Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "XVII century" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Gilles Ménage i jego Historia mulierum philosopharum
Gilles Ménage and His Work Historia mulierum philosopharum
Autorzy:
Usakiewicz, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488379.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Gilles Ménage
XVII wiek
kobieta
filozofka
XVII century
woman
philosopher
Opis:
Artykuł poświęcony jest francuskiemu uczonemu Gilles’owi Ménage’owi (1613-1692) i jego niewielkiej objętościowo, ale imponującej erudycją pracy Historia mulierum philosopharum (1690). Ménage znany jest przede wszystkim jako wydawca i komentator Diogenesa Laertiosa, autor poważanych prac na temat języka (np. Dictionnaire étymologique ou origine de la langue françoise) oraz poeta tworzący w języku greckim, łacińskim, włoskim i francuskim. Szczególną pozycją w jego dorobku jest Historia mulierum philosopharum. Praca zadedykowana została znanej ówczesnej badaczce i tłumaczce dzieł autorów klasycznych – Anne Dacier (1654-1720). Jest to dzieło zestawiające życiorysy bardziej lub mniej znanych filozofek. Autor koncentruje się na antyku, choć sięga też po czasy Bizancjum. Filozofki zostały podzielone według ich przynależności do szkół filozoficznych, poczynając jednak od tych, co do których nie można takiej przynależności jednoznacznie określić. Biogramy są różnej długości, ale ułożone według podobnego schematu: imię filozofki, pochodzenie, wiadomości o życiu i dokonaniach, przeplatane erudycyjnymi ekskursami oraz odwołaniami do źródeł. Ilość źródeł jest imponująca. Są to zarówno autorzy starożytni, jak i współcześni Ménage’owi, o czym szeroko mówi się w artykule. Analiza dzieła Ménage’a pozwala wskazać kanon dostępnych wówczas źródeł klasycznych, oczywiście w dużej mierze pod warunkiem znajomości greki i łaciny; uświadamia, jak wiele jeszcze tekstów starożytnych w XVII wieku wydawano i komentowano na zachodzie Europy, kontynuując dzieło włoskich humanistów; jest również dowodem, że obecność kobiet w filozofii w XVII wieku była nadal swoistą ciekawostką.
The article is devoted to French scholar Gilles Ménage (1613-1692) and his not extensive but impressive in its erudition work Historia mulierum philosopharum (1690). First of all, Ménage is known as the editor and the commentator of Diogenes Laertius, the author of esteemed works about language (for example: Dictionnaire étymologique ou origine de la langue françoise), and the poet writing in Greek, Latin, Italian and French. Historia mulierum philosopharum is the special work in his achievements. this writing was dedicated to Anne Dacier (1654-1720)—the famous French scholar and the translator of the classical authors. It presents biographies of women philosophers, some of them acclaimed, some others not as popular. the author concentrated on Greco-Roman antiquity, but he also wrote about the Byzantine era. the profiles of women philosophers are classified according to philosophical schools, beginning with those thinkers whose philosophical affiliation is unknown. the biographic entries have different sizes, but they follow the similar scheme: a name of a woman philosopher, her origin, the information about her life and achievements with erudite commentaries and acknowledgments. the number of sources is impressive. Plenty of works of the classical and contemporary to Ménage authors are cited. these many threads are broadly discussed in this article. First, the analysis of Ménage’s work Historia mulierum philosopharum shows the canon of available in the times of Ménage sources (of course on the condition that their user had some command of Greek and Latin). Second, it informs us how many classical texts were still published and commentated in the 17th century in the west of Europe as the continuation of the Italian humanists’ work. third, it proves also that a presence of women in philosophy of the 17th century was, nonetheless, a peculiarity.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2014, 62, 4; 87-101
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stregoneria e Superstizione in Decreti Sinodali della Diocesi di Bisignano in Calabria (1630-1678)
The Spell and Superstition in Sinodal Decrees of the Bisignano Diocese in Calabria (1630-1678)
Czary i zabobony w dekretach synodalnych Diecezji Bisignano w Kalabrii (1630-1678)
Autorzy:
Katolo, Artur
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1995857.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Italia Meridionale
Chiesa Cattolica
diritto particolare
magia
XVII secolo
Southern Italy
Roman-Catholic Church
particular law
magic
XVII-th century
południowe Włochy
Kościół Rzymskokatolicki
prawo partykularne
XVII wiek
Opis:
Non c’è cultura storica, che non conosca la magia. Per quanto riguarda la situazione in Calabria, le pratiche superstiziose blasfeme della magia furono ininterrottamente combattute in tutti i Sinodi bisignanesi. Si deve osservare, che la rigidità delle norme ed appropriati interventi pastorali non riuscirono a debellarle definitivamente. I Sinodi di Bisignano, occupandosi di arte magica e di malefici, puntarono su una maggiore opera di catechesi. Al vescovo fu riservata la scomunica per le azioni di sacrilegi, magiche indovini.
The origins of witchcraft and superstition date back to the “wild” world of humanity. The Synods of Bisignano in XVII-th century dealing with magical art and evil, aims at greater catechesis. The documents reserve to the bishop (with attached excommunication) the cases referred to the action of sacrilegious, magicians, fortune tellers. The magical practices are signs of distrust of God.
Magia i wiara w zabobony towarzyszą ludzkości od zarania dziejów. Synody w Bisignano, które miały miejsce w XVII w., zajęły się tym zagadnieniem ze względu na powszechność zjawiska. Dekrety nakazywały duchownym odpowiednie nauczanie w odniesieniu do zabobonów, iż są to znaki nieufności Bogu. Nakładały surowe kary, zarówno na parających się magią, jak i na tych, którzy korzystali z usług takich osób (ekskomunika, kara więzienia).
Źródło:
Kościół i Prawo; 2018, 7, 1; 19-27
0208-7928
2544-5804
Pojawia się w:
Kościół i Prawo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Filozofia XVII wieku i jej historia - wprowadzenie
The Philosophy of the 17th Century and Its History: Introduction
Autorzy:
Gut, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488395.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Filozofia XVII wieku
17th Century Philosophy
Opis:
Wprowadzenie do części poświęconej "Filozofia XVII wieku"
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2015, 63, 1; 9-12
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
To niedáleko od Siebie chodźimy, ieżeli tak wierzyćie i my tak wierzymy. Rozmowa pomiędzy trzema osobami dwóch wyznań
To niedáleko od Siebie chodźimy, ieżeli tak wierzyćie i my tak wierzymy. A Conversation Between Three Persons of Two Confessions
Autorzy:
Klimek, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1944752.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Joannicjusz Galatowski
polemika religijna
perswazja
XVII wiek
stylistyka
religious polemic
persuasion
seventeenth century
stylistic
Opis:
This paper discusses the seventeenth-century Rozmowa białocerkiewska that has not been interpreted from the language perspective. The author presents the discrepancies that are current in technical literature and concern dates and ascription of the text to a publishing house, once there is consent as to the text’s authorship. Principally, however, she focuses on structural and linguistic analysis of the text, which is a document of the polemic that took place between the Catholic clergymen, A. Piekarski and M. Prażmowski, and the Orthodox priest J. Galatowski. The mechanisms of constructing one’s position, i.e. quotations, replicas, addresses to an adversary, show far-fetched differences between them, while the tone of the polemic was retained. The differences found here together with doubts as to the accordance between print and historical discussion give rise to two basic questions: who is the author of the text and how far the intervention in the shorthand notes went.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2009, 57, 6; 159-175
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Vertalen van medische teksten vanuit het Nederlands naar het Japans: De eerste stappen
Translation of medical texts from Dutch to Japanese: The first steps
Autorzy:
Joby, Christopher
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1806711.pdf
Data publikacji:
2019-10-24
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
tłumaczenie; niderlandzki; japoński; XVII wiek; Even-Zohar
translation; Dutch; Japanese; seventeenth century; Even-Zohar
Opis:
Tłumaczenie tekstów medycznych z niderlandzkiego na japoński: Pierwsze kroki Jak powszechnie wiadomo, Holendrzy byli jedynymi ludźmi z Zachodu, którym w latach 1639–1854 wolno było prowadzić handel z Japonią. W XVIII i XIX wieku z niderlandzkiego na japoński przetłumaczono około tysiąca książek o różnorodnej tematyce naukowej. Niniejszy artykuł nawiązuje do pierwszych okresów w tej historii i wykorzystuje źródła pierwotne, aby postawić szereg pytań badawczych i znaleźć na nie odpowiedź: jaki był język źródłowy i język docelowy pierwszych przekładów i w jaki sposób pracowali tłumacze? Dalej artykuł umieszcza tę historię w szerszym kontekście, aby ocenić, w jakim stopniu przykłady zmieniają nasze wyobrażenie o tym, czym jest tłumaczenie, i jak historia ta odnosi się do prac Itamara Ewen-Zohara nad polisystemami. Podsumowując, artykuł ten prezentuje interesujące studium przypadku pierwszej fazy procesu przekładu między dwoma językami, które wcześniej nie miały ze sobą żadnego kontaktu. Vertalen van medische teksten vanuit het Nederlands naar het Japans: De eerste stappen Zoals bekend waren de Nederlanders de enige westerlingen die tussen 1639 en 1854 met Japan mochten handelen. In de 18e en 19e eeuw werden ongeveer duizend boeken over verschillende wetenschappelijke onderwerpen vanuit het Nederlands in het Japans vertaald. Dit artikel gaat terug naar de eerste periodes in deze geschiedenis en gebruikt primaire bronnen om een reeks wetenschappelijke vragen op te werpen en te beantwoorden: welke waren de bron- en doeltaal van die eerste vertalingen en hoe pakten de vertalers hun werk aan? Voorts plaatst het artikel dit verhaal in een bredere context om te beoordelen in hoeverre de voorbeelden ons idee over wat vertalen eigenlijk is veranderen en hoe deze geschiedenis gerelateerd is aan het werk over polysystemen van Itamar Even-Zohar. Samenvattend biedt dit artikel een interessante case study over de eerste fase van vertalen tussen twee talen die eerder geen contact met elkaar hebben gehad.
As is well known, the Dutch were the only Westerners who were permitted to trade with Japan between 1639 and 1854. However, the Dutch imported not only goods, but also books, including many that dealt with scientific subjects. During the eighteenth and nineteenth centuries, about a thousand books dealing with different scientific subjects were translated from Dutch to Japanese. This article goes back to the first episodes in this story and uses primary sources to try and answer a number of research questions: what were the source and target language of the first translations and how did the translators go about their work? Furthermore, the article places this story within a wider research context in order to assess whether the examples presented change our idea of what translation is and how this story relates to the work on polysystems by Itamar Even-Zohar. To sum up, this article offers an interesting case study in the first phase of translating between two languages that previously not had any contact.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 5 Special Issue; 95-105
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The courts of the Spanish and Austrian Habsburgs as related by Jakub Sobieski in the first half of the 17th century
Dwory Habsburgów w relacjach Jakuba Sobieskiego z pierwszej połowy XVII wieku
Autorzy:
Taracha, Cezary
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1891895.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Jakub Sobieski
podróże
Habsburgowie
dwory monarsze
XVII wiek
travels
the Habsburgs
monarch courts
17th century
Opis:
Jakub Sobieski, przyszły ojciec króla Jana III, to jeden z najwybitniejszych polityków polskich pierwszej połowy XVII wieku. W okresie młodości odebrał staranne wykształcenie, w ramach którego znalazły się studia zagraniczne i podróże po Europie. W latach 1611-1613 odwiedził Niemcy, Anglię, Francję, Hiszpanię, Portugalię, Włochy i Cesarstwo. Później, w roku 1638, towarzyszył królowi Władysławowi IV Wazie w drodze do Baden. Podczas obu tych wypraw prowadził zapiski, które zostały następnie wydrukowane i opublikowane. W relacjach z jego podróży szczególne miejsce zajmują opisy państw (Hiszpania i Cesarstwo) oraz dworów (Madryt i Wiedeń) rządzonych przez Habsburgów. Wiele miejsca poświecił Sobieski panującym władcom (Filip III, Maciej I oraz Ferdynand III) oraz ich otoczeniu (rodzina, dworzanie, ministrowie, duchowni, dyplomaci, służba). Przedstawił obowiązujący na dworach ceremoniał, etykietę, jak również życie religijne. Podkreślał elementy specyficzne dla dworów habsburskich, a przede wszystkim wskazał ich rolę i znaczenie w polityce europejskiej XVII wieku.
Jakub Sobieski, the father of King Jan III, was among the most outstanding Polish politicians of the first half of the 17th century. In his youth he received a thorough education, which included studies abroad and tours around Europe. In 1611-1613 he visited Germany, England, France, Spain, Portugal, Italy and Austria. Later, in 1638, he accompanied King Władysław IV Vasa on a journey to Baden. In both cases he wrote accounts that were subsequently printed and published. Of particular significance among these recollections of European travels are his descriptions of the states (Spain and the Holy Roman Empire) and courts (Madrid and Vienna) of the Habsburgs. Sobieski sheds light on the rulers (Philip III, Matthias I and Ferdinand III) as well as their courtly entourage (family, ministers, clerks, diplomatic corps, informal circles of power and servants). He writes about how the courts functioned, their ceremonies and etiquette, and also about their religious life. He draws our attention to the specific features which distinguished Habsburg courts from the rest of Europe. Moreover, he reveals their role and general significance in 17th-century political reality.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 2; 169-182
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kryzys skarbowości na przykładzie Polski w XVII wieku
Crisis of the Treasury by the Example of Poland in the 17th Century
Autorzy:
Kuśmierz, Lukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1803174.pdf
Data publikacji:
2019-10-28
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
skarbowość
finanse publiczne
kryzys gospodarczy
Polska XVII wieku
treasury
public finance
economic crisis
17th century Poland
Opis:
Opracowanie opisuje kryzys finansów publicznych, jakiego doświadczyła Polska w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XVII w. Analizie zostają poddane wpływy oraz wydatki skarbu państwa. Artykuł opisuje problemy instytucjonalne Rzeczypospolitej, m.in.: decentralizację administracji podatkowej i decentralizację planowania finansowego państwa. Opracowanie przedstawia okoliczności wprowadzenia podatków: powszechnego pogłównego oraz akcyzy. W artykule podjęto także próbę wykazania przyczyn kryzysu skarbowości.
The paper describes the crisis of the treasury of Poland in the sixties and the seventies of the 17th century. The paper provides the analysis of the government revenue and spending. The article describes the institutional problems of the Polish Commonwealth, such as: the decentralization of the fiscal apparatus and the fiscal managing and planning. The paper depicts the circumstances of the introduction of the: “powszechne pogłówne” and “akcyza” taxes. The article also attempts to point out the causes of the economic crisis of the treasury.
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2019, 28, 2; 51-66
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rozwój medycyny a poziom świadomości zdrowotnej w XVII wieku
The Development of Medicine and the Level of Health Consciousness in the 17th Century
Autorzy:
Nowacka, Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488389.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
medycyna
XVII wiek
świadomość zdrowotna
G.W. Leibniz
J.-B. de la Salle
medicine
17th century
health consciousness
Opis:
Koniec XVII wieku charakteryzuje się istnieniem dużej rozbieżności między wzrastającym poziomem rozwoju wiedzy medycznej, edukacji medycznej oraz metod terapeutycznych z jednej strony, a stanem wiedzy o zależnościach zdrowotnych od higieny na poziomie jednostki i społeczności z drugiej strony. Rozwój medycyny jako nauki w powiązaniu z rozwojem nauk biologicznych i metod klinicznych pozwala zrozumieć relacje między higieną, profilaktyką zdrowotną i stanem zdrowotności. Proces ten stał się widoczny w XIX wieku, kiedy stan wiedzy i postęp techniczny umożliwiły zastosowanie licznych rozwiązań prozdrowotnych na poziomie jednostki i całych społeczności. W tym kontekście artykuł omawia prekursorski charakter G.W. Leibniza postulatów dotyczących nauczania medycyny i organizacji służby zdrowia. Zarazem wykazuje się – na przykładzie zaleceń higienicznych, które sformułował Jean-Baptiste de la Salle – że postulaty Leibniza nie mogły zostać zrealizowane w XVII-wiecznym społeczeństwie.
The end of the 17th century is characterized by the existence of a marked discrepancy (or disproportion) between the growing level of medical knowledge, medical teaching and therapeutic methods on the one hand, and the state of knowledge concerning the relation between hygiene and health both on the level of individuals and the population on the other. The development of medicine as a science in connection with the development of biological sciences and clinical methods make it possible to understand the relation between hygiene, prevention and the state of health. This process became apparent in the 19th century, which is when the state of knowledge and the level of technical advancement made it possible to implement a number of prohealth solutions on the level of individuals and the whole society. It is in this context that this article discusses the precursory character of G.W. Leibniz’s postulates concerning the teaching of medicine and the organization of health service. It also demonstrates – based on the hygienic recommendations formulated by Jean-Baptiste de la Salle – that Leibniz’s postulates could not be fulfilled in 19th-century society.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2014, 62, 4; 103-120
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Formy aorystyczne w XVII-wiecznych polonikach kijowskich
Aoristic Forms in the Seventeenth-Century Kiev Polonicas
Autorzy:
Klimek, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1943992.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
aoryst
czasownik
fleksja
polszczyzna kresowa
polszczyzna XVII wieku
tryb warunkowy
aorist
verb
flexion
border Polish
seventeenth-century Polish
the conditional
Opis:
This paper belongs to a cycle of studies on the Polish language in Kiev. It draws on to Zofia Kurzowa’s publication, which revised some opinions on the temporal and geographic ranges of aorist and the conditional that was formed by analogy from -bych, -bychmy. The sources here are Polish prints edited by Kiev-Pechersk Lavra. On their basis past and conditional forms have been presented, the cohesion of enclitical elements with various parts of speech and determinants of the grammatical person. Such data confirmed Kurzowa’s thesis that forms of the type robilichmy (we were doing) robilibychmy (we would do) were used much longer than only until the beginnings of the seventeenth century. What is more, they were well-known not only in the kind of Polish that was spoken in Małopolska region.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2010, 58, 6; 29-40
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Malarz wielkiej proustowskiej melancholii” - Willem Duyster w Archiwum Zbigniewa Herberta
„The Painter of the Great Proustian Melancholy” - Willem Duyster in Zbigniew Herbert’s Archive
Autorzy:
Śniedziewska, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1891744.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Willem Duyster
mali mistrzowie
XVII-wieczne malarstwo holenderskie
Archiwum Zbigniewa Herberta
small masters
17th century Dutch painting
Zbigniew Herbert's Archive
Opis:
The article is an analysis of the typescript and manuscripts of Zbigniew Herbert's unfinished sketch about Willem Duyster, the seventeenth century Dutch painter specializing in presenting genre scenes and guardroom scenes. First the edition of the essay prepared by Barbara Toruńczyk is commented on. Next, on the basis of a textological analysis of both the notes and all the surviving variants of the sketch, the most important motifs connected with Duyster's biography and work that Herbert took up were reconstructed: rehabilitation of the little master, the situation of soldiers in the 17th century Netherlands, an analysis of the Amsterdam painting The Wedding Party seen before and after its restoration, the question of the “memory of the eye” that is connected with it, and the problem of the melancholy of Duyster's paintings, in which Herbert finds Proustian features.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 1; 93-116
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Projekty Giovanniego Battisty Gisleniego dla warszawskiej jurydyki Leszczyńskich w zbiorach drezdeńskich
Giovanni Battista Gisleni’s Designs for the Leszczyński Family’s Jurydyka in Warsaw, as Held in the Dresden Collection
Autorzy:
Barczyk, Alina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1787935.pdf
Data publikacji:
2021-05-10
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Warszawa
architektura
XVII wiek
Giovanni Battista Gisleni
Bogusław Leszczyński
bonifratrzy
Warsaw
architecture
17th century
Brothers Hospitallers of Saint John of God
Opis:
W kolekcji Staatliche Kunstsammlungen w Dreźnie znajdują się projekty autorstwa Giovanniego Battisty Gisleniego dla warszawskiej jurydyki Bogusława Leszczyńskiego, datowane na lata 1650-55. Leszno (Nowe Leszno), założone na prawie chełmińskim w 1648 r., było pierwszą świecką jurydyką w Warszawie. W artykule przybliżone zostały formy architektoniczne poszczególnych obiektów, zaproponowane przez Gisleniego. Ratusz zaprojektowano jako budynek murowany, dwukondygnacyjny, na planie prostokąta, z ryzalitem wieżowym na osi. Szczególnie interesująco prezentują się dwie wersje drewnianego szpitala bonifratrów, którzy zostali sprowadzeni z Krakowa przez założyciela Leszna. Warto podkreślić, że Gisleni zaprojektował również rezydencję Bogusława Leszczyńskiego, wzniesioną od strony ulicy Rymarskiej. Układ zabudowy Nowego Leszna silnie wpłynął na rozwój urbanistyczny tej części Warszawy. Omówione w artykule projekty są zarówno dokumentem związanym z historią jurydyki, jak i świadectwem ambicji jej właściciela.
The collection of the Staatliche Kunstsammlungen Dresden includes designs by Giovanni Battista Gisleni for the Warsaw jurydyka of Bogusław Leszczyński, dated 1650–1655. Leszno (Nowe Leszno), established under the Kulm (Chełmno) Law in 1648, was the first secular jurydyka in Warsaw. This article presents the architectural forms of individual buildings, as proposed by Gisleni. The town hall was designed as a two-storey brick building on a rectangular plan with an avant-corps on the axis. Of particular interest are two versions of the wooden hospital of the Brothers Hospitallers of John of God, who were brought from Kraków by the founder of Leszno. It is worth noting that Gisleni also designed Bogusław Leszczyński’s residence, which was built facing Rymarska Street. The layout of the buildings in Nowe Leszno strongly influenced the urban development of this part of Warsaw. The designs discussed in the article both document the history of the jurydyka and testify to Bogusław Leszczyński’s ambitions.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 4; 135-157
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Juan de Valdés Leal i jego „Hieroglify śmierci”
Juan de Valdés Leal and his “Hieroglyphs of Death”
Autorzy:
Witko, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791396.pdf
Data publikacji:
2020-08-25
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Juan de Valdés Leal
malarstwo hiszpańskie
XVII w.
barok
Sewilla
hieroglify śmierci
Spanish painting
17th century
Baroque
Seville
Hieroglyphs of Death
Opis:
Juan de Valdés Leal (1622-1690) był jedną z najbardziej oryginalnych osobowości sewilskiego malarstwa, niekiedy uznawany nawet za najbardziej barokowego z hiszpańskich malarzy, artystę tworzącego ekspresyjne dzieła, ukazujące pełne napięcia postaci, o nerwowych gestach i ponurych twarzach, nierzadko o wyjątkowej brzydocie. Przypuszcza się, iż terminował w pracowni Antonia del Castillo w Kordobie od ok. 1644 r. Jego najstarsze prace wykazują cechy naturalistyczne, o twardym rysunku, żywej kolorystyce i pewnej przenikliwości. Widoczny jest w nich wpływ Juana de Ucedy, Francisca Vareli, Francisca de Herrery St. oraz Antonia del Castillo i Francisca de Zurbarána. Z kolei ekspresja postaci i zastosowanie światłocienia przywołują prace José de Ribery. Po roku 1655 jego płótna wskazują na ewolucję stylu w kierunku większej dynamiki, co było wynikiem wpływu Francisca de Herrery Mł. Rysunek artysty stał się wówczas lżejszy, kolorystyka bardziej lśniąca i przeźroczysta. W 1659 r. został mianowany miejskim egzaminatorem malarzy sewilskich, a rok później był jednym z założycieli Akademii Malarstwa, której z czasem został nawet prezesem. W roku 1664 przebywał na dworze królewskim i poznał bogate kolekcje monarsze oraz nawiązał liczne kontakty z innymi malarzami, m.in. Francisco Rizi i Claudio Coello. W 1667 został członkiem elitarnego bractwa La Caridad w Sewilli, dla którego w 1672 r. zrealizował kilka dzieł, m.in. słynne „Hieroglify śmierci” (In ictu oculi, Finis gloriae mundi), które sprawiły, iż artysta fascynuje nieprzerwanie swym spojrzeniem przekraczającym granice życia. Często też podejmował się innych aktywności niż malowanie obrazów sztalugowych, najczęściej złocąc retabula i wykonując polichromie. Tworzył także ryciny, ilustracje książkowe oraz rzeźby, które jednak nie zachowały się.
Juan de Valdés Leal (1622-1690) was one of the most original personalities of Seville painting, sometimes considered even the most Baroque of Spanish painters, an artist who created expressive works, showing tense figures, with nervous gestures and gloomy faces, often exceptionally ugly. He is thought to have been an apprentice at Antonio del Castillo’s studio in Córdoba from around 1644. His oldest works show naturalistic features with hard brush, lively colours and certain sharpness. They show the influence of Juan de Uceda, Francisco Varela, Francisco de Herrera the Elder, Antonio del Castillo and Francisco de Zurbarán. On the other hand, the expression of characters and the use of chiaroscuro evoke the works of José de Ribera. After 1655, his canvases indicate the evolution of the style towards greater dynamism, which was influenced by Francisco de Herrera the Younger. At that time, the artist’s brush became lighter, the colours more shiny and transparent. In 1659 he was appointed the city examiner of Seville painters, and a year later he was one of the founders of the Academy of Painting, of which he even became president. In 1664 he stayed at the royal court and became acquainted with the rich royal collections and established numerous contacts with other painters, including Francisco Rizi and Claudio Coello. In 1667 he became a member of the elite La Caridad brotherhood in Seville, for which he produced several works in 1672, including the famous “Hieroglyphs of Death” (In ictu oculi, Finis gloriae mundi), in which the artist incessantly fascinates the viewers with his vision that crosses the boundaries of life. He was also often undertaking activities other than easel painting, most often gilding reredos and making polychromes. He also created engravings, book illustrations and sculptures, which, however, have not been preserved.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4; 7-38
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Performance Practice of Organ-Playing in 17th Century France According to the Anonymous Manuscript Manière de toucher l’orgue (c.1670-1685)
Autorzy:
Aleksandrowicz, Miłosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790953.pdf
Data publikacji:
2020-12-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
praktyka wykonawcza muzyki organowej
XVII-wieczna muzyka francuska
francuska muzyka organowa
performance practice of organ-playing
French music in the 17th century
French organ music
Opis:
Praktyka wykonawcza francuskiej muzyki organowej XVII wieku według anonimowego rękopisu Manière de toucher l’orgue (ok. 1670-1685) Niniejszy artykuł dotyczy praktyki wykonawczej francuskiej muzyki organowej XVII wieku. Punktem wyjścia do poszukiwań w tym zakresie jest anonimowy rękopis Manière de toucher l’orgue dans toute la propreté et la délicatesse qui est en usage aujourd’hui à Paris (Maniery wykonawcze w grze na organach z uwzględnieniem stylu i subtelności stosowanych obecnie w Paryżu) przechowywany w Bibliothèque de l’Arsenal, Paris (ms. 3042, fol. 100-119). Manuskrypt ten został spisany w latach 1670-1685 przez dwóch nieznanych dziś z nazwiska autorów działających w środowisku paryskich organistów liturgicznych. Największą wartością tego źródła są informacje dotyczące nowych tendencji w grze organowej, jakie pojawiły się w tym mieście pod koniec XVII stulecia. Artykuł ten jest kontynuacją badań podjętych przez Williama Pruitta, który w roku 1986 dokonał krótkiej analizy rękopisu, zogniskowanej jednak na aspektach czysto faktograficznych. W niniejszym artykule, wykorzystującym metodę hermeneutyczno-muzyczną, zagadnienia wykonawcze omówione w Manière de toucher l’orgue zostały osadzone i zreinterpretowane w znacznie szerszym kontekście.
This article concerns the performance practice of organ-playing in 17th century France. The starting point is the anonymous manuscript Manière de toucher l’orgue dans toute la propreté et la délicatesse qui est en usage aujourd’hui à Paris (Organ performance manners regarding the style and its nuances currently practised in Paris), written probably between 1670 and 1685. The greatest value of this manuscript is that it provides important information about the new trends in liturgical organ-playing introduced during the late 17th century in Paris. This article is a development of the ideas sketched by William Pruitt (1986). His analysis, however, was limited to factual aspects and an overall description of the source. This article, using the hermeneutic research method, takes a broader look at the practical issues that may be useful for music historians and for organists who want to deepen their historical knowledge about early French organ music.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 12; 121-136
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sztuka „akompaniamentu” organowego we Francji na przełomie XVII i XVIII wieku. Jacques Boyvin i jego Traité abregé de l’accompagnement pour l’orgue et pour le clavessin (1705)
The Art of Organ Accompanying in France in the Late 17th Century and in the Beginning of 18th Century. Jacques Boyvin and His Traité abregé de l’accompagnement pour l’orgue et pour le clavessin (1705)
Autorzy:
Aleksandrowicz, Miłosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2037927.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
sztuka „akompaniamentu” organowego
Francja
XVII i XVIII wiek
Jacques Boyvin
organy
basso continuo
basse continuë
art of organ accompanying
France
17th and 18th century
Opis:
Niniejszy artykuł dotyczy zasad gry organowej, przedstawionych przez Jacquesa Boyvina w Krótkim traktacie o akompaniamencie organowym i klawesynowym (Traité abrégé de l’accompagnement pour l’orgue et pour le clavessin, Paris 1705). Boyvin, urodzony ok. 1653 r. w Paryżu, przez większość swego życia działał w stolicy Normandii – Rouen, gdzie zmarł 30 czerwca 1706 r. Pełniąc tam od 1676 r. funkcję katedralnego organisty zyskał sławę jednego z najwybitniejszych wirtuozów tego instrumentu. Owocem wieloletniej działalności Boyvina są dwa zbiory utworów organowych: Premier livre d’orgue contenant les huit tons à l’usage ordinaire de l’Eglise, wydany w Paryżu w roku 1690 i Second livre d’orgue contenant les huit tons à l’usage ordinaire de l’Eglise (Paris, 1700), a także wspomniany wyżej traktat, uważany za jedno z najistotniejszych źródeł dotyczących praktyki gry na instrumentach klawiszowych przełomu XVII i XVIII w. W rozdziale pierwszym Traité abrégé omawia Boyvin najważniejsze zasady kompozycji oraz wyjaśnia wybrane oznaczenia stosowane w zapisie basse continuë. W rozdziale drugim jego uwaga koncentruje się na różnych kwestiach dotyczących praktycznego aspektu budowania współbrzmień. Rozdział trzeci zawiera szereg uwag praktycznych i wykonawczych, których w jego rozumieniu należy przestrzegać w czasie gry na organach lub klawesynie. Rozdział ostatni (Des transpositions) porusza niezwykle istotną kwestię, zwłaszcza dla liturgicznej gry organowej, jaką była odpowiednia transpozycja skal. Ważną częścią artykułu jest pierwsze w polskiej literaturze przedmiotu pełne tłumaczenie traktatu. Dopełnieniem przekładu jest 12 krótkich utworów dydaktycznych (preludes), które Jacques Boyvin zamieścił na jego końcu. Autor artykułu wyraża nadzieję, że zamieszczone informacje okażą się przydatne zarówno dla organistów, jak i dla muzykologów zainteresowanych XVIII-wieczną teorią muzyki francuskiej.
The article focuses on the rules of organ playing presented by Jacques Boyvin in his Traité abregé de l’accompagnement pour l’orgue et pour le clavessin (Paris, 1705). Boyvin, born about 1653 in Paris, and died 1706, June 30th, spent most of his life in Rouen, the capital of Normandy. There, since 1676, he occupied the position of cathedral organist, earning fame of one of the most accomplished organists of the second half of the 17th century. His main musical output consists of two collections of organ music: Premier livre d’orgue contenant les huit tons à l’usage ordinaire de l’Eglise, published in Paris in 1690, and Second livre d’orgue contenant les huit tons à l’usage ordinaire de l’Eglise (Paris, 1700) and the above-mentioned treatise, which is considered to be one of the most important sources regarding keyboard playing practice at the turn of 18th century. In the first chapter Traité abrégé Boyvin discusses the main rules of music composition and he explains the symbols used in the transcription of basse continuë. In the second chapter he concentrates on various aspects of practical harmony of sounds. The third chapter includes a list of remarks on practical and performing aspects, which should be followed while playing the organ and the harpsichord. The last chapter (Des transpositions) deals with the important issue of scales transposition, which is often applicable in liturgical music. The important part of this article is the first in Polish literature of the subject, translation of the whole treatise, and the collection of organ exercises (preludes) originally published at the end of the treatise. The author of the article hopes to provide satisfactory amount of information both for organists and musicologists interested in the 18th century French music theory.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2016, 63, 13; 5-39
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dlaczego Pasek podarował pannie trzewiki?
Why Did Pasek Give the Maiden Booties?
Autorzy:
Kroczak, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1945400.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Pasek Jan Chryzostom
Szymonowic Szymon
literatura XVII wieku
erotyzm
trzewiki (buty)
opłata za stosunek cielesny
seventeenth-century literature
eroticism
booties (shoes)
a fee for sexual intercourse
Opis:
This paper deals with certain aspects of the Old-Polish erotic language and allusions that may be found in the Polish seventeenth-century works. The problem is linked with a custom to give a maiden booties. This custom is described in the texts written in the so-called high culture, and in popular literature. An analysis of the character of the relationship between the men giving shoes and the women who received them sheds some new light on the note in Jan Chryzostom Pasek’s “Pamiętniki” [Memoirs]. It enables us to verify the sense of a passage from the famous poem “Żeńcy” (from the “Sielanki”) by Szymon Szymonowic.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2008, 56, 1; 169-179
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies