Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Script" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Architektura jako scenariusz
Architecture as a screenplay
Autorzy:
Bielecki, C.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/145764.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
architektura
film
scenariusz
paradygmat
architecture
script
paradigm
Opis:
Istnieje szereg podobieństw między procesem powstawania projektu architektonicznego a scenariusza filmowego. W przypadku obu wytworów sztuki twórca musi pokonać wieloetapową drogę od pomysłu wyjściowego do materializacji dzieła. W architekturze, podobnie jak w filmie, obowiązuje hierarchia: relacje panujące między architektem, wykonawcą a klientem są porównywalne z układem sił między scenarzystą, reżyserem a producentem. Tak jak film powstaje, by wywołać u widza określone wrażenie i zdobyć publiczność, tak celem sztuki budowania jest racjonalna odpowiedź na kulturowe potrzeby klienta. Zarówno scenariusz, jak i projekt posiadają skodyfikowany sposób zapisu, umożliwiający definiowanie kolejnych faz powstawania filmu i budynku. Wreszcie, obie dziedziny sztuki odwołują się do pewnych powtarzających się wzorów kulturowych, m.in. w zakresie przestrzeni, koloru i materii, które pozwalają szerokiej publiczności odczytywać i przeżywać dzieło filmowe oraz budowle czy miasta. Autor artykułu analizuje równoległość między scenariuszem a jego realizacją w świecie architektury na przykładach projektów Domu nad Wodospadem Franka Lloyda Wrighta, Krzywej Wieży w Pizie, kościoła Sagrada Familia w Barcelonie, Bliźniaczych Wież World Trade Center w Nowym Yorku i Tjuvholmen Museum w Oslo.
There is a whole sequence of similarities between the process of developing an architectural design development and a film script. In both cases the author must cover a multistage road from the initial idea to the work’s materialization. In architecture, just like in film, hierarchy is obligatory: the relations between the client, the architect and the developer may be compared with the power set up between the producer, the script writer and the director. Just as a film is created in order to evoke a specific impression in the spectator, thus winning the public, so the aim of the art of building is a rational response to the client’s cultural needs. Both the script and the project have a codified way of notation, allowing to define the subsequent phases of the film’s and the building’s coming to life. Finally, both art domains refer to certain repeating cultural patterns in the realm of space, colour and master, allowing the public at large to decode and experience a film work, as well as buildings and cities. The author of the article analyzes parallels between the script and its realizations in the world of architecture on the examples of Frank Lloyd Wright’s Fallingwater, the Leaning Tower of Pisa, the Sagrada Familia church in Barcelona, the WTC Twin Towers in NYC and the Tjuvholmen Museum in Oslo, Norway.
Źródło:
Kwartalnik Architektury i Urbanistyki; 2013, 58, 2; 67-95
0023-5865
Pojawia się w:
Kwartalnik Architektury i Urbanistyki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The place and role of God’s name in the semantic script of “God jokes”
Autorzy:
Kuczok, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2120013.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
God
jokes
semantic script
taboo
religion
knowledge resources
Opis:
According to the Bible, a disrespectful use of God’s name may be perceived as blasphemous or at least profane. In order to avoid the risk of violating that religious and linguistic taboo, sensitive language users representing the Judeo-Christian world have developed various euphemistic ways of referring to God. On the other hand, however, jokes that include God’s name and laugh at him are not uncommon in Western culture. Assuming a linguistic-semantic perspective, the present paper examines a group of “God jokes”, which are jokes that contain God’s name and were tagged with the word god in the collection entitled “The best god jokes”, published on the website unijokes.com. The aim of the study is to identify the place and role of God’s name in the semantic script of “God jokes”, or in other words, to check “how much” God there really is in the text of jokes that are supposed to laugh at God, potentially violating the religious taboo. Following the General Theory of Verbal Humor (Raskin and Attardo 1991; Attardo 2001), the use of God’s name is analyzed in the knowledge resources of the semantic script of a joke: the target, the script opposition, the situation, the narration, and the language.
Źródło:
Linguistica Silesiana; 2022, 43; 157-172
0208-4228
Pojawia się w:
Linguistica Silesiana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kontemplacja i ekspresja - Śakuntala Kalidasy według Jerzego Grotowskiego
Autorzy:
Kołdrzak, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/973938.pdf
Data publikacji:
2012-06-01
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
Jerzy Grotowski
Natya Shastra / Natjaśastra
Sakuntala / Śakuntala
theatre anthropology / konwencja teatralna
philosophy of the theatre / filozofia teatru
theatre convention
rhythm / rytm
score / partytura
script / scenopis
Opis:
Kalidas’s Sakuntala, which was presented by Jerzy Grotowki in the Theatre of 13 Rows nearly fifty years ago, has entered history not only as one of successiveWestern stage versions of this famous Indian drama, but primarily as a benchmark of Grotowski’s troupe’s theatrical exploration and examination of a new paradigm of acting technique. Both the manner of developing Kalidas’s original text (the prologue containing the Shiva mantra, the reduction of the action to the love story, the bipartite structure of the action - reflecting sensual and metaphysical experience - the tripartite structure of each of these parts, the addition to the play’s script of fragments from the Manusmriti and Kamasutra and songs and a recitation addressed to Shiva), as well as the manner of staging (the spatial organisation around a Shiva lingam, the environmental space) and the acting technique indicate Grotowski’s conscious reference to Indian tradition related to Shiva, and to the tantric conception of the dance of Shiva and Parwati. It would seem that in Grotowski’s vision the intention of expressing and experiencing a transformation, through theatre, of subjectivity (the character, the actor and the spectator) from temporal to transcendental, psychological to ecstatic, is dominant. It would also seem that the dynamic of such a transformation was central to the concept of ‘secular ritual’ and to Grotowski’s later theatre productions, which from the viewpoint of history designated a new theatrical convention.
Źródło:
Kultura i Społeczeństwo; 2012, 56, 2; 21-52
2300-195X
Pojawia się w:
Kultura i Społeczeństwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies