Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "korale" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Microstructural disparity between Recent fungiine and Mesozoic microsolenine scleractinians
    Autorzy:
    Morycowa, E
    Roniewicz, E
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20981.pdf
    Data publikacji:
    1995
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Cunnolitidae
    trias
    skamienialosci
    Microsolenidae
    jura
    Microsolenina
    Fungiidae
    paleobiologia
    korale minitrabekularne
    Latomeandridae
    Synostreidae
    korale
    mikrostruktura
    Astraeomorphidae
    Opis:
    The Mesozoic families Microsolenidae, Latomeandridae, Synastreidae and Cunnolitidae basically differ from the Recent fungiids, with which they had traditionally been classified due to their having synapticulae and porous septa. We propose a new suborder Microsolenina for these families because their members possess collar-like structures (pennulae of Gill 1967) spaced along the trabeculae, tending to merge into more or less continuous flanges parallel to the septal distal margin, distributed on each face of the septa. The fungiids, having trabeculae with granulations set off from the trabecular axis towards interseptal space (vepreculae of Jell 1974), are closest to the faviids from which they probably derived.
    Skleraktinie jurajskie i kredowe należące do rodzin Latomeandridae, Microsolenidae, Synastreidae i Cunnolitidae, ze względu na morfologiczne podobieństwa z dzisiejszymi koralami, były włączane do podrzędu Fungiina. Budowa mikroskopowa septów (mikrostruktura), tj. budowa trabekul - zarówno ich trzonów (typ wielocentrowy), jak też struktur bocznyh czyli ornamentacji (guzki, pennule, meniany, synaptikule: Fig. 1-5), świadczą o braku bezpośrednich powiąpań filogenetyycznych między wymienionymi rodzinami z jednej, a kenozoiczną rodziną Fungiidae z drugiej strony. Autorki proponują wyodrębnienie nowego podrzędu, Microsolenina, który obejmowałby wymienione rodziny jurajsko-kredowe. Przedstawiają też schemat przekształcenia budowy szkieletu septalnego typowego dla jednej z triasowych linii filetycznych korali minitrabekularnych, Astraeomorptridae, w złożone struktury występujące u korali rodzin Latomeandridae i Midrosolenidae, które pojawiły się z początkiem jury (Fig. 6).
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1995, 40, 4; 361-385
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Succession of coral associations during a Givetian transgressive-regressive cycle in Queensland
    Autorzy:
    Zhen, Y Y
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22955.pdf
    Data publikacji:
    1996
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Calceola
    sedymentacja
    Disphyllum
    koralowce
    piaskowce wapniste
    zbiorniki morskie
    stromatopory
    Grypophyllum
    Endophyllum columna
    korale
    paleontologia
    Chostophyllum
    korale czteropromienne
    dewon
    Dendrostella trigemme
    Opis:
    The small solitary coral dominated, Grypophyllum-Chostophyllum association, a pioneer coral community, is widely distributed at the base of the Givetian Burdekin Formation of north Queensland in the mixed arkose-carbonate sediments. It is succeeded by fasciculate coral dominated, Dendrostella trigemne association, which is mainly associated with wackestone or bioclastic calcirudite of inner shelf, lagoonal or protected environments. The Australophyllum-Sanidophyllum association, Blysmatophyllunt-Iotuaphgllum schlueteri association, and Spongophgllstm association, all dominated by in situ, large massive coral colonies, formed biostromal deposits on the margins of the basin. They developed in nearshore environments during the maximum flooding in the region. The Aphyllum salmoni-Stringophgllum (Neospongophyllum) bipartitum association indicates relatively deeper, mid-outer shelf environments connected with maximum flooding in the depocentre and least terrigenous influx. The massive coral dominated Endophyllum columna-Stringophyllum (Stringophyllum) isactis association, developed in the initial regressive phase, forms a distinctive biostromal unit at the top of the Burdekin Formation. The Lekanophyllum association developed at the base of the Cultivation Gully Formation in a very shallow nearshore environment with a large terrigendus influx as a result of the basin wide, relatively rapid regression. It is characterised by the abundant occurrence of solitary corals and large sized, cerioid Endophyllum columna, which often formed micro-atolls. Rugose corals were better adapted than stromatoporoids to survive of mud inllux.
    Kopalny zapis środkowodewońskiejj transgresji morskiej (maximum we wczesnym żywecie) w północnej części stanu Queensland pozwala na prześledzenie sukcesji zespołów koralowców w miarę rozwoju i zaniku zbiornika morskiego. Pierwsze korale pojawiły się w tym regionie podczas sedymentacji wapnistych piaskowców w stropie Big Bend Arkose. Dominują w tym zespole pojedyncze korale Grypophyllum i Chostophyllum; występuje tam również swobodnie leżąca na dnie Calceola. Jest to epoka największego zróżnicowania gatunkowego korali, ale większość z nich to formy pojedyncze, z niewielkim udziałem gałązkowych. Pełnomorskim warunkom niewątpliwie odpowiada nadległa formacja Burdekin, sięgająca 500 m miąższości. Udział korali pojedynczych zmniejsza się stopniowo (wraz z tym i zróżnicowanie taksonomiczne zespołów), pojawiają się natomiast masywne kolonie. Biostromy z koralami i stromatoporami rozprzestrzeniały się w jej trakcie ku obszarom uprzednio przybrzeżnym. Stadium transgresywne reprezentuje dolna część formacji z koralami Dendrostella trigemme i Disphgllum; stadium regresywne część górna z koloniami. Endophyllum columna; w obydwu spory udział mają korale o masywnych koloniach. Pośrodku występuje zespół maximum transgresji zdominowany przez korale pojedyncze i gałązkowe. Korale, glony i stromatopory były głównym źródłem osadu wapiennego. Zapis regresji kontynuuje nadległa formacja Cultivation Gully, złożona z wapiennych mułowców, łupków i drobnoziarnistych piaskowców, odpowiadająca stosunkowo szybkiej fazie regresywnej. Dopływ terrygenicznego materiału klastycznego był głównym czynnikiem, który doprowadził do zaniku sedymentacji węglanowej na szelfie. Korale czteropromienne stosunkowo lepiej od stromatopor znosiły dopływ piasku i mułu, tworząc małe biostromy nawet w płytkich przybrzeżnych środowiskach piaszczystych.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1996, 41, 1; 59-88
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ontogenetic development of the thecal structures in caryophylliine scleractinian corals
    Autorzy:
    Stolarski, J
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21776.pdf
    Data publikacji:
    1995
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    budowa anatomiczna
    korale szesciopromienne
    kostosepty
    budowa mikrostrukturalna
    Flabellidae
    paleontologia
    Caryophylliidae
    ontogeneza
    Opis:
    At the initial stage of ontogeny, in Caryophylliidae (Miocene Caryophyllia salinaria, C. depauperata, Recent C. berteriana) and Flabellidae (Miocene Flabellum roissyanum Recent Jauania cailleti), wall and septa are formed simultaneously, and their trabecular structure is coalesced (marginothecal wall). At subsequent juvenile stage in Caryophylliidae the presence of the extensive exosarc enables formation of costo-septa and, in consequence, formation of trabeculotheca. Trabeculotheca consists of fragments of primordial wall located between the costosepta. The trabeculothecal segments vanish in the adult stage in the majority of corals when the septothecal wall is formed by thickening of the costo-septa. In others, however, marginotheca can be present throughout the whole ontogenetic sequence (C. salinaria). Most Flabellidae are characterized by limited expression of exosarc and the presence of marginothecal wall up to the adult stage. The origin of 'flabellid' organization in Caryophylliina may result from a simple modification of ontogeny - extention of initial morphology to later ontogenetic stages. Such corals could develop several times, and the Flabellidae may be polyphyletic
    U sześciopromiennych korali z rodzin Caryophylliidae oraz Flabellidae ściana i septa tworzą się jednocześnie na płytce podstawowej i wykazują ciągłość budowy mikrostrukturalnej (ściana typu marginotekalnego). U Caryophylliidae obecność tkanek pokrywających szkielet od zewnątrz (egzosark) umożliwia, w następnej fazie wzrostu, tworzenie kostoseptów. Wzrost kostoseptów powoduje przerwanie pierwotnej ściany - resztki marginoteki oraz kostosepta formują ścianę typu mieszanego - trabekulotekę. W wyniku pogrubiania kostoseptów trabekuloteka ustępuje w ontogenezie miejsca septotece. Większość Flabellidae charakteryzuje się ograniczonym rozwojem egzosarku i obecnością marginoteki aż do stadium dorosłego. Młodociane cechy szkieletu doroslych flabelidów obejmują rownież słabo rozwinietą strukturę osiową, brak pali, rzadką i nie zróżnicowaną ornamentację bocznych powierzchni septów. Pochodzenie flabellidowej organizacji szkieletu w podrzędzie Caryophylliina mogło być rezultatem rozciągniecia młodocianej morfologii na późniejsze stadia rozwojowe. Do powstania tego typu modyfikacji ontogenetycznej mogło dojść w historii Caryophylliina kilkakrotnie, a Flabellidae w dotychczasowym rozumieniu mogą być grupę polifiletyczną.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1995, 40, 1; 19-44
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Regulation of astogeny in halysitid tabulates
    Kontrola astogenezy u halysitidow
    Autorzy:
    Hammer, O
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22521.pdf
    Data publikacji:
    1998
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    fauna kopalna
    gabki kopalne
    sylur
    Tabulata
    taksonomia
    Halysitidae
    halysitidy
    ordowik
    tabulaty
    kolonie zwierzece
    korale
    paleontologia
    ostogeneza
    Opis:
    The question of whether branching and budding in halysitid tabulate corals was regulated by the availability of nutrients or exposure to waste products is important for taxonomy. Moreover, such regulation could have implications for paleoenvironmental interpretation. Although the statistical and morphological evidence presented here is not unequivocal, it is suggested as a working hypothesis that halysitid astogeny was indeed regulated. This would be in accordance with current theories on the growth of Recent corals and sponges. The simulation results are used to reevaluate functional advantages of the regulation of the halysitid colony.
    Jednym z ważniejszych problemów w badaniach taksonomicznych tabulatów, w tym rozważanych w niniejszej pracy halysitidów, jest stwierdzenie, czy na wzrost ich kolonii (astogenezę), a w szczególności rozgałęzianie i pączkowanie koralitów, miały wpływ czynniki zewnętrzne, takie jak dostępność pokarmu, czy przebywaniew strefie oddziaływania własnych produktów przemiany materii. Potwierdzenie takiego wpływu mogłoby mieć także znaczenie dla interpretacji paleośrodowiskowych. Przedstawione w pracy dane statystyczne i morfologiczne nie zezwalają na jednonaczne rozstrzygnięcie problemu, jednak sugerują, że astogeneza halysitidów była rzeczywiście kontrolowana przez jakieś czynniki zewnętrzne. Pozostaje to w zgodzie z obecnymi hipotezami na temat wzrostu współczesnych korali i gąbek. W pracy przedyskutowano również potencjalne korzyści funkcjonalne, jakie dla halysitidów miała kontrola kształtu ich kolonii przez czynniki zewnętrzne.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1998, 43, 4; 635-651
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Evolutionary trends in the epithecate scleractinian corals
    Autorzy:
    Roniewicz, E
    Stolarski, J
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22890.pdf
    Data publikacji:
    1999
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    fald brzezny
    Scleractinia
    trias
    skamienialosci
    epiteka
    skleraktinia
    ewolucja
    polipy
    morfologia
    korale
    paleontologia
    mikrostruktura
    szkielet
    ontogeneza
    Opis:
    Adult stages of wall ontogeny of fossil and Recent scleractinians show that epitheca was the prevailing type of wall in Triassic and Jurassic corals. Since the Late Cretaceous the frequency of epithecal walls during adult stages has decreased. In the ontogeny of Recent epithecate corals, epitheca either persists from the protocorallite to the adult stage, or is replaced in post-initial stages by trabecular walls that are often accompanied by extra-calicular skeletal elements. The former condition means that the polyp initially lacks the edge zone, the latter condition means that the edge zone develops later in coral ontogeny. Five principal patterns in wall ontogeny of fossil and Recent Scleractinia are distinguished and provide the framework for discrimination of the four main stages (grades) of evolutionary development of the edge-zone. The trend of increasing the edge-zone and reduction of the epitheca is particularly well represented in the history of caryophylliine corals. We suggest that development of the edge-zone is an evolutionary response to changing environment, mainly to increasing bioerosion in the Mesozoic shallow-water environments. A glossary is given of microstructural and skeletal terms used in this paper.
    Zmiany w budowie ściany szkieletu Scleractinia, jakie obserwować można od triasu do dziś (Fig. 1-14), są wyrazem modyfikacji anatomicznych w budowie dystalnej części ich polipów. Pierwotnym typem ściany u skleraktinii, który występował niemal u wszystkich osobnicznych i faceloidalnych korali triasowych byla epiteka tworząca zewnętrzną część szkieletu (Fig. 1A, 6). Ciało polipa nie wykraczało poza granice epiteki, co w przypadku wielu rodzajów oznaczało, że zawarte ono było w obrębie niewielkiej przestrzeni wewnątrzkielichowej. Epiteka powstaje w bruździe epitekalnej dystalnego zafałdowania ścianki polipa, które można uwazać za zaczątkowy fałd brzeżny. Epiteka odróżnia się od innych ścian korali (1) miejscem tworzenia, (2) mikrostrukturą i (3) morfologią. Obecność epiteki u korali kopalnych i dzisiejszych stwierdza się na podstawie włóknistej (nietrabekularnej) struktury o wzroście dośrodkowym, lub morfologii jej zewnętrznej powierzchi pokrytej liniami przyrostowymi (Fig. 2-12). W ewolucji Scleractinia widoczny jest trend do otaczania szkieletu faldem ciała miękkiego, tzw. fałdem brzeznym (edge-zone), czego efektem jest redukcja, a następnie eliminacja pierwotnej ściany epitekalnej. Epiteka jest zastępowana przez ściany trabekularne, którym towarzyszą pozakielichowe złogi szkieletowe (np. tynk ścienny = tectura, patrz Fig. 1B i 4), bądź wchodzi w skład ścian złożonych, np. jako ściany epitekalno-paratekalne, epitekalno-septotekalne (Fig. 3, 11). Wydzielono pięć podstawowych modeli ontogenezy szkeletu kopalnych i współczesnych skleraktinii i rozpatrzono na ich tle gradacje w rozwoju fałdu brzeżnego (Fig. 15). Wyróżniono cztery stopnie w rozwoju fałdu brzeżnego: (I) preformacja fałdu brzeżnego w postaci dystalnego fałdu ściany; (II) uformowanie się fałdu brzeżnego o zmiennym zasięgu i braku/ograniczonej zdolności do tworzenia pozaściennych złogów szkieletowych; (III) pokrycie szkieletu przez fałd brzeżny posiadający zdolność wytwarzania tynku ściennego; (IV) redukcja zasięgu fałdu brzeżnego do strefy dystalnej szkieletu, z zachowaniem zdolności do wytwarzania tynku ściennego. Przemiany związane z wykształceniem się fałdu brzeżnego, a następnie jego rolę w tworzeniu szkieletu widać najpełniej w ewolucji Caryophylliina: od wyłącznie epitekalnych Volzeioidea (trias-dziś) do posiadających szkielet całkowicie otoczony fałdem ciała miękkiego Turbinoliidae (kreda-dziś). Rozwój fałdu brzeżnego mógł stanowić ewolucyjną odpowiedź korali na zmieniaące się warunki środowiska, głównie na nasilenie bioerozji w mezozoicznych środowiskach płytkowodnych. Dziś korale o wyłącznie epitekalnych ścianach występują jedynie w wodach głębokich bądź w środowiskach kryptycznych (np. Gardineria i niektóre Guyniidae).
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1999, 44, 2; 131-166
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Organic components of the skeleton of scleractinian corals - evidence from in situ acridine orange staining
    Substancje organiczne w szkielecie Scleractinia oraz ich wykrywanie metoda barwienia oranzem akrydynowym
    Autorzy:
    Gautret, P
    Cuif, J P
    Stolarski, J
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20779.pdf
    Data publikacji:
    2000
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Favia
    substancje organiczne
    Scleractinia
    metody badan
    diageneza
    Acropora
    korale
    rafy koralowe
    paleontologia
    szkielet
    oranz akrydynowy
    mikrostruktura
    oznaczanie
    wlokna szkieletowe
    barwienie
    Opis:
    Scleractinian skeleton is composed of mineral and organic phases. Using staining techniques (acridine orange dye) Johnston's (1980) pioneering observations of intraskeletal organic envelopes in Pocillopora damicornis coralla can be extended to two other coral reef genera i.e., Acropora and Favia. The concept of biologically mediated growth of coral skeleton stands in opposition to the purely mineralogic concept of fiber growth of Bryan and Hill (1941) widely applied until recently in geological and paleontological literature. Presence of active mineralizing organic components within the skeleton explains various patterns of microstructural organization more accurately than the mineralogic concept of 'crystal growth competition' of Barnes (1970) alone. Biochemical degradation of intraskeletal organic matrices is considered to be involved in the initial diagenesis of coral skeleton, and may explain selective silicification of the late Cretaceous Coelosmilia sp. from Poland.
    W dotychczasowej literaturze geologiczno-paleontologicznej poświęconej Scleractinia interpretacje dotyczace budowy mikrostrukturalnej szkieletu oparte były o model zaproponowany przez Bryan i Hill (1941). Według tego modelu, tworzenie włókien szkieletu korali tłumaczą reguły fizyko-chemiczne obowiązujące w trakcie czysto abiotycznej krystalizacji - np. "wzrost kompetencyjny" kryształów (Constantz 1986), zaś biologiczna regulacja sprowadza się jedynie do inicjowania centrów kalcyfikacji ("zarodków krystalizacji"). Tymczasem, w literaturze biologicznej, wzrost szkieletu różnych organizmów, w tym korali, rozumiany był od dawna w kategoriach uzupełniających się aktywności fazy mineralnej i organicznej szkieletu. Szczególnie ważne były pod tym względem badania Johnstona (1980), który wykazał, że u Pocillopora damicornis obecne są organiczne otoczki pęków włókien, które wnikają wgłąb szkieletu oraz, że w marginalnej, wzrostowej jego części włókna szkieletowe przenika ,,organiczna siateczka" (organic meshwork). W niniejszej pracy potwierdzamy obserwacje Johnstona (1980) dotyczące występowania organicznych otoczek pęków włókien szkieletowych. Ich obecność stwierdzamy w szkieletach współczesnych korali rafowych Acropora i Favia za pomocą metody barwienia oranżem akrydynowym. Na podstawie odmiennych widm fluorescencyjnych zabarwionych struktur organicznych wyróżniamy trzy główne rejony w szkielecie badanych korali: (1) centra kalcyfikacji, (2) włókna szkieletowe tworzące podstawową część septum, oraz (3) marginalną, wzrostową strefę szkieletu. Różnice w reakcji chromatycznej między zawartymi w tych rejonach strukturami organicznymi, szczególnie między organicznymi składnikami centrów kalcyfikacji i otoczkami pęków włókien, sugerują ich odmienny skład biochemiczny. Odmienne barwy fluorescencyjne otoczek pęków włókien u Favia i Acropora sugerują, że różnice biochemiczne między tymi strukturami mają podłoże taksonomiczne. Selektywne trawienie szkieletu z użyciem enzymów i kwasów organicznych, potwierdza zaś drugą obserwację Johnstona dotyczącą występowania substancji organicznej wewnątrz włókien szkieletu. Trawione w ten sposób włókna ukazują obecność mikronowej grubości warstewek organicznych, rytmicznie odkładanych w ich wnętrzu. Występowanie wewnątrzszkieletowych substancji organicznych ma znaczenie przy reinterpretacji szeregu tradycyjnych poglądów na temat diagenezy szkieletu korali. Rozpatrując czynniki wpływające na diagenezę należy uwzględniać nie tylko takie czynniki geochemiczne jak stabilność aragonitu/kalcytu w środowisku wodnym, obecność, skład i temperaturę roztworów wewnątrzporowych, ale również czynniki biochemiczne takie jak występowanie, przestrzenna konfiguracja i skład chemiczny substancji organicznych przenikających strukturę szkieletu. Substancje te, podlegają już w trakcie wzrostu szkieletu oraz po śmierci korala przemianom biochemicznym i przyczyniają się do kształtowania specyficznego mikrośrodowiska diagenetycznego w przestrzeniach wewnątrzszkieletowych. Przestrzenne ułożenie krzemionkowych otoczek pęków włókien oraz obecność krzemionki w strefie środkowej septum (rejonie występowania centrów kalcyfikacji) w skalcytyzowanym szkielecie Coelosmilia sp. z późnokredowych opok okolic Kazimierza Dolnego odzwierciedla rozmieszczenie struktur ogranicznych u współczesnych korali takich jak np. Favia. Sugeruje to, że wytrącenie krzemionki z nasyconego nią roztworu było następstwem rozkładu wewnątrzszkieletowych struktur organicznych i lokalnego obniżenia pH.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2000, 45, 2; 107-118
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rugose corals from the Devonian Kowala Formation of the Holy Cross Mountains
    Autorzy:
    Wrzolek, T
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23437.pdf
    Data publikacji:
    1992
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Sociophyllum severiacum
    Diffusolasma
    Cyathophyllum diffusum
    skamienialosci
    Macgeea-Thamnophyllum
    Polska
    zywet
    Disphyllum
    koralowce
    Rugosa
    Gory Swietokrzyskie
    taksony
    stratygrafia
    Acanthophyllum
    Spinophyllum
    paleontologia
    fran
    korale czteropromienne
    dewon
    wapienie
    Opis:
    Rugose corals of the Givetian to Lower Frasnian Kowala limestone Formation in the environs of Chęciny, SW Holy Cross Mts and in its age equivalents in the Silesian-Cracow region of Southern Poland represent five distinct assemblages of restricted time-and-space distribution. Within the Stringocephalus Beds the high diversity Pseudohexagonaria(?) laxa assemblage indicates open-shelf conditions whereas low diversity Temnophyllum occidentale assemblage represents restricted conditions. The transgressive Jaźwica Mbr. locally contains diversified and cosmopolitan Acanthophyllum sp. n. fauna. Following temporally coral assemblages, i.e. Disphyllum (lower Sitkówka and Chęciny Beds) and Macgeea-Thamnophyllum (Kadzielnia Mbr, upper Sitkówka Beds) are mostly biostromes of branching corals of low taxonomical diversity typical for restricted relatively setting, rather unfavorable for rugosans. Exceptional are two Hexagonaria horizons with common massive colonies. Diffiisolasma gen. nov., Sociophyllum severiacum sp. nov., Temnophyllum zamkowae sp. nov. and Hexagonaria hexagona kowalae subsp. nov. are proposed as the new taxa.
    Koralowce czteropromienne z żywecko-frańskiej formacji wapieni z Kowali SE części Gór Świętokrzyskich (Fig. 1) układają się w następstwo pięciu charakterystycznych zespołów, wyznaczających lokalne zony biostratygraficzne. Dwie najniższe z nich stwierdzono w obrębie warstw stringocefalowych żywetu. Pierwsza, Zona Pseudohexagonaria(?) laxa, zawiera stosunkowo zróżnicowany zespół gatunków, wiele z nich występuje również poza obszarem świętokrzyskim (w tym w wapieniach z Dziewek obszaru Śląsko-Krakowskiego), co wskazuje na „otwarty” charakter morza stringocefalowego. Kolejny zespół, Temnophyllum occidentale, jest znacznie słabiej zróżnicowany taksonomicznie; także wskaźniki facjalne sugerują relatywnie „zamknięty” charakter zbiornika tej doby. Górnożywecki zespół Acanthophyllum sp. n. występuje jedynie lokalnie w obrębie ogniwa wapienia mikrytowego z Jaźwicy (dokładniej: w poziomie liliowcowo-koralowcowym Sowich Górek), lecz jego silne zróżnicowanie gatunkowe oraz kosmopolityczny charakter koralowców są typowe dla pulsu transgresywnego (cykl T-R IIb Johnsona et. al. 1985, patrz Racki 1993). Kolejne zespoły, Disphyllum (dolne warstwy sitkówczańskie i wapienie chęcińskie; także wapienie łomu karmelickiego w Dębniku) oraz Macgeea-Thamnophyllum (Ogniwo z Kadzielni, górne warstwy sitkówczańskie) ponownie charakteryzują się zubożeniem gatunkowym. Choć Rugosa pojawiają się tu niekiedy masowo, to jednak jako nieliczne gatunki, a także jako podrzędny ilościowo składnik kompleksów skalnych, w których występują. Świadczy to o relatywnie „zamkniętym” typie późnożywecko-wczesnofrańskiego zbiornika SE części Gór Świętokrzyskich. Z drugiej strony słabym echem wczesnofrańskiego cyklu T-R IIc jest zapewne zastąpienie zespołu Disphyllum przez Macgeea-Thamnophyllum. Nowe taksony, zaproponowane w niniejszej pracy to: Diffusolasma gen. nov., gatunek typowy Cyathophyllum diffusum Wrzołek 1982, duży osobniczy disfyllid, pochodzący zapewne od Spinophyllum i wykazujący homeomorfię do niektórych osobniczych Cyathophyllum (sensu Birenheide 1963); Sociophyllum severiacum sp. nov., z nadzwyczaj rzadkimi presepimentami i wklęsłym do płaskiego profilem tabularium; Temnophyllum zamkowae sp. nov., bez grubej septoteki, z septum głównymi(?) zazwyczaj skróconym i z bardzo krótkimi sepiami drugiego rzędu; Hexagonaria hexagona kowalae subsp. nov., z karinacją septów słabiej zaznaczoną niż u podgatunku nominalnego.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1992, 37, 2-4; 217-254
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies