Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "therapy/treatment" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Aktualne zasady terapii stwardnienia rozsianego
    Current therapy of multiple sclerosis
    Autorzy:
    Bartosik-Psujek, Halina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1058865.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    stwardnienie rozsiane
    leczenie rzutu
    terapia immunomodulująca
    terapia immunosupresyjna
    leczenie
    objawowe
    multiple sclerosis
    treatment of relapse
    immunomodulatory therapy
    immunosuppressive therapy
    symptomatic
    treatment
    Opis:
    Multiple sclerosis (MS) is an autoimmune disease of the nervous system leading to irreversible disability. The currently used therapies in MS include treatment of relapse, disease-modifying therapies and symptomatic therapy. Steroid treatment is used for therapy of relapse. For disease-modifying therapies three different interferon beta products (IFN), glatiramer acetate (GA), natalizumab and mitoxantrone are approved. All those agents significantly reduce disease activity and delay the increase of disability in relapsing-remitting MS. The highest efficacy for IFN was shown in a very early phase of disease. Natalizumab represents the second-line therapy and is used for the ineffectiveness of IFN or GA treatment, in particular in the MS with frequent relapses. Mitoxantrone is approved for reducing neurologic disability and/or the frequency of clinical relapses in patients with worsening relapsing-remitting or secondary progressive MS. Symptomatic treatment includes spasticity, pain, fatigue, bladder dysfunction, depression and cognitive impairment therapies.
    Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM) jest autoimmunologiczną chorobą układu nerwowego prowadzącą do nieodwracalnego kalectwa. Obecnie ordynowana terapia w SM obejmuje leczenie ostrego rzutu choroby, stosowanie leków immunomodulujących wpływających na naturalny przebieg schorzenia oraz leków objawowych eliminujących lub zmniejszających dodatkowe objawy towarzyszące stwardnieniu rozsianemu. W leczeniu rzutu choroby stosuje się sterydoterapię. Standardowy schemat podawania to 500 lub 1000 mg metyloprednizolonu przez 3 lub 5 dni. Do leczenia immunomodulującego zostały zaaprobowane preparaty interferonu beta (IFN), octan glatirameru (GA), natalizumab oraz mitoksantron. Wszystkie te preparaty istotnie zmniejszają aktywność choroby (mniejsza częstość rzutów, dłuższe okresy między rzutami, mniejsza liczba zmian w badaniu MRI) oraz opóźniają powstawanie niesprawności u chorych. Największą skuteczność IFN wykazano u chorych z postacią rzutowo-remisyjną przy rozpoczęciu leczenia w najwcześniejszym okresie choroby. Natalizumab jest lekiem drugiego rzutu, zalecanym w przypadku nieskuteczności leczenia IFN lub GA, szczególnie w SM z częstymi rzutami choroby. Podobne zastosowanie ma mitoksantron, rekomendowany do leczenia pacjentów z szybko postępującą niesprawnością i częstymi rzutami oraz w postaci wtórnie postępującej. Inne leki immunosupresyjne nie mają rejestracji do stosowania w SM, ponadto ograniczeniem terapii immunosupresyjnych są poważne działania niepożądane. W leczeniu objawowym stosuje się preparaty zmniejszające spastyczność, ból, zmęczenie, zaburzenia w oddawaniu moczu, depresję czy zaburzenia poznawcze.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2009, 9, 2; 126-131
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rys historyczny leczenia raka piersi
    Historic perspective of breast cancer treatment
    Autorzy:
    Pietrzyńska, Tatiana
    Podwińska, Ewa
    Olejek, Anita
    Turek, Sebastian
    Mazur, Jakub
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/908438.pdf
    Data publikacji:
    2007
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    breast cancer
    chemotherapy
    history
    hormone therapy
    radiotherapy
    surgical techniques
    treatment
    Opis:
    The authors took interest in historical aspects of treatment of breast cancer over past centuries. The first mentions of breast tumours or lumps appeared in Egyptian writings 3 thousand years ago. Etymology of the word “cancer” was explained by Paul of Egina by the resemblance of blood-engorged veins adjacent to breast tumour to crab legs. Ancient doctors not only diagnosed this disease, but also made attempts at treating it. Roman doctors considered breast cancer as a local disease and treated it by radical excision, including pectoral muscle. Greek doctor, Galen, was the first to consider breast cancer as a systemic disease and tried to treat it conservatively using herbal extracts of mandrake and cabbage. Cessation of progress of medicine characteristic for the Middle Ages resulted in a dramatic reduction in the scope of surgical techniques available. A renewed interest in science, including a return to Galen’s theory and ancient surgical techniques, took place in the Renaissance. At this time, European surgeons – Ambroise Paré, Wilhelm Fabry, Jacques Guillemen and others – made ever bolder attempts at surgical treatment of breast tumour. The XVIII century witnessed further progress of medical science, while the work by William and John Hunter enabled a better understanding of structure and principles of function of the lymphatic system. The XIX century is marked by tremendous progress in surgery, including surgical treatment of malignant tumours. Introduction of ether anaesthesia in 1846 by William T. Morton, paved the way for implementation of general anaesthesia in clinical practice. Subsequent achievements of this epoch were: understanding of aseptic and antiseptic principles and examination of tissues using a microscope. The XIX century was also marked by a search of non-surgical modalities of treatment of malignant breast tumours. In 1895 Emile Grubbe was the first to use radiotherapy after mastectomy. The XX century witnessed a tremendous progress of all hitherto available diagnostic and therapeutic techniques used in the management of patients with breast cancer, particularly those based on molecular biology and gene therapy.
    Autorów pracy zainteresowała historia leczenia raka piersi. Pierwsze wzmianki o występowaniu guzów piersi pojawiły się w piśmiennictwie egipskim przed trzema tysiącami lat. Etymologię określenia „rak” opisywał Paweł z Eginy, wyjaśniając, że żyły wokół guza są wypełnione i napięte niczym odnóża kraba. Lekarze epoki starożytnej nie tylko rozpoznawali tę chorobę, ale też podejmowali próby jej leczenia. Medycy rzymscy uważali, że rak piersi jest chorobą miejscową, a w leczeniu jej stosowano radykalne wycięcie guza wraz z mięśniem piersiowym. Galen, lekarz grecki, traktował raka piersi jako chorobę uogólnioną i podejmował próby leczenia zachowawczego za pomocą wyciągów ziołowych z mandragory i kapusty. Średniowiecze charakteryzowało się zahamowaniem rozwoju medycyny, co skutkowało drastycznym ograniczeniem metod leczenia chirurgicznego. Ponowny rozkwit nauk przyrodniczych, w tym także powrót do teorii Galena i technik chirurgicznych, nastąpił dopiero w epoce renesansu. W tym czasie europejscy chirurdzy - Ambroise Pare, Wilhelm Fabry, Jacques Guillemen i inni - coraz odważniej podejmowali próby operacyjnego leczenia guzów piersi. Wiek XVIII przyniósł dalszy rozwój wiedzy medycznej, a dzięki pracom Williama i Johna Hunterów poznano budowę i zasady funkcjonowania układu limfatycznego. Wiek XIX charakteryzował się szczególnymi dokonaniami w zakresie rozwoju chirurgii, w tym także guzów nowotworowych. Dzięki zastosowaniu po raz pierwszy w 1846 roku przez Williama T. Mortona anestezji eterowej wdrożono do praktyki klinicznej metody znieczulania ogólnego. Kolejnymi osiągnięciami tej epoki było poznanie zasad aseptyki i antyseptyki oraz nabycie umiejętności oceny tkanek z użyciem mikroskopu. W XIX wieku poszukiwano również innych, poza chirurgicznymi, metod leczenia złośliwych guzów piersi. W 1895 roku Emile Grubbe zastosował pierwszą radioterapię po mastektomii. Wiek XX przyniósł doskonalenie wszystkich dotychczas stosowanych metod diagnostyki i leczenia raka piersi, ze szczególnym uwzględnieniem biologii molekularnej i terapii genowej.
    Źródło:
    Ginekologia Onkologiczna; 2007, 5, 4; 208-217
    1731-5379
    Pojawia się w:
    Ginekologia Onkologiczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kluczowe problemy procesu leczenia raka błony śluzowej trzonu macicy w świetle wspólnych ustaleń ESMO, ESGO i ESTRO z grudnia 2015 roku
    Key problems in the treatment of endometrial cancer in the light of ESMO-ESGO-ESTRO Consensus of December 2015
    Autorzy:
    Kryniewska, Katarzyna
    Sznurkowski, Jacek Jan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1029913.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adjuvant treatment
    endometrial cancer
    radiation therapy
    recommendations
    surgical treatment
    leczenie adiuwantowe
    leczenie chirurgiczne
    radioterapia
    rak endometrium
    rak trzonu macicy
    rekomendacje
    Opis:
    In December 2015, representatives of the European Society for Medical Oncology (ESMO), the European Society of Gynaecological Oncology (ESGO) and the European Society for Radiotherapy and Oncology (ESTRO) gathered to achieve a consensus on the current diagnostic methods as well as surgical and adjuvant treatment in endometrial cancer. During the conference, a multipage document identifying the key diagnostic and therapeutic problems, containing current findings together with the level of their scientific credibility was developed, followed by presenting expert consensus achieved by voting as well as a summary of evidence supporting each recommendation. The aim of the paper was to summarize the current ESMO, ESGO and ESTRO expert guidelines for a Polish reader in the absence of national recommendations on the diagnosis and treatment of endometrial cancer. The minimum (essential) preoperative management involves: clinical examination, including inguinal examination, speculum examination, bimanual examination, rectal examination, abdominal and transvaginal ultrasound, and, if indicated, transrectal ultrasound as well as risk assessment for Lynch syndrome if no ovariectomy is planned in FIGO stage I patients under the age of 45. A simple hysterectomy with the removal of the adnexa is the primary surgical protocol. Systematic lymphadenectomy involving pelvic and para-aortic lymph nodes should be performed in all patients (regardless of the histopathological type) with apparent FIGO stage IIIA, IIIB and FIGO stage II as well as in non-endometrioid apparent FIGO stage I cancers. In FIGO stage I endometrioid cancer, depending on the histopathological grade and the invasiveness, which is measured by myometrial invasion (MI), patients should be stratified into three preoperative risk groups: low risk – G1/G2 and MI < 50%, where systematic lymphadenectomy is not needed; intermediate risk – G1/G2, MI > 50% or G3, MI < 50%, where lymphadenectomy can be considered; high risk – G3 and MI > 50%, where lymphadenectomy is obligatory. The excision of the greater omentum should be performed only in serous cancer and carcinosarcoma. Stratification of patients for adjuvant treatment is based on pathological features, such as grading, MI, FIGO, lymphovascular space invasion. There is an urgent need to adapt the ESMO-ESGO-ESTRO consensus to Polish conditions as well as to develop national recommendations for the diagnosis and treatment of endometrial cancer.
    W grudniu 2015 roku przedstawiciele Europejskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej (European Society for Medical Oncology, ESMO), Europejskiego Towarzystwa Ginekologii Onkologicznej (European Society of Gynaecological Oncology, ESGO) oraz Europejskiego Towarzystwa Radioterapii i Onkologii (European Society for Radiotherapy and Oncology, ESTRO) zebrali się w celu opracowania wspólnego stanowiska dotyczącego aktualnych metod diagnostyki, leczenia operacyjnego i uzupełniającego raka błony śluzowej trzonu macicy. W trakcie konferencji powstał wielostronicowy dokument, w którym zidentyfikowano kluczowe problemy diagnostyczno-terapeutyczne, zamieszczono aktualne wyniki badań wraz z oceną poziomu ich wiarygodności naukowej, a następnie zaprezentowano ustalone w drodze głosowania wspólne stanowisko ekspertów z określeniem siły zaleceń i uzasadnieniem. Celem niniejszej pracy było syntetyczne przedstawienie aktualnych zaleceń ekspertów ESMO, ESGO i ESTRO polskiemu czytelnikowi w sytuacji braku krajowych rekomendacji dotyczących diagnostyki i leczenia raka błony śluzowej trzonu macicy. Minimalne (niezbędne) postępowanie przedoperacyjne obejmuje: badanie kliniczne, w tym ocenę pachwin, badanie we wziernikach, badanie dwuręczne, badanie per rectum, badanie ultrasonograficzne jamy brzusznej i przezpochwowe, a jeśli są wskazania – badanie ultrasonograficzne transrektalne, jak również ocenę ryzyka zespołu Lyncha, gdy nie planuje się usuwać jajników kobietom z FIGO I przed 45. rokiem życia. Podstawowy protokół operacyjny to proste wycięcie macicy wraz z przydatkami. Limfadenektomia systematyczna obejmująca węzły miedniczne i okołoaortalne powinna zostać wykonana u wszystkich pacjentek (niezależnie od typu histopatologicznego) z prawdopodobnym FIGO IIIA, IIIB i FIGO II oraz w rakach nieendometrioidalnych FIGO I. W raku endometrioidalnym FIGO I, w zależności od stopnia zróżnicowania histopatologicznego (gradingu) i inwazyjności nowotworu, mierzonej głębokością naciekania mięśniówki (myometrial invasion, MI), pacjentki podzielono na trzy przedoperacyjne grupy ryzyka: grupa o niskim ryzyku – G1/G2 i MI < 50%, w której można odstąpić od limfadenektomii systematycznej; grupa o pośrednim ryzyku – G1/G2, MI > 50% lub G3, MI < 50%, w której limfadenektomię można rozważyć; grupa wysokiego ryzyka – G3 i MI > 50%, w której limfadenektomia powinna być wykonywana obligatoryjnie. Wycięcie sieci większej należy wykonać wyłącznie w raku surowiczym i w mięsakoraku. Stratyfikacja chorych do leczenia adiuwantowego opiera się na cechach patologicznych, takich jak grading, MI, FIGO, inwazyjność przestrzeni limfatycznej. Adaptacja ustaleń konsensusu ESMO, ESGO i ESTRO do warunków polskich oraz stworzenie krajowych rekomendacji diagnostyki i leczenia raka endometrium jest pilną potrzebą.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2016, 14, 3; 145-155
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dzienny Ośrodek Terapeutyczny dla Młodzieży - struktura, oferta, perspektywy
    Day Therapy Unit for Adolescents – structure, activity profile and perspectives
    Autorzy:
    Kropiwnicki, Paweł
    Rakoczy, Jarosław
    Marcjanik, Grażyna
    Sakwa, Iza
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945531.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    community psychiatry
    leczenie przewlekłe
    long-term treatment
    oddział dzienny
    psychiatria młodzieżowa
    psychiatria środowiskowa
    rehabilitacja społeczna
    social rehabilitation
    day therapy unit
    developmental-age psychiatry
    Opis:
    The paper presents principles of functioning of the Day Therapy Unit for Adolescents, acting as a day-care unit of the Central Clinical Hospital of the Medical University in Lodz. Topics discussed include: history, structure, principles of selection of patients, diagnostic and therapeutic modalities implemented. Extensively presented are therapeutic perspectives and principles of collaboration with the school most patients attend. In-depth described are yearlong and holiday activities of the Unit, as well as benefits for young patients it provides. The role of staff members is discussed, with particular emphasis on that of nurses, who are at the first line of contact with patients. The aim of activity of the Day Therapy Unit is diagnosis and comprehensive therapy of adolescents with mental and emotional disorders, as well as preparation of young patients and their families for independent functioning in everyday environment. Therapeutic modalities implemented include pharmacotherapy, individual and group psychotherapy, occupational therapy, psychoeducation and systemic family therapy. Therapeutic approach is systemic and comprehensive, while work with entire families is considered of paramount importance and treatment of choice. Most patients attend the 56th secondary school in Lodz and academic activities continue at our facility. The authors intend to share their experience in working with adolescent patients in the scope of a day therapy psychiatric unit and to highlight the role of a close family- and school-oriented collaboration in social rehabilitation of young patients with mental disorders.
    W pracy przedstawiono zasady funkcjonowania Dziennego Ośrodka Terapeutycznego dla Młodzieży (DOT), funkcjonującego jako młodzieżowy oddział dzienny Centralnego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi (CSK UM). Omówiono historię, strukturę, zasady kwalifikacji pacjentów, metody diagnostyki i leczenia. Szeroko przedstawiono perspektywę terapeutyczną i zasady współpracy ze szkołą, w której uczy się większość pacjentów DOT-u. Opisano szczegółowo ofertę całoroczną i wakacyjną Ośrodka oraz korzyści z jego istnienia dla młodych pacjentów. Przedstawiono role, w jakich występują członkowie personelu, z podkreśleniem roli i pozycji pielęgniarek stanowiących pierwszą linię kontaktu z pacjentem. Celem działalności placówki jest prowadzenie diagnostyki i kompleksowej terapii młodzieży z zaburzeniami psychicznymi i emocjonalnymi oraz przygotowanie młodych pacjentów i ich rodzin do samodzielnej aktywności życiowej. Prowadzona jest w niej farmakoterapia, psychoterapia indywidualna, grupowa, terapia zajęciowa, psychoedukacja i systemowa terapia rodzin. Podstawowym podejściem terapeutycznym jest podejście systemowe, a praca z całą rodziną jest postępowaniem z wyboru. Większość podopiecznych Ośrodka jest jednocześnie uczniami LVI LO w Łodzi, a zajęcia szkolne odbywają się w większości na terenie Ośrodka. Celem niniejszego opracowania jest podzielenie się doświadczeniami z pracy z pacjentem młodzieżowym w warunkach dziennego oddziału psychiatrycznego oraz podkreślenie roli współpracy z rodziną i szkołą w rehabilitacji społecznej młodych pacjentów z problemami psychicznymi.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2008, 8, 1; 41-45
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czy mamy skuteczny lek w leczeniu bakteryjnych zakażeń górnych dróg oddechowych o mnogiej lokalizacji?
    Is there a cure for bacterial infections of the upper respiratory tract with multiple locations?
    Autorzy:
    Makowska, Magdalena
    Sybilski, Adam J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1033121.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    amoxicillin with clavulanic acid
    children
    rational antibiotic therapy
    treatment
    upper respiratory tract infections
    infekcje górnych dróg oddechowych
    racjonalna antybiotykoterapia
    amoksycylina z kwasem klawulanowym
    leczenie
    dzieci
    Opis:
    Upper respiratory tract infections (often with multiple locations) are a common problem, especially in the GP’s office. These infections account for about 50–60% of all community-acquired infections and are the most common cause of fever in infants and young children. Most are viral infections. Bacterial factors are S. pneumoniae, H. influenzae and M. catarrhalis. The basic procedure is a detailed medical anamnesis, a careful examination and determination of the likely aetiology of the infection. The decision to empirically treat the infection is generally based on the initial differential diagnosis, without the need for a microbiological examination. In case of a viral infection, a symptomatic treatment is sufficient. In the case of suspected bacterial aetiology, is bacteriological confirmation is not suitable, but empirical antibiotic therapy should be implemented. Physicians must pay attention particularly to compliance. Without compliance the treatment generally fails. Currently, physicians have antibiotics (such as amoxicillin with clavulanic acid) which in terms of efficiency and safety are almost ideal drugs. Among the features of an ideal antibiotics we may find: spectrum of effect covering the most common pathogens, efficiency, bioavailability, multiple dosage form, safety, availability and a low cost of treatment. In case of complications or failure of the therapy the exact aetiology should be determined (bacteriological, virological, mycological examination) and hospitalisation should be considered. Following and respecting such scheme of behaviour may contribute to a faster and more efficient treatment of the upper respiratory tract infections, decrease the number of complications, which is equally important, and reduce direct and indirect costs of the therapy.
    Infekcje górnych dróg oddechowych (nierzadko z mnogą lokalizacją) są częstym problemem, zwłaszcza w gabinecie lekarza rodzinnego. Infekcje te stanowią około 50–60% wszystkich zakażeń pozaszpitalnych, będąc główną przyczyną gorączki u niemowląt i małych dzieci. Zazwyczaj są to infekcje wirusowe, z bakteryjnych czynników przeważają S. pneumoniae, H. influenzae oraz M. catarrhalis. Podstawowym postępowaniem jest szczegółowa analiza wywiadu, dokładne badanie przedmiotowe pacjenta i ustalenie prawdopodobnej etiologii infekcji. Decyzja o wdrożeniu leczenia z reguły bazuje na wstępnym różnicowym rozpoznaniu – nie ma konieczności wykonywania dokładnego badania mikrobiologicznego. W przypadku zakażenia wirusowego wskazane i wystarczające jest leczenie objawowe. W razie podejrzenia etiologii bakteryjnej (na co wskazują charakterystyczne objawy podmiotowe i przedmiotowe lub ewentualne badania laboratoryjne) nie jest wskazane potwierdzanie bakteriologiczne, należy natomiast wdrożyć antybiotykoterapię empiryczną. Lekarz musi zwrócić szczególną uwagę na przestrzeganie przez pacjenta zaleceń lekarskich (compliance) – jego brak jest najczęstszą przyczyną niepowodzenia terapii. Obecnie lekarze dysponują antybiotykami (np. amoksycylina z kwasem klawulanowym), które pod względem skuteczności i bezpieczeństwa są lekami niemal idealnymi. Spośród właściwości idealnego antybiotyku należy wymienić: spektrum działania obejmujące najczęstsze patogeny, skuteczność, dobrą biodostępność, wiele postaci leku, bezpieczeństwo, dostępność i niskie koszty leczenia. W przypadku wystąpienia powikłań lub niepowodzenia terapii trzeba ustalić dokładną etiologię (badanie bakteriologiczne, wirusologiczne, mikologiczne) oraz rozważyć leczenie w warunkach szpitalnych. Przestrzeganie takiego schematu postępowania może przyczynić się do szybszej i skuteczniejszej terapii infekcji górnych dróg oddechowych, zmniejszenia liczby powikłań oraz redukcji kosztów bezpośrednich i pośrednich choroby.
    Źródło:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2014, 10, 2; 128-136
    1734-1531
    2451-0742
    Pojawia się w:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Co wpływa na osiągnięcie kontroli astmy?
    What determines achieving asthma control?
    Autorzy:
    Mikołajczyk, Joanna
    Grzelewska-Rzymowska, Iwona
    Kroczyńska-Bednarek, Jadwiga
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031186.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    GINA
    asthma control
    asthma management guidelines
    asthma treatment
    factors determining asthma control
    therapy compliance
    kontrola astmy
    wytyczne postępowania w astmie
    gina
    leczenie astmy
    przestrzeganie
    zaleceń
    czynniki wpływające na kontrolę astmy
    Opis:
    According to current asthma management guidelines, achieving and maintain asthma control is the main goal of asthma treatment. GINA 2006 defines five steps of intensity of asthma treatment and selection of treatment options is made on the basis of asthma control level. It is recommended using reliever medication and asthma control medication as asthma pharmacotherapy. On account of the key role of airway inflammation in pathogenesis of asthma inhaled corticosteroids are the most effective anti-inflammatory medication for asthma treatment. The GOAL study shows that the majority of patients were able to achieve asthma control. However, despite the availability of very effective medications in some patients asthma remains poorly controlled. There is opinion that successful treatment in asthma is not only provided with appropriate pharmacotherapy. Report GINA pays attention to importance of close partnership between doctor and patient, self-management education and creation written self-management action plan in achieving asthma control. Reasons for uncontrolled asthma are numerous. The main cause is patient non-compliance with therapy and may be split into drug-dependent and drug-independent nonadherence. There are also other factors which may contribute to asthma symptoms and exacerbations including allergen exposure, comorbid conditions and active and passive smoking. Recognition and elimination these factors reduce need for medication and improve asthma control.
    Według aktualnych wytycznych postępowania w astmie osiągnięcie i utrzymanie kontroli astmy stanowi główny cel leczenia tej choroby. GINA 2006 określa pięć stopni intensywności leczenia, a wybór jednego z nich uzależnia od stopnia kontroli astmy. W jej leczeniu zaleca się stosowanie leków rozszerzających oskrzela oraz leków kontrolujących chorobę. Ze względu na kluczową rolę zapalenia toczącego się w drogach oddechowych w patogenezie astmy, wziewne glikokortykosteroidy są najskuteczniejszymi lekami przeciwzapalnymi w terapii tego schorzenia. Jak wykazało badanie GOAL, kontrolę choroby można osiągnąć u większości pacjentów. Niemniej, mimo dostępności skutecznych leków kontrolujących astmę, u niektórych chorych nie udaje się jej w pełni kontrolować, dlatego osiągnięcie sukcesu terapeutycznego u chorych nie zależy jedynie od stosowania adekwatnego leczenia. Duże znaczenie w uzyskaniu kontroli astmy przypisuje się współpracy lekarza z pacjentem, edukacji chorych w zakresie samokontroli objawów i opracowaniu indywidualnego planu działania w astmie. Przyczyn braku kontroli choroby jest wiele. Główny powód stanowi nieprzestrzeganie zaleceń lekarskich przez chorych na astmę, które dzielą się na zależne i niezależne od leczenia. Ponadto istnieje wiele czynników indukujących objawy i zaostrzenia astmy. Należą do nich między innymi narażenie na alergeny, współwystępowanie innych chorób, czynne lub bierne palenie tytoniu. Identyfikacja i eliminacja tych czynników pozwala zmniejszyć zapotrzebowanie na leki i wpływa na poprawę kontroli choroby.
    Źródło:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2009, 5, 2; 83-90
    1734-1531
    2451-0742
    Pojawia się w:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies