Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Utopia" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-11 z 11
    Tytuł:
    “Let the race die out”: A Strange Case of Trans/ Post-humans in Mary Bradley Lane’s Feminist Utopia Mizora: A Prophecy
    Autorzy:
    Gruszewska-Blaim, Ludmiła
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1803857.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-24
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    utopia feministyczna; postczłowiek; Mizora
    feminist utopia; posthuman; Mizora
    Opis:
    „Niech wymrze rasa”: Dziwny przypadek trans-/post-ludzi w feministycznej utopii Mary Bradley Lane Mizora: Przepowiednia Opracowania krytyczne dziewiętnastowiecznej utopii autorstwa Mary Bradley Lane, pt. Mizora: A Prophecy, która weszła do kanonu utopii feministycznych zaraz po jej wznowieniu w 1975, dość jednomyślnie zakładają, iż aseksualna podziemna rasa Mizoran należy do gatunku homo sapiens. „Blond piękności” postrzegane przez narratorkę—gościa z carskiej Rosji i przyjaciółkę polskich powstańców—jako kobiety reprezentujące wyższą cywilizację, i tylko sporadycznie jako istoty baśniowe, uznawane są przez krytyków za typowe postaci feministycznych utopii. Poddając w wątpliwość genderyfikację obecną zarówno w narratorskim jak i krytycznym dyskursie, artykuł stawia tezę, że status Mizoran poczętych w laboratoriach naukowych tysiące lat temu waha się między transhumanistycznym a poshumanistycznym.
    The prevailing criticism of Mary Bradley Lane’s Mizora: A Prophecy, a 19th-century utopia that entered the feminist literary canon after it was reissued by Greg Press in 1975, relatively unanimously assumes that the asexual subterranean race of the Mizorans represents homo sapiens. Perceived by the narrator—a visitor from Tsarist Russia and a friend to Polish insurrectionists—as women representing an advanced civilization, and only sporadically as fairies, the race of “blonde beauties” is believed to be typical of feminist utopias. Undermining genderification present in the narratorial as well as critical discourse, the article will claim that the status of Mizorans, the race spawned by scientists thousands of years ago, wavers between transhuman and posthuman.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 11 Special Issue; 29-43
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Transhumanism and Utopia in Kenneth Folingsby’s Meda: A Tale of the Future
    Autorzy:
    Komsta, Marta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1803859.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-24
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    transhumanism; utopia; mózg; odcieleśnienie
    transhumanism; utopia; brain; disembodiment
    Opis:
    Transhumanizm i utopia w powieści Meda: A Tale of the Future Kennetha Folingsby’ego Artykuł analizuje ewolucyjny aspekt moralności w Meda: A Tale of the Future, dziewiętnastowiecznej utopii Kennetha Folingsby’ego, w kontekście transhumanistycznych rozważań dotyczących kwestii postępu w ujęciu Nicka Bostroma, Maxa More’a, i innych. Powieść Folingsby’ego, literackiego potomka The Coming Race Edwarda Bulwer-Lyttona, ważnej utopii ewolucyjnej późnej epoki wiktoriańskiej, ukazuje proces postępującego odcieleśnienia (disembodiment) futurystycznej eutopii jako skutku bezprecedensowego rozwoju ludzkiego mózgu. Podobnie jako ewolucyjna satyra Bulwera-Lyttona, Meda ukazuje tym samym transformację utopijnej społeczności w kontekście powiązania moralnego postępu z intelektualnym rozwojem.
    The paper examines the evolutionary aspect of morality in Kenneth Folingsby’s Meda: A Tale of the Future, a nineteenth-century utopia, in the context of the transhumanist tenets of progress and enhancement sensu Nick Bostrom, Max More, and others. A literary descendant of Edward Bulwer-Lytton’s The Coming Race, the key evolutionary utopia of the late Victorian period, Folingsby’s narrative depicts progressive disembodiment of the futuristic eutopia as a result of the unprecedented development of the human brain. Echoing Bulwer-Lytton’s satirical stance on the implications of the evolutionary process, Meda attempts, thus, to delineate the guided evolution of the utopian community in terms of the correlation between moral progress and intellectual enhancement.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 11 Special Issue; 45-55
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Modernity and Utopia in Bruno Latour’s We Have Never Been Modern and Gabriel Josipovici’s What Ever Happened to Modernism
    Autorzy:
    Sawa, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1807490.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-23
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    nowoczesność; modernizm; utopia; Utopia; Thomas More; Bruno Latour; Gabriel Josipovici
    modernity; Modernism; utopia; Utopia; Thomas More; Bruno Latour; Gabriel Josipovici
    Opis:
    Nowoczesność i utopia w Bruno Latoura We Have Never Been Modern i Gabriela Josipovici What Ever Happened to Modernism Celem artykułu jest zbadanie relacji pomiędzy utopią a nowoczesnością na podstawie Utopii Thomasa More’a oraz dwóch ważnych współczesnych studiów nad nowoczesnaścią: We Have Never Been Modern (1992) autorstwa Bruno Latoura oraz What Ever Happened to Modernism? (2010) napisanym przez Gabriela Josipovici. Ambiwalentna natura nowoczesnego prototypu utopii, która wykazuje obecność zarówno impulsu (e)utopijnego, jak i dystopijnego (krytycznego), zdaje się znajdować swoje odzwierciedlenie w naturze nowoczesności. Krytyczny aspekt nowoczesności odsłania fakt, że dwa podstawowe dążenia epoki nowoczesnej — do wolności i dominacji — okazują się jej największym obciążeniem zarówno w sferze socjopolitycznej, jak też w literaturze i sztuce.
    This article seeks to explore the relation between utopia and modernity on the basis of Thomas More’s Utopia (1516) as well as two seminal contemporary studies: Bruno Latour’s We Have Never Been Modern (1992) and Gabriel Josipovici’s What Ever Happened to Modernism? (2010). The ambiguous nature of the modern prototype of utopia which displays both the eutopian and the dystopian (self-critical) impulse seems reflected in the nature of modernity. With auto-criticism inscribed in the constitution of both utopia and modernity, the leading desires of the modern period—for a greater emancipation and domination—prove to be its greatest burden both in the socio-political sphere as well as in art and literature.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2017, 65, 11; 161-175
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Transhumanist Dreams and/as Posthuman Nightmares in Black Mirror
    Autorzy:
    Maziarczyk, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1804433.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-24
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    transhumanizm; post-człowiek; Czarne zwierciadło; utopia; dystopia
    transhumanism; posthuman; Black Mirror; utopia, dystopia
    Opis:
    Transhumanistyczne sny i/jako posthumanistyczne koszmary w Czarnym zwierciadle Niniejszy artykuł poddaje analizie serial telewizyjny Czarne zwierciadło jako swoistą polemikę z transhumanizmem, prądem filozoficznym propagującym (bio)technologiczne ulepszenie jako środek, który pozwoli ludzkości przekroczyć biologiczne ograniczenia i osiągnąć nowy, post-ludzki etap ewolucji. Wychodząc od tendencji dających się zaobserwować we współczesnym społeczeństwie, Czarne zwierciadło przedstawia w fikcyjnej formie takie koncepcje transhumanistyczne jak świadomość oddzielona od ciała, czy też wzmocnione poznanie i sugeruje, że w większości przypadków mogą się one przyczynić do rozwoju post-ludzkiej dystopii raczej niż utopii, zakładanej przez transhumanistów.
    This paper analyses a TV series Black Mirror in relation to transhumanism, a philosophical movement that endorses (bio)technological augmentation as a means whereby mankind will transcend its current biological limitations and reach a new, posthuman stage in its evolution. Taking tendencies observable in contemporary Western societies as the starting point for its depiction of the near future, Black Mirror gives fictional representation to such transhumanist concepts as disembodied, transferable consciousness and enhanced cognition, and suggests that more often than not they may give rise to posthuman dystopia rather than utopia, envisioned by transhumanism.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 11 Special Issue; 125-136
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    America of future past: the post-apocalyptic chronotope of Jim Crace’s The Pesthouse
    Ameryka prz(y/e)szłości. Chronotop postapokaliptyczny w powieści The Pesthouse Jima Crace’a
    Autorzy:
    Pisarska, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1886418.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Jim Crace
    chronotop
    utopia
    dystopia
    chronotope
    Opis:
    Artykuł analizuje związki czasoprzestrzenne w powieści współczesnego brytyjskiego pisarza Jima Crace’a (1946–) The Pesthouse (2007) w oparciu o ustalenia metodologiczne Michaiła Bachtina dotyczące literackiego chronotopu. Autorka wychodzi z założenia, że dominujący w powieści chronotop postapokaliptyczny opiera się na dynamicznej relacji dwóch chronotopów gatunkowych – utopijnego i dystopijnego – które jednocześnie dekonstruują i odbudowują amerykański mit Objawionego Przeznaczenia. Topos „miasta na górze”, łączący przeszłość i przyszłość Ameryki jako Edenu i Nowej Jerozolimy, w powieści Crace’a przyjmuje postać tytułowego domu zarazy (pesthouse), miejsca choroby i ozdrowienia bohaterki powieści, jak również, w podtekście, odrodzenia zdegenerowanej wizji amerykańskiej utopii. Ostatecznie, jak wnioskuje autorka, The Pesthouse jest wyrazem rewizjonistycznej nostalgii (w rozumieniu Jamesa Bergera), w której traumatycznej ingerencji przeszłości w teraźniejszość towarzyszy utopijny impuls.
    Drawing on Mikhail Bakhtin’s assumptions concerning the literary chronotope, the article explores spatio-temporal relationships in The Pesthouse (2007), a novel by contemporary British writer Jim Crace (b. 1946). Katarzyna Pisarska contends that the dominant, post-apocalyptic chronotope of the novel arises from the interaction of two generic chronotopes, utopian and dystopian, which question the American myth of manifest destiny towards its ultimate reassertion. The topos of “a city on a hill”, which presupposes the conflation of America’s past (Eden) and future (New Jerusalem), is reworked as the eponymous pesthouse—the place of disease and recovery of not only the novel’s protagonist but also, implicitly, of the American dream. In the end, Pisarska argues, the novel expresses a revisionist nostalgia (sensu James Berger), as it produces the shock of the past invading the present in order to bring forth a utopian impulse.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 11; 275-290
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Najwyższa nauka Da xue 大學 — próba interpretacji tekstu w duchu wczesnego konfucjanizmu
    Greatest Learning Da Xue 大學: Translation and Interpretation of the Text in the Light of Early Confucian Philosophy
    Autorzy:
    Pejda, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1804767.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-24
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    wczesny konfucjanizm; Da Xue; Najwyższa Nauka; moralność; utopia konfucjańska
    early Confucianism; Da Xue; Great Learning; morality; confucian utopia
    Opis:
    Artykuł zawiera tłumaczenie klasycznego chińskiego tekstu Najwyższa Nauka Da Xue 大學 oraz interpretację ważnych pojęć, takich jak de 德 i gewu 格物. Da Xue jest częścią starożytnych chińskich tekstów Liji 禮記, ale reinterpretacja tekstu stała się później podstawą filozofii neokonfucjańskiej. Twierdzę, że Da Xue jest pragmatycznym podręcznikiem dla osoby, która najpierw sama chce się udoskonalić, a udoskonalony jest w stanie zmienić świat w utopijny konfucjanizm. Stąd wyrażenie gewu rozumiem nie jako „badać rzeczy”, aby zrozumieć li 理, ale „zrozumieć porządek rzeczy, które nadchodzą”.
    The article contains translation of classical Chinese text Greatest Learning Da Xue 大學 and the interpretation of important terms such as de 德 and gewu 格物. Da Xue is a part of ancient Chinese texts Liji 禮記 but the reinterpretation of the text became later a basis of neo-confucian philosophy. I argue that Da Xue is a pragmatic manual for an individual who firstly wants to cultivate himself and being cultivated is able to change the world into confucian utopia. Hence the phrase gewu does not have a meaning of “investigating things” in order to understand li 理 but “understanding the order of things that come”.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 9; 87-108
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A Strange New Harmony: A Posthumanist Utopia in J. G. Ballard’s Crystal World
    Autorzy:
    Klonowska, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1803926.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-24
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    przyroda; nowa harmonia; posthumanizm; utopia; J. G. Ballard
    nature; new harmony; post-humanism; utopia; J.G. Ballard
    Opis:
    Nowa dziwna harmonia: Posthumanistyczna utopia w Kryształowym świecie J. G. Ballarda Powieść J. G. Ballarda Kryształowy świat (1966) bywa odczytywana jako futurystyczna wizja apokalipsy—dystopijnego końca ludzkiego i biologicznego świata spowodowanego przez nieznany a śmiertelny wirus przynoszący zmiany klimatyczne, na skutek których następuje krystalizacja i zamrożenie biologicznego życia. Ponad pięćdziesiąt lat po swojej publikacji powieść wydaje się jednak coraz mniej fantastyczna—biorąc pod uwagę ostatnie ewidentne anomalie klimatu—i, paradoksalnie, mniej apokaliptyczna. Artykuł analizuje ją jako przykład posthumanistycznej refleksji, dowodząc, iż opisywane w niej zmiany mogą być interpretowane nie tyle jako zagłada, ile jako nowy ład wyłaniający się bez udziału czy wpływu człowieka. Powstały w ten sposób nowy układ sił włącza człowieka w porządek natury i ustanawia radykalnie inny model stosunków człowiek—świat, który może być określony mianem posthumanistycznego.
    J.G. Ballard’s novel The Crystal World (1966) has been commonly read as a futuristic vision of an apocalypse—a dystopian ending of the human and biological universe precipitated by an unknown and lethal virus that causes climate disturbances and the ensuing crystallisation and freezing of biological life. Read over fifty years after its original publication, the novel seems increasingly less fantastic—given the evident climate change—and, perhaps paradoxically, less apocalyptic. The article analyses Ballard’s novel as an example of posthumanist reflection, arguing that the changes it describes may be interpreted as less of an apocalypse and more of a strange new harmony emerging without the decision or influence of man. The resulting new configuration of power unites human beings with nature and establishes a radically different model of relations between man and universe which may be labelled as a posthumanist utopia.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 11 Special Issue; 73-85
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Historicizing Contemporary Capitalism: Future Retrospection and Temporal Estrangement in Kim Stanley Robinson’s New York 2140 and Nora K. Jemisin’s Emergency Skin
    Historyzacja współczesnego kapitalizmu w literaturze fantastycznonaukowej: Retrospekcja spekulatywna i wyobcowanie poznawcze w powieści New York 2140 Kima Stanleya Robinsona i noweli Emergency Skin Nory K. Jemisin
    Autorzy:
    Gilarek, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341683.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    fantastyka naukowa
    historyzm
    kapitalizm
    wyobcowanie poznawcze
    utopia
    dystopia
    science fiction
    historicity
    capitalism
    cognitive estrangement
    Opis:
    The paper looks at the historicizing approach adopted in two recent science-fiction books: Kim Stanley Robinson’s novel New York 2140 (2017) and Nora K. Jemisin’s novella Emergency Skin (2019). In both, the authors’ present is approached from the vantage point of a speculatively posited future and looked upon as the historical past of the text. The hypothesized temporal distance is meant to challenge and recalibrate the reader’s perception of contemporary capitalism. Based on Robinson’s and Jemisin’s narratives, the paper discusses the historicity and mimetic potential of science fiction, manifested in the genre’s ability to situate the present as part of a historical process for an enhanced understanding of contemporary trends and their projected trajectories. In the two texts, the dichotomy between the envisioned future and the present-as-past is paralleled by a utopian/dystopian dialectic, wherein the reality of late capitalism is unequivocally identified as dystopian. The utopian and science-fiction perspectives combined produce the effect of cognitive estrangement, which entails a perceptual renewal with regard to capitalism, whose alleged incontestable status is challenged by the exposure of its historical mutability. The aim of the analysis is to demonstrate that historicizing contemporary capitalism within science fiction may challenge the ideological hegemony of neoliberalism, expose its dystopian features, and indicate possibilities for the transformation of a system that proclaims to have no alternatives. Such historicization may produce an epistemic shift in the reader’s perception of the contemporary socioeconomic reality, by emphasizing both its unrecognized flaws and its (r)evolutionary potential.
    Celem artykułu jest analiza historyzującej perspektywy przyjętej w dwóch opublikowanych w ostatnich latach tekstach fantastycznonaukowych: powieści Kima Stanleya Robinsona New York 2140 (2017) i noweli Nory K. Jemisin Emergency Skin (2019). W obydwu tych tekstach teraźniejszość autorów ukazana jest z punktu widzenia przedstawionej w nich przyszłości i postrzegana jako historyczna przeszłość rzeczywistości przedstawionej. Hipotetyczny dystans czasowy ma umożliwić zakwestionowanie i rekalibrację sposobu postrzegania przez czytelnika współczesnego kapitalizmu. Opierając się na tekstach Robinsona i Jemisin, artykuł omawia historyzm i mimetyczny potencjał literatury fantastycznonaukowej, przejawiający się w sposobie, w jaki sytuuje ona teraźniejszość jako element procesu historycznego. Zabieg ten ma na celu uzyskanie lepszego zrozumienia współczesnych trendów i przewidywanych trajektorii ich rozwoju. W obu tekstach dychotomii między wyobrażoną przyszłością a pozaliteracką teraźniejszością odpowiada dialektyka utopijno-dystopijna, w której rzeczywistość późnego kapitalizmu jest jednoznacznie identyfikowana jako dystopijna. Połączenie perspektywy utopijnej i fantastycznonaukowej daje efekt wyobcowania poznawczego, który pociąga za sobą odnowę percepcyjną w odniesieniu do kapitalizmu, którego rzekomo niepodważalny status jest zakwestionowany przez ujawnienie jego historycznej zmienności. Celem analizy jest wykazanie, że uhistorycznianie współczesnego kapitalizmu w ramach science fiction może podważyć ideologiczną hegemonię neoliberalizmu, obnażyć jego dystopijne cechy i wskazać możliwości przekształcenia systemu, który opiera się na założeniu, że nie ma wobec niego alternatyw. Taka historyzacja może wywołać epistemiczną przemianę w postrzeganiu przez czytelnika współczesnej rzeczywistości społeczno-gospodarczej, podkreślając zarówno jej niedostrzegane dotąd defekty, jak i jej (r)ewolucyjny potencjał.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 11; 37-50
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Nie do pojęcia”, czyli o tłumaczeniu innowacji frazeologicznych w Utopii Wisławy Szymborskiej
    „Thats Inconceivable” or on the Translation of Modified Collocations in Utopia by Wislawa Szymborska
    Autorzy:
    Brajerska-Mazur, Agata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1902517.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    rozbite frazeologizmy
    innowacje parafrazujące
    Utopia Szymborskiej
    przekład innowacji frazeologicznych
    modified collocations
    methods of modification
    translation of modified collocations
    Opis:
    Modified collocations give the construction basis of Utopia by Wisława Szymborska and thus are the key for understanding of its meaning. The poetess introduces new senses not only by dephraseologization of all expressions used in the poem but also by applying many methods of modification to one particular idiom all at once. Translation of collocations modified in such a way is extremely difficult but, sometimes, doable – at least in some fragments of the text, which is proven by the work of Stanislaw Barańczak and Clare Cavanagh.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2012, 60, 1; 81-103
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „To, czego nie można zmienić, można jedynie cierpliwie znosić”: „Składający się Pekin” Hao Jingfang jako metafora rozwarstwionego społeczeństwa
    “Things in Life We Can’t Change, We Can Only Accept and Endure”: Hao Jingfang’s “Folding Beijing” as Metaphore for Class-Ridden Society
    Autorzy:
    Wnuk, Zuzanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1807015.pdf
    Data publikacji:
    2020-02-05
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Hao Jingfang
    Składający się Pekin
    Beijing Zhedie
    science fiction
    fantastyka naukowa
    utopia
    współczesna literatura chińska
    Folding Beijing
    science fantasy
    contemporary Chinese literature
    Opis:
    Od lat 90. XX wieku w Chinach trwa złoty okres rodzimego science fiction, głównie dzięki temu, że stało się ono dla pisarzy środkiem do wyrażenia wszystkiego, czego nie była w stanie wyrazić literatura głównego nurtu, oraz komentowania nieustannie zmieniającej się teraźniejszości. W artykule zostaje przeanalizowany „Składający się Pekin” — opowiadanie przedstawicielki Nowego Pokolenia chińskiego science fiction, Hao Jingfang, które w 2016 r. zdobyło nagrodę Hugo. Wykreowany przy użyciu metod charakterystycznych dla science fiction oraz metaforyce przestrzeni obraz Pekinu z przyszłości jest refleksją nad problemami współczesności, takimi jak nieprzekraczalność barier społecznych, spetryfikowany system klasowo-warstwowy czy też rozwój technologiczny, który czyni ludzi zbędnymi. Opowiadanie może być odczytane jako utopijna przypowieść science fiction, która dzięki rozbudowanej metaforze rozwarstwionego społeczeństwa, uwięzionego w stanie nieustannej zmiany i bezosobowym mieście-molochu, ostrzega przed możliwą ponurą przyszłością, ale przede wszystkim wyraża zagubienie i niepewność współczesnego człowieka w obliczu ciągle zmieniającej się postmodernistycznej rzeczywistości i nowoczesnej technologii.
    The “golden age” of science fiction has lasted since the 90s, mostly due to the fact that science fiction has become a means for writers to express everything what the so-called pure literature was unable to express, and to comment on the ever-changing present reality. In this article, a short novella written by an author representing New Generation of Chinese science fiction Hao Jingfang — “Folding Beijing” — which won the Hugo prize in 2016, is analyzed. Created with the use of methods typical for science fiction, as well as space-metaphor, the vision of a future Beijing becomes a commentary on modern-day problems such as the impassable social barriers, the petrificated social class structure, or the technological development, which renders people useless. The novella may be understood as a utopian science fiction parable, which thanks to the elaborate metaphor of the class-ridden society trapped both in the state of never-ending change and a faceless monstrous metropolis, warns about the possibility of a grim future, but above all else expresses anxieties and insecurities of a modern human facing the ever-changing postmodern reality and advanced technology.
    Źródło:
    Roczniki Kulturoznawcze; 2019, 10, 2; 19-42
    2082-8578
    Pojawia się w:
    Roczniki Kulturoznawcze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pitagorejski model ustroju doskonałego
    Pythagorean Model Of the Perfect Political System
    Autorzy:
    Gajda-Krynicka, Janina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1953971.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    utopia
    państwo doskonałe
    ustrój polityczny
    sprawiedliwość
    Platon
    pitagoreizm
    pitagoreizm hellenistyczny
    arche-zasada
    miara
    proporcja
    Archytas
    Okellos z Leukanii
    Hippodamos z Miletu
    Zaleukos
    Charondas
    Theagenes
    Euryfamos z Metapontu
    Utopia
    perfect state
    political system
    justice
    Plato
    Pythagoreanism
    Hellenistic Pythagoreanism
    arche-principle
    measure
    proportion
    Ocellus Leucanus
    Hippodamus of Miletus
    Zaleucus
    Euryphamus of Metapontum
    Opis:
    In history of philosophy the origin of the first plans of the perfect political system, called an ideal one, or – from the time Thomas More’s Utopia was published – a utopian one, is usually associated with Plato’s philosophy in which the model of the perfect state has its justification in a transcendent principle of reality: in The State – in the supersensible world of ideas; in Laws – in the world of the principles that are inaccessible to the sensual inspection, i.e. ἀρχαί. However, already Aristotle’s testimony points to the fact that the perfect state was written about long before the times of Plato. Studies of the Pythagorean philosophy that originated before Plato, allow the statement that its followers saw the imperfection of the political systems that they knew, and also they knew its causes, which they perceived in infringement by political structures of the principle of universal justice that is omnipresent in the universe. The first plans of the perfect system must have been originated already in the first, so-called old Pythagorean union; however, the state of the writings by the Pythagorean philosophers does not allow their detailed reconstruction. On the basis of fragments and the doxographic evidence that are preserved and recognized as authentic we can only infer that they thought that the state-polis as a microcosmos in its structure should imitate the structure of the universe – the model and pattern of perfection for all beings constituting the universe, which can be reduced first of all to the conviction that in all the aspects of its functioning it should be subjected to the measure, harmony and proportions determined by universal justice. We find a confirmation of such a conception of the perfect system in the collection of the so-called Pythagorean apocryphal works preserved to our times – works that were written towards the end of the 4th or at the beginning of the 3rd century B.C., and popularized under the names of “old” Pythagoreans (like Charondas, Zaleukos, Archytas of Tarentum, Ocellus, Hippodamus of Miletus, Aresas, Diotogenes, Sthenidas, Ecphantus, Euryphamus of Metapontum), transmitted by late philosophers and compilers, like Porphyrius, Iamblichus or Stobaeus. Since the standpoints of various researchers as to the dating and origin of those writings differ from one another, it should be accepted that they were written either as imitations of the old-Pythagorean writings that have not been preserved, or they developed, according to Pythagorean teaching on the principles and the universe, findings included in the so-called Πυϑαγορικὰ ὑπομνήματα. Among those apocryphal works we find a lot of writings explicitly or implicitly devoted to the question of the perfect political system: the very form of politeia, the authority, status and obligations of the ruler, laws and their sources, the status and obligations of citizens, education, ethical and moral norms. All these writings share acceptance of a definite model for the perfect system: it is the universe and its structure. According to the old-Pythagorean teaching about two principles-ἀρχαί, the universe consists of the rational principle containing proportion and measure (πέρας), and the principle devoid of this measure and proportion (ἄπειρον). In the structure of the universe the rational principle puts its measure and proportion on the irrational principle – which is manifested in the proper numerical relations, in the harmony of oppositions, in the equilibrium of coming into existence and disappearance of all the beings the universe consists of, as well as in the eternal existence and invariability of the very universe. Disturbance of the proper proportions of the structure causes its disintegration. The authors of the pseudo-Pythagorean writings perceive the causes of political upheavals and falls of states in such disturbances of the proper proportions and relations in the field of polis. Hence the perfect political system is one that in the micro scale imitates the correctness of the structure of the universe, which should be manifested in proper relations between the ruler or the authority and the citizens, and in passing proper laws that should be a “translation” of the law of universal justice into the language of human decisions in citizens’ ethical and moral actions. Hence Pythagorean apocryphal works are a proof that long before Plato philosophers wrote about the perfect political system.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 3; 55-96
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-11 z 11

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies