Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "brzeski, I." wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Kościoły katolickie w powiatach brzeskim, kamienieckim i kobryńskim do roku 1566
Catholic churches in Brest, Kamieniec and Kobryn powiats until 1566
Autorzy:
Jaszczołt, Tomasz
Wojciechowski, Leszek
Ryba, Mieczysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/24202937.pdf
Data publikacji:
2017-10-31
Wydawca:
Archiwum Główne Akt Dawnych
Tematy:
Kościół katolicki na Litwie
powiat brzeski
powiat kobryński
powiat kamieniecki
Opis:
W wyniku reformy administracyjnej z lat 1565–1566 trzy dawne powiaty Wielkiego Księstwa Litewskiego: brzeski, kamieniecki i kobryński zostały połączone w jeden powiat brzeski, który stał się częścią nowo utworzonego województwa brzeskiego. Przed 1566 rokiem na terenie trzech wymienionych powiatów utworzono sieć parafii katolickich, erygowanych w XV i pierwszej połowie XVI w. Początki Kościoła katolickiego w Brześciu sięgają końca XIV w. Od 1425 r. tereny te wchodziły w skład diecezji łuckiej; poprzednio (od 1408 r.) wchodziło w skład diecezji włodzimierskiej. Rozwój sieci parafii katolickich na tym terenie stał się możliwy po unii polsko-litewskiej w Krewie w 1385 r. i chrystianizacji Litwy. Wcześniej dominującą rolę na tym terenie odgrywała Cerkiew prawosławna. Źródła do badań rozwoju sieci kościelnej w powiatach brzeskim, kamienieckim i kobryńskim zachowały się przede wszystkim w aktach konsystorza janowskiego, przechowywanych w Archiwum Diecezjalnym w Siedlcach. Zachowało się jedynie kilka oryginalnych dokumentów fundacyjnych. Sieć kościołów katolickich na terenie trzech powiatów nie była równomiernie rozłożona. Najwięcej kościołów powstało w powiecie brzeskim, po obu stronach Bugu. Poza tym powiat ten był największy pod względem powierzchni. W powiecie kobryńskim utworzono 6 kościołów, a w kamienieckim tylko trzy. Założycielami byli przeważnie indywidualni ludzie. Byli wśród nich zarówno magnaci litewsko-ruscy (przedstawiciele rodów Zabrzezińskich, Iliniczów, Sapiehów i Sanguszków), jak i szlachta średniego szczebla, posiadająca jedną lub kilka wsi. Warto podkreślić, że część fundatorów była wyznania prawosławnego. Kościoły fundowane przez wielkich książąt powstawały w ośrodkach powiatowych, a więc w dawnych grodach książęcych oraz w nowo powstałych miastach powiatu brzeskiego. Jedynie kościoły w Janowie i Mrozowiczach zostały erygowane przez biskupów i pozostawały pod patronatem duchowieństwa. Ogółem na omawianym terenie przed 1566 r. zidentyfikowano 36 kościołów katolickich, z czego 29 to kościoły parafialne, a 7 – nieparafialne (1 kościół klasztorny i dwa kościoły szpitalne). W późniejszym okresie przestały istnieć 2 kościoły parafialne i 1 nieparafialny. Część kościołów została przejęta przez protestantów, jednak już w pierwszej połowie XVII w. przywrócono je katolicyzmowi. Na całym terenie do końca XVI w. istniał tylko jeden kościół klasztorny – augustianów.
As a result of administrative reform of 1565–1566, three former powiats of the Grand Duchy of Lithuania: Brest, Kamieniec and Kobryn were combined into one Brest powiat, which became a part of a newly established Brest-Litovsk voivodship. Before 1566, in the three aforementioned powiats a network of Catholic parishes was created, founded in 15th and first half of 16th century. Only the beginnings of a Catholic church in Brest date as far back as late 14th century. Since 1425, the area was part of Lutsk diocese; previously (since 1408) it was included in Volodymyr diocese. Development of Catholic parishes network in the area has become possible after the Polish-Lithuanian Union in Krewo in 1385 and Christianisation of Lithuania. Before that, the Orthodox Church played a dominant role in the area. The sources for study of church network development in Brest, Kamieniec and Kobryn powiats have been preserved predominantly in the records of Janów consistory, kept in Diocese Archive in Siedlce. Only few original foundation documents were preserved. The network of Catholic churches in the three powiats was not evenly distributed. The most churches were founded in Brest powiat, on both sides of Bug river Bug. Besides, that powiat was the largest in terms of area. Six churches were established in Kobryn powiat, and only three in Kamieniec powiat. The founders were predominantly individuals. They included both Lithuanian-Ruthenian magnates (representatives of Zabrzeziński, Ilinicz, Sapieha and Sanguszko families), as well as mid-level nobles, owning one or a few villages. It is worth emphasizing, that some of the founders were of Orthodox denomination. Churches sponsored by Grand Dukes (or royal) were founded in powiat centres, so in former ducal gords (burgwalls) and in newly established cities in Brest powiat. Only churches in Janów and Mrozowicze were established by bishops and remained under the patronage of the clergy. In total, in the discussed territory, 36 Catholic churches were identified pre-1566, of which 29 were parish churches and 7 – non-parish (1 monastery church and two hospital churches). At later times, only 2 parish churches and 1 non-parish church from among those ceased to exist. Some of the churches were taken over by Protestants, however already in first half of 17th century were restituted as Catholic. Throughout the area, until the end of 16th century, only one monastery church existed – that of Augustinians.
Źródło:
Rola Kościoła w dziejach Polski. Kościoły w Rzeczypospolitej; 73-105
9788394837433
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Die Geburt eines neuen orthodoxen Universalismus in Ruthenien: Östliche Antworten auf die westliche Polemik im Gefolge der Kirchenunionen von Florenz (1439) und Brest (1595/96)
The Birth of a new Orthodox Universalism in Ruthenia: Answers to the Latin Polemics after the projects of a Church Unity in Florence (1439) and Brest (1595/96)
Narodziny nowego prawosławnego uniwersalizmu na Rusi. Odpowiedzi na łacińskie projekty unii kościelnej we Florencji (1439) i w Brześciu (1595/96) jako wschodni wkład do długotrwałej polemiki religijnej
Autorzy:
Wünsch, Thomas
Wojciechowski, Leszek
Ryba, Mieczysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/23352297.pdf
Data publikacji:
2017-10-31
Wydawca:
Archiwum Główne Akt Dawnych
Tematy:
kościół prawosławny
unia florencka
unia brzeska
polemiki religijne
Jan Sacranus z Oświęcimia
Piotr Skarga
Benedykt Herbest
Antonio Possevin
Atanazy Brzeski
Zachariasz Kopysteński
Opis:
Ideologiczny rdzeń łacińskiej argumentacji był dostępny w XVI wieku w postaci traktatu krakowskiego teologa Jana Sacranusa z Oświęcimia („Elucidarius errorum ritus Ruthenici”, 1500), a następnie, w 2. połowie XVI w., jego ideologicznych następców: Antonio Possevina, Piotra Skargi i Benedykta Herbesta. Grecko-Ruska opozycja, sprzeciwiająca się łacińskiej stronie polemiki, po raz pierwszy pojawiła się w anonimowym piśmie z 1587 r., zatytułowanym „Ключъ царства небеснаго“ („Klucz cesarstwa niebieskiego”), pociągając za sobą dalsze anonimowe pisma ruskie oraz polskie (np. „Elenchus pism uszczypliwych” z 1622 r.), zawierające inwektywy przeciwko unii kościelnej ihumena bazyliańskiego monastyru w Brześciu Afanasijego Filipowicza (Atanazego Brzeskiego, 1646). Jednak najważnejszy wkład miał Zachariasz Kopysteński i jego „Палинодiя“ (1621/22). Kopysteński pochodził z okolic Przemyśla z drobnej szlachty. Prawdopodobnie uczył się w cesarstwie niemieckim zanim wstąpił do bractwa w Kijowie. Formalnie to replika nawiązująca do „Obrony Unii” (Оборона унiи), napisana przez archimandrytę wileńskiego Lwa Kreuzę (1617), czyli rozprawa Kopysteńskiego, składająca się z 800 kolumn, to dużo więcej niż tylko obronne „zaprzeczenie” katolickiego (unickiego) ataku. Po raz pierwszy w prawosławnej polemice, właśnie tu konstruktywny element staje się wymierny: Kopysteński nie walczył tylko o zniszczenie opozycji (papieża), czy też o istotne oskarżenie łacińskiej części chrześcijaństwa (dotyczącej ortodoksji). On raczej chciał stworzyć własną partię. Podkreślając różnice, a może lepiej powiedziawszy – przepaść pomiędzy Wschodem a Zachodem, stworzył możliwość opowiedzenia aż dwóch historii Kościoła jednocześnie: z jednej strony tę, o upadku wiary (czyli wersję „łacińską”), a z drugiej strony tę, o utrzymaniu wiary (czyli wersję „grecką”). W związku z tym, nowa jakość dyskusji wewnątrz kościoła chrześcjiańskiego wydaje się być osiągnięta. Jakość ta odróżnia się od własnego ortodoksyjnego uniwersalizmu. „Greckie” (czyli wschodniosłowiańskie) chrześcijaństwo wyemancypowało się w granicach „Rusi”.
Źródło:
Rola Kościoła w dziejach Polski. Kościoły w Rzeczypospolitej; 509-551
9788394837433
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies