Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Ucho" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-7 z 7
Tytuł:
Postępowanie z ciałami obcymi w uchu, nosie i gardle u dzieci: przegląd 829 przypadków z północnej Anatolii
Autorzy:
Aksakal, Ceyhun
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1397365.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
ciała obce
dzieci
gardło
nos
ucho
Opis:
Cel: Celem badań była ocena przypadków występowania ciała obcego (FB) w nosie, uchu lub gardle u dzieci kierowanych na dziecięcą izbę przyjęć w Oddziale Otorynolaryngologii Szpitala Stanowego w Tokat (Turcja). Metody: Niniejsze opracowanie obejmuje retrospektywne badanie laryngologicznych przypadków ciał obcych w dziecięcej izbie przyjęć w Oddziale Otorynolaryngologii Szpitala Stanowego w Tokat (Turcja) między 1 stycznia 2012 r. a 31 grudnia 2018 r. Ocenie podlegały również: cechy demograficzne i kliniczne pacjentów, rodzaj i położenie anatomiczne FB, umiejscowienie FB według grup wiekowych, metoda usuwania FB oraz rozkład przypadków FB według miesięcy. Wyniki: W badaniu oceniono łącznie 829 przypadków FB. Średni wiek pacjentów wynosił 47.8 ± 31.4 miesięcy. Spośród wszystkich osób, 404 (48.5%) stanowili mężczyźni, a 425 (51.2%) kobiety. Najczęstszym położeniem anatomicznym były: nos (58.7%) oraz ucho (20.2%), a następnie kolejno: usta/gardło/migdałki (12.3%), przełyk (6.2%) oraz drzewo krtaniowotchawiczo- oskrzelowe (2.4%). Najczęściej spotykane FB w różnych lokalizacjach to: koraliki w nosie (30,8%), koraliki w uchu (32,1%), ości w jamie ustnej/gardle/migdałku (56,8%), orzechy i orzeszki ziemne w drzewie krtaniowo-tchawiczooskrzelowym (70%) oraz bateria guzikowa/dyskowa w przełyku (80,7%). Wniosek: Ciała obce należą do nagłych stanów laryngologicznych, które wymagają różnego podejścia diagnostycznego i terapeutycznego, wybranego w oparciu o położenie anatomiczne. W usuwaniu ciał obcych znaczenie mają: prawidłowy obraz, odpowiedni sprzęt oraz unieruchomienie.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2020, 74, 6; 35-40
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przyzwojaki jamy bębenkowej – charakterystyka kliniczna i postępowanie chirurgiczne
Autorzy:
Łukawska-Popieluch, Izabela
Bartoszewicz, Robert
Morawski, Krzyztof
Niemczyk, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1399745.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
przyzwojak jamy bębenkowej
ucho środkowe
diagnoza
Opis:
Cel: Charakterystyka kliniczna oraz analiza postępowania chirurgicznego wobec leczonych w klinice pacjentów z przyzwojakami zlokalizowanymi w jamie bębenkowej. Materiał i metody: W latach 2000–2015 w klinice leczonych było 27 chorych z przyzwojakami jamy bębenkowej. Wiek pacjentów wahał się między 28 a 79 lat. Analizowano dane z badania podmiotowego, przedmiotowego oraz postępowanie chirurgiczne. Wyniki: Najczęstszymi zgłaszanymi przez pacjentów dolegliwościami były jednostronne szumy uszne oraz niedosłuch. Wśród technik chirurgicznych zastosowano tympanotomię przednią u 3 pacjentów (11,1%), antromastoidektomię z tympanotomią tylną u 21 chorych (77,8%), antromastoidektomię ze zniesieniem ściany przewodu słuchowego zewnętrznego u jednego chorego (3,7 %), petrosektomię boczną w 2 przypadkach (7,4 %). Wnioski: Przyzwojaki jamy bębenkowej częściej występowały u kobiet niż mężczyzn. Najczęściej zgłaszanymi dolegliwościami były: szumy uszne o charakterze pulsowania oraz niedosłuch. Najwięcej guzów operowanych miało II stopień zaawansowania. Najczęściej stosowaną techniką chirurgiczną była antromastoidektomia z tympanotomią tylną.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2018, 7, 1; 8-15
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ operacji w otosklerozie na ucho nieoperowane
Autorzy:
Wiatr, Agnieszka
Job, Katarzyna
Składzień, Jacek
Wiatr, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1397280.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
nieoperowane ucho
otoskleroza
stapedotomia
załamek Carharta
Opis:
Wstęp: Otoskleroza jest określana jako choroba podstawowa błędnika kostnego. Związana z nią utrata słuchu najczęściej ma charakter przewodzeniowy, a w niektórych przypadkach zajęcie kostnej tkanki ślimaka skutkuje mieszanym ubytkiem słuchu. Cel: Celem analizy było udzielenie odpowiedzi na pytanie: czy operacja jednego ucha wpływa na stan ucha przeciwnego w przebiegu otosklerozy? Metody: Badaniami objęto 140 pacjentów hospitalizowanych i operowanych w latach 2010–2016. Do badania zakwalifikowano tylko tych chorych, którzy przed włączeniem do analizy nie przeszli operacji ucha środkowego z powodu otosklerozy. W ocenie audiologicznej wykorzystano audiometrię tonalną (progową). Wyniki: W grupie osób bez załamka Carharta średni próg słyszenia przewodnictwa kostnego był statystycznie niższy niż przed zabiegiem dla częstotliwości 500 oraz 1000 Hz i statystycznie równy dla częstotliwości 2000 Hz. W tej samej analizie przeprowadzonej w grupie pacjentów z załamkiem Carharta obecnym w przedoperacyjnym audiogramie tonalnym ucha nieoperowanego wykazano istotnie statystycznie niższą wartość pooperacyjnego progu przewodzenia kostnego. Wnioski: Badanie potwierdziło możliwość poprawy słyszenia w uchu nieoperowanym po wykonaniu stapedektomii w przeciwnym uchu średnio o 5 dB w zakresie niskich częstotliwości.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2021, 75, 2; 15-20
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Perlaki wrodzone
Autorzy:
Narożny, Waldemar
Kuczkowski, Jerzy
Stankiewicz, Czesław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1401798.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
Perlak wrodzony
ucho środkowe
etiologia
leczenie
przegląd
Opis:
Perlak wrodzony jest rzadkim schorzeniem ucha. Najczęściej przybiera postać perłowobiałej masy widocznej za niezmienioną błoną bębenkową u osób bez przeszłości otologicznej, w tym otochirurgicznej, oraz z nieuszkodzoną błoną bębenkową. Na podstawie wnikliwego przeglądu piśmiennictwa autorzy przedstawili w artykule najbardziej prawdopodobne teorie rozwoju perlaka wrodzonego, kryteria diagnostyczne, najczęstsze jego objawy kliniczne, rodzaje badań wykonywanych przed operacją, sposoby postępowania chirurgicznego i cele opieki pooperacyjnej. Ponadto autorzy dokonali porównania cech histologicznych, molekularnych oraz klinicznych perlaków wrodzonych i nabytych.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2015, 4, 2; 78-83
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ocena kieszonek retrakcyjnych i sposoby postępowania terapeutycznego
Autorzy:
Alper, Cuneyt M
Olszewska, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1398478.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
kieszonka retrakcyjna
ucho środkowe
błona bębenkowa
trąbka słuchowa Eustachiusza
Opis:
Niniejsza publikacja ma na celu dokonanie przeglądu typów kieszonek retrakcyjnych u dorosłych i dzieci, patogenezy ich powstawania, powiązanych czynników ryzyka oraz potencjalnych metod ich zapobiegania i leczenia. Znaczenie kieszonki retrakcyjnej (RP) leży w utracie pierwotnej histologicznej i anatomicznej struktury, która związana jest z rozwojem erozji łańcucha kosteczek słuchowych, formowaniem się perlaka i potencjalnie zagrażającymi życiu powikłaniami związanymi z perlakiem. Wymiana przezśluzówkowa każdego gazu w uchu środkowym (ME) służy wyrównywaniu panującego w nim ciśnienia cząstkowego z ciśnieniem cząstkowym panującym w środowisku zewnętrznym. Ucho środkowe, które wykazuje obecność zaburzeń objętości i naturalnych dróg wentylacji w obrębie epitympanum, może być bardziej podatne na rozwój kieszonki retrakcyjnej. Długotrwałe różnice ciśnień i/lub sta¬ny zapalne prowadzą do zniszczenia włókien kolagenowych w blaszce właściwej. Zwiększona produkcja mediatorów prozapalnych i cytokin prowadzi do uwalniania kolagenaz, co powoduje, że blaszka właściwa nabywa właściwości lepko-sprężystych. Proces zmian w strukturze błony bębenkowej może doprowadzić do powstania perlaka. Istnieje wiele różnych systemów klasyfikacji, stosowanych przez lekarzy klinicystów w celu podejmowania decyzji terapeutycznych dotyczących kieszonek retrakcyjnych. Autorzy omawiają możliwości leczenia w odniesieniu do różnych przypadków klinicznych: RP z towarzyszącą (lub bez towarzyszącej), utrzymującej się (lub występującej okresowo) dysfunkcji trąbki słuchowej Eustachiusza (ETD), obecności przerostu migdałka gardłowego lub ponownego przerostu migdałków, obecności lub braku obecności wysięku, RP z niewidocznym dnem bez wysięku, RP z niewidocznym dnem i z wysiękiem, RP utrzymującej się po założeniu VT, podejrzenia perlaka w przypadku głębokiej RP z wysiękiem ME. Przedstawiono algorytm postępowania terapeutycznego w odniesieniu do retrakcji błony bębenkowej oraz kieszonek retrakcyjnych.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2017, 71, 1; 1-21
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Choroba Meniera cz. 1. Kryteria diagnostyczne i obraz kliniczny Choroby Ménière’a (ChM) – komentarz do aktualnych zaleceń i doświadczenia własne
Autorzy:
Niemczyk, Kazimierz
Pierchała, Katarzyna
Bartoszewicz, Robert
Jasińska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1399468.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
audiometria tonalna
Choroba Ménière’a
niedosłuch
szumy uszne
ucho wewnętrzne
zawroty głowy
Opis:
Autorzy przedstawiają przegląd aktualnych zaleceń diagnostycznych i terapeutycznych choroby Ménière’a. W ostatnich 5 latach ukazały się 4 opracowania na ten temat. W 2015 r. 5 towarzystw naukowych: Classification Committee of the Barany Society, Japan Society for Equilibrium Research, EAONO – European Academy of Otology and Neurotology, AAO-HNS – American Academy of Otorhinolaryngology – Head Neck Surgery, Korean Balance Society, przedstawiło uaktualnione wytyczne diagnostyki i leczenia tej choroby. W ślad za tym powstały opracowania wieloośrodkowe: International consensus (ICON) on treatment of Méniere’s disease 2018, European Position Statement on Diagnosis, and Treatment of Meniere’s Disease, Diagnostic and therapeutic strategy in Menière’s disease. Guidelines of the French Otorhinolaryngology-Head and Neck Surgery Society (SFORL) 2017. Powyższe zalecenia uwzględniają najnowsze osiągnięcia diagnostyczne (badania RM ucha wewnętrznego), nowe badania elektrofizjologiczne oraz odnoszą się do powszechnie stosowanych metod leczenia, do raportowania wyników i uwzględniają jakość życia pacjentów po stosowanym leczeniu. Autorzy pracy przedstawiają główne problemy kliniczne w chorobie Ménière’a, zasady diagnostyki i leczenia stosowane w Warszawskiej Klinice Otolaryngologii w zakresie procedur diagnostycznych i leczniczych stosowanych w chorobie Ménière’a oraz odnoszą się do zasadniczych zmian zawartych w opublikowanych pracach.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2019, 8, 2; 12-17
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Drenaż czy paracenteza
Autorzy:
Zielnik-Jurkiewicz, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1400387.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
ucho środkowe
nacięcie błony bębenkowej
dren wentylacyjny
zapalenie ucha środkowego
wysięk w uchu
powikłania
Opis:
Drenaż wentylacyjny ucha środkowego i nacięcie błony bębenkowej to dwie najczęściej wykonywane procedury zabiegowe w otolaryngologii, zwłaszcza dziecięcej. Paracenteza, inaczej myringotomia – polega na nacięciu błony bębenkowej albo w celu ewakuacji wydzieliny patologicznej z jamy bębenkowej, albo w celach diagnostycznych. Drenaż wentylacyjny ucha środkowego polega na założeniu drenu wentylacyjnego w nacięcie błony bębenkowej (różnego typu dreny zakładane są na różny czas) w celu poprawy słuchu oraz upowietrznienia jamy bębenkowej. Zabiegi te są wykonywane przez przewód słuchowy zewnętrzny w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym. W części przypadków paracentezy i drenażu występują powikłania.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2017, 6, 2; 1-7
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-7 z 7

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies