Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Mierzejewski, P" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    A new graptolite, intermediate between the Tuboidea and the Camaroidea
    Autorzy:
    Mierzejewski, P
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20039.pdf
    Data publikacji:
    2001
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Graptolithina
    new graptolite
    Camaroidea
    Polska
    graptolite
    Ordovician
    evolution
    Tuboidea
    Opis:
    A new tuboid graptolite, Camarotubus graptocamaraeformis gen. et sp.n., is described from a calcareous erratic boulder of middle Ordovician (Caradoc?) age from Poland. This encrusting form combines characters of both the tuboid and the camaroid graptolites, and is regarded as a purely morphological intermediate between them. This finding supports Kozłowski's (1949) concept of a close phylogenetic relationship between the orders Tuboidea and Camaroidea.
    Znanych jest kilka rzędów osiadłych graptolitów, w większości opisanych przez Kozłowskiego (1938, 1949, 1962). Związki rodowe między tymi rządami są słabo poznane. Stosunkowo najlepiej wydaje się być udokumentowane pochodzenie kamaroidów (Camaroidea) od tuboidów (Tuboidea), sugerowane przez Kozłowskiego (1949). Zdaniem tego autora, Camaroidea rozwinęły się z inkrustujących Tuboidea, zbliżonych do rodzaju Epigraptus Eisenack (= Idiotubus Kozłowski). Rodzaj ten przypomina najprymitywniejszego znanego dotąd graptolita kamaroidowego, tj. Graptocamara Kozłowski. Zasadnicze różnice pomiędzy tymi dwoma rodzajami polegają na obecności lub braku bitek: liczba bitek w koloniach Epigraptus dwu- lub trzykrotnie, czasem nawet wielokrotnie, przewyższa liczbą autotek, podczas gdy Graptocamara całkowicie pozbawiona jest bitek (cecha właściwa dla Camaroidea, z wyjątkiem problematycznego rodzaju Bithecocamara Kozłowski). W pracy opisano nowego przedstawiciela inkrustujących graptolitów tuboidowych, Camarotubus graptocamaraeformis gen. et sp. n., którego uznano za kolejną formą pośrednią między Tuboidea a Camaroidea, a zwłaszcza między rodzajami Epigraptus a Graptocamara. Charakteryzuje się on silnie zredukowaną liczbą bitek - duże obszary kolonii pozbawione są bitek, a na innych występują one pojedynczo, rozmieszczone rzadko i nieregularnie. Nowy graptolit został opisany z ordowickiego (karadok?) głazu narzutowego, znalezionego w okolicach Mocht (ok. 60 km na północ od Warszawy). Camarotubus gen. n. z racji swojego stosunkowo młodego wieku nie może być traktowany jako przypuszczalny przodek rodzaju Graptocamara, znanego juz z tremadoku. Istnienie jego wskazuje jednak, że proces eliminacji bitek, co jest cechą progresywną, następował w różnych liniach ewolucyjnych Tuboidea i w różnych momentach czasu geologicznego, podobnie jak następowało eliminowanie bitek w szczepach wiodących od Dendroidea do Graptoloidea.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2001, 46, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Autothecal morphs and dormancy in the camaroid graptolite Xenotheka
    Autorzy:
    Mierzejewski, P
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23262.pdf
    Data publikacji:
    2003
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Xenotheka klinostoma
    Graptolithina
    Camaroidea
    Sweden
    Ordovician
    microfossil
    ultrastructure
    paleontology
    dormancy
    camaroid graptolite
    Opis:
    The camaroid graptolite Xenotheka klinostoma Eisenack, 1937 is described from the lower Llanvirn limestones of Gilbergabrottet, northern Öland, Sweden. Two distinct autothecal morphs are recognized: (1) normal morph (described for the first time), i.e. an autotheca with an unsculptured outer surface, devoid of both an outer lining and autothecal occlusion, and inhabited by an active zooid; and (2) sealed morph, i.e. an autotheca coated and occluded, provided with a sculptured outer lining made of a unique verrucose fabric, and inhabited by an inactive or dormant zooid. In addition, the existence of a hypothetical (3) unsealed morph or re−opened autotheca, devoid of an autothecal occlusion but provided with an outer lining, and inhabited by a reactivated zooid, is predicted. The sealed morphs may represent an adaptation which allowed their inhabitants to survive adverse conditions. The outer lining of Xenotheka is compared with a peculiar outer membrane found in the modern hemichordate Rhabdopleura, from the intertidal zone of Fiji, and with camaroid extracamaral tissue.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2003, 48, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The morphology and fine structure of the Ordovician Cephalodiscus-like genus Melanostrophus
    Autorzy:
    Mierzejewski, P
    Urbanek, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23048.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Hemichordata
    Ordovician
    Pterobranchia
    ultrastructure
    Cephalodiscus
    paleontology
    Estonia
    Melanostrophus
    Opis:
    The holotype and a new specimen from the type locality, as well as a few new specimens of Melanostrophus fokini Öpik, 1930, an enigmatic invertebrate from the Ordovician of the Baltic region, have been examined using combined LM, SEM and TEM techniques. This form is reinterpreted as a ?cephalodiscid hemichordate. Its skeleton or coenecium is an encrusting assemblage of uniform zooidal tubes, forming a circular or subcircular palisade−like structure.The zooidal tubes are long (up to 50 mm) and slender, similar to zooidal tubes of the extant pterobranch hemichordate Cephalodiscus (Orthoecus). The fine structure of the skeleton wall is similar to that in graptolites and four components have been recognized within periderm: (i) thick, outer cortical layer, (ii) very thin fusellar layer, constructed of annular growth bands, with their oblique sutures arranged randomly, resembling the fusellar layer of some pterobranchs and primitive graptolites, (iii) inner cortical layer, and (iv) thin, enamel−like inner lining. The periderm is abundantly perforated by pits and holes of different diameters; some of them were probably caused by saprophytic or parasitic borers, but the largest ones (up to 100 µm) are probably primary and mark a tube bifurcation. It is concluded that cortex formation is not a synapomorphy for graptolites.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2004, 49, 4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The ultrastructure and building of graptolite dissepiments
    Autorzy:
    Urbanek, A
    Mierzejewski, P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22043.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    paleontology
    ultrastructure
    graptolite
    building
    rhabdosome
    dendroid graptolite
    Hemichordata
    Graptolithoidea
    Dendroidea
    Dictyonema
    dissepiment
    skeletal tissue
    Ordovician
    Opis:
    Dissepiments or connecting bars between adjacent stipes in rhabdosomes of dendroid graptolites were studied by means of electron microscopy (SEM and TEM). The material, chemically isolated from rock matrix, originating from the Ordovician of Estonia and glacial boulders of Baltic origin found in Poland, is assigned provisionally to the genus “Dictyonema” sensu lato. Early growth stages of dissepiments are made only of the fusellar component. Older dissepiments are composed of the central core and the outer envelope: the central core is made of rather irregularly arranged growth units made of the fusellar tissue, whereas the outer envelope has a distinct cortical appearance. TEM observations indicate that the fusellar component is made of both typical fusellar and microfusellar tissues (the latter with complete and reduced microfuselli). The cortical component of dissepiments is made both of dependent and independent cortex. The opinion is advanced that the dissepiments were constructed externally by the mortaring activities of zooids, similar to that of Recent Cephalodiscus. Our observations indicate that bizooids were most probable dissepiment constructors. These results, in general, does not support earlier opinions that dissepiments are made of cortical tissue acquiring a fusellar aspect in some cases, and that dissepiments were produced by the extrathecal membrane surrounding the rhabdosome.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2009, 54, 2; 243-252
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Graptolite-like fibril pattern in the fusellar tissue of Palaeozoic rhabdopleurid pterobranchs
    Autorzy:
    Mierzejewski, P
    Kulicki, C.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22681.pdf
    Data publikacji:
    2001
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    rhabdopleurid
    rhabdopleurid pterobranch
    Paleozoic
    graptolite
    Permian
    Ordovician
    taxonomy
    ultrastructure
    pterobranch
    Opis:
    The fusellar tissue of Palaeozoic rhabdopleurid pterobranchs has been studied using the SEM techniques. The fibrillar material of Ordovician Kystodendron ex gr. longicarpus and Rhabdopleurites primaevus exhibits a distinct dimorphism, comprising: (1) thinner, wavy and anastomosing/branching fusellar fibrils proper, producing a tight three-dimensional meshwork; and (2) long, more or less straight and unbranched cortical fibrils, sometimes beaded, and arranged in parallel. These fibrils are similar to the fusellar and cortical fibrils of graptolites, respectively. Until now, dimorphic fibrils and their arrangement within fusellar tissue were regarded as unique characters of the Graptolithina. In general, the fibrillar material of these fossils is partially preserved in the form of flaky material (new term) composed of flakes (new term). Flakes are interpreted as flattened structures originating from the fusion of several neighbouring tightly packed fibrils. A Permian rhabdopleurid, referred to as Diplohydra sp., reveals a fabric and pattern of fusellar tissue similar to that of both Ordovician rhabdopleurids but devoid (?) of cortical fibrils. The results presented here question views that: (1) substantial differences in fabric and pattern of fusellar tissue exist between fossil pterobranchs and graptolites; and (2) the ultrastructure of pterobranch periderm has remained unchanged at least since the Ordovician. The Palaeozoic rhabdopleurids investigated are closer ultrastructurally to graptolites than to contemporary pterobranchs. The pterobranchs and the graptolites should be treated as members of one class - the Graptolithoidea.
    Przeprowadzono badania ultrastrukturalne perydemy trzech paleozoicznych pióroskrzelnych (Pterobranchia) z rzędu Rhabdopleurida: ordowickich Kystodendron ex gr. longicarpus (Eisenack) i Rhabdopleurites primaevus Kozłowski, oraz permskiego Diplohydra sp. Wykazano, że tkanka fuzellarna form ordowickich składa się z tego samego tworzywa co u graptolitów oraz wykazuje typowy dla nich dymorfizm fibrylarny i układ przestrzenny: tworzą ją stosunkowo cienkie, rozgałęziające się, powyginane włókna fuzellarne oraz grube, często równolegle ułożone włókna kortykalne. Włókien kortykalnych nie stwierdzono u Diplohydra sp., która zachowała jednak typowo graptolitowy charakter włókien fuzellarnych. Między włóknami wszystkich zbadanych form występują struktury określone jako płatki (flakes), powstałe wskutek cementacji kilkunastu lub więcej sąsiadujących ze sobą włókien. Materiał perydermalny zbudowany z płatków (flaky material - nowy terrnin) obserwowany był uprzednio u graptolitów. Stwierdzony w badanym materiale dymorfizm fibrylarny był dotąd uważany za właściwy jedynie graptolitom, podczas gdy tkanka fuzellarna pióroskrzelnych, zarówno kopalnych jak i współczesnych miała być zbudowana wyłącznie z cienkich, nierozgałęziających się włókien. Uzyskane wyniki potwierdzają trafność koncepcji Beklemiszewa (1951) o traktowaniu współczesnych i kopalnych pióroskrzelnych jako przedstawicieli gromady Graptolithoidea.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2001, 46, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies