Temat: pro*laktyka - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Choroba zakrzepowo-zatorowa jako istotny problem kliniczny w grupie pacjentek z nowotworami narządu płciowego
Venous thromboembolism as an essential clinical problem in the group of patients with gynecologic cancer
Autorzy:: Olejek, Anita
Horzelska, Ewa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1030265.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: cancer
heparin
prophylaxis
venous thromboembolism
heparyna
nowotwór
profilaktyka
zakrzepica żylna
Opis:: Malignancies are a high and a very high risk factor for thrombotic complications. The risk of venous thromboembolism is 4–7 fold increased in patients with cancer, and is particularly high in the first months after diagnosis. Venous thromboembolism most often occurs as deep vein thrombosis and pulmonary embolism. It is the most common complication and, at the same time, the second leading cause of death in cancer patients, after cancer itself. At present, low molecular weight heparins are recommended for both, prophylaxis and treatment of venous thromboembolism. Pharmacological antithrombotic prophylaxis is recommended for cancer patients undergoing abdominal or pelvic surgical procedures, and should be extended to at least 4 weeks after the procedure. Prophylaxis of up to 6 months or even for an indefinite period of time can be considered. Risk assessment for thromboembolic complications as well as the inclusion of appropriate antithrombotic prevention/treatment are essential components of care for cancer patients. At the same time, there is a need to educate cancer patients on their increased risk of venous thromboembolism. The growing awareness of patients will help them accept medications they use.
Nowotwory złośliwe stanowią czynnik dużego i bardzo dużego ryzyka powikłań zakrzepowych. Ryzyko zakrzepicy żylnej u pacjentów z chorobą nowotworową wzrasta 4–7-krotnie i jest ono szczególnie wysokie w pierwszych miesiącach po ustaleniu rozpoznania. Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa najczęściej występuje w postaci zakrzepicy żył głębokich oraz zatoru tętnicy płucnej. Stanowi najczęstsze powikłanie, a jednocześnie jest drugą po nowotworze przyczyną śmierci pacjentów onkologicznych. Obecnie stosowanie heparyn drobnocząsteczkowych jest postępowaniem rekomendowanym zarówno w profilaktyce, jak i leczeniu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Farmakologiczną profilaktykę przeciwzakrzepową rekomenduje się w przypadku pacjentów onkologicznych poddawanych operacjom w obrębie jamy brzusznej lub miednicy mniejszej, a jej stosowanie powinno zostać wydłużone do co najmniej 4 tygodni po zabiegu, z rozważeniem kontynuacji do 6 miesięcy, a nawet bezterminowo. Ocena ryzyka wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych oraz włączenie odpowiedniej profilaktyki/leczenia przeciwzakrzepowego jest nieodzownym elementem opieki nad pacjentami onkologicznymi. Jednocześnie istnieje potrzeba edukacji pacjentek z chorobą nowotworową w zakresie podwyższonego ryzyka wystąpienia u nich żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Rosnąca świadomość pacjentek przyczyni się do łatwiejszej akceptacji stosowanych leków.
Źródło:: Current Gynecologic Oncology; 2015, 13, 4; 263-268
2451-0750
Pojawia się w:: Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Przygotowanie chorych ze schorzeniami układu sercowo-naczyniowego do zabiegów endoskopowych
Preparation of cardiac patients undergoing endoscopic procedures
Autorzy:: Deptuła-Krawczyk, Elżbieta
Wajszczuk, Stanisław
Hałas, Katarzyna
Kowal, Jarosław
Gielerak, Grzegorz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1030391.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: endoscopic procedures
anticoagulant agents
antiplatelet agents
prevention of infective endocarditis
gastrointestinal bleeding
zabiegi endoskopowe
leki przeciwkrzepliwe
leki przeciwpłytkowe
profilaktyka infekcyjnego zapalenia wsierdzia
krwawienie z przewodu pokarmowego
Opis:: Proper initial preparation of patients undergoing endoscopic procedures is a crucial factor in its effectiveness and patient’s safety. Consideration for comorbidity and treatment in cardiac patients need to be taken into account, during initial preparation of patient. A lot of cardiac patients have indications for the use of prophylactic or treatment doses of K-vitamin antagonists (VKA – warfarin or acenocoumarol). Dealing with patients, who are on VKA, there is need to consider the advantages of preventing embolic complications as well as disadvantages of gastrointestinal bleeding risk. Endoscopic procedures are divided into low and high risk of bleeding. In patients with low risk of gastrointestinal bleeding, there is no need to altering VKA dosage. In cases of high bleeding risk, administration of anticoagulant treatment should be discontinued and heparin administration should be considered. Many cardiac patients receive antiplatelet drugs, like acetylsalicylic acid (ASA), ticlopidine and clopidogrel. In these patients, especially receiving combined therapy, the risk of gastrointestinal bleeding increases. Patients undergoing endoscopic procedure don’t require discontinuation of the ASA therapy. In patients receiving combined antiplatelet therapy, clopidogrel therapy should be stopped before the procedure, and ASA should be continued. The exception being patients, who undergone percutaneous coronary intervention (PCI), depending on the type of procedure performed. According to latest guidelines, patients who undergo gastrointestinal procedures are not recommended for endocarditis prophylaxis.
Odpowiednie przygotowanie chorego poddawanego zabiegom endoskopowym decyduje o bezpieczeństwie i skuteczności ich wykonania. Proces przygotowania chorego kardiologicznego wymaga uwzględnienia schorzenia, leczenia stosowanego z jego powodu oraz analizy chorób współistniejących. U wielu chorych ze schorzeniami kardiologicznymi istnieją wskazania do profilaktycznego lub leczniczego stosowania doustnych antagonistów witaminy K (warfaryny lub acenokumarolu). W postępowaniu z chorym przyjmującym doustne leki przeciwkrzepliwe należy rozważyć z jednej strony ryzyko powikłań zakrzepowo- -zatorowych, a z drugiej ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego. Procedury endoskopowe dzielimy na te o niskim i wysokim ryzyku krwawienia okołozabiegowego. U chorych z niskim ryzykiem krwawienia nie musimy korygować dawkowania doustnego antykoagulantu, z kolei w przypadku dużego ryzyka krwawienia należy odstawić doustny antykoagulant i, zależnie od stopnia ryzyka powikłań zakrzepowo- -zatorowych, zadecydować o zastosowaniu w okresie okołozabiegowym heparyny. Wielu chorych otrzymuje z przyczyn kardiologicznych leki o działaniu antyagregacyjnym, takie jak kwas acetylosalicylowy, tiklopidyna i klopidogrel, co wiąże się z ryzykiem krwawień z przewodu pokarmowego, zwłaszcza u chorych otrzymujących leczenie skojarzone. Chorzy przyjmujący kwas acetylosalicylowy nie wymagają odstawienia leku przed planowanym zabiegiem endoskopowym. W przypadku skojarzonego leczenia przeciwpłytkowego zaleca się odstawienie klopidogrelu przed planowanym zabiegiem oraz utrzymanie leczenia kwasem acetylosalicylowym. Wyjątek stanowią pacjenci po przezskórnej angioplastyce tętnic wieńcowych, u których postępowanie zależy od rodzaju przeprowadzonego zabiegu. Zgodnie z aktualnymi rekomendacjami u chorych poddawanych zabiegom w zakresie przewodu pokarmowego nie zaleca się profilaktyki zapalenia wsierdzia.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 2; 112-117
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Analiza sposobów zmniejszenia zagrożenia dzieci w ruchu drogowym w Polsce i na świecie
Analysis of ways to reduce risk of children in road traffic in Poland and the world
Autorzy:: Goniewicz, Mariusz
Witt, Magdalena
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1030668.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
edukacja
profilaktyka
rodzice
wypadki drogowe
children
road accidents
prevention
parents
education
Opis:: Every year around the world there are about 75 million injured people and more than 20 million victims killed or sustained injured. Many of the threats also reaches the children. Road traffic accidents and falls from height are the cause of over 80% of serious injuries in children. However, injuries resulting from road accidents are the leading cause of death in children, more common than cancer and birth defects. In Poland, in the years 1995‑2009 there have been about 113,959 road accidents involving children in age of 0‑14 years. In this event, 3791 children died and 117,730 were injured. Most fatalities were recorded among children aged 7‑14 years. The paper presents ways to reduce the risk of children in traffic. Attention was paid to various technical improvements could improve the safety of children. It highlighted the important role of parents and children tutors in education on road safety. It was found that injury prevention should be a systematic and organized action. This should include both the elimination of threats and actions to reduce risk and improve care and hospital management. Children of all ages should be subject to intensive educational activities related to road safety. The most important is the continuity of teaching and educational process in this area, ranging from preschool through elementary school and middle school. Taking up issues of injury to children is justified and necessary to improve outcomes, minimize negative consequences of injuries and reduce their social costs.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 1; 72-77
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Analiza wartości porównawczej dwóch systemów diagnostyki patologii szyjki macicy Papanicolaou i TBS wybranej populacji kobiet z regionu Wielkopolski
Comparative analysis of Papanicolaou and TBS classification systems in the detection of cervical pathology in selected population of women from the Wielkopolska area
Autorzy:: Piskorz-Szymendera, Małgorzata
Zielińska, Aleksandra
Stanek, Robert
Kędzia, Witold
Sajdak, Stefan
Opala, Tomasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1031179.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: cervical cancer
cytology
morbidity
prevention
cytologia
profilaktyka
rak szyjki macicy
zachorowalność
Opis:: The aim of this paper was to evaluate the efficacy of cervical cancer prevention program in detection of the pathology based on two systems of classification of cytological smears: the Papanicolaou and The Bethesda System. The study encompassed women participating in the Population Cervical Cancer Prevention and Screening Program, not undergoing cytological exams for at least 3 years in the scope of screening tests reimbursed and provided by the National Heath Fund. The study lasted since July 2004 thru December 2006 and recruited female residents of the Wielkopolska voivodeship. Overall, 12 314 women aged 25-59 were included in final analysis. Cytological screening was performed using the Papanicolaou or the Bethesda classification systems. In this population, 99% of results obtained were normal while 1% was pathological. There were 55 abnormal smears assessed using the Papanicolaou classification and 120 abnormal smears when assessed using the Bethesda system. Histological verification of women with abnormal smear in the Papanicolaou group revealed 14 cases of cervical cancer and 31 lesions consistent with intraepithelial neoplasia at various clinical stages. Corresponding figures in the Bethesda group were 13 cervical cancers and 31 intraepithelial neoplastic lesions at various clinical stages.
Celem pracy była ocena skuteczności programu profilaktyki raka szyjki macicy w identyfikacji patologii na podstawie dwóch systemów klasyfikacji rozmazów cytologicznych: Papanicolaou i The Bethesda System. Badaniem objęto kobiety uczestniczące w Populacyjnym Programie Profilaktyki i Wczesnego Wykrywania Raka Szyjki Macicy, które nie miały wykonanego badania cytologicznego co najmniej przez trzy lata w ramach usług medycznych finansowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Badania przeprowadzono od lipca 2004 do grudnia 2006 roku wśród mieszkanek województwa wielkopolskiego. Analizą objęto łącznie 12 314 kobiet w wieku od 25 do 59 lat. Cytologiczne badania przesiewowe u 12 314 kobiet wykonano w oparciu o dwie klasyfikacje cytologiczne: Papanicolaou oraz The Bethesda System. W analizowanej grupie badanych 99% stanowiły prawidłowe wyniki cytologiczne, a 1% – nieprawidłowe. W klasyfikacji Papanicolaou sformułowano 55 nieprawidłowych wyników cytologicznych, a w systemie TBS – 120. Weryfikacja histopatologiczna kobiet z nieprawidłowymi wynikami oceny rozmazu cytologicznego wg Papanicolaou pozwoliła na rozpoznanie 14 nowotworów szyjki macicy i 31 zmian odpowiadających śródbłonkowej neoplazji szyjki macicy o różnym stopniu zawansowania. Podobnie przedstawia się weryfikacja histopatologiczna wycinków tkankowych pobranych od kobiet z nieprawidłowym wynikiem oceny rozmazu cytologicznego wg TBS – pozwoliła na rozpoznanie 13 nowotworów szyjki macicy i 31 zmian śródbłonkowej neoplazji szyjki macicy o różnym stopniu zawansowania.
Źródło:: Current Gynecologic Oncology; 2012, 10, 3; 194-203
2451-0750
Pojawia się w:: Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Probiotyki i prebiotyki w profilaktyce i leczeniu chorób u dzieci
Probiotics and prebiotics in the prevention and treatment of diseases in children
Autorzy:: Bąk-Romaniszyn, Loakadia
Zeman, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1031648.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: children
intestinal microflora
prebiotics
prebiotyki
prevention
probiotics
treatment
probiotyki
mikroflora jelitowa
dzieci
profilaktyka
leczenie
Opis:: Probiotics are viable microorganisms which after consumption, dependently on the strain and dose, exert beneficial effect on the host’s organism. Lactic acid bacteria Lactobacillus and Bifidobacterium and selected strains of Streptococcus, Bacillus as well as Saccharomyces boulardii yeast are most frequently used as probiotics. Probiotics have a favourable effect on the composition of alimentary tract ecological environment demonstrating antagonism in relation to numerous pathogenic microorganisms colonizing gastrointestinal mucosa. The presence of fermentative bacteria in the intestine, mainly lactic acid bacilli, particularly adhesive types prevents from bacterial dislocation and enterotoxemia, normalizes intestinal motor activity disorders and diminishes the symptoms of lactose intolerance. Prebiotics are substances naturally contained in food (or added to it) which selectively stimulate growth and/or activity of some strains of probiotic bacteria found in the alimentary tract. Probiotics and prebiotics as well as their combination – synbiotics are found in food, milk mixtures, pharmacological preparations, food additives, dietary supplements and they improve in a natural way our health condition and are of greater importance in modern medicine. The study presents the share of probiotics and prebiotics in the formation of alimentary tract biocenosis and their application in the prophylaxis and treatment of selected diseases in children, such as: bacterial and viral diarrhoea, antibiotic-induced disbiosis, necrotizing enterocolitis, intestinal colic, non-specific enteritis, alimentary tract dysfunction.
Probiotyki to mikroorganizmy, które wywierają korzystne działanie na organizm gospodarza po spożyciu przez niego odpowiedniej dawki określonego szczepu. Najczęściej jako probiotyki stosowane są bakterie kwasu mlekowego Lactobacillus i Bifidobacterium oraz wybrane szczepy Streptococcus, Bacillus, a także drożdże Saccharomyces boulardii. Probiotyki wpływają korzystnie na skład środowiska ekologicznego przewodu pokarmowego, wykazując antagonizm w stosunku do drobnoustrojów chorobotwórczych kolonizujących błonę śluzową przewodu pokarmowego. Obecność w jelicie bakterii fermentacyjnych, głównie pałeczek kwasu mlekowego, a zwłaszcza typów adhezyjnych, chroni przed dyslokacją bakteryjną i enterotoksemią, normalizuje zaburzenia motoryki jelit i zmniejsza objawy nietolerancji laktozy. Prebiotyki to substancje naturalnie zawarte w żywności (bądź do niej dodawane), które selektywnie pobudzają wzrost i/lub aktywność wybranych szczepów bakterii probiotycznych obecnych w przewodzie pokarmowym. Probiotyki i prebiotyki, jak również ich połączenie – synbiotyki, występują w pożywieniu, mieszankach mlecznych, preparatach farmakologicznych, dodatkach do żywności, suplementach dietetycznych i w sposób naturalny poprawiają stan naszego zdrowia oraz mają coraz większe znaczenie w nowoczesnej medycynie. W pracy omówiono udział probiotyków i prebiotyków w kształtowaniu się biocenozy przewodu pokarmowego oraz w profilaktyce i leczeniu wybranych chorób u dzieci, jak: biegunki bakteryjne i wirusowe, dysbioza poantybiotykowa, martwica jelit noworodków, kolka jelitowa, nieswoiste zapalenia jelit, zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 3; 176-181
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Postępowanie z chorym po zawale serca
Treatment of patient after myocardial infarction
Autorzy:: Niedolaz, Kalina
Hałas, Katarzyna
Kaźmierczak-Dziuk, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1031836.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: diabetes
management after myocardial infarction
medical therapy
other concomitant diseases
secondary prevention
postępowanie po zawale serca
farmakoterapia
profilaktyka wtórna
cukrzyca
inne choroby współistniejące
Opis:: Coronary artery disease (CAD) or ischaemic heart disease caused by atherosclerosis is the most common form of cardiovascular disease. CAD leads to acute coronary syndrome which is the clinical syndrome caused by new or growing interruption or occlusion of blood supply to a part of the heart, causing heart cells to die and myocardial infarction. Patient after myocardial infarction is at great cardiovascular risk and has high possibility of next cardiovascular incidents, such as myocardial infarction, stroke or cardiovascular death. Correct treatment of patient after myocardial infarction facilitates cardiovascular risk reduction and improves the prognosis. Secondary prevention after myocardial infarction includes non-pharmacological management – modification of life style – and pharmacological treatment. The most important is elimination of risk factors: smoking cessation, proper control of blood pressure, normalization of cholesterol level, reduction of overweight and regular physical activity. Patient awareness and physician commitment are essential for achieving beneficial effects of secondary prevention after myocardial infarction. This paper describes the recommendations for patient after myocardial infarction as far as non-pharmacologic and pharmacologic treatment according to contemporary guidelines are concerned. There are specific situations, such as concomitant diseases: hypertension, diabetes, left ventricle dysfunction and heart failure, chronic kidney disease, chronic obstructive pulmonary disease that require modified approach.
Choroba wieńcowa, czyli choroba niedokrwienna serca na podłożu miażdżycy tętnic wieńcowych, stanowi niezwykle istotny problem kliniczny. Jej bezpośrednim i często nieuchronnym następstwem jest zawał mięśnia serca. Zawał najczęściej jest spowodowany zamknięciem tętnicy wieńcowej w wyniku uszkodzenia blaszki miażdżycowej (jej pęknięcia lub erozji) z następowym wytworzeniem dystalnego zakrzepu i powoduje zniszczenie prawidłowo działającego mięśnia sercowego. Chory po przebytym zawale mięśnia serca należy do grupy pacjentów obciążonych wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, a więc zagrożony jest wystąpieniem kolejnych incydentów, takich jak zawał, udar mózgu i zgon. Prawidłowe postępowanie po przebytym zawale pozwala na istotną redukcję ryzyka i korzystnie wpływa na rokowanie. Prewencja wtórna po zawale serca obejmuje postępowanie niefarmakologiczne, czyli modyfikację stylu życia, i leczenie farmakologiczne. Największe znaczenie ma wyeliminowanie czynników ryzyka, tj. zaprzestanie palenia papierosów, prawidłowa kontrola ciśnienia tętniczego i normalizacja poziomu cholesterolu, a także redukcja nadwagi i systematyczna aktywność fizyczna. Świadomość pacjentów i zaangażowanie lekarzy są decydujące dla osiągnięcia korzystnych efektów prewencji wtórnej po zawale serca. Artykuł przedstawia zasady, którym powinien podlegać każdy chory po zawale mięśnia serca, uwzględnia zalecenia dotyczące postępowania niefarmakologicznego, wytyczne dotyczące odpowiedniej farmakoterapii według aktualnych standardów. W pracy uwzględniono również zasady postępowania z chorym po zawale w sytuacjach szczególnych, jakimi są choroby współistniejące, takie jak nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, dysfunkcja lewej komory i niewydolność serca, przewlekła choroba nerek, przewlekła obturacyjna choroba płuc.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 3; 186-198
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Etiologia, objawy i leczenie infekcyjnego zapalenia wsierdzia według aktualnych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego
Aetiology, symptoms and treatment of the infective endocarditis according to European Cardiology Society contemporary guidelines
Autorzy:: Adamska-Wełnicka, Anna
Niedolaz, Kalina
Kaźmierczak-D ziuk, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032451.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: antibiotics
infective endocarditis
prevention
prosthetic valves
vegetation
infekcyjne zapalenie wsierdzia
sztuczne zastawki
wegetacje
profilaktyka
antybiotykoterapia
Opis:: The clinical manifestation of infective endocarditis is usually non-specific. The signs and symptoms may be due to various infections, auto-aggressive or rheumatologic diseases. In some cases symptoms of endocarditis can mimic neoplastic disease. It is essential to diagnose infective endocarditis correctly and start the treatment as soon as possible because the outcome of the disease may be severe or even fatal. The disease is caused by the vegetations, characteristic changes. Vegetation is a mass of different cells: platelets, inflammatory cells as well as fibrin and microorganisms. Lesions are usually found on the valves of the left heart and lead to local destruction of the inner layer of the heart muscle. Parts of vegetation may drift with the blood flow and become the cause of cerebral or peripheral thrombus. However neurological disorders such as temporary ischemic attack or stroke can by the first symptom of endocarditis, usually the disease starts with fever. Physician can also find a new murmur of valve regurgitation. It is important to emphasize that there is an growing number of endocarditis due to cardiosurgical and cardiological procedures, especially concerning prosthetic valve or permanent electrode implantation. Intravenous drug abuse by addicts also may lead to endocarditis, in those cases lesions are often found on the tricuspid and pulmonary valves. Generally the most common cause of infective endocarditis is Staphylococcus spp. Diagnosis of endocarditis is based on clinical investigation, echocardiography and blood cultures. Primary treatment consists of multidrug antibiotic therapy and has to be started as soon as possible. In some cases surgical intervention is necessary. As far as endocarditis is concerned it is also essential to know when patients should be given antibiotics as prevention treatment. The rules of prevention of endocarditis have changed many times for the last few years. In summary: although endocarditis is rare disease, it is often difficult to diagnose and may lead to death. Therefore it is important for physicians to have at least a basic knowledge of infective endocarditis.
Infekcyjne zapalenie wsierdzia (IZW) cechuje niejednorodny obraz kliniczny, z pogranicza przewlekłych, niesprecyzowanych chorób infekcyjnych, autoimmunologicznych, reumatologicznych oraz nowotworowych. Szybka diagnostyka i włączenie leczenia celowanego IZW są konieczne z uwagi na poważne rokowanie i bezpośrednie zagrożenie życia pacjenta. W procesie IZW w obrębie zastawek serca tworzą się konglomeraty bakterii, komórek zapalnych, płytek krwi i włóknika, zwane wegetacjami. Dotyczą najczęściej zastawek lewej strony serca. Wegetacje doprowadzają do miejscowej destrukcji wsierdzia oraz stanowią źródło zatorowości obwodowej. Najczęstszym objawem IZW jest gorączka, natomiast w badaniu przedmiotowym zwraca uwagę nowy szmer wysłuchiwany nad sercem, świadczący o uszkodzeniu zastawek lub nici ścięgnistych. Zdarza się, że pierwszym symptomem choroby są zaburzenia neurologiczne spowodowane udarem mózgu powstałym w mechanizmie zatorowym. W ostatnim czasie wzrasta liczba zachorowań na IZW związanych ze stosowanymi procedurami inwazyjnymi wewnątrzsercowymi z implantacją sztucznych zastawek oraz elektrod. Szczególną grupę chorych stanowią również narkomani, u których najczęściej dochodzi do zajęcia zastawek prawej strony serca. Głównym czynnikiem etiologicznym zapalenia wsierdzia są bakterie, wśród nich obecnie dominują zakażenia gronkowcowe. Rozpoznanie choroby opiera się na danych klinicznych, obrazie echokardiograficznym oraz badaniach bakteriologicznych krwi. Leczeniem przyczynowym IZW jest antybiotykoterapia wielolekowa prowadzona w warunkach szpitalnych. Konieczne jest ścisłe monitorowanie choroby i rozważenie wskazań do leczenia kardiochirurgicznego. Istotnym zagadnieniem są również metody zapobiegania zakażeniom wsierdzia. Zasady profilaktyki IZW na przestrzeni ostatnich lat uległy znacznym modyfikacjom. Infekcyjne zapalenie wsierdzia wciąż pozostaje chorobą o poważnym rokowaniu, niejednokrotnie kończącą się zgonem pacjenta, a podstawowa wiedza o tym schorzeniu wydaje się niezbędna dla każdego lekarza.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 1; 32-40
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Dieta w profilaktyce osteoporozy – zalecenia i kontrowersje
Dietary prevention of osteoporosis – recommendations and controversies
Autorzy:: Białokoz-Kalinowska, Irena
Konstantynowicz, Jerzy
Abramowicz, Paweł
Piotrowska-Jastrzębska, Janina
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032755.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: calcium
controversies
diet
osteoporosis
prophylaxis
recommendations
supplementation of vitamin D
dieta
profilaktyka
osteoporoza
zalecenia
wapń
suplementacja witaminy d
kontrowersje
Opis:: Osteoporosis is a systemic metabolic disease characterized by loss of bone mass and its impaired microarchitecture, resulting in an increased risk of fragility fracture. Epidemiological data indicate an increase in the incidence of osteoporotic fractures worldwide. The high cost of health, social and economic treatment of osteoporosis requires seeking effective methods of prevention. Considering the multifactorial aetiology of osteoporosis, to the well documented risk factors belong: age, gender, ethnogenetic factors, current or history of chronic disease, steroid therapy and lifestyle. The modifying lifestyle factors as nutrition and physical activity are the potential tools for effective primary prevention of osteoporosis addressed to the whole of society, with particular emphasis on the paediatric population. The results of previous studies evaluating the effect of diet on the reduction of osteoporotic fractures are ambiguous, difficult to interpret and translate into specific dietary recommendations. Although there is a lot of evidence of beneficial effects on skeletal metabolism due to intake of various nutrients (macro- and micronutrients, vitamins D, K and C, isoflavones, plant, polyunsaturated fatty acids omega-3), but both the intake assessment of these nutrients and the monitoring their impact on bone remains extremely difficult in practice. Beneficial role of calcium and vitamin D in mineral homeostasis and bone metabolism has been thoroughly proven, however, further studies are needed, particularly prospective and randomized, in order to determine the optimal calcium intake, dose, bioavailability and nutrient sources, and indications for preventive supplementation. Due to the wide‑spread deficit and insufficient dietary intake of vitamin D, in the light of current guidelines for osteoporosis prevention, the entire population should receive supplementation of vitamin D in the doses strictly dependent on age, sex and season.
Osteoporoza jest układową chorobą metaboliczną charakteryzującą się zanikiem masy kostnej i jej zaburzoną mikroarchitekturą, prowadzącą do wzmożonej łamliwości kości. Dane epidemiologiczne wskazują na wzrost częstości złamań osteoporotycznych. Wysokie koszty zdrowotne, społeczne i ekonomiczne leczenia osteoporozy skłaniają do poszukiwania skutecznych metod profilaktyki. Rozważając wieloczynnikową etiologię schorzenia, wśród udokumentowanych czynników ryzyka należy wymienić: wiek, płeć, uwarunkowania etniczno-genetyczne, aktualne lub przebyte przewlekłe choroby, steroidoterapię oraz styl życia. Właśnie w czynnikach modyfikujących styl życia, obejmujących żywienie i aktywność fizyczną (obciążenia mechaniczne kości), upatruje się możliwość korekty masy szkieletowej i jakości tkanki kostnej, efektywnej pierwotnej profilaktyki osteoporozy skierowanej do całego społeczeństwa, ze szczególnym uwzględnieniem populacji dzieci i młodzieży. Wyniki dotychczasowych badań oceniających wpływ diety na redukcję złamań osteoporotycznych są niejednoznaczne, trudne do interpretacji i przełożenia na konkretne zalecenia żywieniowe. Wprawdzie istnieje szereg dowodów korzystnego działania pewnych składników żywieniowych na metabolizm szkieletowy w okresie rozwoju i inwolucji (biopierwiastki, witaminy D, K i C, izoflawony roślinne, wielonienasycone kwasy tłuszczowe omega-3), ale zarówno ocena spożycia tych czynników pokarmowych, jak i monitorowanie ich wpływu na kość w praktyce pozostają niezwykle trudne. Korzystna rola wapnia i witaminy D w homeostazie mineralnej ustroju i metabolizmie kostnym została gruntownie udowodniona, jednakże konieczne są dalsze badania, zwłaszcza prospektywne z randomizacją, w celu ustalenia optymalnej podaży wapnia, dawki, biodostępności i jego źródeł pokarmowych oraz wskazań do prewencyjnej suplementacji. Ze względu na powszechny deficyt i niedostateczną podaż dietetyczną witaminy D zgodnie z aktualnymi wytycznymi profilaktyki osteoporozy cała populacja powinna zostać objęta suplementacją tego związku, w ściśle określonych dawkach, zależnych od wieku, płci i pory roku.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 4; 350-356
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Zastosowanie terapii behawioralno-poznawczej w leczeniu osób znajdujących się w grupie ryzyka zachorowania na psychozę – przegląd badań
Cognitive and behavioural therapy in ultra-high risk group for psychosis – a review
Autorzy:: Pawełczyk, Agnieszka
Pawełczyk, Tomasz
Pabich-Zrobek, Dorota
Kołakowski, Artur
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/945206.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: cognitive-behavioural therapy
prevention
psychosis
psychotherapy
ultra-high risk syndrome
profilaktyka
psychoterapia
psychoza
stan ryzyka rozwoju psychozy
terapia behawioralno-poznawcza
Opis:: Pursuant to the neurodevelopmental concept, schizophrenia is understood as a pathological process, starting with the genetic susceptibility in childhood and gradually progressing, which is initially accompanied by the occurrence of nonspecific symptoms and dysfunctions. A culmination of the described course of events is the occurrence of full-symptom psychosis. The discernible symptomatic premorbid period occurs in 75% of patients in the first episode of schizophrenia. It may vary in length, but the studies indicate that the average duration of symptomatic premorbid period in schizophrenia reaches 5 years, whereas in highly developed countries – at least 2 years. Numerous studies indicate that a late diagnosis of the disease is an independent risk factor of adverse course of schizophrenia. Therefore, many researchers paid attention to those stages of the disease which precede the occurrence of acute psychosis, characterized by schizophrenia image, which gave rise to distinguishing a group of people exhibiting an increased, as compared to the general population, ultra-high risk syndrome (UHRS). So far, few interventional studies have been carried out to evaluate various strategies applied to the group of patients with UHRS of psychosis. Available foreign guidelines and experts’ recommendations point to a priority of psychosocial activities, especially the cognitive-behavioural therapy (CBT). The article presents a review of studies on the efficacy of CBT in the UHRS group. It indicates that the severity of symptoms in patients often requires pharmacotherapy, and the use of CBT entails a lower risk of the development of adverse effects than is the case with implementation of pharmacotherapy. The results of studies, obtained by various research teams, allow to state that the CBT may be effective in reduction of symptoms accompanying the high risk of the development of schizophrenia. Besides, CBT by monitoring the patient’s mental state enables a faster diagnosis of the transition into psychosis, thereby abbreviating the duration of untreated psychosis, which constitutes an acknowledged negative predictor of the course of schizophrenic psychoses.
Zgodnie z koncepcją neurorozwojową schizofrenię rozumie się jako stopniowo postępujący proces chorobowy, rozpoczynający się na podłożu podatności genetycznej w dzieciństwie i stopniowo postępujący, czemu początkowo towarzyszy występowanie niespecyficznych objawów i dysfunkcji. Kulminacją opisywanego ciągu zdarzeń jest wystąpienie pełnoobjawowej psychozy. Dający się wyróżnić objawowy okres przedchorobowy występuje u około 75% chorych w pierwszym epizodzie schizofrenii. Może on mieć różną długość, przy czym badania wskazują, że średni czas trwania objawowego okresu przedchorobowego w schizofrenii wynosi 5 lat, a w krajach wysoko rozwiniętych co najmniej 2 lata. Liczne badania wykazały, iż późne rozpoznanie choroby jest niezależnym czynnikiem ryzyka niekorzystnego przebiegu schizofrenii. Z tego względu wielu badaczy zwróciło uwagę na etapy choroby poprzedzające wystąpienie ostrej psychozy o obrazie schizofrenii, co doprowadziło do wyróżnienia grupy osób o podwyższonym, w stosunku do populacji ogólnej, ryzyku rozwoju psychozy (ultra-high risk syndrome, UHRS). Dotychczas przeprowadzono nieliczne badania interwencyjne mające na celu ocenę różnych strategii postępowania w grupie pacjentów z zespołem wysokiego ryzyka rozwoju psychozy. Dostępne wytyczne zagraniczne oraz zalecenia ekspertów wskazują na priorytet oddziaływań psychospołecznych, w tym szczególnie terapii behawioralno-poznawczej (TBP). W pracy przedstawiono przegląd badań nad skutecznością TBP w grupie UHRS. Wynika z niego, iż nasilenie objawów u pacjentów często nie wymaga stosowania farmakoterapii, a zastosowanie TBP jest związane z mniejszym ryzykiem rozwoju działań niepożądanych niż w przypadku wdrożenia farmakoterapii. Wyniki badań uzyskanych przez różne zespoły badawcze pozwalają na stwierdzenie, że TBP może być skuteczna w redukcji objawów towarzyszących wysokiemu ryzyku rozwoju schizofrenii. Ponadto TBP poprzez monitorowanie stanu psychicznego pacjenta umożliwia szybsze rozpoznanie przejścia w psychozę i tym samym skrócenie czasu nieleczonej psychozy, który stanowi uznany negatywny czynnik rokowniczy przebiegu psychoz schizofrenicznych.
Źródło:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 4; 275-281
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Powikłana profilaktyka zakrzepowa w leczeniu infekcyjnego zapalenia stawu kolanowego – opis przypadku
Complicated thromboembolic prophylaxis in the treatment of septic gonitis – case report
Autorzy:: Brychcy, Adrian
Marczyński, Wojciech J.
Rak, Stanisław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1033847.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: gonitis
haematoma
low-molecular-weight heparin
prophylaxis
heparyna drobnocząsteczkowa
zapalenie stawu kolanowego
profilaktyka
krwiak
Opis:: In this paper the case of a patient subjected to orthopaedic treatment with a history of a number of internal comorbidities, cardiac ones in particular, has been reported. Cardiac comorbidities were related to the implantation of a VVI pacemaker. The patient was chronically administered acenocoumarol with a standard INR control. He developed infectious arthritis of the left knee joint. The condition was the indication for surgery. The surgical treatment was performed with the implementation of antithrombotic prophylaxis using low-molecular-weight heparin at a dose as prescribed by a cardiologist. The prescribed dosage of nadroparin – 100 mg – was higher than indicated in both Polish and international regimen standards. Higher dose was also maintained in next days that followed the surgery. Intra-articular haematoma occurred as a post-surgery complication, hence the revision of the knee joint was performed. The haematoma was diagnosed intraoperatively, then removed and pulsed lavage was performed. Garamycin sponge was applied to treat the inflammation. A targeted antibiotic therapy was continued. Surgical site drainage was performed for one day without the use of negative pressure. Thromboembolic prophylaxis was implemented in accordance with the applicable dosage regimen in Poland. In view of a vast majority of thrombosis risk factors, prolonged prophylaxis with heparin and return to acenocoumarol were indicated once the surgical would had healed. As a result, other early and late postoperative complications were avoided.
W pracy zaprezentowano przypadek chorego leczonego ortopedycznie, z licznymi obciążeniami internistycznymi, szczególnie kardiologicznymi. Obciążenia kardiologiczne dotyczyły implantacji układu stymulującego mięsień sercowy typu VVI. Chory przewlekle przyjmował acenokumarol z klasyczną kontrolą INR. U pacjenta wystąpiło infekcyjne zapalenie lewego stawu kolanowego. Było ono wskazaniem do leczenia operacyjnego. Operację przeprowadzono z wdrożeniem profilaktyki przeciwzakrzepowej heparyną drobnocząsteczkową w dawce zaleconej przez kardiologa. Dawka zastosowanej nadroparyny była wyższa niż w zaleceniach polskich i światowych standardów i wynosiła 100 mg. Dawkę podwyższoną heparyny utrzymano również w kolejnych dobach pooperacyjnych. W przebiegu pooperacyjnym wystąpiło powikłanie pod postacią krwiaka śródstawowego, będące wskazaniem do rewizji kolana. Śródoperacyjnie stwierdzono krwiak śródstawowy, który usunięto, następnie wypłukano staw. Podano gąbkę garamycynową w procedurze leczenia procesu zapalnego. Kontynuowano antybiotykoterapię celowaną. Ranę pooperacyjną drenowano bez podciśnienia przez jedną dobę. Profilaktykę zakrzepowozatorową wdrożono w dawkach zgodnych z polskimi wytycznymi. Znaczna część czynników ryzyka zakrzepicy była wskazaniem do przedłużonej profilaktyki heparyną i powrotu do acenokumarolu po wygojeniu rany operacyjnej. Dzięki takiemu postępowaniu udało się uniknąć kolejnych powikłań w okresie pooperacyjnym wczesnym i odległym.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2015, 11, 4; 419-423
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Badanie ultrasonograficzne wśród pacjentów w wieku przedszkolnym – badanie ankietowe
Ultrasound in preschool children – a survey
Autorzy:: Bukowski, Jan Stanisław
Bombiński, Przemysław
Witek, Michał
Choroś, Daria
Koźlakiewicz, Zofia
Mazurek, Magdalena
Pluta, Marcin
Brzewski, Michał
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034404.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: nowotwory
profilaktyka i kontrola
ultrasonografia
wady wrodzone
Opis:: Ultrasound examination, as a non-invasive and safe procedure which does not require premedication, is increasingly commonly used by paediatricians. Special focus is placed on its use in early detection of cancer in children. The aim of this study was to determine how frequently and for what reason paediatricians ordered ultrasound examination as well as the outcome of the procedure. The study team conducted an anonymous survey among the parents of children attending kindergartens in the districts of Ochota and Mokotów in the capital of Poland, Warsaw. Questionnaires obtained from the parents of 336 preschool children aged 3–6 years were included in the study. By the date of the survey over 27% of children had not had any ultrasound examination and 32.44% had only one. More than half of the children (52.38%) were referred to ultrasound by a paediatrician during an office or home visit. The most common reason for the first ultrasound examination was check-up of a healthy child with no previous pathologies in a given area (41.04%). The most common location of the first ultrasound scan indicated by the respondents was the abdominal cavity (56.18%). For 254 ultrasound scans, 38 cases (14.96%) required further diagnostic investigation, specialist consultation or hospitalisation. 2.05% of scans revealed a suspected cancer lesion and 3.64% showed a congenital defect. By the date of the survey 27.16% of children had undergone other types of diagnostic imaging. 77.74% of parents would like their child to undergo annual preventative ultrasound scans. It is worth noting that it is increasingly more common for paediatricians to order ultrasound examination for healthy children as well, as a check-up. Increased parents’ awareness has also been observed.
Ultrasonografia, jako badanie nieinwazyjne, bezpieczne i niewymagające premedykacji, jest coraz częściej wykorzystywana przez lekarzy pediatrów. Szczególną uwagę zwraca się na jej zastosowanie we wczesnym wykrywaniu nowotworów u dzieci. Celem pracy było sprawdzenie, jak często i z jakiego powodu lekarze pediatrzy sięgali po badanie ultrasonograficzne oraz jakie były tego konsekwencje. Zespół przeprowadził anonimową ankietę wśród rodziców przedszkolaków uczęszczających do przedszkoli na terenie miasta stołecznego Warszawy w dzielnicach Ochota i Mokotów. Do badania zakwalifikowano ankiety uzyskane od rodziców 336 przedszkolaków w wieku 3–6 lat. Ponad 27% dzieci do dnia przeprowadzenia ankiety nie miało wykonanego ani jednego badania ultrasonograficznego, a 32,44% zaledwie jedno. Ponad połowa dzieci (52,38%) została na badanie skierowana przez lekarza pediatrę w trakcie wizyty w przychodni lub domowej. Najczęstszy powód pierwszego badania ultrasonograficznego stanowiła kontrola dziecka zdrowego – bez stwierdzonych wcześniej patologii w danym zakresie (41,04%). Najczęściej badaną okolicą podczas pierwszego badania ultrasonograficznego wskazywaną przez ankietowanych była jama brzuszna (56,18%). Spośród 254 badań ultrasonograficznych 38 (14,96%) wymagało dalszej diagnostyki, konsultacji lekarza specjalisty lub pobytu w szpitalu. Zmianę podejrzaną nowotworowo wykazało 2,05% badań ultrasonograficznych, a wadę wrodzoną – 3,64%. Innym badaniom obrazowym do dnia przeprowadzenia ankiety zostało poddanych 27,16% dzieci. Spośród rodziców 77,74% chciałoby, aby ich dziecko brało udział w corocznych profilaktycznych badaniach ultrasonograficznych. Warto zauważyć, że takie badanie jest coraz częściej zlecane przez lekarzy pediatrów także u dzieci zdrowych, jako kontrolne. Obserwuje się również wzrost świadomości wśród rodziców.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 2; 203-211
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Wady postawy u dzieci i młodzieży jako jeden z głównych problemów w rozwoju psychosomatycznym
Postural defects in children and teenagers as one of the major issues in psychosomatic development
Autorzy:: Wawrzyniak, Agata
Tomaszewski, Maciej
Mews, Judyta
Jung, Anna
Kalicki, Bolesław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034667.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: otyłość
profilaktyka
płaskostopie
skolioza
wada postawy
Opis:: Postural defect is a set of postural abnormalities defined as minor single deviations from correct posture, which may be repaired with the use of appropriate exercises, passive or active. Studies concerning the evaluation of children and teenagers’ health condition have shown that the incidence of postural defects in the population ranges from 30 to 60%. The greatest threat for the development of incorrect body posture is present in the period of fast growth, namely between the age of 5 and 7 and in the period of adolescence. The most common postural defects in the population of children in Poland include: scoliosis, juvenile kyphosis of the spine (Scheuermann’s disease) and static deformations of lower extremities. Owing to the common nature of the issue and the possibility to apply effective preventive measures, it is necessary to early detect postural defects through appropriate examinations. Preventive healthcare for children is aimed at early diagnosis of irregularities in a child’s development. Screening tests among children detect three types of the motor system disorders: scoliosis, excessive thoracic kyphosis and static deformations of lower extremities and asymmetry in the length of lower extremities. Early detection of the defect prevents against its further development or the development of further abnormalities. The results of a report Health Behaviour in School-aged Children concerning the health of children clearly show that recently, there has been a substantive increase in the number of factors causing the creation of postural defects. School period is the most optimum one to carry out preventive actions in this respect. Postural defects develop in some children, despite preventive measures carried out. In accordance with the recommendations of experts, it is then necessary to perform secondary prophylaxis, which prevents further development of the defect, the creation of muscular contracture and is aimed at the so-called postural re-education. The selection of physical activity should be adequate to the type of postural defect.
Wada postawy to zespół nieprawidłowości postawy, definiowanych jako niewielkie pojedyncze odchylenia od prawidłowej postawy ciała, które daje się korygować odpowiednimi ćwiczeniami biernymi i czynnymi. Badania dotyczące oceny stanu zdrowia dzieci i młodzieży wykazały, że częstość występowania wad postawy w populacji waha się od 30 do 60%. Największe zagrożenie dla powstania nieprawidłowej postawy ciała istnieje w okresie szybkiego tempa wzrastania, czyli między 5. a 7. rokiem życia, oraz okresie dojrzewania. Do najczęstszych wad postawy w populacji dzieci w Polsce należą: skolioza, młodzieńcza kifoza piersiowa (choroba Scheuermanna) oraz zniekształcenia statyczne kończyn dolnych. Z uwagi na powszechność występowania problemu oraz możliwość zastosowania skutecznej profilaktyki konieczne jest wczesne wykrycie wady postawy poprzez odpowiednio przeprowadzone badanie profilaktyczne. Profilaktyczna opieka zdrowotna nad dziećmi ma na celu jak najwcześniejsze rozpoznanie nieprawidłowości w rozwoju dziecka. W testach przesiewowych u dzieci wykrywane są trzy grupy zaburzeń układu motorycznego: boczne skrzywienie kręgosłupa, nadmierna kifoza piersiowa oraz zniekształcenia statyczne kończyn dolnych i asymetria długości kończyn dolnych. Wczesne wykrycie wady zapobiega jej dalszemu pogłębianiu oraz rozwojowi kolejnych nieprawidłowości. Wyniki raportu Health Behaviour in Schoolaged Children na temat zdrowia dzieci wyraźnie pokazują, że w ostatnich latach znacznie zwiększyła się liczba czynników powodujących powstawanie wad postawy. Okres szkolny jest najbardziej optymalny do przeprowadzenia działań prewencyjnych w tym zakresie. U niektórych dzieci pomimo profilaktyki rozwija się wada postawy. Zgodnie z rekomendacjami ekspertów konieczna jest wówczas profilaktyka drugorzędowa, która zapobiega dalszemu utrwalaniu wady, powstawaniu przykurczy mięśniowych i ma na celu tzw. reedukację posturalną. Dobór aktywności fizycznej powinien być adekwatny do rodzaju wady postawy.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 1; 72-78
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Probiotyki w profilaktyce nawracających zakażeń układu moczowego u dzieci
Probiotics in the prophylaxis of recurrent urinary tract infections in children
Autorzy:: Zwolińska, Danuta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034692.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
nawracające zakażenia układu moczowego
probiotyki
profilaktyka
Opis:: Recurrent urinary tract infections are a serious clinical problem both in adults and children. Febrile episodes of recurrent urinary tract infections may lead to the formation of renal scars and development of chronic kidney disease. Traditionally, management involved antibiotic prophylaxis introduced after a first febrile episode. Recently, however, the indications for antibiotic therapy have been narrowed down to treat cases of recurrent urinary tract infections and disorders which pose a significant risk for their development. In the current era of the ubiquitous use of antibiotics, bacterial resistance is an increasingly alarming problem, hence the recent search for alternative methods of prophylactic treatment. For many reasons, probiotics appear to be an excellent alternative. The microbiome of the human gastrointestinal tract and urogenital tract consists of a multitude of helpful probiotic bacteria, including the especially beneficial Lactobacillus strain. A significant relationship has been confirmed to exist between infections of the urinary tract and a decreased number of lactobacilli. Their antibacterial properties include their ability to secrete numerous substances inhibiting the growth of pathogenic microorganisms and to form a biofilm preventing the adhesion of uropathogens to the epithelium of the urinary tract as well as, indirectly, their immunomodulatory potential. This study is aimed at discussing the existing evidence supporting the effectiveness of probiotics in the prophylaxis of recurrent urinary tract infections, with special emphasis on the paediatric population. Probiotics make an excellent and safe alternative for the traditional prophylactic antibiotic therapy.
Nawracające zakażenia układu moczowego stanowią istotny problem kliniczny zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Powtarzające się gorączkowe epizody zakażenia układu moczowego mogą skutkować tworzeniem się zmian bliznowatych w nerkach i rozwojem przewlekłej choroby nerek. Historycznie profilaktykę antybiotykową wdrażano już po pierwszym zakażeniu gorączkowym. Obecnie wskazania do jej stosowania uległy zawężeniu do przypadków nawracających zakażeń układu moczowego oraz zaburzeń, które są istotnymi czynnikami ryzyka ich wystąpienia. W dobie powszechnego stosowania antybiotyków obserwuje się narastającą lekooporność bakterii, co jest powodem poszukiwania innych sposobów leczenia profilaktycznego. Probiotyki z wielu powodów wydają się doskonałą alternatywą dla antybiotyków. W skład mikrobiomu przewodu pokarmowego oraz układu moczowo-płciowego wchodzi wiele dobroczynnych bakterii probiotycznych, spośród których szczególną rolę przypisuje się szczepom Lactobacillus. Wykazano istotny związek pomiędzy zakażeniami układu moczowo-płciowego a obniżonym stężeniem pałeczek kwasu mlekowego. Ich działanie antybakteryjne wiąże się z wydzielaniem licznych substancji hamujących wzrost bakterii chorobotwórczych, tworzeniem biofilmu zapobiegającego adhezji uropatogenów do nabłonka dróg moczowo-płciowych oraz – pośrednio – z działaniem immunomodulującym układ odpornościowy. W niniejszej pracy przedstawiono dowody skuteczności działania probiotyków w profilaktyce nawracających zakażeń układu moczowego, ze szczególnym uwzględnieniem populacji pediatrycznej. Probiotyki stanowią dobrą i bezpieczną alternatywę dla tradycyjnej profilaktycznej antybiotykoterapii.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 3; 335-343
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Circumstances and underlying causes of suicidal attempts in teen patients of mental health facilities – a psychological perspective
Uwarunkowania prób samobójczych u nastoletnich pacjentów szpitali i klinik psychiatrycznych w perspektywie psychologicznej
Autorzy:: Stradomska, Marlena
Wolińska, Jolanta
Marczak, Milena
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/941043.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: adolescents
family
prevention
suicidal attempts
suicide
adolescenci
profilaktyka
próba samobójcza
rodzina
samobójstwo
Opis:: Objective: The paper brings together and summarizes the results of a study carried out in 2011–2015, aimed at analysing circumstances and reasons underlying adolescent suicidal attempts. Material and methods: The studied group comprised 115 patients hospitalised due to having attempted suicide, aged 13–19 years old, based in 3 voivodeships, namely the Świętokrzyskie Voivodeship, Lubelskie Voivodeship, and Podkarpackie Voivodeship. The results of the study have been subject to quantitative and qualitative analysis. Results: Our analysis has demonstrated that in the opinion of 95% of the patients another suicide previously committed in their environment inspired their own suicidal attempt. A significant proportion of the participants of the study (88%) claims suicidal behaviours in a person’s environment to be conducive to similar behaviours not only in adolescents, but across all age groups alike. A majority of participants have admitted possessing a lack of sufficient knowledge concerning mental health and wellbeing. Nor do they receive effective help, feeling emotional distress, yet failing to meet with any response on the part of their relatives and friends, who seem not to take teenagers’ psychological condition seriously. Suicidal and depressive disposition is commonly regarded as a sign of mere moodiness, fanciness, being spoilt, or being prone to playing practical jokes. According to the majority of the participants (71%), their relatives had directly influenced their decision to attempt suicide. As much as 88% of the responses provided in the study indicated causes stemming from inadequate communication. Teenagers’ attempts to talk about death-related issues (suicidal issues) failed, not being met with understanding on the part of their parents and other caregivers. Conclusions: There is a need for education, prophylaxis, and raising social awareness concerning the problem of suicides. Education on a broad scale is necessary to enable unobstructed access to important information, inter alia through cultural and social events, preventive campaigns, workshops, voluntary help, media etc.
Cel: Artykuł podsumowuje rozważania na temat wyników badań przeprowadzonych w latach 2011–2015. Celem badań była analiza przyczyn i uwarunkowań prób samobójczych podejmowanych w okresie adolescencji. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 115 pacjentów przebywających w klinikach i szpitalach z powodu prób samobójczych; były to osoby w wieku 13–19 lat, mieszkające w trzech województwach: świętokrzyskim, lubelskim i podkarpackim. Wyniki pracy badawczej zostały poddane analizie jakościowej i ilościowej. Wyniki: Analiza wskazuje, że zdaniem 95% badanych samobójstwo popełnione w ich otoczeniu stało się motywacją do podjęcia próby samobójczej. Znacząca część badanych (88%) twierdzi, iż zachowania suicydalne w otoczeniu wzmacniają zachowania tego typu – nie tylko u adolescentów, lecz także u innych ludzi. Większość uczestników badania czuje niedosyt wiedzy na temat zdrowia psychicznego. Nie uzyskują też efektywnej pomocy: odczuwają dyskomfort psychiczny, ale ich bliscy i koledzy nie reagują; bagatelizują stan psychiczny nastolatków, traktując ich zachowania jako przejaw żartów, kaprysów czy rozpieszczenia. Według większości badanych (71%) najbliżsi pośrednio przyczynili się do podjęcia próby samobójczej. Aż 88% uzyskanych odpowiedzi wskazuje na przyczyny tkwiące w komunikacji. Podejmowane przez nastolatków próby nawiązania rozmowy dotyczącej śmierci (problematyki suicydalnej) nie spotkały się z należytym zrozumieniem rodziców i opiekunów. Wnioski: Istnieje potrzeba edukacji, profilaktyki i rozbudzenia zainteresowania społecznego problematyką samobójstw. Edukacja powinna być prowadzona na szerszą skalę, tak by zainteresowani mogli łatwo uzyskać ważne informacje – m.in. przez wydarzenia kulturalno‑społeczne, akcje profilaktyczne, warsztaty, wolontariat, media.
Źródło:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 3; 136-149
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Interwencje psychologiczne jako profilaktyka depresji poudarowej
Psychological interventions for preventing post-stroke depression
Autorzy:: Pękala, Krzysztof
Sobów, Tomasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1053108.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: udar
depresja
profilaktyka
interwencje psychologiczne
depresja poudarowa
stroke
depression
prevention
psychological interventions
post-stroke depression
Opis:: The aim of this article is to describe the available measures of preventing post-stroke depression and their efficacy with regard to psychological interventions. The said affective disorder is often poorly diagnosed for a number of reasons. Also the treatment itself turns sometimes to be inappropriate. It is worth highlighting that post-stroke depression affects the process of recovery of the patient, thus its harmful effect is not limited to a mere depressed mood. Studies describing the measures of prophylaxis of depression after stroke are dominated by those assessing the efficiency of pharmacotherapy. Meta-analyses point to a low efficiency of this type of therapeutic effects as well as to the inconsistency of their outcomes. Other methods of prevention efforts include those of psychological nature which should be divided into different categories, such as: psychotherapy, other unstructured interactions (for example: education, emotional and instrumental support, service of multidisciplinary team, physical exercises) or motivational interviewing. The results show that motivational interviewing is the most effective of all methods. Problem-solving therapy appears to be another effective intervention within the prevention of post-stroke depression. Also a short-term psychosocial-behavioral therapy produces good results. There is a definite and urgent need for more research on this subject that would enable the recommendation of an appropriate form of prophylaxis. The majority of the described studies are characterized by a small number of patients. It seems that different psychotherapeutic approaches that place the individual needs of the patient in the first place are worth further research. Those related to the behavioral approach seems to bring hope for greater efficacy.
Celami artykułu są: prezentacja obecnych możliwości profilaktyki depresji poudarowej z zakresu interwencji psychologicznych oraz przybliżenie ich skuteczności. Opisywane zaburzenie afektywne z różnych przyczyn często bywa diagnozowane na niewystarczającym poziomie. Kolejnym problemem jest nieodpowiednie leczenie. Należy pamiętać, że depresja poudarowa wpływa na proces dochodzenia pacjenta do zdrowia, a więc jej szkodliwy wpływ nie ogranicza się do obniżenia nastroju. Wśród badań dotyczących metod prewencji depresji po udarze dominują te sprawdzające skuteczność farmakoterapii. Metaanalizy wskazują na niską skuteczność takich oddziaływań leczniczych i niespójność wyników. Wśród pozostałych metod znajdują się działania profilaktyczne o charakterze psychologicznym, które należałoby podzielić na kategorie, takie jak psychoterapia oraz inne, nieustrukturowane oddziaływanie (np. działania edukacyjne, wspierające czy multidyscyplinarne, ćwiczenia fizyczne) i dialog motywacyjny. Najskuteczniejszą ze sprawdzanych metod okazał się dialog motywacyjny. Kolejne narzędzie przynoszące rezultaty w prewencji depresji poudarowej to psychoterapia skoncentrowana na rozwiązaniu problemów. Do efektywnych zalicza się również krótkoterminową terapię psychosocjalno-behawioralną. Zdecydowanie potrzeba większej liczby badań naukowych na ten temat, by można było zalecać odpowiednią formę profilaktyki. Większość opisanych prób cechuje stosunkowo niewielka liczebność. Warte sprawdzenia są zwłaszcza rozmaite metody psychoterapeutyczne stawiające indywidualne potrzeby chorego na pierwszym miejscu; jak się wydaje, nurty związane z podejściem behawioralnym dają nadzieję na większą skuteczność.
Źródło:: Aktualności Neurologiczne; 2014, 14, 3; 156-160
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:: Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "**pro*laktyka" wg kryterium: Temat**

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język

Informacja

Wyszukujesz frazę "pro*laktyka" wg kryterium: Temat

Wyszukujesz frazę "**pro*laktyka" wg kryterium: Temat**