Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "standardy" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Wpływ europeizacji prawa na standardy ochrony jednostki przed władzą dyskrecjonalną organów administracji publicznej
    The impact of Europeanisation on the standards of protection of an individual against the discretionary power of public administration
    Autorzy:
    Jędrzejczak, Maria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693426.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    administrative discretion
    European standards
    protection of the individual
    dyskrecjonalność
    europejskie standardy
    ochrona jednostki
    Opis:
    This article presents the concept of discretion in Polish administrative law and EU law. The inequality of parties in an administrative law relationship is increased by existence of administrative discretion. The legal situation of an individual is weaker when the administrative body has clearance decision-making. This problem has also been reflected in the planned regulation and standards of the EU legislation in the field of administrative law (Law of Administrative Procedure of the European Union) designed to protect individuals. It is recommended that a balance between the public interest and the legitimate interests of the party be maintained. The Court of Justice of the European Union pointed out that in the international order it is not only Member States, but also individuals who are subject to protection.
    W artykule zostało przedstawione pojęcie dyskrecjonalności w polskim prawie administracyjnym oraz w prawie unijnym. Nierównorzędność stron stosunku administracyjnoprawnego jest potęgowana przez działanie organów administracji publicznej w ramach władzy dyskrecjonalnej. Sytuacja prawna jednostki wobec organu ulega tym większej dysproporcji, im więcej luzu decyzyjnego przyznanego przez prawodawcę posiada organ. Problem ten zauważa także prawodawca unijny. Z tego względu istniejące standardy oraz planowane regulacje w zakresie prawa administracyjnego (Europejski kodeks postępowania administracyjnego) mają na celu przede wszystkim ochronę jednostki. Wskazuje się na konieczność zachowania równowagi między interesem publicznym a słusznym interesem strony. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zauważył, że w porządku międzynarodowym podmiotami są nie tylko państwa członkowskie, ale także same jednostki i to one zostały objęte szczególną ochroną prawną.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2015, 77, 4; 57-68
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wybory jako demokratyczny sposób kreowania organów władzy publicznej a dobro wspólne
    Elections as a democratic way of creating bodies of public authority and the common good
    Autorzy:
    Urbaniak, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693203.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    common good
    electoral law
    standards for electoral law
    electoral system
    dobro wspólne
    prawo wyborcze
    standardy prawa wyborczego
    system wyborczy
    Opis:
    Elections in a democratic state, conducted in compliance with the rules allowing fair consideration to be given to the will of voters, are the primary means of establishing public authorities. They form one of the pillars of a state that derives its foundations from the will of the nation. The article analyses the electoral rights of citizens (i.e. the right to vote and the right to stand as candidates) from the point of view of respect for the principle of the common good. A separate part of this paper is devoted to reflections on the institutional design of the electoral system and electoral process. The article ends with a part devoted to the issues of creating and applying electoral law, with particular focus on the problem of legal stability. The conducted analysis leads to the conclusion that both, proper functioning of a pluralist electoral system supported by the Constitution and effective application of electoral law depend largely on the recognition of the common good as such by all participants of this system and on the implementation of the indications arising from this principle.
    Wybory w państwie demokratycznym, przeprowadzane z poszanowaniem reguł pozwalających uczciwie uwzględnić wolę wyborców, są podstawowym sposobem kreowania organów władzy publicznej. Tworzą one jeden z fundamentów państwa czerpiącego swoje podstawy funkcjonowania z woli Narodu. W artykule dokonano analizy praw wyborczych obywateli RP, tj. prawa do głosowania i prawa do kandydowania z punktu widzenia poszanowania zasady dobra wspólnego. Osobną część poświęcono rozważaniom dotyczącym instytucjonalnemu kształtowi systemu wyborczego i procesu wyborczego. Artykuł kończy część poświęcona problematyce zasad tworzenia i stosowania prawa wyborczego, ze szczególnym uwzględnieniem problemu stabilności prawa. Przeprowadzona analiza prowadzi do konkluzji, że prawidłowe funkcjonowanie wspartego na konstytucji pluralistycznego systemu wyborczego oraz stosowanie prawa wyborczego zależą w dużej mierze od uznawania przez wszystkich uczestników tego systemu dobra wspólnego jako takiego i realizowania wskazań z tej zasady wypływających.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2018, 80, 1; 151-167
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    W poszukiwaniu modelu ustrojowego prokuratury (w świetle prac Komisji Rady Europy „Demokracja poprzez Prawo”)
    Searching for a new model of the public prosecution regime (in light of the work of the European Commission for Democracy through Law)
    Autorzy:
    Suchocka, Hanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/692974.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    the prosecution
    General Prosecutor
    European prosecution standards
    council of prosecutors
    prokuratura
    Prokurator Generalny
    standardy europejskie dotyczące prokuratury
    rada prokuratorów
    Opis:
    Looking back at the twenty five years that have passed after the transformation processes started in the countries of Eastern and Central Europe we may say that each of these countries had to cope with the same major challenge in the course of the reform of the system of state organs: the place of the prosecution regime. Consequently, each embarked on finding solutions which, by breaking away with the principle of the unity of power, would allow to arrive at the most effective model for situating the prosecution within the system of separation and balance of powers. As emphasised by the Venice Commission, there is no uniform model of the prosecution regime in the European system. Lawmakers may therefore choose from among different scenarios which all meet so-called European standards. Consequently, it may be claimed that none of the existing solutions, be it a model subordinating the prosecution to the parliament, or to the government, may be classified as contrary to democratic norms. No doubt, further, that in individual states efforts to find a proper place for the prosecution were determined by their legal traditions. Poland for that matter found itself in a relatively privileged position when compared with other states as it already had its own tradition. Thus, in an attempt to find the best possible option in the circumstances of 1989 with respect to the regime structure it was decided to rely on the solutions existing prior to the Constitution of 1952, and to rely on the solutions from before 1950 with respect to the prosecution. Following the amendments to the Constitution in 1989, the prosecution became subordinate to government. The logical consequence of this decision was a regulation that the function of the Attorney General (General Prosecutor) is performed by the Minister of Justice. Irrespective of the absence of precision in this expeditious formulation, the very idea of the concept of government-subordinated prosecution was  justified and could not be considered contradictory to the democratic solution and the rule of law. There was no time, however, to draft and adopt a new act on the prosecution. Consequently, it was decided to regulate the prosecution by amending the existing law of 1985. Unfortunately, this other option of regulating the prosecution has continued till the present, with the result that the prosecution today is governed by the provisions of an act adopted five years before the process of transformation even began. The act underwent multiplied amendments, both before the adoption of the Constitution of 1997 as well as thereafter. One of the important changes was the amendment of 1996, liquidating the prosecution department at the Ministry of Justice and creating the National Public Prosecutor’s Office and the office of the Public Prosecutor who became at the same time deputy General Prosecutor (Attorney General) – the Minister of Justice. Another substantial amendment to the act of 1985 was adopted in 2009 when the functions of the Prosecutor General and the Ministry of Justice had been separated. The National Public Prosecutor’s Office was liquidated and replaced with the General Prosecutor’s Office taking the role of the central organisational unit of the prosecution. This amendment allowed to securea number of executive power competences in relation to the prosecution. Despite that, it seems that a step has been made towards singling out the prosecution from the executive power in order to, as may be assumed, turn it into an independent body. Certain doubts, however, arise regarding the validity of the place of the prosecution as a body independent of the government in light of the provisions of the Constitution of 1997: since the office of the General Prosecutor is no longer to be tied to the function of the Minister of Justice (i.e. a member of government), it seems that such change must be anchored in the Constitution. It also needs to be emphasised that regardless of the place the prosecution occupies in the state bodies regime, which of course is also of importance, what is really necessary is a catalogue of principles and guarantees that will not only ensure impartiality of the prosecutor in decisions making, but will also determine his liability. These guarantees are equally essential in the case of the government-subordinated prosecutor (to free him from political pressure) as well as in the case of independent prosecution (to eliminate pressures within the prosecution itself). It is rather obvious that twenty five years after the beginning of transformations and almost thirty years since the adoption of the still binding and applicable Act on Prosecution in the Polish People’s Republic, a new act on the prosecution must be drafted in line with the European standards, which will also account at the same time, for the positive experiences of the past decades.  
    Dwadzieścia pięć lat od rozpoczęcia procesu transformacji w państwach Europy Środkowej i Wschodniej pokazało, że jednym z najtrudniejszych problemów ustrojowych, z jakim przyszło się zmierzyć państwom Europy Środkowej i Wschodniej w procesie reformowania systemu organów państwowych, jest kwestia usytuowania ustrojowego prokuratury. Wszystkie te państwa zatem poszukiwały rozwiązań, które zrywając z zasadą jedności władzy, pozwalałyby znaleźć najefektywniejszy model usytuowania prokuratury wpisany w system podziału i równowagi władz. W systemie europejskim brak jednolitego modelu ustrojowego prokuratury (co podkreśla Komisja wenecka). Daje to legislatorom możliwość wyboru różnych wariantów w ramach tzw. standardów europejskich. W świetle tej tezy należy zatem stwierdzić, że żadnego z rozwiązań, czy to podporządkowania parlamentowi, czy podporządkowania rządowi, nie można zakwalifikować jako sprzecznego ze standardami demokratycznymi. Nie ulega wątpliwości, że w poszukiwaniu rozwiązań w poszczególnych państwach dla usytuowania prokuratury istotną rolę odgrywała także ich tradycja prawna. Polska znajdowała się w tym względzie w korzystnej sytuacji w porównaniu z innymi państwami. Miała swoją własną tradycję ustrojową. Poszukując optymalnych, w ówczesnych warunkach 1989 r., rozwiązań ustrojowych, sięgano zatem do rozwiązań sprzed wejścia w życie konstytucji z 1952 r. W przypadku zaś prokuratury – do rozwiązań sprzed 1950 r., tj. do okresu przed uchwaleniem ustawy o prokuraturze. W wyniku zmian w konstytucji w 1989 r. prokuratura została podporządkowana rządowi, czego logiczną konsekwencją było uregulowanie, że funkcje Prokuratora Generalnego pełni Minister Sprawiedliwości. Niezależnie jednak od nieprecyzyjności tych sformułowań wynikających z nacisku chwili, sama koncepcja podporządkowania prokuratury rządowi była koncepcją uzasadnioną. Nie można jej było uznać za sprzeczną z rozwiązaniami demokratycznymi i państwa prawa. Konieczne jednak było uchwalenie ustawy o prokuraturze, co w tak krótkim czasie było niemożliwe. Pozostała zatem droga dokonywania zmian w ustawie już istniejącej, pochodzącej z 1985 r. I niestety ten sposób regulacji trwa do dzisiaj, poprzez kolejne nowelizacje ustawy uchwalonej pięć lat przed rozpoczęciem procesu transformacji. Ustawa była zmieniania wielokrotnie, zarówno przed uchwaleniem Konstytucji z 1997 r., jak i po jej uchwaleniu. Jedną z istotnych nowelizacji była zmiana ustawy dokonana w 1996 r., kiedy to zniesiono Departament Prokuratury w Ministerstwie Sprawiedliwości i powołano Prokuraturę Krajową z Prokuratorem Krajowym, który został zastępcą Prokuratora Generalnego Ministra Sprawiedliwości. Kolejnej, fundamentalnej zmiany ustawy z 1985 r. dokonano w 2009 r. Wówczas to ustawą z 9 października 2009 r. dokonano rozdzielenia funkcji Prokuratora Generalnego i Ministra Sprawiedliwości. Zlikwidowano Prokuraturę Krajową. Utworzono Prokuraturę Generalną jako centralną jednostkę organizacyjną prokuratury. Zachowano tez w wyniku tej nowelizacji szereg uprawnień władzy wykonawczej w stosunku do prokuratury. Wydaje się jednak, że niezależnie od tych uprawnień władzy wykonawczej w stosunku do Prokuratora Generalnego, w wyniki tej nowelizacji zrobiono krok w kierunku wydzielenia prokuratury z władzy wykonawczej i, można zakładać, uczynienia jej organem niezależnym Można jednak wyrazić zasadnicze wątpliwości, czy usytuowanie prokuratury jako organu niezależnego od rządu posiada umocowanie w świetle przepisów Konstytucji z 1997 r. Skoro urząd Prokuratora Generalnego przestaje być powiązany z funkcją ministra – członka rządu, wówczas wydaje się, wymaga on zakotwiczenia konstytucyjnego. Podkreślić jednak należy, że niezależnie od sposobu usytuowania prokuratury w systemie organów państwowych, co wydaje się kwestią ważną, ale jednak nie pierwszoplanową, konieczny jest pewien katalog zasad, gwarancji, które mają zapewnić bezstronność prokuratora przy podejmowaniu decyzji, ale także i określić zasady jego odpowiedzialności. I są one tak samo ważne zarówno w przypadku podporządkowania prokuratora rządowi (aby uwolnić go od nacisków politycznych), jak i w przypadku niezależności organów prokuratury (aby uwolnić go od nacisków wewnątrz prokuratury). Wydaje się zatem oczywiste, że dwadzieścia pięć lat, jakie upłynęło od początku transformacji i prawie 30 lat od uchwalenia ustawy o prokuraturze PRL stale obowiązującej w polskim systemie, wymaga bezwzględnie nowej ustawy o prokuraturze, będącej w zgodzie ze standardami europejskimi, a zarazem wykorzystującymi pozytywne doświadczenia minionych lat.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2014, 76, 2; 161-174
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Stanowisko Komisji Weneckiej dotyczące pozycji ustrojowej sądownictwa konstytucyjnego w demokratycznym państwie prawa
    Opinion of the Venice Commission on the place of the constitutional judiciary in a democratic state
    Autorzy:
    Suchocka, Hanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693676.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    constitution
    constitutional judiciary
    Venice Commission
    European standards of the rule of law
    separation of powers
    konstytucja
    sądownictwo konstytucyjne
    Komisja Wenecka
    europejskie standardy państwa prawa
    podział władz
    Opis:
    The debate on the Constitutional Tribunal in Poland that has been going on in recent months concerns one of the principal foundations of a state governed by the rule of law: the place of the constitution in the system of sources of law and the related role of the constitutional judiciary in a political regime founded on the separation of powers. Throughout recurrent discussions in Poland since 1989 the axiom of the role of the constitution and the autonomy of the court adjudicating on the compliance of laws with the constitution, which is an element of the European and democratic constitutional tradition, has always remained intact. The current political debate would appear to undermine this axiom today. The constitutional judiciary is an important foundation of democracy; consequently the concern of European institutions about changes implemented in this area in any European state is not surprising. The European Union Commission, commonly referred to as the Venice Commission, plays a special role here. This role may be described as that of a specific body giving legal advice on matters of public law. The Commission acts at the request of an interested state or other European body. In its opinions it indicates certain substantive issues that are essential for ensuring the autonomy and impartiality of constitutional courts. Although the opinions of the Venice Commission are not binding, the soft law that the Commission makes is relevant not only for its member states but also for other states which work with it and which wish to be perceived as members of a community of states sharing ideals of human rights, democracy and the rule of law as set out by the Venice Commission. As a reputation-enhancing community, the Venice Commission provides an opportunity for states to participate in the preparation of these standards, at the same time treat the recommendations of the Commission as part of their sovereign responsibility for the shape of their legal system.
    Debata, jaka toczy się od kilku miesiącu wokół Trybunału Konstytucyjnego, dotyczy jednego z zasadniczych fundamentów państwa prawa, jakim jest miejsce konstytucji w systemie źródeł prawa i związana z tym rola sądownictwa konstytucyjnego w systemie ustrojowym opartym na podziale władz. W toku wielu dyskusji ustrojowych, jakie toczyły się w naszym państwie od 1989 r., aksjomat dotyczący roli konstytucji i autonomii sądu oceniającego zgodność prawa z konstytucją, jako należący do europejskiej i demokratycznej tradycji konstytucyjnej, był nietknięty. Trwająca debata polityczna wydaje się ten aksjomat podważać. Skoro mamy do czynienia z tak ważnym fundamentem demokracji, jakim jest sądownictwo konstytucyjne, trudno się dziwić zainteresowaniu instytucji europejskich zmianami dokonywanymi w tym obszarze w jakimkolwiek państwie europejskim. Szczególną rolę w tym obszarze pełni Komisja Rady Europy nazywana potocznie Komisją Wenecką. Można ją określić jako swoisty organ udzielający doradztwa prawnego państwom z zakresu prawa publicznego. Działa na wniosek danego państwa albo organów europejskich. Komisja wskazuje w swoich opiniach na cały szereg merytorycznych kwestii istotnych dla zapewnienie autonomii i bezstronności sądów konstytucyjnych. Opinie Komisji nie mają charakteru wiążącego. Mimo niewiążącego charakteru, tworzone przez Komisję wenecką soft law jest istotne nie tylko dla państw będących jej członkami, ale także dla państw współpracujących z Komisją. Państwa te bowiem chcą być postrzegane jako należące do wspólnoty państw przywiązanej do idei praw człowieka, demokracji i rule of law w granicach nakreślonych przez Komisję Wenecką. Jako reputation-enhancing community, Komisja Wenecka stwarza państwom możliwość współudziału w przygotowywaniu tych standardów, a zarazem traktowania rekomendacji Komisji jako części swojej suwerennej odpowiedzialności za kształt system prawnego.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2016, 78, 1; 5-18
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    PERSPEKTYWY AKSJOLOGII PRAWA PRACY W DOBIE GLOBALIZACJI EKONOMICZNEJ
    AXIOLOGY OF LABOUR LAW IN THE AGE OF ECONOMIC GLOBALISATION
    Autorzy:
    Madejski, Mateusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693526.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    standards of labour law
    core labour rights
    human rights
    globalisation
    interests in law
    values of law
    standardy prawa pracy
    podstawowe prawa pracownicze
    prawa człowieka
    globalizacja
    interesy w prawie
    wartości prawa
    Opis:
    A relation between acknowledging the binding force of law and sharing a vision of the world that people want to realise within the confines of being in a community, poses a problem that finds its reflection in the practice of modern labour law, which is considered by some as a tool necessary for fair regulation of relations in labour markets, and by others as an instrument disrupting ‘free market’ conditions, used to enforce private interests. Due to proliferation of the neoliberal pattern of global economy, justification of labour law has become an issue that goes beyond the context set by national borders. Today, when the idea of development on increasing effectiveness of international trade and making employment relations more flexible prevails, the meaning of international labour law lies not in stimulating ‘developing’ countries to pursue a typically protective policy of employment, but rather in providing grounds for a direct guarantee of minimum standards of labour conditions worldwide. The aim of this paper is to show that heading for full privatisation of issues concerning employment through giving employers excessive liberty to dispose of work, stands in contradiction with the basic premises of the legal framework of countries that belong to the international community. The reason for that lies it the common axiological grounds for both the core labour rights which provide participants of labour market with subjectivity, and the civil rights.
    Problem relacji zachodzącej między uznawaniem obowiązywania prawa a podzielaniem wizji świata, którą chce się realizować w ramach funkcjonowania we wspólnocie, znajduje odbicie w praktyce współczesnego prawa pracy. Jedni bowiem uważają je za narzędzie niezbędne do sprawiedliwego uregulowania stosunków na rynku pracy, inni – za zaburzający sytuację „wolnorynkową” instrument służący wymuszaniu realizacji partykularnych interesów. Ze względu na ekspansję neoliberalnego modelu globalnej gospodarki uzasadnienie obowiązywania prawa pracy stało się kwestią przekraczającą kontekst wyznaczany przez granice państwowe. Dzisiaj, gdy dominuje przekonanie o konieczności oparcia idei rozwoju na zwiększaniu efektywności wymiany handlowej oraz uelastycznieniu relacji zachodzących na rynku pracy, rola międzynarodowego prawa pracy nie polega już na mobilizowaniu państw „rozwijających się” do prowadzenia typowo opiekuńczej polityki zatrudnienia, lecz na dostarczeniu podstaw do bezpośredniego zagwarantowania minimalnych standardów dotyczących warunków pracy we wszystkich częściach świata. Celem niniejszego artykułu jest wykazanie, że realizowanie postulatu odpublicznienia kwestii dotyczących zatrudniania przez nadmierne zwiększenie swobody dysponowania pracą przez zatrudniających stoi w sprzeczności z założeniami, na których opiera się porządek prawny państw należących do społeczności międzynarodowej. Wynika to z istnienia wspólnych podstaw aksjologicznych zapewniających podmiotowość uczestnikom rynku pracy i podstawowe prawa pracownicze oraz osobiste.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2013, 75, 1; 69-81
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zasady postępowania w sprawach z zakresu działalności gospodarczej unormowane w ustawie Prawo przedsiębiorców
    Rules of procedure in matters related to business activity regulated by the law on entrepreneurs
    Autorzy:
    Popowska, Bożena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693211.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    procedural public economic law
    standards of ‘good administration’
    procedural rules
    procedural guarantees
    economic activity
    law on entrepreneurs
    economic freedom
    entrepreneur
    public economic law
    proceduralne publiczne prawo gospodarcze
    standardy „dobrej administracji”
    zasady procesowe
    gwarancje procesowe
    działalność gospodarcza
    prawo przedsiębiorców
    wolność gospodarcza
    przedsiębiorca
    publiczne prawo gospodarcze
    Opis:
    The Act of 6 March 2018: Law on Entrepreneurs regulates the rules connected with undertaking and performing economic activity in a very different way than it was done pursuant to the previously binding Act of 2 July 2004 on Freedom of Economic Activity. The provisions on the procedure concerning the relations between public administration and entrepreneurs are to a large extent a new matter of public economic law. The procedural rules are included in Chapter I: General provisions and Chapter III: Settlement of matters related to economic activity. Some of the rules repeat the general principles of administrative proceedings regulated in the Code of Administrative Procedure (Article 28 of the Act and Article 7b of the Code of Administrative Procedure). In this way, the Act: Law on Entrepreneurs transfers the basic principles (values, ideas) of the Constitution of the Republic of Poland (Article 12) to the area of public economic law. The Act also regulates a number of new rules, including those that express ideas which are included for the first time in the form of binding legal norms. A specific example is the principle of trust in the entrepreneur (Article 10[1]), which articulates a new standard in relations between public administration and the entrepreneur. The regulation of this principle strengthens procedural guarantees for entrepreneurs. Despite the fact that the rules of conduct regulated in the Law on Entrepreneurs do not constitute a coherent set, due to their universal character and the rank and place of this Act in the area of public commercial law, they may serve as a normative basis for procedural public commercial law.
    Ustawa z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (u.p.p.) normuje zasady związane z podejmowaniem i wykonywaniem działalności gospodarczej zdecydowanie inaczej, niż czyniła to poprzednio obowiązująca ustawa z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Przepisy dotyczące postępowania w relacjach między administracją a przedsiębiorcami stanowią w dużej mierze nową materię publicznego prawa gospodarczego. Zasady procesowe zamieszczone są w rozdz. I: Przepisy ogólne i w rozdz. III: Załatwianie spraw z zakresu działalności gospodarczej. Niektóre z zasad powtarzają zasady ogólne postępowania administracyjnego unormowane w k.p.a. (por. art. 28 u.p.p. i art. 7b k.p.a.). W ten sposób Prawo przedsiębiorców przenosi na płaszczyznę publicznego prawa gospodarczego podstawowe zasady (wartości, idee) Konstytucji RP (np. art. 12). Ustawa ta normuje też szereg nowych zasad, w tym takie, które wyrażają idee ujęte po raz pierwszy w formę obowiązujących norm prawnych. Szczególnym przykładem jest zasada zaufania do przedsiębiorcy (art. 10 ust. 1); wyraża ona nowy standard w relacjach administracja publiczna– przedsiębiorca. Unormowanie tej zasady wzmacnia gwarancje procesowe dla przedsiębiorców. Mimo że zasady postępowania unormowane w Prawie przedsiębiorców nie stanowią spójnego zbioru, to – z uwagi na ich uniwersalny charakter oraz rangę i miejsce tej ustawy w obszarze publicznego prawa gospodarczego – mogą służyć za bazę normatywną proceduralnego publicznego prawa gospodarczego.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2018, 80, 4; 27-40
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies