Wszystkie pola: tract - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Zakażenia układu moczowego u noworodków
Urinary tract infections in neonates
Autorzy:: Bochniewska, Violetta
Jung, Anna
Maślany, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1031694.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: neonate
premature infant
treatment
urinary tract abnormalities
urinary tract infection
noworodek
wcześniak
zakażenie układu moczowego
wady układu moczowego
leczenie
Opis:: Urinary tract is a frequent location of infection among children, this also applies to neonatal period. The prevalence of urinary tract infections (UTI) ranges from 0.1% to 1% among newborns born on time with a normal weight, about 10% among patients with a low birth weight and 4 to 25% in premature newborns. There are several defence mechanisms protecting against the development of UTI. The most significant microorganisms responsible for developing UTI among neonates are: Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Enterobacter cloacae, Staphylococcus aureus, Enterococcus spp., Proteus spp., Streptococcus agalactiae, Chlamydia trachomatis and Candida albicans. Chlamydia trachomatis is also playing an important role in these kind of infections. The most frequent is occurrence of E. coli. In the neonatal period UTI is usually hematogenous or developed by the continuity of the reproductive tract of the mother. Nosocomial infections are also play a significant role in spreading microorganisms in this age group. Diagnosis UTI among newborns is difficult because of the nonspecific clinical representation. The course of the disease can vary from asymptomatic and mild to very severe and fully-blown. The diagnostic process should include markers of inflammation (i.e. leukocytosis, C-reactive protein and OB), urinalysis, urine culture and abdominal sonography. Other advanced diagnostic methods such as voiding cystourethrography and renal scintigraphy are chosen individually. Popularity of prenatal ultrasound tests has resulted in earlier detection of urinary abnormalities that constitute 20% of all birth defects. Antibiotics are a treatment of choice in urinary tract infections among neonates. Intensity of treatment depends on general state of the newborn, clinical symptoms and laboratory findings. The following antibiotic prophylaxis is recommended until completion of all diagnostic tests. A history records of urinary tract infections in a neonatal period is an indication for a specialist nephrological care, and often an urological care in the future.
Układ moczowy jest częstym miejscem lokalizacji zakażeń u dzieci, również u noworodków. Częstość występowania zakażeń układu moczowego (ZUM) wynosi 0,1‑1% u noworodków urodzonych o czasie z prawidłową masą ciała oraz około 10% wśród pacjentów z niską masą urodzeniową i 4‑25% u urodzonych przedwcześnie. Istnieje szereg mechanizmów obronnych przed rozwojem ZUM. Wśród drobnoustrojów wywołujących ZUM u noworodków istotną rolę odgrywają: Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Enterobacter cloacae, Staphylococcus aureus, Enterococcus spp., Proteus spp., Streptococcus agalactiae, Chlamydia trachomatis oraz Candida albicans. Duże znaczenie w etiologii ZUM ma zakażenie Chlamydia trachomatis. Najczęstszym czynnikiem etiologicznym ZUM jest E. coli. W okresie noworodkowym do rozwoju ZUM może dochodzić drogą krwiopochodną lub przez ciągłość z dróg rodnych matki. Ważną rolę odgrywają zakażenia szpitalne. Rozpoznanie ZUM u noworodka jest trudne z uwagi na niecharakterystyczny obraz kliniczny. Przebieg choroby może być bardzo gwałtowny lub skryty oraz skąpo- lub bogatoobjawowy. W diagnostyce ZUM u noworodków należy uwzględnić: wykładniki stanu zapalnego we krwi (leukocytoza, ↑OB, ↑CRP), wynik badania ogólnego moczu i posiewu moczu oraz badanie ultrasonograficzne układu moczowego. Dalsza diagnostykę – cystografię mikcyjną, scyntygrafię nerek – wykonuje się według indywidualnych wskazań. Upowszechnienie prenatalnych badań USG przyczyniło się do jeszcze wcześniejszego wykrywania wad układu moczowego, które stanowią 20% wszystkich wad wrodzonych. Antybiotykoterapia jest postępowaniem z wyboru w leczeniu ZUM u noworodków. Intensywność leczenia zależy od stanu ogólnego noworodka, objawów klinicznych i wyników badań laboratoryjnych. Do czasu zakończenia diagnostyki układu moczowego zaleca się profilaktykę przeciwbakteryjną. Przebycie zakażenia układu moczowego w okresie noworodkowym jest w przyszłości wskazaniem do opieki nefrologicznej, a często również urologicznej.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 2; 121-123
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Zakażenie układu moczowego u dzieci
Urinary tract infections in children
Autorzy:: Bochniewska, Violetta
Jung, Anna
Żuber, Janusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032315.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: children
treatment
urinary tract abnormalities
urinary tract infection
vesicoureteric reflux
zakażenie układu moczowego
wady układu moczowego
dzieci
leczenie
odpływ pęcherzowo-moczowodowy
Opis:: Urinary tract infections are one of the most common bacterial diseases among children. In the adult population urinary tract infections represent 10‑20% of community‑acquired infections and approximately 40‑50% of nosocomial infections. In the neonatal period and in the first three months of live urinary tract infections are observed more frequently among boys whereas in the following years this is more common among girls. Urine found in the urinary tract of a healthy men is sterile. The presence of microorganisms (bacteria, viruses, fungi) in the urinary tract located above the sphincter of the bladder is considered to be the urinary tract infection. Increased uropathogenic colonization around the external urethral orifice, urinary retention and weakness of local defence mechanisms are playing crucial role in developing the urinary tract infections. Evolution of urinary tract infections among children usually takes place through the ascending path. Haematogenous urinary tract infections occur mainly during neonatal period and among infants. Recurrent urinary tract infections are usually observed among children during their first year of life. Escherichia coli is responsible for approximately 33‑90% cases of urinary tract infections among children, depending on age and sex. Clinical symptoms of urinary tract infections vary depending on the child’s age, anatomic location and severity of inflammatory changes. It is not possible to take one standardized approach in the treatment of urinary tract infections. Generally, the rule is that the younger the child and the more severe form of the disease, the therapy should be more intense. Method treatment is always chosen individually. Co‑trimoxazole prophylaxis treatment, for 12 months, reduces the risk of re‑infection.
Zakażenia układu moczowego należą do najczęstszych chorób bakteryjnych wieku dziecięcego. W populacji dorosłych zakażenia układu moczowego stanowią około 10‑20% wszystkich zakażeń pozaszpitalnych i około 40‑50% zakażeń szpitalnych. W okresie noworodkowym i w pierwszym kwartale życia znacznie częściej chorują chłopcy, w późniejszym wieku dziewczynki. Mocz znajdujący się w układzie moczowym zdrowego człowieka jest jałowy. Obecność drobnoustrojów (bakterii, wirusów, grzybów) w drogach moczowych położonych powyżej zwieracza pęcherza moczowego uznaje się za zakażenie układu moczowego. W rozwoju zakażenia układu moczowego istotną rolę odgrywają: zwiększona kolonizacja uropatogennymi drobnoustrojami okolicy zewnętrznego ujścia cewki moczowej, zaleganie moczu oraz osłabienie miejscowych mechanizmów odpornościowych. Rozwój zakażenia układu moczowego u dzieci najczęściej odbywa się drogą wstępującą. Zakażenie drogą krwiopochodną występuje głównie w okresie noworodkowym i niemowlęcym. Najczęstsze nawroty zakażeń układu moczowego obserwuje się u dzieci w 1. roku życia. Za 33‑90% przypadków zakażeń u dzieci, w zależności od płci i wieku, odpowiada Escherichia coli. Objawy kliniczne zakażenia układu moczowego różnią się w zależności od wieku dziecka, lokalizacji i ciężkości zmian zapalnych. W leczeniu zakażenia układu moczowego generalnie obowiązuje zasada, że im młodsze dziecko i cięższa postać choroby, tym terapia powinna być bardziej intensywna. W uzasadnionych przypadkach stosowanie profilaktyki kotrimoksazolem przez 12 miesięcy zmniejsza ryzyko powtórnego zakażenia.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2012, 8, 1; 12-22
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Krwawienia z przewodu pokarmowego
Gastrointestinal bleeding
Autorzy:: Durko, Łukasz
Małecka-Panas, Ewa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1030654.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: digestive tract bleeding
upper digestive tract
esophageal varices
lower digestive tract
endoscopic treatment
krwawienie z przewodu pokarmowego
górny odcinek przewodu pokarmowego
dolny odcinek przewodu pokarmowego
leczenie endoskopowe
żylaki przełyku
Opis:: Digestive tract bleeding classification considers localization, diagnostic and treatment methods and distinguishes nonvariceal bleeding from upper gastrointestinal tract, bleeding from esophageal varices and bleeding from lower gastrointestinal tract. A separate group are occult and obscure bleedings which require separate procedures. Upper digestive nonvariceal bleedings have its source above Treitz ligament. They manifest clinically by coffee ground vomiting, bloody vomiting or/and melaena. Diagnosis and treatment requires endoscopic methods. Injection therapy, coagulation or mechanical techniques are used. Another important element of the treatment are proton pump inhibitors. Bleeding from esophageal or gastric varices is a result of increased pressure in portal system, caused by liver diseases or extrahepatic lesions which occlude those blood vessels. They manifest as bloody vomiting. Diagnosis requires considering past medical history and endoscopy. Treatment requires endoscopic methods (rubber band ligation, injection therapy), pharmacotherapy (vasopressin analogues, quinolones) and sometimes radiological or surgical techniques. Bleedings from lower digestive tract have their origin below Treitz ligament. They manifest by the presence of fresh blood in the stool. They are responsible for 25‑33% of all gastrointestinal bleedings. Mortality in this group of patients reaches 5% and is lower than in patients with bleeding from upper digestive tract. Diagnosis and treatment requires endoscopic techniques. Bleedings of an unknown origin are classified into occult bleedings (which manifest with anaemia and positive faecal occult bleeding test) and obscure bleedings (which give visible clinical symptoms but the localization of the source cannot be detected by standard endoscopy). This type of sanguination has its origin mostly in upper gastrointestinal tract. Diagnosis requires endoscopic methods such as gastroscopy, colonoscopy, capsule endoscopy, enteroscopy or radioisotope techniques (99mTc marked erythrocytes). The mortality rate in this group of patients is low. Diagnosis is usually more demanding than in other digestive tract bleedings. The treatment requires usually an individual approach.
Krwawienia z przewodu pokarmowego dzieli się ze względu na lokalizację, diagnostykę i sposób leczenia na: krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego (GOPP) pochodzenia nieżylakowego, krwawienia z żylaków przełyku oraz krwawienia z dolnego odcinka przewodu pokarmowego. Odrębną grupę krwawień stanowią utajone krwawienia z przewodu pokarmowego, wymagające szczególnego postępowania. Krwawienia z GOPP pochodzenia nieżylakowego zlokalizowane są powyżej więzadła Treitza, manifestują się fusowatymi lub krwistymi wymiotami i/lub smolistymi stolcami. Ich rozpoznanie i leczenie opiera się przede wszystkim na badaniach endoskopowych. Głównymi metodami tamowania krwawień z GOPP są metody iniekcyjne, koagulacyjne oraz mechaniczne. Szczególnie istotnym elementem terapii oprócz wyrównania zaburzeń hemodynamicznych jest tu również stosowanie inhibitorów pompy protonowej. Krwawienia z żylaków przełyku lub żołądka są wynikiem wzrostu ciśnienia w układzie żyły wrotnej, spowodowanego chorobami wątroby lub przyczynami pozawątrobowymi powodującymi upośledzenie przepływu w obrębie układu żyły wrotnej. Objawiają się one zwykle krwistymi wymiotami. W rozpoznaniu szczególnie istotne są odpowiednio zebrany wywiad oraz badania endoskopowe. Leczenie opiera się na tamowaniu krwawienia metodami endoskopowymi (opaskowanie, metody iniekcyjne), farmakoterapią (analogi wazopresyny, chinolony) oraz niekiedy metodami radiologii zabiegowej lub chirurgicznymi. Krwawienia z dolnego odcinka przewodu pokarmowego mają źródło poniżej więzadła Treitza i objawiają się domieszką świeżej krwi w stolcu lub krwistą biegunką. Stanowią ok. 25‑33% wszystkich krwawień z przewodu pokarmowego. Śmiertelność spowodowana tymi krwawieniami wynosi 5% i jest niższa niż w przypadku krwawień z GOPP. W rozpoznaniu i leczeniu stosuje się metody endoskopowe. Utajone krwawienia z przewodu pokarmowego dzieli się na krwawienia jawne o nieustalonej lokalizacji oraz na krwawienia manifestujące się jedynie nawracającą anemizacją i dodatnim wynikiem testu na krew utajoną w kale. Ich źródło zlokalizowane jest częściej w GOPP niż w dolnym odcinku przewodu pokarmowego. W rozpoznaniu wykorzystuje się metody endoskopowe (gastroskopia, kolonoskopia, endoskopia kapsułkowa, enteroskopia) oraz radioizotopowe (scyntygrafia z erytrocytami znakowanymi 99mTc). Krwawienia te nie są związane z wysokimi wskaźnikami umieralności, wymagają wnikliwej diagnostyki oraz indywidualnie dobranego postępowania.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 1; 17-29
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Leczenie zakażeń układu moczowego u dzieci
Treatment of urinary tract infection in children
Autorzy:: Zwolińska, Danuta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034055.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: children
treatment
urinary tract infection
zakażenie układu moczowego
dzieci
leczenie
v
Opis:: Urinary tract infection is the most frequent bacterial infection in children. Its prevalence in the population younger than 14 years of age has been estimated at 5–10%. Its high recurrence, especially in patients with risk factors, poses a significant problem. The risk factors most common in the group of children ≤3 years are congenital defects blocking the flow of urine to the bladder, whereas in older children they most typically include a tendency for constipation and dysfunction of the lower urinary tract. The clinical picture is variable and depends on the child’s age, immunity status, pathogen virulence and localisation of infection. The mildest form of urinary tract infection is asymptomatic bacteriuria, whereas more severe presentations include acute pyelonephritis, acute focal bacterial nephritis and urosepsis. Prognosis is usually good, but under certain circumstances hypertension, proteinuria and chronic kidney disease may develop. Therefore, early introduced appropriate treatment is essential. According to the Polish Society for Paediatric Nephrology guidelines, asymptomatic bacteriuria does not warrant treatment, whereas febrile patients (>38°C) under 24 months old with a suspicion for urinary tract infection must be promptly administered antibiotic therapy, after a urine specimen has been obtained for culture. For many years, urinary tract infection has remained a topic of controversy in terms of therapy duration and administration route. Inpatient treatment of children under 3 months of age is an accepted rule. Acute pyelonephritis necessitates a longer therapy, lasting from 7 to 10 days, whereas the duration of treatment of lower urinary tract infection has been cut down to 3 up to 5 days. Routine prophylactic antimicrobial therapy is not recommended following the initial urinary tract infection episode, yet should be considered in special circumstances. Alternative prophylactic methods, such as immunostimulating agents, probiotics or cranberry, may be used, but their efficacy has not been confirmed in large clinical studies.
Zakażenie układu moczowego to najczęstsza infekcja bakteryjna u dzieci. Częstość jego występowania w populacji do 14. roku życia oszacowano na 5–10%. Istotnym problemem jest duża skłonność do nawrotów, zwłaszcza u pacjentów z czynnikami ryzyka – w grupie dzieci do 3. roku życia dominują wady wrodzone utrudniające spływ moczu do pęcherza, a u dzieci starszych zaparcia i dysfunkcja dolnych dróg moczowych. Obraz kliniczny jest bardzo różnorodny, zależny od wieku dziecka, stanu jego odporności, wirulencji patogenu oraz lokalizacji zakażenia. Najłagodniejszą formę stanowi bezobjawowa bakteriuria, do cięższych postaci należą ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, ostre ogniskowe bakteryjne zapalenie nerek i urosepsa. Rokowanie jest zazwyczaj dobre, ale w pewnych okolicznościach może dojść do nadciśnienia tętniczego, białkomoczu oraz rozwoju przewlekłej choroby nerek. Ważne jest zatem, by jak najwcześniej wdrożyć adekwatne leczenie. Według zaleceń Polskiego Towarzystwa Nefrologii Dziecięcej bezobjawowa bakteriuria nie powinna być leczona, natomiast u dzieci do 24. miesiąca życia gorączkujących bez uchwytnej przyczyny powyżej 38°C należy podejrzewać zakażenie układu moczowego i wdrożyć jak najszybciej empiryczną antybiotykoterapię, po uprzednim pobraniu moczu na posiew. Od wielu lat leczenie zakażenia układu moczowego jest przedmiotem kontrowersji w odniesieniu do czasu trwania terapii oraz drogi podania leku. Zasadą jest hospitalizacja dzieci do 3. miesiąca życia. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek wymaga dłuższej interwencji (7–10 dni), z kolei czas trwania terapii zakażenia dolnego odcinka dróg moczowych został skrócony (3–5 dni). Nie zaleca się rutynowej profilaktyki przeciwbakteryjnej po pierwszym epizodzie infekcji; należy ją jednak rozważyć w szczególnych przypadkach. Alternatywne metody profilaktyki (leki immunostymulujące, probiotyki, żurawina) są dozwolone, choć ich skuteczność nie została potwierdzona w dużych badaniach klinicznych.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 3; 264-275
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Diagnostyka postnatalna wad układu moczowego wykrytych w okresie prenatalnym. Część 1. Wady z poszerzeniem dróg moczowych
Postnatal diagnosis of prenatally detected congenital anomalies of the kidney and urinary tract (CAKUT). Part 1. Urinary tract dilatation
Autorzy:: Tkaczyk, Marcin
Czarniak, Piotr
Gastoł, Piotr
Kaczmarek, Piotr
Kiliś-Pstrusińska, Katarzyna
Samolewicz, Emeryk
Warchoł, Stanisław
Żurowska, Aleksandra
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1030406.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: neonate
infant
ultrasound diagnostics
urinary tract malformation
guidelines
noworodek
niemowlę
diagnostyka ultrasonograficzna
wady wrodzone układu moczowego
zalecenia
Opis:: Increased availability of prenatal ultrasound examination resulted in high number of early detected abnormalities of urinary tract in neonates and infants. In at least 1/100 normal pregnancies abnormal picture of kidneys or urinary tract is suspected. Most frequently the urinary tract dilatation may be detected. One or both of the kidneys could be affected but dilatation of renal pelvis, ureter or enlargement of urinary bladder may be seen. High percent of abnormalities resolve during infancy and do not constitute an indication for postnatal surgery. On the other hand, enlarged urinary bladder with widened urinary tract accompanied by oligohydramnios clearly indicates serious congenital malformation with high perinatal risk of death. Prenatal evaluation enables both, prenatal intervention and more frequently proper and detailed planning of careful clinical postnatal evaluation. According to Polish regulations the follow up relies mainly on neonatologist and paediatrician. Unfortunately, standards of such care are not available. In the present publication (prepared in multidisciplinary cooperation of urologists, nephrologists and radiologists) we describe a part of guidelines concerning diagnostic procedures with neonates or infants with urinary tract dilatation suggested by prenatal screening. This paper is dedicated to these physicians who deal with postnatal diagnosis of urinary tract malformation. They include scheme for evaluation in case of renal pelvis dilatation, megaureter, posterior urethral valves. Suggestions for antibiotic prophylaxis are also presented.
Szeroka dostępność prenatalnej diagnostyki ultrasonograficznej płodu niesie ze sobą korzyści pod postacią zwiększonej wykrywalności wad wrodzonych układu moczowego. Wadę taką w rutynowym badaniu podejrzewa się mniej więcej u 1/100 płodów. Najczęściej wykrywanym obrazem jest poszerzenie dróg moczowych płodu. Zmiany mogą dotyczyć jednej lub obu nerek płodu. Można zauważyć także poszerzenie moczowodów oraz powiększony pęcherz moczowy. W dużej liczbie przypadków obraz poszerzenia miedniczek nerkowych ustępuje lub nie stanowi ostatecznie wskazań do interwencji zabiegowej. Z drugiej strony powiększenie pęcherza moczowego i dróg moczowych wraz ze skąpowodziem wskazuje na poważną wadę wrodzoną z wysokim ryzykiem okołoporodowym. Obraz prenatalny dróg moczowych nie tylko umożliwia zaplanowanie interwencji w okresie ciąży, ale także pozwala ustalić właściwe postępowanie okołoporodowe, co ze względu na wysoką częstość nieprawidłowych obrazów ułatwia racjonalne postępowanie. W obecnej strukturze opieki zdrowotnej pierwszy etap diagnostyki planowany jest dla lekarzy neonatologów i pediatrów, którzy do tej pory nie mieli dostępu do zunifikowanych zaleceń co do takiego postępowania. Prezentowana praca powstała na podstawie zaleceń Polskiego Towarzystwa Nefrologii Dziecięcej, które przygotował wielodyscyplinarny zespół urologów, nefrologów oraz specjalistów radiologów – pisana była z myślą o lekarzach prowadzących pourodzeniową diagnostykę wad. Zaprezentowano w niej zalecenia dotyczące diagnostyki pourodzeniowej w przypadku poszerzenia miedniczki nerkowej, moczowodu, zastawek cewki tylnej. Zawiera także sugestie co do stosowania profilaktyki zakażeń układu moczowego.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 2; 118-124
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Immunostymulacja szczepionkami doustnymi w prewencji i leczeniu nieżytów dróg oddechowych
Immunostimulation with oral vaccines for prevention and treatment of respiratory tract infections
Autorzy:: Szamborski, Robert
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034130.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: bacterial lysates
immunomodulators
immunostimulants
non-specific vaccines
respiratory tract infections
zakażenia układu oddechowego
szczepionki nieswoiste
lizaty bakteryjne
immunostymulanty
immunostymulatory
Opis:: The respiratory system is susceptible to unfavourable effects of biological and non-biological factors. In the protection against infectious agents, the immune system plays a crucial role thanks to close cooperation of specific (acquired) and non-specific (natural, innate) immune mechanisms. A non-specific response actively supports specific response mechanisms. This enables effective protection of our body against infections, both at the stage when pathogens reach the organism and after their penetration into tissues. A stimulation with microbial antigens leads to the activation of specific immunity mechanisms: humoral and cell-mediated responses. In the humoral response, specific immunoglobulins of various classes are involved to protect from recurrent infections. The knowledge of immunity development enables immune system stimulation with pharmaceutical products. The most common immunostimulants are non-specific and specific bacterial vaccines. The main goal of vaccines is the protection of healthy individuals against infections. Conventional prophylactic vaccines are immunogenic products. They contain a combination of extracts of various bacteria, usually ones that are aetiological factors of upper respiratory tract infections. Non-specific vaccines are administered to provoke a specific immune response towards antigens contained in the vaccine. They are bacterial immunostimulants acting mainly by stimulation and mobilisation of host defensive mechanisms. They improve antibacterial serum properties by increasing the level of natural antibodies. If needed, these reactions should be easily stimulated by a pathogen present in nature and should effectively neutralize or limit the disease. In patients who have been treated with a non-specific vaccine, decreased numbers of episodes of respiratory tract infections as well lower antibiotic intake were noted.
Układ oddechowy jest stale narażony na niekorzystne działanie czynników biologicznych i niebiologicznych. W obronie organizmu przed czynnikami infekcyjnymi układ odpornościowy pełni kluczową funkcję, dzięki ścisłej współpracy swoistych (nabytych) i nieswoistych (naturalnych, wrodzonych) mechanizmów odporności. Odpowiedź nieswoista czynnie wspomaga mechanizmy odpowiedzi swoistej. Umożliwia to skuteczną ochronę naszego organizmu przed rozwojem zakażenia, zarówno na etapie wnikania patogenów do organizmu, jak i po ich dostaniu się do tkanek. Stymulacja antygenami mikroorganizmów prowadzi do uaktywnienia swoistych mechanizmów odporności – odpowiedzi humoralnej i komórkowej. W odpowiedzi humoralnej uczestniczą swoiste immunoglobuliny różnych klas, które zapobiegają ponownemu rozwojowi choroby. Znajomość rozwoju procesów odporności umożliwia stymulację układu odpornościowego za pomocą preparatów farmaceutycznych. Do najczęściej stosowanych środków immunostymulujących należą szczepionki bakteryjne, nieswoiste i swoiste. Głównym celem stosowania szczepionek jest ochrona osób zdrowych przed zachorowaniem. Tradycyjne szczepionki profilaktyczne to preparaty immunogenne. Zawierają kombinację ekstraktów różnych bakterii, najczęściej czynników etiologicznych zakażeń górnych dróg oddechowych. Szczepionki nieswoiste mają na celu wywołanie swoistych reakcji immunologicznych wobec antygenów zawartych w szczepionce. Są bakteryjnymi immunostymulatorami, działającymi głównie przez pobudzanie i mobilizację mechanizmów obronnych gospodarza. Zwiększają one właściwości bakteriobójcze surowicy, powodując wzrost poziomu naturalnych przeciwciał. Reakcje te w razie potrzeby powinny być łatwo stymulowane przez występujący w naturze patogen i powinny skutecznie neutralizować lub ograniczać chorobę. Wśród pacjentów poddanych terapii szczepionką nieswoistą odnotowano spadek liczby epizodów zakażeń układu oddechowego, a także ograniczenie potrzeby zastosowania antybiotyków.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 1; 42-53
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Kamica układu moczowego u dzieci w wieku 0–3 lata w badaniach własnych z uwzględnieniem współwystępowania wad i zakażeń układu moczowego
Urolithiasis in children aged 0–3 years based on author’s own research, with reference to the coexistence of urinary tract defects and infections
Autorzy:: Wachnicka-Bąk, Anna
Jobs, Katarzyna
Jung, Anna
Kalicki, Bolesław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034226.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: children
dzieci
kamica układu moczowego
urinary tract defects
urinary tract infection
urolithiasis
wady układu moczowego
zakażenie układu moczowego
Opis:: In recent years, there has been a significant increase in the number of children with urolithiasis, particularly in the youngest age group. It is estimated that metabolic disorders account for about 75% of cases of stone formation. Urinary tract infections and defects promote stone formation in children. The aim of the study was to evaluate paediatric patients aged up to 3 years, diagnosed with urolithiasis and staying under the care of our Department, with attention being paid to staghorn calculi and the coexistence of urinary tract infections and defects. Material: A total 514 children with urolithiasis, including 122 children aged up to 3 years, were staying under the care of the Department. Methods: We have performed a retrospective analysis of medical records of children hospitalised at the Department of Paediatrics, Paediatric Nephrology and Allergology of the Military Institute of Medicine between 2008 and 2014 due to urolithiasis. Results: Children in the youngest age group, i.e. up to 3 years old, including 50% of children diagnosed in their first year of life, accounted for 25% of patients with urolithiasis. Urinary tract defects and infections coexisted with urolithiasis in more than 70% of the monitored patients. Staghorn urolithiasis was diagnosed in 16.4% of patients, mostly in children with urolithiasis complicated by urinary infection and/or urinary tract defects. Staghorn urolithiasis was not related to urinary tract defects or infections in more than 30% of children.
W ostatnich latach znacząco zwiększa się liczba dzieci z kamicą układu moczowego, zwłaszcza w najmłodszej grupie wiekowej. Ocenia się, że u około 75% z nich przyczyną tworzenia złogów są zaburzenia metaboliczne. U dzieci do procesu tworzenia złogów przyczyniają się zakażenia oraz wady układu moczowego. Celem pracy była ocena pacjentów pediatrycznych w wieku do 3 lat z rozpoznaniem kamicy układu moczowego, pozostających pod opieką naszego ośrodka, z uwzględnieniem kamicy odlewowej oraz współwystępowania zakażeń i wad układu moczowego. Materiał: Pod opieką ośrodka pozostawało 514 dzieci z kamicą układu moczowego, w tym 122 dzieci do 3. roku życia. Metoda: Retrospektywna analiza dokumentacji medycznej dzieci hospitalizowanych w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej Wojskowego Instytutu Medycznego z powodu kamicy układu moczowego w latach 2008–2014. Wyniki: Jedną czwartą chorych z kamicą moczową stanowiły dzieci z najmłodszej grupy, w wieku do 3 lat, wśród których u prawie 50% zdiagnozowano chorobę w 1. roku życia. Wady rozwojowe układu moczowego oraz zakażenia dróg moczowych towarzyszyły kamicy u ponad 70% obserwowanych pacjentów. Kamicę odlewową stwierdzono u 16,4% badanych, najczęściej u dzieci z przebiegiem kamicy powikłanym zakażeniem układu moczowego i/lub z wadami dróg moczowych. U ponad 30% dzieci kamica odlewowa nie była związana z wadą ani zakażeniem układu moczowego.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 2; 164-170
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Czy mamy skuteczny lek w leczeniu bakteryjnych zakażeń górnych dróg oddechowych o mnogiej lokalizacji?
Is there a cure for bacterial infections of the upper respiratory tract with multiple locations?
Autorzy:: Makowska, Magdalena
Sybilski, Adam J.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1033121.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: amoxicillin with clavulanic acid
children
rational antibiotic therapy
treatment
upper respiratory tract infections
infekcje górnych dróg oddechowych
racjonalna antybiotykoterapia
amoksycylina z kwasem klawulanowym
leczenie
dzieci
Opis:: Upper respiratory tract infections (often with multiple locations) are a common problem, especially in the GP’s office. These infections account for about 50–60% of all community-acquired infections and are the most common cause of fever in infants and young children. Most are viral infections. Bacterial factors are S. pneumoniae, H. influenzae and M. catarrhalis. The basic procedure is a detailed medical anamnesis, a careful examination and determination of the likely aetiology of the infection. The decision to empirically treat the infection is generally based on the initial differential diagnosis, without the need for a microbiological examination. In case of a viral infection, a symptomatic treatment is sufficient. In the case of suspected bacterial aetiology, is bacteriological confirmation is not suitable, but empirical antibiotic therapy should be implemented. Physicians must pay attention particularly to compliance. Without compliance the treatment generally fails. Currently, physicians have antibiotics (such as amoxicillin with clavulanic acid) which in terms of efficiency and safety are almost ideal drugs. Among the features of an ideal antibiotics we may find: spectrum of effect covering the most common pathogens, efficiency, bioavailability, multiple dosage form, safety, availability and a low cost of treatment. In case of complications or failure of the therapy the exact aetiology should be determined (bacteriological, virological, mycological examination) and hospitalisation should be considered. Following and respecting such scheme of behaviour may contribute to a faster and more efficient treatment of the upper respiratory tract infections, decrease the number of complications, which is equally important, and reduce direct and indirect costs of the therapy.
Infekcje górnych dróg oddechowych (nierzadko z mnogą lokalizacją) są częstym problemem, zwłaszcza w gabinecie lekarza rodzinnego. Infekcje te stanowią około 50–60% wszystkich zakażeń pozaszpitalnych, będąc główną przyczyną gorączki u niemowląt i małych dzieci. Zazwyczaj są to infekcje wirusowe, z bakteryjnych czynników przeważają S. pneumoniae, H. influenzae oraz M. catarrhalis. Podstawowym postępowaniem jest szczegółowa analiza wywiadu, dokładne badanie przedmiotowe pacjenta i ustalenie prawdopodobnej etiologii infekcji. Decyzja o wdrożeniu leczenia z reguły bazuje na wstępnym różnicowym rozpoznaniu – nie ma konieczności wykonywania dokładnego badania mikrobiologicznego. W przypadku zakażenia wirusowego wskazane i wystarczające jest leczenie objawowe. W razie podejrzenia etiologii bakteryjnej (na co wskazują charakterystyczne objawy podmiotowe i przedmiotowe lub ewentualne badania laboratoryjne) nie jest wskazane potwierdzanie bakteriologiczne, należy natomiast wdrożyć antybiotykoterapię empiryczną. Lekarz musi zwrócić szczególną uwagę na przestrzeganie przez pacjenta zaleceń lekarskich (compliance) – jego brak jest najczęstszą przyczyną niepowodzenia terapii. Obecnie lekarze dysponują antybiotykami (np. amoksycylina z kwasem klawulanowym), które pod względem skuteczności i bezpieczeństwa są lekami niemal idealnymi. Spośród właściwości idealnego antybiotyku należy wymienić: spektrum działania obejmujące najczęstsze patogeny, skuteczność, dobrą biodostępność, wiele postaci leku, bezpieczeństwo, dostępność i niskie koszty leczenia. W przypadku wystąpienia powikłań lub niepowodzenia terapii trzeba ustalić dokładną etiologię (badanie bakteriologiczne, wirusologiczne, mikologiczne) oraz rozważyć leczenie w warunkach szpitalnych. Przestrzeganie takiego schematu postępowania może przyczynić się do szybszej i skuteczniejszej terapii infekcji górnych dróg oddechowych, zmniejszenia liczby powikłań oraz redukcji kosztów bezpośrednich i pośrednich choroby.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2014, 10, 2; 128-136
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Dynamiczne zawężanie drogi odpływu z lewej komory: niedoceniona przyczyna hipotensji i niestabilności hemodynamicznej
Dynamic left ventricular outflow tract obstruction: underestimated cause of hypotension and hemodynamic instability
Autorzy:: Sobczyk, Dorota
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1057844.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dynamic left ventricular outflow tract obstruction
hemodynamic instability echocardiography
hypotension
systolic anterior motion (SAM)
dynamiczne zawężanie drogi odpływu z lewej komory
echokardiografia
hipotensja
niestabilność hemodynamiczna
Opis:: Left ventricular outflow tract obstruction, which is typically associated with hypertrophic cardiomyopathy, is the third most frequent cause of unexplained hypotension. This underestimated problem may temporarily accompany various diseases (it is found in even <1% of patients with no tangible cardiac disease) and clinical situations (hypovolemia, general anesthesia). It is currently assumed that left ventricular outflow tract obstruction is a dynamic phenomenon, the occurrence of which requires the coexistence of predisposing anatomic factors and a physiological condition that induces it. The diagnosis of left ventricular outflow tract obstruction should entail immediate implementation of the therapy to eliminate the factors that can potentially intensify the obstruction. Echocardiography is the basic modality in the diagnosis and treatment of left ventricular outflow tract obstruction. This paper presents four patients in whom the immediate implementation of bedside echocardiography enabled a rapid diagnosis of left ventricular outflow tract obstruction and implementation of proper treatment.
Zawężanie drogi odpływu z lewej komory, kojarzone tradycyjnie z kardiomiopatią przerostową, jest trzecią co do częstości przyczyną niewyjaśnionej hipotensji. Ten niedoceniany problem może występować przejściowo w różnych jednostkach chorobowych (dotyczy nawet <1% pacjentów bez uchwytnej choroby serca) oraz sytuacjach klinicznych (hipowolemia, znieczulenie ogólne). Obecnie przyjmuje się, że zawężanie drogi odpływu z lewej komory to zjawisko dynamiczne, do którego wystąpienia konieczne jest współistnienie predysponujących czynników anatomicznych i wywołującego to zjawisko stanu fizjologicznego. Rozpoznanie zawężania drogi odpływu z lewej komory powinno prowadzić do natychmiastowego wdrożenia ukierunkowanej terapii i wyeliminowania czynników potencjalnie nasilających zawężanie. Podstawową rolę zarówno w diagnostyce zawężania drogi odpływu z lewej komory, jak i prowadzeniu leczenia odgrywa badanie echokardiograficzne. W niniejszej pracy przedstawiono opis czterech przypadków, w których natychmiastowe zastosowanie przyłóżkowego badania echokardiograficznego umożliwiło postawienie szybkiego rozpoznania zawężania drogi odpływu z lewej komory i wdrożenie odpowiedniego leczenia.
Źródło:: Journal of Ultrasonography; 2014, 14, 59; 421-427
2451-070X
Pojawia się w:: Journal of Ultrasonography
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Immunostymulacja przy użyciu antygenów bakteryjnych – mechanizm działania i praktyka kliniczna w wirusowych zakażeniach układu oddechowego
Immunostimulation using bacterial antigens – mechanism of action and clinical practice in viral respiratory tract infections
Autorzy:: Feleszko, Wojciech
Dziekiewicz, Marcin
Wąsowicz, Adam
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1033870.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: OM-85
bacterial lysates
respiratory tract infections
toll-like receptors
zakażenia układu oddechowego
lizaty bakteryjne
om-85
receptory toll-podobne
Opis:: Recurrent respiratory tract infections constitute a significant problem in the practice of a general practitioner and paediatrician. Antibiotic resistance of bacterial strains, which has been growing for years, prompts the search for alternative ways of combating pathogens. One of them is the usage of preparations based on cell lysis of various bacterial strains. Bacterial lysates have been available in Europe for many years. In preclinical trials, they are characterised by the capability of reducing infections caused by bacteria and viruses that are not the components of the preparations. A range of clinical trials have demonstrated their usefulness in reducing the frequency of seasonal respiratory tract infections and antibiotic use. Moreover, patients with chronic obstructive pulmonary disease gain an additional advantage in the form of the reduction of the risk of hospitalization due to disease exacerbations and a positive influence on the survival curve. The action of bacterial lysates is based on oral immunostimulation of gut-associated lymphoid tissue, which results in increased antibody production. Moreover, they activate a range of mucosal mechanisms of non-specific immunity, mainly by enhancing the activity of TLR-dependent mechanisms. The efficacy of this group of drugs has been confirmed in a range of clinical trials, systematic reviews and meta-analyses. Recent studies also indicate their immunoregulatory potential, suggesting that they might be used in the future in preventing allergies, asthma and autoimmune diseases. To conclude, physicians (paediatricians, laryngologists, pulmonologists) should consider reducing the use of antibiotics in their daily practice. Instead, they should offer preparations that promote the immune system, thus controlling infections in a better way.
Nawracające zakażenia układu oddechowego stanowią istotny problem w codziennej praktyce lekarza rodzinnego i pediatry. Narastająca od lat oporność szeregu szczepów bakteryjnych na antybiotyki każe poszukiwać alternatywnych dróg walki z drobnoustrojami. Taką metodą jest stosowanie preparatów wytwarzanych w oparciu o lizę komórek wielu szczepów bakteryjnych. Lizaty bakteryjne są grupą leków dostępnych w Europie od wielu lat i w badaniach przedklinicznych charakteryzują się zdolnością do ograniczenia zakażeń wywoływanych przez wirusy oraz bakterie inne niż te, które są składnikiem preparatu. W szeregu badań klinicznych udowodniono ich przydatność w ograniczaniu częstości sezonowych zakażeń w układzie oddechowym oraz spożycia antybiotyków. U chorych z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc dodatkowym atutem było obniżenie ryzyka hospitalizacji wynikającej z zaostrzenia choroby podstawowej oraz dodatni wpływ na krzywą przeżycia. Działanie lizatów bakteryjnych opiera się na doustnej immunostymulacji tkanki limfatycznej związanej z przewodem pokarmowym, czego skutkiem jest zwiększona produkcja przeciwciał. Ponadto aktywują one szereg śluzówkowych mechanizmów odporności nieswoistej, głównie przez zwiększanie aktywności mechanizmów zależnych od receptorów TLR. Skuteczność tej grupy leków potwierdzono w szeregu badań klinicznych, przeglądów systematycznych oraz metaanaliz. Badania ostatnich lat wskazują także na potencjał immunoregulatorowy, jaki niosą ze sobą te preparaty, wskazując na możliwość ich stosowania w przyszłości w zapobieganiu alergii, astmie i chorobom z autoimmunizacji. Konkludując, warto rozważyć w codziennej praktyce lekarskiej (pediatry, laryngologia, pneumonologa) ograniczanie stosowania antybiotyków, w to miejsce oferując preparaty wspomagające układ odpornościowy w celu lepszej kontroli zakażeń.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2015, 11, 4; 358-364
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Hiperkalciuria idiopatyczna
Idiopathic hypercalciuria
Autorzy:: Milart, Joanna
Jobs, Katarzyna
Anna, Jung
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034113.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: bone density
children
hiperkalciuria
hypercalciuria
urinary tract
urolithiasis
vitamin D
kamica
układ moczowy
witamina d
gęstość kości
dzieci
Opis:: Idiopathic hypercalciuria is one of the most commonly diagnosed metabolic disorders in paediatric and adult patients with urolithiasis. Increased urinary calcium excretion is defined as >4 mg/kg per day. The degree of hypercalciuria can be also estimated based on calcium/creatinine ratio, which is calculated from the morning urine sample. Symptoms of hypercalciuria are nonspecific and may include e.g. abdominal pain, haematuria, recurrent urinary tract infections, leukocyturia or dysuria. The disorder primarily leads to formation of urinary deposits. Three types of hypercalciuria, i.e. absorptive, renal and resorptive, were distinguished based on Pak’s test. The pathogenesis of idiopathic hypercalciuria probably involves both genetic and environmental factors. It is likely that the disease is polygenic in nature, with a varying expression of multiple genes among patients. It is believed that patients with idiopathic hypercalciuria have an increased number of vitamin D receptors or show higher susceptibility to this compound. Diet is another factor affecting the degree of hypercalciuria and the dynamics of urolithiasis. It also seems that adequate vitamin D supplementation can reduce the predisposition to form calcium crystal deposits. It is increasingly postulated that absorptive, renal and resorptive types of hypercalciuria represent different, alternately occurring manifestations of the same disease. Furthermore, it should be emphasised that urolithiasis and idiopathic hypercalciuria are associated with decreased bone density, which is observed in all patient populations, including children.
Hiperkalciuria idiopatyczna jest jednym z najczęściej rozpoznawanych zaburzeń metabolicznych u dzieci i dorosłych z kamicą układu moczowego. Za zwiększone wydalanie wapnia z moczem uważa się wartości powyżej 4 mg/kg masy ciała/dobę. Do oszacowania stopnia hiperkalciurii może również służyć współczynnik wapniowo-kreatyninowy obliczany z porannej porcji moczu. Objawy hiperkalciurii są niecharakterystyczne. Mogą nimi być m.in. bóle brzucha, krwinkomocz, krwiomocz, nawracające zakażenia układu moczowego, leukocyturia czy zaburzenia dyzuryczne. Podstawowa konsekwencja zaburzenia to tworzenie złogów w drogach moczowych. Na podstawie testu Paka wyodrębniono trzy typy hiperkalciurii: absorpcyjny, nerkowy i resorpcyjny. Na patogenezę hiperkalciurii idiopatycznej prawdopodobnie składają się zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe. Możliwe, że choroba ma charakter poligenowy, a ekspresja wielu genów różni się u poszczególnych chorych. Przypuszcza się, że u pacjentów z idiopatyczną hiperkalciurią występuje większa liczba receptorów dla witaminy D lub mogą być oni bardziej wrażliwi na działanie tego związku. Dodatkowym czynnikiem mającym wpływ na stopień hiperkalciurii, a także dynamikę kamicy układu moczowego jest dieta. Wydaje się też, że stosowanie właściwej podaży witaminy D może zmniejszać tendencję do tworzenia złogów zawierających kryształy wapnia. Coraz częściej postuluje się, że hiperkalciuria absorpcyjna, resorpcyjna i nerkowa są różnymi obliczami tej samej choroby, pojawiającymi się naprzemiennie. Podkreślenia wymaga również związek kamicy układu moczowego i hiperkalciurii idiopatycznej z obniżoną gęstością kości, która występuje we wszystkich grupach pacjentów, w tym u dzieci.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 1; 22-27
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Nudności i wymioty
Nausea and vomiting
Autorzy:: Mokrowiecka, Anna
Małecka-Panas, Ewa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1031545.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: antiemetics
cytostatics
cytostatyki
diseases of the digestive tract
nausea
vomiting
nudności
wymioty
leki przeciwwymiotne
choroby przewodu pokarmowego
Opis:: Nausea is an unpleasant, painless sensation of a strong, irresistible need to vomit, and vomiting depends on the rapid expulsion of stomach contents through the mouth, resulting in severe abdominal and chest cramps. Nausea and vomiting may occur independently of each other, but usually they are connected. Nausea and vomiting occur in response to stimuli, both physiological and pathological. Usually, however, chronic nausea and vomiting are symptoms of gastrointestinal disease. Diseases of the digestive tract and the peritoneum are a large group of diseases that cause nausea and vomiting, from gastritis and colitis with an acute infectious background, the food poisoning and food hypersensitivity, to the acute conditions – small bowel obstruction and/or cancer. Drugs and toxins are one of the most common causes of nausea and vomiting, particularly cytostatics. Other causes of nausea and vomiting include: CNS disease leading to increased intracranial pressure, endocrine and metabolic diseases (uremia, ketoacidosis in diabetes, thyroid and parathyroid glands and Addison’s disease), myocardial infarction of inferior wall, postoperative nausea and vomiting. As a functional disease were included in the Rome III criteria in “Disorders of the stomach and duodenum” section. The differential diagnosis should take into account the duration of vomiting, the time between the meal and the onset of vomiting as well as the nature of the content of vomit and other symptoms. Interview and physical examination usually provide sufficient information for correct diagnosis and determining treatment for most patients suffering from nausea and vomiting. Some patients, however, require laboratory testing, imaging and endoscopy before appropriate therapy. Management of nausea and vomiting is the alignment of water and electrolyte disorders, causal or symptomatic treatment. If possible, we use the causal treatment of nausea. In many patients, however, corrective antiemetics and treatment of impaired gastrointestinal function are necessary.
Nudności są nieprzyjemnym, niebolesnym odczuciem silnej, nieodpartej potrzeby zwymiotowania, z kolei wymioty polegają na gwałtownym wydaleniu treści żołądka przez usta w wyniku silnych skurczów mięśni brzucha i klatki piersiowej. Nudności i wymioty mogą występować niezależnie od siebie, ale najczęściej są ze sobą powiązane. Nudności i wymioty powstają w odpowiedzi zarówno na bodźce fizjologiczne, jak i patologiczne. Zwykle jednak przewlekłe nudności i wymioty są objawem chorób przewodu pokarmowego lub innych narządów. Choroby przewodu pokarmowego i otrzewnej stanowią szeroką grupę chorób wywołujących nudności i wymioty, począwszy od nieżytu żołądkowo-jelitowego o ostrym infekcyjnym tle, przez zatrucie pokarmowe i nadwrażliwość pokarmową, do stanów ostrych – niedrożności jelita cienkiego lub/i grubego. Leki i toksyny, między innymi cytostatyki, są jedną z najczęstszych przyczyn nudności i wymiotów. Wśród innych przyczyn nudności i wymiotów można wymienić: choroby OUN prowadzące do zwiększenia ciśnienia śródczaszkowego, choroby endokrynologiczne i metaboliczne (mocznica, kwasica ketonowa w cukrzycy, choroby tarczycy i przytarczyc oraz choroba Addisona), zawał ściany dolnej mięśnia sercowego, nudności i wymioty pooperacyjne. Nudności i wymioty jako choroby czynnościowe zostały ujęte w III kryteriach rzymskich w punkcie „Choroby czynnościowe żołądka i dwunastnicy”. W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić czas trwania wymiotów, czas pomiędzy posiłkiem a wystąpieniem wymiotów, a także charakter treści wymiocin i inne objawy towarzyszące. Wywiad i badanie fizykalne dostarczają zwykle wystarczających informacji do postawienia prawidłowej diagnozy i ustalenia leczenia u większości chorych cierpiących na nudności i wymioty. Niektórzy pacjenci wymagają jednak badań laboratoryjnych, obrazowych i endoskopowych przed zastosowaniem odpowiedniej terapii. Schemat postępowania w przypadku nudności i wymiotów polega na wyrównaniu zaburzeń wodnych i elektrolitowych, postępowaniu diagnostycznym i rozpoczęciu leczenia przyczynowego lub leczenia objawowego. Jeśli to możliwe, stosujemy przyczynowe leczenie nudności. U wielu chorych konieczne są leki przeciwwymiotne i korygujące zaburzone funkcje przewodu pokarmowego.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 4; 268-274
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Rzadkie przypadki bezoarów w drogach moczowych u dzieci w okresie noworodkowym i niemowlęcym – przegląd doniesień kazuistycznych
Rare cases of bezoars in the urinary tract in newborns and infants – a review of case reports
Autorzy:: Jonczyk, Paweł
Szczerba, Kinga
Kandefer, Beata
Potempa, Magdalena
Tynior, Wojciech
Kajdaniuk, Dariusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034003.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: aspergillosis
aspergiloza
bezoars
candidiasis
fungal infection complications
urinary tract
bezoary
drogi moczowe
powikłania grzybicy
kandydoza
Opis:: Bezoars are foreign bodies in the form of round balls typically found in the alimentary tract, in the area of the stomach. They are created from residual material, e.g. from accidentally swallowed objects (buttons, coins) or some medicines as well as hair and vegetable fibres. Bezoars increase in size as the result of accumulation of undigested food wastes and are unable to pass through the subsequent alimentary tack sections. Bezoars mostly cause nonspecific abdominal pain. In rarer cases, they can be found in the urinary tract. In this case, they develop in the course of a fungal infection within the urinary tract or generalised infection. Their mass is usually made of Candida albicans hyphae. The major factor strongly predisposing to severe fungal infections is host immunosuppression caused by iatrogenic action of medicines that block the immune system as well as different diseases that weaken immunity. In this review, the authors present selected clinical cases of urinary tract bezoars along with the diagnostic and therapeutic management.
Bezoary to ciała obce, kuliste twory występujące zazwyczaj w przewodzie pokarmowym, w obrębie żołądka. Powstają najczęściej z zalegającego w nim materiału, tj. połkniętych przypadkowo przedmiotów (guziki, monety) lub niektórych leków, a oprócz tego włosów i włókien roślinnych. Na skutek odkładania się na ich powierzchni niestrawionych resztek pokarmowych bezoary powiększają swoje rozmiary i nie przedostają się do kolejnego odcinka przewodu pokarmowego. Pod względem klinicznym jednym z symptomów tej patologii są niespecyficzne dolegliwości bólowe brzucha. W znacznie rzadszych przypadkach bezoary mogą występować w obrębie układu moczowego. Jednak wówczas powstają one wskutek trwającej infekcji grzybiczej dróg moczowych lub uogólnionego procesu, a masa bezoaru składa się najczęściej ze strzępek grzybni, głównie Candida albicans. Do czynników wysoce predysponujących do poważnych infekcji grzybiczych należy przede wszystkim stan immunosupresji organizmu, wywołany jatrogennym działaniem leków hamujących aktywność układu immunologicznego lub różnych stanów chorobowych, w których dochodzi do obniżenia odporności. W niniejszej pracy przedstawione zostały wybrane przypadki kliniczne występowania bezoarów w obrębie dróg moczowych wraz z zastosowanym postępowaniem diagnostycznym i terapeutycznym.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 3; 326-336
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Podstawy anatomii i fizjologii drogi węchowej oraz możliwości topodiagnostyki jej uszkodzeń z użyciem węchowych potencjałów wywołanych
Fundamentals of anatomy and physiology of the olfactory tract and possibilities of its topodiagnostic damages by means of olfactory evoked potentials
Autorzy:: Repetowski, Marcin
Kuśmierczyk, Krzysztof
Mazurek, Agnieszka
Michalska, Joanna
Olszewski, Jurek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1058045.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: anatomy
olfactory evoked potentials
olfactory tract
physiology
topodiagnostics
anatomia
fizjologia
droga węchowa
topodiagnostyka
węchowe potencjały wywołane
Opis:: Introduction: The recognition of the influence of olfactory stimuli on the olfactory organ aims at identifying damages within this area, diagnosing many diseases and smell impairments such as parosmia, hyposmia, anosmia and cacosmia. This work is focused on presenting current knowledge on fundamentals of anatomy and physiology of the olfactory tract and possibilities of its topodiagnostic damages by means of olfactory evoked potentials. Definition of smell: In the surrounding world the sense of smell operates through a series of sensations, which are described as smell. The smell of a compound depends both on the structure of a carbon chain and a ring, and on the presence and type of functional groups and their arrangement in a molecule. Defining a smell on the basis of its structure can be particularly difficult. In future the answer should be found in the electron theory of organic compounds structure. Anatomy and physiology of the sense of smell: The receptors, which are responsible for receiving olfactory sensations, are located in the nasal cavity, the upper part of the nasal septum, the root and anterior portion of the superior nasal concha. In adults the olfactory epithelium covers 1-3 cm2 of the mucosa in each nasal passage. The olfactory tract comprises three neurons, whereas the cortical centre is situated in the hippocampal gyrus and amygdalic nucleus of the temporal lobe. Olfactory sensations are perceived via the olfactory epithelium, which is often accompanied by additional stimulation of endings of the trigeminal, facial, glossopharyngeal and vagus nerve. Diagnostics of the sense of smell: Registering olfactory evoked potentials is an objective method of testing the sense of smell by detecting changes in bioelectrical functions of the brain. In Poland this method is quite modern and, in fact, is seldom used because of the lack of an appropriate batcher. Conclusion: Uniform standards and methodology of the study should lead to further implementation of this objective testing method in topodiagnostics of smell disorders.
Wprowadzenie: Poznanie wpływu bodźców węchowych na zmysł powonienia ma na celu rozpoznawanie uszkodzeń w tym obszarze, wykrywanie wielu chorób oraz badanie uszkodzeń węchu, takich jak: parosmia, hiposmia, anosmia oraz kakosmia. Celem pracy jest przedstawienie aktualnej wiedzy dotyczącej podstaw anatomii i fizjologii drogi węchowej oraz możliwości topodiagnostyki jej uszkodzeń z użyciem węchowych potencjałów wywołanych. Definicja zapachu: W otaczającym nas świecie za pomocą zmysłu powonienia odczuwany jest szereg wrażeń, które określa się jako zapach. Wyróżnia się związki zapachowe. Ich zapach zależy zarówno od budowy łańcucha węglowego oraz pierścienia, jak i od obecności oraz rodzaju grup funkcyjnych i sposobu rozmieszczenia ich w cząsteczce. Ustalenie zapachu na podstawie jego budowy jest rzeczą trudną. Należy oczekiwać, że w przyszłości odpowiedź przyniesie nam elektronowa teoria budowy związków organicznych. Anatomia i fizjologia zmysłu powonienia: Receptory węchowe odpowiedzialne za odbiór wrażeń zapachowych zlokalizowane są w jamie nosowej, w górnym odcinku przegrody nosa, na stropie i na przednim końcu małżowiny nosowej górnej. Nabłonek węchowy zajmuje u dorosłego człowieka od 1 do 3 cm2 błony śluzowej w każdym przewodzie nosowym. Droga węchowa składa się z trzech neuronów, a ośrodek korowy znajduje się w zakręcie hipokampa i jądrze migdałowym płata skroniowego. Doznania węchowe odbierane są za pomocą nabłonka węchowego, ale towarzyszy temu często dodatkowe podrażnienie z zakończeń nerwu trójdzielnego, twarzowego, językowo-gardłowego oraz błędnego. Diagnostyka zmysłu powonienia: Obiektywną metodą badania powonienia rejestrującą zmiany czynności bioelektrycznej mózgu po pobudzeniu receptorów i nabłonka węchowego jest rejestracja węchowych potencjałów wywołanych, która w Polsce jest metodą nową i praktycznie rzadko stosowaną ze względu na brak odpowiedniego dozownika. Podsumowanie: Opracowanie jednolitych standardów i metodyki badania powinno doprowadzić do szerszego zastosowania tej obiektywnej metody badania w topodiagnostyce zaburzeń zmysłu powonienia.
Źródło:: Aktualności Neurologiczne; 2010, 10, 2; 85-88
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:: Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Probiotyki w profilaktyce nawracających zakażeń układu moczowego u dzieci
Probiotics in the prophylaxis of recurrent urinary tract infections in children
Autorzy:: Zwolińska, Danuta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034692.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
nawracające zakażenia układu moczowego
probiotyki
profilaktyka
Opis:: Recurrent urinary tract infections are a serious clinical problem both in adults and children. Febrile episodes of recurrent urinary tract infections may lead to the formation of renal scars and development of chronic kidney disease. Traditionally, management involved antibiotic prophylaxis introduced after a first febrile episode. Recently, however, the indications for antibiotic therapy have been narrowed down to treat cases of recurrent urinary tract infections and disorders which pose a significant risk for their development. In the current era of the ubiquitous use of antibiotics, bacterial resistance is an increasingly alarming problem, hence the recent search for alternative methods of prophylactic treatment. For many reasons, probiotics appear to be an excellent alternative. The microbiome of the human gastrointestinal tract and urogenital tract consists of a multitude of helpful probiotic bacteria, including the especially beneficial Lactobacillus strain. A significant relationship has been confirmed to exist between infections of the urinary tract and a decreased number of lactobacilli. Their antibacterial properties include their ability to secrete numerous substances inhibiting the growth of pathogenic microorganisms and to form a biofilm preventing the adhesion of uropathogens to the epithelium of the urinary tract as well as, indirectly, their immunomodulatory potential. This study is aimed at discussing the existing evidence supporting the effectiveness of probiotics in the prophylaxis of recurrent urinary tract infections, with special emphasis on the paediatric population. Probiotics make an excellent and safe alternative for the traditional prophylactic antibiotic therapy.
Nawracające zakażenia układu moczowego stanowią istotny problem kliniczny zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Powtarzające się gorączkowe epizody zakażenia układu moczowego mogą skutkować tworzeniem się zmian bliznowatych w nerkach i rozwojem przewlekłej choroby nerek. Historycznie profilaktykę antybiotykową wdrażano już po pierwszym zakażeniu gorączkowym. Obecnie wskazania do jej stosowania uległy zawężeniu do przypadków nawracających zakażeń układu moczowego oraz zaburzeń, które są istotnymi czynnikami ryzyka ich wystąpienia. W dobie powszechnego stosowania antybiotyków obserwuje się narastającą lekooporność bakterii, co jest powodem poszukiwania innych sposobów leczenia profilaktycznego. Probiotyki z wielu powodów wydają się doskonałą alternatywą dla antybiotyków. W skład mikrobiomu przewodu pokarmowego oraz układu moczowo-płciowego wchodzi wiele dobroczynnych bakterii probiotycznych, spośród których szczególną rolę przypisuje się szczepom Lactobacillus. Wykazano istotny związek pomiędzy zakażeniami układu moczowo-płciowego a obniżonym stężeniem pałeczek kwasu mlekowego. Ich działanie antybakteryjne wiąże się z wydzielaniem licznych substancji hamujących wzrost bakterii chorobotwórczych, tworzeniem biofilmu zapobiegającego adhezji uropatogenów do nabłonka dróg moczowo-płciowych oraz – pośrednio – z działaniem immunomodulującym układ odpornościowy. W niniejszej pracy przedstawiono dowody skuteczności działania probiotyków w profilaktyce nawracających zakażeń układu moczowego, ze szczególnym uwzględnieniem populacji pediatrycznej. Probiotyki stanowią dobrą i bezpieczną alternatywę dla tradycyjnej profilaktycznej antybiotykoterapii.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 3; 335-343
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "tract" wg kryterium: Wszystkie pola

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język