Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "stenosis" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-7 z 7
Tytuł:
Ocena leczenia operacyjnego pacjentów ze stenozą zwyrodnieniową w odcinku lędźwiowym metodą hemilaminektomii
An assessment of surgical treatment using hemilaminectomy in patients with degenerative lumbar stenosis
Autorzy:
Sobański, Dawid
Strohm, Wiesław
Kolasa, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1053271.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
choroba zwyrodnieniowa
kręgosłup lędźwiowy
stenoza
hemilaminektomia
chromanie neurogenne
degenerative stenosis
lumbar spine
stenosis
hemilaminectomy
neurogenic claudication
Opis:
Degenerative stenosis of a lumbar segment relates in particular to older people. The most often method, bringing satisfying results is surgical treatment consisting primarily on decompression of vertebral canal. Conservative treatment is rarely used therapy in this disease. One hundred and twenty patients were subjected to retrospective researches, men and women, in whom was diagnosed degenerative stenosis of a lumbar segment. Sixty patients in one group was threaten surgically by hemilaminectomy, and next was analyzed postsurgical results. In similar comparative group was applied conservative treatment. In postsurgical evaluation among patients was proven significant increase of distance of neurogenic claudication and increase of postoperative result, 51 patients was satisfied of treatment. In comparative group fraction of patients satisfied of applied treatment was significantly smaller. Distance of neurogenic claudication was increase significantly in research group where was used surgical treatment. While in patients of comparative group treated rehabilitation method, distance of neurogenic claudication didn’t change. Postoperative result was significantly better, than after conservative treatment. The result of operation was that dimension A-P of spinal canal was increased. A removal of vertebral arches which extraction of adjacent yellow ligaments and overgrown elements of joint is proper method of laminectomy and doesn’t expose patient for increment of complications connected with surgical treatment. Hemilaminectomy was used by Poletti and Yong-Cheol et al. also. Surgical treatment clearly exceeds rehabilitation methods at patients with degenerative stenosis of a lumbar segment.
Stenoza zwyrodnieniowa lędźwiowego odcinka kręgosłupa dotyczy szczególnie ludzi starszych. Najskuteczniejszą metodą terapeutyczną jest leczenie operacyjne, polegające na odbarczeniu kanału kręgowego. Badaniu retrospektywnemu poddano 120 pacjentów z klinicznie i radiologicznie zdiagnozowaną stenozą zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego. Grupę badaną stanowiło 60 chorych, których leczono operacyjnie – metodą hemilaminektomii. Grupę porównawczą tworzyło 60 pacjentów rehabilitowanych. U osób z grupy badanej znacznie wydłużył się dystans pokonywany bez objawów chromania neurogennego. W grupie porównawczej nie zaobserwowano zmian w tym zakresie. Wynik leczenia operacyjnego okazał się znacznie lepszy od rezultatów leczenia zachowawczego. Po operacji odbarczającej powiększył się również wymiar kanału kręgowego A-P. Usunięcie łuku kręgu po jednej stronie – wraz z przyległymi więzadłami żółtymi i przerośniętymi elementami stawu – to metoda wystarczająca do właściwego odbarczenia i nienarażająca pacjenta na duże ryzyko okołooperacyjne. Hemilaminektomia została zastosowana przez takich autorów, jak Poletti czy Yong-Cheol i wsp. W wyniku przeprowadzonych badań można jednoznacznie stwierdzić, że leczenie operacyjne pacjentów ze stenozą w lędźwiowym odcinku kręgosłupa jest skuteczniejsze od rehabilitacji.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2014, 14, 1; 70-74
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wrodzone przerostowe zwężenie odźwiernika (pylorostenoza) – prezentacja przypadku
Infantile hypertrophic pyloric stenosis – case report
Autorzy:
Wawrzyniak, Agata
Moes-Wójtowicz, Alicja
Kalicki, Bolesław
Jung, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032443.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
gastrointestinal motility
infantile hypertrophic pyloric stenosis
projectile vomiting
pyloric stenosis
pyloromiotomia
pyloromyotomy
wrodzone przerostowe zwężenie odźwiernika
pylorostenoza
chlustające
wymioty
motoryka przewodu pokarmowego
Opis:
Hypertrophic pyloric stenosis is one of the most common congenital defects in infants. The incidence of infantile hypertrophic pyloric stenosis (IHPS) is approximately two to five per 1000 births per year. IHPS is characterized by a progressive hypertrophy of pyloric muscle. Etiopathogenesis of this disease is still unknown. Abnormalities of ganglion cells development, increased local production of growth factors, altered nitric oxide production and genetic factors have been implicated in the pathogenesis. IHPS typically presents with progressive projectile vomiting leading to dehydration that usually commences between third and eighth week of life. Severe infection, disease with increased intracranial pressure, and metabolic diseases should be considered in the differential diagnosis. The classic hypochloremic, hypokalemic, metabolic alkalosis is not a common findings which may be due to more early detection rate of IHPS. Ultrasonography (US) is the standard diagnostic procedure. Pyloric thickness of 3 mm or higher and length of 15 mm or higher by ultrasonography is widely accepted as diagnostic criteria for pyloric stenosis. Pyloromyotomy by Ramstedt has been the standard treatment of IHPS, however laparoscopic pyloromyotomy is becoming more common. The paper presents a case of a 21-days-old newborn diagnosed due to intensive regurgitation, weakness and apathy
Wrodzone przerostowe zwężenie odźwiernika jest wadą anatomiczną, występującą z częstością 2–5 na 1000 żywych urodzeń. Przyczyną zwężenia odźwiernika jest przerost mięśni gładkich jego ściany. Etiopatogeneza tej jednostki chorobowej nadal nie jest znana. Obecnie teorie na ten temat skupiają się na zaburzeniach rozwoju komórek zwojowych w ścianie odźwiernika, zwiększonej miejscowej ekspresji czynników wzrostu, zaburzeniach miejscowej syntezy tlenku azotu oraz na czynnikach genetycznych. Pierwsze dolegliwości pojawiają się u dzieci zwykle między 3. a 8. tygodniem życia. Najczęstszą manifestacją kliniczną przerostowego zwężenia odźwiernika są chlustające wymioty bez domieszki żółci, doprowadzające do odwodnienia dziecka. Różnicując przyczyny choroby, należy wziąć pod uwagę ciężkie zakażenia wielonarządowe, choroby przebiegające ze wzmożonym ciśnieniem śródczaszkowym oraz choroby metaboliczne. Klasyczny obraz zaburzeń gospodarki kwasowo-zasadowej pod postacią zasadowicy metabolicznej hipokaliemicznej i hipochloremicznej występuje rzadko, co może być spowodowane coraz wcześniejszą wykrywalnością pylorostenozy. Złotym standardem w diagnostyce obrazowej jest ultrasonografia. Grubość ściany >3 mm i długość kanału odźwiernika >15 mm uznawane są za charakterystyczne dla wrodzonego przerostowego zwężenia odźwiernika. Powszechnie stosowaną metodą leczenia jest pyloromiotomia metodą Ramstedta, coraz częściej wykorzystuje się też metodę laparoskopową. W artykule przedstawiono przypadek 21-dniowego noworodka, diagnozowanego w Klinice z powodu intensywnego ulewania, osłabienia i apatii.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 1; 87-90
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Standardy badań ultrasonograficznych Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego – aktualizacja. Badanie ultrasonograficzne tętnic nerkowych
Standards of the Polish Ultrasound Society – Update. Ultrasound examination of renal arteries
Autorzy:
Drelich-Zbroja, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1057920.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
Doppler imaging
renal arteries
standard tests
stenosis
badanie dopplerowskie
standard badania
tętnice nerkowe
zwężenie
Opis:
This paper has been prepared on the basis of the Standards of the Polish Ultrasound Society and updated based on the latest reports from the relevant literature. The author presents a renal artery examination technique, patient preparation for the testing, limitations of the method, currently recommended proper blood flow standards and criteria for the diagnosis of significant stenoses. Renal artery ultrasound is performed using a 2–5 MHz probe, usually a convex 3.5 MHz one. The ultrasound machine must be equipped with the Doppler options for the evaluation of color coded blood flow and recording of the blood flow spectrum, including the triplex Doppler mode. Patients have to fast for at least eight hours before testing. Ultrasound always begins with the assessment of renal structure using the grayscale. Next, color coded blood flow imaging is used, followed by placing a sampling gate in the lumen of the target vessel to record the spectral image. The aim of renal artery ultrasound is to assess the course and position of arteries, evaluate blood flow parameters, as well as visualize possible changes: stenoses, occlusions, aneurysms, or arteriovenous fistulas. Blood flow velocity is always measured in a longitudinal projection/ longitudinal section of the vessel, after placing the sampling gate in the central part of the flowing bloodstream, which normally corresponds to the central part of the vascular cross-section. When diagnosing renal artery stenosis, it is necessary to know the nature of the blood flow and norms for flow parameters in healthy vessels. The spectrum of the blood flow velocity in renal arteries and their branches is a low resistance one. The following parameters are used to evaluate normal renal arteries and to identify the narrowed ones: Vmax, Vmin, RAR, AT, AI, RI and PI.
Praca została przygotowana na podstawie Standardów badań ultrasonograficznych Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego i zaktualizowana na bazie najnowszych doniesień z piśmiennictwa. Przedstawiono technikę badania tętnic nerkowych, przygotowanie chorych do badania, ograniczenia metody, aktualne zalecane normy prawidłowego przepływu i kryteria diagnostyki znaczących zwężeń. Badania ultrasonograficzne tętnic nerkowych wykonuje się przy użyciu sondy o częstotliwości 2–5 MHz, najczęściej sondy konweksowej 3,5 MHz. Aparat ultrasonograficzny musi być wyposażony w opcje dopplerowskie, umożliwiające ocenę przepływu krwi kodowanego kolorem i zapis widma przepływu, w tym w trybie triplex. Pacjenci pozostają na czczo co najmniej przez osiem godzin przed badaniem. Badanie ultrasonograficzne zawsze rozpoczyna się od oceny nerek w skali szarości. Następnie wykorzystuje się opcję przepływu krwi kodowanego kolorem, na koniec zaś wstawia się do światła naczynia bramkę próbkującą, służącą do zapisu widma. Cele badania ultrasonograficznego tętnic nerkowych to ocena ich przebiegu i położenia, ocena parametrów przepływu krwi, a także uwidocznienie zmian: zwężenia, niedrożności, tętniaka, przetoki tętniczo-żylnej. Pomiary prędkości przepływu krwi zawsze wykonuje się w podłużnej projekcji/na przekroju podłużnym naczynia, po ustawieniu bramki w centralnej części strumienia przepływającej krwi, co w warunkach prawidłowych odpowiada środkowej części przekroju naczynia. W diagnostyce zwężenia tętnicy/tętnic nerkowych konieczna jest znajomość charakteru przepływu i norm parametrów przepływu w zdrowych naczyniach. Widmo prędkości przepływu krwi w tętnicach nerkowych i ich odgałęzieniach ma charakter niskooporowy. Do oceny prawidłowych tętnic nerkowych i rozpoznania tych zwężonych służą następujące parametry: Vmax, Vmin, RAR, AT, AI, RI i PI.
Źródło:
Journal of Ultrasonography; 2014, 14, 58; 297-305
2451-070X
Pojawia się w:
Journal of Ultrasonography
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Postępowanie w zwężeniach tętnicy szyjnej wewnętrznej. Historia i teraźniejszość
Management of carotid stenosis. History and today
Autorzy:
Szczerbo-Trojanowska, Małgorzata
Jargiełło, Tomasz
Drelich-Zbroja, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1059214.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
atherosclerosis
internal carotid artery
stenosis
stent
stroke
ultrasonography
badanie ultrasonograficzne
miażdżyca
tętnica szyjna wewnętrzna
udar
zwężenie
Opis:
Internal carotid stenosis constitutes a significant clinical challenge, since it is the cause of 20–25% of ischemic brain strokes. The management of the internal carotid stenosis for many years has been raising controversies amongst neurologists, vascular surgeons and interventional radiologists mainly due to the introduction of endovascular stenting as an alternative to surgical treatment. Its application, however, requires knowledge of specific selection criteria for this kind of treatment as well as of the methods of monitoring patients after stent implantation into the internal carotid artery. Duplex Doppler ultrasound examination is currently a basis for the diagnosis of the arterial stenosis of precranial segments of the carotid arteries. It allows a reliable assessment of not only the course and morphology of the walls, but also of the hemodynamics of blood flow. Interventional treatment is applicable in patients with internal carotid stenosis of ≥70%, which is accompanied by an increase of the systolic flow velocity above 200 cm/s and the end-diastolic velocity above 50–60 cm/s in the stenotic lumen. In most cases, such a diagnosis in duplex Doppler ultrasound examination does not require any confirmation by additional diagnostic methods and if neurological symptoms are also present, it constitutes a single indication for interventional treatment. When deciding about choice of surgical or endovascular method of treatment, the following factors are of crucial importance: morphology of atherosclerotic plaque, its size, echogenicity, homogeneity of its structure, its surface and outlines. By means of ultrasound examinations, patients can be monitored after endovascular stent implantation. They enable evaluation of the degree of stent patency and allow for an early detection of symptoms indicating stenosis recurrence or presence of in-stent thrombosis. When interpreting the findings of the US checkup, it is essential to refer to the initial examination performed in the first days after the procedure and the next ones conducted during the monitoring period.
Zwężenie światła tętnicy szyjnej wewnętrznej stanowi ważny problem kliniczny, ponieważ w 20–25% przypadków jest przyczyną udaru niedokrwiennego mózgu. Leczenie zwężeń tętnicy szyjnej wewnętrznej od wielu lat budzi kontrowersje wśród neurologów, chirurgów naczyniowych i radiologów zabiegowych, w dużej mierze w związku z wprowadzeniem metody wewnątrznaczyniowego stentowania jako alternatywy zabiegu chirurgicznego. Jej zastosowanie wymaga znajomości kryteriów kwalifikujących do tego leczenia, jak również sposobu monitorowania chorych po implantowaniu stentu do tętnicy szyjnej wewnętrznej. Ultrasonograficzne badanie duplex doppler stanowi obecnie podstawę rozpoznania zwężeń przedczaszkowych odcinków tętnic szyjnych. Pozwala na miarodajną ocenę nie tylko przebiegu i morfologii ścian tętnic, ale również hemodynamiki przepływu krwi. Leczenie zabiegowe jest stosowane u chorych ze zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej ≥70%, któremu towarzyszy wzrost maksymalnej prędkości przepływu krwi powyżej 200 cm/s i prędkości końcowo-rozkurczowej powyżej 50–60 cm/s w miejscu zwężenia. Rozpoznanie takiego zwężenia w badaniu duplex doppler w większości przypadków nie wymaga potwierdzenia innymi metodami diagnostycznymi i jeżeli dotyczy chorych z objawami neurologicznymi, może stanowić samodzielnie o wskazaniu do leczenia zabiegowego. Przy wyborze chirurgicznej lub wewnątrznaczyniowej metody leczenia istotne znaczenie mają morfologia blaszki miażdżycowej, jej wielkość, echogeniczność, jednorodność struktury, powierzchnia i obrysy. Przy pomocy badań ultrasonograficznych prowadzone jest również monitorowanie chorych po wewnątrznaczyniowym stentowaniu. Pozwalają one na ocenę drożności stentu i wczesne wykrycie objawów nawrotu zwężenia lub wystąpienia zakrzepicy w stencie. W interpretacji wyników badań kontrolnych bardzo ważna jest możliwość odniesienia się do badania wyjściowego, wykonanego w pierwszych dniach po zabiegu, oraz kolejnych przeprowadzonych w okresie monitorowania.
Źródło:
Journal of Ultrasonography; 2013, 13, 52; 6-20
2451-070X
Pojawia się w:
Journal of Ultrasonography
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jak rożnicować wymioty u noworodkow i niemowląt? Część III. Chirurgiczne przyczyny wymiotow
How to differentiate vomiting in neonates and infants? Part III. Surgical causes of vomiting
Autorzy:
Cywińska-Bernas, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1033444.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
digestive system abnormalities
infant
intussusception
newborn
pyloric stenosis
vomiting
wymioty
noworodek
niemowlę
wady układu pokarmowego
przerostowe zwężenie odźwiernika
wgłobienie
Opis:
Vomiting in newborns and infants is an important clinical problem. It can be a sign of serious illnesses, life-threatening conditions and require urgent diagnosis and treatment. Knowledge of the specific causes of vomiting in the first year of life provide the diagnosis. Most of surgical causes of vomiting is associated with conditions that cause occlusion of the gastrointestinal tract. Vomiting newborn should be suspected of congenital digestive tract malformation, especially if early onset of symptoms are observed. In infancy one should remember about pyloric stenosis and intussusception. In both groups vomiting can be a symptom of incarcerated hernia or Hirschsprung disease. Vomiting newborns or infants require careful assessment, diagnosis and finding the optimal treatment. Differential diagnosis of vomiting and identification life-threatening diseases that require urgent surgical interventions could be a challenge.
Wymioty noworodków i niemowląt to istotny problem kliniczny. Mogą być oznaką ciężkich chorób, stanów zagrażających życiu i wymagać diagnostyki w trybie nagłym. Znajomość specyfiki przyczyn zwracania pokarmu w 1. roku życia pozwala na ustalenie rozpoznania. Spośród chirurgicznych czynników wywołujących wymioty większość związana jest z zaburzeniami drożności przewodu pokarmowego. Diagnozując wymiotujące noworodki,należy brać pod uwagę wrodzone wady przewodu pokarmowego, na które wskazuje wczesne wystąpienie objawów, u niemowląt zaś powinno się uwzględnić zwężenie odźwiernika i wgłobienie. W obu grupach wymioty mogą być objawem uwięźnięcia przepukliny czy choroby Hirschsprunga. W przypadku wymiotujących noworodków i niemowląt konieczna jest uważna ocena oraz ustalenie rozpoznania i optymalnego sposobu leczenia. Wyzwanie stanowi różnicowanie przyczyn wymiotów i wykrycie chorób będących stanami zagrożenia życia, wymagających interwencji chirurgicznej w trybie pilnym.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2014, 10, 1; 45-49
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Całkowicie nieprawidłowy spływ żył płucnych – typ nadsercowy: diagnostyka echokardiograficzna uwarunkowanego anatomicznie zwężenia żyły pionowej drenującej spływ płucny
Totally anomalous pulmonary venous drainage – supracardiac type: ultrasound assessment of anatomically determined stenosis of the vertical vein collecting pulmonary venous return
Autorzy:
Mądry, Wojciech
Karolczak, Maciej A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1061182.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
bronchoarterial vise of the vertical vein
congenital pulmonary vein stenosis
echocardiography
high arasternal echocardiographic views
postoperative pulmonary vein stenosis
totally anomalous pulmonary venous drainage
całkowicie nieprawidłowy spływ żył płucnych
echokardiografia
echokardiograficzne wysokie projekcje przymostkowe
pooperacyjne zwężenie żył płucnych
wrodzone zwężenie żył płucnych
zwężenie żyły pionowej
Opis:
The diagnosis of the congenital heart defects, among others totally anomalous pulmonary venous drainage, is based on echocardiography. While the visualization of intracardiac structures rarely causes significant difficulties, the vessels positioned outside the heart, e.g. the pulmonary veins, are often hidden behind tissues impermeable to ultrasounds, which may necessitate the use of other imaging methods, such as computer tomography, nuclear magnetic resonance or angiocardiography. The serious limitation of these techniques, especially in pediatric age, is the necessity to administer general anesthesia and contrast media. In order to obtain clear images, the appropriate concentration of a contrast agent in the vessels is necessary, which is not always possible in a patient with severe circulatory failure. Therefore, every effort should be made to obtain as much information necessary for treatment determination as possible from echocardiography, in spite of its limitations. A significant morphological factor of totally anomalous pulmonary venous drainage is the connection between the pulmonary and systemic veins, which in the supracardiac type is the vertical vein draining into the left brachiocephalic vein. The narrowing of this connection impedes the return of the blood from the lungs, which leads to the secondary edema and severe, abrupt cardiorespiratory insufficiency. Such a narrowing should be sought for in every case of totally anomalous pulmonary venous drainage since it constitutes an indication for an urgent surgery. On the basis of own experience and information obtained from the pertinent literature, the authors describe the rules and criteria of the diagnosis of this rare supracardiac form of the heart defect with the presence of the vertical vein which may undergo stenosis due to a phenomenon called the anatomical or bronchoarterial vise. It is formed when the vessel “pushes through” a narrow opening bordered by the left pulmonary artery from the inferior side as well as the left main bronchus and the arterial duct or ligament from the superior side. This article describes a technique of echocardiographic test enabling the precise visualization of the vessel’s course and the differentiation from a more common variant of the defect – without external stenosis.
Diagnostyka wrodzonych wad serca, także całkowicie nieprawidłowego spływu żył płucnych, opiera się na badaniu echokardiograficznym. O ile zobrazowanie struktur wewnątrzsercowych rzadko nastręcza istotnych trudności, o tyle leżące poza sercem naczynia, np. żyły płucne, wielokrotnie bywają przesłonięte tkankami źle przewodzącymi ultradźwięki, co sprawia, że do ich uwidocznienia wykorzystuje się inne metody obrazowania – tomografię komputerową, magnetyczny rezonans jądrowy czy angiokardiografię. Do poważnych ograniczeń możliwości ich stosowania w pediatrii należą konieczność znieczulenia ogólnego oraz użycie środków kontrastujących. Warunkiem uzyskania czytelnego obrazu jest osiągnięcie wystarczającego stężenia kontrastu w naczyniach, co nie zawsze jest możliwe u pacjenta w stanie ciężkiej niewydolności krążenia. Należy dołożyć wszelkich starań, aby uzyskać z badania echokardiograficznego jak najwięcej informacji niezbędnych do planowania terapii – pomimo ograniczeń. Istotnym elementem morfologicznym całkowicie nieprawidłowego spływu żył płucnych jest połączenie pomiędzy układem żył płucnych i systemowych – w postaci nadsercowej najczęściej za pośrednictwem żyły pionowej uchodzącej do żyły ramienno‑głowowej lewej. Zwężenie tego połączenia utrudnia odpływ krwi z płuc, co prowadzi do wtórnego obrzęku i ciężkiej, gwałtownie postępującej niewydolności krążeniowo‑oddechowej. W każdym przypadku całkowicie nieprawidłowego spływu żył płucnych należy poszukiwać takiego zwężenia, gdyż stanowi ono wskazanie do pilnej operacji. Autorzy, opierając się na danych z piśmiennictwa oraz na własnym doświadczeniu, opisują zasady i kryteria rozpoznawania tej rzadkiej nadsercowej odmiany wady serca, z obecnością żyły pionowej, za której zwężenie odpowiada zjawisko tzw. imadła anatomicznego (anatomical vise). Powstaje ono, gdy naczynie to przeciska się przez wąskie okno ograniczone od dołu przez lewą tętnicę płucną, a od góry przez lewe główne oskrzele i przewód lub więzadło tętnicze. W prezentowanej pracy opisano metodykę badania umożliwiającą precyzyjne uwidocznienie przebiegu naczynia oraz różnicowanie z częściej występującym wariantem wady, w którym nie dochodzi do jego ucisku z zewnątrz.
Źródło:
Journal of Ultrasonography; 2012, 12, 51; 479-486
2451-070X
Pojawia się w:
Journal of Ultrasonography
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Echokardiograficzne rozpoznanie slingu płucnego ze zwężeniem początkowego odcinka lewej gałęzi tętnicy płucnej i drożnym przewodem tętniczym
Ultrasound diagnosis of pulmonary sling with proximal stenosis of left pulmonary artery and patent arterial duct
Autorzy:
Mądry, Wojciech
Karolczak, Maciej A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1059305.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
echocardiography
high parasternal echocardiographic views
left pulmonary artery stenosis
persistent ductus arteriosus
pulmonary sling
echokardiografia
przetrwały przewód tętniczy
sling płucny
wysokie projekcje przymostkowe
zwężenie lewej tętnicy płucnej
Opis:
Authors discuss methods of echocardiographic diagnosis of the pulmonary sling with stenosis and hypoplasia of the left pulmonary artery and patent arterial duct with massive left‑to‑right shunt, based on a case of the newborn with resistant to treatment heart failure, with initial diagnosis of patent ductus arteriosus, referred to surgical treatment. The optimal echocardiographic views permitting establish diagnosis of the pulmonary sling were suggested. The special attention was paid to high parasternal and suprasternal views visualizing vessels of the upper mediastinum as well as characteristic differences between the normal and pathologic picture. The typical features of the echocardiogram suggesting pulmonary sling, like the lack of the left pulmonary artery in its expected position, and the abnormal branching pattern of the right pulmonary artery were indicated. The greatest diagnostic difficulties in visualization of the abnormal route of the left pulmonary artery were related to the presence of air‑containing tissues, like lungs and central airways between the ultrasound probe and area of interest. The other was the masking influence of the large patent arterial duct, that may mimic the left pulmonary artery arising from the pulmonary trunk. The other entities requiring differentiation with sling, like aplasia of the left lung, the direct or indirect aortic origin of the left pulmonary artery, were discussed. The role of other visualization technics, like computed 3D tomography, and magnetic nuclear resonance, as well as direct visualization of central airways with bronchoscopy in establishing precise diagnosis were stressed.
Autorzy przedstawiają metodykę badania echokardiograficznego slingu płucnego z towarzyszącym zwężeniem i hipoplazją lewej gałęzi tętnicy płucnej, z drożnym przewodem tętniczym oraz masywnym przeciekiem aortalno‑płucnym na przykładzie noworodka z oporną na leczenie zachowawcze niewydolnością krążeniowo‑oddechową. Pacjenta skierowano do Kliniki Kardiochirurgii celem leczenia operacyjnego, ze wstępnym rozpoznaniem drożnego przewodu tętniczego. W prezentowanej pracy przedstawiono optymalne projekcje echokardiograficzne ułatwiające ustalenie rozpoznania. Zwrócono szczególną uwagę na przydatność wysokich projekcji przymostkowych i projekcji nadmostkowych obrazujących naczynia górnego śródpiersia. Wymieniono elementy obrazu echokardiograficznego, które powinny nasuwać podejrzenie slingu, a także sposoby ich uwidocznienia. Należą do nich brak lewej gałęzi tętnicy płucnej w typowej lokalizacji – w przedłużeniu pnia płucnego oraz obecność dodatkowej gałęzi odchodzącej od prawej tętnicy płucnej w połowie jej długości. Wskazano na możliwe trudności diagnostyczne wynikające z obecności powietrznej tkanki płucnej oraz centralnych dróg oddechowych przesłaniających struktury naczyniowe, a także na problem maskującego wpływu przewodu tętniczego, który może imitować prawidłowy przebieg lewej gałęzi tętnicy płucnej. Przedstawiono jednostki chorobowe wymagające różnicowania ze slingiem, takie jak agenezja lewego płuca i różne postaci odaortalnego ukrwienia lewego płuca, oraz główne cechy umożliwiające ich wykluczenie. Podkreślono znaczenie innych metod diagnostyki obrazowej, takich jak tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny, a także metody bezpośredniego obrazowania centralnych dróg oddechowych przy użyciu bronchoskopii.
Źródło:
Journal of Ultrasonography; 2013, 13, 52; 104-110
2451-070X
Pojawia się w:
Journal of Ultrasonography
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-7 z 7

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies