verification of concomitant injuries, expanding or throbbing perirenal haematoma confirmed in laparotomy, grade 5 injury. The patients with the serious renal injury should undertake necessary medical examinations to determine a range of injury and to undertake the appropriate treatment. Furthermore, the longterm medical controls are recommended. The contemporary treatment’s approaches, especially AAST scale, are going to medical treatment of blunt renal injuries. The injuries of 1–3 grade are usually treated conservatively and in case of grade 4 and 5, a surgical procedure is needed. Conservative treatment of grade 1–3 injuries does not relate to a risk of late complications. The renal-vascular injuries of 5 grade are treated as an absolute indication for exploratory surgery.
Budowa anatomiczna układu moczowo-płciowego naraża go na liczne urazy mechaniczne. Grupę szczególnie wysokiego ryzyka stanowią młodzi mężczyźni uprawiający sport, uczestnicy wypadków drogowych, ofiary wypadków w domu lub w miejscu pracy. Autorzy omawiają postępowanie zachowawcze i operacyjne po urazach nerek. Wyróżnia się urazy tępe i penetrujące oraz pięciostopniową klasyfikację urazów nerek według stopnia odniesionych obrażeń – AAST. Klasyfikacja ta pozwala na dokonanie pewnej standaryzacji różnych grup pacjentów i wyboru właściwej terapii oraz stwarza możliwość przewidywania wyników leczenia. Choć w przeważającej liczbie przypadków urazy nerek są leczone zachowawczo, dość często konieczna jest interwencja chirurgiczna. Wskazaniami do leczenia operacyjnego są: hemodynamiczna niestabilność, konieczność weryfikacji operacyjnej urazów towarzyszących, powiększający się lub pulsujący okołonerkowy krwiak stwierdzony podczas laparotomii, V stopień urazu. Pacjenci z poważnym urazem nerki powinni być poddawani niezbędnym badaniom kontrolnym w celu określenia zakresu urazu i wprowadzenia stosownego leczenia. Ponadto zaleca się im podjęcie kontroli długoterminowych. Współczesne algorytmy postępowania, zwłaszcza skala AAST, preferują zachowawcze leczenie tępych urazów nerek. Urazy I–III stopnia leczone są zwykle zachowawczo, w przypadku urazów IV i V stopnia wymagana jest eksploracja chirurgiczna. Leczenie zachowawcze urazów I–III stopnia nie niesie ze sobą ryzyka późnych powikłań. Urazy nerkowo-naczyniowe V stopnia są traktowane jako absolutne wskazanie do leczenia chirurgicznego.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 3; 267-271
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rak szyjki macicy – czy zawsze chirurgia?
Cervical cancer – does it always require surgery?
Autorzy:
Dariusz, Samulak
Magdalena M., Michalska
Katarzyna, Samulak
Sylwia, Frątczak-Żarnecka
Paweł, Podhalański
Stefan, Sajdak
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031075.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
cervical cancer
cisplatin
cisplatyna
histerektomia
hysterectomy
leczenie operacyjne
radiochemioterapia
radiochemotherapy
rak szyjki macicy
surgery
Opis:
Worldwide, cervical cancer is the second most common genital malignancy in the females. Estimated number of women affected therewith reaches 1.4 million. In Poland, cervical cancer is the fourth most common cancer, preceded by breast cancer, lung cancer and endometrial cancer, and the fifth most common cause of cancer-related mortality. Cervical cancer usually affects women aged 45-59. Current standards of treatment of cervical cancer include surgery (still the basic modality at stages 0, IA, IB and IIA), radiotherapy, chemotherapy and radiochemotherapy, which are implemented at stages IB-IVB. Surgical treatment of cervical cancer patients is classified as follows: primary treatment, treatment of coexisting genital conditions prior to planned radiochemotherapy, treatment of recurrent cervical cancer and palliative treatment. Low efficacy of radiotherapy and chemotherapy as the sole treatment modalities in cervical cancer resulted in increased interest in radiochemotherapy, i.e. a technique combining radiation with cytotoxic drugs. Randomized trials revealed an improvement of 3-years’ survival by 10-18% and the drug used most often was cisplatin administered alone or combined with a 96-hours’ infusion of fluorouracil. Cervical cancer is currently considered one of the tumors, where multimodal treatment is a therapeutic standard.
W skali świata rak szyjki macicy jest drugim co do częstości występowania nowotworem narządów płciowych u kobiet. Szacuje się, że liczba kobiet chorych na raka szyjki macicy na świecie sięga 1,4 miliona. W Polsce rak szyjki macicy zajmuje czwarte miejsce – po raku sutka, płuc i endometrium – oraz piąte miejsce jako przyczyna zgonów wśród kobiet z powodu nowotworów złośliwych. Rak szyjki macicy najczęściej rozwija się u kobiet pomiędzy 45. a 59. rokiem życia. Współczesne standardy leczenia raka szyjki macicy obejmują: leczenie chirurgiczne, które wciąż jest podstawą w stopniu 0, IA, IB, IIA, radioterapię, chemioterapię oraz radiochemioterapię, które stosuje się w stopniach od IB do IVB. Leczenie chirurgiczne u chorych z rakiem szyjki macicy dzieli się na następujące typy: leczenie pierwotne, leczenie współistniejących patologii narządów płciowych przed planowaną radiochemioterapią, leczenie nawrotów raka szyjki macicy i leczenie paliatywne. Niska skuteczność radioterapii i chemioterapii stosowanych samodzielnie w raku szyjki macicy spowodowała wzrost zainteresowania radiochemioterapią, czyli metodą łączącą leczenie promieniami i lekami cytotoksycznymi. W badaniach randomizowanych stwierdzono poprawę 3-letniego przeżycia o 10-18%, a lekiem najczęściej stosowanym jest cisplatyna podawana oddzielnie lub w skojarzeniu z 96-godzinnym wlewem fluorouracylu. Rak szyjki macicy należy obecnie do nowotworów, w których leczenie skojarzone stanowi standard terapeutyczny.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2012, 10, 2; 141-149
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Charakterystyka leków przeciwwymiotnych stosowanych u pacjentów w trakcie leczenia cytostatycznego z powodu choroby nowotworowej ze szczególnym uwzględnieniem preparatu aprepitant
Antiemetic drugs used during anticancer chemotherapy, with special emphasis on aprepitant
Autorzy:
Nalewczyńska, Agnieszka
Winiarek, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031023.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antiemetic drugs
aprepitant
chemotherapy
ovarian cancer
surgical treatment
chemioterapia
leczenie operacyjne
leki przeciwwymiotne
rak jajnika
Opis:
Nausea and vomiting are symptoms occurring in 70% of patients treated for late-stage cancer, exerting a tremendous impact on their quality of life and everyday activity. Severity of nausea and vomiting depends on the following factors: type and dose of cytostatic agent, treatment protocol and way of administration, as well as on the patient’s age, gender and alcohol abuse. Novel antiemetic drugs include EMEND, containing aprepitant as active substance. It acts by blocking neurokinin 1 receptor (NK1). In vivo, NK1 receptor is activated by binding substance P, which results in feeling of nausea and vomiting. EMEND blocks this reaction by preventing binding of substance P to the NK1 receptor. Furthermore, this agent does not show any affinity to serotonin-, dopamine- or corticosteroid-associated receptors. In spite of a noticeable progress in cancer chemotherapy, no worthwhile improvement has been obtained in the treatment of nausea and vomiting – well known adverse effects of cytostatics, considerably compromising the patients’ quality of life. Therefore, in 2009, representatives of two scientific societies – the European Society for Medical Oncology (ESMO) and the Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – have met in Perugia, Italy, in order to develop a consensus concerning preventive and therapeutic management in this group of patients. This meeting has produced recommendations for prevention and treatment of chemotherapy-associated nausea and vomiting. These guidelines, depending on goal of prevention, are presented in the paper.
Nudności i wymioty to objawy występujące u 70% leczonych pacjentów z zaawansowaną chorobą nowotworową, mające ogromny wpływ na ich jakość życia i codzienną aktywność. Nasilenie nudności i wymiotów zależy od następujących czynników: rodzaju chemioterapeutyku, dawki leku, programu leczenia oraz drogi podania leku, a także od wieku, płci, nadużywania alkoholu. Do nowych leków przeciwwymiotnych należy EMEND, którego substancją czynną jest aprepitant. Charakteryzuje się on działaniem antagonistycznym do receptora neurokininy 1 (NK1). In vivo receptor NK1 jest pobudzany przez połączenie z substancją P i to związanie powoduje wystąpienie uczucia nudności oraz wymioty. EMEND, wykazując działanie blokujące tę reakcję, uniemożliwia przyłączenie się substancji P do receptora NK1. Jednocześnie aprepitant nie wykazuje powinowactwa do receptora serotoninowego, dopaminowego ani dla kortykosteroidów. Pomimo ogromnego rozwoju w zakresie leczenia chemioterapeutycznego chorych na nowotwory złośliwe nie dokonał się znaczny postęp w zakresie leczenia nudności i wymiotów – objawów niepożądanych leczenia cytostatykami istotnie obniżających jakość życia pacjentów. Z tego względu w roku 2009 przedstawiciele dwóch towarzystw naukowych – European Society for Medical Oncology (ESMO) oraz Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – spotkali się w Perugii w celu wypracowania konsensusu w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. W trakcie spotkania doprowadzono do przedstawienia zaleceń w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. Zalecenia te w zależności od celu profilaktyki przedstawiono w poniższym tekście.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2011, 9, 1; 26-37
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Doświadczenie własne w leczeniu przetok okołodbytniczych w latach 2006-2009
The authors own experience in treating anal fistulas in the years 2006-2009
Autorzy:
Waniczek, D. A.
Zapotoczny, S.
Rudzki, M. K.
Kamiński, T.
Buda, K. K.
Adamczyk, T.
Gawłowicz, M.
Arendt, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/271406.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Górnośląska Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Kardynała Augusta Hlonda
Tematy:
przetoka około odbytnicza
leczenie operacyjne
diagnostyka
obrazowanie rezonansu magnetycznego
perianal fistula
diagnostics
surgery
magnetic resonance imaging
Opis:
Praca poświęcona jest przedstawieniu własnych doświadczeń w leczeniu przetok okołoodbytniczych w Katedrze i Oddziale Klinicznym Chirurgii Ogólnej i Gastroenterologicznej ŚUM w Bytomiu w latach 2006-2009. Prezentowane są w niej trudności w leczeniu przetok, wielość ich postaci, stosowane zabiegi operacyjne, przyczyny niepowodzeń w leczeniu chirurgicznym przetok oraz czynniki decydujące o powodzeniu leczenia. Wyniki oparte są na analizie 56 operacji przetok okołoodbytniczych u 45 mężczyzn w wieku średnio 49,98(+/-14,5) lat i 11 kobiet średnia wieku 50,28(+/-13,51) lat. Z grupy wyłączono chorych leczonych z powodu przetok okołoodbytniczych w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna (3 osoby).
The paper presents the author's experience in the treatment of anal fistulas at the Faculty and Clinical Department of General and Gastroenterological Surgery, Silesian University of Medicine in Bytom during the years 2006-2009. The following problems are presented: difficulties in treating fistulas, the multiplicity of their forms, the surgical procedures performed, the main causes of failures in surgical treatments and the factors determining success in treatment. The results are based on the analysis of 56 operations of anal fistulas performed on 45 men at the mean age of 49.98 (+/-14,5) years and 11 women, at the mean age of 50.28 (+/-13.51) years. Three patients were excluded from the group due to anal fistulas that resulted in the course of Crohn's disease.
Źródło:
Journal of Ecology and Health; 2012, R. 16, nr 1, 1; 35-39
2082-2634
Pojawia się w:
Journal of Ecology and Health
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies