Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "root distribution" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Arbuscular mycorrhizal fungi (Glomeromycota) associated with roots of Ammophila arenaria growing in maritime dunes of Bornholm (Denmark)
Autorzy:
Blaszkowski, J.
Czerniawska, B.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/58395.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Botaniczne
Tematy:
arbuscular mycorrhizal fungi
Glomeromycota
root
Ammophila arenaria
maritime dune
Bornholm
Denmark
fungi
distribution
sand dune
Opis:
155 rhizosphere soil and root mixtures were collected from under Ammophila arenaria colonizing maritime dunes of the island Bornholm (Denmark) to determine arbuscular mycorrhizal fungi (AMF) of the phylum Glomeromycota co-existing with this plant. In the laboratory, each mixture was divided into two parts. One part was used to establish a pot culture with Plantago lanceolata as the host plant to initiate sporulation of fungi that had not produced spores in field conditions. In the second part, the numerical and species composition of the spore populations of AMF sporulating in the field was determined. Spores of AMF were found in 70 fieldcollected samples and 134 trap cultures. They represented 26 species and six undescribed morphotypes in six genera of the Glomeromycota. Of them, 20 species and three morphotypes in five genera occurred in the field, and 16 species and three morphotypes in five genera were found in trap cultures. The fungi most frequently revealed were members of the genus Glomus; a total of 17 species and six morphotypes of this genus were recognized. Considering the occurrence of spores in both field samples and trap cultures, the fungi most frequently co-occurring with roots of A. arenaria growing in the dunes of Bornholm were G. irregulare (present in 73.6% of samples), followed by Scutellospora dipurpurescens (19.4%) and Archaeospora trappei (10.3%). However, Glomus irregulare mainly sporulated in trap cultures; spores of this fungus were found in only 0.6% of field samples. Other relatively frequently found species were G. aggregatum (9.0%), G. eburneum (7.1%), Paraglomus laccatum (5.2%), and S. armeniaca (6.5%). The species most abundantly sporulating in the field were G. aggregatum (produced 28.36% of all spores isolated), G. badium (11.00%), and S. dipurpurescens (21.55%).
Źródło:
Acta Societatis Botanicorum Poloniae; 2011, 80, 1
0001-6977
2083-9480
Pojawia się w:
Acta Societatis Botanicorum Poloniae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A revision of distribution and the ecological description of Orobanche picridis (Orobanchaceae) at the NE limit of its geographical range from Poland and Ukraine
Rewizja rozmieszczenia i analiza ekologiczna Orobanche picridis (Orobanchaceae) na NE granicy zasięgu, w Polsce i na Ukrainie
Autorzy:
Piwowarczyk, R.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27675.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Botaniczne
Tematy:
distribution
ecological description
Orobanche picridis
Orobanchaceae
geographic range
Polska
Ukraine
phytocoenosis
root parasite
habitat preference
host
taxonomy
Opis:
The paper presents the current distribution of Orobanche picridis in Poland and Ukraine, within the Polish borders in the interwar period, based on a critical revision of herbarium and literature data as well as the results of my field studies. The largest number of its localities is in S and SE Poland in the Wyżyna Śląsko-Krakowska, Wyżyna Małopolska, Wyżyna Lubelska uplands, Middle Roztocze, Small Polesie, the Pogórze Przemyskie foreland and in the former Tarnopol province (W Ukraine). These are the north-easternmost sites known for the species and extend its limit range. A map of its distribution in Poland and Ukraine is included. The taxonomy, biology, and ecology of O. picridis are also discussed.
Orobanche picridis należy do gatunków submediterrańsko- subatlantyckich. Zwartym zasięgiem obejmuje głównie Europę południowo-zachodnią. Stanowiska w Polsce i na Ukrainie tworzą północno- -wschodni kres zasięgu gatunku. Należy do holopasożytów korzeniowych i pasożytuje głównie na Picris hieracioides. W Polsce jest gatunkiem silnie zagrożonym, zamieszczonym w czerwonej księdze i liście, podlega także ścisłej ochronie prawnej. O. picridis notowany jest w kraju z 34 stanowisk, z czego niemal wszystkie znalezione zostały w ostatnim 10-leciu. W Polsce występuje głównie na południu kraju, na Wyżynie Śląsko-Krakowskiej, Wyżynie Małopolskiej, Wyżynie Lubelskiej, Roztoczu Środkowym, Małym Polesiu oraz na Pogórzu Przemyskim, natomiast na Ukrainie, w dawnym województwie tarnopolskim. Populacje gatunku na stanowiskach wynoszą od kilku do ponad tysiąca pędów. Preferuje inicjalne siedliska, silnie nasłonecznione, często na ciężkiej rędzinie kredowej, tj. odłogi, ugory śródpolne, obrzeża pól, porzucone pola, sady i pastwiska, murawy kserotermiczne. Są to głównie zbiorowiska przejściowe w obrębie półruderalnych kserotermicznych zbiorowisk pionierskich z klasy Artemisietea vulgaris (optimum w Dauco-Picridetum hieracioidis) z domieszką gatunków z Agropyretea-intermedio-repentis lub rzadziej w zbiorowiskach suchych łąk (Arrhenatherion elatioris); z dużym udziałem gatunków kserotermicznych z klasy Festuco-Brometea i Trifolio-Geranietea sanguinei, a także segetalnych z klasy Stellarietea mediae. W typowych murawach kserotermicznych notowany rzadziej, zazwyczaj w inicjalnych lub słabo zwartych ich postaciach ze związku Cirsio-Brachypodion pinnati. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest wtórna sukcesja roślinności, a także niestabilny, często synantropijny charakter siedlisk. Ochrona siedlisk gatunku nie jest łatwa, gdyż zaraza rośnie często na gruntach prywatnych, w miejscach porzuconych pól, lub w ich strefie kontaktowej, skąd zagrożeniem jest wpływ herbicydów. Odłogi często są przekształcane w pola lub zostają zalesione. W celu ochrony należy, przede wszystkim, przeciwdziałać wzrostowi zwarcia siedlisk na skutek koszenia i okresowego płytkiego przedrapywania gleby, kontrolować liczebność żywiciela oraz objąć stanowiska monitoringiem przyrodniczym.
Źródło:
Acta Agrobotanica; 2012, 65, 1
0065-0951
2300-357X
Pojawia się w:
Acta Agrobotanica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies