Temat: therapeutic - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Stosowanie azytromycyny w praktyce ambulatoryjnej
Azithromycin in outpatient setting
Autorzy:: Adamek, Brygida
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032234.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: azytromycyna
badanie retrospektywne
praktyka ambulatoryjna
antybiotykoterapia empi‑
ryczna
adherencja terapeutyczna
therapeutic adherence
Opis:: Introduction: Azithromycin, broad spectrum macrolide antibiotic with familiar therapeutic schedule has been commonly used in outpatient clinical practice in patients over 2 years. The aim of the study was to gain the data of azithromycin preparations usage, focusing on the causes resulting in final therapeutic decisions. Material and method: Project had been realized as a retrospective survey based on documented cases of azithromycin therapies realized in outpatient setting. The demographic and anamnestic data were collected, as: diagnosis made, therapeutic schedule, causes of such decisions, eventually recommended control visit and patient’s therapeutic adherence. Data obtained were statistically analysed with Statistica 9.0 PL software. Results: The 27 850 cases of azithromycin usage in patients over 2 years were analysed. The main indications for azithromycin therapy were the respiratory tract infections, probability of bacterial aetiology. The decisions were made mostly upon clinical examination. In about 20% of cases azithromycin was used as a second one antibiotic. One third of cases were not recommended the control visit, but from the rest only about 70% were realized. Almost 96% of patients did not realized the treatment according to recommended schedule despite the mostly well treatment tolerance. Conclusions: 1) In outpatient clinical practice azithromycin is used mainly as an antibiotic of first choice, mostly in respiratory tract infections, despite epidemiological data suggesting their mainly viral aetiology. 2) The common practice is an empirical azithromycin recommendation, judged as a highly effective therapy. 3) Except of good tolerance and familiar treatment schedule, almost all of patients did not realized the treatment completely. 4) The knowledge of rational antibiotics usage should be widely propagated in Polish community.
Wstęp: Azytromycyna, antybiotyk makrolidowy o szerokim spektrum aktywności i dogodnym sposobie dawkowania, jest powszechnie stosowana w praktyce ambulatoryjnej we wszystkich grupach wiekowych powyżej 2. roku życia. Celem badania było zebranie danych na temat ambulatoryjnego stosowania preparatów azytromycyny w aspekcie przyczyn, które składają się na ostateczne decyzje terapeutyczne. Materiał i metoda: Projekt zrealizowano w formie retrospektywnego ankietowego badania, opartego na udokumentowanych przypadkach leczenia azytromycyną w warunkach ambulatoryjnych. Zebrano dane demograficzne oraz anamnestyczne: rozpoznanie choroby, zastosowany schemat terapeutyczny, przyczyny podjętej decyzji, ewentualną realizację wizyty kontrolnej i zakres adherencji terapeutycznej. Otrzymane dane poddano analizie statystycznej za pomocą programu Statistica 9.0 PL. Wyniki: Analizie poddano 27 850 przypadków leczenia azytromycyną pacjentów powyżej 2. roku życia. Wskazania do leczenia azytromycyną obejmowały głównie schorzenia układu oddechowego o prawdopodobnie bakteryjnej etiologii. Większość kuracji zlecano na podstawie obrazu klinicznego. W około 20% przypadków azytromycynę włączono jako antybiotyk II rzutu. Jedna trzecia przypadków nie wymagała wizyty kontrolnej, natomiast spośród zaleconych zrealizowano około 70%. Prawie 96% chorych nie zastosowało leczenia zgodnie z zaleconym schematem pomimo na ogół dobrej tolerancji leku. Wnioski: 1) W praktyce ambulatoryjnej azytromycyna stosowana jest głównie jako antybiotyk pierwszego rzutu, przede wszystkim w schorzeniach układu oddechowego, pomimo danych epidemiologicznych wskazujących na głównie wirusową etiologię tych schorzeń. 2) Powszechną praktyką jest empiryczne włączanie leczenia azytromycyną, postrzeganą jako lek wysoce skuteczny. 3) Pomimo dobrej tolerancji leku i łatwego sposobu dawkowania niemal wszyscy pacjenci nie zrealizowali w pełni zaleconej kuracji. 4) Wiedza z zakresu racjonalnego stosowania antybiotyków powinna być w polskim społeczeństwie szeroko propagowana.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2012, 8, 2; 111-119
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Stosowanie loratadyny w leczeniu ambulatoryjnym pacjentów od 2. do 18. roku życia
The use of loratadine in the therapy of ambulatory patients aged from 2 to 18 years
Autorzy:: Wyskida, Magdalena
Chudek, Jerzy
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1031006.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: children
efficacy
loratadine
therapeutic indications
tolerance
tolerancja
loratadyna
dzieci
wskazania terapeutyczne
skuteczność
Opis:: Background: Loratadine, a histamine H1 receptor antagonist of II generation, is used in allergic diseases therapy in adults and children older than 2 years. The aim of this study was to analyse the therapeutic indications, efficacy and tolerance of loratadine in the outpatient paediatric population. Material and methods: Forty-four thousand seven hundred and thirty patients aged 2-18 years, treated with loratadine participated in the survey. Results: Indications for loratadine were: chronic allergic (23%) or seasonal (52.5%) rhinitis, chronic idiopathic urticaria (15%), acute respiratory tract infections (3.9%), asthma (1.9%), atopic dermatitis (1.9%), acute urticaria (1.4%) and nasal polyps (0.4%). Syrup was most commonly used in children younger than 12 years with body mass below 30 kg (48.8%), while tablets – mainly in bigger children (in 65.5% of children younger than 12 years with body mass over 30 kg and in 98.2% aged 13-18 years). Ninety-seven point four percent patients followed the therapeutic recommendations during the follow-up. In the remaining group (2.6%) were using drug irregularly, discontinued treatment after symptoms subsided or due to adverse reaction. Loratadine was effective (at least moderate improvement achieved) in 94.6% patients with seasonal allergic rhinitis, in 90.3% cases with chronic allergic rhinitis and 87.8% with chronic idiopathic urticaria. Intolerance was found in 9% of patients, most often in children younger than 12 years with body mass below 30 kg (18.1%). Conclusions: 1) Loratadine is mainly used in children for therapy of seasonal allergic rhinitis. 2) It is effective in seasonal and chronic allergic rhinitis and chronic idiopathic urticaria therapy. 3) The symptoms of intolerance are most common in young children.
Wstęp: Loratadyna, antagonista receptora histaminowego H1 II generacji, jest stosowana w leczeniu chorób alergicznych u dorosłych i dzieci od 2. roku życia. Celem badania była analiza struktury wskazań terapeutycznych, skuteczności i tolerancji preparatów loratadyny stosowanych ambulatoryjnie w populacji pediatrycznej. Materiał i metody: W badaniu ankietowym wzięło udział 44 730 pacjentów w wieku od 2 do 18 lat, leczonych preparatami loratadyny. Wyniki: Preparaty loratadyny stosowano z powodu alergicznego przewlekłego (23%) lub sezonowego (52,5%) nieżytu nosa, przewlekłej pokrzywki idiopatycznej (15%), ostrego zakażenia układu oddechowego (3,9%), astmy oskrzelowej (1,9%), atopowego zapalenia skóry (1,9%), ostrej pokrzywki, również polekowej (1,4%), oraz polipów błony śluzowej nosa (0,4%). U dzieci do 12. roku życia z masą ciała <30 kg najczęściej stosowano syrop (48,8%), u dzieci większych głównie tabletki (u 65,5% dzieci do 12. roku życia z masą ciała >30 kg i u 98,2% w wieku 13-18 lat). Podczas wizyty kontrolnej 97,4% pacjentów zażywało lek zgodnie z zaleceniami. Pozostali (2,6%) stosowali lek nieregularnie, odstawili lek po ustąpieniu objawów lub z powodu działań niepożądanych. Preparaty loratadyny były skuteczne (uzyskano co najmniej umiarkowaną poprawę) u 94,6% pacjentów z sezonowym alergicznym nieżytem nosa, 90,3% pacjentów z przewlekłym alergicznym nieżytem nosa i 87,8% z przewlekłą pokrzywką idiopatyczną. Nietolerancję stwierdzono u 9% leczonych, najczęściej u dzieci <12. roku życia z masą ciała <30 kg (18,1%). Wnioski: 1) U dzieci preparaty loratadyny są stosowane głównie w terapii alergicznego sezonowego nieżytu nosa. 2) Wykazują skuteczność w leczeniu alergicznego sezonowego i przewlekłego nieżytu nosa oraz przewlekłej pokrzywki idiopatycznej. 3) Objawy nietolerancji są najczęstsze u małych dzieci.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 4; 389-393
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Program leczenia zaburzeń odżywiania w oddziale psychiatrycznym dla młodzieży – refleksje i dylematy po 20 latach doświadczeń
Program for eating disorders treatment in the Department of Child and Adolescent Psychiatry – comments and dilemmas after 20 years of experience
Autorzy:: Żechowski, Cezary
Namysłowska, Irena
Jakubczyk, Antoni
Siewierska, Anna
Bażyńska, Anna Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/945280.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: adolescents
anoreksja
anorexia
bulimia
eating disorders
młodzież
programy terapeutyczne
therapeutic programs
zaburzenia jedzenia
Opis:: This article presents the program for eating disorders treatment in the Department of Child and Adolescent Psychiatry. At the beginning there is a description of history of eating disorders treatment, the dilemmas connected with the need of restricting patients’ rights by introducing behavioural programs, which have led to the decrease of the number of deaths in a group of patients with anorexia, as well as the development of therapeutic programs, from the strictly behavioural to milder and more flexible ones. The authors present their own experiences of almost 20 years of treating eating disorders in the Department of Child and Adolescent Psychiatry. They describe the establishment and the improvements of the therapy program, which includes behavioural program, pharmacotherapy and broadly meaning psychotherapeutic treatment. They point out the importance of consistent effort taken by the entire therapeutic team (psychiatrists, nurses, psychologists, and teachers), the need of being strict and absolutely consistent throughout the entire program, and the meaning of patients’ engagement (for example by getting their written agreement and consulting with them the mięplanned changes to the program). The authors talk about the role of cooperating with the patients’ families and present the most common problems appearing during the program like the lack of the expected weight gain, the divergence between the weight gain and the patients’ psychological changes, or treating patients claiming to be vegetarians. Finally the authors also mention attempts to adapt the behavioural programs to the increasing number of uncommon eating disorders cases.
Artykuł jest prezentacją programu leczenia zaburzeń jedzenia w Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży IPiN w Warszawie. Na wstępie omówione zostały historia leczenia zaburzeń jedzenia, dylematy związane z koniecznością ograniczania praw pacjentów przy stosowaniu programów behawioralnych, których wprowadzenie doprowadziło do spadku śmiertelności w grupie pacjentek z anoreksją, oraz rozwój programów terapeutycznych od ściśle behawioralnych w kierunku łagodniejszych i bardziej elastycznych. Następnie autorzy przedstawiają własne, kilkunastoletnie doświadczenia w leczeniu zaburzeń jedzenia w Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży. Omawiają proces tworzenia i doskonalenia programu terapeutycznego, obejmującego program behawioralny, farmakoterapię i szeroko pojęte oddziaływania psychoterapeutyczne. Wskazują na znaczenie współdziałania całego zespołu terapeutycznego (psychiatrów, psychologów, pielęgniarek i wychowawców), konieczność konsekwencji w realizowaniu programu oraz znaczenie zaangażowania pacjentów w proces leczenia (np. poprzez uzyskiwanie ich pisemnej akceptacji oraz konsultowanie z nimi proponowanych zmian w programie). Omawiane jest znaczenie współpracy z rodzinami pacjentów realizowanej między innymi poprzez systemowe konsultacje rodzinne. Prezentowane są najczęściej pojawiające się problemy w realizacji programu związane np. z brakiem oczekiwanego przyrostu masy ciała, z rozbieżnością między tempem przyrostu masy ciała a zmianami w psychice pacjentek lub z leczeniem pacjentek deklarujących wegetarianizm. Wspomniano również o próbach dostosowania programów behawioralnych do coraz częściej występujących atypowych postaci zaburzeń jedzenia.
Źródło:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 1; 25-30
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Nowe trendy w diagnostyce i terapii raka pierwotnego płaskonabłonkowego pochwy
New trends in the management of primary vaginal squamous cell carcinoma
Autorzy:: Baltzer, Jörg
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/908452.pdf
Data publikacji:: 2007
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: diagnostic and therapeutic strategies
invasive cancer
precancerous lesions
primary squamous cell vaginal cancer
radiotherapy
surgery
Opis:: Primary vaginal cancer is a rare disease constituting approximately 2% of gynaecological malignancies. Most vaginal cancers are in fact metastases from adjacent organs, mostly cervix and vulva and, much less frequently, bladder, sigmoid colon or rectum. Major part (80%) of primary vaginal cancers are squamous cell carcinomas located usually in the upper 1/3 of the vagina. Little is known about aetiology of this tumour. The patients’ age range is wide with preinvasive lesions affecting predominantly the younger age group. VAINlesions are mostly asymptomatic and are first detected by an abnormal PAP-smear. Location of the lesion can be defined by colposcopy. Surgical excision or ablation of atypical epithelium using CO2 laser or radiation therapy are usually highly effective. It is probably unnecessary to treat VAIN 1 and VAIN 2 lesions unless they are persistent. All VAIN 3-lesions should be actively treated. In the case of histologically proven cancer, radiotherapy combining external and internal sources of radiation is the treatment of choice in most centres. In young women the key issue is to prevent radiation-induced castration. Recent studies show that conservative treatment options sparing reproductive and sexual function in young women at an early stage of the disease are feasible and effective. In more advanced stages radiation therapy is indicated, but survival rates obtained are worse than in cervical cancer patients. Tumour morphology, grade and stage are important prognostic factors. Common background factors with no prognostic significance are prior hysterectomy, other gynaecological malignancies and pelvic irradiation. Better understanding of prognostic factors and biologic tumor markers may help to discriminate between low- and high-grade tumours and to develop guidelines for tayloring tumour- and patient-specific therapies.
Pierwotny rak pochwy jest rzadko występującym nowotworem, stanowiącym około 2% wszystkich nowotworów złośliwych narządu rodnego. Większość przypadków raka pochwy to de facto przerzuty z sąsiednich narządów, najczęściej z szyjki macicy, sromu, a rzadziej z pęcherza, okrężnicy esowatej i odbytnicy. Mniej więcej w 80% przypadków jest to rak płaskonabłonkowy, zlokalizowany zazwyczaj w górnej 1/3 pochwy. Etiologia tego nowotworu nie jest do końca poznana. Występuje on u pacjentek w szerokim przedziale wiekowym, przy czym postacie przedinwazyjne stwierdza się głównie u kobiet młodszych. Zmiany typu VAIN (pochwowe nowotworzenie śródnabłonkowe) są zwykle bezobjawowe, najczęściej rozpoznaje się je na podstawie nieprawidłowego wyniku badania cytologicznego metodą Papanicolaou. W celu lokalizacji zmiany wykonuje się badanie kolposkopowe. Do skutecznych metod leczniczych zalicza się chirurgiczne usunięcie zmienionego nabłonka, zabieg przy użyciu lasera CO2 i radioterapię. Leczenie zmian w stadium VAIN 1 i VAIN 2 prawdopodobnie nie jest konieczne, z wyjątkiem przypadków długotrwale utrzymujących się, natomiast zmiany w stadium VAIN 3 należy aktywnie leczyć. W większości przypadków histologicznie potwierdzonego raka pochwy leczeniem z wyboru stosowanym w licznych ośrodkach jest radioterapia z zastosowaniem kombinacji źródeł zewnętrznych i wewnętrznych. Ważnym aspektem terapii, szczególnie u kobiet młodych, jest zapobieganie popromiennej kastracji. Badania wykazały, że nowe strategie terapeutyczne oszczędzające funkcje rozrodcze i płciowe u kobiet w młodszym przedziale wiekowym, u których zdiagnozowano raka płaskonabłonkowego górnej części pochwy we wczesnej fazie choroby, są możliwe do przeprowadzenia i skuteczne. W bardziej zaawansowanym stadium choroby, podobnie jak u pacjentek z rakiem szyjki macicy, wskazana jest radioterapia, jednak uzyskiwane wskaźniki przeżywalności są gorsze niż u chorych na raka szyjki. Ważnymi czynnikami prognostycznymi są: morfologia guza, jego stopień złośliwości i stadium zaawansowania klinicznego. Często cytowane czynniki, niemające znaczenia rokowniczego, obejmują: stan po histerektomii, współistnienie innych nowotworów narządu rodnego i stan po napromienieniu miednicy. Znajomość czynników prognostycznych i rosnąca wiedza o dodatkowych markerach biologicznych mogą być pomocne w różnicowaniu przypadków o wysokiej i niskiej złośliwości oraz w indywidualizacji leczenia, które będzie uwzględniało zarówno potrzeby pacjenta, jak i cechy nowotworu.
Źródło:: Ginekologia Onkologiczna; 2007, 5, 4; 190-199
1731-5379
Pojawia się w:: Ginekologia Onkologiczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Topiramat – przegląd wybranych artykułów
Topiramate – review of selected papers
Autorzy:: Klimek, Andrzej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1053552.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: padaczka
topiramat
farmakokinetyka
skuteczność działania
objawy uboczne
epilepsy
topiramate
pharmacokinetic properties
therapeutic efficacy
adverse events
Opis:: Epilepsy is one of the most wide spread and serious paroxysmal disorders as well as 30% cases of resistant epilepsy. Topiramate (TPM) is one of many drugs of the second generation. Topiramate, a sulfonatesubstituted derivative of the monosacharide D-fructose, has been associated with a broad spectrum of antiepileptic activity. The precise mechanism of TPM is unknown, is considered that TPM produce antiepileptic effects through enhancement of GABA-erge activity, inhibition of kainate/AMAP glutamate receptors, inhibition of voltage- sensitivite sodium and calcium channel, increases in potasium conductance and inhibition of carbonic anhydrase. Oral TPM is rapidly absorbed in patients with epilepsy with a relative bioavailability of near 80%. In many clinical trials, appeareddosages (i.e. 200 mg b.d.) of topiramate as monotherapy or adjunctive therapy were effective in reducing the frequency of seizures in patients with primary generalised tonic-clonic seizures, partial seizures. The cost-utility analysis included direct medical and social services cost in the UK, TPM was predicted to be cost-effective relative to standard treatment with valproic acid in adults with generalised or unclassified epilepsy cross a range of thresholds for the cost per quality-adjusted life-year (QALY) gained as was preferred over lamotrigine. However, in adults with partial epilepsy, lamotrigine appeared to be cost-effective relative to standard treatment with carbamazepine over gabapentin and topiramate. Treatment with topiramate is commonly associated with adverse events, among others especially with weight-loss and cognitive dysfunction. The carbonic anhydrase inhibitory effects of TPM may result in metabolic acidosis, renal calculi and hypohidrosis.
Padaczka stanowi poważny problem epidemiologiczny z powodu znacznego rozpowszechnienia, a także terapeutyczny ze względu na odsetek przypadków lekooporności wynoszący 30%. W związku z tym położono nacisk na proces zsyntetyzowania nowych leków przeciwpadaczkowych (LPP), które będzie cechować większa skuteczność niż dotychczasowych. Pomimo wprowadzenia do obrotu ponad dziesięciu LPP drugiej generacji odsetek przypadków padaczki lekoopornej nie uległ zmianie, aczkolwiek u pojedynczych chorych wykazały one wyższość nad preparatami stosowanymi tradycyjnie. Do leków przeciwpadaczkowych drugiej generacji należy między innymi topiramat (TPM), cechujący się unikalną budową chemiczną (pochodna fruktopiranozy). W Polsce został wprowadzony do obrotu w 1998 roku. W niniejszej pracy opisano właściwości farmakokinetyczne, jak również zastosowanie TPM jako terapii dodanej w napadach padaczkowych uogólnionych i napadach częściowych oraz jako monoterapii w tego typu napadach. Topiramat ma wielokierunkowy mechanizm działania. Jest silnym blokerem kanałów sodowych, a także wpływa na kanały wapniowe, zwiększa aktywność receptorów GABA, blokuje typ kainowy/AMPA receptorów glutaminowych, jest słabym inhibitorem anhydrozy węglanowej. Omówiono dodatkowo możliwości zastosowania TPM w status epilepticus. Zwrócono uwagę na koszt leczenia topiramatem w porównaniu z takimi lekami, jak kwas walproinowy, oraz wpływ na jakość życia w porównaniu na przykład z lamotryginą. Opisano objawy uboczne, przyglądając się bliżej przyczynie spadku wagi przy zastosowaniu TPM oraz możliwości wystąpienia kwasicy metabolicznej, kamicy nerkowej oraz zmniejszonej potliwości. Podkreślono zalety stosowania topiramatu na tle innych LPP.
Źródło:: Aktualności Neurologiczne; 2013, 13, 2; 88-95
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:: Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Aktualne spojrzenie na rehabilitację w chorobie Parkinsona – wybrane zagadnienia
The contemporary look on physiotherapy in Parkinson’s disease – some chosen questions
Autorzy:: Pasek, Jarosław
Opara, Józef
Pasek, Tomasz
Kwiatek, Sebastian
Sieroń, Aleksander
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1058014.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: choroba parkinsona
leczenie usprawniające
rehabilitacja
fizykoterapia
jakość życia
morbus parkinsoni
therapeutic treatment
rehabilitation
physiotherapy
quality of life
Opis:: Morbus Parkinsoni (Parkinson’s disease, PD) is the neurodegeneration illness of the central nervous system, which characterizes tricky beginning and slow progress of the symptoms, meanwhile pathomorphology – the degeneration of the cells of part compact black matter including the dye neuromelanin. Clinical symptoms appear after destruction about 50% cells of the black matter and the fall down of production dopamine. This disease belong to the extrapyramidal system diseases, in which applies symptomatological treatment (pharmacotherapy, rehabilitation) what permits lengthen and bear current efficiency and physical condition. In the treatment comply also the operating treatment – neurosurgical, which the aim is the improvement patient’s quality of life. Complex rehabilitation should be initiate on every stage of the disease and hold in continuous way, not just in hospital term, as well as ambulatory too. The use of the different possibilities and the therapeutic methods in significant modus accelerate return to optimum functional patient’s efficiency in dependence from the degree of advanced disease, and this is the succession of improving. Rehabilitation in neurological diseases state very important and wide question. At that time it is the most important elements in the treatment of those patients. In this review article the authors introduced some chosen forms and methods of motor exercises, physical procedures and some conduct physiotherapy principles patients with Parkinson’s disease, which should be realized as a main part of comprehensive treatment.
Choroba Parkinsona (Parkinson’s disease, PD) jest schorzeniem neurodegeneracyjnym ośrodkowego układu nerwowego, które charakteryzuje się klinicznie podstępnym początkiem i powolnym postępem objawów, zaś patomorfologicznie – zwyrodnieniem komórek części zbitej istoty czarnej zawierających barwnik neuromelaninę. Klinicznie objawy pojawiają się po zniszczeniu około 50% komórek istoty czarnej i spadku produkcji dopaminy. Choroba ta należy do chorób układu pozapiramidowego, w których stosuje się leczenie objawowe (farmakoterapia, rehabilitacja), co pozwala wydłużyć i utrzymać aktualną kondycję fizyczną. Stosuje się także leczenie operacyjne – neurochirurgiczne, którego celem jest poprawa jakości życia pacjentów (quality of life). Kompleksowa rehabilitacja powinna być wdrażana na każdym etapie choroby i prowadzona w sposób ciągły, nie tylko w warunkach szpitalnych, ale także ambulatoryjnie. Wykorzystanie różnych możliwości i metod terapeutycznych w znaczący sposób przyspiesza powrót pacjenta do optymalnej sprawności funkcjonalnej w zależności od stopnia zaawansowania choroby, a to z kolei jest podstawą sukcesu usprawniania. Rehabilitacja w chorobach neurologicznych stanowi bardzo ważne i szerokie zagadnienie. Jednocześnie jest jednym z najważniejszych elementów w procesie leczenia tych chorych. Autorzy w pracy przeglądowej przedstawili wybrane formy i metody ćwiczeń ruchowych, zabiegów fizykalnych oraz niektóre zasady postępowania rehabilitacyjnego pacjentów z chorobą Parkinsona, które powinny być realizowane w ramach kompleksowego leczenia.
Źródło:: Aktualności Neurologiczne; 2010, 10, 2; 94-99
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:: Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Rewolucja w biologii rozwojowej
Revolution in developmental biology
Autorzy:: Rieske, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1061272.pdf
Data publikacji:: 2006
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: adult stem cells
differentiation
plasticity
stem cells
therapeutic cloning
plastyczność
różnicowanie
somatyczne komórki macierzyste
klonowanie terapeutyczne
komórki macierzyste
Opis:: During the last decade dozens of papers have been published, whose approval for printing signifies a consent for changes in some biology handbooks. Stem cells have found their way to newspaper headlines and even became an element of presidential campaign in the United States. Indeed, an important issue on scientific and medical ground is that recently several paradigms in hitherto force in developmental biology have been challenged. First, the paradigm of barrier between embryonal layers has been questioned. Second, it has been demonstrated that even in such structures as the central nervous system and heart muscle there is a steady but distinct renovation, even in adult mammals. Third, new models of cell differentiation have been proposed. For many years, developmental biology was based on instructional models of differentiation. At present, the instructional model is increasingly frequently replaced by the stochastic model. Furthermore, the question of debate is whether there is still any rationale for further propagation of hierarchic models. Current dispute concerning the above mentioned concepts and paradigms, which is currently taking place among biologists studying the development of organisms, has a direct transmission onto practical applications thereof. For example, lack of barrier between embryonal layers (or its permeability) paves the way for the use of mesenchymal stem cells from bone marrow as “progenitors” of neurons, whose deficit is seen in persons with Parkinson disease. In other words, if inter-embryonal layer barrier does not exist or may be transgressed, then therapeutic cloning may be substituted by simple aspiration of bone marrow or sampling of skin fibroblasts. After a few years of negation, it is accepted again that in mammals take place processes of dedifferentiation and transdifferentiation. This paper presents old paradigms as well as arguments of partisans of challenging or even to refute these paradigms.
W ostatnim dziesięcioleciu opublikowano dziesiątki artykułów, których zaakceptowanie oznacza zgodę na dokonanie zmian w niektórych podręcznikach biologii. Komórki macierzyste „trafiły na pierwsze strony gazet” i stały się nawet przedmiotem kampanii prezydenckiej w Stanach Zjednoczonych. Co jednak istotne, z naukowego i medycznego punku widzenia w ostatnich latach podważonych zostało kilka paradygmatów obowiązujących dotychczas w biologii rozwojowej. Po pierwsze podważono paradygmat istnienia bariery listków zarodkowych. Po drugie stwierdzono, że nawet w obrębie takich struktur, jak ośrodkowy układ nerwowy (OUN) i mięsień sercowy, następuje powolna, ale jednak wyraźna odnowa u dorosłych ssaków. Po trzecie zaproponowano nowe modele różnicowania komórek. Przez wiele lat dominowały w biologii rozwojowej instrukcyjne modele różnicowania. W tej chwili w miejsce modelu instrukcyjnego coraz częściej wprowadza się model stochastyczny. Oprócz tego rozważa się, czy ma uzasadnienie dalsze propagowanie tzw. modeli hierarchicznych. Spór dotyczący wymienionych pojęć i paradygmatów, który toczy się wśród biologów zajmujących się rozwojem organizmów, przekłada się bezpośrednio na działania praktyczne. Przykładowo, brak bariery listków zarodkowych (lub jej nieszczelność) otwiera drogę do wykorzystania na przykład mezenchymalnych komórek macierzystych ze szpiku kostnego jako „progenitorów” neuronów, których niedobór obserwujemy u osób z chorobą Parkinsona. Innymi słowy, jeżeli bariera listków zarodkowych nie istnieje lub może być przekroczona, klonowanie terapeutyczne można zastąpić zwykłą aspiracją szpiku kostnego lub pobraniem fibroblastów skóry. Ponownie przyjęto – po kilku latach negowania tego faktu – iż w organizmach ssaków zachodzą procesy odróżnicowania (dedyferencjacji) i transróżnicowania (transdyferencjacji). W artykule przedstawiono stare paradygmaty, jak również argumenty zwolenników podważenia lub obalenia tychże paradygmatów.
Źródło:: Aktualności Neurologiczne; 2006, 6, 3; 159-163
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:: Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Ocena przydatności karty kwalifikacyjnej na przykładzie zabiegów artroskopowych u dzieci
The assessment of usefulness of the qualification card and ultrasonographic consultation
Autorzy:: Pilecki, Zbigniew
Pilecki, Grzegorz
Dzielicki, Józef
Jakubowski, Wiesław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1061383.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: cascade of errors
consultation
patient safety
qualification card
therapeutic team
bezpieczeństwo pacjenta
karta kwalifikacyjna
kaskada błędów
konsylium
zespół terapeutyczny
Opis:: The result of therapeutic success is always the effect of medical professionals cooperation. The creation of adequate mechanisms of cooperation of these teams demands time and appropriate examples. In the understanding of differentiated behaviors in the line patient – diagnostician – surgeon, particularly the mechanism of the cascade of errors formation, giving simple examples may help – their awareness will facilitate the formation of an adequate pattern of diagnostic‑therapeutic chain. The therapeutic team formed in this way provides optimal forms of cooperation and positive result. One of the elements of the cooperation is the surgical procedure qualification card which is an example of the communication between surgeon and diagnostician. The propagation of proven examples seems to be justified by practical reasons. The introduction of the surgical procedure qualification card enabled maintaining of the preoperative and postoperative diagnoses in the range from 88.4% to 89.29%, the barrier of 90% however is still not achieved. The diagnoses discrepancy is still the most often occurring patient safety incident and our results should head towards its mineralization. In particularly complicated cases we come back to a well‑known form of medical consultation, that is the form of examination and treatment establishment basing on simultaneous physical and ultrasound examination – hence the colloquial name of ultrasound consultation. The universality of medical consultation makes out of it an excellent tool, particularly in cases of significant discrepancy between physical and ultrasound examination. This is excellent form of the experience exchange and learning about mutual possibilities. We believe that the mechanisms presented will influence the improvement of patient security.
Wynik procesu leczniczego jest zawsze efektem pracy zespołu profesjonalistów medycznych. Zbudowanie prawidłowych mechanizmów pracy takich zespołów wymaga czasu i odpowiednich wzorców. W zrozumieniu zróżnicowanych zachowań na liniach pacjent – diagnosta – chirurg, zwłaszcza mechanizmu tworzenia się kaskad błędów, może pomóc przedstawienie prostych przykładów – ich świadomość ułatwi tworzenie prawidłowego wzorca łańcucha diagnostyczno‑leczniczego. Powstały w ten sposób zespół terapeutyczny zapewnia optymalne formy współpracy i korzystny wynik. Jednym z elementów tej współpracy jest karta kwalifikacyjna do zabiegu operacyjnego, będąca przykładem komunikacji chirurga i diagnosty. Propagowanie sprawdzonych wzorców wydaje się w pełni uzasadnione względami praktycznymi. Wprowadzenie karty kwalifikacyjnej do leczenia operacyjnego pozwoliło na utrzymanie zgodności rozpoznań przedoperacyjnych i pooperacyjnych w granicach od 88,44% do 89,29%, wciąż jednak nie udaje się przekroczyć bariery 90%. Rozbieżność diagnoz jest nadal najczęściej występującym zdarzeniem niepożądanym i nasze wysiłki powinny iść w kierunku jego minimalizacji. W przypadkach szczególnie skomplikowanych wracamy do sprawdzonej formuły konsylium lekarskiego, czyli formy badania i ustalania rozpoznania w oparciu o jednoczasowe badanie fizykalne i ultrasonograficzne – stąd potocznie funkcjonująca nazwa konsylium ultrasonograficznego. Uniwersalność konsylium lekarskiego czyni z niego doskonałe narzędzie, zwłaszcza w przypadkach dużej niezgodności badania fizykalnego i ultrasonograficznego. To znakomita forma wymiany doświadczeń i poznania wzajemnych możliwości. Ufamy, że przedstawione mechanizmy wpłyną na poprawę bezpieczeństwa pacjenta.
Źródło:: Journal of Ultrasonography; 2012, 12, 50; 276-285
2451-070X
Pojawia się w:: Journal of Ultrasonography
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Financialization may affect the therapeutic relationship in psychotherapy
Finansjalizacja wpływa na jakość relacji terapeutycznej w psychoterapii
Autorzy:: Jabłoński, Marcin Jacek
Murawiec, Sławomir
Bielas, Jacek
Jach, Robert
Pilecki, Maciej Wojciech
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/944099.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: culture and psychotherapy
etyka zawodowa psychoterapeuty
financialization
finansjalizacja
kontekst społeczny psychoterapii
professional ethics in psychotherapy
relacja terapeutyczna
therapeutic relationship
Opis:: Background: The therapeutic relationship is one of the most important and independent predictors in psychotherapy. Therapeutic relationships take place in a social environment, which shapes the mentality of therapists. One of the important aspects of this environment is financialization, which is considered to be the most significant socioeconomic phenomenon characteristic of capitalism. The aim of this paper is to discuss the effect of financialization on the attitudes of psychotherapists and on the quality of care they provide. Discussion: The paper presents a theoretical analysis of the relationship between the primary constituents of the therapeutic relationship (i.e. trust, realness, individuality of approach, honesty, truth, ethics, the good of the patient) and the phenomena characteristic of the process of financialization (such as replacement of relationship for transaction, distrust, advertisement, statistics, profitability, acceptance of a lie, relativism, consumptionism, perception of own benefits). Summary: Financialization can change the therapeutic relationship through indiscriminate introjection of financialization by the therapist. The primary cognitive and behavioural effect of this process is a shift in the proportions between the foundations of therapeutic relationship towards the foundations of financialization (as defined in this article). To the best of our knowledge, this is the first article presenting the correlation between financialization and psychotherapy.
Wprowadzenie: Relacja terapeutyczna jest szczególnym związkiem terapeuty i pacjenta. Dobrze rozwinięty związek terapeutyczny należy do najważniejszych niespecyficznych technik wszystkich podejść terapeutycznych. Relacje terapeutyczne z definicji rozgrywają się w środowisku społecznym, kształtującym mentalność zarówno terapeutów, jak i pacjentów. Jednym z dominujących w tym środowisku procesów jest szeroko obecnie dyskutowane zjawisko finansjalizacji, czyli podporządkowania całej organizacji nowoczesnych społeczeństw wymogom rynków finansowych. Celem niniejszej pracy jest podjęcie dyskusji na temat potencjalnego wpływu finansjalizacji na osobiste postawy i zachowania psychoterapeutów, jak również na jakość świadczonych przez nich usług terapeutycznych. Omówienie: Została podjęta teoretyczna analiza korelacji zasadniczych składowych relacji terapeutycznej, którymi są: zaufanie, realność, indywidualność podejścia, przejrzystość, uczciwość, prawda, dobro pacjenta, ze zjawiskami charakterystycznymi dla procesu finansjalizacji, takimi jak: zamiana relacji na transakcję, nieufność, reklama, podejście statystyczne, zyskowność, akceptacja kłamstwa, relatywizm, konsumpcjonizm, dostrzeganie własnych korzyści przed postawami utylitarnymi. Podsumowanie: Finansjalizacja może wpływać na relację terapeutyczną poprzez niezreflektowaną przez terapeutę „introjekcję finansjalizacji”. Głównym skutkiem poznawczo-behawioralnym tego procesu może być zmiana proporcji pomiędzy fundamentami relacji terapeutycznej a definiowanymi w pracy fundamentami finansjalizacji na korzyść tych ostatnich, co może prowadzić do systematycznego obniżania jakości terapii, zacierania się jej indywidualnego charakteru, co staraliśmy się wykazać. Według naszej wiedzy jest to pierwszy artykuł opisujący potencjalną korelację pomiędzy zjawiskiem finansjalizacji a psychoterapią.
Źródło:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2015, 15, 1; 13-18
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Przeciwciała monoklonalne w leczeniu modyfikującym przebieg postaci remitująco-rzutowej stwardnienia rozsianego – stan obecny a perspektywy na przyszłość
Monoclonal antibodies in disease-modifying treatment of relapsing-remitting subtype of multiple sclerosis – current status and future perspectives
Autorzy:: Sarnecki, Kamil
Stadnik, Marta
Krysiak, Robert
Okopień, Bogusław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1057818.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: stwardnienie rozsiane
epidemiologia
przeciwciała monoklonalne
natalizumab
daklizumab
alemtuzumab
rytuksymab
ustekinumab
skuteczność leczenia
działania niepożądane
multiple sclerosis
epidemiology
monoclonal antibody
daclizumab
rituximab
therapeutic efficacy
side effects
Opis:: Recent studies indicate that relapsing-remitting subtype is the most common form of multiple sclerosis in Poland and that monoclonal antibodies appear to be an important option for patients not responding to first-line therapy with interferon beta or glatiramer acetate. The aim of such an immunomodulating therapy is to arrest progression of disease at its early phase, when inflammation predominates over neurodegeneration, i.e. at the time when chances for a therapeutic success are maximal, at least in theory. Currently available monoclonal antibodies, e.g. natalizumab, daclizumab, alemtuzumab and rituximab which inhibit immune cells, significantly reduce the size and number of lesions visualized by magnetic resonance imaging. Furthermore, by decreasing severity and frequency of relapses, they have a favourable effect on the patients’ clinical condition. The only exception is ustekinumab, which proved ineffective in this setting.Decision to start second-line drugs – in SM this means monoclonal antibodies – should be based on the patient’s general condition and coexisting diseases. In Poland only one antibody – natalizumab (Tysabri) has been registered in this indication, while the others are currently at the phase of clinical trials. Recently published data indicate that sometimes their use (natalizumab, rituximab) may have serious adverse effects, particularly development of progressive multifocal leukoencephalopathy. Use of alemtuzumab is associated with a high risk of autoimmune disorders, mainly of the thyroid. The aim of this article is a review of currently published clinical trials concerning the effectiveness of monoclonal antibodies in the treatment of relapsing-remitting subtype of multiple sclerosis, with a special emphasis on their adverse effects.
W świetle badań ostatnich lat postać remitująco-rzutowa jest najczęściej rozpoznawaną odmianą stwardnienia rozsianego w Polsce, a przeciwciała monoklonalne są istotną alternatywą dla tych pacjentów, u których nieskuteczna okazuje się terapia pierwszego rzutu interferonem beta lub octanem glatirameru. Celem takiego leczenia immunomodulacyjnego jest ograniczenie postępu choroby na jej wczesnym etapie, w którym dominuje głównie komponenta zapalna nad zmianami neurodegeneracyjnymi, a więc w momencie, gdy prawdopodobieństwo osiągnięcia efektu terapeutycznego jest największe, przynajmniej teoretycznie. Obecnie przeciwciała monoklonalne, takie jak natalizumab, daklizumab, alemtuzumab i rituksymab, osłabiając na odpowiednim etapie aktywność komórek układu odpornościowego, skutecznie zmniejszają wielkość lub liczbę zmian w obrazie rezonansu magnetycznego mózgu. Ponadto ograniczając nawroty choroby, mają pozytywny wpływ na stan kliniczny pacjentów. Jedynym odstępstwem od tej reguły okazuje się ustekinumab, który nie wykazuje efektywności w terapii. Decyzje o włączeniu leków drugiego rzutu, jakimi są przeciwciała monoklonalne w stwardnieniu rozsianym, powinno się podejmować w oparciu o stan ogólny pacjenta i jego choroby towarzyszące. W Polsce jest zarejestrowany tylko jeden z wyżej wymienionych terapeutyków – natalizumab (Tysabri), pozostałe znajdują się w fazie badań klinicznych. Z ostatnich danych wynika, że niekiedy terapia tymi lekami (natalizumab, rytuksymab) pociąga za sobą groźne w skutkach działania niepożądane, zwłaszcza możliwość pojawienia się postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii mózgu. W przypadku stosowania alemtuzumabu istnieje z kolei duża skłonność do wywoływania zaburzeń autoimmunologicznych, głównie tarczycy. Celem niniejszej pracy jest podsumowanie aktualnych danych z badań klinicznych nad skutecznością przeciwciał monoklonalnych w leczeniu postaci remitująco-rzutowej stwardnienia rozsianego, z jednoczesnym uwzględnieniem działań niepożądanych.
Źródło:: Aktualności Neurologiczne; 2012, 12, 1; 30-39
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:: Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Jakość życia kobiet z rozpoznanym nieoperacyjnym nowotworem jajnika
Quality of life of women with inoperable ovarian cancer
Autorzy:: Połocka-Molińska, Maria
Jurczyk, Mieczysława
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1031054.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: ovarian cancer
patients’ satisfaction level
quality of life
quality of nursing care
therapeutic modalities
jakość opieki pielęgniarek i położnych
jakość życia
metody terapeutyczne
poziom satysfakcji pacjentów
rak jajnika
Opis:: Ovarian cancer presents a considerable clinical and social problem. Due to poorly understood etiology and lack of specific symptoms at early clinical stages, over 75% of patients are diagnosed when distant metastases have already developed. The aim of this paper was to assess the quality of life of women with inoperable ovarian tumor over the entire course of disease, with particular emphasis on far-advanced clinical stages. Study population consisted of 40 patients treated at the Greater Poland Cancer Center (Wielkopolskie Centrum Onkologii) in Poznań, Poland. The study was performed using a custom-designed questionnaire and the QLQ-C30 questionnaire. Our results indicate that self-assessed quality of life depends both on the disease itself and its course, and on sociodemographic factors, e.g. age and education. Neoplastic disease and implemented therapy considerably contribute to deterioration of the patients’ quality of life. Disease-associated malaise and limitations result in the patients’ social dysfunction and severely limited professional activity, leading to deterioration of the patients’ financial status, limitation of social life to closest relatives and friends, necessity to seek help of other people and, most importantly – altered family relations. Elucidation of factors responsible for poor quality of life of cancer patients may assist us in focusing on domains of life which are most affected. Furthermore, this may prove a valuable aid in developing more effective support mechanisms to be implemented during treatment.
Rak jajnika stanowi ogromny problem kliniczny i społeczny, gdyż nie do końca poznano etiologię tego nowotworu, a brak swoistych oznak choroby we wczesnych stopniach zaawansowania sprawia, że jest on diagnozowany w ponad 75% przypadków w momencie, kiedy nastąpiły już przerzuty do innych narządów. Celem analizy była ocena jakości życia kobiet z rozpoznanym nieoperacyjnym nowotworem jajnika w trakcie całego cyklu chorobowego, ze szczególnym uwzględnieniem zaawansowanego stadium choroby. Grupę badaną stanowiło 40 pacjentek Wielkopolskiego Centrum Onkologii w Poznaniu. Narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz ankiety oraz kwestionariusz badań jakości życia QLQ-C30. Przeprowadzone badania wykazały, że na ocenę jakości życia pacjentek wpływają sama choroba oraz jej przebieg, jak również czynniki społeczno-demograficzne, takie jak wiek i wykształcenie. Wykazano, że zarówno choroba nowotworowa, jak i zastosowany proces terapii mają duży wpływ na obniżenie jakości życia. Gorsze samopoczucie i ograniczenia wynikające z choroby nowotworowej powodują dysfunkcję społeczną pacjentek. Bardzo często ograniczają ich działalność zawodową, powodując pogorszenie warunków socjalno-bytowych, zawężają życie towarzyskie do kręgu najbliższej rodziny i przyjaciół, powodują konieczność niesienia im pomocy przez inne osoby, a co najistotniejsze – zmieniają relacje rodzinne. Znajomość czynników odpowiedzialnych za obniżenie jakości życia pacjentów z chorobą nowotworową może w przyszłości pomóc nam zwrócić uwagę na te dziedziny życia, które są przez nie szczególnie zaburzone.Ponadto może być cenną wskazówką przy opracowywaniu bardziej skutecznych metod terapeutycznych w trakcie prowadzonego leczenia.
Źródło:: Current Gynecologic Oncology; 2011, 9, 2; 82-94
2451-0750
Pojawia się w:: Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Założenia rekreacji terapeutycznej i jej rola na podstawie badań przeprowadzonych w wakacyjnym ośrodku rekreacyjnym Barretstown dla dzieci cierpiących na choroby przewlekłe i zagrażające życiu
Assumptions of therapeutic recreation and its role according to the research carried out in the vacation recreation centre Barretstown for children suffering from chronic and life threatening illnesses
Autorzy:: Kondracka, Joanna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/943117.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: chronic diseases
haemophilia
health-related quality of life
immunodeficiency diseases
life threatening diseases
rite of passage
therapeutic recreation (TR)
underage patients
białaczka
choroby przewlekłe
choroby systemu odpornościowego
choroby zagrażające życiu
jakość życia zależna od stanu zdrowia
obrzęd przejścia
pacjenci małoletni
terapeutyczna rekreacja (tr)
Opis:: Together with rapid progress of the contemporary medicine the number of children dying because of serious somatic diseases like cancer, haemophilia, immunodeficiency diseases is continually decreasing. At the same time the number of kids leaving lifelong with a serious chronic disease is going up. These children have to cope on the daily basis with side effects of their treatment, inability of participating in their healthy pears activities. They have to accept that they are different from healthy children or teens and get used to constant sense of danger. Just for these kids in US and some countries of Western Europe special therapeutic camps have been created. Barretstown in County Wicklow, Ireland is one of them and people working there are trying to help children suffering from chronic diseases using program of therapeutic recreation (TR). The theoretical background of TR is based on the belief that human being is able to enrich and redefine himself in creative action that involves four stages: challenge, success, reflexion, discovery. According to Peter Kearney, professor of paediatrics at the University College of Cork in Ireland, the process that underage patients coming to Barretstown are taking part in is very similar to the process known in the literature as rite of passage. There were several research studies taking place in Barretstown that were to observe and measure the influence and efficiency of TR in general improvement of sick children’s wellbeing. The results are presented in following study. Further research and case studies would be of great need. The results and psychological observations so far are confirming essential influence of TR in helping and supporting kids suffering from chronic diseases and their families.
Wraz z postępem medycyny maleje liczba dzieci umierających na poważne choroby somatyczne, takie jak nowotwory, białaczka, choroby układu odpornościowego. Jednocześnie wzrasta liczba dzieci, które latami żyją z poważną, przewlekłą chorobą i na co dzień borykają się ze skutkami ubocznymi długoterminowego leczenia, niemożnością uczestnictwa w normalnych aktywnościach swych rówieśników, ze swoją odmiennością i stałym poczuciem zagrożenia. Do takich właśnie dzieci adresowane są organizowane w USA i w krajach Europy Zachodniej obozy terapeutyczne. Barretstown w Irlandii jest jednym z tego typu ośrodków, gdzie pomaga się dzieciom przy użyciu rekreacji terapeutycznej (therapeutic recreation, TR). Jest to metoda oparta na procesie przemiany, możliwej, gdy dziecko poczuje się wyjątkowe i niepowtarzalne, bezpieczne i szczęśliwe. U podłoża teoretycznego TR leży wiara w zdolność jednostki do wzbogacenia i zdefiniowania siebie na nowo w oparciu o cztery etapy towarzyszące działaniom: wyzwanie, sukces, refleksja, odkrycie. Według profesora Petera Kearneya, pediatry z Uniwersytetu w Cork w Irlandii, przemiana, jakiej mogą doświadczać uczestnicy obozów w Barretstown, przypomina proces przejścia znany w literaturze tematu jako rite of passage. W Barretstown przeprowadzonych zostało kilka badań mających na celu ustalenie skuteczności i wpływu TR na poprawę stanu dzieci. Ich rezultaty przedstawia poniższe opracowanie. Istnieje wyraźna potrzeba kontynuacji badań oraz studiów poszczególnych przypadków. Jednocześnie dotychczasowe wyniki i obserwacje psychologów potwierdzają istotną rolę TR we wspieraniu oraz leczeniu dzieci dotkniętych przez poważne chroniczne choroby somatyczne oraz ich rodzin.
Źródło:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2013, 13, 1; 58-66
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "therapeutic" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język