Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Leczenie chirurgiczne" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-12 z 12
    Tytuł:
    Leczenie chirurgiczne guzowatości nosa – doświadczenia własne
    Autorzy:
    Kamiński, Bartłomiej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1399779.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    guzowatość nosa
    leczenie chirurgiczne
    Opis:
    Guzowatość nosa (rhinophyma) to końcowe stadium trądziku różowatego. Guzowaty przerost nosa zewnętrznego jest schorzeniem o przewlekłym przebiegu. Głównym problemem u chorych z objawami przerostu guzowatego nosa, oprócz zaburzeń czynnościowych, są kwestie dotyczące estetyki, związane z deformacją i zniekształceniem nosa. W związku z tym chorzy często przyjmują postawę izolacyjną, unikają kontaktów interpersonalnych i społecznych. Większość chorych z objawami rhinophyma nie jest świadoma możliwości terapeutycznych, które polegają na poprawie funkcji czynnościowych oraz estetyki twarzy. Metodą z wyboru w leczeniu guzowatości nosa jest leczenie chirurgiczne. Długotrwałe obserwacje pacjentów dowodzą, że leczenie konwencjonalne daje satysfakcjonujące wyniki kosmetyczne i czynnościowe.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2018, 7, 1; 42-44
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zastosowanie petrosektomii bocznej w patologii ucha i kości skroniowej
    Autorzy:
    Bartoszewicz, Robert
    Niemczyk, Kazimierz
    Krzysztof, Morawski
    Bruzgielewicz, Antoni
    Sokołowski, Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1398650.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    perlak
    leczenie chirurgiczne
    petrosektomoa boczna
    Opis:
    Introduction: Certain problems in ear surgery are caused by temporal bone cholestetoma and chronic otitis media complicated by deafness, facial nerve dysfunction, vertigo or meningcephalocele. Lateral petrosectomy offers possibility of radical treatment and prevention of temporal bone destruction and following complications. Aim of study: It is an analysis of indications for lateral petrosectomy and it's results as a treatment of otitis media and temporal bone cholesteatoma. The possibility of synchronous cochlear implantation is noted. Material: Retrospective analysis of 62 patients after lateral petrosectomy, operated in the Department of Otolaryngology at the Medical University of Warsaw in 2001-2009. The group consisted of thirty one men and thirty one women. Results: Thirty two patients suffered from chronic granuloma or chronic choleateatoma otitis media or temporal bone cholesteatoma. Seventeen patients suffered from deafness prior surgery. Cochlear implantation was possible in fi ve patients: two of them after cranium fracture, two with deafness caused by chronic otitis media and one with deafness caused by osteoradionecrosis. Intraoperative CSF leak was observed of eight patients. In one case lateral perosectomy was used as a treatment of CSF leak after removal of cerebellopontine tumor. There was no evidence of CSF leak after surgery. Facial nerve dysfunction was observed in fi fteen cases. Conclusions: Lateral petrosectomy offers possibility of radical treatment in same patients with chronic otorrhea. The total removal of cholesteatoma prevents intracranial and intratemporal complications in case of chronic otitis media. Patients after lateral petrosectomy require systematic ENT and radiological (CT, NMR) examination.
    Źródło:
    Polish Journal of Otolaryngology; 2010, 64, 7; 81-86
    0030-6657
    2300-8423
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Otolaryngology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jakość życia kobiet w Polsce z rakiem piersi leczonych mastektomią i rekonstrukcją piersi jest taka sama jak po leczeniu oszczędzającym pierś
    Autorzy:
    Szutowicz-Wydra, Beata
    Wydra, Jacek
    Ciesielski, Maciej
    Kruszewski, Wiesław J
    Szajewski, Mariusz
    Walczak, Jakub
    Hansdorfer-Korzon, Rita
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1393927.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    rak piersi
    leczenie chirurgiczne
    jakość życia
    Opis:
    Chirurgiczne nowoczesne leczenie raka piersi oferuje pacjentkom różne możliwości. Jakość życia po leczeniu chirurgicznym może być czynnikiem decydującym o wyborze rodzaju leczenia: leczenia oszczę- dzającego pierś lub mastektomii z rekonstrukcją piersi. Wiedzę o różnicach jakości życia pacjentek czerpiemy z badań porównawczych, prowadzonych często w krajach różniących się kulturowo i spo- łecznie od Polski. Celem pracy była ocena jakości życia kobiet po leczeniu chirurgicznym. Materiał i metodyka. Do badania włączono pacjentki operowane z powodu raka piersi w okresie od września 2010 do listopada 2013 r. na Oddziale Chirurgii Onkologicznej Gdyńskiego Centrum Onkologii Szpitala Morskiego im. PCK w Gdyni. Wykonano 82 zabiegi rekonstrukcji piersi u 79 kobiet (u 3 pacjentek wykonano zabieg obustronnie) oraz 226 zabiegów oszczędzających pierś. Ocenę jakości życia przeprowadzono z użyciem kwestionariuszy EORTC QLQ-C30 i EORTC QLQ-BR23. Wyniki. Jakość życia kobiet w ujęciu globalnym była wysoka w obu badanych grupach i nie różniła się statystycznie. Postrzeganie własnego ciała było nieznacznie lepsze w grupie poddanej leczeniu oszczędzającemu pierś, jednak funkcjonowanie w sferze seksualnej niższe niż u pacjentek leczonych mastektomią z rekonstrukcją piersi. Kobiety w obu grupach obawiały się o swoją przyszłość. Dolegliwości związane z chorobą nowotworową i leczeniem nie były uciążliwe. Wnioski. Jakość życia Polek z rakiem piersi leczonych z zaoszczędzeniem gruczołu piersiowego lub mastektomią z rekonstrukcją jest wysoka i się nie różni. Konieczne jest wprowadzenie działań mających na celu obniżenie poziomu lęku związanego z chorobą oraz poprawa w zakresie funkcjonowania pacjentek w sferze seksualnej.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 5; 464-474
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ocena wyników chirurgicznego leczenia wrodzonego opadnięcia powieki górnej zmodyfikowaną metodą Mustarde’a
    Autorzy:
    Iljin, Aleksandra
    Zieliński, Andrzej
    Lewandowicz, Edward
    Antoszewski, Bogusław
    Zieliński, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1394182.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    wrodzone opadnięcie powieki górnej
    leczenie chirurgiczne
    Opis:
    Celem pracy była ocena wyników chirurgicznego leczenia wrodzonego opadnięcia powieki górnej (WOPG) zmodyfikowanym sposobem Mustarde’a. Materiał i metodyka. Operacyjnej korekcji WOPG zmodyfikowaną metodą Mustarde’a poddano 48 chorych, w latach 2005-2014. Na podstawie badań okulistycznych i pomiarowych oceniono: zmianę położenia operowanej powieki i wzajemną symetrię położenia powiek górnych po leczeniu chirurgicznym. Ponadto analizie poddano powikłania pooperacyjne u pacjentów. Wyniki. Bardzo dobre wyniki pooperacyjne uzyskano u wszystkich chorych z łagodnym, umiarkowanym (89,5%) i z zaawansowanym jednostronnym (85,7%) WOPG, a także u 75% pacjentów z obustronną wadą po korekcjach zmodyfikowaną metodą Mustarde’a. Niedomykalność powiek stwierdzono u 6,25%, a niedokorygowanie u 12,5%. Wnioski. 1. Zastosowanie zmodyfikowanej metody Mustarde’a pozwala osiągnąć dobre wyniki czynnościowe i estetyczne u chorych z WOPG. 2. Zmodyfikowana technika Mustarde’a jest dobrym uzupeł- nieniem dotychczasowych technik operacyjnych WOPG i wpływa na niską częstość, a także na nieznaczny zakres niedomykalności powiek u chorych z WOPG.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 3; 270-277
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Postępowanie z nawrotowym gruczolakiem wielopostaciowym ślinianek przyusznych: analiza materiału Kliniki Otolaryngologii WUM od 1988 do 2008 roku
    Autorzy:
    Szwedowicz, Paweł
    Osuch-Wójcikiewicz, Ewa
    Bruzgielewicz, Antoni
    Chęciński, Piotr
    Nyckowska, Jagna
    Grotthuss, Marta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1398693.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    nawrotowy gruczolak wielopostaciowy
    ślinianka przyuszna
    leczenie chirurgiczne
    nerw twarzowy
    Opis:
    Objectives: Treatment of patients with recurrent pleomorphic adenoma of the parotid gland is a challenge for a surgeon due to frequent problems with complete resection of all tumour foci while preserving continuity and function of the facial nerve. The aim of this study was to evaluate the clinical presentation and treatment results of patients with recurrent pleomorphic adenoma of the parotid gland. Materials and Methods: The medical records of 35 patients (25 women and 10 men) operated on (44 operations) for recurrent pleomorphic adenoma between the years 1988 and 2008 at the Otolaryngology Department, Medical University of Warsaw, were reviewed. These patients accounted for 8.9% of all patients treated for pleomorphic adenoma of the parotid gland (N=395). A retrospective analysis was performed to examine clinical features, surgical technique and facial nerve management. Results: All patients had palpable, nontender mass or masses in a parotid bed after 1 to 5 previous operations. Multifocal recurrences were present in 79.5% of cases. Median interval between initial treatment and commencement of recurrences was 6.1 (0.25-29) years. Patients with more than one recurrence were younger than patients who had only one. Malignant transformation of recurrent pleomorphic adenoma was observed in two patients (5.7%). Postoperative facial nerve paresis occurred in 15 cases. In two additional cases eradication of recurrent tumour required the facial nerve resection and reconstruction. Conclusions: Recurrent pleomorphic adenoma occurs more often in younger patients and women. The risk of the facial nerve injury increases with each successive operation. Surgical treatment should be individualized, taking into consideration the extent of the previous surgery and the type of recurrence.
    Źródło:
    Polish Journal of Otolaryngology; 2010, 64, 7; 50-54
    0030-6657
    2300-8423
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Otolaryngology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nadmierne leczenie („overtreatment”) w chirurgii – czy dotyczy również pacjentów z rakiem przewodowym piersi in situ?
    Autorzy:
    Nowikiewicz, Tomasz
    Zegarski, Wojciech
    Głowacka-Mrotek, Iwona
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392585.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    nadmierne leczenie
    nadrozpoznawalność
    leczenie chirurgiczne
    rak piersi
    rak przewodowy in situ
    Opis:
    Pojęcie nadmiernego leczenia oznaczające stosowanie u chorych leczenia wykraczającego poza obowiązujące standardy terapeutyczne, może dotyczyć każdej formy opieki zdrowotnej. Zjawisko to jest spotykane również w onkologii, obejmując także pacjentów z nowotworami złośliwymi wymagających leczenia operacyjnego. Jest ono bezpośrednio związane z problemem nadrozpoznawalności Oprócz istotnego aspektu finansowego (generowanie wymiernych kosztów), możliwe do uniknięcia leczenie operacyjne chorych powoduje także wystąpienie chorobowości związanej z niepożądanymi następstwami wykonanych procedur chirurgicznych. Wymieniony problem kliniczny jest najbardziej widoczny w grupie pacjentów z najczęstszymi przyczynami zachorowań na nowotwory złośliwe, zdiagnozowanymi najczęściej w trakcie badań przesiewowych. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów z rakiem piersi, w szczególności z rakiem przedinwazyjnym. W tej grupie zachorowań, rak przewodowy in situ (ductal carcinoma in situ – DCIS) stanowi około 80 % przypadków. W prezentowanej pracy omówiono najczęściej spotykane problemy kliniczne związane z istnieniem zjawiska nadmiernego leczenia w przypadku tej grupy chorych.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 1; 47-51
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rekomendacje Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów, Chirurgów Głowy i Szyi na czas pandemii COVID-19 dla Otolaryngologów w praktyce ambulatoryjnej i szpitalnej
    Autorzy:
    Wierzbicka, Małgorzata
    Niemczyk, Kazimierz
    Jaworowska, Ewa
    Burduk, Paweł
    Składzień, Jacek
    Szyfter, Witold
    Markowski, Jarosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1397332.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    COVID-19
    epidemia
    leczenie chirurgiczne
    onkologia
    pacjent ambulatoryjny
    Opis:
    Zalecenia Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów, Chirurgów Głowy i Szyi dotyczące świadczenia usług podczas pandemii COVID-19 stanowią wytyczne dla ambulatoryjnych i szpitalnych praktyk we wszystkich przypadkach kontaktu z pacjentem, którego status COVID-19 jest nieznany. Zostały one utworzone w oparciu o światowe publikacje i rekomendacje ze względu na obecny stan pandemii COVID-19. Przedstawiono uzasadnienie zawieszenia planowanego świadczenia usług w pierwszej fazie pandemii. Omówiono wskazanie najlepszych praktyk medycznych na czas stabilizacji, ale z utrzymaniem się ryzyka zakażenia COVID-19 w populacji. Ważna jest możliwość świadczenia usług w następnych miesiącach pandemii. Wskazano na obiektywne przesłanki uzasadniające wznowienia zabiegów medycznych, tym samym przedstawiając optymalne procedury i zachowania do czasu zatwierdzenia procedur, wytycznych i zasad postępowania w zakresie związanym z SARS-COV2.
    Źródło:
    Polish Journal of Otolaryngology; 2020, 74, 3; 1-5
    0030-6657
    2300-8423
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Otolaryngology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Interdyscyplinarne leczenie i rehabilitacja oparta o elektrostymulacje punktową pacjentki z masą naczyniaka dna jamy ustnej
    Autorzy:
    Zomkowska, Edyta
    Sowa, Mariusz
    Barczewska, Monika
    Misiowiec, Piotr
    Kukwa, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1399619.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    naczyniaki języka
    arteriografia
    leczenie chirurgiczne
    embolizacja
    rehabilitacja
    punktowa elektrostymulacja
    palatogram
    Opis:
    Naczyniaki krwionośne języka zwykle wywodzą się z układu naczyń krwionośnych. Posiadają kulisty kształt i często osiągają duże rozmiary, wywołując rozrost i obrzęk tkanek okolicy warg (tzw. naczyniaki krwionośne jamiste) lub dziąsła i języka (tzw. ziarniniaki naczyniaste). Naczyniaki jamy ustnej często powodują obrzęk sąsiadujących tkanek, co utrudnia mówienie, połykanie, spożywanie i żucie pokarmu. Leczeniem z wyboru naczyniaka krwionośnego jest chirurgiczne usunięcie zmiany. Zabieg powinien być poprzedzony diagnostyką obrazową naczyń (arteriografią) w celu oceny rozległości i stopnia unaczynienia guza. Bogato unaczynione guzy leczy się za pomocą wewnątrznaczyniowej embolizacji naczyń zaopatrujących. Embolizacja wykonywana jest w celu zmniejszenia krwawienia podczas operacji. Generowanie dźwięcznej mowy w zmienionych warunkach anatomicznych wymaga poszukiwania nowych, zastępczych obszarów artykulacji. Jest to trudne ze względu na deformację tkanek po zabiegu chirurgicznym (obejmującym częściową glossektomię). bardzo pomocne w podejmowaniu decyzji o wyborze metody rehabilitacji mowy są lingwogramy. Najważniejsze we wczesnej fazie rehabilitacji jest zainicjowanie funkcji łuku odruchowego poprzez stymulację lub indukowane skurcze mięśni uczestniczących w połykaniu i mowie. W przypadku omawianej pacjentki rehabilitację przeprowadzono metodą elektrostymulacji punktowej. Zastosowanie elektrostymulatora punktowego przyczyniło się do skrócenia czasu utrzymania sondy żołądkowo-przełykowej, przyspieszyło możliwość samodzielnego żywienia i skutkowało skuteczniejszą rehabilitacją mowy czynnej.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2019, 8, 1; 44-48
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Uwagi dotyczące kwalifikacji pacjentów do implantacji ślimakowej
    Autorzy:
    Karlik, Michał
    Wiskirska-Woźnica, Bożena
    Sekula, Alicja
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1401779.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    implanty ślimakowe
    głuchota
    głęboki niedosłuch odbiorczy
    leczenie chirurgiczne
    kwalifikacja do implantu ślimakowego
    Opis:
    Obserwowany od ponad 30 lat postęp w  rozwoju technik chirurgicznych oraz technologii implantów ślimakowych doprowadził do zmiany podejścia i  poszerzenia wskazań do kwalifikacji chorych do leczenia ubytków słuchu typu odbiorczego. Podstawowe wskazania do implantacji ślimakowej stanowią: obustronna głuchota, obustronne resztki słuchowe lub obustronny głęboki niedosłuch typu odbiorczego oraz brak zysku akustycznego z zastosowania klasycznych aparatów słuchowych na przewodnictwo powietrzne po minimum 5–6-miesiącach użytkowania. Przy ocenie wskazań do implantacji wykorzystywane są metody subiektywne oraz obiektywne słuchu. Opinia psychologiczna ma na celu ocenę oczekiwań pacjenta/rodziców dziecka, ich motywacji oraz poziomu intelektualnego pod kątem obecności deficytów mogących powodować trudności zarówno w  późniejszej rehabilitacji, jak i  akceptacji nowego rodzaju stymulacji. W ocenie logopodycznej uwzględniany jest aktualny stopień rozwoju mowy, zaburzenia artykulacyjne związane z  upośledzeniem słuchu, sposób komunikowania się z  otoczeniem. Do ostatecznej kwalifikacji konieczne jest wykonanie badania obrazowego głowy/uszu (TK i/lub MRI). Nabywane doświadczenie chirurgiczne pozwoliło na stopniowe implantowanie dzieci z  różnymi wadami rozwojowymi w  zakresie ucha wewnętrznego. Obecność stanu zapalnego w  obrębie jamy bębenkowej i  przestrzeni pneumatycznych wyrostka sutkowatego może wymagać wcześniejszego usunięcia zmian zapalnych albo wyboru innego dojścia chirurgicznego.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 1; 18-21
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rekomendowane standardy wyposażenia ośrodka leczniczego w zakresie chirurgii bariatrycznej i metabolicznej – doświadczenia własne
    Autorzy:
    Sztuczka, Ewa
    Żukowska, Wioletta
    Jackowski, Marek
    Janik, Michał R
    Paśnik, Krzysztof
    Michalik, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392906.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    Chirurgiczne leczenie otyłości
    laparoskopia
    rekomendacje
    Opis:
    Ze względu na masę ciała chorego, oraz niejednokrotnie ponadnormatywną posturę, w oddziale chirurgicznym uwzględnić należy wyposażenie w następujący sprzęt: 1. Odpowiednio wzmocnione łóżko szpitalne o szerokości do 120 cm i nośności co najmniej 250–300 kg. Łóżko bariatryczne powinno mieć możliwość podnoszenia leżanki do pozycji zagłówkowej, kucznej, pozycji Trendelenburga (do kąta +10˚) i anty-Trendelenburga (–10˚). W standardzie doposażyć je należy w poręcze i wysięgnik o wzmocnionej konstrukcji oraz solidne lejce ułatwiające wczesne, pooperacyjne uruchomienie pacjenta. 2. Wzmocniony materac (większy komfort zapewni materac próżniowy). 3. Odpowiednie siedzisko, krzesło, wózek inwalidzki, które umożliwią pacjentowi spędzanie czasu w korzystnej dla niego pozycji pionowej (poprawa czynności płuc i krążenia krwi). Siedzisko powinno oferować zadowalające obciążenie robocze do co najmniej 250–300 kg i odpowiednie wymiary siedzenia, które zapewnią wystarczającą przestrzeń dla bioder pacjenta i znajdującej się wokół nich tkanki tłuszczowej oraz uwzględnią kształt ciała chorego, rozkład jego masy (apple – shaped, pear - shaped). Doposażenie siedziska w kółka umożliwia bezpieczne przemieszczanie chorego w dowolne miejsce w szpitalu. 4. Stosowną do badania i leczenia leżankę bariatryczną, która sprosta wykonaniu codziennych czynności terapeutycznych i pielęgnacyjnych, np. zmianom opatrunków, przeprowadzeniu badania fizykalnego. Wskazana byłaby leżanka elektryczna, z regulacją wysokości i oparcia, oraz odpowiednim, bezpiecznym obciążeniem roboczym rzędu ok. 300 kg. 5. Dużych rozmiarów kabinę prysznicową, dostosowaną do potrzeb otyłych pacjentów. Dodatkowo należy wyposażyć ją w poręcze, uchwyty i mobilne krzesło toaletowe. 6. Solidny balkonik umożliwiający samodzielne poruszanie się, utrzymanie własnego ciężaru ciała zarówno w okresie przed-, jak i pooperacyjnym, ewentualnie profesjonalne nosidło do bezpiecznego przekładania pacjenta. 7. Wagę dostosowaną do pomiaru ciężaru ciała pacjentów bariatrycznych (możliwość dokonania pomiaru masy ciała do co najmniej 350 kg). 8. Stopnie (podesty), umożliwiające wejście i położenie pacjenta bariatrycznego, np. na leżance, kozetce opatrunkowej. 9. Specjalistyczne (duże) mankiety, które umożliwiają prawidłowy pomiar ciśnienia tętniczego krwi. Masa ciała chorych kwalifikowanych do operacyjnego leczenia otyłości najczęściej przekracza 100 kg. Bez względu na rodzaj proponowanej procedury chirurgicznego leczenia otyłości, konieczne jest odpowiednie wyposażenie sali operacyjnej w sprzęt i aparaturę medyczną. 1. Automatyczny stół operacyjny, umożliwiający bezpieczne ułożenie pacjenta w pozycji anty-Trendelenburga. Zalecane obciążenie robocze stołu do 350 kg. Wyposażenie w akcesoria umożliwiające utrzymanie żądanej pozycji chorego, np. szerokie podpory pod kończyny górne i dolne, masywne pasy mocujące chorego do stołu i zapobiegające ześlizgiwaniu podczas operacji, ale nieupośledzające krążenia krwi w kończynach. Posiadanie stołu z wymiennym blatem pozwoli na rezygnację z konieczności zabezpieczenia odpowiedniego wózka transportowego ze śluzy do sali operacyjnej. 2. Materac próżniowy, który po wypompowaniu powietrza dopasowuje się do ciała chorego i pozwala na odpowiednie umocowanie pacjenta na stole operacyjnym. Dostępem z wyboru chirurgicznego leczenia otyłości jest dziś technika laparoskopowa. Konieczne jest zatem posiadanie: 1. Dobrej jakości toru wizyjnego z insuflatorem gazu, najlepiej w technologii HDTV prezentującej obraz w naturalnych barwach z dobrym kontrastem i ostrością. System powinien być wyposażony w możliwość rejestracji zapisu przebiegu operacji oraz w pompę ssąco-tłoczącą, niezbędną do ewakuacji nagromadzonych płynów ustrojowych oraz wypłukania pola operacyjnego [6]. 2. Koagulującego urządzenia dwubiegunowego lub noża harmonicznego (preparowanie tkanek techniką laparoskopową wymaga zastosowania zaawansowanych narzędzi służących do cięcia i koagulacji tkanek). Zaletą tego sprzętu jest możliwość zamykania naczyń o średnicy 5–7 mm, a w przypadku skalpela harmonicznego zapewnienie cięcia, preparowania oraz koagulacji tkanek przy zastosowaniu jednego narzędzia roboczego. Nowoczesne instrumentarium elektrochirurgiczne pozwala też zmniejszyć zużycie materiału szewnego (co minimalizuje ryzyko powikłań, zakażenia miejsca operowanego, ponieważ w organizmie pacjenta pozostaje mniej ciała obcego), znacząco skraca czas operacji i zmniejsza utratę krwi [7, 8, 9]. 3. Bazowego i specjalistycznego instrumentarium medycznego. Ilość narzędzi, ich rodzaj oraz rozmiar zależy od wykonywanej procedury bariatrycznej. 1. Trzonek i ostrze nr 11.
2. Strzykawka z 10 ml roztworu 0,9% NaCl.
3. Nożyczki do preparowania tkanek.
4. Nożyczki do szwów.
5. Dwa haki Langenbecka.
6. Końcówka ssąca z drenami.
7. Dren do insuflacji gazu.
8. Igła Veressa do wytworzenia odmy.
9. Dwa kleszczyki typu Pean.
10. Imadło.
11. Dwie pincety chirurgiczne.
12. Dwa opinaki typu Backhaus.
13. Dwa haczyki jednozębne do uchwycenia powięzi, ewentualnie dwa kleszczyki Kochera.
14. Materiał opatrunkowy: 15. Materiał szewny do zamknięcia otworów po trokarach: 16. Dren Redona nr 14 lub 16.
17. Worek do pasywnego drenażu Redona.
18. Antyadhezyjne opatrunki pooperacyjne. Zalecane instrumentarium bazowe przedstawiono na fotografii 1. 1. Trokar optyczny o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
2. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
3. Dwa trokary o średnicy 5 mm lub dwa trokary o średnicy
 10/12 mm z redukcją na 5mm i długości 15 cm.
4. Wideokamera lub optyka skośna o kącie 30˚ ze światłowodem.
5. Retraktor do podtrzymania wątroby.
6. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
9. Monopolarna elektroda hakowa o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
10. Atraumatyczne kleszczyki typu Babcock o średnicy 5 mm
 lub 10 mm.
11. Imadło.
12. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej energii
 bipolarnej o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia
 od 35 cm.
13. Klipsownica.
14. Klipsy naczyniowe.
15. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją,
 o średnicy12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,
 lub uniwersalna rączka
16. Kilka (6–7) ładunków do endoskopowego staplera
 liniowego o różnej wysokości zszywek (wybierając
 ładunek, należy kierować się wiedzą o grubości oraz
 biomechanice tkanki). 17. Stapler okrężny o średnicy 25 CDH i długiej rękojeści
 (ewentualnie w wyposażeniu dodatkowym kowadełko typu
 or-vill).
18. Filtr oddymiający pole operacyjne [10]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji Roux-en-Y Gastric Bypass techniką laparoskopową (LRYGB) przedstawiono na fotografii 2. 1. 5 ml błękitu metylenowego 1% do sprawdzenia szczelności
 zespolenia.
2. Strzykawkę10 ml.
3. Sondę żołądkową 34–36. 1. Trokar optyczny o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości15 cm.
2. Trokar o średnicy 5 mm lub 10/12 mm z redukcją na 5mm
 i długości 15 cm.
3. Dwa trokary o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
4. Wideokamera lub skośna optyka o kącie 30˚ ze światłowodem.
5. Retraktor do podtrzymania wątroby.
6. Zakrzywiony dysektor o średnicy 5 mm i długości 40–44cm.
7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5mm i długości 40–44cm.
8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
9. Rurka kalibracyjna z podziałką do 10 cm o średnicy 5mm
 i długości 40–44 cm.
10. Imadło.
11. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej
 energii bipolarnej o średnicy 5mm lub 10 mm i długości
 ramienia od 35cm.
12. Klipsownica.
13. Klipsy naczyniowe do uszczelnienie szwów staplerowych
 na żołądku.
14. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją
 średnicy 12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,
 lub uniwersalna rączka.
15. Kilka (6–7 sztuk) ładunków do endoskopowego staplera
 liniowego o różnej wysokości zszywki (wybierając ładunek,
 należy kierować się wiedzą o grubości oraz biomechanice
 tkanki).
16. Filtr do ewakuacji dymu z pola operacyjnego.
17. Endocatch / bag (do wyjęcia resekowanej części żołądka).
18. Rozwieracz trójramienny do bezpiecznego usunięcia worka
 z żołądkiem [11]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji resekcji rękawowej żołądka techniką laparoskopową (LSG) przedstawiono na fotografii 3. 1. sondę żołądkową 34–44 CDH.
2. 5 ml błękitu metylenowego 1%.
3. Strzykawkę 10 ml. 1. Trokar optyczny o średnicy10 mm.
2. Trokar o średnicy15 mm z redukcją na 5 mm.
3. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm.
4. Retraktor Goldfinger.
5. Opaska gastric band.
6. Wideokamera lub skośna optyka 30˚ ze światłowodem.
7. Retraktor do podtrzymania wątroby.
8. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
9. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44cm.
10. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
11. Imadło.
12. Skalpel harmoniczny, lub instrument zaawansowanej energii
 bipolarnej, o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia
 od 35 cm.
13. Klipsownica i klipsy naczyniowe.
14. Filtr do ewakuacji zadymienia w polu operacyjnym [12]. Wprawdzie odchodzi się obecnie od zakładania opasek bariatrycznych, niemniej jednak są jeszcze ośrodki w kraju, które decydują się na tę metodę operacyjną. null null null Częstość występowania otyłości oraz chorób jej towarzyszących gwałtownie wzrasta zarówno w kraju, jak i na świecie, osiągając skalę epidemii. Zgodnie z wynikami badań naukowych, zabiegi bariatryczne stanowią obecnie jedyną metodę leczenia otyłości olbrzymiej o udowodnionej skuteczności. Postęp wiedzy, który dokonał się na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat, pozwolił na zweryfikowanie wskazań do chirurgicznego leczenia otyłości [1]. Złotym standardem leczenia operacyjnego jest zastosowanie małoinwazyjnych technik laparoskopowych, które wiążą się ze zmniejszonym odsetkiem powikłań oraz niższą śmiertelnością okołozabiegową [2, 3]. Dostęp laparoskopowy zapewnia także mniejsze ryzyko kontaminacji ran operacyjnych, uzyskanie lepszych efektów kosmetycznych i szybszy powrót pacjenta do codziennych czynności życiowych i zawodowych. Zaleca się, aby zabiegi chirurgicznego leczenia otyłości wykonywano w ośrodkach z doświadczeniem w chirurgii bariatrycznej i metabolicznej, posiadających wyszkoloną kadrę oraz niezbędny sprzęt [3]. Terapia i opieka pielęgnacyjna nad pacjentem oraz przygotowanie chorego do bariatrycznej procedury chirurgicznej wymaga odpowiedniego, i dodatkowego, wyposażenia oddziału oraz bloku operacyjnego w aparaturę medyczną, która dostosowana jest do chorych z otyłością olbrzymią [4]. Ośrodek taki powinien dysponować również możliwością leczenia powikłań występujących po operacjach bariatrycznych [5].
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 5; 52-56
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polski konsensus w sprawie leczenia chorych na raka żołądka – aktualizacja 2017
    Autorzy:
    Kulig, Jan
    Wallner, Grzegorz
    Drews, Michał
    Frączek, Mariusz
    Jeziorski, Arkadiusz
    Kielan, Wojciech
    Kołodziejczyk, Piotr
    Nasierowska-Guttmejer, Anna
    Starzyńska, Teresa
    Zinkiewicz, Krzysztof
    Wojtukiewicz, Marek
    Skoczylas, W. Tomasz
    Richter, Piotr
    Krawczyk, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1393366.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    raka żołądka
    Przerzuty nowotworowe
    Helicobacter pylori
    Laparotomia
    Niesteroidowe leki przeciwzapalne
    Immunohistochemia
    Leczenie chirurgiczne
    Panendoskopia
    Biopsja
    Opis:
    Od roku 1986 kontynuowany jest projekt naukowy pt. „Polskie Badania nad Rakiem Żołądka”. Głównym celem tego projektu czyli wieloośrodkowych i interdyscyplinarnych badań jest poprawa wyników leczenia chorych na raka żołądka poprzez opracowanie i propagowanie optymalnych metod rozpoznawania i leczenia zarówno chirurgicznego, jak i skojarzonego. Jednym z ważniejszych osiągnięć projektu jest opracowanie i publikacja dokumentu pt. „Polski Konsensus w Sprawie Leczenia Chorych na Raka Żołądka”, którego pierwsza wersja została opublikowana w roku 1998. Kolejne wersje były aktualizowane adekwatnie do zmieniających się trendów w postępowaniu u chorych na raka żołądka. W Krakowie w dniach 3-4 czerwca 2016r. odbyło się sympozjum naukowe „Polski konsensus w sprawie leczenia raka żołądka – aktualizacja 2016”. W czasie sympozjum odbyła się sesja panelowa w trakcie wszyscy autorzy przedstawili publicznie założenia Konsensusu do dalszej dyskusji. Ponadto wspomniana sesja była poprzedzona zarówno dyskusją w formie korespondencji i jak i spotkaniem roboczym w celu ujednolicenia stanowiska. Należy podkreślić, że zawarte w Konsensusie wskazówki i zalecenia nie są arbitralnie przyjętymi zasadami postępowania w aspekcie prawnym a tym samym każdy lekarz/zespół lekarzy ma prawo podjęcia innych decyzji o ile będzie to korzystne dla chorego na raka żołądka. Konsensus omawia kolejno: a) zalecane kwalifikacje (stopnia zaawansowania, patologiczna, topografii węzłów chłonnych oraz zakresu wycięcia węzłów chłonnych, podziału raka połączenia przełykowo-żołądkowa) b) zasady rozpoznawania w tym zalecenia dotyczące badania endoskopowego i klinicznej oceny stopnia zaawansowania c) zalecenia dotyczące leczenia chirurgicznego (zakres resekcji, zakres limfadenektomii, taktyka postępowania w raku połączenia przełykowo-jelitowego) d) zalecenia dotyczące leczenia skojarzonego z chemioterapią lub radioterapią. e) miejsce chirurgii endoskopowej i małoinwazyjnej w leczeniu raka żołądka. Niniejsza publikacja jest podsumowaniem ustaleń sesji panelowej w trakcie wspomnianego sympozjum naukowego w Krakowie w 2016 roku.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 5; 59-73
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Choroba refluksowa przełyku – spojrzenie specjalisty gastroenterologa, otolaryngologa i chirurga
    Autorzy:
    Jurkiewicz, Dariusz
    Waśko-Czopnik, Dorota
    Pietruszewska, Wioletta
    Tarnowski, Wiesław
    Barańska, Magda
    Kowalczyk, Magdalena
    Jaworski, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1397277.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    choroba refluksowa
    leczenie zachowawcze i chirurgiczne
    rozpoznawanie
    Opis:
    Choroba refluksowa przełyku to zarzucanie treści żołądkowej do przełyku, powodujące kłopotliwe dla pacjenta objawy lub powikłania. Przed włączeniem leczenia należy zawsze obiektywnie potwierdzić tę chorobę, zwłaszcza w korelacji z dolegliwościami laryngologicznymi jako powikłaniami pozaprzełykowymi. W diagnostyce „złotym standardem” jest 24-godzinna impedancja-pH, uzupełniona endoskopią. Nie zaleca się leczenia bez obiektywnego potwierdzenia choroby, tym bardziej, że najwięcej powikłań laryngologicznych powoduje refluks niekwaśny gazowy proksymalny, możliwy do detekcji wyłącznie w badaniu MII-pH. Ważne jest potwierdzenie współwystępowania wraz z zespołami pozaprzełykowymi objawów klinicznych GERD (ang. Gastroesophgaeal Reflux Disease). Mając na uwadze czas leczenia choroby i jej konsekwencji, warto rozważnie i ostrożnie podchodzić do rozpoznania choroby, a leczenie powinno być odpowiednio długo prowadzone, w odniesieniu do rekomendacji, najlepiej przy współpracy specjalisty laryngologa i gastroenterologa. Największą efektywność terapeutyczną uzyskujemy poprzez połączenie inhibitorów pompy protonowej (PPI) z itoprydem przy zachowaniu odpowiednich dawek leków oraz przestrzegając odpowiednio długiego czasu leczenia z zachowaniem prawidłowego schematu redukcji dawek i odstawiania leków. W przypadku nieskuteczności leczenia zachowawczego, należy rozważyć leczenie chirurgiczne antyrefluksowe.
    Źródło:
    Polish Journal of Otolaryngology; 2021, 75, 2; 42-50
    0030-6657
    2300-8423
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Otolaryngology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-12 z 12

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies