Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Orobanche" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
The distribution and habitat requirements of the genus Orobanche L. (Orobanchaceae) in SE Poland
Autorzy:
Piwowarczyk, R.
Chmielewski, P.
Cwener, A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/58631.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Botaniczne
Tematy:
Lublin Upland
Orobanchaceae
Orobanche
Polska
distribution
habitat preference
habitat requirement
host
Wolyn-Podole Upland
Orobanche alba
Orobanche alsatica
Orobanche arenaria
Orobanche caryophyllacea
Orobanche elatior
Orobanche lutea
Orobanche pallidiflora
Orobanche picridis
Opis:
The distribution of the genus Orobanche in SE Poland is presented. The study area stretches between the Vistula and the Bug rivers, and comprises the Polish areas of the Lublin-Lwów Upland, theWołyń Upland and the southern part of Polesie. Eight species of the genus Orobanche: O. alba, O. alsatica, O. arenaria, O. caryophyllacea, O. elatior, O. lutea, O. pallidiflora, O. picridis, were collected during floristic investigations conducted between 1999 and 2010. The hosts, abundance and habitat preferences at the localities are given and a supplemented map of the distribution in SE Poland is included.
Źródło:
Acta Societatis Botanicorum Poloniae; 2011, 80, 1
0001-6977
2083-9480
Pojawia się w:
Acta Societatis Botanicorum Poloniae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The distribution and habitat preferences of the declining species Orobanche arenaria Borkh. at the northern limit of its geographical range
Autorzy:
Piwowarczyk, R
Przemyski, A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/58277.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Botaniczne
Tematy:
distribution
habitat preference
declining species
Orobanche arenaria
Orobanchaceae
Malopolska Upland
geographic range
Polska
Opis:
Three new sites of Orobanche arenaria were discovered during floristic investigations in the Wyżyna Małopolska upland in central Poland. The new localities are concentrated in the Ponidzie area (Garb Piriczowski ridge and Niecka Polaniecka basin) and form the northern limit of the geographical range of O. arenaria. The paper presents information on the distribution of Orobanche arenaria in Poland, the abundance at the sites and habitats occupied by the species.
Źródło:
Acta Societatis Botanicorum Poloniae; 2010, 79, 1; 43-50
0001-6977
2083-9480
Pojawia się w:
Acta Societatis Botanicorum Poloniae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A revision of distribution and the ecological description of Orobanche picridis (Orobanchaceae) at the NE limit of its geographical range from Poland and Ukraine
Rewizja rozmieszczenia i analiza ekologiczna Orobanche picridis (Orobanchaceae) na NE granicy zasięgu, w Polsce i na Ukrainie
Autorzy:
Piwowarczyk, R.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27675.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Botaniczne
Tematy:
distribution
ecological description
Orobanche picridis
Orobanchaceae
geographic range
Polska
Ukraine
phytocoenosis
root parasite
habitat preference
host
taxonomy
Opis:
The paper presents the current distribution of Orobanche picridis in Poland and Ukraine, within the Polish borders in the interwar period, based on a critical revision of herbarium and literature data as well as the results of my field studies. The largest number of its localities is in S and SE Poland in the Wyżyna Śląsko-Krakowska, Wyżyna Małopolska, Wyżyna Lubelska uplands, Middle Roztocze, Small Polesie, the Pogórze Przemyskie foreland and in the former Tarnopol province (W Ukraine). These are the north-easternmost sites known for the species and extend its limit range. A map of its distribution in Poland and Ukraine is included. The taxonomy, biology, and ecology of O. picridis are also discussed.
Orobanche picridis należy do gatunków submediterrańsko- subatlantyckich. Zwartym zasięgiem obejmuje głównie Europę południowo-zachodnią. Stanowiska w Polsce i na Ukrainie tworzą północno- -wschodni kres zasięgu gatunku. Należy do holopasożytów korzeniowych i pasożytuje głównie na Picris hieracioides. W Polsce jest gatunkiem silnie zagrożonym, zamieszczonym w czerwonej księdze i liście, podlega także ścisłej ochronie prawnej. O. picridis notowany jest w kraju z 34 stanowisk, z czego niemal wszystkie znalezione zostały w ostatnim 10-leciu. W Polsce występuje głównie na południu kraju, na Wyżynie Śląsko-Krakowskiej, Wyżynie Małopolskiej, Wyżynie Lubelskiej, Roztoczu Środkowym, Małym Polesiu oraz na Pogórzu Przemyskim, natomiast na Ukrainie, w dawnym województwie tarnopolskim. Populacje gatunku na stanowiskach wynoszą od kilku do ponad tysiąca pędów. Preferuje inicjalne siedliska, silnie nasłonecznione, często na ciężkiej rędzinie kredowej, tj. odłogi, ugory śródpolne, obrzeża pól, porzucone pola, sady i pastwiska, murawy kserotermiczne. Są to głównie zbiorowiska przejściowe w obrębie półruderalnych kserotermicznych zbiorowisk pionierskich z klasy Artemisietea vulgaris (optimum w Dauco-Picridetum hieracioidis) z domieszką gatunków z Agropyretea-intermedio-repentis lub rzadziej w zbiorowiskach suchych łąk (Arrhenatherion elatioris); z dużym udziałem gatunków kserotermicznych z klasy Festuco-Brometea i Trifolio-Geranietea sanguinei, a także segetalnych z klasy Stellarietea mediae. W typowych murawach kserotermicznych notowany rzadziej, zazwyczaj w inicjalnych lub słabo zwartych ich postaciach ze związku Cirsio-Brachypodion pinnati. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest wtórna sukcesja roślinności, a także niestabilny, często synantropijny charakter siedlisk. Ochrona siedlisk gatunku nie jest łatwa, gdyż zaraza rośnie często na gruntach prywatnych, w miejscach porzuconych pól, lub w ich strefie kontaktowej, skąd zagrożeniem jest wpływ herbicydów. Odłogi często są przekształcane w pola lub zostają zalesione. W celu ochrony należy, przede wszystkim, przeciwdziałać wzrostowi zwarcia siedlisk na skutek koszenia i okresowego płytkiego przedrapywania gleby, kontrolować liczebność żywiciela oraz objąć stanowiska monitoringiem przyrodniczym.
Źródło:
Acta Agrobotanica; 2012, 65, 1
0065-0951
2300-357X
Pojawia się w:
Acta Agrobotanica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A revision of distribution and historical analysis of preferred hosts of Orobanche ramosa (Orobanchaceae) in Poland
Rewizja rozmieszczenia i historyczna analiza preferowanych żywicieli Orobanche ramosa (Orobanchaceae) w Polsce
Autorzy:
Piwowarczyk, R.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/26833.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Botaniczne
Tematy:
distribution
historical analysis
preferred host
host
Orobanche ramosa
Orobanchaceae
Polska
taxonomy
yarrow broomrape
parasitic plant
branched broomrape zob.yarrow broomrape
habitat preference
phytocoenosis
new locality
Opis:
The Polish localities of Orobanche ramosa L., branched broomrape, are either extinct or have not been confirmed for many years. This paper presents two new localities of O. ramosa in Poland from the Pła skowyż Proszowicki plateau (Wyżyna Małopolska upland) and the Nizina Nadwiślańska lowland (Kotlina Sandomierska basin). Habitat preferences and the abundance at the sites are described. A revised map of the distribution and a historical analysis of preferred hosts in Poland are included. The taxonomy, biology, ecology and control methods of O. ramosa are also discussed.
Orobanche ramosa, zaraza gałęzista, znana była od dawna w Europie Centralnej, jako pasożyt upraw konopi i tytoniu, i nie miała dotychczas poważniejszego znaczenia gospodarczego. Jednak w ostatnich latach staje się agresywnym chwastem, adaptuje się do nowych żywicieli i powoduje znaczne straty w uprawach. W Polsce należy do gatunków o rzadkich lub od dawna nie potwierdzonych stanowiskach. Pierwsze udokumentowane wzmianki o pojawieniu się zarazy gałęzistej w Polsce pochodzą z początku XIX w., głównie z upraw konopi, gdzie miała optimum występowania, a także z tytoniu i ziemniaków. Preferowane siedliska to uprawy okopowe z udziałem gatunków żywicielskich, w zbiorowiskach należących do rzędu Polygono-Chenopodetalia (klasa Stellarietea mediae). W latach 2008-2010, gatunek ten stwierdzono tylko na dwóch stanowiskach w kraju: w uprawie tytoniu w okolicy Zysławic (Płaskowyż Proszowicki) oraz koło wsi Szewce (Nizina Nadwiślańska), w uprawie pomidorów. Populacje liczyły od kilkuset do ponad 1 000 pędów. O. ramosa jak dotąd, nie powodowała i nie powoduje znacznych szkód w uprawach, jest gatunkiem ginącym w Polsce. Jednak z uwagą należy obserwować ten gatunek, zwłaszcza w okolicy Sandomierza, jednego z największych regionów upraw warzywniczych w Polsce.
Źródło:
Acta Agrobotanica; 2012, 65, 1
0065-0951
2300-357X
Pojawia się w:
Acta Agrobotanica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies