Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Norway" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Kystvakten – Norwegian Coast Guard
    Autorzy:
    Kubiak, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1591389.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Norway
    maritime areas
    coast guard
    Norwegia
    obszary morskie
    straż wybrzeża
    Opis:
    It is difficult to find a country in Europe as sea oriented as Norway. The country is surrounded by the waters of the North Sea from the southwest, Skagerrak from the south, the Norwegian Sea from the west and the Barents Sea from the northeast. Due to its geography, Norway has one of the longest and most extensive coastlines in the world. The country also comprises 50,000 islands, the largest of which is Spitsbergen in the Svalbard archipelago. Continental Norway encompasses 323,772 km². The country’s total area, including Svalbard and the island of Jan Mayen, is 385,017 km². 95,000 km² of Norway’s territory (this includes Svalbard and Jan Mayen) lies in the north Polar Circle. Its continental shoreline is 25,148 km long. If we include the islands, the number increases to 83,281 km.
    Norweskie obszary morskie to ponad 2,5 mln km2. Spośród morskich zasobów norweskich największą rolę odgrywają złoża ropy naftowej i gazu ziemnego znajdujące się w obrębie obszarów morskich państwa (wykonano około 6 000 odwiertów, 4996 na Morzu Północnym, 836 na Morzu Norweskim i 168 na Morzu Barentsa). Norwegia jest obecnie szóstym producentem gazu i 13 producentem ropy naftowej na świecie. Eksport ropy i gazu dał Norwegii w 2016 roku wpływy 350 mld koron, co stanowi 37% wartości eksportu en bloc (47% wartości eksportu towarów). Stabilność rynku surowców oraz utrzymanie niezakłóconej eksploatacji wzniesionych instalacji wydobywczych mają więc pierwszoplanowe znaczenie dla utrzymania wysokiego poziomu bezpieczeństwa socjalnego, ekonomicznego i politycznego Norwegii. W niesprzyjającej sytuacji polityczno-wojskowej istnieje jednak ewentualność przeistoczenia się górnictwa morskiego w najtrudniejszy do ochrony element infrastruktury krytycznej państwa, jego prawdziwą piętę achillesową. Z kolei wartość eksportu produktów rybołówstwa i powiązanego z nim ściśle przemysłu przetwórczego szacowana jest na około 48 mld koron, co również jest wartością znacząca na liście dochodów budżetu. Poza tym wymienione gałęzie odgrywają istotną rolę społeczną, co w państwie dobrobytu również jest zagadnieniem niezwykle ważkim. Dwa powyższe przykłady świadczą dobitne, że Norwegowie mają powody by chronić swoje obszary morskie. Zadaniu temu dedykowana jest specjalistyczna formacja zwana Strażą Wybrzeża (Kystvaken).
    Źródło:
    Studia Maritima; 2019, 32; 207-230
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kirche in Norwegen in der Politik der Deutschen Besatzungsmacht und Norwegischer Faschisten
    The Church in Norway vs. Policy Pursued by German Occupants and Norwegian Fascists
    Autorzy:
    Gawinecka-Woźniak, Magda
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1627327.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    World War II
    the Nazi German conquest of Norway
    the Lutheran Church in Norway
    attitude of the German Third Reich and Quisling‘s government toward the Lutheran Church
    Opis:
    The paper is aimed at presenting policy pursued by German occupants and Norwegian fascists toward the Church in Norway during World War II. Resistance mounted by the Lutheran Church to the Nazis, in Norwegian literature referred to as “kirkekampen“ (struggle waged by the Church), is hardly addressed by Polish authors. The article is nearly completely based on Norwegian literature, and printed sources are used as primary source material. In 1940, after Norway had been invaded, the Norwegians had to face a new (occupation) reality. The authorities of the German Third Reich did not however follow a uniform policy toward the Church in the occupied Europe. In Norway, the Church was state-run, in other words the state was obliged to propagate Lutheran religion and enable Norwegian citizens to follow their religious practices. In 1940, the occupants did not immediately take action against the Church. Furthermore, both the Nazi Germany and the NS assured the invaded about their positive approach to religion. They did not intend to interfere in the matters of the Church as long as the clergy did not oppose the new political situation. Events that took place at the turn of 1940 and 1941 proved that the German Third Reich and the NS planned to connect the Norwegians to gas supply system. Nevertheless, the Church ceased to be loyal toward the occupants when the Norwegian law was being violated by the Nazis. The conflict between the Church and the Nazi authorities started at the end of January and the beginning of February 1941, yet it had its origin in political and religious developments that took place in Norway during the first year of occupation. Massive repressions against the clergy began in 1942, and bishops were the first to suffer from persecution. In February 1942, they were expelled, lost their titles and had to report to the police regularly. Very soon they lost the right to make speeches at gatherings. It is worth mentioning Bishop Beggrav who was interned between 1942 and 1945, i.e. longest of all clergy members. Since temporary expelling of priests from their parishes paralyzed their pastoral activity, in 1943 the Ministry of Church and Education began to send the “non grata“ pastors to isles situated north of Norway. Nevertheless, the internment conditions in which the clergymen lived were much better than the conditions in which Norwegian teachers were being kept. What contributed to such a difference was strong objection stated by the German Third Reich against continuing the conflict with the Church. Just as in the Nazi Germany, Hitler postponed taking final decision about the future of the Norwegian Church and planned to settle the matter after the war. In this way, he prevented Quisling from pursuing his own policy toward the Church.
    Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie polityki okupacyjnych władz niemieckich i norweskich faszystów wobec Kościoła w Norwegii w okresie drugiej wojny światowej. Zagadnienie przeciwstawiania się Kościoła luterańskiego władzom nazistowskim, określane w literaturze norweskiej jako „kirkekampen” (walka Kościoła) jest praktycznie nieobecne w literaturze polskiej. Artykuł oparty jest prawie wyłącznie na literaturze norweskiej a podstawowy materiał źródłowy stanowią źródła drukowane. Po zajęciu Norwegii w 1940 roku Norwegowie stanęli przed problemem jak ustosunkować się do nowej, okupacyjnej rzeczywistości. Władze Trzeciej Rzeszy nie prowadziły jednolitej polityki wobec Kościołów na zajętych i okupowanych terytoriach Europy. Kościół w Norwegii był kościołem państwowym tzn. państwo miało obowiązek wspierać religię luterańską i chronić praktyki religijnej. W 1940 roku władza okupacyjna nie wystąpiła otwarcie przeciwko Kościołowi, a co więcej zarówno Niemcy, jak i członkowie NS zapewniali o pozytywnym stosunku do religii. Nie zamierzano ingerować w sprawy Kościoła tak długo, jak duchowni nie sprzeciwiali się nowej sytuacji politycznej. Wydarzenia, do których doszło na przełomie lat 1940 1941 wyraźnie pokazały do czego zmierzają Niemcy i NS – społeczeństwo norweskie miało zostać znazyfikowane. Lojalność Kościoła wobec władzy okupacyjnej stanęła pod znakiem zapytania w chwili łamania przez nazistów prawa norweskiego. Konflikt między Kościołem a władzą nazistowską zaczął się na przełomie stycznia i lutego 1941 roku, ale jego podstawy leżały w rozwoju politycznym i religijnym Norwegii w pierwszym roku okupacji. Represje wobec duchowieństwa na większą skalę rozpoczęły się na początku 1942 roku, pierwszymi wobec których zastosowano ostrzejsze metody byli biskupi. W lutym 1942 roku zostali zwolnieni, pozbawienie tytułu i nałożono na nich obowiązek meldowania się na policji, wkrótce zabroniono im przemawiać na zgromadzeniach. Najdłużej zatrzymanym wśród wszystkich duchownym był biskup Beggrav, internowany w latach 1942–1945. Ponieważ tymczasowe wygnania kleru z parafii skutecznie paraliżowały działalność duszpasterską, Ministerstwo Kościoła i Edukacji rozpoczęło w 1943 roku zsyłanie niepożądanych pastorów na wysepki na północy Norwegii. Warunki przetrzymywania duchownych były bez porównania lepsze niż na przykład nauczycieli. Przyczyn tej różnicy należy szukać w wyraźnym sprzeciwie Niemiec wobec kontynuowania konfliktu z Kościołem. Podobnie jak w Niemczech, Hitler odłożył ostateczny rozrachunek z Kościołem w Norwegii na okres po zakończeniu wojny i tym samym ograniczył możliwość prowadzenia własnej polityki wobec kościoła przez Quislinga.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2014, 27, 1; 61-86
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polish civilian forced labourers and prisoners of war in the Organization Todt – Einsatzgruppe Wiking, 1941–1945
    Autorzy:
    Denkiewicz-Szczepaniak, Emilia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2010452.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Organization Todt
    Norway
    Finland
    Polish workforce
    World War II
    Organizacja Todta – Norwegia – Finlandia – polska siła robocza – II wojna światowa
    Opis:
    Ponad 8800 Polaków (ca 7100 cywilnych robotników przymusowych i 1711 jeńców wojennych) zostało wysłanych do Norwegii i północnej Finlandii do robót budowlanych prowadzonych przez Organizację Todta – Grupę Operacyjną Wiking (Einsatzgruppe Wiking, EW). W pierwszej i drugiej części przedstawiono system rekrutacji polskich robotników i miejsca, do których byli transportowani na terenie Norwegii i północnej Finlandii. Do wiosny 1943 r. większość rekrutowanych pochodziła z ziem polskich włączonych do III Rzeszy. Rekrutacja prowadzona była przez firmy budowlane z pomocą niemieckich urzędów pracy. Od wio- sny 1943 r. rekrutacja coraz częściej odbywała się w Generalnym Gubernatorstwie (General Gouvernement), wschodniej części Polski, okupowanej przez Niemcy. Ta zmiana zbiegła się z zaawansowaną akcją rekrutacji na potrzeby EW, stąd jesienią 1943 r. OT wystartowała z własną kampanią rekrutacyjną. Trzecia część prezentuje problemy polskich jeńców wojennych (POW), którzy zostali wysłani z Hamburga do Norwegii w kwietniu–maju 1942 r. Zostali tam podzieleni na trzy bataliony robocze i rozesłani na różne place budowlane na terenie całej Norwegii, po czym 1041 z nich zostało skierowanych w grudniu 1943 r. do prac w rozbudowie północnej części linii kolejowej w Norwegii. W czwartej części przed- stawiono rodzaje prac budowlanych, głównie budowę fortyfikacji, dróg oraz linii kolejowej na północy Norwegii. W ostatniej części opisano warunki życia i pracy Polaków, którzy byli dyskryminowani zarówno pod względem płac, jak i swobód obywatelskich. Dyskryminacja ta była stosowana także wobec Polaków zatrudnionych przez EW. W styczniu 1943 r. OT przyjęła specjalną taryfę budowlaną (Polen–Ausland–Bautarif), która podtrzymywała dyskryminację polskich robotników cywilnych. Dla polskich jeńców wojennych stosowano normy warunków socjalnych na wyższym poziomie niż dla sowieckich i jugosłowiańskich.
    Over 8800 Poles (ca.7100 civilian forced workers and 1711 prisoners of war) were sent to Nor- way and Finnish Lappland to work for the Organisation Todt – Einsatzgruppe Wiking (EW). The first and second sections present the recruitment of the civilian forced labour within Poland and the sites to which they were transferred in Norway and north Finland. Until the spring of 1943, the majority were recruited from the Polish areas included in the Reich. The recruitment operated through construction firms with help of German recruitment offices. From spring 1943, recruitment increasingly originated from the General Gouvernement, the east part of Poland occupied by Germany. This change coincided with targeted actions to recruit for the EW, and in the autumn the OT started its own recruitment campaigns. The third section presents the number of Polish prisoners of war (POW) which were sent to Nor- way from Hamburg in April–May 1942. They were divided into three working battalions and spread on various building sites around the country, until 1041 of them were gathered in December 1943 to work on the expansion of the railway line in northern Norway. The fourth section elaborates the kind of building labour, mainly building of fortifications, roads and the north railway in Norway. The final section presents the living and working conditions of the Poles who were discriminated against both in terms of pay and liberties. Discrimination was also applied to the Poles working for EW. In January 1943, the OT adopted a specific Polen–Ausland–Bautarif, which sustained discrimination for Polish civilian workers. For Polish POWs norms of social conditions were higher than for Soviet and Yugoslavian POWs.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2021, 34; 125-160
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Danish War in Lower Saxony and Mansfeld’s Invasion to Silesia 1625–1629
    Autorzy:
    Fukala, Radosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1591023.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    The Danish War
    Lower Saxony
    Silesia
    The Hague aliance
    The Peace of Lübeck
    Christian IV King of Denmark and Norway
    Jean Tserclaes count of Tilly
    Albert of Wallenstein
    Ernest count of Mansfeld
    the battle at Lutter am Barenberg
    the battle at Dessau Bridge
    duński okres wojny trzydziestoletniej
    Dolna Saksonia
    Śląsk
    koalicja haska
    pokój w Lubece
    król Danii i Norwegii Krystian IV
    Jean Tserclaes
    hrabia Tilly
    Albert Wallenstein
    Ernest
    hrabia Mansfeld
    bitwa pod Lutter am Barenberg
    bitwa przy moście Desau
    Opis:
    In May 1625, King Christian IV launched operations against the army of the Catholic League in Lower Saxony. The allies, however, failed to provide him the desired financial support, and the main Danish forces were defeated by the Catholic general Jean Tserclaes, Count of Tilly, in the battle at Lutter am Barenberg on 27 August 1626. The situation on another front of the Danish War was not any better. In the battle at the strategically important Dessau Bridge on 25 April 1616, Peter Ernest of Mansfeld and his corps took a heavy trimming from the imperial commander Albert of Wallenstein. Subsequently, Mansfeld tactically withdrew to the Brandenburg territory from where he continued in a diversionary campaign to Silesia and Moravia. By autumn 1627, the Danish troops were forced from northern Germany. In addition, the Wallenstein troops occupied Jutland. The remaining Danish regiments withdrew to the islands, and by the Treaty of Lübeck signed on 22 May 1629, Denmark officially terminated its participation in the war.
    W maju 1625 król Krystian IV rozpoczął działania wojenne przeciwko wojskom Ligi Katolickiej w Dolnej Saksonii. Sprzymierzeńcy jednak, nie zdołali dostarczyć mu żądanego wsparcia finansowego i główne siły duńskie zostały pokonane przez katolickiego generała Jeana Tserclaesa Tilly’ego w bitwie pod Lutter am Barenberg 27 sierpnia 1626 roku. Sytuacja na innym froncie duńskiej wojny nie była ani trochę lepsza. W bitwie przy ważnym strategicznie moście w Dessau 25 kwietnia 1626, Peter Ernest Mansfeld i jego korpus ponieśli ciężką porażkę zadaną przez cesarskiego dowódcę Albrechta Wallensteina.Następnie Mansfeld wycofał się na terytorium Brandenburgii skąd prowadził działania dywersyjne na Śląsk i Morawy. Do jesieni 1627 Duńczycy zostali usunięci z północnych Niemiec. W dodatku wojsko Wallensteina zajęło Jutlandię. Pozostałe duńskie pułki cofnęły się na wyspy i po pokoju w Lubece, podpisanym 22 maja 1629, Dania oficjalnie skończyła udział w wojnie.
    Źródło:
    Przegląd Zachodniopomorski; 2019, 4; 5-39
    0552-4245
    2353-3021
    Pojawia się w:
    Przegląd Zachodniopomorski
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Die dänischen Könige als Lehnsherren der Herzöge von Pommern (1325–1438)
    Danish kings as the feudal lords of the pomeranian dukes (1325–1438)
    Autorzy:
    Krüger, Joachim
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1592172.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Danish fiefdom of the Principality of Rügen until 1438
    documents of the Danish National Archives of Copenhagen
    King Valdemar IV Atterdag
    Queen Margrethe of Denmark and Norway
    King Eric of Pomerania
    the dukes of Pomerania: Barnim III
    Barnim IV
    Barnim VI
    Barnim VIII
    Bogislaw V
    Bogislaw VI
    Wartislaw V
    Wartislaw VIII
    Wartislaw IX
    Wartislaw X
    duńskie lenno nad Księstwem Rugii do 1438 r.; dokumenty z Królewskiego Archiwum w Kopenhadze
    król Waldemar IV Atterdag; królowa Danii I Norwegii Małogrzata I
    Król Eryk Pomorski
    książęta Pomorza: Barnim III
    Bogusław V
    Bogusław VI
    Warcisław V
    Warcisław VIII
    Warcisław IX
    Warcisław X.
    Opis:
    Medieval Denmark´s great period of expansion in the Baltic Region lasted from the middle of the 12th century to the battle of Bornhöved in Holstein in 1227. Before the middle of the 12th century the Danish Realm expanded into Northern Germany including the Duchy of Pomerania. The dukes of Pomerania were vassals of the Danish king. But also after the military defeat of Bornhöved, parts of the duchy belonged to Denmark, namely the Principality of Rügen. Documents in the Danish National Archives in Copenhagen prove that the Danish fiefdom of the Principality of Rügen lasted at least until 1438.
    Wielka ekspansja średniowiecznego Królestwa Danii w rejonie Bałtyku trwała od połowy XII wieku aż do bitwy pod Bornhöved w 1227 roku. Przed połową XII wieku królestwo ekspandowało też na teren Niemiec północnych, włączając w to Księstwo Pomorskie, którego władcy byli lennikami Danii. Także później jednak część Pomorza – Księstwo Rugii nadal było lennem duńskiego króla. Na podstawie dokumentów przechowywanych w Królewskim Archiwum w Kopenhadze można wskazać, że duńskie zwierzchnictwo lenne nad Księstwem Rugii trwało przynajmniej do 1438 roku.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2018, 31; 45-60
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Establishing diplomatic relations between Poland and Norway in the years 1945–1946
    Autorzy:
    Denkiewicz-Szczepanik, Emilia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1591686.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Polish-Norwegian relations
    establishing diplomatic relations in the years 1945–1946
    activity of diplomatic representatives of the Polish Government in Exile in Norway
    taking over Polish Mission in Oslo by Poland’s Provisional Government of National Unity
    envoy Mieczysław Rogalski (April 1946)
    Rolf Andvord’s mission in Poland (August-September 1945)
    coal contract and establishing diplomatic relations with Poland
    envoy Alfred Danielsen in Warsaw (November 1945).
    stosunki polsko-norweskie
    nawiązanie stosunków dyplomatycznych 1945–1946
    działania przedstawicieli polskiego rządu emigracyjnego z Londynu w Norwegii
    objęcie poselstwa polskiego w Oslo przez Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej
    poseł Mieczysław Rogalski – kwiecień 1946 rok
    misja Rolfa Andvorda – sierpień–wrzesień 1945 rok
    umowa węglowa i nawiązanie stosunków dyplomatycznych z Polską
    poseł Alfred Danielsen – listopad 1945 roku
    Opis:
    W artykule zaprezentowano proces nawiązywania stosunków dyplomatycznych między Polską a Norwegią po zakończeniu II wojny światowej, co trwało od sierpnia 1945 roku do kwietnia 1946 roku. Artykuł składa się z dwóch zasadniczych części. W pierwszej części przedstawiono wysiłki polskiego rządu emigracyjnego w Londynie zmierzające do utrzymania polskiej placówki dyplomatycznej w swych rękach. Następnie omówiono rozległe działania płk. Tadeusza Tokarza, attaché ds. militarnych Poselstwa RP, akredytowanego przy rządzie norweskim na emigracji w Londynie, związane z różnorodną pomocą dla kilku tysięcy Polaków zgromadzonych w obozach repatriacyjnych na terenie Norwegii, głównie w Moss i Mysen. Na zakończenie tej części wyjaśniono w jaki sposób i dlaczego polskie poselstwo w Oslo zostało przejęte 6 kwietnia 1946 roku przez komunistycznego przedstawiciela Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej w Warszawie – Mieczysława Rogalskiego. Opisano także jego pierwsze kontakty dyplomatyczne z władzami norweskimi. W drugiej części szczególną wagę przywiązano do pokazania działań rządu norweskiego, którego zadaniem było, możliwie jak najszybciej, utworzenie własnego przedstawicielstwa dyplomatycznego w Warszawie. Sedno tej części artykułu stanowi centralna rola, jaką odegrał norweski ambasador w Moskwie Rolf Otto Andvord, podczas swej dwumiesięcznej misji w Polsce związanej ze sprawami handlowymi i dyplomatycznymi (08.–09.1945 r.). Jego zadanie związane było z dwoma konkretnymi kwestiami – podpisaniem umowy z polskimi władzami na szybką dostawę węgla do Norwegii oraz nawiązaniem szybkich i dobrych stosunków dyplomatycznych z Polską. Podkreślono też znaczenie tego, że udało mu się zapewnić 3-pokojowe lokum dla Poselstwa Norwegii w Hotelu Polonia. W końcowej części artykułu zaprezentowano krótki biogram norweskiego posła Alfreda Danielsena, który przybył do Warszawy 12 listopada 1945 roku oraz opisano jego pierwsze dyplomatyczne działania i kontakty z polskimi władzami.
    The article depicts the process of establishing diplomatic relations between Poland and Norway after the end of the Second World War, which started in August 1945 and ended in April 1946. The article is composed of two basic parts. The first part describes the efforts of the Polish Government in Exile to maintain the Polish diplomatic mission. Next it presents the activities of Colonel Tadeusz Tokarz, military attaché of the Mission of the Republic of Poland, accredited to the Norwegian Government in Exile in London, concerning the varied assistance for several thousand Poles gathered in repatriation camps, mainly in Moss and Mysen. At the end of the first part the author explains how and why the Polish Mission in Oslo was taken over on April 6, 1946 by Mieczysław Rogalski, the Communist representative of the Temporary Government of National Unity in Warsaw. He describes the first diplomatic contacts with the Norwegian authorities. In the second part a special attention was paid to the presentation of the endeavours of the Norwegian Government aimed at establishing – as soon as possible – their own diplomatic mission in Warsaw. The description concentrates on the central role played by Rolf Otto Andvord, the Norwegian Ambassador in Moscow, during his two-month mission in Poland concerning commercial and diplomatic matters. The mission took place in August and September 1945. Andvord was charged with two tasks: to sign a contract with the Polish authorities for a fast delivery of coal to Norway and to establish fast and good diplomatic relations with Poland. It has been emphasised that Andvord was provided with a threeroomed accommodation for the Norwegian Mission at the ‘Polonia’ Hotel. At the end of the article there is a short life history of Envoy Alfred Danielsen, who arrived in Warsaw on November 12, 1945, and a description of his first diplomatic activities and contacts with the Polish authorities.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2018, 31; 205-241
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies