Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "powikłania" wg kryterium: Wszystkie pola


Tytuł:
Surgical complications of intra-articular calcaneal fracture treatment
Powikłania leczenia operacyjnego złamań stawowych kości piętowej
Autorzy:
Golec, Piotr
Tomaszewski, Krzysztof
Nowak, Sebastian
Dudkiewicz, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1798752.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
intra-articular calcaneal fractures
complications
złamania stawowe kości piętowej
powikłania
Opis:
Introduction: The authors present complications following surgical treatment of intra-articular calcaneus fractures, in regards to the surgical technique employed, based on their own clinical material. Materials and methods: The techniques analyzed included the Westhues’ technique and its modifi cation with additional bone stabilization by Kirschner wires and the percutaneous stabilization by Rapala. The research material covered the years from 1990 to 2012 and consists of 82 operated patients - 68 men (83%) and 14 women (17%). Analyzed calcaneus fractures were divided using the Essex-Lopresti classifi cation. Results: The authors of the article indicate that the most frequently registered complications of surgical treatment of intra-articular calcaneus fractures in early observation were thromboembolic complications and local infl ammatory reactions of the skin at the point of incision and placing the stabilizing material. During the long-term follow-up, the post-thrombotic syndrome and algodystrophic disorders were the most common. Conclusions: Factors contributing to the occurrence of the complications registered were fracture morphology, fixation of bone fragments by an excessive number of stabilizing materials and prolonged immobilization of the operated limb. Cite this article as: Golec P., Tomaszewski K.A., Nowak S., Dudkiewicz Z. Surgical complications of intra-articular calcaneal fracture treatment. Med Rehabil 2016; 20(2): 25-30.
Wstęp: Autorzy pracy prezentują zarejestrowane w materiale własnym powikłania leczenia operacyjnego złamań stawowych kości piętowej z wykorzystaniem różnego rodzaju materiałów zespalających. Materiały i metody: Analizowanymi technikami operacyjnymi były zespolenie Westhuesa oraz jego modyfikacja z dodatkową stabilizacją odłamów kostnych drutami Kirschnera, a także przezskórna stabilizacja sposobem Rąpały. Materiał badań obejmuje lata od 1990 do 2012 roku, a stanowi go 82 operowanych, w tym 68 mężczyzn (83%) i 14 kobiet (17%). Analizowane złamania kości piętowej klasyfi kowano w oparciu o podział Essex-Lopresti. Wyniki: Autorzy pracy zwracają uwagę, że najczęściej rejestrowanymi powikłaniami leczenia operacyjnego złamań stawowych kości piętowej w obserwacji wczesnej są powikłania zakrzepowo-zatorowe oraz miejscowy odczyn zapalny skóry w miejscu wprowadzenia do kości materiału zespalającego, a w obserwacji odległej zespół pozakrzepowy i zaburzenia algodystrofi czne. Wnioski: Czynnikami sprzyjającymi występowaniu tych powikłań jest morfologia samego złamania, zespolenie odłamów kostnych nadmierną liczbą elementów materiału zespalającego oraz długotrwałe unieruchomienie kończyny operowanej.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2016, 20(2); 25-30
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rak szyjki macicy w przebiegu ciąży. Trudności diagnostyczne i powikłania
Cervical cancer during pregnancy. Diagnostic problems and potential complications
Autorzy:
Jach, Robert
Radoń-Pokracka, Małgorzata
Kolawa, Wojciech
Basta, Paweł
Mika, Marcin
Kula, Marzena
Kabzińska-Turek, Monika
Basta, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030956.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
cervical cancer
complications
diagnosis
pregnancy
treatment
leczenie
powikłania
rak szyjki macicy
rozpoznanie
ciąża
Opis:
Invasive cervical cancer is the type of malignancy occurring most often during pregnancy and the incidence thereof is estimated at 1:1200 to 1:2200 cases. In the course of pregnancy, early stages of this tumor are usually detected. Typical symptoms of cervical cancer, i.e. vaginal bleeding, fluor and pain are highly non-specific and may be misdiagnosed as pregnancy-related phenomena. Oncologic and cytological diagnosis are an important component of prenatal care. When cytological study in a pregnant woman proves suspicious, the recommended modality for further diagnostic work-up is colposcopy. The main duty of a healthcare professional faced with a pregnant woman with pathological cytological findings is to exclude (or confirm) stromal invasion. Usually, close colposcopic-cytological supervision is recommended, and in the case of suspected stromal invasion – cone biopsy of the cervix. During pregnancy, cervical biopsy and conization of cervix are reserved for cases where invasive disease can not be ruled out by any other method, e.g. cytology, colposcopy or imaging studies. Imaging diagnosis should be implemented for the sake of clinical staging only and be limited to modalities associated with the lowest possible dose of ionizing radiation. Methods of choice include magnetic resonance imaging and ultrasonography. Curettage of cervical canal is not recommended. Diagnostic work-up requires vast experience and sound clinical judgment on the part of the examiner, enabling differentiation of pathological lesions from pregnancy-related physiological conditions. Progression of preinvasive disease to invasive stage during pregnancy is extremely rare. Studies confirmed possible regression of CIN lesions after termination of pregnancy. Chances for regression correlate with type of delivery, increasing after vaginal delivery. Pregnancy does not influence the course of disease at invasive stage, does not alter its prognosis or clinical characteristics. Caesarean section is recommended only in the case of suspected invasive cancer. There are few studies dealing with fetal complications associated, precluding any general conclusions. However, studies revealed an elevated proportion of newborns with low birth weight born by mothers at an invasive stage.
Inwazyjny rak szyjki macicy jest nowotworem, który najczęściej zaburza przebieg ciąży, występując z częstością od 1/1200 do 1/2200 przypadków. W czasie trwania ciąży częściej spotykane są wczesne stadia tego nowotworu. Objawy raka szyjki, takie jak krwawienie z dróg rodnych, upławy i ból, są niespecyficzne i mogą być błędnie rozpoznane jako nieprawidłowości związane z ciążą. Diagnostyka onkologiczna i badanie cytologiczne stanowią ważny element opieki prenatalnej. Metodą rekomendowaną w populacji kobiet ciężarnych jako rozszerzenie diagnostyki w przypadku nieprawidłowego wyniku badania cytologicznego jest kolposkopia. Głównym zadaniem lekarza obserwującego ciężarną z nieprawidłowym wynikiem badania cytologicznego jest wykluczenie inwazji podścieliska. Zaleca się zwykle ścisłą obserwację kolposkopowo-cytologiczną, a w przypadku podejrzenia inwazji biopsję klinową szyjki macicy. Biopsja szyjki macicy oraz konizacja w czasie trwania ciąży są metodami zarezerwowanymi dla przypadków, w których choroby inwazyjnej nie można wykluczyć innymi metodami, takimi jak cytologia, kolposkopia czy badania obrazowe. Diagnostyka obrazowa powinna być stosowana wyłącznie w celu określenia stopnia zaawansowania nowotworu i ograniczona do metod związanych z możliwie najniższą dawką promieniowania jonizującego. Obrazowanie przy pomocy rezonansu magnetycznego (MRI) oraz ultrasonografii jest postępowaniem z wyboru. Nie zaleca się łyżeczkowania kanału szyjki. Wymagane jest duże doświadczenie osoby przeprowadzającej diagnostykę, aby rozróżnić zmiany fizjologiczne w okresie ciąży od zmian patologicznych. Progresja choroby przedinwazyjnej w stadium inwazyjne w czasie trwania ciąży jest bardzo rzadka. Badania potwierdzają możliwość regresji zmian CIN po zakończeniu ciąży. Częstość regresji koreluje z metodą prowadzenia porodu, zwiększa się przy prowadzeniu porodu drogami natury. Ciąża nie ma wpływu na przebieg choroby nowotworowej w stadium inwazyjnym, nie zmienia jej rokowania i charakterystyki. Cięcie cesarskie jest zalecane jedynie w przypadku podejrzenia raka inwazyjnego. W kontekście powikłań płodowych niewielka liczba badań utrudnia interpretację. Badania wykazują zwiększony odsetek dzieci z niską masą urodzeniową matek w stadium choroby inwazyjnej.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2010, 8, 2; 112-122
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Drug-resistant epilepsy and its selected complications in children
Padaczka lekooporna oraz jej wybrane powikłania u dzieci
Autorzy:
Knopek, Magdalena
Iwanicka, Joanna
Boryczka, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/33293485.pdf
Data publikacji:
2024-06-24
Wydawca:
Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
Tematy:
complications
drug-resistant epilepsy
genetic basis
powikłania
padaczka lekooporna
podłoże genetyczne
Opis:
Drug-resistant epilepsy (DRE) in children is one of the most diagnosed disorders of the nervous system. Despite the availability of pharmacotherapy with various mechanisms of action, drug resistance leads to the inability to achieve the intended therapeutic effect. Considering the complex etiology of this disease entity, there is an urgent need to deepen our knowledge regarding the determinants of DRE, as well as the potential for improving the quality of life for patients and their families. This paper provides an overview and description of the latest advancements and current state of knowledge related to the clinical characteristics, epidemiology, possible complications, and especially genetic basis of DRE in the Polish population of children.
Padaczka lekooporna (drug-resistant epilepsy – DRE) u dzieci jest jedną z najczęściej diagnozowanych chorób układu nerwowego. Pomimo dostępności farmakoterapii o różnych mechanizmach działania lekooporność determinuje brak możliwości osiągnięcia zamierzonego efektu terapeutycznego. Mając na uwadze złożoną etiologię omawianej jednostki chorobowej, istnieje pilna potrzeba zgłębiania wiedzy w zakresie determinantów DRE, jak i możliwości poprawy jakości życia pacjentów oraz ich rodzin. Praca stanowi opis z podsumowaniem najnowszych osiągnięć i aktualnego stanu wiedzy odnoszącego się do charakterystyki klinicznej, epidemiologii, możliwych powikłań, a szczególnie podłoża genetycznego DRE w polskiej populacji dzieci.
Źródło:
Annales Academiae Medicae Silesiensis; 2024, 78; 127-137
1734-025X
Pojawia się w:
Annales Academiae Medicae Silesiensis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fitobezoar żołądka – opis przypadku
Fitobezoar stomach – case report
Autorzy:
Dyrla, Przemysław
Wojtuń, Stanisław
Jałocha, Łukasz
Wojtkowiak, Marek
Gil, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031712.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
bezoar
complications
diagnosis
treatment
fitobezoar
rozpoznawanie
leczenie
powikłania
Opis:
Bezoars are foreign bodies that arise from swallowed various indigested material. In humans originally bezoars are found in stomach and then could translocate to other parts of human alimentary tract. Depending on material included, there could be distinguished phytobezoars, trichobezoars and pharmacobezoars. Bezoars are caused by pathologies in oral cavity, motility disorders of alimentary tract, pyloric stenoses, not adequate gastric juice production, gastric postoperative conditions, systemic diseases and psychiatric diseases. In most cases bezoars are asymptomatic, but may cause nausea, vomitting, loss of appetite, bloating, fetor ex ore, early satiety, loss of weight, pain in the upper part of stomach. Bezoars can provoke chronic gastritis creating erosions and ulcers that could lead to perforation and bleeding from alimentary tract. In rare cases bezoars could lead to alimentary tract obstruction. In diagnosis establishment imaging methods are used. Endoscopic procedures allow quick distinguishing between bezoar and neoplasm and in some cases could allow splitting it up and removing. Massive bezoars require surgical procedures. In conservative treatment prokinetic and enzymatic drugs are employed. In presented case patient was admitted to Gastroenterology Department because of stomach pain, early satiety and loss of weight. In patient medical history there was lymphoma treated successfully with chemotherapy about 5 years ago. After laboratory and imaging procedures performed neoplastic process was suspected. During gastroscopy a massive bezoar was found in the stomach. Bezoar filled stomach making duodenum endoscopic evaluation impossible. Because of the bezoar’s material: fibres and plant remnants (phytobezoar), endoscopic removal attempt was performed. Solid and hard elements were removed using snare and Dormia sound. Remnants were flushed with water. All procedures were performed twice during two consecutive days. After stomach clearance deformed pylorus and narrow pyloric stenosis were found. After performed procedures all symptoms were gone and lab results improved. Patient was discharged from the hospital in good condition.
Bezoary są to ciała obce, które powstają z różnych połkniętych materiałów nieulegających trawieniu. U człowieka bezoary występują pierwotnie w żołądku, a następnie mogą przemieszczać się do dalszych odcinków przewodu pokarmowego. W zależności od składników wyróżnia się fitobezoary, trichobezoary, farmakobezoary. Tworzeniu bezoarów sprzyjają: patologie w obrębie jamy ustnej, zaburzenia motoryczne przewodu pokarmowego, zwężenie odźwiernika, nieprawidłowa ilość wydzielanego soku żołądkowego, stany po operacjach żołądka oraz choroby ogólnoustrojowe i choroby psychiczne. W większości przypadków bezoary nie dają żadnych dolegliwości, ale mogą towarzyszyć im: nudności, wymioty, upośledzenie apetytu, wzdęcie, nieprzyjemny zapach z ust, uczucie szybkiego nasycenia pokarmem, utrata masy ciała i ból w nadbrzuszu. W zakresie błony śluzowej żołądka bezoary wywołują przewlekły proces zapalny, tworząc nadżerki i owrzodzenia, które mogą prowadzić do perforacji lub krwawienia z przewodu pokarmowego. W rzadkich przypadkach bezoary powodują niedrożność przewodu pokarmowego. W diagnostyce bezoarów wykorzystuje się badania obrazowe. Badanie endoskopowe umożliwia szybkie odróżnienie bezoaru od nowotworu, a niekiedy także pozwala na rozkawałkowanie bezoaru i usunięcie go. Duże bezoary wymagają leczenia operacyjnego. W leczeniu zachowawczym stosuje się leki prokinetyczne i enzymy. W omawianym przypadku pacjent zgłosił się do Kliniki Gastroenterologii z powodu dolegliwości bólowych nadbrzusza, uczucia szybkiej sytości oraz utraty masy ciała. W wywiadzie chłoniak żołądka leczony skutecznie chemioterapią mniej więcej przed 5 laty. Po badaniach laboratoryjnych i obrazowych wstępnie podejrzewano proces rozrostowy. Wykonano gastroskopię, w której stwierdzono dużych rozmiarów bezoar wypełniający żołądek i uniemożliwiający przejście do dwunastnicy. Ze względu na skład bezoaru – konglomerat włókien i resztek roślinnych (fitobezoar) – podjęto próbę usunięcia go metodą endoskopową. Przy pomocy pętli oraz kosza rozkawałkowano bezoar na mniejsze fragmenty. Stałe i twarde elementy usunięto przy pomocy kosza, pozostałą treść płukano wodą. Wyżej wymienione czynności powtarzano jeszcze dwukrotnie w odstępach 24-godzinnych. Po opróżnieniu żołądka z fitobezoaru uwidoczniono zniekształconą okolicę antralną oraz ciasne przejście przez odźwiernik do dwunastnicy. Po wykonanych zabiegach uzyskano ustąpienie dolegliwości oraz poprawę parametrów morfologicznych i biochemicznych krwi. Pacjent wypisany w stanie ogólnym dobrym do domu.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 2; 164-167
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Preoperative rehabilitation in patients undergoing pulmonary resections
Rehabilitacja przedoperacyjna u chorych przed operacjami resekcyjnymi płuc
Autorzy:
Kużdżał, Emilia
Gambuś, Karolina
Kużdżał, Błażej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790631.pdf
Data publikacji:
2021-08-28
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
resekcja płuca
fizjoterapia klatki piersiowej
powikłania
lung resection
chest physiotherapy
complications
Opis:
Wprowadzenie: Operacje resekcji miąższu płucnego prowadzą do nieodwracalnych zaburzeń oddechowych na skutek zmniejszenia powierzchni wymiany gazowej. Większość operacji, to zabiegi planowe, dzięki czemu możliwe jest wprowadzenie przedoperacyjnej rehabilitacji. Ma ona na celu zwiększenie sprawności fizycznej chorego, poprawę ruchomości klatki piersiowej i przepony, zwiększenie siły mięśni oddechowych oraz poprawę wentylacji płuc a także nauczenie pacjenta prawidłowego oddychania, efektywnego kaszlu oraz sposobów zmniejszania bólu. Poprawa wydolności oddechowej i wysiłkowej pacjenta przed operacją może zmniejszyć ograniczenie wydolności pooperacyjnej, a co za tym idzie również częstotliwość powikłań. Cel: Celem pracy była ocena wpływu rehabilitacji przedoperacyjnej u chorych poddawanych resekcjom miąższu płucnego z powodu NSCLC. Metoda: W celu zidentyfikowania publikacji z ostatnich 15 lat związanych z tematyką tego przeglądu przeszukano elektroniczne bazy danych: PubMed i Worldcat. Użyto także skali PEDro do oceny jakości metodologicznej wybranych artykułów. Wyniki: Spośród 236 otrzymanych publikacji 8 spełniło wszystkie kryteria, a po przeanalizowaniu ich piśmiennictwa znaleziono 2 dodatkowe artykuły spełniające kryteria przyjęte w tej pracy. W 9 wykazano pozytywny wpływ przedoperacyjnej rehabilitacji na stan pacjenta po operacji resekcji miąższu płucnego, w jednej wykazano wynik neutralny, a w żadnym z badań nie wykazano wpływu negatywnego. Wnioski: Przedoperacyjna rehabilitacja może przynieść korzystne efekty, które mogą utrzymywać się nawet do kilku miesięcy po operacji. Programy trwające ponad 2 tygodnie zwiększały wydolność pacjentów i zmniejszały częstość występowania powikłań pooperacyjnych.
Introduction: Pulmonary resections result in permanent impairment of the respiratory function due to reduction of the gas-exchange surface. Most of these procedures are elective, which makes it possible to implement a preoperative rehabilitation programme, aimed at increasing general fitness, improving chest and diaphragm mobility, muscle strength and lung ventilation, and also at training the proper breathing pattern, effective coughing and pain-relief techniques. Improvement of patients’ respiratory function and general fitness may contribute to the limitation of postoperative functional impairment, and therefore morbidity. Objectives: The aim of this systematic review was analysis of the effect of the preoperative rehabilitation on the postoperative course following pulmonary resections in lung cancer patients. Method: Systematic review of the literature published within the last 15 years was performed using PubMed and Worldcat databases. Methodological quality of selected papers was assessed using the PEDro scale. Results: Eight out of the 236 initially retrieved papers met the pre-set criteria, and search of the attached references found an additional 2 papers. In 9 of the papers included in the final analysis positive impact of the preoperative rehabilitation was shown, and no effect was found in one of them. There were no studies showing any negative effect of the preoperative rehabilitation. Conclusions: Preoperative rehabilitation may be beneficial, and its effects may last for several months after surgery. Rehabilitation programmes longer than 2 weeks were associated with functional improvement.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2021, 25(2); 23-31
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Preoperative rehabilitation in patients undergoing pulmonary resections
Rehabilitacja przedoperacyjna u chorych przed operacjami resekcyjnymi płuc
Autorzy:
Kużdżał, Emilia
Gambuś, Karolina
Kużdżał, Błażej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790634.pdf
Data publikacji:
2021-08-28
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
lung resection
chest physiotherapy
complications
resekcja płuca
fizjoterapia klatki piersiowej
powikłania
Opis:
Introduction: Pulmonary resections result in permanent impairment of the respiratory function due to reduction of the gas-exchange surface. Most of these procedures are elective, which makes it possible to implement a preoperative rehabilitation programme, aimed at increasing general fitness, improving chest and diaphragm mobility, muscle strength and lung ventilation, and also at training the proper breathing pattern, effective coughing and pain-relief techniques. Improvement of patients' respiratory function and general fitness may contribute to the limitation of postoperative functional impairment, and therefore morbidity. Objectives: The aim of this systematic review was analysis of the effect of the preoperative rehabilitation on the postoperative course following pulmonary resections in lung cancer patients. Method: Systematic review of the literature published within the last 15 years was performed using PubMed and Worldcat databases. Methodological quality of selected papers was assessed using the PEDro scale. Results: Eight out of the 236 initially retrieved papers met the pre-set criteria, and search of the attached references found an additional 2 papers. In 9 of the papers included in the final analysis positive impact of the preoperative rehabilitation was shown, and no effect was found in one of them. There were no studies showing any negative effect of the preoperative rehabilitation. Conclusions: Preoperative rehabilitation may be beneficial, and its effects may last for several months after surgery. Rehabilitation programmes longer than 2 weeks were associated with functional improvement.
Wprowadzenie: Operacje resekcji miąższu płucnego prowadzą do nieodwracalnych zaburzeń oddechowych na skutek zmniejszenia powierzchni wymiany gazowej. Większość operacji, to zabiegi planowe, dzięki czemu możliwe jest wprowadzenie przedoperacyjnej rehabilitacji. Ma ona na celu zwiększenie sprawności fizycznej chorego, poprawę ruchomości klatki piersiowej i przepony, zwiększenie siły mięśni oddechowych oraz poprawę wentylacji płuc a także nauczenie pacjenta prawidłowego oddychania, efektywnego kaszlu oraz sposobów zmniejszania bólu. Poprawa wydolności oddechowej i wysiłkowej pacjenta przed operacją może zmniejszyć ograniczenie wydolności pooperacyjnej, a co za tym idzie również częstotliwość powikłań. Cel: Celem pracy była ocena wpływu rehabilitacji przedoperacyjnej u chorych poddawanych resekcjom miąższu płucnego z powodu NSCLC. Metoda: W celu zidentyfikowania publikacji z ostatnich 15 lat związanych z tematyką tego przeglądu przeszukano elektroniczne bazy danych: PubMed i Worldcat. Użyto także skali PEDro do oceny jakości metodologicznej wybranych artykułów. Wyniki: Spośród 236 otrzymanych publikacji 8 spełniło wszystkie kryteria, a po przeanalizowaniu ich piśmiennictwa znaleziono 2 dodatkowe artykuły spełniające kryteria przyjęte w tej pracy. W 9 wykazano pozytywny wpływ przedoperacyjnej rehabilitacji na stan pacjenta po operacji resekcji miąższu płucnego, w jednej wykazano wynik neutralny, a w żadnym z badań nie wykazano wpływu negatywnego. Wnioski: Przedoperacyjna rehabilitacja może przynieść korzystne efekty, które mogą utrzymywać się nawet do kilku miesięcy po operacji. Programy trwające ponad 2 tygodnie zwiększały wydolność pacjentów i zmniejszały częstość występowania powikłań pooperacyjnych.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2021, 25(2); 23-31
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Complications profile after robotic pancreatic surgery
Profil powikłań pooperacyjnych po zabiegach robotowych w obrębie trzustki
Autorzy:
Marino, Marco V.
Mituś, Jerzy W.
Vaccarella, Gianpaolo
Potapov, Olexii
Mirabella, Antonello
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/527582.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
pancreatic surgery
robotic surgery
complications
chirurgia trzustki
chirurgia robotowa
powikłania
Opis:
Introduction: General acceptance of the robotic platform in pancreatic surgery is poor. One of the main concerns regarding this technique is that the likelihood of complications is greater compared to other approaches. Material and Methods: We performed a retrospective analysis of our database on robotic pancreatic surgery. Results: A total of 22 patients (12 male) underwent robotic pancreatic surgery. 6 pancreatoduodenectomies (PD 27.3%), 12 distal pancreatectomies (DP 54.5%), 2 tumor enucleations (9.1%) and 2 pseudocyst-gastrostomy (9.1%) were performed. The overall operative time was 425 (390–620) min, the median blood loss was 150 ml (70–600). We observed 10/22 (45.4%) overall postoperative morbidity, with 4 grade III to V complications according to the Clavien-Dindo classifi cation system. The Clinically relevant pancreatic fi stula rate was 3/22 (13.6%): 2 in DP group, 1 in the PD group. The reoperation rate was 2/22, one in the PD group, the other in the PG group; while the readmission rate was 18.6%. There was no postoperative death during the 30 days post surgery. Conclusion: Robotic pancreatic surgery seems to be safe and feasible and it is associated with an acceptable risk of complications, low estimated blood loss and low conversion rate.
Wprowadzenie: Ogólny stopień akceptacji dla stosowania chirurgii robotowej w chirurgii trzustki jest niski. Jedną z podstawowych barier dla wprowadzania tej techniki jest obawa przed większym niż w przypadku innych technik operacyjnych ryzykiem wystąpienia powikłań pooperacyjnych. Materiał i metody: Przeprowadzono retrospektywną analizę danych szpitalnych dotyczących zabiegów operacyjnych trzustki z dostępu robotowego. Wyniki: Ogółem operowano 22 chorych (w tym 12 mężczyzn) z zastosowaniem systemu robotowego do operacji trzustki. Wykonano 6 pankreatoduodenektomii (27,3%), 12 pankreatektomii obwodowych (54,5%), 2 wyłuszczenia guza (9,1%) oraz 2 zespolenia pseudotorbieli trzustki ze światłem żołądka (9,1%). Czas operacji wyniósł średnio 425 min (390–620 min), a mediana utraty krwi – 150 ml (70–600 ml). Powikłania pooperacyjne stwierdzono u 10 z 22 chorych (45,4%) przy czym u 4 wystąpiły powikłania w stopniu III–V według skali Claviena-Dindo. Klinicznie istotna przetoka trzustkowa wystąpiła u 3 z 22 chorych (13,6%), w tym u 2 chorych po resekcji obwodowej trzustki i u 1 po pankreatoduodenektomii. Reoperacje były konieczne u 2 z 22 chorych: jedna po zabiegu pankreatoduodenektomii i jedna po zespoleniu pseudotorbieli ze światłem żołądka. Odsetek ponownych przyjęć do szpitala wyniósł 18,6%. Nie stwierdzono zgonów w okresie 30 dni po zabiegu operacyjnym. Wnioski: Robotowa chirurgia trzustki wydaje się być techniką bezpieczną i wykonalną przy akceptowalnym ryzyku powikłań pooperacyjnych, niskiej śródoperacyjnej utracie krwi oraz niskim ryzyku konwersji.
Źródło:
Państwo i Społeczeństwo; 2020, 2; 51-63
1643-8299
2451-0858
Pojawia się w:
Państwo i Społeczeństwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Metody zabiegowe w leczeniu kamicy układu moczowego u dzieci
Surgical treatment of urolithiasis in children
Autorzy:
Bochniewska, Violetta
Jung, Anna
Jurkiewicz, Beata
Jobs, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031573.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
children
complications
effectiveness
surgical methods
urolithiasis
kamica układu moczowego
metody leczenia zabiegowego
powikłania
skuteczność
dzieci
Opis:
Significant progress in the treatment of urolithiasis especially towards surgical management has been made in the last years. Indications for open surgery of urolithiasis are extremely limited due to development of endoscopic methods. The stones with dimension exceeding 6 mm are qualified for surgical treatment. Surgical methods with the low invasiveness are: ESWL (extracorporeal shock wave lithotripsy), URSL/URS (ureterorenoscopic removal of ureteric stones), PCNL (percutaneous nephrolithotomy). Each of these methods can be used in monotherapy and can be combined with each other as well. High energy shock waves which are generate extracorporeal are used in ESWL method. Goal of that therapy is disintegration of the stone. The best effectiveness of ESWL is observed when the stones are smaller than 2 cm and are situated in: renal pelvis, upper and medium renal calyx, pelvicoureteral connection and upper ureter. It is effective if there is free outflow of urine from the renal pelvis. In case of difficult outflow of urine from the renal pelvis, the treatment of choice is PCNL. To remove the deposits located in the lower ureter or if the stone is large and obstruct the ureter, it is the best to use ureterorenoscopic lithotripsy. Open surgeries of nephrolithiasis are performed in cases of significant hydronephrosis, numerous kidney stones, after failed ESWL or failed ureterorenoscopy, in morbid obesity.
W ostatnich latach nastąpił znaczny postęp w leczeniu kamicy układu moczowego, zwłaszcza w postępowaniu zabiegowym. Rozwój metod endoskopowych zdecydowanie ograniczył wskazania do operacyjnego leczenia tego schorzenia. Wskazaniem do zabiegowej formy leczenia kamicy moczowej są złogi powyżej 6 mm. Do zabiegowych metod leczenia kamicy układu moczowego o małej inwazyjności należą: ESWL (kruszenie kamieni falami generowanymi pozaustrojowo), URSL/URS (endoskopowe usuwanie złogów z moczowodu), PCNL (przezskórne usuwanie kamieni). Wszystkie wymienione metody mogą być stosowane jako jedyne w terapii, ale można je również ze sobą łączyć. Do zabiegów ESWL wykorzystywane są wysokoenergetyczne fale uderzeniowe, wytwarzane poza ustrojem chorego. Celem zabiegu ESWL jest dezintegracja złogu. ESWL jest najbardziej skuteczne u pacjentów ze złogami nieprzekraczającymi 2 cm, zlokalizowanymi w: miedniczce nerkowej, górnym i środkowym kielichu nerkowym, połączeniu miedniczkowo- moczowodowym i górnym odcinku moczowodu, pod warunkiem swobodnego odpływu moczu z miedniczki. W przypadku utrudnionego odpływu metodą z wyboru staje się PCNL. W celu usunięcia złogów w dolnych odcinkach moczowodów lub w przypadku, gdy kamień jest duży i blokuje moczowód, najkorzystniej jest zastosować ureterolitotrypsję (URSL). Operacje otwarte w kamicy nerkowej wykonuje się obecnie w przypadkach znacznego wodonercza, obecności licznych złogów w obrębie nerek, po nieudanych zabiegach endoskopowych i ESWL, w patologicznej otyłości.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 4; 309-314
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Choroba zakrzepowo-zatorowa a nowotwory narządu płciowego
Venous thromboembolic disease and gynecologic malignancy
Autorzy:
Olejek, Anita
Zamłyński, Jacek
Horak, Stanisław
Oleś, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031032.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
complications
gynecologic malignancy
risk factors
treatment
venous thromboembolism
czynniki ryzyka
leczenie
powikłania
rak narządu rodnego
żylna choroba zakrzepowo-zatorowa
Opis:
Venous thromboembolism is a multifactorial disease and a frequent complication in patients affected with malignant tumors. The risk of venous thrombosis in oncologic patients increases seven-fold and is particularly high during the first few months after diagnosis. Molecular mechanisms of tumor – thrombosis correlation are relatively well known. Main factors responsible for hypercoagulation state are tissue factor and tumor procoagulant. Incidence of venous thromboembolic syndrome differs depending on location of the tumor, being the most frequent in gastrointestinal tumors of the mucous variety, lung cancer, ovarian cancer, endometrial cancer, breast cancer and leukemias. Among patients with gynecologic malignancy, thromboembolic complications usually coexist with ovarian cancer and endometrial cancer, as these are frequently of the adenomatous tumors of the mucous variety. Patients affected with gynecologic malignancy are at high-risk of thromboembolism not only because of the disease itself, but also due to the fact that pelvic surgery is the type of surgery second only to orthopedic procedures in terms of risk of thromboembolic complications. Furthermore, there are several common risk factors for gynecologic malignancies and venous thromboembolism. Thromboembolic complications significantly contribute to worsen the prognosis of oncologic patients. Standards of management should be developed concerning antithrombotic prevention in the group of patients with gynecologic malignancies at a particularly high risk of venous thromboembolism, as to date there is no consensus as to the optimal way of preventing these complications.
Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (ŻChZZ) jest schorzeniem wieloczynnikowym, a zarazem częstym powikłaniem stwierdzanym u pacjentów z nowotworem złośliwym. Ryzyko zakrzepicy żylnej u pacjentów chorujących na nowotwory wzrasta siedmiokrotnie i jest ono szczególnie wysokie w pierwszych miesiącach po postawieniu diagnozy. Molekularna zależność pomiędzy nowotworami złośliwymi a zakrzepicą została dobrze poznana. Głównym czynnikiem odpowiedzialnym za mechanizmy prokoagulacyjne jest czynnik tkankowy i prokoagulant nowotworowy. Zapadalność na ŻChZZ różni się w zależności od umiejscowienia procesu nowotworowego, a powikłanie to towarzyszy najczęściej guzom układu pokarmowego typu śluzowego, rakowi płuc, jajnika, błony śluzowej trzonu macicy, piersi oraz białaczkom. Wśród pacjentek z rakiem narządu płciowego najczęściej powikłania zakrzepowo-zatorowe towarzyszą rakowi jajnika i rakowi błony śluzowej trzonu macicy, jako że są to często guzy gruczołowe typu śluzowego. Pacjentki cierpiące na raka narządu płciowego znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka wystąpienia ŻChZZ nie tylko ze względu na samą chorobą, ale także z uwagi na fakt, że operacje przeprowadzane w miednicy są drugą po operacjach ortopedycznych grupą zabiegów obarczonych największym ryzykiem wystąpienia powikłań zakrzepowych. Ponadto istnieje wiele wspólnych czynników ryzyka dla nowotworów narządu płciowego i ŻChZZ. Problem powikłań zakrzepowo-zatorowych jest istotny także dlatego, że wpływają one w istotny sposób na pogorszenie rokowania u pacjentów z nowotworami. Istnieje więc potrzeba opracowania standardów postępowania w odniesieniu do profilaktyki przeciwzakrzepowej w grupie pacjentek chorujących na nowotwory złośliwe narządu płciowego, jest to bowiem grupa chorych obciążona szczególnie dużym ryzykiem wystąpienia ŻChZZ, a do tej pory nie ma zgodności co do idealnej terapii zapobiegającej tym powikłaniom.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2011, 9, 3; 158-168
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej u dzieci dializowanych w pierwszych dwóch latach leczenia
Calcium-phosphate balance in dialysed children within first two years of dialysis
Autorzy:
Niedomagała, Julita
Jander, Anna
Tkaczyk, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030937.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
children
complications
dialysis
osteodystrophy
parathormone
parathyroid hormone
dializa
dzieci
osteodystrofia mocznicowa
parathormon
powikłania
Opis:
Introduction: The calcium-phosphate metabolism play an important role in the live of children deciding on the structure and growth of the skeleton. Calcium-phosphate disturbances are serious complication in children with chronic kidney disease during dialysis. Objective: The aim of the study was to assess calcium-phosphate disturbances in dialysed children in the first two years of renal replacement therapy. Material and methods: The study group consisted of 32 patients, 25 male (78%) and 7 female (22%), including 27 peritoneal dialysis (84%) and 5 (16%) – hemodialysis patients. Age of children at the inclusion of renal replacement therapy ranged from 1 month of age to 235 months of age. The study was conducted as a retrospective analysis of medical records of patients in the dialysis center for children. The period of analysis covered the years 2000-2011 and referred to indicators of calcium-phosphate homeostasis, the clinical markers of osteodystrophy, clinical data in the 3-month intervals and also assessed available pharmacological treatment. Results: We didn’t observed significant differences in the most of analyzed parameters in calcium-phosphate homeostasis. Mean values of these indices for two years of analysis remained at the recommended level. Only the alkaline phosphatase activity rose during the observation period as the concentration of bicarbonate did. Among the phosphate binders, calcium carbonate was used most frequently. The percentage of patient treated with active metabolites of vitamin D increased significantly up to 100%. Conclusions: The efficacy of treatment of calcium-phosphate metabolism in children on dialysis is sufficient to maintain the recommended values of all biochemical indices in minority of patients. They require significantly higher number of drugs. However, clinical consequences of renal osteodystrophy were rare in the study period.
Wstęp: Gospodarka wapniowo-fosforanowa odgrywa ważną rolę w życiu dzieci, decydując o budowie kośćca i wzrastaniu. Jej zaburzenia są poważnym powikłaniem, szczególnie u dzieci z przewlekłą chorobą nerek w okresie dializoterapii. Cel pracy: Celem pracy była ocena zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej u dzieci dializowanych w pierwszych dwóch latach leczenia nerkozastępczego. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 32 chorych, 25 chłopców (78%) i 7 dziewcząt (22%), w tym 27 leczonych dializą otrzewnową (84%), a 5 (16%) – hemodializą. Wiek dzieci w momencie włączenia leczenia nerkozastępczego wynosił od 1 miesiąca do 235 miesięcy. Badanie zostało przeprowadzone jako retrospektywna analiza dokumentacji medycznej chorych dializowanych w ośrodku dializoterapii dla dzieci. Analiza obejmowała lata 2000-2011 i dotyczyła wskaźników gospodarki wapniowo-fosforanowej, klinicznych wskaźników osteodystrofii mocznicowej, danych klinicznych na temat przebiegu choroby, wskaźników i danych klinicznych dotyczących dializoterapii w 3-miesięcznych interwałach czasowych; ponadto oceniono dostępne metody leczenia farmakologicznego. Wyniki: W okresie dwóch lat od rozpoczęcia leczenia nerkozastępczego nie zaobserwowano znaczących różnic w zakresie średnich stężeń biochemicznych parametrów gospodarki wapniowo-fosforanowej. Wraz z długością dializoterapii wzrastały jedynie aktywność fosfatazy zasadowej i stężenie wodorowęglanów. Spośród leków wiążących fosforany węglan wapnia stosowany był u wszystkich chorych. W okresie obserwacji wzrastał odsetek chorych leczonych aktywnymi metabolitami witaminy D. Wnioski: Leczenie zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej u dzieci dializowanych jest wystarczające do utrzymania wszystkich zalecanych wartości wskaźników biochemicznych w pierwszych dwóch latach leczenia niskiego odsetka chorych. Właściwa kontrola zaburzeń wymaga stosowania większej ilości leków wraz z upływem czasu dializoterapii. Kliniczne powikłania mocznicowej choroby kości były rzadkie.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 4; 344-349
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Odczyny tkankowe powłok brzusznych na szwy chirurgiczne w badaniu ultrasonograficznym
Tissue reactions of abdominal integuments to surgical sutures in sonography
Autorzy:
Smereczyński, Andrzej
Starzyńska, Teresa
Kołaczyk, Katarzyna
Kładny, Józef
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1058038.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
abdominal wall
complications
grauloma
sutures
ultrasound imaging
badanie ultrasonograficzne
powikłania
powłoki brzuszne
szwy chirurgiczne
ziarniniak
Opis:
Classical abdominal surgeries usually require long incisions of the abdominal integuments followed by tight closure with adequate suturing material. Nonabsorbable sutures may cause various reactions, including granuloma reactions, both sterile and infl ammatory. The aim of the study was to analyze prospective ultrasound examinations of the abdominal integuments in order to detect tissue reactions to surgical sutures. Material and methods: For 10 years, ultrasound examinations of the abdominal integuments involved the assessment of surgical scars in all patients who underwent open or closed surgeries for various reasons (in total 2254 patients). Ultrasound examinations were performed only with the use of linear probes with the frequency ranging from 7 to 12 MHz. Each scar in the abdominal integuments was scanned in at least two planes. When a lesion was detected, the image was enlarged and the transducer was rotated by approximately 180° in order to capture the dimensions of the granuloma and the most characteristic image of the suture. Moreover, vascularization of the lesion was also assessed with the use of color Doppler mode set to detect the lowest fl ows. Results: All granulomas (19 lesions, two in one patient) created hypoechoic oval or round nodules, were relatively well-circumscribed and their size ranged from 8 × 4 mm to 40 × 14 mm. In the center of the lesion, it was possible to notice a thread that was coiled to various degrees and presented itself as a double, curved hyperechoic line. In 9 out of 19 granulomas, slight peripheral vascularization was observed. The substantial majority of the lesions (n = 15) were in contact with the fascia. In seven patients, compression with the transducer induced known local pain (n = 4) or intensifi ed pain that had already been present (n = 3); all of these granulomas infi ltrated the fascia and showed slight peripheral vascularization. Cutaneous fi stulae developed in two patients with purulent reactions to the running stitch (in one patient – two fi stulae). Conclusions: Suture granulomas in the abdominal integuments manifest themselves as nodular hypoechoic lesions, usually localized at the edge of the fascia – subcutaneous fat. A pathognomonic sign of this type of granulomas is the presence of a thread in their center that usually manifests itself as a chaotically shaped, double hyperechoic line. In some granulomas, particularly those with clinical presentation, slight peripheral vascularization is observed.
Klasyczne operacje brzuszne zazwyczaj wymagają długich nacięć powłok, a następnie ich szczelnego zamknięcia za pomocą odpowiedniego materiału szewnego. Głównie niewchłanialne szwy mogą powodować różne reakcje, w tym odczyny ziarniniakowe o charakterze jałowym lub zapalnym. Celem pracy jest analiza prospektywnych badań ultrasonografi cznych powłok brzusznych ukierunkowanych na wykrycie odczynów tkankowych na zastosowane nici chirurgiczne. Materiał i metoda: Przez 10 lat w badaniach powłok brzusznych każdorazowo oceniano ultrasonografi cznie stan blizny pooperacyjnej u wszystkich pacjentów leczonych z różnych przyczyn chirurgicznie metodą otwartą albo zamkniętą (łącznie 2254 chorych). Badania ultrasonografi czne przeprowadzano wyłącznie głowicami liniowymi o częstotliwości w zakresie 7–12 MHz. Każdą bliznę powłok brzusznych skanowano co najmniej na dwóch przekrojach. W momencie wykrycia zmiany powiększano obraz i wykonywano obrót głowicą w granicach 180°, aby uchwycić największe wymiary ziarniniaka i najbardziej charakterystyczny obraz zwoju nici, a także oceniano jej unaczynienie, używając skali kolorowego dopplera ustawionego na najniższe przepływy. Wyniki: Wszystkie ziarniniaki (łącznie 19, u jednego pacjenta dwa) tworzyły guzki hipoechogeniczne kształtu owalnego lub okrągłego, dość dobrze odgraniczone, wielkości od 8 × 4 mm do 40 × 14 mm. W centralnej części zmiany udawało się wypatrzyć w różnym stopniu zwiniętą nić w formie podwójnej, zakrzywionej linii hiperechogenicznej. W 9 z 19 ziarniniaków zarejestrowano zazwyczaj niewielkie unaczynienie na obwodzie. Zdecydowana większość zmian (n = 15) miała kontakt z powięzią. U siedmiu pacjentów ucisk guzka głowicą wyzwalał znaną bolesność miejscową (n = 4) albo nasilał istniejący ból (n = 3); wszystkie te ziarniniaki naciekały powięź i wykazywały niewielkie unaczynienie na obwodzie. U dwóch osób z ropnym odczynem na założony szew ciągły wystąpiły przetoki skórne (u jednej osoby dwie). Wnioski: Ziarniniaki wokół szwów chirurgicznych w powłokach brzusznych manifestują się jako guzkowa zmiana hipoechogeniczna, najczęściej położona na granicy powięź – tłuszcz podskórny. Patognomonicznym objawem tego rodzaju ziarniniaka jest wykazanie w jego centralnej części nici, która zazwyczaj objawia się bezładnie ukształtowaną, podwójną linią hiperechogeniczną. W części ziarniniaków, zwłaszcza z kliniczną prezentacją, obserwuje się niewielkie unaczynienie obwodowe.
Źródło:
Journal of Ultrasonography; 2014, 14, 56; 21-27
2451-070X
Pojawia się w:
Journal of Ultrasonography
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zachowania zdrowotne i umiejętności w zakresie profilaktyki możliwych powikłań u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym
Health behaviour and skills in prevention of complications In patiens with arterial hypertension
Autorzy:
Piotrowska, Anna
Pernikowska, Agnieszka
Miziewicz, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1182066.pdf
Data publikacji:
2019-09-25
Wydawca:
Państwowa Uczelnia Zawodowa we Włocławku
Tematy:
nadciśnienie tętnicze
powikłania
zachowania zdrowotne
arterial hypertension
complications
health behavior
Opis:
Wstęp. Zachowania zdrowotne to wszelkie zachowania lub ich brak, które mają związek ze zdrowiem i samopoczuciem człowieka. Zachowania zdrowotne można podzielić na sprzyjające zdrowiu oraz antyzdrowotne. Zachowania prozdrowotne służą wspieraniu zdrowia, zapobieganiu chorobie oraz wspomaganiu powrotu do zdrowia. Zachowania antyzdrowotne przyczyniają się do powstania zaburzeń stanu zdrowia. Cel. Celem pracy jest zbadanie poziomu umiejętności pacjentów z nadciśnieniem tętniczym w zakresie profilaktyki możliwych powikłań. Materiał i metody. Materiał badawczy uzyskano za pomocą sondażu diagnostycznego. Natomiast jako narzędzie wykorzystano kwestionariusz ankiety składający się z metryczki oraz części głównej badającej poziom umiejętności chorych z nadciśnieniem tętniczym. Kwestionariusz ankiety zawierał 20 pytań i były to pytania w formie zamkniętej. Badania przeprowadzono w okresie od maja do czerwca 2017 roku na Oddziale Kardiologii Specjalistycznego Szpitala Wojewódzkiego w Ciechanowie. Uczestniczyło w nim 100 pacjentów Oddziału Kardiologii, przy czym każdy uczestnik był osobą pełnoletnią. Respondenci otrzymali informacje dotyczące zasad wypełnienia kwestionariusza ankiety, a także zapewnienie o anonimowości zebranych danych. Wyniki. W prowadzonych badaniach nie wykazano korelacji pomiędzy wykształceniem, miejscem zamieszkania, aktywnością zawodową i czasem trwania choroby ankietowanych a ich poziomem umiejętności w zakresie profilaktyki powikłań. Wnioski. Mobilizacja pacjenta do samokontroli i obserwacji niepokojących objawów tworzy spójną całość w procesie terapeutycznym. Włączenie chorego do procesu leczniczego poprzez mobilizowanie do samokontroli pacjenta w domu a także przygotowanie oraz poinformowanie chorego o prawidłowości w wykonywaniu poszczególnych czynności podczas samodzielnych pomiarów ma ogromne znaczenie w leczeniu nadciśnienia tętniczego krwi.
Introduction. Health behaviour is the acticity undertaken (or not) by people for the purpose of maintaining their health and well-being. Health behaviour can be divided into behaviour fostering health and unhealthy behaviour. Healthy attitude enhances health, prevents illness and fosters recovery. Unhealthy attitude contributes to health disorders. Aim. The aim of this study is to asses the level of skills in prevention of complications in patients with arterial hypertension. Material and method. The study used a diagnostic survey. A questionnaire consisting of metrics and main part devoted to assesment of patients skills level was used a research tool. The questionnaire included 20 closed questions. The study was carried out in the period from May to June 2018 in department of cardiology in Specialist Hospital in Ciechanów. The study covered 100 patients and each of them was a person of age. Respondents were informed about rules on filling in the questionnaire and the fact that data were rendered anonymous for statistical purposes. Results. The study showed no connection among education, place of residence, professional activity and disease duration of respondents and their level or skills in prevention of complications. Conclusions. Mobilising patients to self-control and observe disturbing symptoms contributes to successful treatment process. Including the sufferers in the treatment process and mobilising them to self-control together with preparing and instructing them on the right measurements of blood pressure is of signifact importance in arterial hypertension treatment.
Źródło:
Innowacje w Pielęgniarstwie i Naukach o Zdrowiu; 2019, 4, 3; 27-42
2451-1846
Pojawia się w:
Innowacje w Pielęgniarstwie i Naukach o Zdrowiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Działania niepożądane tlenoterapii hiperbarycznej – opis przypadku napadu drgawkowego
Adverse reactions of hyperbaric oxygen therapy - case description of a generalised seizure
Autorzy:
Grobelska, K.
Betyna, M.
Zieliński, E.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/366621.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Medycyny i Techniki Hiperbarycznej
Tematy:
hyperbaric oxygen therapy
complications
seizure
Central Nervous System
tlenoterapia hiperbaryczna
powikłania
napad drgawkowy
Ośrodkowy Układ Nerwowy
Opis:
Hyperbaric oxygen therapy (HBOT) is a safe treatment, provided fulfilling certain rules of patient qualifications to treatment, as well as supervision over the course of therapy by qualified medical staff. Side effects reported in the literature are rare, and are usually mild and transient. Professional medical staff allows minimising the adverse events occurrence. The scale of complications is unknown, especially in Polish hyperbaric center. Careful analysis could be used to develop prevention procedures for patients of hyperbaric oxygen therapy. Hyperbaric Oxygen Centre and Wound Treatment in Bydgoszcz during 28 months performed hyperbaric oxygen therapy (HBOT) in case of 423 patients. During this period, adverse events occurred occasionally. 17 cases have been reported. Authors described study case 77 year-old patient who was admitted due to non- healing wound- left lower abdomen (state after radiotherapy). During the fourth session, on decompression phase patient have had a generalized seizure (tonic-clonic). The decompression was stopped, the oxygen supply was disconnected but only after the drug administration seizures terminated. The most likely causative agent of the adverse reactions of the patient treated with HBOT was the oxygen toxic effect on the brain tissue. However, analyzing the circumstances of the seizure termination: phase of decompression at the pressure 2ATA and lack of oxygen disconnection response, it cannot be excluded other causes of this complication.
Tlenoterapia hiperbaryczna (HBOT) jest terapią bezpieczną, pod warunkiem spełnienia określonych zasad kwalifikacji pacjentów do leczenia, a także nadzoru nad przebiegiem terapii przez wykwalifikowany personel medyczny. Efekty niepożądane opisywane w literaturze zdarzają się rzadko, są najczęściej łagodne i przemijające. W Centrum Hiperbarii Tlenowej i Leczenia Ran w Bydgoszczy przez okres 28 miesięcy przeprowadzono tlenoterapię hiperbaryczną u 423 Pacjentów. W tym okresie, działania niepożądane występowały sporadycznie. Odnotowano 17 takich przypadków. Autorzy opisują przypadek 77-letniego mężczyzny przyjętego do CHTiLR z powodu trudno gojącej się rany okolic podbrzusza lewego (stan po radioterapii). Podczas czwartego sprężenia, w fazie dekompresji u pacjenta wystąpił uogólniony napad drgawkowy (toniczno-kloniczny). Wstrzymano dekompresję, odłączono dopływ tlenu, ale dopiero po podaniu leków drgawki ustąpiły. U pacjenta poddanego tlenoterapii hiperbarycznej najbardziej prawdopodobną czynnikiem sprawczym działania niepożądanego był toksyczny wpływ tlenu na tkankę mózgową. Analizując jednak okoliczności ustąpienia napadu drgawkowego, fazę dekompresji przy nadciśnieniu równym 2 ATA oraz brak reakcji na odłączenie tlenu, nie można wykluczyć innych przyczyn tego powikłania.
Źródło:
Polish Hyperbaric Research; 2016, 1(54); 19-22
1734-7009
2084-0535
Pojawia się w:
Polish Hyperbaric Research
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pęknięcie śledziony po badaniu kolonoskopowym – opis przypadku
Splenic rupture during the colonoscopy – a case study
Autorzy:
Serwin, Dariusz
Hebzda, Andrzej
Szczeblowska, Dorota
Pokrzepa, Wojciech
Wojtuń, Stanisław
Gil, Jerzy
Grys, Iwon
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032245.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
colonoscopy
complications
hemoperitoneum
mesenteric hematoma
splenic rupture
kolonoskopia
pęknięcie śledziony
powikłania
krwiak krezki
krwiak otrzewne
Opis:
Introduction: Colonoscopy is routinely performed test in the diagnosis and prevention of colon diseases. Splenic rupture is a rare complication, 80 cases described so far. Case study: Patient at age 72, hospitalized with anaemia. During the colonoscopy – polypectomy of sigmoid colon polyp. In the second day after treatment: the morning syncope, hypotension, positive peritoneal signs. Additional examinations: X‑ray: no change, USG and CT scan: splenic rupture with a large hematoma, a large amount of blood in the peritoneal cavity. The patient was qualified for laparotomy by which it was found: blood in the peritoneal cavity, spleen rupture, liver capsule ruptured, stomach with a small hematoma, mesentery colon hematoma, no perforation of the colon. Discussion: Splenic rupture is a rare but serious complication of colonoscopy. Mechanisms leading to splenic rupture: direct trauma, traction system ligament, pulling adhesions between the spleen and the purse. Start of symptoms could occur as from 1 hour up to 2.5 days, usually until 24 hours after colonoscopy. Time to determine the diagnosis: as from 2 hours up to 13 days, mostly before 24‑48 hours. The most commonly used methods for the diagnosis: CT scan, USG. Conclusion: Persons performing endoscopic examination as well as patients undergoing colonoscopy should be aware of the possibility of splenic rupture. In the case of indication of the factors predisposing to complications, in asymptomatic patients an observation for 24 hours after the colonoscopy is recommended as well as USG. If symptoms of splenic rupture appeared, USG and CT should be urgently carried out.
Wprowadzenie: Kolonoskopia jest rutynowo wykonywanym badaniem w diagnostyce i profilaktyce chorób jelita grubego. Pęknięcie śledziony to rzadko odnotowywane powikłanie, dotychczas opisano 80 przypadków. Opis przypadku: Pacjent, lat 72, hospitalizowany z powodu niedokrwistości mikrocytarnej. W trakcie badania kolonoskopowego wykonano polipektomię polipa esicy. W drugiej dobie po zabiegu: poranne omdlenie przy próbie pionizacji, utrzymująca się hipotonia, dodatnie objawy otrzewnowe. W badaniach dodatkowych: RTG przeglądowe jamy brzusznej – bez zmian, USG jamy brzusznej – płyn w jamie otrzewnej, powiększona śledziona o nierównych obrysach. W KT jamy brzusznej – rozerwanie śledziony z rozległym krwiakiem, duża ilość krwi w jamie otrzewnej. Pacjenta zakwalifikowano do laparotomii zwiadowczej, w wyniku której stwierdzono: znaczna ilość płynnej krwi i skrzepów w jamie otrzewnej, śledziona z linijnym pęknięciem przy szypule, wątroba z pękniętą torebką oraz niewielkim uszkodzeniem miąższu i krwawieniem, na przedniej ścianie żołądka krwiak z niewielkim uszkodzeniem surowicówki, krezka okrężnicy – w pobliżu zagięcia śledzionowego krwiak, nie ujawniono perforacji jelita. Omówienie: Pęknięcie śledziony jest bardzo rzadkim, ale groźnym powikłaniem kolonoskopii. Wśród mechanizmów prowadzących do uszkodzenia śledziony wymienia się: bezpośredni uraz, pociąganie układu więzadłowego, pociąganie zrostów między śledzioną i okrężnicą. Pęknięcie śledziony może być natychmiastowe lub opóźnione. Początek objawów występuje od 1 godziny do 2,5 dnia, najczęściej do 24 godzin od wykonania kolonoskopii. Czas do ustalenia rozpoznania – od 2 godzin do 13 dni, najczęściej do 24‑48 godzin. Najczęściej stosowane metody ustalenia rozpoznania to KT jamy brzusznej i USG jamy brzusznej. Śmiertelność wskutek pęknięcia śledziony po kolonoskopii – opisano 2 przypadki. Leczenie – w większości przypadków splenektomia. Podsumowanie: Wykonujący badania endoskopowe, jak również pacjenci poddawani badaniu kolonoskopowemu powinni być świadomi możliwości wystąpienia pęknięcia śledziony. W przypadku wystąpienia czynników predysponujących do wystąpienia tego powikłania u pacjentów bezobjawowych wskazana jest obserwacja do 24 godzin po kolonoskopii oraz wykonanie badania USG jamy brzusznej. W przypadku wystąpienia objawów sugerujących pęknięcie śledziony należy w trybie pilnym wykonać USG i KT jamy brzusznej.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2012, 8, 2; 168-171
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Functional status of patients after stroke depending on neurological and medical complications in three years follow-up
Stan funkcjonalny chorych trzy lata po udarze mózgu w zależności od powikłań neurologicznych i ogólnomedycznych
Autorzy:
Fudala, Małgorzata
Brola, Waldemar
Czernicki, Jan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/437949.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
stroke
complications
functional status
udar mózgu
powikłania
stan funkcjonalny
Opis:
Introduction and purpose: There are several commonly known complications occurring in the acute phase of stroke which have influence on patients’ mortality and functional status. There is, however, less information concerning the state of the patients in long-term follow-up. The aim of the study was to assess the functional status of stroke patients depending on neurological and general medical complications in three years follow-up. Material and methods: The study has been carried out amongst 101 patients treated at the Department of Neurology with Stroke Unit of the Specialist Hospital in Końskie, who were diagnosed with the first stroke in their lives and registered with a questionnaire of the POLKARD programme. Examination after three years consisted of assessing the patients’ functional status using the Rankin’s Scale and the Barthel’s Scale, examination by both the Mini Mental State Examination and the Geriatric Depression Scale. Their functional status was analysed before the stroke and on discharging them from the hospital, as well as three years after stroke depending on complications. Results: The patients who are self-dependent in daily activities (Rankin 0-1) constituted 47% of the researched, 42% require some assistance (Rankin 2-3), and 11% require substantial assistance or complex treatment (Rankin 4-5). The most frequent recognised after-stroke complications are depressive disorders (45.5%), falls (42.6%), dementia (33.7%), cardiological complications (19.8%), pain and oedema in the paretic limbs (15.8%). During three years from the stroke at least one complication occurred in case of 84% of the patients. Any statistically essential dependence between complications and gender, age as well as functional status was found. Conclusions: The post-stroke complications occur statistically independently from the patients’ functional status but their incidence increases with progression of patients’ disability. Systematic, long-term follow-up of the post-stroke patients may prevent many complications and improve the patients’ quality of life.
Wstęp i cel pracy: Powszechnie znany jest wpływ wczesnych powikłań udaru mózgu na śmiertelność i stan funkcjonalny, natomiast niewiele wiadomo o powikłaniach późnych w opiece długoterminowej. Celem pracy była ocena stanu funkcjonalnego pacjentów trzy lata po udarze niedokrwiennym w zależności od rodzaju i częstości powikłań. Materiał i metody: Analizą objęto 101 osób leczonych w Oddziale Neurologii w Końskich z rozpoznaniem pierwszego w życiu niedokrwiennego udaru mózgu i zarejestrowanych w programie POLKARD. Po trzech latach od udaru chorych oceniano za pomocą skali Rankina i Barthel, testem Mini Mental i Geriatryczną Skalą Depresji. Analizowano stan funkcjonalny przed udarem i przy wypisie ze szpitala oraz trzy lata po udarze mózgu w zależności od powikłań. Wyniki: Pacjenci samodzielni w zakresie codziennych czynności (Rankin 0-1) stanowili 47% badanych, pewnej pomocy wymagało 42% (Rankin 2-3), a 11% wymagało znacznej pomocy lub kompleksowej pielęgnacji (Rankin 4-5). Najczęstszymi powikłaniami były zaburzenia depresyjne (46,5%), upadki (42,6%), otępienie (33,7%) i powikłania kardiologiczne (19,8%). W ciągu trzech lat od udaru przynajmniej jedno powikłanie wystąpiło u 84% pacjentów. Nie znaleziono statystycznie istotnej zależności między powikłaniami a płcią, wiekiem i stanem funkcjonalnym. Wnioski: Powikłania po udarze mózgu występują statystycznie niezależnie od stanu funkcjonalnego, ale częstość ich występowania narasta wraz z narastaniem niepełnosprawności. Systematyczne, wieloletnie monitorowanie pacjentów po udarze mózgu może zapobiec wielu powikłaniom i poprawić jakość życia chorych.
Źródło:
Medical Review; 2013, 1; 7-20
2450-6761
Pojawia się w:
Medical Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies