Temat: Zespół - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Ocena chirurgicznego leczenia chorych z zespołem Eagle’a
Autorzy:: Czajka, Marcin
Szuta, Mariusz
Zapała, Jan
Janecka, Iga
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1397809.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: odynofagia
wyrostek rylcowaty
zespół Eagle’a
zespół tętnicy szyjnej
Opis:: Wstęp: Celem badania była ocena skuteczności chirurgicznego leczenia pacjentów z zespołem przedłużonego wyrostka rylcowatego (zespołem Eagle’a), biorąc pod uwagę zarówno wczesne, jak i późne jego wyniki. Materiał i metody: Grupę badawczą stanowiło 15 pacjentów, którzy przebyli zabieg resekcji wyrostka rylcowatego z powodu wystąpienia objawów zespołu Eagle’a w latach 2005–2017. Podczas wizyty kontrolnej pacjenci zostali poproszeni o wypełnienie pooperacyjnej ankiety, która porównywała objawy występujące przed zabiegiem oraz ich stopień nasilenia z obecnym stanem zdrowia. Do oceny każdego z objawów oddzielnie zastosowano skalę bólu VAS, a do określenia jakości życia skalę Laitinena. Uwzględniono również dane z dokumentacji medycznych pacjentów. Wyniki ankiet poddano analizie statystycznej. Wyniki: Badanie wykazało, że 11 spośród 15 operowanych osób zanotowało znaczną poprawę w poziomie odczuwanych dolegliwości bólowych (średnio o 70,5%) oraz polepszenie się jakości życia (średnio o 65%) w stosunku do stanu sprzed zabiegu. W wykonanej analizie statystycznej wykorzystano: test Wilcoxona dla par wiązanych, test Manna-Whitneya, test Kruskala-Wallisa oraz współczynnik korelacji Spearmana. Stwierdzono występowanie istotnych statystycznie zależności pomiędzy odnotowanym stopniem poprawy a długością resekowanego wyrostka rylcowatego oraz jego ustawieniem. Dyskusja: W badaniu udowodniono, że chirurgiczne leczenie metodą resekcji wydłużonego wyrostka rylcowatego wykonywane z dostępu zewnątrzustnego w większości przypadków jest skutecznym sposobem leczenia zespołu Eagle’a, obarczonym niskim ryzykiem powikłań pozabiegowych.
Źródło:: Polish Journal of Otolaryngology; 2019, 73, 5; 18-24
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:: Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Zespół Sjögrena – przegląd najnowszych wytycznych diagnostycznych istotnych w praktyce otolaryngologa
Autorzy:: Kruk, Karolina
Rzepakowska, Anna
Osuch-Wójcikiewicz, Ewa
Niemczyk, Kazimierz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1399473.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: autoimmunologiczne zapalenie ślinianek
suchość jamy ustnej
zespół Sjögrena
zespół suchości
Opis:: Zespół Sjögrena (ZS) jest złożoną chorobą tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym i dużej heterogeniczności klinicznej, radiologicznej i molekularnej. Charakterystycznym jej obrazem jest tzw. zespół suchości (sicca, dryness syndrome), w którym suchość oczu i błon śluzowych jamy ustnej spowodowane są naciekami limfocytarnymi gruczołów ślinowych i łzowych. Wtórnie do zespołu suchości rozwijają się: próchnica zębów, zakażenia grzybicze, zaburzenie lub utrata węchu i smaku, problemy z mową i żuciem. ZS może współwystępować z innymi schorzeniami o etiologii reumatoidalnej i autoimmunologicznej. Ze względu na zróżnicowany przebieg choroby, jej rozpoznanie może stwarzać trudności. W 2016 roku American-European Consensus Group (AECG) i European League Against Rheumatism (EULAR) opracowały nowe kryteria rozpoznania ZS. Narzędziami diagnostycznymi stosowanymi w jej identyfikowaniu są: testy serologiczne, ultrasonografia ślinianek, test Schirmera, badanie niestymulowanego przepływu śliny, metoda Ocular Staining Score. Brakuje jednak jednego tzw. „złotego standardu”. Całkowite wyleczenie ZS nie jest obecnie możliwe. Opisywana choroba ma charakter wieloukładowy, jej leczenie wymaga współpracy wielodyscyplinarnej oraz indywidualnego podejścia diagnostycznoterapeutycznego u chorych. Terapia jest ukierunkowana na leczenie objawów i profilaktykę powikłań. Leczenie objawów ZS w zakresie jamy ustnej polega na wdrożeniu odpowiednich nawyków w zakresie higieny jamy ustnej oraz przyjmowaniu odpowiedniej ilości płynów. W monitorowaniu postępu i efektów leczenia choroby wykorzystuje się skalę ESSDAI (The EULAR Sjögren’s syndrome disease activity index) oraz CODS (Clinical Oral Dryness Score).
Źródło:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2019, 8, 2; 1-6
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Stridor jako jeden z objawów zespołu delecji 5p u 5-miesięcznego dziecka
Autorzy:: Malicka, Katarzyna
Grochowska-Bohatyrewicz, Ewa
Pietrzyk, Aleksandra
Iwona, Stecewicz
Jaworowska, Ewa
Giżewska, Maria
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1400456.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: zespół monosomii 5p
zespół kociego krzyku
stridor
wady krtani
rozszczep krtani
Opis:: Zespół delecji 5p (5p-, zespół kociego krzyku) jest genetycznie uwarunkowanym zespołem wynikającym z ubytku fragmentu krótkiego ramienia chromosomu piątego, po raz pierwszy opisanym przez Lejeune i wsp. w 1963 r. Częstość występowania waha się pomiędzy 1:15 000 a 1:50 000 urodzeń. Podejrzenie zespołu monosomii 5p najczęściej zostaje wysunięte w pierwszych dniach życia z uwagi na charakterystyczny piskliwy, monotonny płacz przypominający miauczenia kota oraz względnie stałe cechy dysmorfii. Innymi objawami występującymi w okresie noworodkowym są: niska masa urodzeniowa, obniżone napięcie mięśniowe, bezdechy oraz trudności w karmieniu wynikające z zaburzonych odruchów ssania i połykania, co może prowadzić do niezadawalających przyrostów masy ciała. Wady narządów wewnętrznych, w tym wady krtani, chociaż niezbyt częste, również mogą występować. W późniejszym okresie życia cechą dominującą jest niepełnosprawność intelektualna i ruchowa, znacznie opóźniony rozwój mowy oraz zaburzenia zachowania. Praca przedstawia przypadek 5-miesięcznej dziewczynki, u której, poza typowymi cechami zespołu monosomii 5p, największym problemem okazały się częste epizody zakrztuszeń oraz stridor. W badaniu endoskopowym krtani stwierdzono rozszczep krtani pierwszego stopnia. Badania genetyczne potwierdziły rozpoznanie zespołu mnonosomii 5p. Prezentowany przypadek pokazuje jak istotne jest rozszerzenie diagnostyki oraz skierowanie do genetyka klinicznego dziecka z zaburzeniami laryngologicznymi współistniejącymi z cechami dysmorfii.
Źródło:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2017, 6, 3; 41-46
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Zespół Boerhaavego – ponad 290 lat doświadczeń chirurgów Czy możliwy jest nawrót tego schorzenia?
Autorzy:: Rokicki, Marek
Rokicki, Wojciech
Moj, Małgorzata
Bsoul, Tamer
Rydel, Mateusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391997.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: perforacja przełyku
zespół Boerhaavego
nawrót
Opis:: Samoistna perforacja przełyku (zespół Boerhaavego) jest schorzeniem rzadkim, stanowiącym poważne wyzwanie chirurgiczne. Analiza piśmiennictwa wykazała przypadki nawrotu samoistnej perforacji przełyku, a incydentalny charakter takiego stanu skłania do dokładnej ich oceny. Autorzy dokonali szczegółowego rozbioru klinicznego danych pozyskanych z ośmiu doniesień na temat nawrotu zespołu Boerhaavego. Dane przedstawiono w postaci zbiorczej tabeli, porównując przebieg kliniczny i wyniki leczenia chorych z pierwotnym zespołem Boerhaavego oraz stan pacjentów po jego nawrocie.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 3; 27-29
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Przewlekły kaszel: nowe koncepcje i możliwości terapeutyczne
Autorzy:: Arcimowicz, Magdalenia
Niemczyk, Kazimierz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1401780.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: kaszel
przewlekły kaszel
zespół kaszlu związany z górnymi drogami oddechowymi
zespół nadwrażliwości kaszlowej
diagnostyka
leczenie
Opis:: Kaszel jest najczęstszym objawem ze strony tak górnych, jak i dolnych dróg oddechowych. Należy go traktować przede wszystkim jako odruch obronny, którego celem jest oczyszczenie układu oddechowego z nadmiaru wydzieliny lub ciał obcych. Przewlekły kaszel definiujemy jako ten trwający powyżej 8 tygodni. Ocenia się, że problem dotyczy 3–40% populacji, będąc istotnym czynnikiem pogarszającym jakość życia pacjentów. Powoduje niepokój, fizyczny dyskomfort, socjalną izolację, uczucie zakłopotania czy wręcz wstydu. Jest jedną z częstszych przyczyn zgłaszania się pacjentów do lekarzy. Zespół kaszlu związany z górnymi drogami oddechowymi (UACS), astma, eozynofilowe zapalenie oskrzeli i choroba refluksowa są odpowiedzialne za większość przyczyn kaszlu (po wykluczeniu palenia tytoniu, leczenia inhibitorami enzymu konwertującego angiotensynę czy przewlekłego zapalenia oskrzeli). U wielu pacjentów stwierdza się więcej niż jedną przyczynę kaszlu. Złożone postępowanie diagnostyczne jest w takich przypadkach niezbędne, aby rozpoznać etiologię tego objawu i zwiększyć szansę na skuteczne leczenie. Pomimo takiego podejścia u części pacjentów efektywność leczenia przewlekłego kaszlu pozostaje wątpliwa, a odpowiedź na terapię – niesatysfakcjonująca. W takich przypadkach stwierdza się rodzaj oporności, występującej pomimo szczegółowej diagnostyki i podjętych prób leczenia. W związku z powyższym zrodziła się koncepcja nadmiernej odpowiedzi odruchu kaszlowego. Definiuje ona pacjentów z zespołem nadwrażliwości kaszlowej – Cough Hypersensitivity Syndrome – i może wyjaśniać mechanizmy kaszlu w grupie chorych, którzy wcześniej byli diagnozowani albo jako pacjenci z kaszlem idiopatycznym, albo kaszlem o nieznanej przyczynie. Koncepcja zespołu nadwrażliwości kaszlowej pozwala także zaproponować nowe opcje terapeutyczne dla tych pacjentów, a także leki o działaniu neuromodulacyjnym oraz rehabilitację foniatryczną.
Źródło:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 1; 22-29
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Własne doświadczenia w diagnostyce i leczeniu zespołu wydłużonego wyrostka rylcowatego
Autorzy:: Wacławek, Magdalena
Pietkiewicz, Piotr
Niewiadomski, Piotr
Olszewski, Jurek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1397281.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: diagnostyka
leczenie
zespół wydłużonego wyrostka rylcowatego
Opis:: Wstęp: Celem pracy było przedstawienie wybranych przypadków z zespołem Eagle’a, zdiagnozowanych i leczonych w Klinice Otolaryngologii (anonimizowane) w latach 2016–2020. Materiał i metody: Przedstawiono 5 wybranych przypadków klinicznych z zespołem Eagle’a, w tym: 3 pacjentów i 2 pacjentki w wieku od 28 lat do 42 lat. . Wyniki: Z poczynionych obserwacji wynika, że częstość występowania zespołu Eagle’a u kobiet w porównaniu do mężczyzn jest podobna. Częściej spotykany jest zespół tętnicy szyjnej, który charakteryzują objawy, takie jak: zaburzenia widzenia, jednostronne bóle zlokalizowane wzdłuż naczyń szyjnych, bóle połowicze głowy, bóle migrenowe. Brak właściwego rozpoznania zespołu Eagle’a często znacznie opóźnia wdrożenie prawidłowego leczenia, a tym samym naraża pacjentów na długotrwałe borykanie się z dolegliwościami. Z naszych obserwacji wynika, że średni czas od pojawienia się objawów do postawienia prawidłowej diagnozy wynosi około 5 lat. „Złotym standardem” w rozpoznawaniu zespołu Eagle’a jest tomografia komputerowa z projekcją 3D. W leczeniu chirurgicznym wykorzystywano dojście wewnątrzustne. Niewątpliwymi zaletami dostępu wewnątrzustnego są: krótszy czas zabiegu oraz lepszy efekt kosmetyczny. Niestety, istnieje też większe ryzyko powikłań związanych z ograniczoną widocznością pola operacyjnego, a także infekcji. Wnioski: Zazwyczaj zespół wydłużonego wyrostka rylcowatego występuje obustronnie, ale objawy zgłaszane przez pacjenta są jednostronne. Nie istnieją zależności pomiędzy: częstością występowania zespołu Eagle’a a płcią, długością wyrostka rylcowatego a wiekiem oraz częstością występowania zespołu pomiędzy prawą a lewą stroną. Najlepsze efekty lecznicze daje wykonanie zabiegu operacyjnego plastyki/zmniejszenia wydłużonego wyrostka rylcowatego.
Źródło:: Polish Journal of Otolaryngology; 2021, 75, 2; 21-27
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:: Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Ciśnieniowe pęknięcie przełyku (zespół Boerhaavego) jako diagnostyczne i terapeutyczne wyzwanie wymagające szybkiej i skutecznej współpracy międzyklinicznej. Raport przypadku z regionalnego ośrodka specjalizującego się w chorobach przełyku
Autorzy:: Czopnik, Piotr
Aporowicz, Michał
Niepokój-Czopnik, Agnieszka
Szajerka, Tobiasz
Domosławski, Paweł
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393167.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: zespół Boerhaavego
zapalenie śródpiersia
przetoka przełyku
Opis:: Prezentujemy opis przypadku 47-letniego mężczyzny przyjętego do naszego ośrodka z powiatowego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z objawami wstrząsu septycznego i podejrzeniem zespołu Boerhaavego. Po potwierdzeniu rozpoznania pacjenta operowano w trybie ostrego dyżuru. W przebiegu pooperacyjnym wystąpiły objawy alkoholowego zespołu abstynencyjnego oraz przetoki przełykowo-śródpiersiowej – najpoważniejszego powikłania miejscowego w tym schorzeniu. W efekcie leczenia zachowawczego uzyskano wygojenie się przetoki i powrót chorego do zdrowia. W kontrolnym badaniu po 6 miesiącach od wypisu nie stwierdzono powikłań odległych, w szczególności zwężenia przełyku.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 6; 37-39
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Zmiany skórne i śluzówkowe w praktyce otolaryngologa
Autorzy:: Sobolewski, Piotr
Ziuzia, Laura
Dobrzyński, Paweł
Walecka, Irena
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1400443.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: otolaryngologia
dermatologia
zmiany skórne
zmiany śluzówkowe
pęcherzyca
pemfigoid
choroba Behçeta
liszaj płaski
zespół Stevensa - Johnsona
zespół Lyella
Opis:: Zmiany skórne i śluzówkowe towarzyszą wielu chorobom, często stanowiąc podstawowy element obrazu klinicznego. Niejednokrotnie pacjent ze zmianami w obrębie błon śluzowych górnych dróg oddechowych trafia w pierwszej kolejności do otolaryngologa. Dlatego tak ważna jest znajomość objawów chorób dermatologicznych wśród tych specjalistów i uwzględnianie ich w diagnostyce różnicowej. W niniejszej pracy opisano choroby przebiegające z zajęciem błony śluzowej górnych dróg oddechowych, takie jak: pęcherzyca, pemfigoid, liszaj płaski oraz choroba Behçeta. Znajomość morfologii zmian w tych jednostkach chorobowych jest istotna zarówno w praktyce dermatologicznej, jak i otolaryngologicznej, a sukces diagnostyczny i terapeutyczny może przynieść jedynie ścisła współpraca pomiędzy tymi specjalistami.
Źródło:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2017, 6, 3; 34-40
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Zastosowanie ESWT w leczeniu pooperacyjnym w zespole cieśni nadgarstka – przegląd
Autorzy:: Ambroziak, Maciej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391715.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: ESWT
leczenie pooperacyjne
rehabilitacja
zespół cieśni nadgarstka
Opis:: Celem pracy jest ocena możliwości wykorzystania pozaustrojowej terapii falami uderzeniowymi (ang. extracorporeal shockwave therapy; ESWT) w leczeniu pooperacyjnym pacjentów z zespołem cieśni nadgarstka. Istnieją dowody potwierdzające zastosowanie ESWT w różnych dziedzinach medycyny, głównie w kamicy nerkowej, ale także w wielu schorzeniach układu mięśniowo-szkieletowego oraz w gojeniu ran. Nasza wiedza na temat stosowania ESWT w zespole cieśni nadgarstka wydaje się skąpa, co w połączeniu z brakiem wartości referencyjnych stanowi istotne ograniczenie stosowania ESWT w tym schorzeniu
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 3; 39-43
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Uwulopalatoplastyka z użyciem lasera Nd:YAG (LAUP) u chorych z zespołem obturacyjnych bezdechów podczas snu
Autorzy:: Babiński, Dariusz
Stankiewicz, Czesław
Kowalska, Bożena
Majkowicz, Mikołaj
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1398865.pdf
Data publikacji:: 2007
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: zespół obturacyjnych bezdechów podczas snu
leczenie
LAUP
Opis:: Introduction. Surgical treatment of OSAS is focused on removal of narrowing that increase airway resistance in upper respiratory tract. Nd:YAG laser beam penetrates deeper into tissue than CO2 laser followed by superior scarification ability. In this study we investigate efficacy of surgery with Nd:YAG laser assisted uvuloplasty (LAUP). Material and methods. The subject was 51 patients with OSAS treated in Department of Otolaryngology, Medical University of Gdansk during the 2004–2005 period. All patients underwent all-night PSG and the ESS (Epworth Sleepiness Scale) score was used to assess the daytime sleepiness. Surgery treatment was performed and all patients underwent LAUP and additionally lingual base laser vaporization, tonsillectomy and nasal surgery where needed. The postoperative control ENT examination including ESS and all-night PSG was performed after 6 months. Results. Success was found in 29 patients, they achieved AHI<10 and ESS<12. In another 22 patients improvement at PSG parameters and ESS score were evaluated but they were still beyond normal range. Success was obtained in 14/16 patients with preoperative AHI I degree, 10/19 AHI II, and 4/16 AHI III. Nasal surgery for enlargement of airway passage was performed more frequently (25/32) in the group with success then in the group with partial improvement (9/19). Preoperative PSG parameters were better in patients with nasal obstruction. Patients with BMI≥30 succeeded rarely (10/22) in compare with patients with BMI<30 (success in 24/29). Preoperative PSG parameters were better in patients with BMI<30. Conclusion. LAUP with Nd:YAG laser wit additional tonsillectomy, lingual base surgery and nasal surgery were needed is successful method for surgery at light and medium stage of OSAS in nonobese patients.
Źródło:: Polish Journal of Otolaryngology; 2007, 61, 3; 295-300
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:: Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Zespół Ushera jako najczęstsza przyczyna współistnienia zaburzeń wzroku i słuchu uwarunkowanych genetycznie
Autorzy:: Jamróz, Barbara
Pabian, Maria
Lachowska,, Magdalena
Niemczyk, Kazimierz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1401786.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: zespół Ushera
retinitis pigmentosa
niedosłuch uwarunkowany genetycznie
Opis:: Zespół Ushera jest najczęstszą przyczyną współistnienia zaburzeń wzroku i słuchu uwarunkowanych genetycznie. W zależności od w zależności od objawów klinicznych, wyróżniamy jego trzy typy, wśród których najbardziej zaawansowane zmiany opisywane są w typie I. W stadium końcowym prowadzą do głuchoty oraz ślepoty, z ewentualnie towarzyszącymi zaburzeniami równowagi. Zespół Ushera dziedziczony jest w sposób autosomalny recesywny, przy czym zwraca się tu uwagę na występowanie heterogenności genetycznej. Wiąże się z tym duże zróżnicowanie nasilenia objawów wśród pacjentów. Postawienie prawidłowego rozpoznania jest istotne zarówno z punktu widzenia udzielenia porady genetyczne, jak i ewentualnego postępowania diagnostyczno-terapeutycznego.
Źródło:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 1; 41-46
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Efekty stosowania propofolu i deksmetomidyny w trakcie wideoendoskopii snu: porównawcze badanie z Ukrainy
Autorzy:: Denysenko, Roman
Dichtiaruk, Oleksandr
Naumenko, Oleksandr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1399254.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: deksmetomidyn
propofol
wideoendoskopia snu
zespół obturacyjnego bezdechu sennego
Opis:: Wstęp: Chrapanie i zespół obturacyjnego bezdechu sennego (OBS) to problemy, które powodują duże obciążenie społeczno- -ekonomiczne. Według statystyk, w ogólnej populacji świata chrapanie stwierdza się u 44% mężczyzn i 28% kobiet w wieku od 30 do 60 lat. Do leczenia tego schorzenia stosuje się kilka głównych metod, w tym uwulopalatofaryngoplastykę z wycięciem migdałków lub bez. Przygotowanie do tej procedury obejmuje wideoendoskopię podczas snu. Obecnie podczas tego badania używa się głównie dwóch środków – propofolu i deksmedetomidyny, które wykazują swoją skuteczność. Niemniej jednak nadal nie ma zgody, który z nich jest bezpieczniejszy i lepszy. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 50 osób w wieku od 18 do 62 lat z historią chrapania i OBS, wcześniej niekwalifikujących się lub niewrażliwych na terapię CPAP, przygotowujących się tym samym do leczenia operacyjnego wspomnianych zaburzeń. Wszyscy pacjenci zostali losowo przydzieleni do dwóch grup badanych: grupy 1. z propofolem jako środkiem uspokajającym i grupy 2. z zastosowaniem deksmedetomidyny. Każdy zabieg został podzielony na trzy okresy: (1) wstępne testy wykonywane przed wstrzyknięciem środków nasennych, (2) sedację i (3) odzyskanie przytomności. W każdym okresie zmierzono parametry, takie jak: wentylacja minutowa, częstość oddechów, wysycenie tlenem, stężenie we krwi środka nasennego, wskaźnik BIS. Analiza statystyczna została przeprowadzona na IBM SPSS Statistics v. 22. Wyniki: Skala OAA/S wykazała, że czas powrotu świadomości po sedacji był dłuższy dla deksmedetomidyny niż dla propofolu: odpowiednio 38 ± 10 min i 27 ± 3 min (wartość p = 0,305, co oznacza brak statystycznie istotnej różnicy między grupami). Na podstawie monitorowania krążenia i częstości oddechu stwierdzono, że akcja serca miała tendencję do zmniejszania się podczas sedacji deksmedetomidyną i zwiększania podczas infuzji propofolu. Ciśnienie krwi miało tendencję do spadku w obu grupach, bardziej w przypadku deksmedetomidyny. W okresie po sedacji w grupie propofolu ciśnienie tętnicze stabilizowało się szybciej niż w grupie deksmedetomidyny, ale nie stwierdzono istotności statystycznej. Wnioski: Zgodnie z wynikami badań, nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy między grupami stosującymi propofol lub deksmedetomidynę. Jednak w tym artykule opisano małą serię przypadków, dlatego do wyjaśnienia tego problemu potrzebne są obszerne badania kliniczne.
Źródło:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2020, 9, 3; 12-16
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Przetoka z II kieszonki skrzelowej u dziecka z potwierdzonym genetycznie zespołem skrzelowo-uszno-nerkowym (BOR)
Autorzy:: Remjasz, Agnieszka
Clarós, Pedro
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1399621.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: przetoka z II kieszonki skrzelowej
zespół skrzelowo-uszno-nerkowy
zespół BOR
wady rozwojowe ucha
przetoka szyi
chirurgia szyi
zaburzenia genetyczne
Opis:: Wprowadzenie: Nieprawidłowości kieszonki skrzelowej stanowią od 32% do 45% wszystkich patologii szyi w populacji pediatrycznej. Zaburzenia te mogą być składową zespołu skrzelowo-uszno-nerkowego (BOR), charakteryzującego się: występowaniem anomalii łuku skrzelowego, obecnością dołeczków przedusznych, upośledzeniem słuchu, a także różnymi typami zaburzeń budowy i funkcji nerek. Zazwyczaj przed wdrożeniem leczenia przetoki skrzelopochodnej nie jest wymagana rozległa diagnostyka. Należy jednak pamiętać o możliwości współwystępownia przetoki kieszonki skrzelowej z innymi wrodzonymi zaburzeniami. Opis przypadku: Celem niniejszej pracy jest przedstawienie trudności diagnostycznych i terapeutycznych u 4-letniego chłopca z całkowitą przetoką z II kieszonki skrzelowej i dodatkowo wrodzonym obustronnym ubytkiem słuchu. W tekście przedstawiono przebieg choroby, jej diagnostykę oraz leczenie. W wykonanym badaniu genetycznym ostatecznie potwierdzono mutację genu EYA1 odpowiedzialnego za występowanie zespołu BOR. U dziecka wykonano radykalną resekcję przetoki bez jakichkolwiek komplikacji w okresie około- i pooperacyjnym. Podsumowanie: Prezentacja przypadku klinicznego miała na celu przede wszystkim przypomnienie o możliwości współwystępowania wrodzonych wad łuku skrzelowego z innymi nieprawidłowościami, np.: głuchotą lub zaburzeniami funkcji nerek. Podczas diagnostyki pacjentów warto zwrócić uwagę na: szczegółowe badania fizykalne, genetyczne, ocenę słuchu oraz badania obrazowe, w tym USG jamy brzusznej. Dodatkową diagnostykę obrazową należy również wykonać w przypadku nietypowego przebiegu przetoki lub bliskiego sąsiedztwa naczyń lub nerwów, co jest istotne podczas kwalifikacji do operacji. Na koniec przedstawiono alternatywne metody leczenia dla standardowej techniki chirurgicznej, które można stosować w wybranych grupach pacjentów.
Źródło:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2019, 8, 1; 63-70
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Zespół bólowy pachwiny. Wpływ śródoperacyjnego, miejscowego podawania 0,5% bupiwakainy na pooperacyjną kontrolę bólu w przypadku zabiegów hernioplastyki sposobem Lichtensteina. Prospektywne badanie kliniczno-kontrolne.
Autorzy:: Cybułka, Bartosz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393256.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: zespół bólowy pachwiny
przepuklina pachwinowa
bupiwakaina
operacja sposobem Lichtensteina
Opis:: W dobie zaawansowania technologicznego oraz dostępności syntetycznych materiałów wykorzystywanych do plastyki przepuklin pachwinowych, nawrót po pierwotnym zabiegu nie należy do najczęstszych i najistotniejszych zdarzeń niepożądanych. Z drugiej strony część chorych zgłasza różnorodne oraz przewlekłe dolegliwości bólowe zlokalizowane w miejscu wcześniejszej operacji z wykorzystaniem siatki polipropylenowej. Zmusza to wielu pacjentów do przedłużonego stosowania leków przeciwbólowych, zwiększa częstotliwość wizyt kontrolnych po zabiegu, a w konsekwencji może skutkować utratą zaufania do operatora. Każdy zabieg operacyjny związany jest z ryzykiem wystąpienia powikłań – bezpośrednio po nim lub w czasie odległym. Neuralgia płciowo-udowa, związana z zaburzeniami nerwów obwodowych przebiegających w kanale pachwinowym lub jego otoczeniu, należy do uporczywych, przewlekłych i niepożądanych następstw leczenia przepuklin pachwinowych. Możliwość zminimalizowania przewlekłego zespołu bólowego pachwiny poprzez odpowiednie postępowanie w czasie herniorafii powinno być rozważone w każdym przypadku rekonstrukcji kanału pachwinowego. Celem pracy było wykazanie, czy śródoperacyjna interwencja w czasie zabiegu przepukliny pachwinowej, mosznowej i nawrotowej sposobem Lichtensteina, polegająca na ostrzyknięciu miejsca operowanego (preemptive analghesia) środkiem znieczulającym w postaci roztworu 0,5% bupiwakainy, wpływa na pooperacyjne dolegliwości bólowe oceniane w dniu operacji oraz dzień i dwa dni po zabiegu. Ponadto w badanej populacji próbowano wyizolować czynniki wpływające na poziom bólu po leczeniu operacyjnym przepukliny pachwinowej, mosznowej oraz nawrotowej. Materiał i metody: Od grudnia 2015 roku do maja 2016 roku, 133 pacjentów z przedoperacyjnym rozpoznaniem przepukliny pachwinowej (81,95%; n=109), przepukliny mosznowej (13,53%; n =18) oraz przepukliny nawrotowej (4,51%; n=6), operowanych w trybie planowym, losowo przydzielono do grupy śródoperacyjnie otrzymującej 20 ml 0,5% bupiwakainy podawanej lokalnie w wybrane anatomiczne punkty kanału pachwinowego. W grupie z przedoperacyjnym rozpoznaniem przepukliny pachwinowej interwencję zastosowano wśród 56,88% chorych (n=62). W przypadkach rozpoznania przepukliny mosznowej i nawrotowej podobna interwencja dotyczyła 41,67% pacjentów (n=10). W okresie obserwacji szpitalnej ból oceniano czterokrotnie w ciągu doby, wykorzystując numeryczną skalę NRS. U każdego chorego przed zabiegiem stosowano profilaktykę antybiotykową, podczas obserwacji wykorzystywano leki przeciwbólowe oraz heparynę drobnocząsteczkową. W badanej grupie dodatkowo wyizolowano czynniki wpływające na nasilenie bólu związane z zabiegiem chirurgicznym przepukliny pachwiny. Wyniki: Uzyskany średni wynik nasilenia bólu ocenianego w skali NRS (0–10) dla przepuklin pachwinowych wynosił w dniu zabiegu –4,17 (odchylenie standardowe – 2,22; minimum – 0; maksimum – 10). W pierwszej dobie – 2,86 (odchylenie standardowe 1,86; minimum – 0; maksimum – 8). W dobie drugiej – 0,84 (odchylenie standardowe – 1,21; minimum – 0; maksimum – 5). Powyższe parametry dla przepukliny mosznowej oraz nawrotowej wynosiły odpowiednio w dniu zabiegu – 3,67 (odchylenie standardowe – 1,76; minimum – 0; maksimum – 6). W dobie pierwszej – 3,79 (odchylenie standardowe – 1,67; minimum – 0; maksimum – 7). W dobie drugiej – 2,25 (odchylenie standardowe – 1,54; minimum – 0; maksimum – 4). Śródoperacyjne podawanie roztworu 0,5% bupiwakainy w objętości do 20 ml nie redukowało dolegliwości bólowych ocenianych w dniu zabiegu oraz w pierwszym i drugim dniu po nim.Wśród niezależnych czynników ryzyka powodujących nasilenie bólu wyizolowano takie zmienne jak: powikłania miejscowe rany operacyjnej w postaci obrzęku, podbiegnięcia krwawego oraz krwiaka okolicy pachwinowej. Częstsze zmiany opatrunku bezpośrednio korelowały ze zwiększeniem odczuwanych dolegliwości bólowych. Konieczność pooperacyjnego cewnikowania pęcherza moczowego – wynikające z zatrzymania moczu – wiązało się ze zwiększeniem poziom bólu bezpośrednio po zabiegu. W przypadku śródoperacyjnego rozpoznania jednocześnie przepukliny skośnej oraz prostej (pantaloon hernia) stwierdzono mniejsze odczuwanie bólu w pierwszej dobie po zabiegu. Pozostałe parametry takie jak: wiek, płeć, czas trwania zabiegu, czas hospitalizacji, konieczność drenażu miejsca operowanego nie wpływały na nasilenie dolegliwości bólowych. Wnioski:Oceniana interwencja miejscowego ostrzykiwania pola operacyjnego pachwiny nie wiązała się z redukcją dolegliwości bólowych ocenianych w dniu zabiegu oraz w pierwszym i drugim dniu po operacji izolowanej przepukliny pachwinowej, przepukliny mosznowej oraz przepukliny nawrotowej. Zmiany dotyczące miejsca operowanego w postaci obrzęku, zasinienia podbiegnięcia krwawego lub krwiaka rany wiązały się z większym nasileniem bólu w okresie obserwacji. Również pooperacyjne zatrzymanie moczu oraz konieczność cewnikowania pęcherza moczowego nasilały odczuwanie bólu po operacjach przepukliny pachwinowej. Bezpowikłaniowy, miejscowy stan rany znamiennie zmniejsza odczuwane dolegliwości bólowe w bezpośrednim okresie pooperacyjnym przepuklin pachwiny.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 2; 11-25
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Syndromiczny zespół cichej zatoki – postępowanie i wyniki leczenia u pacjenta ze szkieletową wadą zębowo-twarzową 1,2
Autorzy:: Hnitecka, Sylwia
Nelke, Kamil
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1401743.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: zespół cichej zatoki
niedodma zatoki szczękowej
hipowentylacja zatoki szczękowej
Opis:: Zespół cichej zatoki (SSS) jest rzadką jednostką chorobową charakteryzującą się jednostronną hipowentylacją oraz niedodmą zatoki szczękowej, co może skutkować asymetrią oczu i/lub twarzy, zapadnięciem gałki ocznej, enoftalmią i diplopią. W niniejszej pracy przedstawiamy przypadek 21-letniego pacjenta, u którego zostało zaplanowane leczenie ortognatyczne z powodu szkieletowej wady zgryzu. Pacjent uskarżał się na problemy z oddychaniem przez nos. Badanie TK ujawniło atroficzną zapalną lewą zatokę szczękową (z hipowentylacją), niedrożność lewego kompleksu ujściowoprzewodowego, skrzywienie przegrody nosowej i przerost lewej małżowiny nosowej dolnej. Ponadto zauważono atrofię i asymetrię lewego kompleksu jarzmowo-szczękowego z przesunięciem płaszczyzny zgryzowej i zapadnięciem lewego policzka oraz nieznaczne przemieszczenie dolnego ograniczenia bocznej ściany lewego oczodołu. Z powodu objawów klinicznych SSS, pacjenci często kierowani są na oddział laryngologiczny lub do okulisty. Diagnostyka zespołu cichej zatoki rozpoczyna się od badania klinicznego i potwierdzana jest badaniami obrazowymi (zazwyczaj TK). Najbardziej charakterystyczny radiologicznie jest obraz redukcji objętości zatoki szczękowej, będącej rezultatem dośrodkowej retrakcji ścian zatoki. Istotne jest przeprowadzenie diagnostyki różnicującej z innymi schorzeniami związanymi z enoftalmią. Głównym celem leczenia operacyjnego jest normalizacja napowietrzenia zatoki szczękowej poprzez poprawę jej drożności do jamy nosowej, a w niektórych przypadkach także rekonstrukcja dna oczodołu.
Źródło:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 3; 43-48
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:: Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "Zespół" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język