Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Laparoskopia" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    Dlaczego laparoskopia diagnostyczna?
    Autorzy:
    Firat, Necattin
    Mantoglu, Baris
    Akin, Emrah
    Altintoprak, Fatih
    Bas, Enes
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1391550.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    chirurgia
    laparoskopia diagnostyczna
    laparoskopia
    Opis:
    Wstęp: Ból brzucha wymaga szybkiej diagnostyki i leczenia, szczególnie w nagłych przypadkach. Niekiedy niemożliwe jest zdiagnozowanie choroby za pomocą metod laboratoryjnych lub obrazowych; wymagane jest wtedy wykorzystanie metody inwazyjnej, której przykład stanowi laparoskopia diagnostyczna. Mimo że może być ona z powodzeniem wykorzystywana w celach terapeutycznych już po postawieniu rozpoznania, niektórzy pacjenci wymagają dodatkowo przeprowadzenia zabiegu laparotomii. Cel: Zamierzeniem niniejszej pracy jest ocena znaczenia laparoskopii diagnostycznej w procesie diagnostycznym i terapeutycznym oraz retrospektywna analiza czynników, które zmuszają chirurgów do podjęcia decyzji o laparotomii. Materiał i metody: Przedmiotem analizy retrospektywnej byli pacjenci powyżej 18. r.ż., którzy zostali poddani laparoskopii diagnostycznej w Klinice Chirurgii Ogólnej Szpitala Klinicznego Sakarya od stycznia 2013 r. do grudnia 2019 r. Z badania wykluczono osoby poniżej 18. r.ż. oraz takie, u których rozpoznanie zostało postawione przed zabiegiem laparoskopowym. Udokumentowano również dane demograficzne dotyczące pacjentów, tj.: przypadki zmiany techniki operacyjnej z laparoskopii na laparotomię oraz pooperacyjne komplikacje i zgony. Wyniki: Dane 347 pacjentów zostały poddane retrospektywnej ocenie na przestrzeni wspomnianych powyżej lat. Spośród tej grupy 216 pacjentów zostało już wcześniej zdiagnozowanych, dlatego nie włączono ich do badania. Procedury laparoskopowe wykonywane w celu oceny stopnia zaawansowania choroby również nie są uwzględnione w badaniu. Pozostała grupa, licząca 131 pacjentów, została zakwalifikowana do badania; liczba kobiet wynosiła 68, natomiast mężczyzn – 63. Diagnostycznej laparoskopii w trybie pilnym zostało poddanych 79,4% osób, podczas gdy pozostałe 20,6% zabiegów laparoskopowych wykonano w trybie planowym w celu diagnostyki bólów brzucha. U 64,9% badanych procedura diagnostyczna została wykonana wyłącznie przy użyciu laparoskopii, podczas gdy u 35,1% zabieg został poszerzony do laparotomii. Wnioski: Mimo ciągłego rozwoju technik obrazowania oraz rosnącej częstotliwości wykorzystywania badań obrazowych, laparoskopia pozostaje kluczowym postępowaniem zarówno w diagnostyce, jak i leczeniu pacjentów z niepewnym rozpoznaniem, ze szczególnym uwzględnieniem stanów nagłych.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2021, 93, 3; 22-26
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rekomendowane standardy wyposażenia ośrodka leczniczego w zakresie chirurgii bariatrycznej i metabolicznej – doświadczenia własne
    Autorzy:
    Sztuczka, Ewa
    Żukowska, Wioletta
    Jackowski, Marek
    Janik, Michał R
    Paśnik, Krzysztof
    Michalik, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392906.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    Chirurgiczne leczenie otyłości
    laparoskopia
    rekomendacje
    Opis:
    Ze względu na masę ciała chorego, oraz niejednokrotnie ponadnormatywną posturę, w oddziale chirurgicznym uwzględnić należy wyposażenie w następujący sprzęt: 1. Odpowiednio wzmocnione łóżko szpitalne o szerokości do 120 cm i nośności co najmniej 250–300 kg. Łóżko bariatryczne powinno mieć możliwość podnoszenia leżanki do pozycji zagłówkowej, kucznej, pozycji Trendelenburga (do kąta +10˚) i anty-Trendelenburga (–10˚). W standardzie doposażyć je należy w poręcze i wysięgnik o wzmocnionej konstrukcji oraz solidne lejce ułatwiające wczesne, pooperacyjne uruchomienie pacjenta. 2. Wzmocniony materac (większy komfort zapewni materac próżniowy). 3. Odpowiednie siedzisko, krzesło, wózek inwalidzki, które umożliwią pacjentowi spędzanie czasu w korzystnej dla niego pozycji pionowej (poprawa czynności płuc i krążenia krwi). Siedzisko powinno oferować zadowalające obciążenie robocze do co najmniej 250–300 kg i odpowiednie wymiary siedzenia, które zapewnią wystarczającą przestrzeń dla bioder pacjenta i znajdującej się wokół nich tkanki tłuszczowej oraz uwzględnią kształt ciała chorego, rozkład jego masy (apple – shaped, pear - shaped). Doposażenie siedziska w kółka umożliwia bezpieczne przemieszczanie chorego w dowolne miejsce w szpitalu. 4. Stosowną do badania i leczenia leżankę bariatryczną, która sprosta wykonaniu codziennych czynności terapeutycznych i pielęgnacyjnych, np. zmianom opatrunków, przeprowadzeniu badania fizykalnego. Wskazana byłaby leżanka elektryczna, z regulacją wysokości i oparcia, oraz odpowiednim, bezpiecznym obciążeniem roboczym rzędu ok. 300 kg. 5. Dużych rozmiarów kabinę prysznicową, dostosowaną do potrzeb otyłych pacjentów. Dodatkowo należy wyposażyć ją w poręcze, uchwyty i mobilne krzesło toaletowe. 6. Solidny balkonik umożliwiający samodzielne poruszanie się, utrzymanie własnego ciężaru ciała zarówno w okresie przed-, jak i pooperacyjnym, ewentualnie profesjonalne nosidło do bezpiecznego przekładania pacjenta. 7. Wagę dostosowaną do pomiaru ciężaru ciała pacjentów bariatrycznych (możliwość dokonania pomiaru masy ciała do co najmniej 350 kg). 8. Stopnie (podesty), umożliwiające wejście i położenie pacjenta bariatrycznego, np. na leżance, kozetce opatrunkowej. 9. Specjalistyczne (duże) mankiety, które umożliwiają prawidłowy pomiar ciśnienia tętniczego krwi. Masa ciała chorych kwalifikowanych do operacyjnego leczenia otyłości najczęściej przekracza 100 kg. Bez względu na rodzaj proponowanej procedury chirurgicznego leczenia otyłości, konieczne jest odpowiednie wyposażenie sali operacyjnej w sprzęt i aparaturę medyczną. 1. Automatyczny stół operacyjny, umożliwiający bezpieczne ułożenie pacjenta w pozycji anty-Trendelenburga. Zalecane obciążenie robocze stołu do 350 kg. Wyposażenie w akcesoria umożliwiające utrzymanie żądanej pozycji chorego, np. szerokie podpory pod kończyny górne i dolne, masywne pasy mocujące chorego do stołu i zapobiegające ześlizgiwaniu podczas operacji, ale nieupośledzające krążenia krwi w kończynach. Posiadanie stołu z wymiennym blatem pozwoli na rezygnację z konieczności zabezpieczenia odpowiedniego wózka transportowego ze śluzy do sali operacyjnej. 2. Materac próżniowy, który po wypompowaniu powietrza dopasowuje się do ciała chorego i pozwala na odpowiednie umocowanie pacjenta na stole operacyjnym. Dostępem z wyboru chirurgicznego leczenia otyłości jest dziś technika laparoskopowa. Konieczne jest zatem posiadanie: 1. Dobrej jakości toru wizyjnego z insuflatorem gazu, najlepiej w technologii HDTV prezentującej obraz w naturalnych barwach z dobrym kontrastem i ostrością. System powinien być wyposażony w możliwość rejestracji zapisu przebiegu operacji oraz w pompę ssąco-tłoczącą, niezbędną do ewakuacji nagromadzonych płynów ustrojowych oraz wypłukania pola operacyjnego [6]. 2. Koagulującego urządzenia dwubiegunowego lub noża harmonicznego (preparowanie tkanek techniką laparoskopową wymaga zastosowania zaawansowanych narzędzi służących do cięcia i koagulacji tkanek). Zaletą tego sprzętu jest możliwość zamykania naczyń o średnicy 5–7 mm, a w przypadku skalpela harmonicznego zapewnienie cięcia, preparowania oraz koagulacji tkanek przy zastosowaniu jednego narzędzia roboczego. Nowoczesne instrumentarium elektrochirurgiczne pozwala też zmniejszyć zużycie materiału szewnego (co minimalizuje ryzyko powikłań, zakażenia miejsca operowanego, ponieważ w organizmie pacjenta pozostaje mniej ciała obcego), znacząco skraca czas operacji i zmniejsza utratę krwi [7, 8, 9]. 3. Bazowego i specjalistycznego instrumentarium medycznego. Ilość narzędzi, ich rodzaj oraz rozmiar zależy od wykonywanej procedury bariatrycznej. 1. Trzonek i ostrze nr 11.
2. Strzykawka z 10 ml roztworu 0,9% NaCl.
3. Nożyczki do preparowania tkanek.
4. Nożyczki do szwów.
5. Dwa haki Langenbecka.
6. Końcówka ssąca z drenami.
7. Dren do insuflacji gazu.
8. Igła Veressa do wytworzenia odmy.
9. Dwa kleszczyki typu Pean.
10. Imadło.
11. Dwie pincety chirurgiczne.
12. Dwa opinaki typu Backhaus.
13. Dwa haczyki jednozębne do uchwycenia powięzi, ewentualnie dwa kleszczyki Kochera.
14. Materiał opatrunkowy: 15. Materiał szewny do zamknięcia otworów po trokarach: 16. Dren Redona nr 14 lub 16.
17. Worek do pasywnego drenażu Redona.
18. Antyadhezyjne opatrunki pooperacyjne. Zalecane instrumentarium bazowe przedstawiono na fotografii 1. 1. Trokar optyczny o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
2. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
3. Dwa trokary o średnicy 5 mm lub dwa trokary o średnicy
 10/12 mm z redukcją na 5mm i długości 15 cm.
4. Wideokamera lub optyka skośna o kącie 30˚ ze światłowodem.
5. Retraktor do podtrzymania wątroby.
6. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
9. Monopolarna elektroda hakowa o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
10. Atraumatyczne kleszczyki typu Babcock o średnicy 5 mm
 lub 10 mm.
11. Imadło.
12. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej energii
 bipolarnej o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia
 od 35 cm.
13. Klipsownica.
14. Klipsy naczyniowe.
15. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją,
 o średnicy12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,
 lub uniwersalna rączka
16. Kilka (6–7) ładunków do endoskopowego staplera
 liniowego o różnej wysokości zszywek (wybierając
 ładunek, należy kierować się wiedzą o grubości oraz
 biomechanice tkanki). 17. Stapler okrężny o średnicy 25 CDH i długiej rękojeści
 (ewentualnie w wyposażeniu dodatkowym kowadełko typu
 or-vill).
18. Filtr oddymiający pole operacyjne [10]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji Roux-en-Y Gastric Bypass techniką laparoskopową (LRYGB) przedstawiono na fotografii 2. 1. 5 ml błękitu metylenowego 1% do sprawdzenia szczelności
 zespolenia.
2. Strzykawkę10 ml.
3. Sondę żołądkową 34–36. 1. Trokar optyczny o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości15 cm.
2. Trokar o średnicy 5 mm lub 10/12 mm z redukcją na 5mm
 i długości 15 cm.
3. Dwa trokary o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
4. Wideokamera lub skośna optyka o kącie 30˚ ze światłowodem.
5. Retraktor do podtrzymania wątroby.
6. Zakrzywiony dysektor o średnicy 5 mm i długości 40–44cm.
7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5mm i długości 40–44cm.
8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
9. Rurka kalibracyjna z podziałką do 10 cm o średnicy 5mm
 i długości 40–44 cm.
10. Imadło.
11. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej
 energii bipolarnej o średnicy 5mm lub 10 mm i długości
 ramienia od 35cm.
12. Klipsownica.
13. Klipsy naczyniowe do uszczelnienie szwów staplerowych
 na żołądku.
14. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją
 średnicy 12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,
 lub uniwersalna rączka.
15. Kilka (6–7 sztuk) ładunków do endoskopowego staplera
 liniowego o różnej wysokości zszywki (wybierając ładunek,
 należy kierować się wiedzą o grubości oraz biomechanice
 tkanki).
16. Filtr do ewakuacji dymu z pola operacyjnego.
17. Endocatch / bag (do wyjęcia resekowanej części żołądka).
18. Rozwieracz trójramienny do bezpiecznego usunięcia worka
 z żołądkiem [11]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji resekcji rękawowej żołądka techniką laparoskopową (LSG) przedstawiono na fotografii 3. 1. sondę żołądkową 34–44 CDH.
2. 5 ml błękitu metylenowego 1%.
3. Strzykawkę 10 ml. 1. Trokar optyczny o średnicy10 mm.
2. Trokar o średnicy15 mm z redukcją na 5 mm.
3. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm.
4. Retraktor Goldfinger.
5. Opaska gastric band.
6. Wideokamera lub skośna optyka 30˚ ze światłowodem.
7. Retraktor do podtrzymania wątroby.
8. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
9. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44cm.
10. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
11. Imadło.
12. Skalpel harmoniczny, lub instrument zaawansowanej energii
 bipolarnej, o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia
 od 35 cm.
13. Klipsownica i klipsy naczyniowe.
14. Filtr do ewakuacji zadymienia w polu operacyjnym [12]. Wprawdzie odchodzi się obecnie od zakładania opasek bariatrycznych, niemniej jednak są jeszcze ośrodki w kraju, które decydują się na tę metodę operacyjną. null null null Częstość występowania otyłości oraz chorób jej towarzyszących gwałtownie wzrasta zarówno w kraju, jak i na świecie, osiągając skalę epidemii. Zgodnie z wynikami badań naukowych, zabiegi bariatryczne stanowią obecnie jedyną metodę leczenia otyłości olbrzymiej o udowodnionej skuteczności. Postęp wiedzy, który dokonał się na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat, pozwolił na zweryfikowanie wskazań do chirurgicznego leczenia otyłości [1]. Złotym standardem leczenia operacyjnego jest zastosowanie małoinwazyjnych technik laparoskopowych, które wiążą się ze zmniejszonym odsetkiem powikłań oraz niższą śmiertelnością okołozabiegową [2, 3]. Dostęp laparoskopowy zapewnia także mniejsze ryzyko kontaminacji ran operacyjnych, uzyskanie lepszych efektów kosmetycznych i szybszy powrót pacjenta do codziennych czynności życiowych i zawodowych. Zaleca się, aby zabiegi chirurgicznego leczenia otyłości wykonywano w ośrodkach z doświadczeniem w chirurgii bariatrycznej i metabolicznej, posiadających wyszkoloną kadrę oraz niezbędny sprzęt [3]. Terapia i opieka pielęgnacyjna nad pacjentem oraz przygotowanie chorego do bariatrycznej procedury chirurgicznej wymaga odpowiedniego, i dodatkowego, wyposażenia oddziału oraz bloku operacyjnego w aparaturę medyczną, która dostosowana jest do chorych z otyłością olbrzymią [4]. Ośrodek taki powinien dysponować również możliwością leczenia powikłań występujących po operacjach bariatrycznych [5].
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 5; 52-56
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jatrogenne uszkodzenie dużych naczyń krwionośnych podczas insuflacji jamy otrzewnej w trakcie operacji laparoskopowych
    Autorzy:
    Paśnik, Bartosz
    Modrzejewski, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392162.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    insuflacja
    laparoskopia
    powikłania
    uszkodzenie dużych naczyń
    Opis:
    Uszkodzenie dużych naczyń krwionośnych podczas insuflacji jest potencjalnie najgroźniejszym powikłaniem operacji laparoskopowych. Niniejsza praca stanowi analizę przypadków uszkodzenia dużych naczyń krwionośnych, sporządzoną na podstawie relacji chirurgów oraz dostępnego piśmiennictwa. Częstość omawianego powikłania wynosi 0,04–0,1%. Niezmiernie istotna jest nauka prawidłowej techniki insuflacji. Podczas wstępnego badania lekarskiego należy obrać odpowiednią strategię wprowadzania narzędzi w zależności od budowy pacjenta. Należy zachować szczególną ostrożność u szczupłych osób. Niezmiernie ważne jest unikanie nadmiernej siły podczas wprowadzania narzędzi oraz zbędnego manewrowania igłą Verresa. Należy również pamiętać o unoszeniu powłok ciała. Uszkodzenie dużych naczyń krwionośnych podczas początkowego etapu laparoskopii pozostaje niedoszacowanym problemem, którego należy poddać głębokiej analizie.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 4; 36-40
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wczesne wyniki resekcji wątroby techniką laparoskopową
    Autorzy:
    Stranek, Maciej
    Pędziwiatr, Michał
    Radkowiak, Dorota
    Zychowicz, Anna
    Budzyński, Piotr
    Major, Piotr
    Budzyński, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1394089.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    laparoskopia
    resekcja wątroby
    przerzuty do wątroby
    Opis:
    Celem pracy było przedstawienie wczesnych wyników resekcji wątroby techniką laparoskopową. Materiał i metodyka. Przeprowadzono retrospektywną analizę chorych, u których wykonano resekcję wątroby sposobem laparoskopowym. Do analizowanej grupy włączono 23 chorych (11 kobiet i 12 mężczyzn). Średni wiek chorych wyniósł 61,3 lat (37-83 lat). U 15 chorych powodem kwalifikacji do zabiegu były przerzuty do wątroby raka jelita grubego, u 1 przerzut raka sutka, u 5 chorych pierwotny nowotwór wątroby. Pozostałych 2 chorych zakwalifikowano do resekcji wątroby w celu poszerzenia marginesu operacyjnego z powodu raka pęcherzyka żółciowego rozpoznanego w trakcie oceny patomorfologicznej preparatu po laparoskopowej cholecystektomii, pierwotnie wykonanej ze wskazań innych niż onkologiczne. Wyniki. U 11 chorych wykonano hemihepatektomię (9 prawostronnych i 2 lewostronne), u pozostałych 12 chorych mniejsze zabiegi resekcyjne (5 metastazektomię, 4 nieanatomiczne resekcje wątroby, u 1 bisegmentektomię, 2 resekcje łożyska pęcherzyka żółciowego). Średni czas zabiegu wyniósł 275 min (65-600 min). Średnia wielkość usuniętych guzów wyniosła 28 mm (7-55 mm). W trzech przypadkach wystąpiła konieczność konwersji do laparotomii spowodowana nadmiernym krwawieniem z miąższu wątroby. Powikłania pooperacyjne stwierdzono u 4 chorych (17,4%). Mediana czasu hospitalizacji wyniosła 6 dni (2 – 130 dni). Jeden chory (4,3%) został ponownie rehospitalizowany z powodu ropnia podwątrobowego i wymagał ponownej operacji. U wszystkich chorych w naszej grupie ocena histopatologiczna potwierdziła radykalność zabiegu (R0). Wniosek. Laparoskopowe resekcje wątroby wydają się być interesującą alternatywą dla leczenia zmian ogniskowych w wątrobie.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 1; 33-43
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Porównanie operacji odbytnicy z pierwotnym zespoleniem wykonywanych laparoskopowo i z wykorzystaniem robota zabiegowego – przegląd systematyczny i metaanaliza
    Autorzy:
    Rubinkiewicz, Mateusz
    Witowski, Jan
    Zbroja, Karolina
    Rozmus, Kamil
    Krzywoń, Julia
    Truszkiewicz, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1391872.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    laparoskopia
    metaanaliza
    przegląd systematyczny
    rak odbytnicy
    robot
    Opis:
    Purpose: Rectal cancer is one of the most common malignancies of the gastrointestinal tract. The gold standard method is surgical resection. The approach to rectal cancer is still controversial. Nowadays, robotic approach gains popularity in comparison to traditional laparoscopy. However, there is lack of studies assessing rectal resections with primary anastomosis. Methods: We performed a systematic review and meta-analysis according to the PRISMA guidelines. The primary outcomes of interest were morbidity and short-term complications. Results: An initial reference search yielded 1250 articles. Finally, we chose six studies covering 1580 patients that we included in the quantitative analysis. In our study, we demonstrated that laparoscopic and robotic surgery are non-inferior to one another in terms of morbidity (RR=1.1 95% CI: 0.89-1.39), major complication rate (RR=1.01, 95% CI: 0.60-1.69) or in length of hospitalization (MD=0,15 95% CI: -0.60−0.90). The latter has slight advantage in quality of mesorectal excision (RD = -0.19, 95% CI: -0.35 − -0.03. I2=69%) and anastomotic leakage rate (OR=2.25, 95% CI: 1.23-4.09, I2=0%). Conclusion: In certain cases Robotic Surgery provide better quality of resected specimen and lower leakage ratio, nevertheless due to heterogeneity the results are uncertain. There is substantial need for large randomized controlled studies.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 1; 5-11
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Laparoskopowe resekcje żołądka z usunięciem preparatu przez usta w leczeniu guzów śródściennych żołądka
    Autorzy:
    Stanek, Maciej
    Major, Piotr
    Wierdak, Mateusz
    Pędziwiatr, Michał
    Radkowiak, Dorota
    Zychowicz, Anna
    Budzyński, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1393532.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    laparoskopia
    nowotwory podścieliskowe przewodu pokarmowego
    POSE
    endoskopia
    Opis:
    Cel: Celem pracy jest przedstawienie doświadczeń i wczesnych wyników leczenia guzów żołądka z zastosowaniem techniki usunięcia preparatu operacyjnego przez usta (POSE - per oral specimen extraction).. Materiał i Metodyka: Przeprowadzono retrospektywną analizę leczenia chorych, u których wykonano klinową resekcję żołądka techniką laparoskopową z powodu podejrzenia nowotworu podścieliskowego przewodu pokarmowego (GIST). W okresie tym operowano sposobem laparoskopowym 50 chorych z powodu podejrzenia GIST żołądka. U 12 chorych materiał pooperacyjny usunięto przez usta przy pomocy endoskopu (POSE). U pozostałych 38 chorych preparat usunięto przez minilaparotomię. Średni wiek chorych leczonych techniką POSE wyniósł 65,6 lat (48 – 81 lat). W grupie tej znalazło się 9 kobiet oraz 3 mężczyzn. Wyniki: Średni czas zabiegu z użyciem techniki POSE wyniósł 92,5 min (40 – 160). Wielkość usuniętych zmian wahała się od 14 mm do 40 mm (średnio 25 mm). Czas pobytu po zabiegu w oddziale chirurgicznym chorych leczonych techniką POSE wyniósł średnio 3,2 dnia (od 2 do 8 dni). Jeden chory (8,3%) wymagał dłuższego pobytu (hospitalizacja 8-dniowa) ze względu na obecność zbiornika płynowego w okolicy miejsca szycia ściany żołądka. Chorego tego leczono zachowawczo. U jednego chorego (8,3%) stwierdzono infekcję rany pooperacyjnej (rany w pępku po trokarze optycznym). U wszystkich chorych w naszej grupie ocena histopatologiczna potwierdziła radykalność zabiegu (R0). Wnioski: Wydaje się, że technika POSE jest kolejnym etapem rozwoju chirurgii małoinwazyjnej, który może stanowić pośrednie ogniwo w rozwoju technik operacyjnych przez naturalne otwory ciała. Usuwanie preparatu przez usta jest efektowną, skuteczną i bezpieczną metodą, posiadającą jednak wiele ograniczeń.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 1; 16-21
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Appendektomia wykonywana w trybie pilnym w okresie pandemii COVID-19 – doświadczenie pojedynczego ośrodka w Wielkiej Brytanii
    Autorzy:
    Salgaonkar, Hrishikesh
    Aladeojebi, Adebimpe
    Murcott, David
    Nnaji, Martin
    Tsiamis, Achilleas
    Cheruvu, Chandra VN
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1391284.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    appendektomia
    COVID-19
    koronawirus
    laparoskopia
    operacje pilne
    Opis:
    Wprowadzenie: Po stwierdzeniu pierwszych przypadków zakażenia nowym koronawirusem (COVID-19) w Wuhan w Chinach w grudniu 2019 r., doszło do błyskawicznego rozprzestrzenienia się go i przeciążenia systemów ochrony zdrowia na całym świecie. Wobec braku wiedzy o wirusie odpowiedzialnym za COVID-19 i niewielkiej liczby doniesień na temat wyników operacji chirurgicznych przeprowadzanych w tym czasie, szpitale wstrzymały wykonywanie planowych zabiegów, natomiast zabiegi w trybie pilnym przeprowadzano jedynie po wyczerpaniu możliwości leczenia zachowawczego. Cel: W niniejszej pracy przedstawiamy nasze doświadczenia w zakresie wyników chirurgicznego leczenia zapalenia wyrostka robaczkowego w okresie pandemii. Metody: Prospektywnie zgromadzono dane z leczenia 132 pacjentów w szczytowym okresie pandemii, tj. od 1 marca do 5 czerwca 2020 r. Następnie porównano je z danymi z leczenia 206 chorych w analogicznym czasie w 2019 r. Analizą objęto: dane demograficzne pacjentów, objawy przy przyjęciu, zdarzenia przedoperacyjne, rodzaj leczenia chirurgicznego oraz wyniki i powikłania pooperacyjne. Wyniki: Zmienne demograficzne i stan ogólny wg ASA w obu grupach były porównywalne. Appendektomię laparoskopową wykonano u 84,4% pacjentów w grupie badanej i 96,7% w grupie kontrolnej. Podczas gdy odsetek pierwotnych operacji techniką otwartą w grupie badanej to 13,6%, w grupie kontrolnej wynosił on 5,3%. Średnia długość hospitalizacji i odsetek wczesnych powikłań pooperacyjnych (<30 dni) były podobne w obu grupach, z wyjątkiem zakażenia miejsca operowanego (P = 0.02) oraz jednego zgonu w grupie badanej. Wniosek: Choć w okresie pandemicznego przeciążenia jedną z opcji terapeutycznych w przypadkach ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego stanowi leczenie zachowawcze, u pewnego odsetka pacjentów nadal wymagana jest operacja chirurgiczna. Wyniki naszego badania wskazują, że przy starannym planowaniu i ścisłych protokołach obowiązujących na bloku operacyjnym możliwe jest bezpieczne wykonywanie zabiegów pilnej appendektomii przy minimalnym ryzyku transmisji COVID-19. Obserwacje te uzasadniają przeprowadzenie dalszych, randomizowanych badań.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2021, 93, 2; 33-39
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przedruk polskiego tłumaczenia artykułu z czasopisma Annals of Surgery za zgodą redaktora naczelnego: Annals of Surgery: Vol. 266, Nr 5, November 2017; 703 - 705: Czy współczesny chirurg jest jeszcze mistrzem, czy jest zależny tylko od postępu technologicznego?
    Autorzy:
    Krawczyk, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392880.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    chirurgia naczyniowa
    cholecystektomia
    ultrasonografia
    drogi żółciowe
    przeszczepienie wątroby
    trzustka
    laparoskopia
    Opis:
    Początki mojego kształcenia chirurgicznego przypadły na lata, kiedy Polska należąc do bloku komunistycznego była izolowana od kontaktów ze światem, mówimy dzisiaj, że znajdowała się za żelazną kurtyną. Dotyczyło to całego naszego życia, w tym także medycyny. Kiedy po 40 latach pracy, patrzę na swoją drogę zawodową zastanawiam się, czy osiągnięcie biegłości w chirurgii zawdzięczam mojemu doświadczeniu i umiejętnościom manualnym, czy także mnie, ale nie tylko mnie, pomógł postęp technologiczny. Moimi mistrzami i nauczycielami byli dwaj wielcy chirurdzy polscy – pierwszy mój nauczyciel to prof. Zdzisław Łapiński. Manualny geniusz i niezwykły strateg operacyjny. Miał jedną wadę, ale kto ich nie ma. W 1975 r. obroniłem pracę doktorską. W 1977 r. zostałem konsultantem w dziedzinie chirurgii. Wiedziałem, że dla dalszego kształcenia powinienem pojechać na stypendium postdoca do jakiegoś ośrodka za granicą. Prof. Z. Łapiński uważał, że od niego nauczę się całej chirurgii. Nie posłuchałem szefa i przy jego cichym przyzwoleniu w 1978 r. znalazłem się w ramach Stypendium Humboldta w Heidelbergu, a Kliniką w tym ośrodku kierował nie byle kto, bo sam prof. Fritz Linder (1). W jego Experimentale Chirurgie Abteilung zacząłem swoje badania do tez habilitacyjnych.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 2; 1-4
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Minimalnie inwazyjny zabieg naprawy nabytej przetoki tchawiczo-przełykowej
    Autorzy:
    Banerjee, Jayant Kumar
    Saranga Bharathi, Ramanathan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392099.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    izolacja przetoki
    laparoskopia
    podmostkowa transpozycja okrężnicy
    przetoka tchawiczo-przełykowa
    torakoskopia
    zabieg jednoetapowy
    Opis:
    Wstęp: Naprawa dużej przetoki tchawiczo-przełykowej (PTP) wywołanej uciskiem przez mankiet uszczelniający jest technicznie trudna i zwykle wymaga przeprowadzenia zabiegu otwartego z klasycznego dostępu. Dotychczas nie opisywano zabiegów z dostępu minimalnego. Technika operacyjna i opis przypadku: Opisaliśmy minimalnie inwazyjny zabieg naprawy PTP, obejmujący izolację przetoki poprzez torakoskopowe wyłączenie przełyku, z jednoczesnym odtworzeniem ciągłości przewodu pokarmowego przy pomocy laparoskopowo wspomaganej transpozycji okrężnicy. Technika ta została z powodzeniem zastosowana u 25-letniej kobiety przy naprawie dużej (4,5 cm) PTP, wywołanej uciskiem przez mankiet uszczelniający. W niniejszym tekście omówiliśmy teoretyczne podstawy naszej metody, jej zalety i wady oraz porównaliśmy ją z konwencjonalnymi technikami naprawy PTP. Wniosek: Duże PTP wywołane uciskiem mankietu można z powodzeniem leczyć stosując minimalny dostęp.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 5; 55-58
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies