Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Antonioni Michelangelo" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    „¿Es bonito, verdad?”. „Zawód: reporter” jako transcendencja pozioma
    “¿Es bonito, verdad?”: “The Passenger” (“Professione: Reporter”) as a Horizontal Transcendence
    Autorzy:
    Masłoń, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341623.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Michelangelo Antonioni
    przemoc
    transcendencja
    violence
    transcendence
    Opis:
    Wbrew typowym egzystencjalistycznym i formalistycznym interpretacjom filmu Zawód: reporter autor argumentuje, że jądrem tego dzieła jest scena ukazująca czystą przemoc polityczną, która jest nierozerwalnie związana ze słynnym przedostatnim ujęciem. Celem Antonioniego w przedostatnim ujęciu było osiągnięcie takiego poziomu intensywności wizualnej, która dorównałaby „najokropniejszej” sekwencji filmu, egzekucji. Bezpośredni związek między najohydniejszym i najpiękniejszym momentem w filmie ustanawia konieczną stereoskopię – istnienie cierpienia w świecie jest niezaprzeczalne, jednak tylko intensywność widzenia pozwala spojrzeć na brzydotę z odpowiedniej perspektywy, ponieważ umożliwia zaangażowanie w świat dla niego samego, a nie dla narcystycznych celów. Wizualne doświadczenie, które przeżywamy w dwóch ostatnich ujęciach, uczy nas, że jedyną prawdziwą transcendencją nie jest transcendencja pionowa (apoteoza), lecz poziome wyjście z siebie w zintensyfikowane, niemal wizyjne doświadczenie świata.
    Contrary to the typical existentialist and formalistic interpretations of the film The Passenger, the author argues that the core of this work lies in the scene showing pure political violence, which is inextricably linked with the famous penultimate shot. Antonioni’s aim in the penultimate shot is the achievement of such a level of visual intensity, that would be equal to the most horrid sequence of the film, that is the execution. A direct relationship between the most horrible and the most beautiful moments in the film establishes the necessary stereoscopy. The existence of suffering in the world is undeniable, however, only the intensity of the gaze permits one to see the ugliness from the right perspective, because it permits engagement into the world for its own sake, and not for narcissistic aims. Visual experience, which we are experiencing in the last two shots, teaches us that the one true transcendence is not vertical (apotheosis), but it is a horizontal leaving of oneself, into an intensified, vision like experience of the world.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2016, 96; 176-188
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pielgrzymując do Zabriskie Point - Antonioni i sielanka zwana USA
    On a Pilgrimage to Zabriskie Point - Antonioni and the Idyll Called USA
    Autorzy:
    Masłoń, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340643.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Michelangelo Antonioni
    kino amerykańskie
    kontrkultura
    American cinema
    counterculture
    Opis:
    Zabriskie Point Michelangela Antonioniego – film poświęcony politycznym i kulturowym niepokojom w USA w późnych lat 60. – nie tylko był komercyjną porażką, ale również został całkowicie zniszczony przez amerykańskich (i nie tylko amerykańskich) krytyków. Masłoń stara się pokazać, że rzekomo uproszczone przedstawienie amerykańskich konfliktów, zarzucane filmowi przez jego krytyków, jest w Zabriskie Point odbiciem ahistorycznej pastoralnej ideologii, wyznawanej przez dużą część społeczeństwa amerykańskiego, którą Antonioni nie tylko przedstawia, ale również poddaje analizie. Co więcej, to, co krytycy brali za naiwną i bezpodstawną idealizację młodzieżowej kontrkultury, jeśli przyjrzeć się filmowi bliżej, okazuje się bezstronną i przenikliwą analizą mechanizmów ich fantazji oraz ich relacji z wirtualnym światem stworzonym przez media.
    Michelangelo Antonioni’s Zabriskie Point (1970) – a film about political and cultural unrest in the US in the late 1960s – not only was a commercial failure, but it was also completely destroyed by American (and not only American) critics. Masłoń tries to show that the allegedly simplified representation of American conflicts that the film is accused of showing, is in the Zabriskie Point a reflection of ahistorical pastoral ideology, professed by a large part of American society, which Antonioni not only presents, but also analyses. What is more, what critics took for naive and groundless idealization of youth counter-culture, if one looks closely at the film, turns out to be an unbiased and perceptive analysis of the mechanisms of their fantasy and their relationship with the virtual world created by the media.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2019, 107; 8-23
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Deleuze’a walka z kliszami, czyli o poszukiwaniu widzialności w kinie słów kilka
    Deleuze’s Struggle With Clichés, or a Couple of Words on Searching for Visibility in Cinema
    Autorzy:
    Cichoń, Adam
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341024.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Gilles Deleuze
    slow cinema
    klisze
    Michelangelo Antonioni
    clichés
    Opis:
    Jednym z centralnych problemów książki Gilles’a Deleuze’a poświęconej kinematografii są klisze, które francuski filozof przeciwstawia obrazom prawdziwym. Podział ten ma zasadniczy wpływ na rozważania prowadzone przez Deleuze’a. Klisze rozumiane jako zubożałe obrazy reprezentują szeroko pojęte kino głównego nurtu, a szczególnie kino amerykańskie. Myśliciel chce – jak się wyraża – wyrwać kliszom obrazy. W swoich dociekaniach taką możliwość odnajduje między innymi dzięki filmom Antonioniego. Poszukiwania, które prowadził Deleuze, zdają się zbieżne ze współczesnymi tendencjami w kinie artystycznym, które możemy nazwać poszukiwaniem nowego kina. Szczególną tego egzemplifikacją jest slow cinema, nurt w kinematografii, który poszukuje tego, co Deleuze nazwałby prawdziwą widzialnością. Niniejszy artykuł jest próbą zastosowania teorii kina Gilles’a Deleuze’a do opisu slow cinema oraz ukazanie specyficznego – kontemplacyjnego – nastawienia do obrazu filmowego.
    One of the central problems of Gilles Deleuze’s book devoted to cinematography are cliches that the French philosopher contrasts with real images. This distinction has a fundamental impact on Deleuze’s deliberations. Cliches understood as impoverished images represent broadly understood mainstream cinema, especially American cinema. The philosopher wants - as he expresses it - to snatch the images from cliches. In his mvestigations he finds such a possibility, among others, thanks to films by Antonioni. The research carried out by Deleuze seem to coincide with the contemporary trends in art cinema, which we might call the search for a new cinema. A special example of this is slow cinema, a trend in cinematography that seeks what Deleuze would call true visibility. This article is an attempt to apply Gilles Deleuze’s theory of cinema to the description of slow cinema and to show a specific - contemplative - attitude towards film image.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2018, 101-102; 249-261
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Miłość jest na dnie wszystkiego. Melodramat egzystencjalny
    Love Is at the Bottom of Everything: Existential Melodrama
    Autorzy:
    Stelmach, Miłosz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32222561.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    melodramat
    modernizm
    gatunek
    Michelangelo Antonioni
    Jerzy Kawalerowicz
    melodrama
    modernism
    genre
    Opis:
    Artykuł stanowi próbę zdefiniowania specyficznej odmiany melodramatu, która powstała w kinie modernistycznym przełomu lat 50. i 60. XX w. Analizie zostają poddane jego cechy dystynktywne oraz wywiedzione z nich propozycje nazewnicze (melodramat egzystencjalny, współczesny melodramat intelektualny, antymelodramat), wskazujące na różnice między tą odmianą gatunkową a klasycznym melodramatem. Negując jego emocjonalną ekspresyjność, fabularne domknięcie i wiarę w siłę oraz wartość uczuć, twórcy tacy jak Michelangelo Antonioni czy Jerzy Kawalerowicz stworzyli quasi-gatunkową formułę, która okazała się jednym z najbardziej pojemnych schematów narracyjnych służących modernistycznym twórcom w latach 60. oraz 70. Znaczna część przykładów filmowych, które ilustrują szczegółowe cechy tej pododmiany melodramatu, pochodzi z polskiej kinematografii, pokazując jej silne powiązanie z trendami rozwijającymi się równocześnie w kinie światowym.
    The article is an attempt to define a specific variety of melodrama which was founded in the modernist cinema at the turn of the 1950s and 1960s. The analysis of its distinctive features and naming conventions derived from them (existential melodrama, modern intellectual melodrama, anti-melodrama) points to the differences between this genre and a classic melodrama. Artists such as Michelangelo Antonioni or Jerzy Kawalerowicz, by negating its emotional expressiveness, storyline closure or faith in the strength and value of emotions, created a quasi-genre formulae that proved to be one of the most capacious narrative schemes serving modernist artists in the 1960s and 1970s. A large number of films that exemplify this subtype of melodrama are Polish, which shows strong links of Polish cinema with the trends of the world cinema at the time.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2015, 89-90; 56-68
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies