Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "ancient" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 25
Tytuł:
Słowo to potężny władca. Poglądy językowe Gorgiasza sofisty
Speech is a Powerful Lord. The Linguistic Theory by Gorgias the Sophist
Autorzy:
Tomaka, Kamila
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1878536.pdf
Data publikacji:
2019-10-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
filozofia starożytna
sofistyka grecka
językoznawstwo antyczne
Gorgiasz
ancient philosophy
greek sophism
ancient linguistics
Gorgias
Opis:
Celem niniejszego artykułu jest syntetyczne przedstawienie poglądów językowych, które manifestował najbardziej radykalny sofista, Gorgiasz z Leontinoi. Autorka poddała analizie nihilistyczny pogląd Gorgiasza na poznanie i sam przekaz językowy. Sofista, burząc zgodność między rzeczywistością, myśleniem i językiem, odebrał słowu wartość poznawczą, a wyeksponował jego funkcję impresywną. Język w jego poglądach przestaje być nośnikiem informacji, staje się natomiast narzędziem perswazji i wywoływania emocji. Wyrażona przez Gorgiasza w Pochwale Heleny fascynacja magiczną mocą słów zostaje ostudzona w traktacie O niebycie albo o naturze faktem ich bezużyteczności w procesie poznania.
This article provides an overview of the linguistic theory discussed by the sophists, and more specifically, indicates some of the central philosophical issues related to language usage raised by one of the greatest sophist – Gorgias. The purpose of this article is to analyse his discussions of language, rhetoric and poetry as they are presented in and exemplified by Encomium of Helen and the treatise On Nature or the Non-Existent. The present essay aims to examine the statement that has often been taken as characteristic of Gorgias’ thought: that language is not a reflection of things, but that it is its own master.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2017, 65, 3; 23-36
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pseudo-Dioskoridesa wiedza o roślinach
Las noticias de Pseudo Dioscórides sobre las plantas
Autorzy:
Krynicka, Tatiana
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2127738.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Pseudo-Dioskorides
rośliny
zielniki
starożytna medycyna
starożytna botanika
Pseudo-Dioscorides
plants
herbals
ancient medicine
ancient botany
Opis:
El artículo examina las noticias sobre las plantas incluidas en el De herbis femininis, uno de los herbarios más populares de la alta edad media. Transmitiendo a su lector informaciones necesarias a que halle e identifique plantas medicinales y sepa usarlas para curar numerosas enfermedades de distintos órganos, el desconocido autor del tratado, al que se suele llamar Pseudo Dioscórides, no sólo se ocupa de sus numerosas virtudes medicinales, sino también describe su constitución, hábitat, señala distintas especies, menciona sus nombres sinonímicos y a veces incluso trata de establecer su etimología. Con lo qual parece evidente que el analizado herbario proporciona datos de carácter farmacológico y botánico a la vez.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2007, 54-55, 3; 225-240
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Normatywne kryteria oceny poprawności językowej w poglądach sofistów
The Sophists on the Correctness of Language
Autorzy:
Tomaka, Kamila
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1887542.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
filozofia starożytna
sofistyka grecka
językoznawstwo antyczne
Protagoras
Prodikos
Gorgiasz
ancient philosophy
greek sophism
ancient linguistics
Prodicus
Gorgias
Opis:
Niniejszy artykuł poświęcono tematowi odnoszącemu się do powstania i rozwoju myśli językoznawczej w starożytnej Grecji. Szczegółowej analizie poddane zostały studia nad poprawnością wyrażeń językowych prowadzone przez trzech głównych przedstawicieli sofistyki greckiej – Gorgiasza, Protagorasa i Prodikosa. Tekst poświęcony został w pierwszej kolejności omówieniu normatywnych kryteriów oceny poprawności językowej, ujmowanych w poglądach Protagorasa i Prodikosa kategorią orthos. Następnie przedstawiono sofistyczne badania nad synonimiką wyrazów, oparte na rozumieniu ich treści etymologicznej. Kanwą zaprezentowanych rozważań jest zaś radykalny pogląd Gorgiasza na przekaz językowy i negacja kognitywnej wartości słowa, którym przeciwstawione zostały podjęte przez Protagorasa i Prodikosa próby nadania słowu właściwego sensu i precyzji. Artykuł dowodzi ostatecznie, że sofistyczne badania nad językiem stanowiły zdecydowanie więcej aniżeli tylko platońską karykaturę sofistycznych praktyk.
This article examines the specific linguistic theory discussed by the sophists. The sophists’ insistence on precision in the language was rooted in their mastery of rhetoric. The main aim of this article is to describe the category of correctness in language and the status of different norms concerning language usage established by the sophists. The purpose of this article is also to explain how Protagoras and Prodicus used the concept of correctness (orthos) in order to distinguish the difference between a pair of similar words (apparent synonyms) and to apprehend the correct meaning of them. It is further shown that the sophists’ interest in proper language usage is far more than Plato’s ironic remark on this issue.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2014, 62, 3; 79-96
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Z dziejów świętego miasta II: Stolica zjednoczonego państwa
From the History of the Holy City II: The Capital of the United State
Autorzy:
Tryl, Fabian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953729.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Starożytny Izrael
Jerozolima
Salomon
ancient Israel
Jerusalem
Solomon
Opis:
Jerusalem as the capital of a state became the Chosen City that was a sacred place for the whole nation. This is why Israeli rulers took care about it so that it would be worth its name. Apart from that, the appearance of the city was to prove the power and the wealth of the kings who ruled it. Numerous buildings – the palace, the Temple, the city walls, the House of Lebanon's Wood had a prestigious character. However, this kind of the kings' activity used up much of the states' funds, largely contributing to the crisis that took place at the end of Solomon's rule. It resulted in dividing the state into Judah and Israel. After the United Monarchy had disintegrated Jerusalem lost some of its significance. It became the capital of a small and poor state, since that is what Judah was. Only memories were left of the past years of splendor and power, as the city itself, frequently plundered and several times destroyed, gradually became its own shadow.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2005, 53, 2; 5-31
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Z dziejów Świętego Miasta, I: Jerozolima przed Izraelitami
On the History of the Holy City, I: Jerusalem Before Israelites
Autorzy:
Tryl, Fabian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954333.pdf
Data publikacji:
2003
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Historia starożytna
Kanaan
Jerozolima
Ancient History
Canaan
Jerusalem
Opis:
The history of the Holy City in the pre-Israelite period is very incomplete, therefore one can hardly gain a thorough knowledge about it. It was plundered and destroyed, then built anew and re-built and then again it rose phoenix-like from the ashes. This phenomenon poses considerable difficulties for historians and archaeologists. Especially the period of the Late Bronze arouses numerous controversies; there are no material traces from this period of the city at all, therefore some scholars conclude that it did not exist then. It seems that this standpoint is too radical. Nevertheless the history of this period should be treated with utmost care, until further evidence has arrived. Throughout this period Jerusalem was a small town, and did not mean much in the main trends of the history of the ancient Near East. A decisive turn in the history of the town took place ca. 1000 BC (this is approximately the date of the appearance of David), when Israelites conquered it and changed it into their capital. Jerusalem had been transformed into a centre from which were sent orders that influenced the lives of the inhabitants of the whole Palestine.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2003, 51, 2; 29-43
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przemiany pierwotnych wierzeń dotyczących świata umarłych w Biblii hebrajskiej na tle wierzeń bliskowschodnich
Transformations of Primitive Beliefs Concerning the World of the Dead in the Hebrew Bible Against the Background of the Near East Beliefs
Autorzy:
Münnich, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954332.pdf
Data publikacji:
2003
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
historia starożytna
Bliski Wschód
historia religii
starożytny Izrael
Biblia
Stary Testament
ancient history
Near East
history of religon
ancient Israel
the Bible − the Old Testament
Opis:
The author of the article describes two basic conceptions of the biblical world of the dead. The first of them, emphasized in traditional articles, perceives Szeol as a gloomy, dark and passive world. On the other hand, the second one gives the dead more activity and knowledge. This latter conception is derived from old Syro-Cananite beliefs. The author thinks that it was gradually replaced by the passive image of the other world accepted in the orthodox Yahwistic circles. It only survived in folk beliefs. However, after the catastrophes of the years 722 and 586 and in the face of the crisis of the traditional teaching about mundane retribution in the Hellenistic times, the beliefs − pushed to the margin − were used in the formation of the new conception of resurrection. Hence the sources of resurrection may be looked for in the old pagan beliefs of Syro-Canaan, whereas Yahwisn's consistent, rigid images of the world of the dead disappeared along with the Sadducees.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2003, 51, 2; 5-27
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Z dziejów Świętego Miasta. III: Świątynia Salomona
On the History of the Holy City. III: Salomon’s Temple
Autorzy:
Tryl, Fabian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1945174.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
starożytny Izrael
Jerozolima
Świątynia Salomona
ancient Israel
Jerusalem
Salomon
Salomon’s Temple
Opis:
The temple in the ancient Near East has always played an important role as the “house of god.” The god really lived there and deserved due honour. It was the centre of cosmos and the country, and religious life concentrated here. The existence of such an edifice, concern and respect manifested to it were important elements of the royal ideology that made legitimate the position of the rule and his followers as the “chosen ones” (messiahs). Similar elements can be found in the case of the early Israel. Jerusalem became the centre after Salomon’s Temple had been raised. It served as the house of Jehovah, but was probably also the venue of other royal rituals, including the cult of the ancestors. The Bible shows Israelites as worshippers of Jehovah, but there are numerous traces indicating that originally He could have inhabited in the Temple accompanied by Ašera, the goddess of fertility. Another queer element in the Temple was the serpent of bronze whose meaning is unknown. After the fall of the state of Salomon, Jerusalem had for long centuries remained the religious centre of Israel and was always the place around which everything revolved.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2008, 56, 2; 5-29
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Opisy posągów (Andriantopoiika) w nowo odkrytych epigramach Posejdipposa
Presentation of Statues (Andriantopoiika) in the New Posidippus
Autorzy:
Danielweicz, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2127722.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
poezja grecka
kultura hellenistyczna
epigram
Posejdippos
ancient Greek poetry
Hellenistic culture
Posidippus
Opis:
Posidippus’ Andriantopoiika (epigrams 62-70 Austin-Bastianini), in accordance with their subject heading, deal with statue-making. Nearly every epigram contains phrases alluding to sculpting. One of the poet’s chief concerns was to show the criteria of the perfect art. The section begins with a direct appeal to sculptors to imitate ‘these works’ (probably those presented by Posidippus in the cluster that follows) and to leave aside ‘ancient rules for larger-than-lifesize statues’. In one poem (63) the poet proclaims a ‘canon of truth’, i.e. of realism, as the desirable style of sculpture. Miniaturism and polish are also highly valued. Although Posidippus praises other masters too — including older ones — the precedence is given to Lysippus, the favourite sculptor of Alexander whose presumed lawful successors were the Ptolemies. The section as a whole certainly gives a valuable clue to the principles of Hellenistic art. Most of these poems can be classified as ekphrastic. Their form and underlying conception prove that Posidippus had an ambition to create a varied type of ekphrasis, in its content considerably independent of the described work of art. In the Andriantopoiika, the poet inserts, among other things, a historical comment (68), an anecdote (66), and literary allusions (64). His formal addressees include the spectator (64, 67), the artist who created a given work of art (65), and even the work or its elements themselves (64). However, it is always the reader who remains the intended addressee of each poem. The poet neither simply presents the sculptures nor states the plain facts connected with them. His epigrams serve specific ideological purposes, as they promote the cultural policy of the Ptolemies, consciously adopting the aesthetic preferences of Alexander.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2007, 54-55, 3; 119-129
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Odczytać obraz, interpretować świat, czyli rozszyfrować treści rzymskich numizmatów
Interpreting an Image, Interpreting the World i.e. Deciphering the Content of Ancient Roman Coins
Autorzy:
Kluczek, Agata A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1806914.pdf
Data publikacji:
2019-10-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
monety rzymskie; ikonografia monetarna; starożytny Rzym
Roman coins; monetary iconography; ancient Rome
Opis:
Artykuł jest krótkim komentarzem do wartości monet i medalionów rzymskich jako źródła poznania historycznego. Dyskusja nad kwestią atrakcyjności poznawczej numizmatów rzymskich ma swą już długą historię. Autor niejako apriorycznie opowiada się po stronie zwolenników dużego znaczenia monet i medalionów rzymskich w badaniach historycznych. Koncentruje się przy tym na przekazie źródeł numizmatycznych zawartym w inskrypcjach, a zwłaszcza w ikonografii awersów i rewersów monet oraz medalionów. Wyobrażenia te stanowią nieprzebrane bogactwo do analiz innych sfer historii rzymskiej niż tradycyjnie pojmowane dzieje polityczne imperium. Wskazano także kilka sposobów i metod interpretowania materiału numizmatycznego. Są to: analizy deskryptywne, studia stricte numizmatyczne, analizy stylistyczne, studia historyczne, studia ideologiczne. Trzy pierwsze procedury pozostają podstawowym stopniem poznania sensu wyobrażenia monetarnego, a nawet często są niezbędnym warunkiem przejścia do pogłębionych nad nim studiów historycznych czy ideologicznych.
The article constitutes a brief commentary on the value of Roman coins and medallions as sources of historical cognition. Discussion about the question of the cognitive appeal of ancient Roman coins has a long history of its own. In a somehow a priori manner the author sides with the supporters of the considerable significance of Roman coins and medallions in historical research. In this context, she focuses on the message of numismatic sources contained in inscriptions, and especially in the iconography of the obverse and reverse sides of coins and medallions. These representations constitute an inexhaustible source of information for analyses of spheres of Roman history which are distinct from the traditional concept of the political history of the empire. Moreover, a number of ways and methods of interpretation of numismatic material are indicated. These include the following: descriptive analyses, numismatic studies sensu stricto, stylistic analyses, historical studies, ideological studies. The first three procedures remain to be the fundamental means of the cognition of the sense of a numismatic representation, and in many cases they constitute necessary conditions for the transition to in-depth historical or ideological studies in this subject.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 3; 111-125
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Motyw wrzeciona w ikonografii starożytnej i wczesnochrześcijańskiej
Motif de fuseau dans l’iconographie antique et paléochrétienne
Autorzy:
Malec, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954297.pdf
Data publikacji:
2003
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
wrzeciono
kądziel
ikonografia starożytna i wczesnochrześcijańska
spindle
distaff
ancient iconography
early-Christian iconography
Opis:
Le motif de fuseau fait partie d’un vieux répertoire des figurations dans l’iconographie sépulcrale. Nous le retrouvons sur les peintures égyptiennes, sur la céramique grecque. Il apparaît aussi sur les sarcophages, sur les peintures et sur les mosaiques d’Asie Mineure, Palmyre, Grece et Rome. Dans l’iconographie antique, tenu dans la main ou déposé avec d’autres objets, le fuseau représente un attribut féminin. Il symbolise un engagement d’une femme au foyer, son soin et sa vie laborieuse. Cependant sur les représentations grecques et romaines, il apparaît dans les mains des Moires qui accompagnent les mortels et les dieux au moment de leur naissance et de leur mort. Les Moires des reliefs de sarcophages romains, tissant avec le fuseau et la quenouille, sont présentées aussi dans les scenes de la création de l’homme par Prométhée. Dans ce contexte, le fuseau prend une signification nouvelle et plus profonde. Il n’est plus qu’un attribut des femmes, leur servant dans des activités domestiques, mais un outil symbolisant le filage du destin et surtout l’inévitabilité de la mort et la renaissance de la vie. Depuis Veme siecle apres Jésus Christ, l’iconographie paléochrétienne reprend le motif de fuseau, comme symbole du travail féminin, accompli pour le bien propre, de son mari et de son Dieu (Tb 2, 11-12 ; Prov 31, 13-19) en le situant dans la scene de l’Annonciation. Les représentations mariales paléochrétiennes qui puisent a cette scene gardent un typique pour l’art antique schéma de personnages. La fileuse – ici la Vierge Marie - occupée du tissage, est assise ou debout et s’approche d’elle une femme ou un homme – dans cette scene l’Ange Gabriel. Dans ce groupe, une peinture, découverte a Vieille Dongola, montrant la Vierge Marie tissant et allaitant l’Enfant Jésus, constitue une représentation unique. Car la présence de l’Enfant dont la tete est entourée du nimbe cruciforme fait qu’il est difficile de le ranger parmi les scenes classiques d’Annonciation. Dans ce cas, il s’avere plus important la présence du fuseau qu’il faut expliquer en relation avec une symbolique antique riche et diverse. Le motif de fuseau, de tissage et la présence du nimbe cruciforme, démontrés sur cette peinture, peuvent faire penser a l’incarnation et a la mort de Jésus (en rapport avec la scene apocryphiques du tissage et de la déchirure de la pourpre). Ainsi, comme l’écrit saint Augustin: «ce qui fut accroché sur la quenouille, allait s’accomplir» (la mort de Jésus?) et «ce qui fut enroulé sur le fuseau s’accomplit déja» (l’incarnation?) (Sermo 37; PL 38, col. 227; trad. d’apres le texte lat. R. Grela). Donc, Mere de Dieu aurait-elle filé le destin sur le fuseau, comme le faisaient les Moires? L’art paléochrétien puise a l’art antique la façon de démontrer le fuseau en l’approfondissant sa signification d’une nouvelle symbolique.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2003, 51, 4; 53-78
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Mosella Decimusa Magnusa Auzoniusza jako hodoeporikon
Mosella by Decimus Magnus Ausonius as a Hodoeporicon
Autorzy:
Kołtunowska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2119703.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Auzoniusz
Mozela
iter/hodoeporikon
gatunek
literatura późnoantyczna
Ausonius
Mosella
genre
late ancient literature
Opis:
The presented article is a summary of the M.A. thesis entitled: Mosella by Decimus Magnus Ausonius as a hodoeporicon. The main assumption of the work is an attempt to establish the meaning of the term hodoeporicon/iter and to find its features in Ausonius’ Mosella. Difficulties in doing a research on this subject are caused by a scarce number of studies concerning this issue. In the article, the definition of hodoeporicon is based on three principal works written by J.C. Scaliger, J. Schnayder and R. Krzywy. A piece of literary work might be called hodoeporicon/ iter, if it is a sort of a report from a journey created in a form of a poem or a work of prose. It should give the names of the visited places, contain information about them, e.g. topography, hydrography, wildlife, a description of the inhabitants, their customs, religion and habits, and also architecture of the regions. Another elements of iter are the mythology and digressions placed by the author in order to display his education. The deeper analysis of some parts of the Mosella seems to demonstrate mainly the features of the iter presented above.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2011, 58-59, 3; 119-132
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dziedzictwo antyku w twórczości Romana Brandstaettera (kilka przybliżeń)
Heritage of the Classical Antiquity in Roman Brandstaetter’s Literary Works (A Few Examples)
Autorzy:
Kaczmarek, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1892219.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
antyk grecki
chrześcijaństwo
mitologia
tragedia grecka
anagnorisis
kenosis
ancient Greece
Christianity
mythology
Greek tragedy
Opis:
The subject matter of the article is the relationship between ancient literature and Brandstaetter’s writings. The Polish writer interprets motifs from Greek mythology and ancient dramas in the light of Christian anthropology. The author of the article demonstrates examples of such an interpretation in Brandstaetter’s “Odys płaczący” (“Odysseus Weeping”), in which the effect of anagnorisis is broadened by the Christian understanding of kenosis. Odysseus’ return home becomes a metaphor of the paschal passage from sin to grace.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 3; 81-92
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Plato’s Philosophical Definition of Catharsis
Platońska filozoficzna definicja katharsis
Autorzy:
Podbielski, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954288.pdf
Data publikacji:
2003
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Grecja starożytna
religia
filozofia
Platon
katharsis
katharmos
oczyszczenie
ancient Greece
religion
philosophy
Plato
purification
Opis:
Artykuł stanowi próbę weryfikacji trafności definicji formy κάqαρσις, jaką Platon daje w Sofiście (Soph. 226d 5-10 jako καqαρμός, 226e 5-6 utożsamiony z κάqαρσις), a którą streszcza autor Definicji Platońskich jako „oddzielenie tego, co gorsze, od tego, co lepsze” (Def. 415d 4). W tym celu dokonano przeglądu różnych typów oczyszczeń i różnych typów μιάσμα, znanych kulturze greckiej, a zaprezentowanych w publikacjach Louisa Mouliniera i Roberta Parkera. Oczyszczenie jest przywróceniem stanu czystości. Stan ten, określany przez Greków słowem καqαρμός, był rozumiany przez analogię do stanu czystości fizycznej. Czystość fizyczna, niezależnie od sposobu, w jaki została osiągnięta, jest dla Greków stanem bycia sobą, wolności od domieszek. Z tego względu jest pożądana jako stan dobry. W tym też sensie człowiek zdrowy jest człowiekiem czystym. Nazwa κάqαρσις stosuje się wszelako w języku greckim wyłącznie do oczyszczenia na sucho, bez użycia wody, oraz do uleczenia, w tym wypadku już w dowolny sposób. Natomiast nazwa καqαρμός jest używana jedynie na oznaczenie oczyszczeń rytualnych. Wydaje się, że cel wielu oczyszczeń rytualnych można ująć jako usunięcie piętna zła. Przez jakiś zły postępek lub przez kontakt ze złem, ze śmiercią, przez obrazę bogów pojawia się na konkretnym człowieku rodzaj niewidocznego brudu, μιάσμα. Brud ten stwarza barierę między owym człowiekiem a bóstwem lub społeczeństwem. Jego usunięcie, analogiczne do obmycia się z brudu, pozwala na powrót do społeczności i ponowienie czynności sakralnych. W kulturze greckiej istniały ponadto oczyszczenia rytualne o charakterze zbawczym. Dzięki nim miało być możliwe zbliżenie człowieka do bogów. W koncepcji Empedoklesa służą one oczyszczeniu dajmona, którym w istocie jesteśmy, ze wszystkiego, co ziemskie; mit orficki pozwala w nich widzieć oddzielenie boskiej cząstki w nas od tego, co śmiertelne. Nie wiadomo jednak, jak dokładnie rozumiano wiele rodzajów oczyszczenia zbawczego. Zapewne też nie zawsze było to jasne dla ludzi, którzy takie oczyszczenia praktykowali. Dokonywano także wielu oczyszczeń o zupełnie niejasnym przedmiocie i celu. Oczyszczenia rytualne można by przeto, zgodnie z intencją Platona, ująć jako rodzaj oddzielenia zła i dobra, podobnie jak przywrócenie czystości fizycznej i uleczenie, lecz należy zarazem pamiętać, że jest to już interpretacja nałożona na grecki uzus i związane z nim intencje. Interpretacja taka uznaje za mało istotne dwa fakty: to, że dla Greka słowa κάqαρσις i καqαρμός nie miały tego samego znaczenia, oraz to, że często nie był on w stanie w danym typie oczyszczenia wyraźnie wskazać dobrego z natury przedmiotu oczyszczenia i usuwanego zeń w jakiś sposób zła. Definicja Platona nie oddaje więc istotnego, choć być może dla nie-filozofów niejawnego sensu greckich słów κάqαρσις i καqαρμός. Platon raczej sens ten modyfikuje: przekształca w ścisły i filozoficzny termin coś, co dla Greków było tylko zbiorem niezbyt jasno zdefiniowanych słów i wiążących się z nimi podobnych, lecz zarazem licznych i w szczegółach odmiennych idei.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2003, 51, 3; 49-61
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Peut-on parler de constitution à Rome ?
Can We Talk about the Constitution in Ancient Rome?
Czy można mówić o konstytucji w Rzymie?
Autorzy:
Ducos, Michèle
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1883468.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
starożytny Rzym
konstytucja
konstytucja cesarska
statuty miejskie
res publica
Ancient Rome
Constitution
imperial constitutions
municipal statutes
Opis:
Nawet jeśli w wielu opracowaniach naukowych historycznych i prawniczych używany jest termin konstytucja, aby opisać rzymski system polityczny, to w Rzymie nie ma konstytucji w aktualnym znaczeniu tego terminu. Constitutio odnosi się do aktów normatywnych cesarzy. Analiza politycznego i prawniczego słownictwa wykazuje, że nie ma terminu desygnującego właśnie to pojęcie, jednak wiele dokumentów epigraficznych z okresu pryncypatu (na przykład prawa miejskie) wydaje się zawierać normy konstytucyjne. Pojęcie to pojawia się po raz pierwszy, choć jeszcze w przybliżeniu, w refleksji politycznej u schyłku republiki: chodzi wówczas o gromadzenie, porządkowanie ustaw i czuwanie nad równowagą organizacji politycznej.
This article aims to analyse the notion of constitution in Ancient Rome. The word constitution occurs in many historical and legal studies to describe Roman political system. But there is no constitution in Rome in the present meaning of this word. Constitutio is used for the decisions of the Roman emperors. Some epigraphical documents seem however to contain constitutionnal norms. Besides, at the end of the Republic, the idea of constitution seems to appear slightly in the political thought.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 8; 55-69
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The representation of human corporeality in Peter Cavallinis paintings. The synthesis of Roman classicism and Byzantine tradition in depicting a human being
Wyobrażenie ludzkiej cielesności w malarstwie Piotra Cavalliniego. Synteza rzymskiego klasycyzmu i bizantyńskiej tradycji obrazowania ludzkiej tożsamości
Autorzy:
Mazurczak, Urszula Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1890607.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
maniera Greca
starożytne rzeźby
ciało
ludzka cielesność
indywidualny
maniera greca
ancient sculptures
body
human corporeality
individual
Opis:
Mistrz Piotr Cavallini (1240/50-1330), rzymianin z urodzenia, wychowania i artystycznej sławy, pracował w swoim mieście rodzinnym oraz w innych centrach kształtujących modele artystyczne początku XIV wieku, np. na dworze Karola II Andegaweńskiego w Neapolu. Pontyfikat papieża Bonifacego VIII i przygotowania Rzymu na Rok Jubileuszowy 1300 stały u się szczególnie istotnym impulsem odnowienia i odrodzenia sztuki w Świętym Mieście. Dzieła Piotra Cavalliniego w Rzymie syntetyzują cechy określane w historii malarstwa jako rzymski klasycyzm inspirowany głównie tradycją rzeźby i reliefu starożytnego Rzymu. Jednak Lorenzo Ghiberti wywyższył malarstwo Piotra pośród ówczesnych malarzy określając je jako maniera greca. Zatem można je porównywać z zachowanymi w tradycji rzymskiej ikonami. Maniera classica i maniera greca stanowią dwa odmienne nurty w formowaniu i ukazywaniu ludzkiej cielesności. Piotr Cavallini nawiązywał do jednej i drugiej tradycji nie kopiując ani jednej ani drugiej. Dostrzegalne są w jego malarstwie dążenia do tego, aby powiększyć przestrzeń i miejsce zdarzeń, aby stworzyć iluzję swobodnego poruszania się postaci w ukazanych zdarzeniach. Wizualizacja materialnej cielesności w naturalnym, materialnym otoczeniu architektonicznego wnętrza lub przestrzeni otwartej jest dowodem pogodzenia przez malarza tradycji łacińskiej, rzymskiej z grecką, bizantyńską. Artysta na modelach bizantynizujących twarzy wypracował iluzje nowej cielesności nasączonej emocjami, indywidualnymi oznakami fizjonomii, cechami wieku temperamentu, zaznaczając wewnętrzne, psychiczne cechy indywidualne ukazywanych postaci. Badacze malarstwa Cavalliniego wskazują na proto-renesansowe cechy, co potwierdza styl malowanej cielesności zarówno w jej materialnym odwzorowaniu, jak i w duchowych oraz psychicznych implikacjach widocznych w malarstwie freskowym, mozaikach i tablicach.
Peter Cavallini’s painting has been thoroughly studied by distinguished Italian researchers and many world experts on Italian painting. Analyses of this great artist’s style have been conducted in the context of maniera greca, which is obvious taking into consideration time and place of the development of Peter’s painting skills. Almost the same reason, that is the place of birth and the first years of education connected with Rome, became a proof for those researchers who perceived Cavallini’s creative activity as one of the earliest developed ways of the return of Proto-Renaissance to ancient traditions. It is also confirmed by the fact of Cavallini’s cooperation with a sculptor Arnolfo di Cambio and, which has been confirmed as well, by parallel to Giotto’s endeavours to create his figures as sensual, full of internal life people or groups of people arranging authentic events. All the previous research is extremely important in order to ask a question concerning the way of elaboration of a body and human corporeality by Cavallini what makes that his figures are internally filled with life and reveal their emotional and spiritual expression. Cavallini did not imitate the anatomical ideal of a body but he did not copy Byzantine figures, either. His efforts to paint the body and corporeality in its complexity of external connotations as well as internal psychological conditioning, often adequate to a situation, constitute a new pursuit which is a result of a new spirit of an epoch around the year 1300, the time when Cavallini lived, worked and achieved the graetest painting successes. In this approach towards a figure as an individually elaborated corporeality differences between Giotto and Cavallini can be observed in spite of many similar interests like, for example, in drawing three-dimensional spatial illusion, which has meticulously been studied by researchers. Research on the manner of depicting human corporeality in art has basically referred to modern art, however, there are also approaches concerning medieval art (Urszula Mazurczak, Human corporeality in medieval Italian painting, vol. I, Lublin 2012, there extensive discussion of the state of research). Cavallini’s carnality reflects human emotional states which are exposed by means of: eyes, pupils, eyelids, a mouth, lips and, finally, gestures and moulding of the whole body presented in motion. All those factors are matched by clothes whose fabric emphasises the body. In his approach to the matter of the body Cavallini was not a follower of maniera greca, however, he did not stop at ancient sculpture as the external shape of figures. Cavallini ‘fills’ his ancient statues with internal spirit, energy and life.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 4; 29-49
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 25

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies