Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Cd" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Zmiany w populacji limfocytów Treg podczas chemioterapii u chorych na raka jajnika
    Changes in the Treg lymphocyte population levels in patients being treated for ovarian cancer with chemotherapy
    Autorzy:
    Wiśniewski, Michał
    Koper, Krzysztof
    Łukaszewska, Ewelina
    Jóźwicki, Wojciech
    Windorbska, Wiesława
    Dutsch-Wicherek, Magdalena
    Wicherek, Łukasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031037.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    CD4+CD25+FOXP3+
    Treg
    chemotherapy
    immune tolerance
    ovarian cancer
    chemioterapia
    immunologiczna tolerancja
    limfocyty cd4+cd25+foxp3+
    rak jajnika
    Opis:
    Regulatory T lymphocytes CD4+CD25+FOXP3+ or Treg cells play a major role in immune system surveillance and tolerance. Treg cells are critical for controlling the immunological system because they inhibit the cytotoxic response. Moreover, it has been found that Treg cell recruitment into the tumor microenvironment reduces the chances of survival in cancer patients and that an increase in Treg cells in the peripheral blood correlates with the progression of ovarian cancer. In our study we addressed Treg cell population changes in cases of ovarian cancer where the patients were treated with chemotherapy. Using flow cytometry we determined the levels of CD4+CD25+FOXP3+ lymphocytes in the peripheral blood of the patients prior to chemotherapy, after 3 courses of chemotherapy, and then after 6 courses (the respective regimens were: TK – 13, CP – 1, TPT – 1 patient). We observed that the Treg lymphocyte levels of ovarian cancer patients decreased after 3 courses of chemotherapy though the difference (p=0.3) was not statistically significant. After 6 chemotherapy courses, however, levels did increase to a statistically significant degree (p=0.02). We have therefore concluded that a measurement of the Treg cell population could be helpful in estimating the impact of chemotherapy on a patient’s host immune system during the systemic treatment of ovarian cancer.
    Limfocyty regulatorowe T CD4+CD25+FOXP3+ (komórki Treg) odgrywają istotną rolę w mechanizmach nadzoru i tolerancji immunologicznej, hamując odpowiedź cytotoksyczną układu odpornościowego. Wykazano, że w trakcie rozwoju choroby nowotworowej liczebność limfocytów Treg wzrasta. Obecność nacieków z limfocytów Treg w mikrośrodowisku guza wiąże się z gorszym rokowaniem, a wzrost populacji komórek Treg we krwi obwodowej koreluje z progresją raka jajnika. W niniejszym badaniu sprawdzano wpływ chemioterapii stosowanej u chorych z rakiem jajnika na liczebność populacji Treg we krwi obwodowej. W tym celu odsetek Treg we krwi oznaczano przed, po 3 oraz po 6 kursach chemioterapii (TK – 13, CP – 1, TPT – 1 chora) za pomocą cytometrii przepływowej. Podczas pierwszych 3 cykli chemioterapii zaobserwowano początkowe zmniejszenie odsetka limfocytów T CD4+CD25+ FOXP3+ wśród limfocytów T CD4+, niemniej jednak różnica ta nie była znamienna statystycznie (p=0,3). Następnie w miarę kontynuowania chemioterapii odsetek limfocytów T CD4+CD25+FOXP3+ wśród limfocytów T CD4+ wzrastał i po 6. cyklu w stosunku do aktywności po 3. cyklu chemioterapii był statystycznie znamiennie większy (p=0,02). Autorzy wnioskują, że badanie populacji Treg może być przydatne do oceny wpływu chemioterapii na układ odpornościowy gospodarza podczas leczenia systemowego chorych na raka jajnika.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2011, 9, 3; 139-146
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Terapia rituksymabem w uogólnionej miastenii lekoopornej. Opis przypadku
    Rituximab therapy in generalized refractory myasthenia gravis. Case report
    Autorzy:
    Bonek, Robert
    Maciejek, Zdzisław
    Radziszewski, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1058803.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    antigen CD-20
    immunosuppression
    immunoterapia
    immunotherapy
    myasthenia gravis
    rituximab
    miastenia
    rituksymab
    immunosupresja
    antygen CD20
    Opis:
    Background: Rituximab is a human-mouse chimeric IgG1 monoclonal antibody directed against antigen CD-20, transmembrane phosphoprotein on B cells. This drug induce depletion of B cells and subsequent reduction in antibody production. Recently there were cases of severe AChR-antibody positive and MuSK-positive myasthenia gravis (MG) successfully treated with rituximab. Case report: Forty-three-year-old women with tygorefractory MG with predominantly generalised weakness in extremities, bulbar symptoms and dyspnea, who presented for the first time in 1992. Thymectomy was perform in 1997. During 15 years of therapy patient had one crise in 1997 and one in 1999. In 2007, she had five hospital admission. She did not respond adequately to acetylcholinesterase inhibitors, thymectomy, repeat plasma exchange and conventional immunosuppressive therapy such as azathioprine, cyclophosphamide and prednisone. For this reason rituximab (MabThera®, Roche) therapy was added. Rituximab was administered at a dose of 375 mg/m2 intravenously according to a protocol every 7 days for 4 weeks. She received also prednisone at a dose of 20 mg and pyridostigmine 180 mg per day all the time. Within 4 weeks therapy she showed maintained clinical improvement. Dyspnea and bulbar symptoms were disappearanced and walking distances was longer. We did not observe serious adverse events, only after first infusion transient oedema of mucosa nasal and oral cavity with concurrent pruritus and after second infusion transient myalgia, chills and subfebrile body temperature were found. Conclusions: In this case use of rituximab leading to significant clinical improvement in refractory myasthenia gravis. The therapy was well tolerated and any serious adverse events were registered.
    Wstęp: Rituksymab jest chimerycznym przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG1, skierowanym przeciwko antygenowi CD20, przezbłonowej fosfoproteinie limfocytów B. Indukuje on deplecję limfocytów B, a w związku z tym spadek produkcji przeciwciał. Ostatnio opisywano przypadki zakończonego sukcesem leczenia rituksymabem ciężkiej miastenii (MG) seropozytywnej i miastenii z obecnością przeciwciał anty-MuSK. Opis przypadku: Czterdziestotrzyletnia kobieta z lekooporną miastenią z dominującym osłabieniem kończyn, objawami opuszkowymi i dusznością, z pierwszymi objawami choroby w 1992 roku. W 1997 roku wystąpił pierwszy przełom miasteniczny, w 1999 drugi. W roku 2007 z powodu zaostrzeń choroby pacjentka była pięciokrotnie hospitalizowana. W trakcie piętnastoletniej kuracji nie uzyskano zadowalającej odpowiedzi na inhibitory acetylocholinoesterazy, tymektomię, powtarzane zabiegi plazmaferezy i konwencjonalne leczenie immunosupresyjne, w którym zastosowano azatioprynę, cyklofosfamid i prednizon. Z tych względów włączono terapię rituksymabem (MabThera®, Roche). Rituksymab podawano we wlewie dożylnym zgodnie z następującym protokołem: 375 mg/m2 co 7 dni przez 4 tygodnie. Przez cały czas chora była leczona prednizonem w dawce 20 mg i pirydostygminą w dawce 180 mg na dobę. W trakcie terapii osiągnięto znaczącą poprawę stanu klinicznego, która utrzymuje się do chwili obecnej. Uzyskano ustąpienie duszności i objawów opuszkowych oraz wydłużenie przechodzonego dystansu. Nie stwierdzono poważnych działań niepożądanych; po pierwszym wlewie wystąpił przemijający obrzęk śluzówki jamy ustnej i nosowej z towarzyszącym świądem, a po drugim ból mięśni, dreszcze i stan podgorączkowy. Wnioski:W opisanym przypadku zastosowanie rituksymabu doprowadziło do znaczącej i długotrwałej poprawy klinicznej w przebiegu miastenii lekoopornej. Terapia była dobrze tolerowana i nie zaobserwowano żadnych poważnych działań niepożądanych.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2009, 9, 1; 63-66
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Podstawy diagnostyki histopatologicznej mięsaków macicy
    Principles of histopathological diagnosis of uterine sarcomas
    Autorzy:
    Nasierowska-Guttmejer, Anna
    Bakuła-Zalewska, Elwira
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/908076.pdf
    Data publikacji:
    2007
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    CD10
    endometrial uterine sarcoma
    h-caldesmon
    leiomyosarcoma
    uterine sarcoma
    Opis:
    Based on their histogenesis, uterine sarcomas may be subdivided into three main groups: 1) tumours originating in endometrial stroma, 2) tumours originating in uterine smooth muscle and 3) mixed tumours presenting both epithelial and mesenchymal components (mixed müllerian malignant tumours). Histological classification of uterine mesenchymal neoplasms underwent several modifications. Currently in force is the WHO classification issued in 2003. As regards histological maturity, they may be subdivided into benign tumours, tumours with undetermined malignant potential and malignant tumours. On the clinical grounds, the key issue is to determine the histological type and degree of maturity of mesenchymal tumour of corpus uteri. Endometrial tumours of muscular and stromal origin, presenting a typical morphological pattern, do not pose diagnostic problems and determination of their histopathology is usually possible based on routine hematoxylin-eosin staining. However, there are cases with an ambiguous appearance on microscopic studies, which require implementation of additional techniques in order to determine precisely their histogenesis and degree of maturity. The most common type of uterine sarcoma is leiomyosarcoma. In patients with this tumour type, the 5-year survival rate is 25-75% and the risk of metastases is estimated at 45-73%. Patients with tumours initially limited to the uterus may take an aggressive clinical course. Three key microscopic criteria enable the diagnosis of a leiomyosarcoma: coagulation necrosis, mitotic activity, and nuclear atypia. In the most common spindle-cell tumours of muscular origin, over 10 mitotic figures per 10 high power fields (HPFs) is considered a sign of malignancy, while in the rare myxoid muscular tumour, the borderline value is 3 mitotic figures per 10 HPFs. Endometrial stromal sarcomas of the corpus uteri are rare, making up for about 10% of uterine sarcomas and 0.2% of all malignant tumours with this location. Low-grade endometrial stromal sarcoma is a malignant tumour composed of cells similar to endometrial stromal cells. Usually it develops in middle-aged women. A characteristic feature is infiltrating growth pattern, with invasion of muscular layer of corpus uteri and of lymphatic vessels’ lumen. A typical finding are finger-like excrescences of tumour tissue within vascular spaces. Sarcoma cells usually present mild nuclear polymorphism and less than 10 mitotic figures per 10 HPFs. Noteworthy is, that the number of mitotic figures is not a criterion of differentiation of both above mentioned types of uterine stromal sarcoma. Non-differentiated endometrial sarcoma usually develops in elderly women, the mean age at presentation being 61. The tumour diffusely infiltrates the wall of corpus uteri, leading to widespread destruction and necrosis. Microscopic appearance is characterized by pleomorphic cells, from round and spindle-like to bizarre cells. Visible are numerous mitotic figures, from 10 to 40-50 per 10 HPFs. To conclude it should be emphasized that uterine corpus sarcomas presenting an atypical or mixed microscopic appearance, require confirmation of diagnosis by immunohistochemical staining. Three antibodies – h-caldesmon, desmin and CD10 – constitute the basic diagnostic panel.
    Mięsaki macicy pod względem histogenezy dzielą się na trzy podstawowe grupy: pierwszą stanowią nowotwory z podścieliska błony śluzowej trzonu macicy, drugą tworzą guzy z mięśni gładkich oraz trzecią nowotwory o mieszanej budowie, złożonej z komponenty nabłonkowej i mezenchymalnej (mixed mOllerian mali-gnant tumours). Podział histopatologiczny nowotworów mezenchymalnych macicy ulegał zmianom. Obecnie obowiązującą jest Klasyfikacja Światowej Organizacji Zdrowia, WHO z 2003 r. Pod względem histologicznej dojrzałości dzielone są na łagodne, o nieokreślonym potencjale złośliwości lub złośliwe. Z klinicznego punktu widzenia bardzo istotne jest określenie typu histologicznego i stopnia dojrzałości nowotworu mezenchy-malnego trzonu macicy. Guzy pochodzenia mięśniowego i podścieliskowego, wywodzące się z endometrium, o typowym obrazie morfologicznym, nie sprawiają problemów diagnostycznych, a ich rozpoznanie histopatologiczne opiera się zwykle na rutynowym barwieniu hematoksyliną i eozyną. Istnieją jednak przypadki o niejednoznacznym utkaniu mikroskopowym, wymagające użycia dodatkowych metod w celu określenia ich histogenezy lub stopnia dojrzałości. Najczęstszym mięsakiem macicy jest mięśniakomięsak. Pięcioletnie przeżycie pacjentek z tym typem nowotworu wynosi od 25 do 75%, a ryzyko powstawania przerzutów od 45 do 73%. Chore z pierwotnie ograniczonymi guzami do macicy mogą mieć agresywny przebieg. Trzema podstawowymi mikroskopowymi cechami, będącymi kryteriami rozpoznania mięsaka pochodzenia mięśniowego macicy są: martwica skrzepowa, aktywność mitotyczna i atypia jądrowa. W najczęściej spotykanych wrzecionowato-komórkowych guzach pochodzenia mięśniowego powyżej 10 figur podziału przemawia za złośliwym charakterem nowotworu, podczas gdy w rzadko występujących myxoidnych guzach mięśniowych wartością graniczną są 3 figury podziału w 10 dużych polach widzenia. Endometrialne mięsaki podścieliskowe trzonu macicy występują rzadko, stanowią 10% mięsaków macicy i około 0,2% wszystkich nowotworów złośliwych w tej lokalizacji. Endometrialny mięsak podścieliskowy o niskiej złośliwości jest nowotworem złośliwym zbudowanym z komórek podobnych do komórek podścieliskowych endometrium. Zwykle występuje u kobiet w średnim wieku. Cechą charakterystyczną jest naciekający typ wzrostu guza z wnikaniem do mięśniówki ściany trzonu macicy oraz do światła naczyń chłonnych. Typowy obraz guza stanowią jego palczaste wyrośla leżące w przestrzeniach naczyniowych. Komórki mięsaka zwykle wykazują mały polimorfizm jądrowy, mniej niż 10 figur podziału na 10 dpw. Należy zwrócić uwagę, iż liczba figur podziału nie jest kryterium różnicowania obu wymienionych typów mięsaków podścieliska macicy. Niezróżnicowany mięsak endometrialny zazwyczaj występuje u kobiet w starszym wieku, mediana wynosi 61 lat. Guz ten nacieka ścianę trzonu macicy w sposób rozlany i destrukcyjny oraz ulega martwicy. W utkaniu mikroskopowym charakteryzuje się komórkami pleomorficznymi, od okrągłych i wrzecionowatych do monstrualnych. Figury podziału zwykle są liczne w jego utkaniu, stwierdza się ponad 10, w wielu przypadkach 40 do 50 w 10 dpw. W podsumowaniu należy podkreślić, że mięsaki trzonu macicy o nietypowym lub mieszanym obrazie mikroskopowym wymagają potwierdzenia rozpoznania barwieniami immunohistochemicznymi. Trzy przeciwciała: h-caldesmon, desmina i CD10 stanowią podstawowy panel diagnostyczny.
    Źródło:
    Ginekologia Onkologiczna; 2007, 5, 2; 54-60
    1731-5379
    Pojawia się w:
    Ginekologia Onkologiczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Alemtuzumab – nowy lek w terapii postaci rzutowej stwardnienia rozsianego. Pierwsza czy druga linia leczenia?
    Alemtuzumab – a new drug in the therapy of relapsing-remitting multiple sclerosis. The first or second line of treatment?
    Autorzy:
    Zaborski, Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1030335.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    CD52
    alemtuzumab
    monoclonal antibodies
    multiple sclerosis
    przeciwciała monoklonalne
    stwardnienie rozsiane
    Opis:
    Alemtuzumab is a humanized monoclonal antibody aimed against glycoprotein CD52, which causes the depletion (elimination) of circulating T and B cells. The recovery process for the two cell populations differs, leading to disturbances in the immune system. These changes result in a reduction in the disease activity. The efficacy of alemtuzumab has been confirmed in three clinical studies: one phase II – CAMMS223 study, and two phase III – CARE-MS I and CARE-MS II studies. They have shown the clinical effectiveness of intravenous alemtuzumab in patients with the remitting form of multiple sclerosis. Interferon beta-1a was administered subcutaneously as the comparator. CAMMS223 and CARE-MS I showed the drug to have significant impact on the decrease of the relapse rate as compared to interferon, whereas CAMMS223 and CARE-MS II showed it to slow down the increase of disability in patients. Treatment with alemtuzumab, however, has not been free of significant side effects, falling essentially into three major groups: side effects directly related to the administration of the drug, severe infections, and autoimmune disorders (idiopathic thrombocytopenic purpura, impaired thyroid function, and nephropathy). Alemtuzumab therapy can be both effective and safe, provided that an appropriate programme is maintained, aimed at monitoring the adverse events.
    Alemtuzumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciwko glikoproteinie CD52, powodującym deplecję (eliminację) krążących limfocytów T i B. Proces odtwarzania obu populacji limfocytów przebiega odmiennie, co prowadzi do zaburzeń w układzie odpornościowym. Zmiany te skutkują zmniejszeniem aktywności procesu chorobowego. Skuteczność alemtuzumabu została potwierdzona w trzech badaniach klinicznych: jednym fazy drugiej – CAMMS223 oraz dwóch fazy trzeciej – CARE-MS I i CARE-MS II. W badaniach tych wykazano skuteczność kliniczną podawanego dożylnie alemtuzumabu u chorych z postacią rzutową stwardnienia rozsianego. Komparatorem był podawany podskórnie interferon beta-1a. W CAMMS223 i CARE-MS I wykazano istotny wpływ alemtuzumabu na spadek wskaźnika rzutów w porównaniu z interferonem, a w CAMMS223 i CARE-MS II – wpływ na zwolnienie narastania niesprawności. Terapia z zastosowaniem alemtuzumabu nie była wolna od istotnych działań niepożądanych, które należały do trzech zasadniczych grup: działania niepożądane bezpośrednio związane z podawaniem leku, ciężkie infekcje oraz zaburzenia autoimmunologiczne (samoistna plamica małopłytkowa, zaburzenia funkcji tarczycy i nefropatia). Terapia alemtuzumabem może być zarówno skuteczna, jak i bezpieczna, jednakże pod warunkiem zachowania właściwego programu monitorowania działań niepożądanych.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2015, 15, 3; 144-149
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Znaczenie prognostyczne komórek immunokompetentnych naciekających guzy nowotworowe w rakach narządu płciowego
    Prognostic signifi cance of tumor infi ltrating lymphocytes in gynecologic cancers
    Autorzy:
    Jacek J., Sznurkowski
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031071.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    CD4+
    CD8+
    NK
    TIL
    TILs
    cervical cancer
    endometrial cancer
    ovarian cancer
    prognosis
    prognoza
    rak jajnika
    rak sromu
    rak szyjki
    rak trzonu macicy
    vulvar cancer
    Opis:
    An interesting field of research in tumor immunology are T-lymphocytes and NK-cells in the area directly adjacent to tumor, i.e. tumor-infiltrating lymphocytes (TIL). An important indicator of immune control of cancer cells is the correlation between intensity of TIL infiltrate and clinical course of the disease. The aim of this paper is a review of particular types of immunocompetent cell infiltrating the tumor and a review of English literature as to data concerning prognostic significance of TIL subpopulations in ovarian, endometrial, cervical and vulvar cancer. Material and method: the PubMed database was searched using key words: CD8+, CD4+, FOXP3+, CD57+, CD56+, NK, combined with phrases: cervical cancer, vulvar cancer, ovarian cancer, endometrial cancer and prognosis. Results: Most important TILs include cytotoxic T-lymphocytes, mostly represented by the CD8+ population, helper T-lymphocytes, designed as CD4+ cells, regulatory lymphocytes Treg, where the most specific maker is transcription regulator forkhead box P3(FOXP3), and NK/NKT cells (naturalkiller/natural killer T-lymphocytes), identified by CD56 and CD57. A close correlation was found between patients’ survival and intensity of infiltrate by CD8+ cells and indicators CD8+/FOXP3+, CD8+/CD4+ and ovarian cancer, endometrial cancer and cervical cancer. An exception to this is vulvar cancer, where CD8+, CD4+ and FOXP3+ have no prognostic significance. Conclusions: Severity of local cytolysis of tumors and inhibition of immunosuppressive activity of regulator cells may be used in future therapeutic strategies in patients with ovarian, endometrial and cervical cancer. In vulvar cancer we should rather focus on non-specific immune response for tumor control.
    W immunologii nowotworów szczególną uwagę zwraca się na limfocyty T i komórki NK z bezpośredniego otoczenia guza, tzw. limfocyty naciekające guz, czyli komórki TILs (tumor-infiltrating lymphocytes). Ważnym dowodem na nadzór układu odpornościowego nad komórkami raka jest korelacja pomiędzy intensywnością nacieków komórek TILs a przebiegiem choroby. Celem pracy było scharakteryzowanie poszczególnych typów komórek immunokompetentnych, które mogą uczestniczyć w naciekaniu guzów nowotworowych, oraz przeanalizowanie publikacji anglojęzycznych pod kątem danych dotyczących znaczenia prognostycznego subpopulacji TILs w raku jajnika, trzonu macicy, szyjki oraz sromu. Materiał i metoda: Baza PubMed została przeszukana przy użyciu słów kluczowych: CD8+, CD4+, FOXP3+, CD57+, CD56+, NK w połączeniu z frazami: cervical cancer, vulvar cancer, ovarian cancer, endometrial cancer oraz ze słowem prognosis. Wyniki: Do najważniejszych TILs należą cytotoksyczne limfocyty T, w większości reprezentowane w badaniach przez populację komórek CD8+, pomocnicze limfocyty T, oznaczane jako komórki CD4+, limfocyty regulatorowe Tregs, dla których najbardziej specyficznym markerem jest regulator transkrypcji forkhead box P3 (FOXP3), oraz komórki NK/NKT (natural killer/natural killer T lymphocytes), identyfikowane za pomocą CD56 i CD57. W raku jajnika, endometrium oraz szyjki macicy wykazano silny związek pomiędzy czasem przeżycia pacjentów a intensywnością nacieków z komórek CD8+ oraz wskaźnikami CD8+/FOXP3+, CD8+/CD4+. Wyjątek stanowi rak sromu, w którym komórki CD8+, CD4+, FOXP3+ nie posiadały znaczenia prognostycznego. Wnioski: Nasilanie lokalnej cytolizy guzów, a także hamowanie immunosupresyjnego działania komórek regulatorowych może być w przyszłości wykorzystane w strategiach terapeutycznych w raku jajnika, endometrium oraz szyjki macicy. W raku sromu należy ocenić udział komórek nieswoistej odpowiedzi immunologicznej w zwalczaniu guzów nowotworowych.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2012, 10, 2; 150-156
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Immunohistochemiczna metoda identyfikacji komórek CD133+ w glioblastoma
    Immunohistochemical identification methods of CD133+ cells in glioblastoma
    Autorzy:
    Zielonka, Emil
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1053634.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    CD133
    cancer stem cells
    confocal microscopy
    immunohistochemistry
    glioblastoma
    immunohistochemia
    mikroskopia konfokalna
    nowotworowe komórki macierzyste
    Opis:
    Glioblastoma (GBM, WHO grade IV) is the most lethal type of brain tumours. Despite advances in radiotherapy, chemotherapy and surgical techniques, this tumour is still associated with a median overall survival of approximately 1 year. Histopathological features of GBM include nuclear atypia, foci of palisading necrosis, microvascular proliferation and robust mitotic activity. Glioblastoma is one of the best vascularized tumours in humans and its proliferation is hallmarked by a distinct proliferative vascular component. Studies of glioblastoma’s vascularization have cast some light on the role of non-endothelial cells in tumour neoangiogenesis. A characteristic feature of protein CD133 is its rapid down-regulation during cell differentiation, which makes it a unique cell surface marker for identification of stem cells in brain tissue. CD133+ tumour cells are located mainly in perivascular niches. CD133 positive cells were also found in blood vessels wall. The aim of this study was to optimize immunohistochemical staining method to facilitate identification of cells recognized by anti-CD133 antibody in paraffin-embedded glioblastoma tissue sections. In this study, several pretreatments, detection systems, dilution of antibody and time incubation were used. Immunohistochemical staining method in which autoclave, a buffer pH 9.0 and LSAB+System-HRP were used gave the best result.
    Najczęstszym i jednocześnie najgorzej rokującym nowotworem pochodzenia astrocytarnego jest glioblastoma (IV stopień złośliwości według Światowej Organizacji Zdrowia). Obraz mikroskopowy glioblastoma charakteryzuje się atypią komórkową, obecnością ognisk martwicy palisadowej oraz proliferacją drobnych naczyń. Wyróżniamy dwa typy glioblastoma: pierwotny i wtórny. Jedną z podstawowych cech histopatologicznych tego nowotworu jest obecność proliferacji naczyniowych. Proliferacje naczyń glioblastoma rozpoznawane są jako wielowarstwowe kłębki rozrośniętych i mitotycznie aktywnych komórek endotelialnych. Komórki macierzyste odgrywają znaczącą rolę w tworzeniu sieci naczyń krwionośnych nowotworu za sprawą różnicowania w kierunku komórek endotelialnych. Za marker nowotworowych komórek macierzystych uważa się antygen CD133. Komórki nowotworu wykazujące ekspresję tego białka rozpoznawanego przez odpowiednie przeciwciała zlokalizowane są w niszach otaczających naczynia krwionośne występujące w masie nowotworu. Komórki CD133+ występują również w ścianach naczyń krwionośnych. Celem przeprowadzonych badań było opracowanie optymalnej immunohistochemicznej metody barwienia, z wykorzystaniem przeciwciała przeciw CD133, która ułatwi identyfikację komórek macierzystych. Materiał do badań stanowiły preparaty histopatologiczne pobrane do rutynowych badań histopatologicznych w czasie zabiegu operacyjnego z wcześniej rozpoznanymi przypadkami glioblastoma. Badania obejmowały różne metody barwień immunohistochemicznych z wykorzystaniem zróżnicowanych sposobów odmaskowywania antygenów, z zastosowaniem odmiennych buforów, systemów detekcyjnych oraz rozcieńczeń przeciwciała i czasów inkubacji preparatów z przeciwciałem. Najlepsze wyniki barwienia immunohistochemicznego otrzymano w preparatach, w których w celu odmaskowywania antygenu zastosowano autoklaw, bufor o pH 9,0 i system detekcyjny LSAB+System-HRP.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2013, 13, 4; 253-257
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies