Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "slave" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Kilka uwag o odpowiedzialności karnej niewolników na gruncie Lex Iulia de adulteriis coercendis
    Some Remarks on the Criminal Liability of Slaves Based on Lex Iulia de adulteriis coercendis
    Autorzy:
    Cimachowicz, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2097127.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    criminal responsibility
    public law
    Lex Iulia de adulteriis coercendis
    crimina legitima
    slave
    female slave
    odpowiedzialność karna
    ustawa julijska
    prawo publiczne
    niewolnik
    niewolnica
    Opis:
    The purpose of this article is to attempt to answer the question whether a slave or female slave were criminally responsible for adultery. The Lex Iulia de adulteriis coercendis promulgated in 18 B.C., belonged to the so-called Augustan marriage legislation, introduced the term adulterium understood as a crime of public law. This law was very widely commented on by Roman jurists. However, the opposite views on the criminal liability of slaves under this statute are noticed in accessible legal sources. In the literature devoted to the Julian Act, this issue has not been sufficiently analyzed.
    Celem niniejszego artykułu jest próba udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy niewolnik lub niewolnica ponosili odpowiedzialność karną za adulterium. Uchwalona w 18 r. p.n.e. ustawa Lex Iulia de adulteriis coercendis, należąca do tzw. ustawodawstwa małżeńskiego Augusta, wprowadziła pojęcie adulterium pojmowane jako przestępstwo prawa publicznego. Ustawa ta była bardzo szeroko komentowana przez jurystów rzymskich. Jednakże w dostępnych źródłach prawniczych zauważa się rozbieżne poglądy dotyczące odpowiedzialności karnej niewolników na gruncie tej ustawy. W literaturze poświęconej ustawie julijskiej zagadnienie to nie zostało dostatecznie przeanalizowane.
    Źródło:
    Studia Iuridica Lublinensia; 2021, 30, 2; 111-124
    1731-6375
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica Lublinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Iniuria Suffered by a Slave?
    Autorzy:
    Nowicka, Dobromiła
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1912931.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    iniuria
    actio servi nomine
    edictal clause
    a slave
    skarga servi nomine
    edykt
    niewolnik
    Opis:
    The dissonance between the perception of edictum de iniuriis quae servis fiunt on Ulpian’s and Gaius’ part is so significant that it can lead to a conclusion that a deed done to a slave – even if not always, what seems the most probable, certainly in most cases – qualified only as an insult harming the slave’s owner, whereas a would-be actio servi nomine was de facto not in use. As an infringement of a slave could additionally give rise to an owner’s entitlement to plead for damages according to the Aquilian regime, it seems that practical use of the edictal clause with regard to actio servi nomine, even if possible to take place at a certain level of legal development of the delict, was of minor importance. However, recognizing the main role of the edict in providing a modern and flexible basis for bringing praetorial actio iniuriarum suo nomine in a case of iniuria suffered through one’s slave, not limited to decemviral instances of os fractum and membrum ruptum, appears to be the most probable interpretation.
    Rozdźwięk między postrzeganiem edictum de iniuriis quae servis fiunt u Ulpiana i Gaiusa jest tak głęboki, że może świadczyć o tym, iż czyn wyrządzony niewolnikowi był jeśli nie zawsze, co wydaje się najbardziej prawdopodobne, to przynajmniej zazwyczaj kwalifikowany jedynie jako iniuria wyrządzona jego właścicielowi, a z ewentualnej skargi servi nomine w praktyce nie korzystano. Jako że uszkodzenie niewolnika dodatkowo uprawniało właściciela do otrzymania odszkodowania na gruncie reżimu akwiliańskiego, wydaje się, że praktyczne zastosowanie edyktu w zakresie skargi servi nomine, jeśli nawet na jakimś etapie rozwoju deliktu rzeczywiście funkcjonowało lub potencjalnie mogło mieć miejsce, miało znikome znaczenie. Z tego względu za najbardziej prawdopodobną interpretację uznać należy, że edykt miał po prostu zapewnić nowoczesną i elastyczną podstawę działania za pomocą pretorskiej actio iniuriarum suo nomine w sytuacji iniuria doznanej za pośrednictwem niewolnika, nieograniczoną do decemwiralnych przypadków os fractum i membrum ruptum.
    Źródło:
    Studia Iuridica Lublinensia; 2020, 29, 5; 233-247
    1731-6375
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica Lublinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Servus non in omnibus rebus sine poena domino dicto audiens esse solet... (Glosa do Alfeni lib. secundo digestorum, D. 44.7.20)
    Servus non in omnibus rebus sine poena domino dicto audiens esse solet… (Eine Glosse zum Alfeni libro secundo digestorum, D. 44.7.20)
    Autorzy:
    Jurewicz, Aldona Rita
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2096422.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Alfenus Varus
    deliktische Haftung des Sklaven
    deliktische Haftung des Freigelassenen
    iussum domini
    lex Aquilia
    delictual liability of slave
    delictual liability of freedman
    odpowiedzialność prywatnoprawna
    Opis:
    Im Text analysiert der Autor den Auszug aus dem Werk des verstorbenen republikanischen Juristen Alfenus Varus über die Verantwortung der Sklaven für die Handlungen, die im Auftrag des Besitzers vorgenommen wurden. Der Text von Alfenus ist in D. 44.7.20 erhalten. Seine Auslegung deutet darauf hin, dass es sich bei der diskutierten Frage um die private Haftung aufgrund der lex Aquilia de damno handelte und der Täter nach Begehung der rechtswidrigen Handlung freigesprochen wurde. Die von Alfenus zitierte Regel, dass die freigelassenen Sklaven nicht von der Verantwortung für die Handlungen ihrer Herren entbunden werden sollten, könnte auf eine privatrechtliche und öffentlich-rechtliche Haftung verweisen.
    In the text the author analyzes the excerpt of the work of late republican lawyer Alfenus Varus on the responsibility of slaves for the actions taken on the owner’s order. Text of Alfenus is preserved in D. 44.7.20. Its interpretation indicates that the discussed question was the private liability on the ground of lex Aquilia de damno and the perpetrator was manumitted after committing the wrongful act. The rule quoted by Alfenus, that the manumitted slaves should not be released from responsibility for the actions taken on the order of their masters, could refer to liability on the ground of the private and public law.
    W tekście poddano analizie fragment dzieła późnorepublikańskiego prawnika Alfenusa Varusa dotyczący odpowiedzialności niewolnika za działania niedozwolone podjęte na rozkaz właściciela. Z brzmienia D. 44.7.20 wynika, że chodziło tutaj wyłącznie o problem odpowiedzialności prywatnoprawnej na podstawie lex Aquilia de damno, a sprawca został już wyzwolony. Zasada przytoczona przez Alfenusa: niewolnik nie zawsze będzie zwolniony z odpowiedzialności, działając iussum domini, mogła się odnosić zarówno do odpowiedzialności prywatnoprawnej, jak i do odpowiedzialności publicznoprawnej.
    Źródło:
    Studia Iuridica Lublinensia; 2021, 30, 4; 281-300
    1731-6375
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica Lublinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Penal Sanctions Applicable to a Slave Engaged in Banking Activities
    Autorzy:
    Niczyporuk, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1912699.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Galba
    banker
    nummularius
    lex
    slave
    mutilation
    mutilatio
    mensa nummularia
    money change
    coin quality
    minting operations
    coin value
    niewolnik
    sankcja mutylacyjna
    zmieniać pieniądze
    badanie jakości monety
    operacje menniczo-probiercze
    wartość monety
    bankier
    Opis:
    Gaius Suetonius in Vitae Galbae, as part of his Vita divi Augusti, described the case of a banker (nummularius) and the penal sanction applied to him by the later emperor Galba. The governor of the province of Hispania Tarraconensis ordered to cut off the hands of a banker who was unfairly changing money. In order to show even greater severity of the punishment, he ordered the cut off hands to be nailed to the table where the banker was performing the dishonest acts. Undoubtedly, nummularius punished by Galba conducted operations within mensa nummularia. The owners of the cantors used qualified people recruited from among the lower social strata, mainly slaves, to perform mint operations. The professional examination of the quality of a coin required a great deal of specialist work. The convict participated in the banking activity as a support technical personnel. The minting and testing operations ended with sealing the purse with tesserae nummulariae. Such specialized operations were not performed by Roman citizens. The content of tesserae nummulariae may be an indication that the testing operations were performed by slaves. Servi had actual knowledge of the contents of the controlled purses and the control process could be an opportunity for abuse or even punishable acts. The slave would therefore suffer a well-deserved and adequate punishment in the form of chopping off his hands and nailing them to the table at which he dishonestly carried out minting and testing activities.
    Gaius Swetoniusz w Vitae Galbae w ramach swoich Vita divi Augusti opisał przypadek osoby zajmującej się działalnością bankierską (nummularius) oraz sankcję penalną zastosowaną wobec niej przez późniejszego cesarza Galbę. Namiestnik prowincji Hiszpania Tarrakońska rozkazał obciąć ręce bankierowi nieuczciwie zmieniającemu pieniądze. By pokazać jeszcze większą surowość nakazanej kary, zarządził przybicie obciętych rąk do stołu, na którym ów bankier dokonywał nieuczciwych działań. Niewątpliwie ukarany przez Galbę nummularius prowadził operacje w ramach mensa nummularia. Właściciele kantorów do wykonania operacji menniczo-probierczych posługiwali się wykwalifikowanymi osobami rekrutującymi się z niższych warstw społecznych, głównie niewolników. Profesjonalne badanie jakości monety wymagało wielu czynności specjalistycznych. Skazany brał udział w czynnościach bankierskich jako pomoc techniczna. Operacje menniczo-probiercze kończyły się opieczętowaniem sakiewki przy pomocy tesserae nummulariae. Takich specjalistycznych działań nie wykonywali obywatele rzymscy. Zawartość tesserae nummulariae może wskazywać na to, że czynności probierczych dokonywali niewolnicy. Servi posiadali faktyczną wiedzę o zawartości kontrolowanych sakiewek, a proces kontroli mógł być okazją do nadużyć czy wręcz czynów karalnych. Niewolnik poniósłby więc zasłużoną i adekwatną karę w postaci odrąbania rąk i ich przybicia do stołu, przy którym nieuczciwie dokonywał czynności menniczo-probierczych.
    Źródło:
    Studia Iuridica Lublinensia; 2020, 29, 4; 209-220
    1731-6375
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica Lublinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Prawo oskarżonego do obrony a dowód z przesłuchania niewolnika w rzymskim procesie karnym
    Defence Right of the Accused and the Evidence from Slave’s Testimony in the Roman Criminal Procedure
    Autorzy:
    Chmiel, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2095903.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Roman criminal procedure
    accused
    defence right of the accused
    evidence from the interrogation of a slave
    quaestio de servis pro domino
    rzymski proces karny
    oskarżony
    prawo oskarżonego do obrony
    dowód z przesłuchania niewolnika
    Opis:
    This article presents the question of the accused’s right to defend himself in the light of the prohibition of interrogation of slaves in favour of their masters (quaestio de servis pro domino) expressed both in non-legal texts and in the writings of the jurists of the classical period, and in the imperial constitutions. It has been shown in the paper that the prohibition constituted a quite interesting procedural solution, which, in fact, did not entirely exclude the right of the accused owner to defend himself during the criminal trial. The testimony of the slave his master demanded to be interrogated as part of broadly understood iudicium publicum was therefore regarded as subsidiary (auxiliary) evidence. The admissibility of the evidence from the interrogation of a slave pro domino was within the discretionary power of the judge, the scope of which, however, was in this case statutorily defined. Seemingly restrictive procedural solutions concerning the admissibility of slave testimony introduced in criminal cases in Roman law in various historical periods did not contradict the main procedural principles developed by the Quirites over the centuries and known to this day.
    W niniejszym artykule przedstawiono zagadnienie prawa oskarżonego do obrony w świetle wyrażonego – zarówno w tekstach nieprawniczych, jak i w pismach jurystów okresu klasycznego oraz w konstytucjach cesarskich – zakazu przesłuchań niewolników na rzecz pana (quaestio de servis pro domino). Wykazano, że zakaz ten stanowił dość ciekawe rozwiązanie procesowe, które w rzeczywistości nie wykluczało w zupełności prawa oskarżonego właściciela do obrony podczas procesu karnego. Zeznania niewolnika, którego przesłuchania domagał się jego pan w ramach szeroko pojętego iudicium publicum, były traktowane jako dowód subsydiarny (posiłkowy). Dopuszczalność dowodu z przesłuchania niewolnika pro domino została pozostawiona dyskrecjonalnej władzy sędziego, której zakres został jednak w takim przypadku w ustawowy sposób zakreślony. Z pozoru restrykcyjne rozwiązania procesowe dotyczące dopuszczalności zeznań niewolników, wprowadzane w sprawach karnych w prawie rzymskim w różnych okresach historycznych, nie stały w sprzeczności z naczelnymi zasadami procesowymi wypracowanymi przez Kwirytów na przestrzeni wieków, a znanymi po dziś dzień.
    Źródło:
    Studia Iuridica Lublinensia; 2021, 30, 5; 107-121
    1731-6375
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica Lublinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies